Sorry, driemaal sorry, omdat ik jullie afgelopen week schromelijk verwaarloosd heb! Maar First Things First, zegt de Engelsman, en the first thing voor mij was de verhuis van Dochterlief.
“Het wordt een makkie” zei ze! Daarmee bedoelde zij dat ze verhuisde naar een spiksplinternieuwe gemeubelde studio en dat ze haar eigen meubeltjes overliet aan de nieuwe bewoners van de oude woonst. Dat zijn pas in België aangekomen Polen en ze hebben weinig meer bij dan wat kledij.
Alleen wat keukenhulp toestellen, droogkast en wasmachine en “Thats It!” nog altijd dixit Dochterlief.

Ja Wadde! Naarmate de uren en dagen vorderden leek het wel of we meer achteruit dan vooruit gingen. “Ach ja, dit wil ik ook meenemen….en dat ook…en dit kan ik ook niet missen!!!” De kartonnen dozen hoopten zich in een ontzagwekkende stapel op.
Ondertussen moest Dochterlief ook nog haar boterhammetje gaan verdienen zodat moeder vaak haar laatste trein en bus naar huis maar net op het nippertje haalde.

Eindelijk uitgeput thuisgekomen en verlangend naar mijn bed, zat de kat me ietwat verontwaardigd aan te kijken, want hij miste wat aandacht en vooral zijn verzorging als daar zijn: schone kattenbak en fris gewassen kussentjes en plaids. Dus bedtijd nog maar wat uit stellen Mus.

Tot overmaat van ramp meldde mijn zorghulp zich ziek. Net nu ik de vorige week besloten had om de winterkleding in te pakken en de zomerkleding te voorschijn te halen. Die zomerkleding bestaat grotendeels uit wit katoenen en linnen rokken, bloezen en broeken en moesten dus fris gewassen en gestreken worden. “Oh djeezes, wat heb ik een hoop kleren!” Gelukkig was mijn lieve trouwe Poetsiepoets wel op post, zodat we met z’n twee de huishoudelijke klussen toch geklaard hebben gekregen.

En dan was er nog mijn treinabonnement!
Wegens mijn handicap spoor ik aan halve prijs door ons kleine landje. Maar dat abonnement moet elk jaar hernieuwd worden, en dat was ik uit het oog verloren. Net afgelopen week verviel het zodat ik ook nog eens naar het ziekenfonds kon trippelen om een bewijs van mijn handicap te gaan halen.
Jullie merken dus dat ik me niet verveeld heb.

Enfin, eind goed, al goed.
Dochterlief zit op haar nieuwe stekje en deze moeder kan nu haar pijnlijke knoken en gebruuskeerde spieren weer gaan samenrapen. Dat ga ik straks doen in een heerlijk warm en ontspannend ligbad.
Mij in het bad laten vallen zal geen probleem zijn. Hopelijk geraak ik er ook weer uit!!!
Maar dat merken jullie dan vanzelf wel wanneer het de komende dagen op dit blogje stil blijft.

IK WENS JULLIE ALLEN EEN HEEL FIJN WEEKEND TOE,
EN EEN PRETTIGE 1 MEI VIERING!