Tijdens mijn ochtendwandeling kwam ik een joggende kennis tegen; “Ben je aan het lopen?” vroeg ik naar de bekende weg. We bleven staan voor een praatje. Twee senioren die elkaar herkennen aan de kleine barstjes van hun lichaam.

Ze vertelde dat ze botontkalking had en dat ze haar spieren probeerde te verstevigen. We spraken over de medicatie die we daarvoor hebben moeten slikken en wonderen zou doen voor de botten. Bij mij heeft ze dat ook gedaan, want mijn botontkalking is na het laatste onderzoek flink verbeterd. Ook ik ben indertijd gaan sporten. Maar zoals altijd bij wonderen zit er een bijwerking aan vast.

Toen de tand des tijds inzette en mijn lichaam verder wilde slopen met terugtrekkend tandvlees waardoor er een tand gevaarlijk begon te wiebelen en ik de tandarts om raad vroeg over eventuele implantaten bekeek zij mijn dossier, waar bovenaan met grote letters “Fosamax*/ Fosavance”* geschreven stond. Ze keek bedenkelijk en zei, “nee “daar begin ik niet aan. Implantaten mag je vergeten, tanden trekken wordt al een avontuur.” Uiteindelijk heeft ze de wiebelende tand vastgezet met een soort spalkje, alsof ze er een likje superglue op had gezet, zoiets, zodat ik niet tandeloos door het leven moest en de schande nabij.

Ik ben al jaren met deze medicatie gestopt en probeerde het onlangs weer. Deze keer vroeg ik raad bij een stomatoloog. Zelfde verhaal, zelfde geschrokken blik. Zelf als je al jaren gestopt bent, het spul blijft in je lijf.

En zo wandel ik verder, met steviger botten, een vastgespalkte tand en een lichaam dat soms voelt als een gebruiksaanwijzing waarvan je nooit helemaal weet wat er in de kleine lettertjes staat.

*Fosavance en Fosamax , bevatten bisfosnaten en kunnen bijwerkingen geven op het gebit zoals osteonecrose (het afsterven van kaakbot) vooral na tandextracties of implantaten. Daarom zijn tandartsen en stomatologen vaak extra voorzichtig bij mensen die deze medicatie nemen of hebben genomen.

08-12-2025 om 09:04 geschreven door Loewiesa

Zondag, het Sinterklaasfeest van de bank waar mijn dochter werkt. Het feest wordt gegeven op meerder locaties met uiteenlopende activiteiten. Mijn jongste kleinzoon, heeft gekozen voor de springkastelen, dus naar Tubize. Zoals elk jaar brengt de sint weer een cadeautje mee.

Tegenwoordig is dat cadeautje, zorgvuldig geselecteerd door het HR-departement van de bank genderneutraal. Er wordt dus niet meer op voorhand gevraagd of het cadeautje voor een jongetje of een meisje is. Geen poppen dus voor meisjes of speelgoed rond verzorging, schoonheid en huishoudelijke taken. En voor de jongens, geen autootjes, geen speelgoed gerelateerd aan actie, competitie en techniek. Geen speelgoed dat hun volledige ontwikkeling wel eens zouden kunnen belemmeren.

Verleden jaar kreeg onze stoere Victor een setje met roze dolfijntjes weliswaar van Playmobil, maar toch… een vriendje kreeg een setje van fluorescerende unicorns. Genderneutraal kan blijkbaar ook iets heel uitgesproken zijn.

Gelukkig is er nog het springkasteel waar niemand zich druk maakt over roze of blauw, alleen over hoe hoog je kan springen.

Dit jaar kreeg Victor een Criss Cross Cube, een slimme breinbreker, een kubus vol schroeven. Genderneutraal, want schroeven, tien minuten thuis en er was er al één weg, draaien iedereen dol.

05-12-2025 om 09:22 geschreven door Loewiesa

 Ik zocht op het internet naar informatie over een eventueel weekendje ergens naartoe. Ik dacht ik kijk ook nog even op TripAdviser waar de toegang mij geweigerd werd met de volgende reden: “U bent geblokkeerd daar u bovenmenselijk snel surft”. Verbouwereerd keek ik naar mijn scherm en naar mijn armen en naar mijn benen, ik keek zelfs even in de spiegel.

