Naam : Myette, woon in Antwerpen, heb 1 man, 1 dochter, 1 zoon, 1 schoonzoon, geen kleinkinderen, 1 schildpad, ben Boogschutter, verjaar in november, ik hou van lezen, crypto- grammen, schrijven, com- puteren, bloggen, minigolf, nieuwe contacten maken, pret maken met vrienden.
100% 150% 200% LOEP
REAGEER EENS OP MIJN SCHRIJFSELS ZODAT IK WEET DAT IK NIET TEGEN DE MUREN PRAAT
Mijn moeder zegde uitentreuren dat ik een "opstandige aard" heb... en 't manneke beweert hetzelfde... ik begin het stilaan te geloven... stilaan toch... nu iedereen zit te kreunen en te steunen dat het ooooo zo koud is en vast glad zal worden en gevaarlijk op de baan etc. etc. zit ik mij te verkneukelen want eindelijk... eindelijk kan ik mijn diepvries eens uitmesten... om eerlijk te zijn is het voor mij gemakkelijk spreken want ik hoef niet buiten... niet echt... en die diepvriezer van mij was al heel lang aan het kreunen onder vastgekoekte ijslagen die smeekten om verwijderd te worden maar "het vrouwke" was te lui... dat "vrouwke" werd deze ochtend wakker met een enorm schuldgevoel en nam zich voor eindelijk eens aan die afschuwelijke job te beginnen... zo gezegd zo gedaan... na het ontbijt en heel efkes een cryptogrammeke proberen op te lossen begon ik eraan... eerst de stekker eruit en dan alle laden buiten zetten... kunnen ze daar verder vriezen... ik heb zonet een bovenste laag ijs afgeschraapt en zit nu te wachten tot ik aan de tweede kan beginnen... aangezien het beneden in mijn waskelder al bijna even koud is als buiten kan het lang duren... dus even tijd voor een blogje om mijn leed uit te schreeuwen... IK HAAT DIE JOB... ik verwacht dat dit karwei wel een hele dag kan duren in dit tempo maar dan ben ik weer gerust voor een heel jaar... het is beneden zo koud dat het boven-vriesvak van mijn frigo het niet meer doet... we hebben dat ding nog geen twee jaar en gisteren liet ik een technieker komen om eens te kijken wat er scheelt en die man beweert bij hoog en laag dat dit normaal is... aangezien de thermostaat aanwijst dat het koud genoeg is daarbinnen slaat hij maar heel sporadisch aan en daardoor werkt het vriesvak niet meer... het probleem zal opgelost zijn als de temperaturen stijgen zo zei de man... mijn probleem was wel dat dit vak volgepropt zat met ijskreem en nog een heleboel zaken die natuurlijk al aardig ontdooid waren toen ik het euvel ontdekte... dat is dan een AA++ model... misschien zuinig in het verbruik maar mijn oudje dat meer dan 30 jaren oud was draaide lustig door... weer of geen weer... zo lustig dat we besloten het te vervangen door een zuiniger type... wat je noemt "zuinig"... ijskreem en dergelijke allemaal naar de knoppen... enfin niets aan te doen... ik zal maar eens gaan kijken of ik nog wat ijs kan afkrabben... joepiejeeeeee!!!
Gisteren vrijdag kwam ik thuis na een heel aangename babbelnamiddag te hebben doorgebracht met de blogmaatjes... alhoewel we Lou moesten missen deze keer was er gespreksstof te over... stond me nog een verrassing te wachten... bij het openen van de mail zag ik dat meneer Patrick Janssens zich verwaardigd had mijn aan hem gerichte mail van 12 december ll te beantwoorden... met zijn dank voor mijn bezorgdheid voor het welzijn van zijn stad kreeg ik ook te horen dat ik altijd welkom was mijn meningen te spuien maar dat hij hoopte dat ik de volgende keer wat beleefder zou zijn... uchuche... ik wist begot niet meer wat ik die vorige keer wel had gezegd maar dat het gestoken had is wel zeker... ik had hem wel zijn voorliefde voor onze nieuwe belgen onder de neus gewreven wat hij nu in alle toonaarden ontkent... enfin een verwittigd man is er twee waard zegt men en we zullen wel zien wat komende verkiezingen ons brengen... ik heb dezelfde avond nog een antwoord gestuurd om hem "in beleefde termen" uit te leggen wat mij en velen met mij zo hard verveelt... ga ik hierop ook antwoord krijgen... ik betwijfel het.
Eindelijk heb ik ontdekt waarom sommigen aan "navelstaren" doen... tot hiertoe vond ik het maar een saaie bezigheid... mijn navel is namelijk maar een doodgewoon geval... geen ringetje of diamant om het ding op te sieren... aangezien ik me vlug verveel ben ik er nooit aan toegekomen... maar daar gaat nu verandering in komen... ik las onlangs dat je darmen zo'n 100 biljoen bacteriën tellen en dat is meer dan je eigen cellen... ze tellen ook meer dan 1000 soorten en wegen ongeveer 1 kg... dat was nu eens echt een revelatie voor mij... de titel van het artikel luidde : "je moet je nooit meer eenzaam voelen want... etc. etc."... omdat ik me soms wel een ietsie pietsie eenzaam voel heb ik me voorgenomen in het vervolg een praatje te slaan met mijn darmen of liever gezegd met die bacteriën... er zal altijd wel een van hen bereid zijn even te babbelen... zo gezegd zo gedaan... ik zette me in lotushouding... tja zo wat ongeveer want mijn lenige dagen zijn voorbij... riep zachtjes : "hallo, is er iemand thuis"... was me dàt even schrikken zeg... blijkbaar waren ze allemaal aan een praatje toe want als antwoord kreeg ik een luidruchtig gerommel te horen... na nog wat pogingen met hetzelfde resultaat gaf ik het maar op... exit navelstaren... misschien dat ik het morgen nog eens probeer?
