2013

Ik had weer een paar dagen bij mijn vader doorgebracht. Ik was hem onaangekondigd gaan bezoeken en ik trof mijn vader in tranen aan. Hij had onlangs een reportage op tv gezien over een man van zijn leeftijd die opgehouden was met eten. Er ging een belletje bij mij rinkelen.

“Versterven is een methode van zelfdoding die bij de Romeinen en de oude Grieken al bekend was en waar met respect en bewondering naar werd gekeken. Vooraanstaande oude mannen die gezien hun leeftijd niet meer in staat waren hun functie naar behoren uit te voeren kozen voor deze methode om een eind aan hun leven te maken zonder dat iemand hen daarvoor dodelijke middelen hoefde te verschaffen. Door voedsel te weigeren kozen zij voor een "waardige dood."

Ik heb niks gezegd. Ik heb niet geroepen "Geniet van het leven, geniet van de zon, geniet van het park en blablabla" Maar ik heb mij afgevraagd of ik zijn wens moest respecteren? Ik heb geen alarm geslagen bij zijn huisarts of bij de zorg. Mijn vader heeft ondertussen zijn beslissing herroepen.

Hij huilt nog steeds wanneer ik op maandagochtend weer bij hem wegga en zegt dat hij op mij gaat zitten wachten tot ik weer terugkom.

2025

Het waren mijn gedachten van toen. Mijn vader heeft na dit blogbericht nog drie jaar geleefd. Drie jaren waarin hij bleef wachten tot ik terugkwam, huilde bij afscheid, maar ook bij leven, soms met tegenzin, soms met een glimlach, verstopt achter zijn tranen.

En toen ging ik 10 dagen met vakantie. Ik wist dat hij geen jaren meer had, zelfs maanden waren twijfelachtig. "Zou ik het wel doen?" Aarzelde ik.

"Natuurlijk, ga maar. Je vader wacht wel op jou" zeiden mijn vrienden. 

En natuurlijk koos hij dat moment... toen er niemand keek, om er tussenuit te glippen. Zoals alleen hij dat kon. Zonder gedoe, maar met een timing die me nog steeds achtervolgd.

Met het overlijden van mijn vader, stierf het kind in mij mee, want ouders houden je jong. Ze blijven zich zorgen over je maken, alsof ze niet gemerkt hebben dat je het ouderlijk huis al jaren geleden hebt verlaten en zelf al een paar keer moeder bent. … Onbeschermd en heel wat ouder stond ik alleen op de wereld. Helemaal niemands kind meer.

En dus probeer ik die nieuwe plek te vinden, als “mater familias” zoals ze dat zo mooi zeggen. Een rol met gewicht, maar ook met ruimte voor zachtheid en zelfs voor gekkigheid. Niet alle herinneringen doen pijn. Sommige verlichten juist de weg. Misschien is dit wat ik nu probeer. Het licht vastleggen dat hij (en mijn moeder) in mij naliet…

02-10-2025 om 15:48 geschreven door Loewiesa

Sinds februari 2019 is ons gezin uitgebreid met een hond, een Amercain Staffordshire.  Mijn zoon, die op dat moment al zijn eigen stek had, wilde als kind al een hond van dit ras. Ik heb het altijd tegen weten te houden. Niet omdat ik niet van honden hou maar, vanwege al het ongemak wat erbij komt kijken. Maar de zoon deed waar hij zin in had en zo haalde hij Cesar uit het asiel. Het was liefde op het eerste gezicht. 

Hij, Cesar was toen anderhalf jaar jong en ik, ik was na de eerste aanblik ook meteen verkocht. Zucht...

Mijn zoon had,naïef genoeg, gedacht dat Cesar wel vriendjes kon worden met Marley, ook een reu, de hond van zijn grootmoeder die op dat moment nog naast hem woonde... Maar dat was zonder het karakter van de twee honden te kennen.Net als zoveel honden vond Cesar het niet prettig om lang alleen te moeten blijven wanneer de zoon ging werken, Eerst begon hij aan de kussentjes op de bank, daarna sloopte hij de zetel. Tegen de tijd dat zoonlief weer thuiskwam had hij een tunnel gegraven richting het epicentrum van zijn verlatingsangst, ondersteund door veren, schuimrubber en een onwrikbaar gevoel van rechtvaardiging.

