Naam : Myette, woon in Antwerpen, heb 1 man, 1 dochter, 1 zoon, 1 schoonzoon, geen kleinkinderen, 1 schildpad, ben Boogschutter, verjaar in november, ik hou van lezen, crypto- grammen, schrijven, com- puteren, bloggen, minigolf, nieuwe contacten maken, pret maken met vrienden.
100% 150% 200% LOEP
REAGEER EENS OP MIJN SCHRIJFSELS ZODAT IK WEET DAT IK NIET TEGEN DE MUREN PRAAT
Gisteren, zaterdag, hadden we de kozijn van 't manneke en zijn vrouw op visite... een stel dat enkele jaren ouder is dan wij... ze hebben goed geboerd op elk gebied... 6 kinderen op de wereld gezet... die kinderen volgden het voorbeeld van hun ouders en hun kroost is nu ook druk bezig te vermenigvuldigen... als ik dan zo zie wat die enkele jaren verschil kunnen uitrichten skaat de schrik me op het hart... zij wonen in een benedenappartement en om bij ons de trap naar de living te bestijgen kostte hen zowat 10 minuten... pijnlijk om te zien... kozijn betrekt me altijd in een gesprek over politiek of religie... ditmaal was het religie... en zijn vrouw zit dan vol ongeduld te wachten tot hij me vrij laat om de fotos van al dat kroost te tonen... momenteel hebben ze nu 16 klein- en achterkleinkideren... kan al tellen nietwaar... na een hele namiddag en avond is mijn "pijpeke uit"... na hun vertrek rond 10u30 nog opgeruimd en dan mijn "keef" ingedoken... het is de enige familie die man nog heeft... we zijn beiden niet gezegend met veel familie... dus vinden we het onze plicht de band te onderhouden voor zolang we nog kunnen... het doet me echter terugdenken aan de bijeenkomsten in mijn familie... dàt was andere koek... steeds een plezier... op nieuwjaarsdag kwam steevast de hele familie bijeen bij bobonne voor een uitgebreid diner met alles erop en eraan... dan stond het mens de hele week al haar zilver te poetsen... van dat zilver bezat ze nog een hele hoop die ze bij de uitverkoop van haar winkel vroeger niet verkocht kreeg... en dat zilver moest en zou gebruikt worden...pa en ma hadden een mager sociaal leven en voor mij was het dan telkens groot feest... er werd gegeten... gedronken... wijn voor de volwassenen... voor zus Yvonne water... voor mij water met beetje wijn... voor kozijn Jean water met wat meer wijn... volgens leeftijd... dan moesten we onze nieuwjaarsbrief voorlezen... werden luidkeels bejubeld en van centen voorzien... en dan brak de tijd aan van zingen en moppen vertellen... met zingen mocht ik meedoen en dat waren dan altijd dezelfde liedjes ook in dezelfde volgorde zoals "daor ligt nen eering in de vliet" en "get zwarte knieën Melanie, ge moet ze wasse daket zie" en nog van die smartlappen waarvan er sommige door bobonne veroordeeld werden tot "vuile liedjes"... bij de schuine moppen moest ik de kamer uit... zus die drie jaar jonger was mocht blijven want die luisterde toch niet... en kozijn was vijf jaar ouder en begon al vrolijk mee te kwekken... alleen arme ik vloog de gang in... ik stond dan met mijn oor tegen de deur te luisteren en ving hier een daar een woord op waar ik geen jota van snapte maar er werd wel heel hard gelachen... dan mocht ik terug binnen en kreeg van een van de nonkels 1 frank als troostprijs... ach die herinneringen... al die mensen zijn al jaren overleden maar ik zie ze nog voor mij aan die tafel zitten... allemaal levensgenieters.