Wat zou ik er nu weer eens kunnen uitkramen... alsdat het koud is... dat zelfs de buitenkat binnen wil... dat ik nog steeds met die fotokes bezig ben... dat ik vandaag een nieuwe kaart voor de bib moest kopen en zo'n A kaart kreeg waar je blijkbaar allerlei punten mee kan verdienen... dat ik even naar de Colruyt ben geweest en weeral bijna 100 kwijt was voor gewone huishoudelijke zaken en dat m'n budget al bijna opgesoupeerd is... dat wordt weer een boke minder eten... dat ik hiermee aan het eind van m'n latijn ben gekomen door het feit dat er helemaal niks is gebeurd dat het vermelden waard is... zodoende "kuis ik m'n schup af" en ga eten maken.
Lieve mensen altegaar...na enkele heel sombere en pijnlijke weken voel ik me terug weer stilaan "mens" worden... gisteren naar de kliniek getrokken voor foto's van m'n "carrosserie" zoals de dokter het plastisch uitdrukt en ook een echo van lever en gal... die beide zijn in goede staat bevonden... steen- en kankerloos... het karkas is in minder goede staat... ietwat versleten met beginnende arthrose... maar gelukkig geen ingezakte wervels... stel je voor met mijn minieme lengte nog wat meer inzakken... dan schiet er helemaal niets meer over... voor mijn maagpijnen heeft hij iets voorgeschreven en nu maar hopen dat het werkt... intussen eet ik héél matig... vermijd snoep... eet fruit... en eet heel traag... ha en ook meer bewegen zegde de dokter... dus heb ik het meeste van mijn verplaatsingen te voet afgelegd en om eerlijk te zijn... het voelde goed aan... ik laat me veel te veel beïnvloeden door het weer en kom dan niet buiten als ik niet echt moet... verkeerd... heel verkeerd... ik heb me voorgenomen mijn leven te beteren... haha... voor de tigste keer dan wel maar allee we zien wel.
Deze avond ga ik op stap... het Ballet van Vlaanderen geeft Doornroosje in de Stadsschouwburg en de kaarten werden door onze club voorzien... dus ik ga genieten.
Veel is er niet gebeurd hier... de gewone rompslomp van opstaan... eten... katten eten geven... HAHA... die krijgen ieder elke dag enkele "snoepjes" dat zijn tabletjes met aanvullende voedingsmiddelen voor katten... 't manneke neemt elke morgen 2 pilletjes bloedverdunner... de pilletjes voor Poekie lagen klaar op tafel en toen ik ze wilde geven onvindbaar... wij op zoek... op de tafel... onder de tafel... naast de tafel... etc. etc... MYSTERIE!!!... toen vroeg ik al "zwanzend" : "je hebt ze toch niet zèlf opgegeten" en wat gebeurde... 't manneke werd ietwat bleek rond zijn neus en na lang nadenken bekende hij... ik hou hem nu argwanend in de gaten en merkte vandaag dat zijn snor geweldig gegroeid was... RARA... van die kattensnoepjes?
Ik ben niet bepaald het type dat met haar pijntjes te koop loopt... meer iemand die in een hoekje kruipt en haar wonden likt... al is het soms moeilijk eraan te geraken... in dit geval pijnen in de regionen "middenrif-rug"... ik loop-zit-lig al verscheidene weken met die pijnen die soms zo erg zijn dat ik me gewoon niet meer kan rechthouden... alleen plat liggen doet de pijn verminderen... ik ben ook het type dat denkt : "och wat geduld het zal wel overgaan"... in dit geval dus verkeerd gedacht en gisteren ben ik dan maar naar onze huisarts getrokken... die beval me op mijn rug op tafel te gaan liggen en begon met zeer harde vingers op mijn ribben en borstbeen te drukken en ik maar "aaauuuw" roepen... "een ontsteking op de verbinding tussen de beenderen" zei de wijze man waarop ik "en wat ga je eraan doen" vroeg... "om te beginnen meer beweging en als de pijn te erg wordt neem je Troc"... "en je laat foto's en echo nemen en kom met de uitslag dan terug hier" en dat was het dan... om te beginnen ben ik te voet naar huis gewandeld... dit voor de beweging... dan een afspraak in de kliniek gemaakt voor morgen woensdag op een onzalig uur... 8 uur en totaal nuchter... intussen doe ik hier mijn huistaken in schijfkes... halfuurtje strijken... plat liggen tot de pijn weg trekt... gisteren ook die Troc uitgetest... amaai ik kreeg er verschrikkelijke maagpijn van ... die heb ik gelukkig weggekregen door platte kaas te eten om die pil te versmachten... wie heeft er ooit beweerd dat elke leeftijd zijn charmes heeft... ik hoop dat die mens al lang dood is of ik zou hem met plezier wurgen.