"Mààm wil jij op de kleine passen" stuurde mijn zoon mij een berichtje. En zo geschiedde het. Vanaf die dag werd ik uit mijn luie zetel gehaald en zorgde Cesar voor mijn dagelijks portie cardio.

Cesar de nieuwe man in mijn leven. Loyaal en toegewijd, liefdevol en geduldig. Hij helpt in de tuin met alle graafwerkzaamheden. Snoeit dat het een lieve lust is. Soms wat te enthousiast. Wij kijken samen naar onze geliefde tv-programma’s en vaak ook spelen wij in de tuin met de bal. Zo'n bal die geluidjes maakt. Speelgoed dat Cesar bestendig is. Wanneer ik de bal weg smijt rent Cesar erachteraan, brengt terug tot een bepaalde afstand en piept een paar keer met de bal alsof hij wel zeggen: "kom die bal maar halen”.

Dat dit soort spelletjes zin hebben blijkt, toen wij laatst gingen wandelen en Cesar werd aangevallen door een klein wit hondje en Cesar geschrokken,  het mormel bij z'n kladden greep en hem als straf begon te schudden. Ik schrok, maar ik bleef "Cool" en commandeerde "Donne!" en "Geef!" Uh ja, Cesar is tweetalig. En Cesar gaf! Het hondje, dat alleen flink geschrokken was rende zonder uitkijken terug de straat over naar z'n bazinnetje. 

Even later kwam het mens zich excuseren voor haar Benji met een zakje hondenkoekjes dat Cesar in dank tot zich nam.

Cesar kwam, zag en veroverde. Niet met woorden, maar met blikken, blaffen en balgepiep, hij graaft, hij snoeit. Hij kijkt tv alsof hij de plot begrijpt Sindsdien is mijn leven minder stil en minder netjes, maar des te rijker. En de zetel? Die vertelt nu zijn eigen verhaal.

01-10-2025 om 20:27 geschreven door Loewiesa

Onlangs mijn botdichtheid weer eens laten meten, Goed nieuws, die is flink verbeterd, Minder poreus, meer solide. Een soort innerlijke renovatie, zeg maar. Voor zo’n meting word je ook gewogen en gemeten en wat blijkt, ik ben te kort. Te kort! En daardoor ineens te zwaar volgens het BMI.*

Thuis had ik me al een tijdje niet meer gewogen, Nog van vóór mijn cataractoperatie nu twee jaar geleden, op mijn oude mechanische weegschaal waarvan ik de cijfers niet zonder bril kon zien (alle beetjes helpen, nietwaar? En een bril weegt toch al gauw zo'n 25 gram.), waardoor ik moest bukken, turen, gokken ,een soort yogasessie met een vleugje ontkenning.

Ik bedoel, je merkt het wel aan je kleren en soms komt het gewoon door de wasdroger die stiekem krimpt. En dat BMI is dat niet een tikkeltje achterhaald? Het zegt niets over de spieren die ik de afgelopen jaren heb opgebouwd, eerst in de sportzaal en later met de vele wandelingen met onze César, een gekruiste Amstaff met de energie van een jonge god, mijn viervoetige personal trainer die nooit eens een rustdag neemt er zelfs nooit aan denkt, alleen soms als het regent en ik er achteraan, een oudje in galop, een soort bejaarde amazone op sneakers.

Maar toch… getriggerd door mijn gewicht en vooral door het krimpen, (niets menselijks is mij vreemd) ga ik op zoek naar een nieuwe weegschaal. Niet zo’n apparaat dat alles analyseert zoals botmassa, vochthuishouding, metabolische leeftijd en de rest van mijn innerlijke bejaarde. Geen apps. Geen grafieken. En al helemaal geen stemmetje dat dingen zegt die niet waar zijn.

Ik wil gewoon een eerlijke weegschaal. Eentje die zwijgt als ik erop sta. En misschien, een beetje meebuigt met de waarheid.

*BMI een internationale maatstaf die de verhouding tussen iemands gewicht en lengte weergeeft om een inschatting te maken van een gezond lichaamsgewicht, of er sprake is van ondergewicht of overgewicht.

