Bijkomstige schade, zo noem ik het maar. Tijdens wat ik dacht een rustige ochtendwandeling met mijn bodyguard, sprong ineens vanuit het niets een kat. Niet zomaar een kat. De kat. Die we al vaker hadden gezien, met hoge rug en hevig blazend. Maar altijd net buiten bereik. Deze keer koos de kat voor de aanval. Cesar hapte terug, instinct boven etiquette. Ik riep “los” en “donne” (Cesar is tweetalig) met een stem die zichzelf niet herkende. En hij liet los. De kat verdween als een rookwolk. Cesar bleef achter bloedend. Ik trok hem weg van de plaats van delict, bedenkelijk. Niet om wat er gebeurde, maar om hoe snel het gebeurde en hoe dun de grens is tussen routine en chaos.

Thuis ligt hij nu weer te maffen. Zijn naam is haas.

27-10-2025 om 15:10 geschreven door Loewiesa

Beste onbekende,

Ooit zei u dat u mijn schrijfsels “zo goed” vond. Dat u ze allemaal had gelezen. Ik glimlachte beleefd, zoals men dat doet bij complimenten die klinken als echo’s in een lege kamer.

Ik zocht naar sporen van uw lezing, Een zin die u raakte. Een passage die u deed lachen, of fronsen. Maar u bleef vaag. Mijn blog was “leuk”. U hield van mijn schrijfstijl. zei u ook nog.

Uw naam staat ergens in één van mijn teksten. Als dank voor een herinnering die we deelden. U heeft haar niet herkend. Of niet genoemd. Of misschien wel gelezen, maar zonder te zien.

Een andere vriend zou mijn blog gaan lezen. Hij sprak er niet meer over. Wel over een column in een krant en toonde voor mijn blog alleen grammaticaal gezag. Sommige mensen zijn wandelende spellingcontrole, geen lezers van zielen.

Eén vroegere blogvriendin vond het te veel moeite om in te loggen. Toen het haar eindelijk gelukt was, schreef ze maar één woord: Tof! In het kleinste letterteken mogelijk. Ik las het drie keer. Tof. Tof? Tof.

Een andere blogvriendin bedankte me vriendelijk voor mijn bezoek aan haar blog, maar kon de link naar de mijne niet vinden. Vreemd, want haar teksten verraden vaak een zekere behendigheid in het knippen en plakken van andermans woorden zonder bronvermelding. Ironie, het blijft een kunst.

Soms komt er toch iemand binnen. Ze lezen mijn teksten niet, maar delen folders uit met linken naar hun eigen blog.  Ze spreken over de herfstvakantie, het weer, over de aanstaande verkiezingen in Nederland, over yoga, over hoop, over Halloween. Ik word zelfs gewaarschuwd voor het omgaan met geesten. Ik lees hun woorden zoals met een flyer leest die onder de ruitenwisser is geschoven.

Ze zijn even op mijn blog geweest.  Maar ze luisteren niet. Ze noemen mijn naam niet. Mijn tekst niet, Ze waren even hier, de bezoekers die spreken over zichzelf maar niet luisteren. 

Toch blijf ik schrijven. Voor u. Of voor iemand die op u lijkt, voor mijzelf. 

Met vriendelijke groet,

Loewiesa

27-10-2025 om 15:07 geschreven door Loewiesa

In mijn eerste jeugd eens twee goudvissen gehouden. Het was een koppel en ze waren heel gelukkig samen, dat dacht ik tenminste. Op een kwade dag dreef het vrouwtje (Wanda) op haar rug. Ik heb nog een tijdje voor Gijs, het visventje gezorgd maar op een nacht is hij uit de kom gesprongen, pats op de grond! Hij had een eind aan zijn eenzame treurig bestaan gemaakt. Nog even flap, flap en toen hartstikke dood. Die nacht heb ik hem ten grave gedragen tot aan het toilet en hem plechtig door gespoeld, zoals ik een week eerder zijn geliefde Wanda al had moeten laten gaan. Maar Gijs weigerde te verdwijnen hij bleef drijven en toen moest het nog eens. Dat was traumatisch. Ik ben er tijden niet goed van geweest en het de rest van mijn leven meegedragen. Waarschijnlijk ligt ook hier, de basis van veel ellende.

