You're a bit ... unusual. And so is your blog.
You're impulsive, and you'll often post the first thing that pops in your head.
Completely uncensored, you blog tends to shock... even though that's not your intent.
You tend to change your blog often, experimenting with new designs and content.
Bedankt voor uw bezoek, waardering, reactie, of berichtje! Graag tot weerzien.
HUISMUSJE'S NESTJE
HIER LEG IK MIJN EI!
29-12-2005
ALCOHOLISME.
NOTA; Ik wil tegen niemands schenen trappen, noch wil ik iemand kwetsen met onderstaande log. Al hetgeen ik doe is mijn eigen ervaring en gevoelens omtrent dezer weergeven!
Al surfend door blogland, kwam ik terecht op een blog "DEXTER" waar sprake is van alcoholisme en de AA. Op
dat blog beschrijft een man zijn strijd tegen zijn alcoholverslaving.
Een strijd die hij moedig levert met de hulp van de AA. Een strijd die hij, hoop ik uit heel mijn hart, moge winnen. Dit
alles echter bracht bij mij beelden, maar vòòral gevoelens, terug van
een tiental jaar geleden. Beelden en gevoelens die ik met hèèl veel
moeite van mij heb kunnen afzetten, maar die ik nooit zal kunnen
uitwissen.
Na jaren alleen te zijn geweest, krijg ik kennis aan een man die klant is in de horecazaak waar ik op dat moment nog werk voor een patroon. Hij dronk veel, teveel! Steeds
eindigde zijn bezoek met een huilbui. Hij dronk omdat zijn vrouw hem
had buitengeschopt.... omdat zijn reeds grote kinderen niets meer met
hem wilden te maken hebben.... omdat hij moederziel alleen op een oude
stinkende gemeubileerde kamer woonde.... omdat...omdat....))) Hij had zoveel redenen om te drinken. Dit
alles had ik in mijn horecaloopbaan duizenden malen gehoord en gezien,
en ik nam het dan ook op met diezelfde horecamentaliteit. Ik luisterde
naar de man, trooste hem voor zoveel mogelijk, probeerde hem moed in te
spreken. Maar hij was voor mij niet meer of minder dan al die andere
klanten die bij me 's nachts aan de toog hingen en dronken om dezelfde,
of uiteenlopende redenen. Eén
ding maakte hem echter wel anders, hij maakte het voornemen om naar de
AA te gaan. Hij wou van de drank af. Wel op één voorwaarde, dat ik hem
zou steunen. Want als hij niet meer alleen zou staan, en als hij het
vooruitzicht had op een nieuw gelukkig samen, dan zou hem dit een
stimulans zijn. En ik, met al mijn horeca ervaring en mijn klein hart, ik steunde hem. Ik gaf hem die belofte. Ik nam hem op in mijn bestaan en hij ging naar de AA. Zo dacht ik! Het was de eerste keer dat mijn zoon en dochter even in opstand kwamen, zij waren resp. 17 en 15 jaar oud. Maar
ik had (en heb) een goede band met hen, en door veel samenspraak
vertrouwden zij uiteindelijk op mijn inzicht, en gunden ze mij een
nieuwe toekomst en nieuw geluk. Eén jaar na die ontmoeting huwden we.
Ik had in de loop van het voorbije jaar een vermoeden dat hij nog dronk, maar ik betrapte hem er nooit op. Volgens de AL-Anon, die steun bied aan partners van alcoholisten en waar ik ook naartoe ging, moest ik vertrouwen hebben. Mocht ik zeker mijn wantrouwen niet uiten. Wanneer ik geen bewijs had, moest ik mijn mond houden. Toen
ik opperde dat ik soms een dranklucht waarnam, zei men dat ik mij ook
kon vergissen. Daar had ik natuurlijk geen tegenargument voor. Op de morgen van ons huwelijk dronk hij een halve fles cognac. "Het is vandaag toch een speciale dag!" En de genodigden dronken toch ook!" Vanaf die dag is hij nooit meer nuchter geweest.