28-09-2025 om 08:16 geschreven door Loewiesa

Wat dacht ik eigenlijk? Waarschijnlijk aan iets niet veel verder dan mijn neus. Terug bloggen? Ik zit op Facebook en dat is al verslavend genoeg. Ik schrijf af en toe een intrigerende tekst op een ansichtkaart, genre: “Zonnige groetjes uit “en een “Prettige Kerst” en een “Gelukkig Nieuwjaar” dat lukt nog net. Verder stuur ik wel eens een sms’je en maak ik wel eens een boodschappenlijstje met pen en papier, wat overigens beter zou zijn, zeggen ze, omdat schrijven met pen en papier beter voor je geheugen zou zijn, het helpt informatie beter te onthouden en te verwerken, En dat is het dan wel.

Bovendien, wie zit er nu op mij en mijn schrijfsels te wachten? Ooit een jonge vijftigster met spinsels, nu een jonge zeventigster met nog altijd geen grootse waarheden; geen manifesten, geen perfectie, maar poëzie () in het alledaagse.

Toch werd mijn nieuwsgierigheid gewekt. Zou mijn blog überhaupt nog bestaan? En ja hoor. Hoewel er geen haan meer naar kraait. Uw jonge gedachtespinnende dramaqueen moest bijna gereanimeerd worden bij het lezen van haar vroegere schrijfsels.

Want alles stroomt, alles is in beweging, alles wijkt en niets houdt stand. Alles is relatief.

Misschien verdienen sommige oude blogberichten een opfrisbeurt. Ik zal er eens overdenken.

24-09-2025 om 00:00 geschreven door Loewiesa

" Wat wil je voor je verjaardag” had ik mijn tweelingdochters gevraagd. “Oh die vraag weer” verzuchtte de oudste, doe maar iets, verras mij, “We gaan samen uit eten, herinneringen maken. Maar als je toch nog iets wil kopen, een luchtje of een paar oorbellen zijn wel leuk.” Daar was haar 10 minuten jongere zus het helemaal mee eens.

Ik ging dus samen met mijn zoon naar een leuke “bling bling winkel” in het winkelcentrum van La Louvière. De verkoopster legde twee presenteer bakken voor ons neer, er was keuze genoeg. Ik vond een paar in de linker bak wel leuk. Toen attendeerde de verkoopster mij erop dat de linkere bak voor oudere meisjes was en dat jongeren vaak uit de rechter kozen. “Oh”, zei het oudere meisje onthutst “dan moet ik mijn zoon, die in leeftijd dichter bij de dochters staat even om raad vragen”. De keuze viel op een paar kleine glimmende knopjes.

“Bent u al klant bij ons?” vroeg de verkoopster. “U krijgt kortingen en leuke aanbiedingen bla, bla, ik heb dan wel uw gegevens nodig, ik zal de tablet even aan uw zoon geven zodat hij alles kan invullen, voor het geval u geen e-mail adres heeft…” Er begon bij mij iets te borrelen. En ik antwoordde : “Vous savez, je ne suis pas née de la dernière pluie* ". En ook mijn zoon kwam voor zijn moeder op terwijl hij de verkoopster vragend aan keek: “Ma mère est plus futé* que moi”.

Even dacht ik op dat moment aan Vivian in Pretty Woman : “Oh, you work on commission. Right? Uh, yes. Big mistake. Big. Huge. I have to go shopping now.” * Maar ik vond de oorbelletjes leuk en ik dacht… ik moet maar weer eens gaan bloggen.

Futé: slim, bijdehand, verstandig,gewiekst…

" Je ne suis pas née de la dernière pluie »betekent letterlijk "Ik ben niet van de laatste regen geboren", uitdrukking die aangeeft dat iemand niet van gisteren is dom is en ervaring heeft, vergelijkbaar met het Nederlandse "Ik ben niet van gisteren”.

"Oh, you work on commission. Right? Uh, yes. Big mistake. Big. Huge. I have to go shopping now.” "Oh je werkt op commisie ? Jammer, pech voor jou "

22-09-2025 om 08:17 geschreven door Loewiesa

“Als een man ruzie wil vermijden , moet hij een vrouw niet vragen of ze de kaart wil lezen”.

“De kaart ligt daar!” wees harmonicaman naar het zijvak naast haar zitplaats in de auto. Er was een omleiding geweest.  Ze reden al tijden rondjes. Maar ze waren hier verleden jaar ook geweest en ze wist het nog best, Zij rijdt namelijk op haar geheugen en als hij nu maar even geduld had, dan kwamen ze bij een groot wit huis op een hoek en daar moesten ze…….