25-10-2025 om 09:43 geschreven door Loewiesa

Er zal later geen standbeeld voor mij verrijzen, geen straat die mijn naam draagt, Geen Loewiesalaan. Geen rotonde met een bronzen hond aan mijn zijde. Maar misschien, een herinnering in de hoofden van mijn kinderen. Daarom schrijf ik dit. "Mijn Memoires" of iets wat daarop lijkt.

Ik herinner mij het raam van de woonkamer waar ik voor moest blijven wachten terwijl mijn moeder vlug naar de melkboer op de hoek ging. Het sneeuwde en mijn kleine broertje was wat ziekjes en mocht niet naar buiten. “Vlug” had ze gezegd, Maar het leek wel een eeuwigheid. Ik zat voor het raam en keek naar de vallende sneeuwvlokken, ze dwarrelden, traag en stil. Nog steeds als ik sneeuwvlokken zie achter glas, komen deze gedachten bij mij terug, de angst, die ik toen had, dat mijn moeder nooit meer terug zou komen.

Ik denk dat mijn verlatingsangst daar begonnen is. Niet met een drama, maar met een deur die dichtviel en een moeder die zei  "ik ben zo terug.” En ik, drie jaar oud, leerde dat "zo" soms een eeuwigheid duurt.

23-10-2025 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ergens in mijn herinneringen hoor ik mijn vader vragen: “Weet jij nog hoe dat meisje heette dat vroeger aan de overkant op 3 hoog woonde?” En natuurlijk wist ik het nog precies, hoe zou ik mijn kwelgeesten van destijds nu kunnen vergeten? Meisjes uit de zesde klas van de lagere school. Hun vaders werkten bij de brandweer, de politie of reden op de stadsbus. Zomers gingen ze allemaal naar hetzelfde vakantiekamp, waar ze in de laatste grote vakantie het een of andere verbond hadden gesloten. Mijn vader, mijn held, in zijn nette pak,zijn gestreken overhemden, met stropdas werkte bij een bank. In die tijd nog niet iets om je over te schamen, maar vast heel erg saai, vergeleken bij zo’n stoere man in uniform. Nee, ik paste niet in hun clubje. Wanneer er een nieuw kind in de klas kwam, vroeg de aanvoerster van de club steevast “Wat doet je vader?”

“Mijn vader is koningin” * zei de grappigste jongen uit de klas, "draagt hij ook van die rare hoeden?" vroeg een ander en ik herinner mij nog hoe wij, de verstotenen, de rest van de middag in een deuk lagen. De meisjes trokken nuffig hun neuzen op, trokken een zuinig mondje en gingen door met hun gefit. De trutten!

* In die tijd was Juliana koningin van Nederland. Zij droeg vaak heel opvallende hoeden. Hoeel ze die vaak met tegenzin droeg maar ze maakten nu eenmaal deel uit van haar functie. 

21-10-2025 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Mijn hemel, hebben die overbetaalde zakkenvullers in de EU niets beters te doen? Terwijl de wereld worstelt met klimaat, migratie, armoede en oorlogen, buigt Europa zich over de semantiek van de schnitzel. Vleesnamen zijn voortaan verboden want taal moet duidelijk zijn.

Scoren voor open doel: ze willen wettelijk verbieden om "vleesnamen" te gebruiken voor veggie-spul. Gewoon, omdat taal duidelijk moet zijn...Alsof de gemiddelde consument in verwarring raakt bij het zien van een vega worst en denkt: ”Ah, een varkentje met een gewetenscrisis.”

Ondertussen liggen de blinde vinken nog steeds in het koelvak, zonder vogel en zonder blindheid. Lopen de hotdogs rond zonder hond maar mèt morele vrijbrief. En de hamburger? Die is noch ham, noch burger, eerder een gehaktbal met grootheidswaanzin.

Je hoeft Europa niet belachelijk te maken, dat doen ze zelf wel.

18-10-2025 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Onlangs had ik een droom. Ik droomde dat ik in een auto zat naast een dikke, voor mij onbekende man in een licht geel pak met rode ruiten, zoals Olie.B.Bommel...Maar ik was geen Tom Poes, althans zo voelde het op dat moment niet, nog niet...Ineens viel Bommel naar rechts, op mij, ik werd bijna platgedrukt en ik dacht, die man wordt niet goed, ik moet ingrijpen. Ik wil nog niet dood. “Nee het gaat je niet lukken” riep de man bijna triomfantelijk” “Tu n’arrivera pas”. Ik droom in het frans. Vervolgens reden we van de weg af en de groene berm in, die rook naar nat gras en ademruimte en waar ik bevrijd werd van zijn gewicht door een paar wandelaars. Mijn stille redders... Ik stapte uit en zonder om te kijken liep ik weg, mijzelf losrukkend uit mijn droom  

Met een soort van kater ben ik opgestaan. De droom is mij de hele dag bijgebleven en ik heb ze uiteindelijk opgezocht met hulp van een van de vele droomuitlegwebsites en ”Spychologie” Magazine, de mysterieuze wereld waar Freud,Jung en internetpsychogologen elkaar fluisterend ontmoeten.