Een agent stopt aan een afgelegen boerderij in West-Vlaanderen en spreekt de oude boer aan: " Ik moet je boerderij inspecteren op illegale drugs. " De boer zegt:" 't Is goed vintje, mo goa nie in die weie do." De agent ontploft bijna en roept: " Mijnheer, ik handel onder de autoriteit van procureur Rubens." Hij gaat in zijn achterzak en toont fier zijn badge aan de boer. "Zie je dit? Ik ga waar ik wil, ik sta waar ik wil, op elk veld. Zonder uitleg!! Is dat duidelijk?" De oude boer knikt beleefd en gaat terug aan zijn werk. Enkele minuten later hoort hij luid schreeuwen... en ziet de agent rennen voor zijn leven... met een grote stier achter zich aan die bij iedere stap dichter komt. De agent ziet er uit of zijn einde nabij is. De oude boer rent naar de omheining en roept uit alle macht: "Je badge, je badge! Toont hem je badge!!!"
Blue blue the sky is blue... wanneer gaan we dat nog eens kunnen kwelen... ja ik weet dat het enkele dagen zonnig en ook koud was maar toen was ik... pechvogel die ik ben... druk bezet en kon niet uit m'n kot... toen dat druk bezet even over was kwamen de wolken weer opzetten en kon ik weer niet uit m'n kot... ik ben nu wel een kieken maar wel een landkieken en haat regen... gisteren moest ik noodgedwongen de deur uit naar de tandarts om die vulling te laten fiksen...'t manneke heeft me goedgunstig aan de deur afgezet en reed door naar zoon die m'n naaikastje aan 't repareren was... dat kastje werd door mijn pa gemaakt en ik ben eraan gehecht... zoonlief heeft het prima in orde gebracht en het staat hier als nieuw te blinken... heb vanmorgen wel twee uren lang alle rommel zitten sorteren en terug opgeborgen... manman wat je dan allemaal vindt... van rommel gesproken... een volleerde naaister zou er heel gelukkig mee zijn maar omdat ik dat niet ben vraag ik me wel af waarom ik het allemaal bijhoud... ik kan zo moeilijk iets weggooien dat nog bruikbaar is... nu nog de brieven voor de club vouwen en in enveloppen stoppen en ik ben weer even gerust... kan ik verder met het sorteren en klasseren van die verd.......de foto's... uitgenomen deze allervermakelijkste bezigheden heb ik verder niets te melden... dus ga ik maar verder met de mezelf opgelegde taken. foto's die me de strot uithangen maar
Driewerf hoeraaaaaa... ik ben gisteren eindelijk... na ettelijke natte en donkere binnen-zit-weken... de koekenstad nog eens ingetrokken... aanvankelijk met zwierige tred... bij terugkeer wat minder zwierig... de tijd dat ik in een hele halve dag geheel Antwerpen verkende ligt wel achter me... na een half uur stappen beginnen al m'n spieren en pezen om hulp te roepen... gelukkig hebben onze wijze vroede vaderen op de Meir de nodige banken laten neerpoten... die banken liep ik vroeger minachtend voorbij... nu test ik ze één voor één uit... ze voelen allemaal even koud en hard aan... volgende keer neem ik een kussentje mee... enfin om het kort te maken... er waaide een koude wind maar het was droog en ik genoot ervan... met verwondering gezien dat er zoveel mensen op pad waren en dan voornamelijk mensen in alle kleurschakeringen... ik betrapte me er zelfs op dat ik toen ik in een winkel achter me twee dames vlaams hoorde praten even opkeek zoals je doet in het buitenland... ooooo ook een belg! en ze blijven maar binnenstromen... in het krantje dat de stad Antwerpen uitgeeft las ik dat men met fierheid vertelde dat we de kaap van 500.000 hebben overschreden... wàt een prestatie... in datzelfde krantje stonden ook enkele mensen mèt foto die hun liefste wens voor 2012 mochten luchten... één van hen was een Marokkaanse man die met ongeduld zat te wachten tot zijn verloofde... die hij nog maar één keer had ontmoet maar van goede familie was en nog studeerde... de nodige papieren kreeg om naar hier te komen... konden ze gaan trouwen en vele kindjes maken nadat ze haar studies had afgemaakt... want zo was hij wel... ze mocht verder studeren... tja dan weet je het wel...alles gaat zijn gewone gangetje in het nieuwe jaar... hadden jullie anders gedacht?
