Jaja je kunt er mee lachen of niet maar na die infiltratie was ik kapot... leeggelopen als een ballon... een lekke dan wel... heb dat altijd na een periode van stress... het moment zelf zal je niet veel aan me zien maar achteraf ben ik een jelly... ken je dat... zo'n Engels puddinkje dat wat ligt te trillen en naar niks smaakt... sorry Bo... hehe!
Enfin die infiltratie was niet bepaald prettig maar ik had erger verwacht... wel een hele cinema er rond... ik werd eerst opgevangen door een verpleger die me onder een machine legde... allee ik moest wel zèlf op de tafel klimmen... dan werd mijn voet onder een zware zak gelegd om dat been in de juiste positie te houden... dan foto's of wat dan ook... dan moest hij de behandelende dokter nog gaan bellen en ik lag daar maar te liggen... mijn onderbroek naar beneden getrokken maar de verpleger had wel een handdoek op mijn edele delen gelegd... ja die man zal wel al teveel edele delen hebben gezien in zijn leven denk ik zodat hij ze liever bedekt voor hij er nachtmerries van krijgt... intussen lag ik daar maar te liggen en mijn been begon te verkrampen maar ik mocht het niet verleggen... dan kwam eindelijk de arts binnen... ik kreeg een hand van hem... ook lief he...toen begon hij zich te verkleden... loden schort en handschoenen tot aan zijn ellebogen... beetje afschrikwekkend vond ik... hij zijn edele delen bedekken met lood en ik alleen die handdoek... discriminatie is het... dan begon de operatie... ontsmetten... spuit er beetje in... order aan de verpleger om met de machine iets te doen... soort scan denk ik... spuit nog wat dieper... weer scan... nog wat dieper... scan... foto... nog foto... elke keer die spuit erin ging kwam er een piep van mij... ja gillen doe ik nooit... ik piep alleen maar... toen het eindelijk gedaan was begon hij die plek uitgebreid te reinigen en kreeg ik er een kanjer van een plakker op... nog een hand van hem en hij weg... ik begon al van die tafel op te krabbelen maar werd tot de orde geroepen... nog wat foto's in alle mogelijke houdingen... stel je gerust mensen ik had intussen wèl mijn onderbroek terug aangetrokken dus kon ik onbekommerd met mijn benen van links naar rechts zwaaien... en dan eindelijk mocht ik van die tafel af... achteraf voelde ik me duizelig... nu maar hopen dat dat cortisone papje naar die heup drijft en niet in mijn kop blijft zitten... voorlopig schuifel ik wat voorzichtig rond hier in huis en laat 't manneke zijn handen wapperen wat hij heel gewillig doet... ere wie ere toekomt.

Wat mijn memoires betreft moet ik weer alles terug uit mijn blog gaan opvissen want elke keer den buddy bij zoon is geweest ben ik alles kwijt... ook weer al mijn email adressen... het is toch om een floeren aap te sch....n he! Ik wacht nu op een regenperiode om eraan te beginnen plus een portie moed.

Bedankt voor julle reacties... zo'n infiltratie is 3x niks vergeleken met wat jullie al hebben meegemaakt maar voor mij onbekend en het onbekende is altijd weer bang afwachten... misschien komt er een volgende keer en dan zal ik er niet meer zo tegenop zien... hoop ik.

Straks naar de tandarts... als zij nu die tand weer als nieuw kan opbouwen is eindelijk deze vreselijke week achter de rug... voor mij dan toch... ik hoop dat jullie de volgende weken van ongelukken en ellende bespaard blijven want zo te merken is jullie leven de laatste tijd ook niet bepaald prettig te noemen.

23-08-2013 om 11:10 geschreven door Myette

Ik schrijf nu in het blauw omdat mijn stemming navenant is... de laatste tijd voel ik me niet echt happy... ik weet dat iedereen die perioden kent maar gelukkig voel ik die niet... met de mijne heb ik al last genoeg... hehe... egoïstisch kreng ben ik... ik zit te veel thuis geplakt door die rotheup en dat werkt op mijn "seskes"... van tijd tot tijd doe ik een poging uit te breken en dat breekt me dan later weer zuur op... zoals verleden week vroegen vrienden ons mee voor een klein wandelingetje gevolgd door een etentje... tja... aan zoiets kan ik niet weerstaan en we trokken naar St.Anneke... ik wilde de flauwe niet uithangen en deed mee met dat wandelingetje... gewoon de "promenade" af... mijn heup kon die belasting niet aan en heeft me de rest van de week het goed betaald gezet... volgens de foto's en echo en scan zit er wel sleet op maar niet genoeg om al aan een nieuw onderdeel te denken dus wat gaan ze doen... een heupinfiltratie geven en dat gaat vandaag gebeuren... bbbrrr... ik ga er straks heen met mijn pokerface op maar inwendig tril ik als een riet.
Zondag zat ik rustig een boke te verorberen toen ik een ijselijk gekraak hoorde en voelde... tja ik had weer prijs... tand afgebroken... ik heb met veel moeite en dank zij mijn jarenlang abonnement op de tandarts daar een afspraak gekregen voor morgen vrijdag... nog zoiets plezant... dus het leven valt me zwaar.
Als die infiltratie nu helpt kan ik weer rondstappen met een brede grijns op mijn aangezicht.. indien niet dan weet ik het ook niet... me terugtrekken in een klooster?

22-08-2013 om 11:33 geschreven door Myette

Wat doe je eraan als je een rund bent... je kauwt en herkauwt... iets wat ik nu ga doen want ik ben toch wel... stomme koe die ik ben... iets vergeten te zeggen gisteren...