1. De auto als metafoor voor levensrichting in droompsychologie staat vaak voor je levenspad, je autonomie, je keuzes. Jij zit naast iemand anders aan het stuur, een figuur die dominant lijkt, letterlijk en figuurlijk. Hij valt op jou, drukt je bijna plat. Dat kan symbool staan voor externe invloed die je belemmert, een autoriteit of traditie die je probeert te overstemmen.
2. “Tu n’arriveras pas” Jij zal er niet komen. Een uitspraak die klinkt als een oordeel, maar ook als een waarschuwing. Het feit dat hij dit zegt in Frans, de taal van jouw huidige leefwereld, maakt het extra persoonlijk. Misschien is het een echo van innerlijke twijfel, een stem die je soms hoort als je aan je creatieve ambities werkt. Maar geen paniek, geen drama, eerder een vaststelling. En wat doe jij? Jij stapt uit en laat hem achter. Dat is krachtig.
3. De berm en de wandelaars. De berm is een plek buiten de gebaande paden. Je wordt daar bevrijd door wandelaars, figuren die niet rijden maar stappen. Misschien staat dat voor mensen die jou helpen terug te keren naar je eigen ritme, je eigen tempo. Wandelaars zijn geen volgers van snelwegen, maar van kronkelpaadjes, zoals jij.

Misschien was het geen droom, maar een metafoor voor hoe ik me soms voel: tegengewerkt, platgedrukt door verwachtingen, stemmen, systemen, Of door die ene figuur in mijn droom die zegt “Tu n’arriveras pas” Je zal er niet komen.

Maar ik kwam er wel, althans in mijn droom, ik rukte me los. Ik stapte uit. Gewoon zonder om te kijken. En misschien is dat de ware overwinning: niet het gevecht, maar het besluit om niet langer mee te rijden in een richting die niet de mijne is.

En jij lezer, wie zit er naast jou aan het stuur?

16-10-2025 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik ben geboren in de Amsterdamse Schaapherderstraat, een naoorlogse tuinstadswijk ooit gebouwd voor jonge modelgezinnetjes., waar ik mijn arme ouders die12 jaar lang vruchteloos hadden geprobeerd om het meest ideale kind te verwekken dat een ouderpaar zichzelf wensen kan, vanaf het allereerste moment al deed schrikken:

 “Anna!” riep mijn moeder ontsteld toen ze direct na mijn geboorte ontdekte dat ik sprekend leek op haar schoonmoeder. Diezelfde Anna, met wie ze al jaren in een soort beleefde onvrede leefde. Anna, zij zou het nog dikwijls herhalen iedere keer als ik weer eens dwars was en iets deed, of niet deed, dat haar niet zinde, zich niet beseffend dat zij mijn kinderzieltje hier al vroeg enigszins mee schond.

 “Suusje!” riep mijn vader, maar daar ben ik Godzijdank aan ontsnapt. Want stel je voor dat ik, die later op Franstalig grondgebied zou gaan leven, mijn naam daar zou moeten zeggen, “Comment tu t’appelles?” en ik in mijn onschuld: ”Suus.”  Grote hilariteit: “Suce. “Alsof ik een oneerbaar voorstel deed. Om door de grond te zakken.

Het werd dus Loes, kort en krachtig, maar toen nog gewoon Loesje, zoals ... in het liedje. 

Lo(ès) zoals ze hier zeggen. “Non” zeg ik dan met een knipoog, “comme “la luce” ou “la luz”. Zoals het licht dat niet dimbaar is, hoe graag sommigen van mijn kennissen met dimdrang ook op zoek gaan naar de schakelaar.