Hij
ging van de ene AA locatie naar de andere. Wanneer ik belde om te na te
gaan of hij er was, kreeg ik meermaals te horen dat dit niet het geval
was. Ik ging braaf wekelijks naar de AL-Anon. Kreeg daar een resem wetten opgelegd die ik moest toepassen. Zo
mocht ik zelf geen drank tot mij nemen, of schenken aan bezoekers. Ook
likeurbonbons waren uit den boze. Praten over drank..? Uit den boze. Daar ik ondertussen mijn eigen zaak begonnen was, opperde men mij zelfs om die te sluiten voor het welzijn van de verslaafde. Hoe en wie er dan geld moest binnenbrengen om de rekeningen te betalen liet men in het midden. Zelfs
toen bij mij baarmoederhalskanker werd vastgesteld mocht ik hem daar
niet mee lastig vallen. Dit zou nefast kunnen zijn, en hem naar de
drank doen grijpen. Dat hij nog steeds elke dag dronk maakte niets uit, het was heel moedig van hem dat hij bleef proberen. Dronken mocht je bij de AA niet binnen, dus ging hij meer niet dan wel.
Alle problemen moest ik alleen oplossen, en er kwamen er steeds meer. Nee, hij was nooit agressief! Hij was een brave drinker! Stond
's nachts in mijn kast of één of andere hoek te plassen, om vervolgens
naar de koelkast te lopen om een biertje te nemen. Want bier bracht hij
elke dag mee, hij stal het uit de zaak. Zonder dat biertje kreeg hij zijn broek niet dicht, zo erg trilden zijn handen. Onderweg stoppen aan een winkel om blikjes te kopen, vervolgens naar een cafe om nog wat drank binnen te kappen. Op het werk ladderzat aankomen om dan te worden ontslagen uiteraard. Dronken rijden, rijbewijs kwijt, zonder rijbewijs rijden, iemand op een fiets op dat moment aanrijden. Duizende euro's boete, maanden rijverbod en een berg schuld aan het slachtoffer. Deurwaarders
aan de deur, deurwaarders in de zaak. Gelukkig dat men daar niets kon
buitenhalen, het was een éénmanszaak, enkel op mijn naam. Maar mijn meubels waar ik jaren als alleenstaande voor had gewerkt, die verloor ik wel. Mijn
kinderen die het allemaal niet meer konden aanzien hoe hun moeder dag
en nacht werkte, terwijl de alcoholist er alles terug doorjoeg, en die
in opstand kwamen. Mijn dochter die met hem niet meer alleen wou blijven omdat hij aantastelijk werd. Zijn potentie had hij verzopen, maar z'n handen had hij niet onder controle. Zijn verstand ook niet meer.
Uiteindelijk,
na verschillende ontwenningskuren in het Stuivenbergziekenhuis en
antabuse inplantingen, was ik zover dat ik het allemaal niet meer
aankon. Hij was volgens de algemene normen een zieke, want alcoholisme is een ziekte. Doch hij had een keuze, ik niet. Of toch wel, ik heb hem via rechtswegen laten uitdrijven uit de echtelijke woonst. Ik heb moeten kiezen tussen zijn ziekte of mijn leven, want ik wou niet meer leven op het einde. De AL-Anon vond het na zeven jaar hel een egoistische beslissing van mij. Een alcoholist moet de kans krijgen om te willen genezen, maar tot op dit moment, 16 jaar later, is hij nog steeds niet genezen. Hij zal mij wel als reden opgeven zeker.
Het
is goed dat de AA bestaat. En ik heb bewondering voor al diegene die de
drankduivel te baas kunnen worden, enkel door hun eigen wilskracht. Maar ik vind dat men snel vergeet welk leed men heeft verricht. Dat wil de AA nog de AL-Anon niet geweten hebben. De
partner moet zich aanpassen aan de (ex) drankzuchtige. De partner heeft
zolang zijn/haar wederhelft dronk, alles alleen moeten klaren. En wanneer dan
uiteindelijk de zieke van de drank af is, dan nog moet zij verdragen
dat haar partner meer bezig is met zichzelf, dan met haar/hem. Hij/zij gaat naar de meetings, helpt anderen van de drank af. Prachtig!!! Maar de partner wordt daar niet in betrokken. Tenzij om hem te bejubelen voor zijn inzet. Jarenlang
heb je alle beslissingen en beslomeringen alleen moeten nemen, maar nu hij nuchter is moet je plots genoeg vertrouwen kunnen kweken om het over te
laten aan de ex verslaafde. Een alcoholist blijft zijn ganse leven een alcoholist. En elke dag kan D-day zijn. De dag dat hij terug hervalt. Dat hij schuift, want dat is de term die men bij de AA het liefst gebruikt.