Terwijl wij onze drie weken doorworstelden in Dover maakten
pa, ma en schoonmama ons appartement in orde mijn aanstaande echtgenoot blonk
niet bepaald uit in handenarbeid wat mij die gewend was aan een handige pa
vaak hoofdpijn bezorgde ik heb de brief die pa me stuurde toen de enige die
ik ooit van hem kreeg bewaard en als ik mijn kasten opruim lees ik hem nog
maar eens hij schreef over de vorderingen in ons appartement en dat schoonmama
de generaal was die de bevelen uitdeelde ma de kapitein die de bevelen doorgaf
en sommige taken uitvoerde en hij de gewone soldaat die het zware werk deed ik
kon het zÓ voor mij zien toen wij thuiskwamenstapten we in een gezellig en ingerichte flat maar zover waren we nog
niet de dag van het huwelijk naderde en ik die daarvoor zo nerveus was had
me in mijn lot geschikt echtgenoot stak in het pak dat we samen waren gaan
kopen tot grote ontevredenheid van schoonma die kende maar één winkel en daar
leefden ze nog in de middeleeuwen ik wilde hem in de twintigste eeuw sleuren
en dat was niet gemakkelijk schoonma trok aan de ene kant en ik aan de andere
ik droeg een blauw-grijs mantelpakje dat
mijn tante voor mij had genaaid we trouwden voor de burgerlijke stand en
kregen onze papieren mee ik geloof dat we thuis nog langs het gemeentehuis
moesten voor de officiële papieren maar eigenlijk weet ik het niet meer wat ik
wel nog weet is dat het een dag voor ons huwelijk lelijk stormde en dat de zee
geweldig woelig was toen we terug voeren dus ik weer zeeziek bij aankomst in
Oostende kwamen we tot de ontdekking dat er door die storm een reclamepaal van
Martini op ons citroentje was gevallen arm citroentje stond er gedeukt bij
mijn eerste werk als gehuwde vrouw was een klachtenbrief schrijven naar Martini
en die hebben ons heel correct vergoed zodat ik uit dankbaarheid nog steeds
Martini als aperitief bestel in het restaurant ons huwelijk was geen
luidruchtige bedoening niks kerk of feestmaal of prachtige witte bruidsjurk... ik heb me al deze dingen geen ogenblik beklaagd want al die tamtam is aan mij echt niet besteed... toen we een beetje gesettled
waren heb ik wel alle familieleden uitgenodigd om hen te bedanken voor de
geschenken waarvan één ding het al die jaren heeft overleefd en dat is een
kroonluchter van kwaliteit gesproken...
Ja die buurvrouw dat was degene die tijdens de oorlog nog
mee onder onze eetkamertafel had geschuild een vrouw die dolgaarne een kind
zou willen maar haar man wilde niet meewerken die man was vrijwillig naar
Duitsland getrokken om er te gaan werken en zij tja zij was een vrolijk mens
altijd in voor pretmaken ik herinner me die schuilmomenten nog heel goed want
er werd toen heel wat afgelachen met onze hachelijke positie denk je eens in
twee volwassen vrouwen en twee kinderen met de koppen onder die tafel en hun
achterwerken die buiten boord bleven wegens gebrek aan plaats dus die
buurvrouw had tijdens de bevrijding een Engelse soldaat leren kennen een heel
wat jongere en knappere man dan haar eigen afwezige echtgenoot het was grote
liefde tussen die twee en toen haar soldaat naar huis moest beloofde hij haar
dadelijk te scheiden en haar te komen halen in die tijd zat ze vaak bij la
mamma te huilen want ze wist niet wat te doen maar haar Engelse ridder hield
woord en ze trouwden en kregen een dochtertje die buurbrouw woonde in de buurt
van Dover in een schattige cottage en wij gingen haar opzoeken het was me wat
het taaltje dat ze gebruikte was hilarisch Engels doorspekt met Vlaams zowel
tegen haar man als tegen het kind later zijn ze nog terug naar België komen
wonen want ze verging van heimwee ze is relatief jong gestorven en haar
dochtertje werd verder opgevoed door haar zuster en is advocate geworden en
Bob de Engelsman kon hier in België zijn draai niet meer vinden en trok terug
naar zijn heimat dit was maar één van de vele romances die tijdens en na de
oorlog opbloeiden voor de liefde wordt veel opgeofferd toch.
