De titel van deze posting zou kunnen duiden op een verhaal dat Johan Daise in 1948 schreef, en dat een van zijn bekendste is.Het verhaal werd verfilmd door André Delvaux met in de hoofdrollen: Yves Montand en Anouk Aiméée.
Voor diegene die het verhaal niet kennen, het was nochthans verplichte lectuur in mijn middelbare school, alsnog een aanrader.

De titel zou ook kunnen verwijzen naar een café aan de 'Varkensmarkt' te Antwerpen, een soortement improvisatietheater voor studenten en waar altijd wel wat te beleven valt. Het interieur geeft de indruk dat je in een oude trein zit. Ik ging er vroeger vaak en graag naartoe. Nu ik erover nadenk, dat is ondertussen meer dan twaalf jaar geleden, niet alles schijnt traag te gaan!

Eveneens zou de titel kunnen duiden op de NMBS. Op onze treinen die het dagelijks presteren om van hun uurschema af te wijken en waarbij de treinreiziger steeds te laat op zijn bestemming komt.
En ze schijnen er nog mee weg te komen ook gezien het aantal treinreizigers gestaag toeneemt.
Raar dat tot hiertoe geen enkele vetbetaalde manager dit probleem heeft kunnen oplossen.

Maar mijn titel duidt op niets van dat allemaal, mijn posting valt niet onder de noemer intellectueel, zelfs niet onder de noemer cultuur, en nog minder onder wijsheid.
Waar wilde ik dan wel over schrijven?
Over de traagheid van de administratie, over de traagheid van een project opgezet door de stad Antwerpen.
Nu is het niet zo dat men in Antwerpen een patent heeft op dat trage verloop van de administratieve rompslomp en/of projecten. Elk dorp, gemeente of stad is in hetzelfde bedje ziek, maar daar ik in Antwerpen woon kan ik enkel schrijven over mijn eigen ondervindingen.

Wat nu zo komiek is, is dat ondertussen de wijzer van de klok traag in de richting is geschoven naar het tijdstip dat ik naar mijn favoriete feuilleton ga kijken. Het enige dat ik nog volg, en dat ik tot hiertoe nog niet beu ben. Ja, een mens mag zich af en toe al eens een pekelzonde veroorloven, niet?!
En vermits seniorennet ook al traag schijnt te werken op spitsuren, én ik dit schrijfsel nog moet posten én daarbij nog een passend plaatje moet zoeken, want het oog wil ook wat, zal mijn oorspronkelijk schrijfsel voor later zijn.

Mijn titel was een ingeving van het moment, een gedachte associatie die met het banale feit waar ik wilde over schrijven niets te maken heeft.
Of hoe een mens kan afdwalen van zijn oorspronkelijke doel!
Of werken mijn hersens te traag?
Sorry aan al die lezers die geduldig dit stukje hebben uit gelezen in de hoop dat ze iets wijzer gingen worden over wat ik nu in feite bedoelde, en die met een onbevredigd gevoel weer zijn moeten vertrekken.
Maar ik beloof jullie dat wat ik wilde schrijven, ik hier alsnog zal plaatsen.
Morgen misschien, of overmorgen.
Maar het komt eraan, traag maar zeker!