Ik sleur mezelf met veel moeite uit bed en merk dat de wereld om me heen draait, maar ik spreek mezelf streng toe, “Komaan meisje, de kat moet zijn eten, de kattenbak moet verschoond worden en het vuilnis moet worden buiten gezet want die komen ze morgen al heel vroeg ophalen.”
Zo gezegd, zo gedaan, maar eerst op trillende benen een tasje koffie halen in de keuken. Al na de eerste paar slokken hang ik over de wc pot, mijn maag sputtert geweldig tegen. En dan wordt ik plots geweldig bang want wie lijdt aan Macula Degeneratie heeft meer kans op een beroerte of hersenbloeding.

Misschien heel dom van mij maar hoe ellendig ik me ook voel, ik voer eerst de taken uit die moeten gebeuren. Daarna neem ik mijn temperatuur en ik heb geen verhoging, had ik ook niet verwacht want ik heb in mijn ganse leven vrijwel nooit koorts gemaakt.
Met een glas fruitsap slik ik de dagelijkse dosis pillen door en neem een Dafalgan Codeïne bovenop en kruip terug in bed. Ik val vrijwel onmiddellijk terug in slaap.

We zijn ondertussen enkele uren later wanneer ik terug wakker wordt. Ditmaal zonder hoofdpijn en veel frisser dan deze morgen. En daarom noem ik mezelf een klagende kniesoor want iedereen heeft al eens een mindere dag, toch!  Een mens zou nog een hypochonder worden!

En o ja, voor ik het vergeet, vandaag mocht ik terug mijn lens dragen na de tweede oogprik van verleden woensdag. Maar dat relaas is voor morgen. Nu ga ik eerst mijn zeer late ontbijt nemen. Wordt dus vervolgd…