Maar dan de dag van de overtocht naderde en ik die het tot
dan toe zo druk had gehad dat ik vergat na te denken kreeg plots plankenvrees
het werd zo erg dat la mamma mij aanraadde van het huwelijk af te zien waarop
ik dan weer huilend jankte :dat kan ik toch niet doen na al die tijd en
voorbereidingen ik vermagerde zienderogen en woog nog een schamele 45
kilokes nog geen zakske patatten na een tijd slaagde ik er toch in me te
vermannen en de dag van onze afreis brak aan ik die al zeeziek word als ik een
boot zie moest de plas over in Oostende werd ons citroentje op de parking
gezet en wij aan boord H beval me bij de valiezen te blijven zitten terwijl
hij dekstoelen ging halen en ja de boot lag nog aangemeerd maar door het
lichte schommelen werd ik al groen om een lang en pijnlijk verhaal kort te
maken we kwamen aan in Dover waar we drie weken moesten verblijven voor we
konden trouwen we werden afgehaald door een vriendelijk oud heertje de man
die voor alle papieren zou zorgen mee naar zijn huis genomen waar zijn
echtgenote ons trakteerde op tea and cake en dan naar ons pension gebracht
ojee dat pension onze eerste huwelijksnacht was blanco ik was nog steeds zeeziek
en not in the mood de volgende ochtend vroeg men ons of we English breakfast
wilden of French wij onnozelaars kozen French wat we ons al vlug berouwden
want de lunch bestond steevast uit van die keiharde erwten en een blaadje sla
of daar nog iets bij kwam weet ik niet meer maar wel dat we zon honger hadden
dat we een groot pak chocola kochten om de putjes te vullen de tweede week
kozen we wijselijk voor English breakfast en dan konden we er voor de rest van
de dag tegen er zaten nog enkele kandidaat trouwstellen daar in de buurt die
we later ontmoetten toen we werden ingelicht over de procedure ik was de
jongste van de bende die drie weken deden we aan sightseeing een dagje
London een rondrit met een oudere heer die ons de streek rondom toonde hoe we
aan die man kwamen weet ik al niet meer en een bezoekje aan onze vroegere
buurvrouw... hierover later.
Vandaag ben ik begonnen aan de grote uitverkoop... enkele weken geleden stevende 't manneke in de supermarkt op een jonge man af die met een classeur onder de arm liep te kuieren... vroeg hem of hij nog van die dingen kon gebruiken... gratis en voor niks... tja onze garage is volgestouwd met van alles en nog wat... zaken die we ooit dachten nog nodig te hebben voor onszelf of de kinderen en kleinkinderen... en daar zitten we dan... de kinderen willen het niet en kleinkinderen hebben we niet dus... wat gedaan... links en rechts iemand er plezier mee doen dan maar... die jongen kwam zijn classeurs ophalen en in een opwelling vroeg ik hem of hij eventueel een mountainbike kon gebruiken... "wat moet dat ding kosten" vroeg hij... ik schudde een prijs uit mijn mouw... hij bood af... ik zegde dat ik het aan mijn zoon zou vragen want die fiets is van hem... we wisselden telefoonnummers uit... zoon was akkoord en ik belde die jongen... vandaag kwam hij samen met zijn pa de fiets ophalen... weer iets dat geen stof meer kan vergaren en maar in de weg staat... nu nog de snooker tafel wegkrijgen want die staat ook lelijk in de weg... moest er iemand interesse hebben geef maar een seintje ... ik heb jaren lang het speelgoed van onze kinderen bijgehouden voor de kleinkinderen tot we tot het besef kwamen dat dit een loze droom was... dus wèg met die spullen... onze buurkinderen zijn er door de jaren heen mee verblijd... je staat verrast hoeveel plaats je dan hebt in je kasten... plaats die je weer kan opvullen met de laatst verkregen onnodige spullen... die spullen moet je dan weer kwijt zien te geraken... het is wel een eindeloze cirkel.
