You're a bit ... unusual. And so is your blog.
You're impulsive, and you'll often post the first thing that pops in your head.
Completely uncensored, you blog tends to shock... even though that's not your intent.
You tend to change your blog often, experimenting with new designs and content.
Bedankt voor uw bezoek, waardering, reactie, of berichtje! Graag tot weerzien.
HUISMUSJE'S NESTJE
HIER LEG IK MIJN EI!
08-06-2007
DE LIEVE MOORDENAAR
Nee, ik ga Antoon Coolen niet
achterna. Hij schreef de streekroman:"De goede moordenaar." Iets,
waar ik mij vele jaren terug, heb doorgeworsteld. Ten eerste was het verhaal
geschreven in een dialect, Brabants vermoed ik, en ten tweede moest ik steeds
enkele bladzijden herlezen omdat er verschillende verhaallijnen waren.
Nee, mijn verhaal over een lieve moordenaar is veel simpeler, het gaat namelijk
over mijn Snoes, mijn lieve kater.
Jaren geleden kreeg ik van mijn
dochter een kanarievogeltje, het zong prachtig en mijn snoes zat steeds heel gefascineerd
te luisteren, maar vooral te kijken. Je kon zo z'n gedachten aflezen van zijn
lichaamstaal die zei: "Hoe kan ik dat mormel het zwijgen opleggen?"
Op een morgen liep ik door de gang naar de leefkamer toe, en zag tot mijn
ontsteltenis dat die gang bezaaid was met gele pluimpjes. Mijn vermoedens
werden bevestigd toen ik het lege kooitje op de grond zag liggen. Het hing
nochtans hoog tegen het plafond aan een stevige haak. Ik wil mij dat gevecht op
leven en dood liever niet voor de geest halen. Liever troost ik mij met de
gedachten dat ons 'Pietje' is kunnen ontsnappen, want het was zomer en de ramen
stonden open, en ik heb nooit enige stoffelijke resten kunnen ontdekken. Hoewel
dat 'ontsnappen' ook wel geen goede afloop zal hebben gekend.
Snoes lag vredig en zich van geen kwaad bewust, te slapen in de zon, en zoals
hij bij elk ontwaken van mij doet, kwam hij me ook nu lieve kopjes geven. Het
liefst had ik hem eens flink door elkaar geschud, maar ik liet niets blijken,
het was tenslotte zijn natuur. Ik poetste de rotzooi op die Snoes had gemaakt,
bracht het kooitje naar zolder, keek Snoes daarbij met een strenge blik aan en
beet hem toe dat hij nooit nog de kans zou hebben om een vogel op te vreten.
'Pietje' was wijlen, R.I.P. Amen.
En Snoes leefde tevreden verder alsof er niets gebeurd was, al verdenk ik hem
ervan dat hij iets fierder rechtop liep met iets meer zelfvertrouwen.
Nu, zomer 2007. Weliswaar een
vroege zomer, maar de ramen staan weer wijdopen. Zo ook de deur naar mijn
terrasje waar Snoes steeds mijn tuinstoel inpalmt.
Hoog boven de bloembakken hangen nog steeds de voederkastjes voor de vogels en
die vogels (Koolmeesjes) maken nog steeds gretig en dankbaar gebruik van de Meesballen
die ik er in hang.
Mijn terrasje is klein maar het bruist van het leven. Het voortdurend af en
aanvliegen van de Koolmeesjes die met jongen liggen, de bezige bijtjes die mijn
bloemen bestuiven, en mijn snoes die vredig ligt te slapen in de zon, enkel het
puntje van zijn staart gaat langzaam heen en weer.
En dan plots gebeurt het!
My dutch lover en ik zitten gezellig aan tafel een kopje koffie te drinken
wanneer Snoes komt binnengelopen met een vogeltje in zijn bek.
Fier deponeert hij het aan mijn voeten en doet daarbij een ganse uitleg in zijn
kattentaal. Ik snap dat hij bedoeld dat dit een héél speciaal geschenk is, een
bewijs van zijn liefde en genegenheid voor mij.
En met pijn in mijn hart bekijk ik zijn gift. Het vogeltje is ontegensprekelijk
dood, het kleine nekje is gebroken. Het is nog een jonkske en het is misschien
vandaag voor de eerste keer mogen mee uitgaan met zijn mama en papa.
De voederkastjes hangen nu ook weer hoog zodat Snoes er niet bij kan, maar waarschijnlijk
is dit vogeltje de zaadjes komen oppikken die op de grond liggen, zijn
vleugeltjes en pootjes nog niet sterk genoeg om aan het kastje te blijven
hangen om te eten. Het is hem ook meteen fataal geworden, dank zij de natuur en
het jagersinstinct van mijn Snoes.