GELUKKIGE MOEDERDAG

et voilà dat is dan weer van mijn lever... geniet van jullie "moment de gloire"

15-08-2013 om 10:10 geschreven door Myette

Lieverds... ik heb den buddy weer voor enkele dagen naar de zoon moeten sturen wegens koppige kuren... nu is hij terug thuis maar zijn verblijf bij de zoon heeft hem in de war gebracht... zit hier al enkele dagen te wroeten om orde op zaken te brengen... was zelfs jullie blogs kwijt... is dàt niet erg?
Ik schrijf dit even vlug om jullie gerust te stellen... heb geen zelfmoord gepleegd of iets dergelijks vreselijks... er komen enkele drukke dagen met Moederdag en zo maar eens die voorbij zijn ga ik verder met mijn uiterst boeiende memoires.. hihi!

13-08-2013 om 10:16 geschreven door Myette

En we gaan verder... wat ik hier schrijf zijn dingen die ik me herinner en die ik heb ondervonden en bekeken vanuit mijn 9-jarig kindzijn... andere mensen zullen er andere meningen op nahouden en dat vind ik volledig aanvaardbaar... als iemand hierop wil reageren... ik heb er geen probleem mee.

Na deze gebeurtenis begonnen pa en ma zich echt zorgen te maken over ons, de kinderen… pa werkte vaak in Charleroi bij een van de kolenmijnen aldaar… nee niet IN de mijn… voor de onderhoud van de telefooninstallaties… de directeur daar las over de zware aanvallen in Antwerpen en wilde zijn toegang tot de hemel verdienen… hij stelde pa voor een van zijn dochters bij hem te plaatsen tot het gevaar geweken was… zijn andere dochter kon dan logeren bij zijn ploegbaas… ik werd gekozen om bij de directeur ingekwartierd te worden en mijn zus bij de ploegbaas… dus ons valiesje werd gepakt en we vertrokken naar ons nieuwe tehuis voor onbepaalde tijd… ik kwam terecht in een statig huis genre “dokters- of notarishuis” wel wat anders dan ons appartement… ze hadden daar een onnoemlijk aantal kamers, allemaal even somber en deftig… een “mooie” eetkamer… een grote gezellige keuken aangrenzend aan een moestuin… een “deftige” tuin… een “salon” waar niemand ooit in kwam maar mèt piano… ik kreeg een slaapkamer helemaal voor mezelf met een hoog ijzeren bed… en zus werd geplaatst bij de ploegbaas die in een soort grote hoeve woonde samen met zijn vrouw en ongetrouwde dochter… zus was toen 6 en een teer klein ding dat direct werd vertroeteld en vetgemest door vrouw en dochter… bij mij ging het statiger… de directeur en zijn vrouw waren al oudere mensen met ook een ongetrouwde dochter in huis maar ze waren allen even afstandelijk zoals het “notabelen” past.. Ik herinner me die eerste nacht in dat grote vreemde bed nog… tranen met tuiten heb ik gejankt… toch heb ik er geen onprettige herinneringen aan overgehouden… die mensen waren lief op hun manier maar voor hen was het ook moeilijk… vooreerst de taal… ik kende alleen enkele woorden schoolfrans en zij natuurlijk geen gebenedijd woord Vlaams… soms mocht ik bij de directeur in zijn bureau komen zitten… daar lagen de strips van de kleinkinderen en daar heb ik Tintin leren kennen (Kuifje)… hoe ik me verstaanbaar wist te maken weet ik niet meer maar dat lukte toch wel aardig… soms gingen we op familiebezoek en dan liepen er drommen kleinkinderen rond… soms kwam een van de kleinkinderen bij hen logeren, een jongen, en dat werd mijn vriendje… we speelden dan samen met zijn meccano… op een keer kwam ik onverwacht binnen en betrapte hem erop dat hij een nest katjes aan ’t verdrinken was in een kuip water… dat was hem opgedragen door zijn grootouders… maar zo verstond ik het niet… ik ben als een furie op hem afgevlogen en hem aan zijn haar bij die kuip weggetrokken… ik werd niet gestraft… de katjes werden uit het zicht genomen maar eentje mocht ik houden… sindsdien bleef “mijn vriendje” me toch maar wantrouwig bekijken… het is niet meer echt goed gekomen.

27-07-2013 om 12:15 geschreven door Myette

24-07-2013 om 10:30 geschreven door Myette

Vandaag is de hemel bewolkt... het is lekker fris en mijn energiepeil stijgt enkele graden... niet dat ik ga klagen over de langverwachte zomer maar het is zo dat ik me beter voel in ietwat frisser weer... hoe dat komt... ik denk dat de oorzaak ligt in het feit dat ik in november op deze aardkloot geworpen ben... november zowat de minst begeerlijke maand... is alleen mijn opinie hoor... niet dat ik nu ook zo dol ben op regen, storm, sneeuw en ijs... nee geef mij maar een lekker lauw lenteweertje... helaas dit jaar hebben ze ons dat door de neus geboord... geen lente... voor de zomer moesten we wachten tot juli... heel plezant voor degenen die in deze maand naar de zee trokken maar voor de thuisblijvers ietwat te heet... gelukkig hebben we de tuin nog met enkele uit de kluiten gewassen bomen waaronder ik me kan neervlijen met een boek en dan heerlijk in slaap vallen... buiten dat in de tuin liggen gebeurt er niet veel hier ten huize... te warm voor werken... heel vroeg 's morgens rappekes doen wat er te doen valt en dan bezweet neerploffen... zoals al gezegd voel ik me vandaag stukken beter... daarom dit blogje... de vorige dagen had ik er de fut niet voor... en van wat ik zopas las komen er nog zware hete dagen... amaai!!!