Na zowat drie jaren werd de scheiding eindelijk uitgesproken
en konden we echt plannen gaan maken in die tijd kon men zich niet zomaar
holderdebolder in een nieuw huwelijk storten maar moest je nog een hele tijd
wachten en vermits we al drie jaren verloofd waren vonden we het welletjes H
had gehoord dat men in Engeland kon trouwen en dat dit in België geldig was
vermits dit voor mij echt geen probleem was want heimelijk was ik al blij dat
ik niet heel die tralala moest doormaken van kerk en bruidsjurk en aanverwante
artikelen ik was ook al heel lang van mijn geloof afgevallen als ik het ooit
al had gehad maakten we plannen voor de overtocht dat vroeg ook enige tijd en
intussen gingen we shoppen voor de uitzet de slaapkamer had hij al ik kreeg
de eetkamer van mijn ouders zo ging dat in die tijd en ja een keuken moest er
ook komen maar daar moest ik zelf voor zorgen ik vond werk bij een vriend van
mijn nonkel een accountant en ging drie keren per week s avonds rekeningen
opmaken van dat geld kocht ik keukengerei een klein tafeltje werd door mijn
handige pa in elkaar gestoken nog een gasvuur enkele muurkastjes en een continu en we waren gesteld toen we bericht
kregen dat de trouwdatum in Engeland was vastgelegd zochten we een appartement
en vonden er een op de eerste etage van een oud herenhuis klein halletje
eetkamer met piepklein keukentje ernaast daarachter de slaapkamer en daar nog
achter op de entresol een lange gang met daarin de WC ernaast een douche en
daar nog achter een reserve kamer dat alles voor een spotprijsje ik zou haast het balkonnetje nog vergeten... het was wel geen "modern" appartement maar toch knus en wij voelden ons heel rijk... terwijl ik dit schrijf zie ik het nog voor mij en krijg een tikkeltje heimwee.
Diegenen die denken
dat ons citroentje onoirbare zaken heeft gezien moet ik teleurstellen zoals ik al
vertelde had H een mislukt huwelijk achter de rug die mislukking was vooral te
wijten aan het feit dat ze onvoorbereid het huwelijk waren ingedoken en te laat
tot de ontdekking kwamen dat het niet echt klikte in bed ja ik zeg het maar
eerlijk schoonmama drukte zoon op het hart dat hij niet dezelfde fout moest
maken en geen kat in de zak mocht kopen daarom trok ze elke zondagnamiddag
naar een of andere kennis zodat zoon en ik het kot vrij hadden waar we
natuurlijk gretig gebruik van maakten dat was hotel mamma avant la lettre
moestenr jullie nu denken dat ik een losgeslagen sletje was het duurde ruim
een heel jaar voor ik me liet overhalen schoonma wilde ook dat we na het
huwelijk bij haar in huis op het bovenappartement zouden komen wonen maar daar
heb ik me met hand en tand tegen verzet liever huur betalen maar onafhankelijk
zijn dan schoonma in huis die me op de vingers keek H wilde ook dat ik mijn
werk zou opzeggen tja hij had toen ook al van die antieke opvattingen ook
daar heb ik strijd voor geleverd ik wilde blijven werken om mee te sparen voor
een eigen huis eerst dàn zou ik aan kinderen denken en fulltime huismoeder
worden al die zaken zorgden voor heel wat spanningen ook het feit dat ik niet
verder wilde met hem als de scheiding zou geweigerd worden ik had al heel wat
obstakels moeten overwinnen maar er waren grenzen en samenwonen was er een van
in de jaren 50 was dat nog niet zo de gewoonte maar zover waren we nog niet
we gingen veel uit maar moesten altijd op onze hoede zijn dat hij niet betrapt
werd met mij uit schrik dat de ex dat zou aangrijpen om de scheiding te
weigeren op een keer liepen we haar broers tegen het lijf op het Astridplein
die begonnen direct ruzie te zoeken en er werd zelfs gevochten terwijl ik er
wat onnozel bijstond achteraf vraag ik mezelf vaak af hoe ik het allemaal heb
kunnen opbrengen ik was nog bitter jong en kwam uit een vredig nest en plots
werd ik in een wespennest gegooid liefde is blind zegt men tja het zal wel zo
zijn.