Ze had die kaart niet nodig en anders doet ze haar smartphone wel even aan. Ze was voor haar plezier op stap en had geen zin in gedoe van een verschuivende vinger op de kaart bij iedere bocht en het nadien weer opvouwen van lastige kaarten met de nodige opmerkingen “Dat je zo een kaart niet vouwt”  om dan nog niet eens te spreken over de vele gehuchten en weggetjes die niet eens op die kaart te vinden zijn.

Harmonicaman gromt wat in zijn baard. Hij verdwaalt nog liever dan zijn lot toe te vertrouwen aan een GPS in de auto. Aan slimme telefoons heeft hij een broertje dood, doet alsof de Google routeplanner op haar smarthpone niet bestaat en negeert haar opmerking over hoe gemakkelijk zo’n GPS toch eigenlijk is. Hij is gezien zijn gevorderde leeftijd van bijna 66 jaren en zijn koppige aard wat ouderwets aangelegd en zweert bij landkaarten wegenkaarten, wandel- en reisgidsen. Het zelf uitzoeken van dingen houdt de mens alert is zijn moto. En daar heeft hij gelijk in. maar toch...

“Kijk daar is dat restaurant op die hoek en daar die kerk, dan moeten wij naar rechts” zegt zij even later triomfantelijk, terwijl ze de mobiele gegevens van haar smartphone weer uitzet  “Zie je wel dat ik gelijk had?”

“Jij hebt altijd gelijk” mompelt harmonicaman ironisch “zelfs als je geen gelijk hebt.”

En daar kan ik (en u) het mee doen.

13-09-2018 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Hoe heet het was

Ik doe de hele dag niks, alleen het hoognodige dat eigenlijk ook niet echt nodig is. Tenzij het echt moet omdat ik word opgejaagd door mijn zoon die aankomt zetten met 2 uitpuilende wasmanden en of ik even……en dan zucht zij, die haar zoon rot heeft verwend: “Geef maar hier en moet het ook gestreken worden….?”

 s’Morgens vroeg wanneer het nog heerlijk koel is begiet ik de moestuin en dan neem ik mijn ontbijt op het terras en geniet van de ontwakende dag, het fluiten van de vogels, het geritsel van wezentjes in de struiken. Heerlijk dit “ Dolce far niente” voor zolang het duurt.

“Ledigheid is des duivels oorkussen” placht mijn oma vroeger te zeggen. Als kind dacht ik dan dat het iets te maken had met het "oren kussen van de duivel". En eerlijk gezegd, ik zat er niet zo mee…. Pas later begreep ik de uitdrukking en dat een oorkussen gewoon een ander woord voor hoofdkussen was en dat ledigheid niets doen betekende en de spreuk werd gebruikt als vermaning tegenover iemand die niets doet. Ooit kwam ik eens bij iemand thuis, met wie ik een korte relatie van 10 jaar zou krijgen en waar een tegel boven de bank hing, “Als je niets te doen hebt , doe dat dan niet hier.” Het is uiteindelijk tussen ons niets geworden…..

26-07-2018 om 12:22 geschreven door Loewiesa

Dit keer, geen verwelkomingen van springende hondjes of wuivende poesjes, geen vlaggen met Vlaamse leeuwen en kreten als "Vlaanderen barst". Maar één echte reactie, dat is toch al iets. Bij helemaal geen reactie vraagt een mens zich toch al snel af, werkt alles nog wel,na al die jaren? Op mijn blog, bij mij, bij u...Want met die senioren, je weet maar nooit… Mijn inloggegevens kloppen dan weer wel en dan weer niet, dan blijkt de webpagina die ik zocht niet meer te bestaan, beschadigd of verouderd (jaaaa zeg, zoals wij allemaal.) Dan moet ik bewijzen dat ik geen robot ben door alle plaatjes met boten aan te vinken en vervolgens.... niets....."oehoeeee, is daar iemand?"  Je krijgt van minder en punthoofd en van nijd de laptop sluiten, de pc het raam uit smijten of de smartphone verdrinken en stoppen met bloggen nog voor je (weer) begonnen bent en gewoon terug naar Facebook gaan.

22-07-2018 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Sinds ik mij mijn groen en gele pilletje slik is mijn leven verrasend rimpelloos. Een kabbelend beekje. Of een vijver zonder drama.  (n.v.d.r. want dat klinkt zo mooi.)