Eigenlijk kan ik ook niet veel meer... wandelen is een bezoeking dus dat wordt vermeden... boodschappen doen is met de wagen tot aan de deur... pijnlijk door de winkel shokken en een zucht van opluchting slaken als 't manneke me weer voor mijn huisdeur afzet... dinsdag wel mee naar de golf gegaan maar niet gespeeld... we waren vroeg en vonden nog een tafel onder de bomen... gewapend met wat weekbladen en een bubbelwater wuifde ik de anderen uit die een rondje gingen spelen... hooguit 5 minuten kunnen lezen en dan stond er een  van onze vroegere golfspeelsters voor mijn neus... eerlijk gezegd... ik heb binnensmonds een vreselijke godslastering geslaakt... die dame heeft rugproblemen en dat is heel erg voor haar maar ook voor allen die willen luisteren... men kan letterlijk geen gespreksonderwerp bedenken of ze sleurt die zere rug erbij... dat is al jààààren zo en dat blijft ook zo... wat doe je als je iemand lang niet hebt gezien... je bent beleefd opgevoed en je vraagt : "hoe is't" FOUT... helemaal FOUT... je zit dan gedurende 2 LANGE UREN naar haar talloze rug- en andere problemen te luisteren... je probeert van onderwerp te veranderen maar DAT LUKT NIET... zoiets is alleen te verteren met een glas wijn om je zinnen te verdoven maar ik zat dan ook nog met dat water voor mijn neus... toen de anderen terug kwamen en het gesprek algemeen werd is ze naar huis getrokken en wij zijn in de wijn gedoken.

En omdat jullie er zo op aandringen ga ik even vertellen over mijn problemen... de uitslagen van scan, echo en foto waren binnen en ik had afspraak met de huisarts voor het verdict... hij ziet gelukkig geen operatie voor de nabije toekomst... iets waar ik geweldig bang voor was... er is natuurlijk artrose... op mijn leeftijd zou het een wonder zijn als dat er niet was... en het kraakbeen in het heupgewricht is ietwat aangetast maar de pijn wordt veroorzaakt doordat er een ontsteking en water op zit... begin augustus heb ik een afspraak met de reumatoloog en die zal me moeten vertellen of er al of niet iets aan te verhelpen is... ik heb nu druppels voor als de pijn TE erg is... heb ze maandag uitgetest en ze helpen... de rest van de week was de pijn  draaglijk en dan neem ik geen medicatie... dat was het dan voorlopig... lees dit goed want tijdens de volgende bijeenkomst ga ik het niet herhalen zenne!

20-07-2013 om 11:35 geschreven door Myette

Daarstraks deed ik een poging de blogs te bezoeken en kwam tot de akelige ontdekking dat ik jullie ook kwijt was... moest dus langs een omweg terug de blogadressen opvissen wat me niet allemaal gelukt is... mijn adressenboek in office outlook is ook blanco... die adressen moeten dan ook weer een voor een opgediept en ingetikt worden... de ledenlijst van de club heb ik nog kunnen opduiken uit de back-up maar die dateren van 2011... ook werk aan de winkel daar... gggrrr!!!

Maar dat is allemaal niks vergeleken bij wat ik hier allemaal te lezen krijg... het regent infiltraties en operaties of het niets is... bangelijk gewoon... de vorige weken zat ik ook in een dip... vreesde voor een operatie van heup of rug... ik heb de uitslag van de onderzoeken nog niet maar gisteren voelde ik me wonderwel stukken beter... niet dat ik al kan huppelen maar kleine stapjes zonder al te veel pijn kreeg ik er wel uit... ben nog eens gaan golfen... één rondje maar gevolgs door meerdere rondjes après-golf... ik verwachtte vandaag de weerslag maar tot mijn blijde verwondering kon ik redelijk menselijk mijn bed uitstappen... op slag zat ik terug vol energie en heb me op de tuin gestort gewapend met snoeischaar... en mensen lief ik heb ervan genoten alhoewel bukken en terug rechtkomen tegenwoordig moet gebeuren op zijn ouwe-menskes... het feit alleen al dat ik dat kon was al genoeg om me terug moed te geven... ik denk dat iedereen hier dat gevoel wel zal kennen... de welverdiende rust in de tuin viel wel in duigen want de zon dook weg... in plaats daarvan heb ik Buddy II onder handen genomen en dat ventje begint al aardig zijn manieren te kennen... nog hier en daar wat bijschaven en ik kan er overal mee verschijnen.

Ik hoop uit de grond van mijn peperkoeken herteken dat iedereen hier terug gelukkig wordt... operaties vergeten worden... de blogs weer volgeschreven worden... met deze neem ik afscheid... het was een zware dag en ik ben dringend aan wat rust toe nu... DADA...

10-07-2013 om 19:13 geschreven door Myette

Mennekes ik ben terug in de running... allee runnen is er niet meer bij... moet naar kliniek voor scans en echos voor rug en heupen... maar een bijkomend probleem was dat den Buddy de geest gaf... dat kereltje verdroeg mijn gezever al ettelijke jaren en hij was het beu en vertrok naar de eeuwige jachtvelden... sinds gisteren is zijn opvolger me komen vervoegen... zoals het met jonge kereltjes gaat... ze moeten met strenge hand opgevoed worden dus heb ik hier mijn handen vol... mijn memoires zullen effe moeten wachten tot BuddyII manieren heeft geleerd en doet wat IK zeg... ik hoop dat er in mijn afwezigheid zich geen te grote problemen hebben voorgedaan en iedereen nog tot de levenden behoort... tot horens!!!