La plume = De pen... deze zware overpeinzing kwam zomaar in me op omdat er vandaag op de radio werd gezemeld alsdat onze jeugd... t.t.z. de jeugd in het algemeen vergeten is hoe ze moet zonder fouten schrijven... ook dat ze hun talen niet voldoende kennen... en dat deed m'n boezem zwellen van terechte verontwaardiging... en die boezem kan eigenlijk niks méér hebben... ook dat er in universiteiten soms verplicht wordt de leerstof in het engels te verwerken en dat degenen die niet gezegend zijn met een taalknobbel... waar zit die eigenlijk die knobbel... wreed in het nadeel zijn... ik kwam dus met het briljante idee op de proppen dat er in de scholen eigenlijk al zou moeten gestart worden vanef de eerste basisklas met frans en engels... natuurlijk op eerste-klas-niveau... en dat briljante idee werd weer niet op gejuich ontvangen... denk nu niet dat ik franskiljonse neigingen heb... o neeeeeeeeee... zelfs mijn nieren spreken vlaams... maar hoe meer talen je kent hoe beter je je voelt en kinderen pikken nu eenmaal veel gemakkelijker talen op dan volwassenen... ik dacht toen terug aan mijn lagere schooltijd bij de nonnen... wij kregen al van in de tweede klas frans opgelepeld met prachtige zinnen als : ceci est une plume en ook cela n'est pas une pipe... die twee zinnetjes kan ik dan ook heel vlot uitspreken want ik was toen nog heel pril en zoog alle wijsheid op als een spons... wat nu wel even anders is... ik vergeet soms of ik m'n tanden al gepoetst heb die dag en begin dan maar opnieuw met als resultaat dat de vulling van een van m'n voortanden los zit te wiebelen en ik bij harde wind m'n mond stijf dicht moet houden of ze (de vulling) vliegt eruit... probeerde gisteren een afspraak bij de tandarts en die mevrouw van de "afspraken afdeling" wilde me 27 maart aansmeren wat ik hoogst verontwaardigd heb geweigerd... ben dan op hoge poten in hoogst eigen persoon naar de kliniek getrokken en heb een afspraak losgepeuterd voor 20 januari... tot dan kan ik m'n mond nog wel dichthouden.. ook eten gaat heel profijtig met van die kleine hapjes en dat is dan weer goed om het winterspek in te dijken... had ik toch maar beter 27 maart genomen?
Dit hele relaas om jullie te laten weten dat ik nog leef en in redelijke toestand verkeer... de maag is nog gevoelig maar dat zal ook wel wegtrekken hoop ik... er wachten me weer zware dagen want vandaag belde onze voorzitter of ik paraat stond voor de volgende nieuwsbrief met aanverwante formulieren... wat kon ik zeggen... JA natuurlijk want ik kan zoooo moeilijk NEE zeggen... en morgen komen de kinderen eten want schoonzoon verjaarde vandaag en moet zijn cadeautje hebben... vandaag had ik echt een wilde dag en heb een gehaktbrood gemaakt met een recept dat ik al jaaaaaaaaren heb liggen en waar ik bij het opruimen over viel... nogal bewerkelijk en ik was nog niet begonnen of ik had er al spijt van... het is wel meegevallen maar de helft heb ik in de vriezer gestopt... van de andere helft schiet er nog een helft over... kunnen jullie nog volgen... even verduidelijken... één kwart van die enorme koek is op... zal voor overmorgen zijn want morgen moet ik vers voer maken voor het kroost... voor de rest... buiten even naar de supermarkt, de bank, de ziekenkas, de apotheker, ben ik niet meer buiten geweest... als ik niet oppas krijg ik van die wollige benen.
Ik slaak een zucht van opluchting nu de feesten voorbij zijn... misschien ben ik niet normaal maar in deze tijd heb ik altijd de blues... en dit jaar is het zelfs nog erger dan anders... is het dat gedwongen binnenzitten door het rotweer van de laatste weken... de donkere dagen... maar ik tel de dagen af naar de lente toe... zoals ik al vertelde heb ik me bezig gehouden met dia's scannen... dia's waarop veel mensen staan die ondertussen gestorven zijn... jezelf zien als jong en fris en de kinderen toen ze klein waren maakt mij niet bepaald vrolijker...het brengt zoveel herinneringen boven... oudejaar was hier een zeer stille bedoening want 't manneke had weer een van zijn kuren en er kwam ruzie van... ik zat ook nog met maag- buik- en hoofdpijn dus niks te feesten ten huize Myette... zelfs een nieuwjaarswens kon er niet af... de volgende dag waren we bij zoon uitgenodigd en ik heb me sterk gehouden om de sfeer niet te verpesten maar was ik blij dat ik naar m'n bedje mocht... heb bijna de hele maandag in bed doorgebracht... nu gaat het ietwat beter... tenminste met de lichamelijke klachten... vanbinnen kookt het nog... bij zoon hebben we gezamenlijk besloten alleen nog de Kerst te vieren... met oudjaar gaan de kinderen uit en de volgende dag zijn ze nog te moe om te genieten... teveel eten en drank op korte tijd... maandag moest dochter alweer aan het werk... zoon had er echter veel werk van gemaakt en dan vind ik het doodzonde dat iedereen half zit te slapen... de Kerst was heel gezellig maar zo kort erop ben je wat uitgepraat ook... voor mij is het ook een opluchting want al dat gedwongen feesten gaat me niet meer zo goed af... ik geniet meer van een etentje met vrienden zo nu en dan... schiet me niet dood mensen maar vuurwerk is ook niet aan mij besteed... al dat geknal en geflits... en wat dat allemaal kost... met het geld daarvoor zouden ze beter dingen kunnen doen... zeker wanneer je dagelijks hoort dat er meer en meer daklozen bijkomen... ben ik nu weer te nuchter?
