Pffff, een mens zou van minder moe worden! Het is bijna 16h en ik ben net thuis van een dagje ziekenhuis.
Vandaag moest ik tussen 08u en 09u in het ziekenhuis zijn voor een bloedafname. Dat is voor mij dus weer een slapeloze nacht vermits de slaap mij pas overmand tegen 05u. Gisteravond neem ik uitzonderlijk een slaappil, ga voor mijn normen vroeg naar bed, maar de slaap komt niet. Tegen de morgen word ik moe, maar ik sluit maar één oog en met het andere houd ik mijn wekker in de gaten, want ik moet bijna opstaan. Eten en drinken mag niet, ik moet nuchter blijven, dat alleen al houd mij uit mijn slaap vermoed ik want ik ben het gewend om 's nachts nog wat te eten en te drinken, ik leef immers meer in de nachtelijke uren dus mijn eetpatroon is daar op afgesteld, maar vanaf middernacht mag ik niets meer hebben.
Ik kan maar beter vroeg gaan denk ik, dan ben ik vlug weer thuis, kan eten en drinken en mijn bed inkruipen.
Ik ga onder de douche, schmink mij een beetje want ik weiger om met een ziekelijk uitzicht in het ziekenhuis te verschijnen. Enkele maanden terug met mijn razende tandpijn die een maand duurde was dat wel anders, toen mocht heel de wereld zien dat ik helse pijnen leed,hahaha, maar nu voel ik het anders. Drie keer nakijken of ik alles bij me heb, mijn siskaart, mijn paspoort en de verwijsbrief van de dokter en dan op weg met koude wind op kop. Gelukkig woon ik maar enkele stappen van het ziekenhuis.xml:namespace prefix = o />

Aan de balie weer een massa volk, trek braaf een nummertje, 42 lees ik en men is aan 27. Uit de nabij gelegen cafetaria komt een lekkere lucht van verse koffie en brood en ik neem mij voor om daar seffens na de bloedafname meteen binnen te springen. Eindelijk is het mijn beurt en alle formaliteiten lopen van een leien dakje, tja, ik spreek dan ook duidelijk Vlaams, dat maakt het voor de mensen achter de balie wel iets makkelijker. Ik krijg een meterslang blad met klevers mee en ik mag naar boven.
Boven aangekomen moet ik maar enkele minuutjes wachten, ik ben de eerste. De bloedafname verloopt vlot, 10 tubes hebben ze nodig. Ik moet even wachten op de gang en ik proef in gedachten al de lekkere koffie en het broodje dat ik zo meteen ga nuttigen. Maar dat is buiten de waard gerekend! De verpleegster komt terug, met mijn, nu iets minder lang klevertjesblad maar in de plaats krijg ik een resem formulieren met codes, en zegt me dat ik naar het vierde verdiep moet. Ik begrijp het niet goed en vraag uitleg, blijkbaar moet ik naar de Cardioloog?

Daar zit al meer volk te wachten, maar er liggen tijdschriften. Bij de cardioloog moet ik eerst een resem vragen beantwoorden aan de assistente, mijn gans ziektebeeld moet ze weten over gans de jaren heen. Nou, dat is al wel wat ondertussen. Wanneer we daar mee klaar zijn moet ik mij uitkleden: "Al je spannende kledij verwijderen" laat ze me weten. Zij verdwijnt en ik zit verkleumd van de kou te wachten tot eindelijk de dokter binnenkomt. Er wordt een cardiogram genomen, dat gaat vlot, maar dan zegt die piepo dat ik op de fiets moet gaan zitten. Er worden weer allerlei tjoeppekes met draden aan me vastgemaakt en ik moet fietsen. Ik bedenk mij dat ik hier helemaal niet op gekleed ben en probeer zo elegant mogelijk en met zo min mogelijk deining van mijn 'Lovehandles' die trappers rond te krijgen. Ik visueer mij een weg naar de cafetaria waar ik mijn ondertussen groter geworden honger en dorst kan lessen. Maar de weg is lang en steil en net voor ik denk dat ik ter plekke ga doodvallen, zegt de dokter dat ik mag stoppen. Ik ben nat van het zweet, mijn haren kleven tegen mijn hoofd en ik hijg als een paard dat net 1000 hectaren akker heeft omgeploegd. Ik mag mij terug aankleden en in de wachtzaal gaan zitten.
De assistente komt mij vertellen dat ik naar weer een ander verdiep moet, en ik word een beetje wrevelig, mijn maag knort hoorbaar, het is ondertussen 11u voorbij. Waarom heeft mijn huisarts mij niet gewaarschuwd dat ik een resem onderzoeken moest ondergaan?
Maar ik ga gelaten op weg met een ondertussen dikker geworden stapeltje papieren.