07-07-2013 om 11:34 geschreven door Myette

Zo verliepen er enkele jaren, echt honger kende ik wel niet maar toch voortdurende “trek” want kinderen in de groei kunnen heel wat verzetten, op een keer had pa weer een zak graan meegebracht van een van zijn “posten” en dat graan werd naar de bakker gebracht om er een “echt” brood van te fabriceren… ik werd de dag nadien naar de bakker gestuurd en hij gaf me een “wit” brood mee… een tractatie toen… het was een rond brood met van die smakelijke krokante korstjes aan de zijkanten… toen ik thuis kwam had ik die korstjes al opgesmikkeld en zus en ik kregen dadelijk een dikke botterham van ma… toen werd er gebeld en de bakker stond aan de deur… de man had per abuis het verkeerde brood meegegeven en zijn andere klant was razend… we moesten de resterende helft teruggeven… wat er met óns brood is gebeurd weet ik niet… de beenhouwer over ons was een beetje verliefd op ma… denk ik… en van hem kregen we al eens iets toegestopt… van de kruidenier-groentenwinkel aan de overkant, een kinderloos koppel met een hond… die hond mochten we soms mee naar ons appartement nemen… we kleedden dat beest dan aan met onze poppenkleren en reden het in de poppenwagen rond en zij… Dolly heette ze… vond het allemaal zalig want haar baasjes hadden het te druk om haar veel aandacht te geven…  kregen we ook soms een toemaatje… iedereen gelukkig!

De winters waren niet verre van plezant… bloemen op de ruiten… het fornuis in de leefkamer moest het alleen zien te klaren en dat kreeg soms ook niet genoeg te eten, antraciet was niet te krijgen, meestal kreeg het “eierkolen” en die vlogen zó de schouw door… voor we naar bed gingen stopte ma bakstenen in de oven, wikkelde die in een handdoek en legde ze aan het voeteneinde van ons bed… we droegen ook zelfgebreide… en kriebelende… sjaals, handschoenen en kousen… als zo'n breiproduct  versleten was werd het uitgetrokken, gewassen en op een karton gespannen voor later hergebruik… overal lagen tochtzakken om kieren af te dichten… ik herinner me ook dat ons dak eens lek was en er overal emmers stonden… onlangs beleefde ik het nog in een droom… overal emmers en drup drup drup… een opluchting toen ik wakker werd.

28-06-2013 om 13:20 geschreven door Myette

Wat we wèl hadden was bombardementen en aangezien Antwerpen een havenstad is kregen we ruimschoots ons deel, niet dat ik daar veel van gemerkt heb want die bommenwerpers kwamen meestal ’s nachts, dan stond iedereen aan ’t venster te kijken naar het “klank- en lichtspel” behalve ik want voor mij moest men al een kanon afschieten vlak naast mijn bed wilde ik reageren… maar toch is er iets van overgebleven… nu doen ze het niet meer maar vroeger kwamen er soms van die formaties overvliegen en dat geluid bezorgde me de rillingen… ook de maandelijkse “sirene”, die werd eens per maand op een vaste dag uitgetest en elke keer liepen de “frissons” me over de rug, gelukkig is dat stopgezet… sommige zaken blijven je bij, andere verdwijnen uit het geheugen… al die jaren trok ik naar school, leerde zonder moeite en mijn leesboeken waren steeds al van de eerste dag helemaal uitgelezen… in het tweede jaar kregen we al franse les, heel summier… zo van die woordjes als “le crayon” “la plume” etc. wat de kinderen van de onbetalende sectie ons deden uitmaken voor “franskiljons”… ik verstond niet waarvoor al dat tumult was en het deerde me niet… in het vierde leerjaar werd op een nacht onze school platgegooid, ma en ik trokken er de volgende dag heen om te kijken en ma zag plots een koperen” breipriem” uit het puin steken, de mijne, onze handwerktassen bleven namelijk in de klas achter… gelukkig is het in de nacht gebeurd anders had ik hier niet zitten schrijven… maar de helft van de nonnen was dood en de school bleef maanden gesloten… voor ons leerlingen een extra vakantie… toen het puin wat geruimd was werd ik ineens in de zesde klas gezet, wat ik daar kreeg weet ik niet meer … eigenlijk was het leerprogramma daar de moeite van het vermelden niet waard, dat heb ik ondervonden toen in naar de handelsschool ging.

