Dagen, uren, turend naar
de horizon... plots ontwaakt
dan toch de zon,
in een stralenkrans van licht.
Zee, zand, strand,
ochtend geluiden, een baken van rust.
Getijden langswaar  het water
verder en verder vliet!
De zilte wind, hij omarmd m,n ziel,
al bied hij geen houvast.
Doch telkens ervaar ik
het troost gevoel.
Juichend bijna blaast de wind...
Dan toch mijn tranen weg.

Rita Berckmoes