Ik zit hier, een beetje van de hand Gods geslagen!
Hoewel dit een verkeerde woordkeuze is, want ik zou duchtig terug meppen indien dit zo was. Laat mij het anders verwoorden, ik zit hier een beetje beduusd, verbijsterd.

Ik kom net van de huisdokter. Moest ernaartoe om mijn broodnodige dosis 'stuff' aan te vullen. Een gesprek met hem gaat meestal als volgt: "Dag mevrouw mus, hoe gaat het?"(geeft een warme stevige handdruk).Ik: "Goed dokter, maar mijn pillen zijn op." Hij: "ok" (gaat achter zijn pc zitten, klopt op enkele toetsen en enkele seconden later komt mijn recept uit zijn printer gerold.)Ik: "Bedankt dokter, hoeveel moet ik u?" Hij: "Tweeëntwintig euro aub." Ik: "Aub, dokter" Hij: "Dank u wel, en tot ziens." Geeft stevige warme handdruk, leidt mij naar buiten en roept: "De volgende!"
Maar zo af en toe heb ik toch enkele klachten, zoals; vlug moe, vergeetachtig ( kort geheugen) concentratieproblemen. Spierpijnen die plots op komen vanuit het niets, heel occasioneel hoofdpijn, veel slapen maar nooit een verkwikkende slaap.
Nu ga ik al zeventien jaar bij dezelfde huisdokter, hij heeft dus al een lijvig dossier van me, en weet verdomd goed dat ik geen klager ben. Bovengenoemde klachten heb ik al meermaals meegedeeld en ook vandaag geef ik hem die informatie.
Hij neemt mijn dossier erbij en merkt op dat ik ondertussen al jaren die klachten bezit, dat ik al talloze vitaminepreparaten heb geslikt, waaronder ijzer en calcium. Tja, dat weet ik ook, zo vergeetachtig ben ik nog niet, dus ik beaam. Dat mijn haren uitvallen, dat mijn nagels broos zijn, dat mijn zicht verminderd, dat ik gewrichtsartrose heb, al tweemaal ben geopereerd van een Hernia ......het klopt allemaal, en dus knikken we beide in harmonie bevestigend met ons hoofd. Ik verwacht dat hij, zoals hij meestal doet, gaat zeggen dat dit de symptomen zijn van het ouder worden, dat ik er zal moeten mee leren leven, één van zijn geijkte en geliefde uitspraken, maar dat doet hij niet, integendeel, hij uit zijn diagnose, ik heb ofwel CVS, ofwel M.E.

Ik ben dan maar eens gaan lezen over die ziekte, en het zou kunnen kloppen. Veel van de klachten die CVS of M.E. patienten hebben, heb ik ook. 80% van de symptomen heb ik ook. Oorzaak en gevolg zouden ook kunnen kloppen, want trauma's heb ik genoeg te verwerken gekregen. Een depressie die out off the blue kwam, net op een moment dat ik aan, nog maar eens, een nieuw begin stond en waarbij ik mij in feite heel gelukkig bij voelde. 'Een nasleep' noemde mijn toenmalige dokter het. Een jaar lang heb ik voor pampus gelegen, geveld door tranquillizers en slaappillen, alleen ik sliep niet. Kon het mij ook niet langer permitteren om te rusten, als alleenstaande moeder moet er brood op de planken komen.
Roofbouw op mijn lichaam heb ik gans mijn leven gepleegd, mijn afwijkend bioritme is de grote oorzaak. Wanneer je 32 uren nodig hebt om te recupureren, en een etmaal telt slechts 24 uren, dan kom je in de problemen met jezelf en de rest van de wereld. 10 uur slaap heb ik nodig na een klaarwakker zijn van 22 uur. Tel zelf maar uit. Mijn slaappatroon verschuift zich elke dag, soms slaap ik 's morgens, soms in de namiddag of de vroege avond, maar nooit slaap ik 's nachts, hoe raar dit ook moge zijn. En vermits je mee moet met de massa, slaap ik ook nooit de voldoende uren die ik nodig heb. Daar is niets aan te doen, daar moet ik mee verder leven, ik ben er tenslotte mee geboren. Als baby reeds verwisselde ik de dag met de nacht, en dat is altijd zo gebleven.
Het maakte het er allemaal niet eenvoudiger op.

En nu dit!
De dokter verwijst mij naar het ziekenhuis om een bloedafname, maar hij is vrijwel zeker dat hij het bij het rechte eind heeft.
En dus zit ik hier een beetje beduusd dit te schrijven. Want hoe moet het nu verder? Net nu ik kan doen en laten wat ik wil, geen verplichtingen meer heb om te moeten werken om den brode, net nu ben ik doodmoe. Vaak te moe om wat te ondernemen, zoals een wandeling of fietstochtje, niettegenstaande het mij zou ontspannen.
Ach, we zien wel. Het zit hem wellicht tussen de oren.