Ik zie hier aan de reacties dat jullie wel nieuwsgierig bent naar m'n bevindingen met Dumbo... ook zo'n hekel aan stofzuigen zeker... vandaag nog maar eens geprobeerd dat ding m'n wil op te leggen... jawadde... het is vast en zeker door zo'n nerd van een programmeur op punt gezet en wat weten die mannen nu van stofzuigen af... voilà... ik pakte hem (ja voor mij is het nog altijd een manneke) dus op en droeg hem naar de salonkant...sprak hem liefdevol toe en vroeg beleefd of hij dit gedeelte even voor het "vrouwke" wilde zuigen... drukte dan zijn knopke in en ja hij begon... ik zette me aan tafel om even iets te schrijven maar m'n achterwerk hing nog boven de stoelzitting toen ik hem hoorde stilvallen... ik weer vol bezorgdheid naar hem... de lomperik had zich klemgereden tegen de relaxzetel... er is ook zo'n afstandsbediening bij waar knopkes opstaan die zeggen "left" "right" enz... na hem bevrijd te hebben slenter ik achter hem aan met die afstandsbediening maar hoe ik ook druk op "left" of "right" of "enz" den Dumbo doet alsof hij niks hoort (wat waarschijnlijk ook het geval is want oren heb ik er niet kunnen aan 't ontdekken) ik hield hem wel gelijk een havik in de gaten want er lagen enkele afgevallen blaadjes op de vloer en ik wilde weten of hij zijn werk goed deed... tja na ongeveer tig keren voorbij en rond die blaadjes te hebben getoerd... want hij houdt van rondjes draaien... waren eindelijk die blaadjes weg en mijn geduld ook... zette hem af en droeg hem naar zijn kot... daar heeft hij ook nog wat toertjes gedraaid voor hij eindelijk zijn achterwerkpinnen in het station kreeg... mijn bevinding... als je veel meubelen en prullen hebt staan zou ik het niet aanraden... en de hoeken moet je zelf toch nog doen want daar kan hij niet bij... aan te raden om tussenin wat te zuigen of als je grote morsepotten bent het gebied rond de eettafel wat bijwerken... voilà ik heb gezegd.
Ik ben zeer tevreden over mezelf.. heb vandaag de laatste dia's gescand... nu nog het hele boeltje sorteren en ik kan ze op DVD of CD of USB stick zetten... dat ga ik nog uitvogelen... OEF... als je weet dat ik hier al 2 jaar mee bezig ben... weliswaar met grote... zeer grote... tussenpozen... dan begrijp je mijn jubelstemming... dit was een van de geplande taken voor deze winter... nu nog de andere en ik kan rustig sterven... LOL
Met den Dumbo heb ik intussen vrede gesloten... zoonlief kwam gisteren controleren of ik het ding wel degelijk gebruik... heeft me nog eens haarfijn verteld hoe het werkt en ik denk dat ik het wel baas zal kunnen... afwachten maar.
Het is wel zo dat men tegenwoordig haast dagelijks allerlei zaken moet bijleren en informatie verwerken wat met het toenemen van de jaren niet zo gemakkelijk is... gisteren deed den Buddy weer moeilijk en ik wilde hem een lesje leren en begon in het programma te knoeien tot heel het boeltje hopeloos in de knoei zat... heb dan van arrenmoede een systeemherstel gedaan en alles werkt weer normaal... dan ben je wel even fier op jezelf... ik ging dus als een tevreden mens slapen... kwam fris als een hoentje m'n bed uit deze morgen om door 't manneke te horen te krijgen dat ik het licht in de WC de hele nacht had laten branden... LAP... op slag voelde ik me weer een miskleun... om geen ruzie uit te lokken vertelde ik hem maar niet wat hij vaak vergeet want dat pikt hij niet... laatst vergat hij dat hij de kat op straat had gelaten en heeft dat beest de hele koude nacht buiten moeten doorbrengen... ik heb toen met veel moeite gezwegen... enkel een bescheiden tsj tsj tsj laten ontsnappen... en dat zelfs was al teveel... dus!!!
Gisteren efkes naar Dexia geweest om hen gerust te stellen dat ik hen niet in de steek zal laten om enkele onnozele vergissinkjes... haha... mijn "adviseur" (klinkt geweldig imponerend he) vertelde me dat men deze keer alleen bekwame en door de wol geverfde "bankspecialisten" in het bestuur heeft aangesteld... en geen pipo's die men alleen aantrok omdat ze naam en invloed hebben... tja wat moet je... kop intrekken en wachten tot de bui overdrijft.
Het is goed rusten na gedane arbeid... wat ik bij deze ga doen... ik wens iedereen een prettige oudejaarsavond... voor ons wordt het een rustig avondje... de volgende dag worden we verwacht bij zoon... ikke van al dat gedoe verlost... zaaaaaaaaaaaaaalig!
