Het begon al in het begin van de week, kriebel in de keel, beetje hoofdpijn, en wat snotteren.
Dus thee met honig en enkele aspirientjes zouden de klus wel klaren, dacht ik. Maar het ging echter van kwaad naar erger.
Een schrale hoest kwam erbij en ik had twee potten nodig, een om op te zitten en een om over te gaan hangen, want al wat ik at of dronk kwam er meteen weer uit langs een of andere weg.
Goed voor de lijn, dacht ik, positief als ik steeds ben, want ondertussen was ik toch al anderhalve kilo kwijt.

Maar vannacht kreeg ik plots geen lucht meer, mijn longen piepten als een oude kruiwagen.
En toen werd ik toch wel een beetje ongerust, want ik heb ooit een longontsteking gehad, en dat was geen lachertje, en dat begon toen ook met dezelfde symptomen die ik nu had.

Zodoende belde ik vandaag toch maar de dokter, want om naar hem thuis te gaan voelde ik mij veel te slap.
Het eerste wat hij vroeg was “of ik koorts had?” En ik zei “neen”, want ik maak vrijwel nooit koorts, dus nu ook niet, dacht ik weer! Maar toen hij mijn temperatuur nam bleek ik 35° te hebben en dat is wel degelijk koorts volgens hem. Dat wist ik dus niet.

Het verdict luidt, Bronchitis.
En zodoende hang ik nu vast aan de antibiotica, een smerig goedje dat bij mij altijd nare bijwerkingen geeft.
Ik mag ook niet naar buiten, maar verwezenlijk dat maar eens als alleenstaande. En bovendien is het morgen Braderij in Deurne, en dat heb ik ook nog nooit overgeslagen! Nou, we zien wel.

“Vooral blijven roken hè” zei mijn dokter  flegmatiek toen hij naar buiten ging.
Pffft, moet hij juist zeggen, hij rookt zelf van die dunne sigaartjes. “Ik doe mijn best” antwoordde ik hem even laconiek.
Maar eerlijk gezegd lukt dat roken me nu niet echt.

En om dat alles die, verdomme, verdomme, verdomme, en het balen, want ik was er zo graag bij geweest.

PS: Tussen twee hevige hoestbuien geschreven.