Was dit mijn eigen Verwandlung? Begint het zo...? Niet wakker geworden als kever maar als een robot die droomt van een weekend even weg.

04-12-2025 om 08:51 geschreven door Loewiesa

En ineens schoot Mrs. Adams mij te binnen. Ik kwam vandaag tijdens de “honduitlaatwandeling” langs haar vroegere huis. Tijdens dat heel bijzondere covidjaar 2020 viel ze in de prijzen. En is niet meer. Haar heb ik leren kennen aan de schoolpoort waar mijn zoon en haar dochter school gingen. Ze had indertijd een wilde bos ravenzwart haar, een wit gelaat en felrode lippen, vandaar mijn bijnaam voor haar. 

Op een dag kwam ze op hoge poten naar mij toe: ”Jouw man heeft mij in een restaurant laten zitten” beet ze me toe. “Wat doe jij met mijn man?” wilde ik vragen, maar hield mij in, want hij was immers mijn man niet meer. En mocht doen wat hij wilde. “Oh ja?” vroeg ik nieuwsgierig wel zin in een “lekkere” roddel. “Ja” zei ze, ik was hem tegengekomen in La Louvière en had hem gevraagd wat hij daar deed. “Ik ga iets eten” had hij geantwoord en of ze zin had om hem te vergezellen.

In het restaurant had ze het duurst op de kaart gekozen en toen het dessert genuttigd was, stond “mijn man” op om een pakje sigaretten te gaan halen en is nooit meer teruggekomen.

“Tja” zei ik “wat kan ik zeggen”. Ik begreep haar verontwaardiging en liet het verder voor wat het was, want zo is het leven, sommige mensen verdwijnen zoals ze binnenkomen en sommige rekeningen worden nu eenmaal nooit betaald.

03-12-2025 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Rogerke heb ik sinds het covidjaar 2020 niet meer gezien, net als Cindy en Maria. Cindy was nog jong, ze zat ooit bij mijn dochters op school en was een meisje dat altijd een beetje buiten de groep viel. Ze was gezakt voor het eindexamen en durfde dat thuis niet te vertellen. Toen kwam de proclamatie, ze liet haar moeder komen. “Moet je horen mama, stel je voor: haar moeder wist van niets! “Riepen mijn dochters verontwaardigd “gelukkig dat wij thuis alles durven te zeggen”. Ik weet nog hoe ik op dat moment meeleefde met de moeder maar ook met haar dochter.

En ook Maria is in dat vreemde jaar verdwenen. Wij maakten kennis op een speelplein, waar ik mijn zoon die toen nog een zoontje was op het houten klimrek liet klimmen. Zij was daar met haar kleinkinderen. Zij was Italiaanse en sprak met dat warme melodieuze Italiaans accent, dat mij soms het gevoel gaf dat ik zelf Italiaans begreep en het zelfs sprak. We kwamen elkaar ook later regelmatig tegen en soms dronken we samen een kopje koffie en maakten een praatje. Dan bewonderde ik haar nieuwe blouse van 5 € die ze uit de rekken van het plaatselijk O.C.M.W had gehaald. Ze gniffelde, “moet ik niet aan mijn kinderen zeggen, want die zouden het afkeuren”. En ze toonde trots haar nieuwe jas van 10 euro: “die laat je toch niet hangen?”

Vandaag in 2025, merk ik dat zulke ontmoetingen mijn pen blijven voeden. Ze keren terug in mijn herinneringen en dus ook op mijn blog. Kleine kronieken van mensen die mijn pad ooit kruisten en mij leerden dat zelfs een jas van tien euro een verhaal kan zijn.