Joepiejeeeee... en dit driemaal... ik heb weer een stapje verder gezet in de "future" want ben in het bezit van een robot... nee spijtig genoeg niet zo'n seksrobot zoals er naar ik heb gelezen ergens al enkele van rondlopen... of liggen... nee een plat rond ding dat alleen de kamer rondsnuffelt en stofjes eet... enfin dat zou hij moeten doen zoals in de handleiding staat... ik vrees echter dat ik weer de domste uit de serie heb getroffen... heb hem dan ook al een naam gegeven... DUMBO... zoonlief hoorde dat ik een hekel heb aan stofzuigen en kwam met dit lumineuze idee aandraven... de kinderen hebben dat ding dus samen gekocht voor onze kerst... het was wel een complete verrassing toen ze met die enorme doos kwamen aanzeulen... we waren bij dochter voor de kerst en Dumbo werd meteen uitgetest en vond zowaar nog enkele stofjes op dochters pas geswifte vloer... Dumbo fier en dochter met rode kaken... als hij gedaan heeft met zuigen tuft hij naar zijn thuisbasis terug en parkeert zich achterwaarts om op te laden... enfin dat is de bedoeling... toen ik deze ochtend opstond met kloppend hoofd... ja ik beken... de wijn was weer veel te lekker om te laten staan... begon ik vol goede moed het ding te installeren... stekker in het stopcontact... Dumbo met zijn achterwerk aankoppelen... op start en zuigen maar... om eerlijk te zijn het ding deed zijn best maar er staan veel te veel obstakels in de living en om de haverklap liep hij ergens onder en bleef dan radeloos rondstommelen teneinde een uitweg te vinden... ik met de afstandsbediening erachter al roepend... Dumbo meer naar rechts, komaan jongen je kunt het, NEE STOMMERIK NIET DAAR... en zo voort en zo verder... Dumbo op kop en ik erachter... toen ik het beu was beval ik hem terug naar zijn kot te gaan en inderdaad hij deed pogingen dat kot terug te vinden en net toen ik dacht dat hij ging parkeren draaide hij zich om en liep de andere richting uit... toen heb ik hem opgepakt en in zijn kot gekwakt... STOM DING... om de lieve vrede te bewaren zal ik hem nog wat in de living laten staan want ik verwacht dat zoon zal komen controleren... maar eens het nieuwe eraf is verdwijnt hij in de garage bij de andere spullen die we ooit kregen van de kinderen en nooit gebruikt werden... ziedaar mijn belevenis in de robotwereld... in de tijd die ik besteedde aan achter Dumbo aan te lopen kon ik met gemak de living drie maal stofzuigen... misschien dat ik het nog eens probeer straks of morgen of overmorgen als m'n bloeddruk terug ietwat gezakt is... trouwens de Poekie is er ook niet mee opgezet... die zat van in de keuken achter de deur Dumbo te beloeren met haar nekharen omhoog... ik zie het zo al... dat worden nooit vriendjes.
Ik ben in jubelstemming want er is licht te zien aan het einde van de tunnel... mijn dia-scan-tunnel... nog één doos afwerken... dan nog het hele boeltje overzichtelijk sorteren en ik kan de foto's branden of op stick zetten... ben er nog niet aanuit... om dit te vieren en omdat ik niets anders te vertellen heb zet ik hieronder een ietwat aangebrande mop... gevoelige naturen slaan dat stuk maar over... LOL
Een man stapt op het vliegtuig en zoekt zijn plaats op.
terwijl hij zich nog aan het installeren is, kijkt hij toevallig op en ziet de zowat mooiste vrouw uit zijn dromen in het vliegtuig binnenkomen.
Al gauw merkt hij dat ze zelfs regelrecht op zijn zitplaats afkomt.
Van danige opwinding loopt er een rilling over zijn rug.
Rustig en zonder enige speciale reactie neemt ze de plaats rechts van hem in.
Hij kan zich niet lang bedwingen en opent meteen de conversatie met het dwaze: "Zakenreis of vakantietrip?"
"Nymfomaniecongres in Chicago," antwoordt ze droogweg.
Whauw!!!
Daar moet hij van slikken.
Zo'n pracht van een vrouw, zit hier rechts van hem, en gaat bovenal nog naar een nymfomaniecongres.
Met veel moeite probeert hij onverschillig te klinken als hij vraagt: "En wat is uw zakelijke rol op het congres?"
"Ik geef er een voordracht", zegt ze "Vanuit mijn ervaring probeer ik de meest voorkomende misverstanden omtrent seksualiteit uit de wereld te helpen."
"Echt waar?" Zegt hij, terwijl hij nogmaals zijn opwinding inslikt, "en over welke misverstanden hebt u het dan?"
"Wel," begint ze uit te leggen, "een eerste is bijvoorbeeld dat afrikaans-amerikaanse mannen het grootst geschapen zouden zijn, terwijl het in feite de oorspronkelijke Amerikaanse indianen zijn, die die naam en faam waardig zijn. Een ander misverstand is dat Franse mannen de beste minnaars zouden zijn, maar in werkelijkheid zijn het die van Griekse afkomst."
Plotseling, gegeneerd, bloost de vrouw: "Mijn excuses, "zegt ze, "eigenlijk betaamt het niet dat ik dat hier allemaal met u zit te bespreken.
Ik ken zelfs niet eens uw naam."
De man staat op en zegt vol overtuiging
"Winnetou," en steekt haar zijn hand toe, "Winnetou Papadopoulos".