Weer een andere gang en weer een andere wachtzaal en dezelfde tijdschriften vermoed ik, want ze interesseren mij niet meer.
Weer de één of andere assistente of verpleegster komt mij halen, men gaat een FMRI scan doen laat ze me weten. Ik moet mij dit keer niet uitkleden maar wel al mijn juwelen afdoen. Dat brengt wat stress mee want mijn handen zijn koud en de sluitinkjes van mijn halskettingen klein. Die krijg ik niet meer terug aan denk ik, of wat voor absurde en irrelevante gedachten een mens op dat moment kan hebben.
De scan verloopt vlot, "Niet bewegen" hoor ik van ergens uit het niets komen, want er is geen mens in de kamer. Dat is geen probleem, stil liggen gaat mij goed af, ik heb immers moeite om wakker te blijven. Knorde mijn maag maar niet zo hoerend hard!
Wat later zit ik, nog maar eens, in de wachtzaal, ik ruik dat men het middagmaal voor de ziekenhuispatiënten aan het ronddragen is. Het ruikt volgens mij naar een vijf sterren menu.
En weer komt men me zeggen dat ik naar het volgend onderzoek moet, op nog maar eens een andere verdieping, en met alweer een dikker pak papieren.

Gelukkig is het Erasmusziekenhuis van Borgerhout niet zo groot, maar ik heb ondertussen toch al wel veel meters gang bewandeld.
Nu moet ik weer naar beneden, dit keer geen wachtzaal maar een gang met stoeltjes. Op de gang komen verschillende deuren uit, naast elke deur de naam en de bevoegdheid van de dokter. Ik lees op de deur voor mij "Neuropsyhiatrie" en ik krijg nu echt de kriebels. Ik heb een enorme aversie van psychiaters, overgebleven vanuit mijn jeugd in het internaat waar we elke maand verplicht naar zo'n man toe moesten.
Een man die naast me zit vertelt me dat de dokter pas om 13u zijn praktijk begint, dus nog bijna een uur wachten. Ik overweeg om naar de cafetaria te gaan, maar de man raad het mij af want dan ben ik mijn beurt kwijt en ik ben de tweede in rij.. Gestaag sijpelen er nog patiënten binnen en het wordt een gezellige boel. Hier wordt, in tegenstelling tot de andere wachtzalen, vrolijk gebabbeld. De conversaties lopen ver uiteen en van de hak op de tak. Er is iemand met een hersentumor, schrijnend verhaal. Er is iemand die de ziekte van Pfeiffer heeft, ook niet zo opmonterend. Maar er zijn ook een man en vrouw aanwezig die ik, met alle respect, toch knettergek verklaar en zij brengen de vrolijke noot in het gesprek. Gek zijn lijkt zo gek nog niet denk ik even.
Eindelijk ben ik aan de beurt, het is ondertussen bijna 14u. Weer lijk ik honderden vragen te moeten beantwoorden aan een assistente, maar ditmaal zijn de vragen specifiek gericht op CVS.
Zij stelt de vragen, en op bijna alle vragen moet ik bevestigend antwoorden.
Wanneer ik dan bij de dokter zelf kom en hij de vragenlijst en mijn antwoorden overloopt, knikt hij voordurend met zijn hoofd van ja.

De resultaten van het onderzoek worden naar mijn huisdokter gezonden, in de loop van de tweede helft van volgende week mag ik hem bellen. De dokter geeft mij alvast mee dat ik heel waarschijnlijk een lichte vorm van CVS heb. Maar ik moet niet panikeren, eerst maar het resultaat van alle testen afwachten, zegt hij me nog. "En luisteren naar je lichaam mevrouwtje, gaan rusten wanneer je moe bent"!
En of ik moe ben!
Dus zal ik direct gaan rusten als ik thuiskom, nadat ik wat gegeten heb, en nadat ik enkele koppen koffie heb gedronken, en nadat ik aan mijn dosis nicotine behoefte heb voldaan, en nadat ik dit stukje heb geschreven en op mijn blog gezet.
Maar geef toe, je zou van minder moe worden na zo'n dag, toch!