Al de ganse week hele dagen doorgebracht in diverse ziekenhuizen om allerlei testen te ondergaan. Ik zie momenteel zo geel als een citroen en geef licht af in de duisternis door al de fluo die men me al in mijn aders heeft gespoten. Al die onderzoeken gebeuren met tussenpozen van 10 min tot een halfuur, de rest is zitten wachten. Dat wachten duurt lang wanneer je niets anders kunt dan staren naar de muur of je handen. Maar enfin, het heeft zijn vruchten afgeworpen!

Ik kwam dus uiteindelijk toch in aanmerking voor een tussenkomst van het ziekenfonds voor die superdure inspuitingen van 1000 euro per keer en waarvan ik er minstens drie moet krijgen met een tussenpoos van 1 maand, en dit omdat de vlek vlak in het midden van mijn netvlies zit. Iets naar boven, onder, links of rechts, en ik had het kunnen vergeten. Langs de andere kant had ik in dat geval  niet zo weinig zicht gehad als nu. How do you count your blessings in this case?
De eerste inspuiting heb ik gisteren, woensdag, al meteen gekregen omdat het probleem heel urgent was. Vandaag moest ik op controle om te zien of er zich geen ontsteking ontwikkeld. En pechvogel als ik ben zit er toch een lekkage in de wond van de prik. Drie x daags 4 druppels in het oog en 4 x daags een plaspil zouden het probleem moeten verhelpen. Morgen gaan we dus weer op controle.
Momenteel ben ik zo goed als blind en zie door de prik ook nog eens een grote zwarte vlek op m’n oog. Dat is een luchtbel die na enkele dagen zou moeten verdwijnen.

Veel hoop op verbetering of een terugkeer van mijn zicht geeft de dokter me niet, er is enkel de hoop dat door de inspuitingen mijn zicht zich zoals het nu is stagneert, dus niet al te snel nog verder achteruit gaat.
Blind worden doe ik niet…maar wat ben je dan wel wanneer je niet meer kunt lezen, tv kijken, je toestellen bedienen, jezelf kunt fantsoeneren, fietsen of als een kamikaze op de straat moet lopen? Wanneer je de meeste kleuren niet meer waarneemt, geen contrast meer ziet en mensen grijze schimmen zijn? Kortom, voor alles bij wat je doet op de ogen van anderen moet rekenen?
Maar ach, we zullen maar afwachten wat het wordt en leven op hoop, want er is nog, letterlijk dan, een beetje licht in de duisternis. Bewijze dit logje.

Aan al mijn vrienden die me steunen en moed inspreken via reactie hier, mail, facebook of foon, heel heel, heel erg bedankt! Jullie zijn mijn lichtje in de duisternis.

Voor nu moet ik stoppen, maar wordt zonder twijfel vervolgd…