27-06-2013 om 09:15 geschreven door Myette

Snoep kenden we niet… soms kon ma wat suikerbonnen sparen en ruilde die dan in voor “zure bollen”, van die venijnig puntige dingen, eens heb ik er eentje per ongeluk ingeslikt en die bleef heel lang en pijnlijk in mijn slokdarm steken… alles was “op den bon” en, als kind besef je het niet maar het moet voor de vrouwen toen geweldige problemen gegeven hebben om man en kroost elke dag weer van genoeg voedsel te voorzien… in deze overvloedige tijd durven wij al eens klagen dat we niet weten wat “nu weeral op tafel te zetten”… we hadden haring waar we uren voor in de rij moesten staan (mijn taak)… soms melk- of eierpoeder… ook filewerk (mijn taak)… geloof me ik heb hiervan een file-trauma overgehouden… laat mij ergens in de rij staan en mijn bloeddruk stijgt... het beschikbare brood was een vies bruin geval met in het midden een platte smurrie, ik noemde het “spinnebrood” want men kon er draden van trekken… mijn zus had chronische darmklachten en mocht Veen beschuiten eten waar ik stikjaloers op was en zij was die flepse beschuiten zo beu dat ze jaloers naar mijn spinneboterhammen loerde… wij hadden in de eet-leefkamer een “continue” staan, zo’n grote kachel met oven en verschillende kookplaten, de bovenplaat ervan lag vaak vol bonen of gerst of wat dan ook om te drogen, zaken die pa had meegebracht… eens kwamen er kevers uitgekropen... ma en pa hadden voor de oorlog uitbrak een bescheiden sommetje bijeengespaard met het doel een eigen huisje te kopen… dat geld is helemaal opgegaan aan “zwarte markt” producten, ja in de oorlog zijn er velen rijk geworden op de kap van de andere burgers… en als je een fiets bezat en je kon “naar den buiten” trekken om bij de boeren te gaan hamsteren was je gelukkig maar die boeren gaven ook niets gratis weg hoor… wagens reden er bijna niet, ofwel waren ze “aangeslagen” ofwel was er geen benzine voor… import producten waren er niet en de streekpro-ducten streekproducten werden door de duitsers afgeschuimd en de bevolking kreeg alleen het hoognodige… lakens en linnengoed werden versteld tot in het oneindige en als er echt niets meer viel op te lappen werden de enkele bruikbare stukken als zakdoeken verwerkt… ik doe dat nog steeds en die dienen dan als “bedzakdoeken” of extra “snotdoeken”… mijn zus en ik kregen eens allebei een winterjas uit een grijze legerdeken gemaakt, lekker warm wel maar loodzwaar… een vriendin van ma had van haar joodse buren de inboedel in bewaring gekregen bij hun vertrek, daar zaten ook kleren in van de dochters, aangezien die dochters er bij hun terugkomst toch zouden uitgegroeid zijn gaf ze er soms iets van aan ma in ruil voor een brood of wat dan ook, die kleren werden dan voor zus en mij vermaakt… de joodse buren zijn nooit teruggekeerd.

22-06-2013 om 10:47 geschreven door Myette

Het jaar van mijn eerste schoolervaring was ook het eerste oorlogsjaar en pa werd opgeroepen om zijn land te gaan verdedigen… jawadde… ze stuurden hem naar ergens in de ardennen en daar zat hij temidden van andere sukkels te wachten op Godot… geen uniformen, geen wapens, geen leiding, complete chaos…  na enkele dagen vond mijn stille en nuchtere pa het welletjes en verdween met stille trom… huiswaarts… te voet… naar vrouw en kroost… na 3 dagen kwam hij vuil en uitgeput bij bobonne binnenvallen die hem eerst in bad stopte en voederde voor ze hem naar huis stuurde… héél kort daarna gaf België zich over… mijn pa was dus een deserteur maar niemand heeft hem ooit gemist… dat leger van ons stelde niets voor en was gewoon niet opgewassen tegen de Duitse overmacht

 Pa ging gewoon weer aan het werk en reisde van hot naar her het hele land door om telefooninstallaties in ettelijke bedrijven te installeren of repareren… dat betekende dat hij al om 6u de deur uit was met zijn gereedschapszak om naar het station te lopen voor de trein naar zijn diverse bestemmingen… het betekende ook dat hij soms meer ergens in een greppel lag dan in de trein zat want de treinen werden regelmatig gebombardeerd en dan moest iedereen eruit en het veld in… ’s avonds was hij vaak niet voor 11u thuis en ma wachtte hem dan trouw op met een opgewarmde prak… toen de honger begon te knagen liet hij soms zijn gereedschap achter op zijn werkplek en vulde de zak met kolen of gerst of wat hij daar ook maar kon bemachtigen en die sleurde hij dan fier naar huis, eens bracht hij zelfs van Callebaut enkele repen chocola mee en dàt was pas feest, om de zoveel tijd kregen wij kinderen dan één klein brokje en of dat lekker was.