Vandaag zondag... wat men een rustdag noemt... van rust was er niet veel te merken... 't manneke wilde perse vandaag de ettelijke geraniums die de zomer hadden doorgebracht in de tuin binnen brengen voor het zou beginnen vriezen... hij verwacht een vroege winter... waarom... omdat onze Pol (de schildpad) al enkele weken de grond is ingedoken... dus werd het een gesleur met potten die helemaal naar boven op het overdekte terrasje moesten om te overwinteren... ik noem dat de kinderkamer... dan had ik nog enkele naaiklussen op mijn programma staan... ook enkele brieven voor zoon en ledenlijsten aanpassen voor de club... enkele menus samenstellen voor vrienden en kinderen die komen eten... altijd denkwerk... gisteren was zoon komen aanlopen met hond die zich al heel goed thuis voelt bij ons (de hond)... vandaag kwam zoon weer aanlopen maar onze poes liep nog in de living rond en dat werd een ramp... de hond is een heel rustig dier maar heeft om onverklaarbare redenen een afkeer van katten... bij zoon thuis loopt er ook een kat rond maar voorlopig hebben kat en hond elk hun eigen kamer en worden ze zoveel mogelijk gescheiden gehouden... dus zoon belde aan en poes die weet dat hij haar altijd aait wilde hem tegemoetkomen maar al van op de trap zag ze dat grote beest staan en nam vierklauwens de vlucht... terug de living in en op de vensterbank van waar ze bangelijk zat te loeren... 't manneke liet haar buiten in de tuin en dan mocht het beest binnen... die rende naar de terrasdeur waar poes zat te loeren en zette een vervaarlijk gegrom op... dat leverde hem een vermaning op van zijn baasje waar zijn oren van gingen hangen... maar hij nam wraak door poes haar bakje leeg te slokken... poes was zo geschrokken dat ze later niet meer binnen wilde komen... het heeft 't manneke heel wat lieve woordjes en snoepjes gekost voor ze gekalmeerd was... ze zit nu in de garage... dat is haar slaapkamer... zoon en hond zijn naar huis en de rust is weergekeerd... het is nog aftasten tussen die twee... de hond heeft al een bewogen leven achter de rug en wat hij allemaal heeft meegemaakt weten we niet... we denken wel dat hij slaag kreeg want als je iets in je hand houdt dat ietwat lijkt op een stok krimpt hij ineen... trappen kent hij niet en durft er niet op of af... eten doet hij heel weinig... zoon maakt er lange wandelingen mee en dan is hij in zijn element... toen zoon in de zetel ging zitten daarstraks sprong hij direct naast hem en legde de kop op zijn schoot... dat was de eerste keer... toen ik zag hoe gelukkig zoon daar mee was moest ik me even in de keuken terugtrekken... dat er nog altijd van die onmensen rondlopen die een dier in huis halen en het dan slecht behandelen kan ik echt niet bevatten... ze worden ook niet gestraft... die hond heeft de politie uit het appartement gaan halen want de eigenaars waren vertrokken en hadden het dier achtergelaten zonder eten of water... toen ze hem vonden was hij op sterven na dood... en het gebeurt dagelijks... hij heeft een chip dus ze kennen die mensen maar straffen... nee dat gebeurt hier niet.
Ja met die gangsterkar hebben we heel wat uitstapjes gemaakt
eigenlijk waren we elk weekend op stap toen was het nog een genoegen te rijden
zoals ik al zegde was Holland een van onze geliefde doelen we reden dan de
grens over gingen tanken wat winkelen winkelen was ook prettig want men had
nog niet die eenheidsworst van nu en dus hele andere boetiekjes dan bij ons
een uitsmijter mocht ook niet ontbreken een borreltje ging er ook lekker in
toen ons huwelijk dichterbij kwam gingen we ons ook te buiten aan smokkelen
wij eten nog altijd dagelijks met Hollands bestek of het goedkoper was weet ik
eigenlijk niet maar het gaf wel een kick langs de douane te wandelen en met een
onschuldig snuitwerk te verklaren dat je niets aan te geven had maar de
benzine was wel goedkoper en dat brak ons bijna op op een mooie dag tuften we
gezapig richting grens toen de motor van die rare pufgeluidjes ging maken dat
ging over in hikjes mijn zuinige verloofde gaf me een schuldbewuste blik en
bekende dat we op de laatste druppels reden want hij wilde in Holland tanken
het hikken werd rochelen de douane post was al in zicht en wij zaten ons
karretje luidkeels aan te moedigen ; allee jongen nog een beetje je bent er
bijna jawadde de jongen vertikte het en met een laatste rochel viel hij
stil zon 20 m. vóór de douane die mannen hadden ons al horen aankomen en
stonden in spanning te wachten wij uit de auto en duwen onder de aanmoedigende
kreten van de douanen want die hadden dikke pret op het laatste kregen ze toch
medelijden en hielpen duwen tot aan de benzinepomp daar vlak achter moest dat
nu gebeuren zou ik het hardste lachen van allemaal maar in die tijd was ik nog
verlegen en mijn lachje groen ik heb dat nooit vergeten en de volgende
uitstapjes naar Holland controleerde ik steeds of er genoeg benzine in de tank
zat we zijn ook eens op 2 bougies naar huis gesukkeld men hoorde ons komen
aanratelen van kilometers ver en bij de douane mochten we zooo door ja
spannende momenten meegemaakt met die auto toen hij na ettelijke jaren naar
het autokerkhof moest brak H bijna in tranen uit.