Weer voel ik de drang om hem een flinke pandoering te geven, maar in plaats
daarvan prijs ik hem en bedank ik hem voor zijn cadeautje. Ik weet tenslotte
iets van kattenopvoeding.
We wikkelen het vogeltje in keukenrol en begraven hem in de container voor
tuinafval.
Ondertussen eet mijn Snoes tevreden van zijn Tonijn en naderhand gaat hij zichzelf
tevreden zitten wassen. In vrede met zichzelf en de rest van zijn wereld.
Wanneer hij later op de dag op mijn schoot springt, kopjes komt geven en mijn
hand likt, kan ik niets anders doen dan hem vergeven.
Hij, mijn lieve moordenaar.
Reacties op bericht (7)
10-06-2007
poezen
Ja, ik voel mij ook altijd zo gespleten als ons Witteke een vogeltje te pakken heeft. In tegenstelling tot wat Robert beweert, eet de onze de vogels wél op, maar geen muizen, die worden steevast als "cadeau" op het terras gedeponeerd. kus,
{}
geschreven door paz
09-06-2007
...
Ja, helaas een ellendige gewoonte van katten, die verder toch zo aandoenlijk kunnen zijn. Of snappen wij gewoon te weinig van de natuur om ons heen? Groetjes Thea.
{}
geschreven door thea
Amai
Je schrijft zo heerlijk he, Muske. Dat valt me telkens weer op. En ach, onze snoezen... het blijven roofdieren. In Engeland heeft men ooit een onderzoek gedaan. Aan de baasjes werd gevraagd de prooien in te vriezen. Zo kon men nagaan welke en hoeveel dieren door katten werden gedood. Dat werd een onvoorstelbare hoeveelheid. Maar tijgers verwijt men ook hun jachtinstinct niet. Hoe zouden ze anders kunnen overleven? En dat is precies wat onze katten zijn: tijgers in het klein. Overigens ben ik niet akkoord wat betreft het niet eten van de prooi: mijn kater die buiten mocht, at steeds de ingewanden op. De rest liet hij liggen of kwam hij aan de deur leggen. En ik heb hem steeds uitbundig geprezen! Pijn in het hart? Maar wat te denken van mensen (redelijke wezens, zegt men) die genadeloos katten overrijden? Of zou dat onze natuur zijn die om de hoek komt kijken?
{}
geschreven door Meermin
..
ventje legt ook regelmatig een vogeltje in mijn schoot en wil dan ook dat ik hem bedank en achter zijn oren krab....heel bizar! ;-)
sticky lips
{}
geschreven door bojako
08-06-2007
even op bezoek
tja voor ons mensen is het vervelend om te zien dat de kat dat doet...
maar voor de kat is dit heel normaal..groetjes..
{}
geschreven door pluisje
vogelkiller
Dag musje,normaal eten katten geen muizen of vogels,zij spelen ermee tot zij dood zijn,waarschijnlijk heeft uw vogeltje toch kunnen ontsnappen,vermits je geen lijkje hebt gevonden.Hoe ik dat weet,omdat ik er vroeger eens een artikel over gelezen heb.In de Arabische landen zat men met een muizenplaag,daarom besloten de rijken arabieren katten in te voeren vanuit Europa.Zij besloten de katten geen eten te geven zodat ze muizen zouden eten,kwam niets van in huis de katten hadden geen lust meer om op muizen te jagen,eens dat ze tot de conclusie kwamen dat ze moesten gevoerd worden,begonnen ze met de muizen te spelen tot ze dood waren,maar opeten nooit,daarom bracht hij het vogeltje naar u,je mag het laten liggen hij zou er nooit aan denken van het op te eten.Het is en blijft een spel bij hun,niet van de honger,dus mag je zeker zijn dat uw pietje nog ergens onderdak heeft gevonden,hoop dat het je een beetje troost,knuf robert
{}
geschreven door peeters robert
groetjes van labeo
wij wensen u een aangename vrijdag.
We verlaten even binnen en gaan buiten naar de vijver.
Leuk blog
{}
geschreven door Raf en Ginette
Over mijzelf
Ik ben Lulu , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Huismusje.
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is femme au foyer (klinkt belangrijk in 't frans).
Ik ben geboren op 21/04/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Elke dag iets positiefs bijleren uit het leven!.
Wanneer ik strijd lever doe ik dat met open vizier.
Ik heb geen kuddegeest, maar zal het de kudde nooit verwijten!
Ik ben open en eerlijk in woord en daad, en ik wens voor u hetzelfde!