Zo heel af en toe verheug ik mij op een weekendje totaal voor mezelf. Niemand om me heen buiten de drie katten.
En zulk weekend kreeg ik deze week in mijn schoot geworpen.

Knuffel is al veertien dagen aan het helpen met de verhuis van de jongens van zijn zus (The one with the pub en room for dancing). Dearest Son &Co hadden elders verplichtingen en komen dus zondag niet eten. Dat maakt dat ik, ondanks het steeds zorgvuldig aanmaken van een boodschappenlijstje, niet a la last minut toch nog naar de winkel moet.
Dochterlief is met een vriendin een weekendje Mechelen verkennen. Dus ondergetekende had het rijk voor haar alleen en maakte vele plannen om de vrije tijd zo aangenaam mogelijk door te brengen. Dat de weerman ons een warm en zonnig weekend beloofde kwam geheel in mijn kraam te pas.

Zaterdag zou ik beginnen met na het wakker worden nog lekker lang te blijven nasoezen in bed met een vers gemaakte kop koffie. Dat ik die koffie zelf zou moeten maken kon de pret niet drukken.
Daarna zou ik gebruik maken van de talrijke veelbelovende potjes en tubes crèmes die hier staan te blinken, om mij daarna onder te dompelen in een met heerlijk geurende olie gevuld bad.
Wanneer je er dan zo goed uitziet en geurt als een passionele voorjaarsbloem ('t Is moeilijk bescheiden te blijven.....) moet je dat toch aan het volk tonen, en dus had ik me voorgenomen om in de stad de winkels onveilig te gaan maken nu de hetze van de solden voorbij is
Zondag zou ik me dan geweldig verheugen in die nieuwe aankopen en voor de rest niets anders doen dan een opgewarmd kliekje eten op de bank voor de tv (ik heb nog ontelbare opgenomen films waarvoor ik nog geen tijd heb gehad om ze te bekijken) en voor de rest lekker lui zijn.
Maar nu zit, hang, lig ik hier wreed kompassie te hebben met mezelf, want ik ben strontziek.

Het begon al op donderdag, buikkrampen, diaree en stembanden die weigerden dienst te doen. Een keel die aanvoelde als een rasp en hersenen die als kloppende hamers mijn hoofd en oren bewerkten en ze via mijn neus wilden verlaten, zo leek.
Rotsvast gelovend in mijn sterk gestel en gelukkige gesternte (hum-hum) trok ik die avond naar bed met een kop hete thee met honig en een danige hoeveelheid bruistabletten, morgen zou het al veel beter zijn.

Maar toen die morgen was aangebroken was het helemaal niet beter, integendeel. Nu kwam er nog een schrale hoest bij gepaard gaande met niezen en proesten. Het vrolijke getater van mijn interieurverzorgster dat me anders steeds aan het lachen brengt, kon me dit keer niet opbeuren. Tegen de middag voelde ik mij een wrak en nam me voor om 's avonds naar de dokter te gaan. Tegen het spreekuur had ik zelfs daarvoor de fut niet meer. Natuurlijk had ik de dokter op huisbezoek kunnen vragen, want mijn koortsmeter wees 39 + aan, maar dat doe ik enkel maar in héél hoge nood. In de meer dan tien jaar dat ik bij mijn dokter patiënt ben kan ik op mijn één hand tellen hoe vaak ik daar gebruik van heb gemaakt.

Het is een klein gemeen virusje dat de ronde doet. Ik kan het lezen op verschillende blogs dat er velen zich voelen zoals ik. Mijn katten schrikken zich een hoedje bij elke nies of hoestbui en maken zich als de weerlicht van onder mijn voeten als ik weer eens naar het kleinste kamertje storm.
Maar ik krijg dat gemene klereding wel klein met alle huismiddeltjes die ik tot mijn beschikking heb.
Mijn weekendplannetje is in het water (lees snot en sh*t) gevallen, maar ach, uitstel is geen afstel zullen we maar zeggen.
Maar ik kom wel bruusk tot de vaststelling dat het alleen zijn niet zo plezierig is dan dat ik dacht dat het ging worden.

Snotterende groetjes van een snipverkouden troubadoerke