14-10-2025 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Een paar logjes verder en ik ben tot de conclusie gekomen dat bloggen “uit” is. Te veel woorden, te weinig beweging, te veel moeten nadenken en dan nog niets begrijpen. Te weinig gezichtsuitdrukking. De tijd van zorgvuldig gekozen woorden en zinnen die zich schaamden voor hun eigen gewicht is blijkbaar voorbij. Nu is het klik, opname, lach alsof je het meent en hup. Daar gaan we: welkom in vlogland, waar iedereen zijn eigen applaus monteert.

“Hee lieve mensen!” . Camera aan. Licht aan. Zelfvertrouwen… aan?!? Welkom bij mijn allereerste vlog, nou ja, blogvlog. Een vlog in woorden.

Vandaag neem ik jullie mee in mijn ochtendroutine. Niet omdat die bijzonder is, maar omdat dat blijkbaar moet. Swipe naar de keuken. Die onlangs gemoderniseerd is en hoe! Zoom in op de kastjes, strak, grijs, (want grijs is immers het nieuwe zwart) kastjes zonder handgrepen, Minimalisme met een attitude. César heeft het systeem inmiddels ontdekt. Hij opent ze met zijn neus.

Pan* naar de koffiemachine. Sjiek, zwart, glanzend. En vooral: duur. Hij maakt koffie met meer zelfvertrouwen dan ik, elke ochtend van de week en zelfs na iedere maaltijd.  Hij heeft een touchscreen, een stoompijpje, en een ego. Als ik hem aanraak fluistert hij zacht in het Italiaans “Tesero mio”

Hier zie je mijn ontbijt: een kom yoghurt met granola en een existentialistische twijfel banaan. (Ik struikel bijna over mijn woorden)  César ligt onder tafel en zucht alsof hij al drie vlogs heeft moeten doorstaan.

Zoom in op mijn gezicht. “Ik ben Loewiesa, en ik ben hier om… ja, waarvoor eigenlijk?” Om te bloggen in een tijd waarin iedereen vlogt alsof ze net gecast zijn voor een realityshow over hun eigen leven. Ik heb geen ringlicht*. Geen jingle, maar wel een César die blaft op cue en ook gewoon, als de deurbel belt.

Cut naar een blooper. Ik probeer een selfie te maken met mijn koffie, maar de koffie besluit te ontsnappen. Mijn trui is nu influencer beige. César likt de vloer alsof hij een sponsorcontract heeft met Arabica.

*Pan naar: filmterm die aangeeft dat de camera horizontaal beweegt om een scène te volgen of een nieuw element in beeld te brengen.

*Ringlicht: Een ronde lamp die vloggers gebruiken om hun gezicht flatterend te verlichten. 

12-10-2025 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Deze kreeg harmonicaman toegestuurd. Harmonicaman, de man uit de Noorderkempen met wie ik al meer dan 10 jaar een inspirerende telefoonrelatie heb. Hij begrijpt het niet en vraagt de afzender van het berichtje of het de wiet was?

"Iets om over na te denken. Ik zat me af te vragen, "waarom mensen met ene betere rechtoppe posture op een step zitten dan op gelijk welke andere plek waar ze zitten, hangen of staan?"

Ik heb de zin vertaald naar meer “gewone” taal: “Waarom lijken mensen rechter en trotser te staan op een elektrische step dan wanneer ze gewoon op een stoel hangen, in de rij staan, of op een bank zitten?”

De verwarring zette mij ook aan het denken en leidde tot dit logje, want inderdaad, zo is mijn gedachte: Met de step zijn ze zichtbaar, onderweg, zelfstandig, vrij. Rug recht, kin omhoog, blik op oneindig. De slungel wordt een sfinx. De step zijn troon. Zoals Jack Dawson, gespeeld door Leonardo DiCaprio in “The Titanic” met zijn armen wijd uitgespreid op de boeg roepend: “ik ben de koning van de wereld” een uitroep van geluk en vrijheid. Een gevoel dat je niet voelt wanneer je alleen in je zetel zit. In de rij bij de kassa of met andere slungels verveeld ergens rondhangt. Tenzij je een gedachte spinnende oma bent. Maar dat is een ander verhaal…

En dan is er Harmonicaman, de scepticus, de hofnar, die de illusie van grandeur doorprikt en het publiek wakker schudt met een snuif ironie: “Wat de step betreft: “ik vind dat iedereen er een belachelijk voorkomen van krijgt. Meer "de nieuwe kleren van de keizer". De sfinx verstijft, de troon wankelt. Harmonicaman heeft gesproken.

10-10-2025 om 00:00 geschreven door Loewiesa