Wat bracht deze dag me... na de zeer winderige dag van gisteren... ik heb het hier wel over de buitenwereld... bracht vandaag ons een gematigd Belgisch weertje... wat stond er op het programma... eerst een bezoekje aan onze huisarts voor de jaarlijkse griepprik... zoals vaak bij hem gebeurt had hij weer een stagiaire bij hem... wat me opvalt is dat het steeds vrouwen zijn... zijn er geen mannelijke kandidaat-dokters meer of zoekt hij ze uit... 't manneke was ook meegekomen voor zijn prik... terwijl de stagiaire mijn echtgenoot onder handen nam wat hij dan gelaten met een beate grijns ondergaat... werd ik door onze eigenste dokter beluisterd en beklopt... bloeddruk perfect... hart klopte nog... toen ik hem vertelde wat de reumatoloog me gezegd had gelastte hij me op de tafel te gaan liggen om nog maar eens dat been te bekijken... ik begon mijn laarzen uit te trekken en had mijn jeans al losgeknoopt toen hij me zegde : "laat dat maar, jij kleedt je veel te gaarne uit" LAP... nu ben ik wel wat gewend van hem maar die stagiaire bekeek me toch wat bedenkelijk... enfin de sfeer was gezet... ik op die tafel met botten en al en hij maar aan dat been trekken en in alle standen wringen terwijl ik benauwd enkele keren een piep gaf van de pijn waar hij geen nota van nam... veel te druk met uitleggen hoe die heup wel werkte en waar de pijn vandaan kwam... hij was weer eens in een jolige bui en van het een kwam het ander tot ik opmerkte :"foei zo met een oud mens spotten"... waarop hij weer :"van het ogenblik dat ik niet meer mag lachen met mijn patiënten ga ik op pensioen"... we hebben dan maar afscheid genomen en hem goeie reis gewenst want meneer gaat volgende week weer op vakantie... thuis gekomen afspraak gemaakt met orthopedist voor begin december... dat viel nog mee... na het middagboke voor de laatste keer dit jaar naar de minigolf... 't manneke met twee van de vriendinnen naar buiten gestuurd voor een rondje golf en ik... met de andere vriendin lekker binnen blijven zitten en me in de cava gestort... zo dat was mijn dag... ik ga vroeg slapen ook want al dat geruk aan mijn been breekt me op nu... tot de volgende!
Toen men op kantoor
merkte dat H en ik een stel waren kreeg ik de nodige waarschuwingen te horen
hij was namelijk nog getrouwd dat huwelijk had juist geteld één jaar al
rammelend stand gehouden en ze leefden apart zij bij haar ouders en hij bij
zijn moeder toen onze relatie begon heeft hij direct de echtscheiding
aangevraagd in die tijd ging dat echter niet zo vlot toen ik het la mamma
vertelde sloeg die bleek uit want wat zou pa wel niet zeggen en nog erger
bobonne en de rest van de familie tja we hadden hier een groot probleem maar
ik was dolverliefd en niet van mijn stuk te brengen ma moest pa dan maar
bewerken met de bewering dat als zij me dit verboden en ik ongelukkig zou
worden met iemand anders ze dat niet op haar geweten wilde hebben pa is na
lang tegenspartelen gezwicht maar dan had je bobonne nog de matriarch waar de
hele clan nog steeds heimelijk bang van was H was intussen al aan de familie
voorgesteld zonder zijn status te vermelden en viel erg in de smaak bij
bobonne hij heeft toen zijn stoute schoenen aangetrokken en is zèlf bobonne
gaan bewerken het mens was zo overdonderd door zijn charmes dat ze
capituleerde ik was tenslotte haar petekind en ze wilde me gelukkig zien toen
ik nog vrij en blij mocht uitgaan kwam ik vaak bij haar langs om te vertellen
over al die aanbidders op de dansvloer en als ik dan hun onnozele kuren ging
uitbeelden kwam ze niet meer bij van het lachen zodat haar gebit ervan uitviel
dit om te zeggen dat bobonne en ik heel close waren de rest van de familie had