02-12-2025 om 11:04 geschreven door Loewiesa

Laatst met een buurvrouw kwam ons gesprek op Rogertje, Rogertje is al een tijdje niet meer. Toen, op 28/10/2011 schreef ik dit:

Rogertje kwam op bezoek. Rogertje met zijn eeuwige klakske en zijn sigaartje. Rogertje vroeger onafscheidelijk van zijn Marianne die in de laatste lente is overleden. Ik was hem afgelopen zondag tijdens een wandeling tegengekomen en had gezegd: “Roger als je in de buurt bent kom eens langs voor een bakje koffie”. Rogertje liet er duidelijk geen gras over groeien, want hij bleek de afgelopen week al eerder te zijn langs geweest. Rogertje is een stuk in de zeventig. Na het overlijden van hun moeder waren haar kinderen niet akkoord dat Rogertje in het huis bleef wonen, want er waren toestanden, zoals er wel vaker toestanden zijn in dit soort situaties. En Rogertje had drie maanden om zijn biezen te pakken.

Nu woont hij in een appartementje voor oudere mensen achter het gemeentehuis. Op dag één kwam er al een buurvrouw voor een praatje. Hij nodigde haar uit maar zij bleek hardnekkig. “Wanneer ik wil gaan eten” zo klaagt Rogertje "dan blijft ze zitten en dan ik kan toch niet alleen eten? Dat vind ik zielig dus geef ik haar ook een bordje en nu wil ze niet meer weg. 's Middags wil ik tv kijken en dan begint zij te praten en ze verteld honderd keer hetzelfde. Dan vertel ik haar ook 100 keer hetzelfde expres! Waarna ze mij afsnauwt, "dat heb je mij al honderd keer gezegd. En dan zeg ik, ja dat doe jij ook, zo zie je eens hoe vervelend dat eigenlijk is.” En zo gaat Rogertje nog een tijdje door.

“ ‘s Avonds komt haar zoon haar pilletjes brengen. En hij wil de koelkast vullen. Want ma moet niet op Rogertje's kosten eten. Maar…” zo gaat Rogertje verder: “Ik moet die zeurende vrouw niet elke dag, dus ik zet haar buiten door te zeggen dat ik ergens naar toe moet. En dan begint ze te huilen. En wanneer ik weer terugkom, kom ik binnen via achter en kijk tv zonder geluid. Want anders hoort ze dat en staat ze er weer “.

Hij leunt eens achter over in de zetel, kijkt tevreden rond en doopt nog eens een koekje in de koffie. De Moeder Theresa in mij trekt zich diep terug, pakt haar schoenen, kijkt op de klok en zegt: “Roger, ik moet nog een paar boodschappen doen, dus als je het niet erg vindt?” Rogertje is vlug van begrip en stapt op, bedankt voor de koffie en mijn ontvangst en sukkelt de weg af en ik, de heldin van de dag trek mijn schoenen weer uit.

wordt vervolgd...

01-12-2025 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik was een jaar of 13 toen ik van een vriendinnetje op mijn verjaardag, mijn eerste dagboek kreeg waar ik mijn geheimen in kwijt kon. Het was zo’n boekje met een slotje erop. Dat het slotje niet veel voorstelde kreeg ik pas later door. Ook ik begon, zoals een zekere Anne Frank, mijn dagboek met: 

“Ik hoop aan jou alles te kunnen toe vertrouwen, zoals ik het nog aan niemand gekund heb en dat je een grote steun voor mij zult zijn.”

Ik schreef vooral over puberleed, dingen die ik op school had meegemaakt, over meesters en juffen, over mijn vriendinnen, de lessen, mijn kleren, dat ik boos was op mijn vader of moeder en dat mijn broertje zo’n verschrikkelijke pestkop was en over mijn kalverliefdes. Vooral hierover kon ik nogal uitweiden.

Ik had er geen flauw idee van, dat ik tenminste één trouwe lezer had, namelijk mijn broertje. Het huis was te klein toen ik erachter kwam. Op een avond toen wij aan tafel zaten, kwam hij ermee. Hij begon mij te citeren en iedereen moest vreselijk lachen. Wat voelde ik mij verraden. Sindsdien heb ik nooit meer een papieren dagboek gehad en thuis heb ik nooit meer iets verteld.

Nu zoveel jaren later, schrijf ik niet meer in een boekje met een slotje, maar in een online dagboek. Het slotje is vervangen door een wachtwoord, een wachtwoord dat bestaat uit 14 tekens, een combinatie van hoofdletters, kleine letters, cijfers en symbolen.