20-06-2013 om 09:16 geschreven door Myette

Toen ik bijna 5 was verhuisden we weer en deze keer naar Berchem in de Statiestraat, DE winkelstraat aldaar, mijn zus was er al, hoe of waar of wat is me ontgaan, plots lag ze daar in die wieg en dat was dan dàt... ma moest eens even een boodschap gaan doen en gaf me opdracht op zus te letten, ik pakte de wieg vast en begon te schommelen... met de beste bedoelingen... maar zus zette het op een krijsen wat me nog harder deed schommelen in de hoop haar stil te krijgen wat niet lukte... zo vond ma ons... ik me als wanhopige drenkeling vastklampend aan die wieg en al even hard brullend als zus... ik weet niet of het daardoor kwam maar tussen haar en mij heeft het nooit erg geboterd.
Fröbelklas heb ik niet gekend, ik denk dat ma het te veel moeite vond me elke dag dat hele eind naar school te brengen, la mamma was toen al iemand die geen nodeloze inspanningen leverde als het ook anders kon... dus mijn eerste schoolervaring beleefde ik het jaar dat ik 6 werd... aangezien ik eind november werd geboren was ik zowat de jongste van de klas en ben het altijd gebleven... ook zowat de kleinste dus werd ik al meteen op de eerste bank neergepoot vlak onder het wakend oog van de klasnon... waar ik mijn hele schooltijd heb doorgebracht maar dan in diverse klaslokalen... dit had tot gevolg dat ik maar eerst als volwassene ontdekte dat ik geweldig bijziende was... ja ik ben het product van de nonnekesopvoeding en draag er nog de sporen van zij het niet dramatisch... ik trok dus ten strijde gewapend met lei en griffel, pennendoos met kleurpotloden, potlood, gom... de vulpen kwam later... dit alles verpakt in een echt lederen "kazak"... bij die uitrusting behoorde ook het uniform... blauwe serge rok, witte chemisier, blauwe plastron, witte kniekousen, niet te vergeten "de hoed", en over dit alles in de klas een zwarte "satinetten" "voorschoot" oftewel schort... mijn lagere schooltijd liep gesmeerd... zonder te willen "stoeffen" maar tóch doe ik het... ik was steevast de eerste van de klas en dit zonder enige moeite... ik was een stil en verlegen kind en daardoor het "febbeke" van de nonnen... wat me nu nog altijd verbaast is dat ik nooit gepest werd... integendeel de meest vroegrijpe en frankere meisjes namen me altijd onder hun hoede... het waren natuurlijk andere tijden maar tóch!
Die eerste winter herinner ik me door de handgebreide kriebelende kousen en de "getten" die ik naar school moest dragen, blijkbaar was het ook heel koud dan want ik kreeg ook een "mof" mee als handverwarmer. Centrale verwarming bestond toen niet en in de winter werd de klas verwarmd door een "duveltje" dat midden in het lokaal stond te brullen... als het vriesweer was goten de nonnen op de speelplaats een baan water waar we dan op mochten glijden... in de zomer kreeg ik van ma "calichewater" mee als drank... ik moest al vroeg mijn weg naar de school alleen afleggen en toen al verfoeide ik routine en nam elke dag een andere straat om de sleur te vermijden.
Het katholieke onderwijs was toendertijd nog betalend... mijn school had echter ook een gratis gedeelte... wij, de betalenden, mochten door de grote poort binnen waar steevast "révérende mère" op post stond, bij het binnen komen moesten we dan een "kniks" maken en het hoofd buigen en door haar kleine stalen brilletje werden we van kop tot teen gecontroleerd op onvolkomenheden in onze kledij... dat leidde tot complete strip toestanden achter de hoek waar we... eens buiten... onze hoed in de kazak moffelden, kousen afrolden, mouwen oprolden, dassen losmaakten... bij de terugkeer naar school hetzelfde ritueel in omgekeerde volgorde... een van mijn klasgenootjes (M) werd eens midden in een hittegolf door haar moeder naar school gestuurd met witte SOKJES... doodzonde... tumult in de klas... de non stuurde haar stande pede naar huis terug voor de verplichte kniekousen... de moeder stuurde M terug met diezelfde sokjes... tot 3 x toe tot moeder M dan maar thuis hield... hoe deze krachtmeting is afgelopen weet ik niet meer.

19-06-2013 om 10:38 geschreven door Myette

Naar men mij verteld heeft was ik een vrolijk boeleke, altijd bereid iedereen een tandeloze grijns te gunnen, de fles ging er gretig binnen (iets in de genen zeker) en met slapen had ik ook geen moeite, toen ik begon te kruipen werd het ietwat moeilijker, men moest me in mijn bed vastbinden en met vreemden was ik ook niet te vertrouwen… ik greep nl. iedereen vast waar ik maar bij kon… mouw of broekspijp… en dit alleen maar om hen DADA te kunnen zeggen, iets wat men me met enige moeite heeft kunnen afleren, ik was toen van de fles af en wilde alles proeven waar ik de hand op kon leggen, zelfs de inhoud van mijn luier, ook de pieren in de tuin waren niet veilig voor mijn eerste “bieterkes”, maar ja blijkbaar doen vele kinderen dit dus zal het wel normaal zijn zeker… gebrek aan aandacht heb ik tenminste niet gekend als enige peuter in een huis vol volwassenen … hier kwam wel een eind aan toen we verhuisden naar een eigen appartementje, toen noemde men dat “een kwartier”, een keuken, een slaapkamer en een gezamenlijke WC op de gang.

Pa (de Fons) die tevergeefs werk had gezocht, had uiteindelijk samen met zijn broer (nonkel Staf) schoonbroer (nonkel Leon) en enkele vrienden, die allen in hetzelfde schuitje zaten, een jazz orkestje opgericht, pa speelde sax en klarinet, broer “de batterie”, schoonbroer viool… heel chic wel… de hele reutemeteut uitgedost in witte smoking… ik heb er nog foto’s van… het waren allen amateur-muzikanten maar blijkbaar hadden ze succes want ze traden op in hotels en feestzalen in verschillende steden, pa was vaak van huis voor enkele dagen en la mamma (Madeleine), die volgens mijn berekening toen in verwachting was van mijn zus, stond er alleen voor, ik was dus een heel beweeglijk kind en ontsnapte soms aan haar aandacht en kroop dan de trap af naar de benedenburen, kinderloze mensen die mijn bezoekjes wel grappig vonden, bij mijn eerste visite aan hen bakten ze juist frieten en van toen af kregen ze me regelmatig op bezoek om “frutten” te bedelen, uit die tijd heb ik nog enkele vage beelden in mijn geheugen, eentje waarop ik onder de tafel zit met “den Teddy” en de voorbijgaande benen bekijk, eentje waarop ik vanuit mijn bedje het licht uit de keuken door het raampje in de slaapkamerdeur zie schijnen en eentje van die WC… raar maar die WC vond ik vies en is me bijgebleven.