Na gedane arbeid is het goed rusten en... na de hele dag gescand te hebben... met zo nu en dan een welgekomen onderbreking om wat te strijken... hm... en eten te maken... hmhm... wat stof te verplaatsen... hmhmhm... een wasje te plegen... hmhmhmhm... kijken m'n beide ogen elk een andere richting uit... en werd het tijd me eens met wat anders bezig te houden... jullie dus... er is echter één probleem... IK HEB ECHT NIKS TE VERTELLEN... nee ik zit al de hele week thuis want het weer is me niet aanlokkelijk genoeg om me buiten te krijgen en wat beleef je dan... tja niet veel... al werd ik al de hele week ondergedompeld in het verleden door die lang geleden opgenomen foto's... de kinderen die toen nog kind waren en ooooooo zooooooo schattig... het manneke die toen al z'n haar en tanden nog had... ikke zelf die nog een taille en een strakke kaaklijn had en minstens 10 kilo minder woog... nostalgie... enerzijds is het leuk die oude beelden nog eens terug te bekijken... anderzijds staar ik met be- en verwondering naar wat de tijd doet met een lichaam... iets waar je echt niet bij stilstaat als je jong bent... dat oude mensen uitzakken en zo vindt je maar normaal alsof die altijd zo waren maar dat je zèlf ook uitzakt besef je niet... héél eventjes dacht ik eraan wat aan m'n conditie te gaan doen en vooral de snoep te laten... héél eventjes maar... die gedachte vloog gelukkig vlug weer weg en ik heb me de maaltijd goed laten smaken... waarom zou ik m'n lijf martelen... al wat je bereikt is dat je huid nog meer gaat rimpelen... dan zakken... met gevaar dat je op je eigen vel gaat trappen... en zeg nu zelf... is het dat waard?
STTTTTTTTTTTTTTTTTTTTT... vervloekt zijn de onverlaten die mij in mijn welverdiende winterslaap stoorden... HAHA... is maar een flauw grapje hoor... ik heb regelmatig een trap onder m'n derrière nodig of ik vergeet m'n blog te voeden... zoals ik al vertelde zijn minigolf en petanque even op het schap gezet en dit voor 3 maanden... ik heb nu weer wat meer tijd om me met andere zaken bezig te houden en heb me vast voorgenomen die verd.... dia's deze winter nog af te haspelen want ze beginnen me ferm op m'n seskes te werken... het staat hier vol dozen in mijn "bureau" en die kijken me met zijn allen héél verwijtend aan... ik beloofde ook aan 't manneke wat evergreens voor hem te downloaden en te branden want die man kan geen moment zonder radio of wat dan ook... als het maar lawaai maakt... en dan heb ik toch liever dat hij die dingen afspeelt dan het moderne gezaag dat voor muziek moet doorgaan... zodoende ben ik druk bezig met scannen en sorteren en branden... nee ikke niet... die CD's he... heb ook nog wel eens het topje van m'n neus de deur uitgestoken maar voorlopig zit ik zwaar te zwoegen... tussen ' ' jes het hangt me de strot al uit en ik heb hier nog zo'n 10.000 af te werken... ik ben dus mijn plaatsje in de hemel aan 't verdienen... voor de rest geen nieuws... ja dat we eindelijk die nieuwe nummerplaat voor de auto hebben en nog maar eens naar de controle moeten... en dat 't manneke zijn nieuwe tanden heeft maar nu weer zeurt dat het zo moeilijk is om ze uit te nemen om ze te poetsen zodat ik elke avond als een gendarm in de badkamer verschijn om hem aan te pramen... wat een vrouw toch lijden kan... met mij gaat het dus goed en ik hoop van jullie hetzelfde... zal toch nog eens aan een blogronde moeten beginnen want ik heb me weer schuldig gemaakt aan schandelijk verzuim... foei mens!!!
Ja... waarom zijn de bananen krom... nee het gaat hier niet over bananen... het kan mij geen lor schelen of die dingen krom of recht zijn als ze maar lekker zijn... waar het dan wèl over gaat... tja... ik ben er nog altijd niet achter gekomen waarom muziek je soms zo kan aangrijpen... ik zeg hier wel degelijk "soms" want alhoewel het allemaal maar klanken zijn wordt je van de ene soort helemaal hoteldebotel en van een andere een kletsnatte dweil... en waarom ik jullie hier nu zit te vervelen met mijn niet-begrijpen... dat komt omdat ik daarstraks een clipje kreeg doorgestuurd van een Hongaarse doodgewone man die voor een jury komt zingen... je kent dat wel... wie ermee begon weet ik niet maar op YouTube kan je ze vinden... gewone mensen die menen een of ander talent te hebben en dat komen demonstreren... zo is Susan Boyle beroemd geworden... wel die man stond daar heel eenvoudig... trok zijn mond open en er kwamen klanken uit die mij de rillingen bezorgden en raar genoeg me aan het huilen brachten... het waren eerder "vrouwelijke" klanken maar zo hemels mooi... en ik zat daar maar me te verwonderen wàt precies de oorzaak was dat ik ervan moest huilen... toen moest ik aan de strijk beginnen en om die huilstemming te verdrijven zette ik de boxen op max en liet een van m'n CD's door de kamer galmen... dat is een medley van zacht en wild door elkaar en bij de zachte wiegde ik al strijkend zachtjes mee en bij de wilde slingerde ik onderwijl wild met mijn heupen... HAHA... toch niet TE wild hoor want anders krijg ik mot met mijn kine... de kat die bij mij in de kamer op het bed sliep is van afgrijzen gaan lopen... nu loopt ze in een bocht om me heen... bang dat ik weer wild ga doen zeker... voor de rest is er niets meer te melden... alleen dat ik morgen weer naar de kine moet en daarna met 't manneke mee om zijn nieuwe bieterkes te gaan keuren... het is namelijk "pasdag"... dan nog vlug naar de supermarkt om voer in te slaan zodat we ingeval van ijs-en sneeuwoverlast niet van honger omkomen... mag zout niet vergeten ook... met de Kerst zijn we weer te gast bij dochter... het kan niet meer op... het kan niet meer op... op Nieuwjaarsdag mogen we bij zoon komen... het klinkt wel ondankbaar ik weet het maar het feit dat ze de feestdagen overnemen lijkt me verdacht... zouden we er ZO oud en sukkelachtig uitzien dat ze medelijden hebben met ons... HAHA... niettemin ga ik ervan genieten want al die rimram met de feestdagen hing al lang m'n voeten uit... we leggen wel ons steentje bij maar het werk laat ik met gerust en lui geweten aan hen over... en nu ga ik me lekker in m'n relaxke neervlijen voor een hopelijk rustig avondje en wens jullie hetzelfde toe.
Verdorie nog es an toe sèèèèèèg... zit ik hier een heel verslag van mijn handel en wandel op te stellen... en dat met maagkrampen... een kater... een loopneus en keelpijn... ik wil het hele geval op m'n blog zetten en... foetsie... alles weg... wat deed ik verkeerd??? Nu ontbreekt de moed me om terug te beginnen tenzij in telegramstijl :
Laat me nog altijd door de kine kneden en rekken
Heb gisteren laatste match petanque gespeeld, als afsluiting gaan chinezen met de groep, was weer gekke boel mede door het aantal wijntjes
Vandaag laatste 3 rondes golf gespeeld, de laatste in de regen, bwaaaaaah, haat ik, nadien afscheid genomen van de huidige uitbaters, was wel emotioneel want is bijna familie geworden
Vannacht woelige nacht gehad, mede door teveel wijn, loopneus en keelpijn, die laatste nog verergerd door teveel getater en gelach, ach wat, heb er toch plezier van gehad
Morgen nog een drukbezette week met o.a. bezoek aan de Jain tempel in Wilrijk, nog wat kine, en natuurlijk vrijdag onze maandelijkse blogmeeting
Heb tussen de bedrijven door nog mijn kroost gevoed, ons jaarlijks clubdinertje doorstaan waar ik heel waarschijnlijk die keelpijn en loopneus heb opgelopen, 65 mensen die je uitgebreid moet zoenen, je zou voor minder
En nu jullie weten dat ik nog in weliswaar niet bepaald blakende gezondheid verkeer maar me moedig staande hou, vertrek ik "keefwaarts", voor de moeilijke verstaanders : richting bed, teneinde hopelijk te genieten van een ongestoorde en lange slaap... DADA en DODO!!!
Deze ochtend werd ik wakker uit een levendige droom... ik lag nog een tijdje na te denken en me te verwonderen over het hoe en waarom van die dromen... toen la mamma nog maar pas in het verzorgingstehuis woonde zegde ze me eens dat ze nog eens graag zou dromen... ik denk dat ze de mensen daar 's avonds een pilletje geven opdat ze stevig zouden doorslapen en dat die pillen beletten te dromen... ik was benieuwd waarvan hele oude mensen dromen en stilaan ben ik erachter aan 't komen... je bent dan heel wat jonger en je kan echt nog alles... als je dan wakker wordt en met stijve knoken je bed uitkruipt is het wel even een teleurstelling maar ja... je hebt dan toch maar die nacht je eens kunnen uitleven... soms heb ik erotische dromen... hehehehe... jullie ook durf ik wedden maar IK kom er wel voor uit... dan beleef ik een passionele liefde met de een of andere kerel... word ik 's morgens wakker met zo'n gevoel van "bwaaahhh" want met mijn wakkere en nuchtere verstand zou ik die kerel niet eens bekijken... dan vraag ik me toch af wat er speelt in die duistere krochten van mijn gemoed... hihi... dit is nu eens een uitdrukking die ik al lang heb willen gebruiken maar er de gelegenheid niet voor kreeg... ik heb ook een droom die telkens terugkomt en die intrigeert me... betekent dit iets dat ik zou moeten weten of doen... wat ik vannacht droomde weet ik al niet meer... raar toch dat die dingen zo vlug vervagen... ook raar dat ik soms met mijn overleden familieleden hele gesprekken heb en dan zijn ze net echt terwijl ik als ik wakker ben me met moeite hun gelaatstrekken kan herinneren... ja de menselijke geest is een wonderlijk iets.
Om over te stappen op de dagelijkse gang van zaken... het is niet omdat een zekere ongeduldige dame me weer kwam aanporren dat ik jullie vergast op een logje... nee hoor... al in bed lag ik zwaar die droom te herkauwen en vond dat het tijd werd eens iets van me te laten horen... de hele week heb ik van hot naar her gedraafd... de kine... de gynae... een etentje met vrienden... boodschappen... de bank... tussendoor nog wat akkevietjes voor de club... papierwerk voor vanalles en nog wat... de golf... vandaag weer de kine... die is bezig m'n wervels een voor een los te peuteren wat soms venijnig steekt maar ik voel al wel beterschap... volgens de kine zit heel m'n rug in de knoop... dat wist ik al lang en ik had al jaren geleden me eens grondig moeten laten kneden maar... maar... ik heb eerlijk gezegd een hekel aan al dat gefrutsel aan m'n lijf... tandarts... kapper... kine... dokter... oogarts... gynae... ik baal ervan en stel maar uit tot het echt niet langer meer kan... heel dom van me ik weet het wel... nog iets waar ik een hekel aan heb is strijken en dat ga ik nu aanpakken voor de moed me in de sloefkes schiet... tot later nog eens... daaaaaaaaag!!!