Maar ook dat stelt weinig voor. Want wie leest mee? Het blijft een sprong in het onbekende: schrijven in vertrouwen, zonder te weten wie er aan de andere kant zit...

29-11-2025 om 08:39 geschreven door Loewiesa

Uit de luidspreker komt de typische “niks-aan-de-hand-muziek” het gastvrije masker van de supermarkt, want de muziek bepaald de toon of is het omgekeerd? Een oude man schuifelt door de winkelrijen met een piepend winkelkarretje. In zijn hand klemt een papiertje met de grote beverige letters van héél oude mensen. Hij lijkt wat verloren. Hij spreekt een schappen vuller aan “Mijn vrouw is overleden en nu moet ik de boodschappen doen, maar ik vind niets”. “Daar heb ik nu geen tijd voor” zegt de jongen, die ik net nog heb zien lachen met een collega vakkenvuller, zonder verder op te kijken.

Ik krijg medelijden met de oude man en denk aan mijn oude vader die zich indertijd ook zo verloren voelde na het overlijden van mijn moeder, zoekende naar het merk dat mijn moeder ook altijd kocht, het even kwijt, dat mijn moeder in meerdere winkels boodschappen deed.

“Kan ik u helpen?” hoor ik mijzelf, die tijd in overvloed heb, zelfs als ik die niet heb, vragen.

27-11-2025 om 11:14 geschreven door Loewiesa

Naar aanleiding van een kort berichtje in de krant:

Hoofdrolspeler: Een 56‑jarige Italiaan die dacht: “Waarom afscheid nemen van mama, als haar pensioen zo gezellig blijft binnenkomen?”

Plot twist: Moeder overlijdt, maar zoon besluit haar lichaam in een slaapzak in de diepvriezer te bewaren.

Vermomming: Pruik, make‑up, jurken en sieraden van "la mamma".

Financieel voordeel: Ongeveer €53.000 per jaar. Dat is meer dan sommige acteurs krijgen voor figureren in een soap.

Door de mand: Ambtenaar merkt dat “mevrouw” een lage stem en een nek als een rugbyspeler heeft. Fotovergelijking bevestigt: dit was geen Graziella, maar haar zoon in full cosplay.

Eindscène: Politie vindt het gemummificeerde lichaam, burgemeester noemt het “zeer vreemd” en vooral verdrietig.” Ik vergelijk het voorval vooral met tragikomische misdaadfilms, genre Norma Bates in Psycho.

26-11-2025 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Heb je dat ook wel eens, dat je niet weet of je nu wel of niet iets hebt gedaan? Dat je de keuken binnenloopt en je afvraagt “wat kwam ik hier ook weer doen?" Of dat je portemonnee spoorloos is en je je afvraagt of je hem misschien met de boodschappen in de koelkast hebt opgeborgen.

Tot nu toe komt alles goed en vind ik mijn spullen altijd terug. Geen reden nog voor mijn kinderen om zich al zorgen te gaan maken voor hun oude moeder, laat staan alvast een plek in een “home” te reserveren. Ik praat er met hen trouwens ook niet over, want stel je voor.

Net nog, water gekookt voor een kopje thee. Want daar had ik vanochtend zin in. Onlangs de dessert koffie van de Lidl eens geprobeerd, want het zijn nu eenmaal moeilijke tijden. Maar die smaakt nergens naar: te slap en als ik er meer van in de filter deed, werd het te bitter. Dus dan maar thee. Terwijl het water kookte zag ik In de gootsteen een pannetje staan waar mijn zoon de vorige avond nog iets in had opgewarmd. Het was wat aangekoekt en ik dacht, ik zal met de rest van het hete water wel even een sopje maken zodat het pannetje wat kan weken.

Met mijn kopje thee liep ik naar de eettafel zette de krant online open en begon te lezen, toen ik me ineens bedacht: heb ik nu wel of niet heet water in dat pannetje gegoten?

Van die dingen dus, het pannetje stond dus al te weken, ik vergeet soms niet alleen wat ik doe, ik vergeet soms ook dat ik het al gedaan heb.

25-11-2025 om 00:00 geschreven door Loewiesa