Gevoelens, we hebben ze allemaal. Soms mooie, soms minder mooie en héél soms zelfs verschrikkelijk lelijke!
We worden reeds van kleins af geleerd om met onze gevoelens om te gaan. In eerste instantie door onze ouders, later door leerkrachten in de school.
De eerste doet het met liefde, de tweede doet het met wijsheid.
Maar de belangrijkste mentor ben jezelf!

Je krijgt in de loop der jaren met heel wat gevoelens te maken.
Liefde. Verdriet. Geluk. Blijdschap. Dat zijn de mooie gevoelens.
Afgunst, jaloezie, nijd en haat, dat zijn de minder mooie.
Het zijn vooral die laatste gevoelens die we onder controle moeten houden. En toch....))

Soms is haat gerechtvaardigd!
Ik denk daarbij aan moeders en vaders die hun kinderen verliezen door het toedoen van derden.
Kinderen doodgereden door chauffeurs onder invloed van drank, drugs of pillen.
Kinderen ontvoerd, verkracht en vermoord door wellustelingen.
Kinderen vermoord uit wanhoop of jaloezie, door een (ex) partner die radeloos is.
Heb je als ouder dan geen recht om te haten?

Heb je er als ouder een boodschap aan wanneer de chauffeur opgepakt wordt, al dan niet na een vluchtmisdrijf, en hij verklaart dat het de eerste keer was dat hij onder invloed reed? Dat hij dronken was door wanhoop of verdriet.
Heb je er als ouder een boodschap aan dat de verkrachter van je kind in feite een zieke geest heeft, en hij handelde onder onweerstaanbare drang
Heb je er een boodschap aan dat de moordenaar van je kind nooit eender een vlieg kwaad deed?
Nee, dat heb je niet!

Al die daders hebben moeders, en misschien kan je nog wel meeleven met hùn verdriet, maar het verzacht dat van jou niet.
Kan jij je als ouder nog voorstellen hoe het was wanneer je zag dat men je kleine dreumes onrecht aandeed? Soms was het vermoeden alleen al genoeg om als een briesende leeuw met uitgestoken klauwen de dader te lijf te willen gaan.
Maar we hadden geleerd die gevoelens onder controle te houden, dus we praatten het uit bij ernstige delicten, en we lieten het blauw blauw bij bagatellen.
Maar dat ietsiepietsie haat stak even de kop op.

Ouders van vermoorde kinderen hebben die controle niet meer!
Kunnen niet anders meer dan haten, ook al doet het enkel henzelf pijn.
Het is de onmacht!
De omacht over het feit dat de daad onomkeerbaar is.
Onmacht als je weet dat de dader nog bezoek en steun krijgt van vrienden en familie.
Je weet dat de dader vroeg of laat terug vrij komt. En jij.....? Jij krijgt levenslang!

Haat is een lelijk ding!
Maar zo begrijpelijk.
En soms, héél soms zo gerechtvaardigd!