Ik heb enorm respect voor hen die het halen, die de drank voor eens en altijd kunnen afzweren. Maar ik heb duizendmaal meer respect voor hun partners en hun kinderen. Zij mogen de scherven opruimen of blijven met de scherven achter. En een ex verslaafde moet niet gebukt gaan onder schuldgevoelens oppert de AA. Een selectieve of bewuste black-out dus. Maar de partners vergeten het leed nooit meer, gelukkig voor hen kunnen ze vergeven.
Dit is een emotionele uitbarsting, en geenszins een mening! Misschien is het een dwaling, maar dat hoor ik dan graag van jullie!
Reacties op bericht (3)
31-12-2005
..
Musje, je zal wel gelezen hebben op mijn blog dat mijn moeder een aan alcohol verslaafde vader had en wat een hel haar jeugd geweest is. Mijn grootmoeder was zo 'katholiek' dat ze hem om die reden niet wou buitengooien. Ook toen 'de schande' !... Tot zijn laatste snik was hij dronken. Trouwens ik geloof dat de drank zijn dood was. Dit jaar is mijn nicht van 60 ook verslaafd aan alcohol thuis gevallen en heeft haar nek gebroken. Ik ben doodsbang dat het in onze genen zit, ik lust wel een glaasje wijn maar ik ben er tegelijk verschrikkelijk bang van. Ik ben zo blij voor je dat je zo'n schatten van kinderen hebt en nu een lieve knuffel.
{}
geschreven door bojako
30-12-2005
Drankorgel
Ik denk niet dat je een zinnig mens met dit artikel tegen de schenen
kunt trappen, en geloof me ik kan het weten.Feiten zijn nu eenmaal
feiten en daar kan men niet naast kijken.echter als AA beweert
dat een ex verslaafde niet gebukt moet lopen onder schuldgevoelens vind
ik larie, dan zal ik de enigste zijn die ze wel heeft, het feit dat de
ex verslaafde nadien meer met zich zelf bezig is heeft volgens mij meer
de maken met het dagelijkse gevecht tegen de eventuele uitschuiver en
zeker in het begin, dan met iets anders. de verantwoordelijkheden terug
in handen geven van een ex verslaafde is een zeer delicate kwestie,
enerzijds is dat wel te betrouwen? want men blijft zijn leven lang
alcoholieker, anderzijds kan het ook zijn dat de partner zijn status
van ik beredder hier alles niet meer kwijt wil, daarom vindt ik dit
item dansen op een slappe koord.
Maar voor de lezer van deze reactie wie het ook moge weze als het gezin
samen blijft is het omdat de liefde daar de plak zwaait,
nietegenstaande dat soms beide een dagelijks gevecht dienen te leveren,
en dat zullen moeten blijven doen.
Onderstaand neem ik voor eigen rekening geloof me. Een ex verslaafde
is steeds angstig, angst om de hervallen en angst om toch maar de
partner zeker niet de kwetsen want dat heeft hij jaren aan een stuk
gedaan.
{}
geschreven door Sandy
29-12-2005
ook ...
Ik zie hier een duidelijke parrallel met mijn eigen laatste entry ....
Zelfzuchtig om een drankorgel de deur te wijzen?
Zeker niet !
Groetjes en liefs,
{}
geschreven door Caerwyn
Over mijzelf
Ik ben Lulu , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Huismusje.
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is femme au foyer (klinkt belangrijk in 't frans).
Ik ben geboren op 21/04/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Elke dag iets positiefs bijleren uit het leven!.
Wanneer ik strijd lever doe ik dat met open vizier.
Ik heb geen kuddegeest, maar zal het de kudde nooit verwijten!
Ik ben open en eerlijk in woord en daad, en ik wens voor u hetzelfde!
Ik ben Lulu , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Huismusje.