17-06-2013 om 15:01 geschreven door Myette

Na zowat 2 weken werden la mamma en ik goed genoeg bevonden om de wijde wereld in te trekken en mochten we naar huis, "huis" betekende bij bobonne (Marie) en bompa (Charel) de ouders van mijn pa die net zonder werk was gevallen, we spreken hier over de befaamde crisisjaren en de periode waarin snode Alfons in Duitsland snode plannen aan 't beramen was, bobonne dreef een winkel in zilver- en koperwaren in de Vleminckstraat in Antwerpen en ma werd geacht de klanten te bedienen terwijl bobonne het huishouden, de nog inwonende broer en zusters, den bompa en mij met harde hand bestierde, aan mij had ze geen kind... ik slokte mijn papflesjes binnen... sliep... poepte alles weer uit en was innig tevreden, den bompa dat was andere koek, een doodbrave grote lummel van een vent met maar één gebrek... de fles... tijdens zijn werkende jaren was hij kok op de "Grote Vaart" en dus vele maanden van huis, terwijl zijn bootsmaten in elke haven op bezoek gingen bij de "maskes"bleef de Charel aan boord met als enig gezelschap zijn bijbel en kruikje jenever, dit is géén fabeltje want het werd bevestigd door iemand die hem in die tijd gekend heeft, zijn Marie, een klein maar vinnig vrouwtje, was de baas... nog iets wat mij later verteld werd is dit : als de Charel na 6 maanden afwezigheid aan wal kwam en eindelijk zijn Marie eens wilde "vastpakken" zei die "och Charel zouden we het niet uitstellen tot de volgende keer" dit uit schrik van wéér een zwangerschap... en die sloor van een man zei dan gelaten "ja Marie" en vertrok weer voor ettelijke maanden met bijbel en kruik.
Aangezien la mamma op de winkel moest passen en bobonne op haar keuken profiteerde den bompa ervan met mij te gaan wandelen en trok dan rechtstreeks naar het café waar hij ging "stoeffen" met zijn schattige kleindochtertje (IKKE) en de mannen hem feliciteerden en trakteerden want de Charel kreeg maar weinig zakgeld, zodat hij in de late namiddag met mij in de "voituur" naar huis wankelde waar hij natuurlijk door bobonne uitgekafferd werd, wat hij dan weer gelaten onderging want een "kermis is een ranseling waard"... ik ging dus al heel vroeg "op café".

16-06-2013 om 15:58 geschreven door Myette

Ik las hier enkele reacties op mijn aankondiging en de moed zonk me bijna in de schoenen want ik vrees dat jullie verwachten dat ik hier ontstellende onthullingen ga doen... niet dus... zoals ik al vermelde... ik heb een heel gewoon leventje geleid zonder bloedstollende avonturen maar dit leventje begon wèl vóór de tweede wereldoorlog en ik bracht een groot deel van mijn prille jeugdjaren door in eerder povere omstandigheden.. ik zal het jullie niet kwalijk nemen als je onderweg zoudt afhaken... ik begon hiermee in een vlaag van zotternij en ben van plan ermee door te gaan... beschouw het maar als een laatste oprisping van gekheid.

Het prille begin

13-06-2013 om 00:00 geschreven door Myette

Hallo lievekes... ik wilde dat ik jullie kon verblijden met het heuglijke nieuws dat mijn zere been op wonderbaarlijke wijze plots een pijnloos been geworden is maar... helaas... nada... de kine smeert en masseert en manipuleert dat been langs alle kanten maar ik pikkel nog steeds... ik vrees dat ik heel veel geduld zal moeten opbrengen en geduld is niet mijn sterkste kant... wat me doet nadenken op WAT eigenlijk mijn sterkste kant is en/of ik er wel eentje heb... pijnlijke vraag wel en eentje waar ik momenteel geen antwoord op heb.

Buiten het gepikkel hier in huis heb ik niet veel uitgespookt deze laatste zonnige dagen... in de tuin liggen genieten van het gekweel en gekwetter van allerhande gevogelte... veel gelezen... de nodige boodschappen gedaan evenals de noodzakelijke was en strijk... vandaag misschien nog eens naar de golf voor 1 rondje en een ietwat langere terras-sessie want zitten en eten en drinken gaat nog prima... hehe.

Ik ga af en toe eens op blogronde maar er valt niet veel te lezen de laatste tijd... iedereen is blijkbaar veel uithuizig om allerlei redenen... ik hoop alleen dat het er plezante zijn... onze blogmeeting is deze maand mislukt wegens niet-beschikbaarheid van heel het groepje... iets wat nog nooit gebeurd is... het is te hopen dat het volgende keer WEL lukt iedereen bijeen te krijgen behalve natuurlijk de gelukkigen die in vakantie zijn... die wens ik van harte zon toe.

Vermits er niets meer te vertellen is vertel ik ook niks meer en laat ik jullie sudderen in deze langverwachte en laatbegonnen zomerse luchten... DADA en tot ziens!

11-06-2013 om 10:24 geschreven door Myette

Vandaag schijnt het zonneke... hoeraaaaaaaaaa... iedereen naar buiten want morgen wordt weer een ?... ik ben niet de enige zo te zien die zich opkrult in een holleke om de zomer af te wachten... op de blogs is er bedroevend weinig te lezen behalve natuurlijk enkele moedige en onversaagde zielen die zich niet laten klein krijgen.