Heel af en toe waag ik mij aan een geweldig risico door een Powerpointje of een plaatje op Facebook niet te delen, waarmee ik het gevaar loop, op minstens 7 jaren ongeluk of mijn hele fortuin kwijt te raken. Gisteren heb ik zelfs een usb-stick op een onveilige manier verwijderd. Dat was me wat. Leven aan de rand. 

Gelukkig is er mijn zoon. Slim, sportief, grappig, meestal lief en een tikkeltje macho. (Geen idee waar hij dat vandaan heeft. Echt niet.)

Mijn vriendinnen zuchten: "Wat een knappe en charmante zoon. Jammer dat hij nog zo jong is en wij al zo oud!"

Ik zucht ook. Vooral als hij denkt dat zijn kleren vanzelf in de wasmand belanden. Of als hij denkt dat IK zijn sleutels heb verstopt.  Er zijn momenten dat ik hem het liefst achter drie lagen behang wil plakken wegens zijn eigenwijsheid en zijn, het altijd beter weten. Ik word zo moe van het constant in discussie gaan. Soms denk ik zelfs dat ik in een verkeerde relatie zit.

Laatst zaten wij samen aan tafel, het avond zonnetje scheen op het raam en toen sneerde mijn charmante zoon "Je moet de ruiten eens doen i.p.v de hele dag aan je pc te zitten". Ik keek eens op en Goh…! Hij had gelijk!

"Ik zal je straks een emmertje met een sopje geven" ketste ik terug. Maar de zoon had belangrijker dingen te doen.

Moeders zijn er in de ergste soort.  Maar kinderen moet je ook niet onderschatten. (Of omgekeerd.)

Ondertussen heeft het al goed geregend op mijn ruiten en ze zijn weer schoon (of proper.)

Wat u maar wilt!

11-09-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik hoef geen Christen te zijn om stil te worden in een kerk, een kerstliedje mee te neuriën of mijn naasten lief te hebben. Ik hoef geen moslim te zijn om te genieten van tajines, Marokkaanse koekjes, Turks gebak en de sierlijke lijnen van islamitische kunst. Ik hoef geen jood om klezmer muziek te waarderen of een menora in mijn huis te hebben. Geen heks om de Wet van Drie te respecteren en geen boeddhist om vrede te voelen bij het serene gezicht van  een Boeddhabeeld.

Zondag bezocht ik met een vriendin het Tibetaans Instituut in Hoei , waar zondag het Feest van het Boeddisme werd gevierd. Op blote voeten betraden we de grote tempel van een conferentie getiteld : Wat is geëngageerd boeddhisme?

(n.v.d.r. Een onopgevoed joch, erfelijk belast door al even onopgevoede moderne ouders zorgde voor de nodige afleiding door constant te lopen klieren.) 

Na een Tibetaanse maaltijd, waarvan ik slechts de helft at , wegens plotseling geen trek meer,  wellicht nadat ik de maaltijd, volgens Boeddhistische gewoonte (een ietsie teveel) aandacht had gegeven, namen wij deel aan een inleiding tot meditatie.

Op een matje, rug koninklijk gestrekt , benen in een halve Lotushouding (n.v.d.r. wat op zich zelf al een héle uitdaging is) naast een pluizige dame in een gebatikte flodderbroek en een kaalgeschoren zwever met zweetvoetenlucht. Ik focuste op mijn ademhaling op het "nu" en het "zijn." Niet gemakkelijk voor iemand die stijf van de stress staat, maar een makkie voor uw jonge vijftigster , onder invloed van het groen- gele pilletje.* De ware kunst?  Op een elegante manier weer recht te komen.

Bij het verlaten van de tempel werden wij haast opzij geduwd  door  een groep andere gehaaste toekomstige "verlichten" en reeds "verlichten" met zo te zien, maar een heel bescheiden lichtje in. Mijn vriendin beelf met haar schoenen  vastzitten in haar  (te) lange wijde flodderbroek en donderde de onderste treden van de trap af "Misschien hebben je engelen (mijn gelovige vriendin heeft er twee, die altijd met haar meegaan) je een duwtje gegeven omdat je "vreemd" ging" grapte ik in een mislukte poging om leuk te zijn. "Nee" antwoordde mijn gelovige vriendin licht geïrriteerd "Dat doen mijn engelen niet" 
 
(n.v.d.r. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster heeft nog een lange weg te gaan!)

groen- gele pilletje.* = Prozac

09-09-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa