Teleurgesteld ja, in mezelf!

Nu de eerste maand van het nieuwe jaar ten einde is, vraag ik mij af hoeveel er van al die goede voornemens die we hebben genomen nog overblijft.
Wie is er nog steeds aan het lijnen?
En wie sport er nog steeds, met of zonder veel overtuiging?
Wie houdt vol om niet meer te lurken aan een sigaret?
Ik alvast niet!

Het lijnen gaat nog wel, het is iets dat ik al mijn ganse leven doe.
Kan het ook niet opzij zetten, want iedere kleine zonde wordt meteen gestraft
met een kilo erbij.

Zo had ik gisteren trek in een koffiekoek.
Dat was meer dan een halfjaar geleden.
En dat is echt geen leugen of  overdrijving.
Die langwerpige met rozijnen zijn mijn favoriet.
Dus ze gekocht en smakelijk opgegeten.
En vandaag wees de naald van de weegschaal een kilo meer aan.
Tja, het gaat zo snel bij mij.

Al 34 jaar voeg ik geen zout toe aan mijn gerechten.
Suiker gebruik ik niet!
En als het echt moet in één of ander gerecht, dan dieet suiker, en dan nog minder dan de aangegeven hoeveelheid.

Snoepen zoals chips e.d. doe ik vrijwel nooit.
Ik haal het gewoon niet in huis.
Eenmaal in de maand frieten. En éénmaal in de maand Spaghetti.
Dit omdat ik het laatste echt niet kan weerstaan.
Voor de rest veel rauwkost met een caloriearme dressing.
Groenten zonder saus en mager vlees of vis.
Kortom ik let op de calorieën, en zorg ervoor dat ik er niet meer dan 2000 per dag binnen krijg.
Maar het is allemaal boter aan de galg, want ik ben nog minstens tien kilo te zwaar.
En dit òòk al sinds jaren, vooral na het stoppen met werken.

Sporten dan!
Meer bewegen zegt men!
Allemaal goed en wel, maar met een kapotte rug en gewrichtsartrose is dit niet zo evident.
Je bent sowieso al beperkt in je bewegingsvrijheid.
En daar zijn ze in een fitnesscentrum niet op ingesteld.
Daar zie je veelal superslanke jonge mensen bezig aan hun conditie.
Een conditie die ik hun enkel maar kan benijden.

Na drie maande 3X per week te zijn gaan sporten, houd ik het nu voor bekeken.
Ik kan geen trap meer op of af zonder pijn in mijn knie.
Mijn rechterarm hindert mij bij elke beweging die ik maak wanneer ik mij aan of uitkleed.
en over het gevoel in mijn rug wil ik het al helemaal niet hebben!

Komt bij dat het fitnesscenter enorm duur is, en dat de uitbater ons maandelijks abonnement al drie keer de hoogte heeft ingejaagd.
Hoewel de medische sector er van overtuigd is dat sporten gezond is, komt het ziekenfonds niet tussen de kosten.
De Christelijke Mutualiteit wel naar het schijnt, maar ja, daar ben ik dus niet bij aangesloten.
Maar dat is een ander verhaal, dat is politiek!

In september kreeg ik van mijn dokter te horen dat ik moest stoppen met roken.
Dit in het vooruitzicht van een operatie.
Daar ik allergisch ben voor hechtdraad, en zeer gevoelig ben voor ontstekingen, wou zij het risico op complicatie’s zoveel mogelijk beperken.
Dus geen sigaret meer!
Op mijn vraag of mijn gewicht dan niet de hoogte zou inschieten, antwoordde zij laconiek, bewegen is de boodschap.
Sporten dus.

Ik begon met een helse volharding aan alles wat ze mij opdroeg.
En alles lukte .
Dieet, fitness en stoppen met roken.
De operatie geschiedde en verliep buiten verwachting heel goed.
Weinig complicatie’s. En vlugger hersteld dan verwacht.
Eén ding kon ze echter niet voorzien.
Ondanks het diëten en fitnessen gooide men de kilo’s eraan.

 En nu, aan het einde van de eerste maand van het nieuwe jaar ben ik terug hervallen in mijn oude gewoontes.
Ik let zoals steeds op mijn calorieën, want dat is tenslotte door de vele jaren heen ondertussen een lifestyle geworden.
Maar naar de fitness ga ik niet meer.
Ik heb de pijn, het ongemak en het geld er niet meer voor over.
Als je stopt met roken hou je geld over beweerd men.
Mooi niet, de fitness is duurder, of minstens even duur!

 En ik rook weer!
Tal van excuses zou ik kunnen aanhalen.
Zoals buiten zoonlief en vrouwtje rookt iedereen bij mij thuis….)
Ik werd rotnerveus zonder die sigaret….)
Maar het énige waar het mij werkelijk om te doen is, is mijn gewicht.
Ik beperk het roken, rook niet meer zoveel dan voorheen.
En ja, de naald van de weegschaal gaat stilaan neerwaarts
Maar het doet niets af aan het feit dat ik teleurgesteld ben.
Teleurgesteld in mezelf.
Omdat ik alle goede voornemens niet kan volhouden.

Ik vraag mij af of ik de énige ben?!

{} geschreven door verontruste vader

{} geschreven door Chia