Niettegenstaande het trieste weer heb ik me toch enkele keren naar buiten gesleept om wat vertier te zoeken... een etentje met vrienden bij de Libanees... we gaan met een groepje om de "tig" maanden eens "vreemd"... ik zeg wel om de tig maanden want het is deksels moeilijk die gepensioneerden allemaal op dezelfde datum bijeen te krijgen... dat gaat maar op cruise en zwier of het niets is... bij die Libanees stelde de baas een gezamenlijke lunch voor bestaande uit allerlei hapjes als voorgerecht gevolgd door gegrilde lams- kippen-en gehaktbrokjes... heel lekker allemaal en nog goedkoop ook... de dag erna hadden we een reunie met de vroegere fietsvrienden... tenminste de overblijvenden want er zijn er al enkele overleden... ook gezellig en plezant om nog eens op te halen wat we zoal in onze gloriedagen uitspookten... nadien nog een terrasje gedaan op de Grote Markt waar 't manneke het zowaar aan de stok kreeg met een kwade meneer... hij vroeg beleefd en glimlachend of hij hun onbezette stoel mocht nemen en die man vloog uit als een razende en begon manlief uit te schelden voor "onbeschoft" en "onnozelaar" en nog wat van dat fraais... zijn vrouw trok hem terug op zijn stoel en ik trok de mijne op de gewraakte stoel met het bevel niet te reageren... er lopen meer en meer gekke mensen rond op onze overbevolkte wereld merk ik... door al dat heen en weer geloop van de voorbije dagen zegt mijn zere been nu "foert" en wil rust... maandag begin ik met de kine maar of dàt zal helpen betwijfel ik toch... ik heb ook een afspraak gemaakt bij de reumatoloog in juli maar liefst... ik denk dat je bij de koning vroeger terecht kunt dan bij onze dokters "specialisten"... donderdag is er een daguitstap met de club en 't manneke mag zonder mij op reis... ik heb me ook nog nuttig bezig gehouden met de clubbrieven en die liggen nu klaar voor verzending... ben ik even gerust tot in september.

Ik kijk door het venster en zie al ettelijke wolken aanschuiven... gaat het weer vandà worden soms... manlief fietste even naar de bakker en vertelde dat het ijzig koud is... toen ik uit bed stapte vanmorgen heb ik me heel  voortvarend uitgedost met een zonnekleed... zal ik het dan nooit leren!!!

02-06-2013 om 10:22 geschreven door Myette

Ik heb mezelf eens ferm in de kraag gegrepen en naar den Buddy gesleurd met het bevel om mijn blog eens aan te vullen... hier zit ik dan zwaar denkend wat ik jullie ga vertellen... over het weer wil ik het niet hebben want dan word ik weer kotsmisselijk... de plannen voor de voorbije week zijn letterlijk in het water gevallen... geen golf... dinsdag vergadering van de club... donderdag bezoek aan het Stuyvenbergh waar er een interessante tentoonstelling loopt over pijnbestrijding en operaties in "dezekestijd"... er staan enkele prehistorische röntgentafels te kijk... comfortabel is anders en de kabels en andere zaken die boven de patiënt hangen zijn gewoon afschrikwekkend... er liggen ook heel wat chirugische instrumenten tentoon... ook zaken die wij oudjes nog hebben gekend... het roept herinneringen op... "nostalgie" wil ik het niet noemen... haha... de vrijdag heb ik heel moedig de weerberichten genegeerd en ben de stad ingetrokken... had me wèl voorzien van badmuts en zwemvliezen... al met al viel het nog mee... 's avonds moest 't manneke gaan tornooien en heb ik me heerlijk op de divan neergevlijd met een drankje en een hapje om mijn pijnlijke benen te laten rusten... en heb ook 2 van mijn vroeger opgenomen films kunnen bekijken... gisteren kwam zoon binnenvallen tegen 10u30... ik herinner me nog hoe ongerust ik was toen hij als peuter maar niet wilde praten... de dokter zegde me toen : "ach mevrouw dat komt wel, eens hij begint zal je nog wensen dat hij zijn mond eens houdt"... hoe wist die man het... nu is zoonlief een spraakwaterval... ik begrijp het wel... hij woont alleen met hond en kat... lieve beesten maar je kan er niet veel aan kwijt he... daar heb je een moeke voor nodig... dat moeke is dik na 12 u afgepeigerd naar bed gekropen en was natuurlijk deze ochtend veel te moe om naar de golf te trekken... trouwens toen ik om 6 u een plasje moest plegen regende het weer... ik zou eigenlijk moeten werken aan de nieuwsbrieven voor de club maar ik wacht nog op sommige gegevens van niet gehaaste gidsen.

Mijn vroegere poetshulp... die enkele maanden met gebroken arm en schouder in ziekenverlof was... belde me donderdag om te vragen of ze maandag mag komen werken... ik heb volmondig toegestemd want dat meisje is een "bijoeke"... de vervanghulp heeft het klaargespeeld in die enkele maanden
liefst 3 x met hoge koorts in bed te liggen... tja ze vertelde me dat ze een "vriendje" heeft dus ik heb zo mijn bedenkingen bij die "hoge koorts"... dat "bed" zal wel kloppen... ik ben benieuwd wat A zal aankunnen met die arm... zal de lentepoets maar wat uitstellen.

Donderdag hebben we een etentje met enkele clubvrienden in Tunesisch restaurant... benieuwd wat dàt gaat worden... en vrijdag een reünie met de vroegere fietsvrienden... tenminste degenen die er nog zijn want ze zijn flink aan 't snoeien in onze vrienden- en kennissenkring.

Dit was het dan zowat... ik kijk nu naar buiten en zie nog altijd een grijze lucht... als ik me goed herinner waren de weersvoorspellingen toch wel wat anders.

26-05-2013 om 10:27 geschreven door Myette