ook zo haar bedenkingen maar als bobonne akkoord ging was het voor hen ook goed
en eerlijk gezegd ze mochten H wel want die man was een echte charmeur
waarom denken jullie dat ik erin getuind ben hehe ik had geen problemen met
zijn vorige huwelijk maar één ding stond wel vast als de scheiding niet kon
doorgaan want de ex gedroeg zich heel weerspannig dan zou ik me
terugtrekken een burgerlijk huwelijk deerde me niet maar gewoon gaan samen
wonen zag ik niet zo zitten we spreken hier over de jaren 50 nietwaar in
afwachting deden we gewoon wat elk verloofd stel deed uitgaan dansen
cinemakes en vrijen natuurlijk op een mooie dag kwam H plots voor onze
afspraak opdagen in een auto een Citroën Leger zon zwart gangsterkarretje
een vierkant robuust ding maar wat een sensatie toen bijna niemand bezat toen
een wagen als hij ermee naar het werk reed parkeerde hij die auto drie straten
verder anders werd hij doodgepest door zijn jaloerse collegas met dat
karretje reden we geregeld naar Holland om goedkoop te tanken en een Advokaatje
te drinken toen kon je nog rustig over s lands wegen tuffen autostrades
moesten ze nog uitvinden.
Vandaag was mijn afspraak met de dokter reumatologie... ik had gehoopt dat ze me zou vertellen dat die pijnen door reuma kwamen en er misschien een remedie tegen was... maar nee... ze vertelde me dat zij me niet kon helpen want dat de oorzaak wel degelijk lag in de artrose van mijn heup... ze had me een infiltratie voorgeschreven en het feit dat het niet heeft geholpen betekende dat er een orthopedist aan te pas moest komen... met vermoedelijk een heupoperatie... et voilà... dat was het dan... volgende week ga ik aan de huisarts vragen me door te sturen en dan zien we wel wat het verdict wordt... ik zie me in elk geval deze winter geen zotte bokkensprongen meer maken... om mijn zinnen te verzetten stortte ik me dan maar in mijn jeugdjaren toen de beenderen en de rest nog vers en robuust waren.
-31- HORMONEN
Tja die hormonen maar mannekes hold your horses wij
meisjes werden in die tijd ingeprent dat je niet teveel mocht toelaten want dan
zou de jongen je niet meer respecteren nou dat was best moeilijk hoor
trouwens ik was in die tijd heel erg geremd H en ik gingen al een tijd samen
uit cinemake, dansen, fietsen maar
voor ik mezelf er kon toe brengen hem echt te kussen holala hij was echter 7 jaar ouder dan ik en een
echte volhouder in die bossen van Wijnegem gebeurde dan ook niet meer dan wat
voorzichtig bepotelen van zijn kant wat mij inwendig in vlam zette maar ik
zeker niet wilde laten merken ik kan jullie verzekeren dat hij heel veel
geduld met mij heeft gehad om die remmen van me los te krijgen het lag ook aan
de opvoeding nooit werd er over seks gepraat bij mij thuis bloot was taboe
zoiets krijg je met de paplepel ingegoten en geraak je nooit meer helemaal
kwijt wat ik wist over seks was wat ik uit een boek haalde dat bij ons thuis weggestopt
lag op het hoogste schap van een kast op de gang toen la mamma eens was gaan
winkelen en ik zonder leesvoer zat een vreselijk iets voor mij ging ik op
zoek in de kasten en vond dat boek ik geloof dat het Handboek voor
Jonggehuwden of zoiets heette ik heb dat boek verslonden maar wel in
schuifkes want moest opletten dat ma me niet betrapte de kroonjuwelen
werden met hun medische naam genoemd en afgebeeld door vage tekeningen en toch
was die lectuur voor mijn jonge gemoed heel prikkelend dan had je ook nog de
kunstboeken van mijn nonkel L daar kon je schilderijen zien van naakte goden
en godinnen maar die waren meestal op de strategische plaatsen kuis afgedekt
zo ook met beelden bij gebrek aan mannelijk bloot in ons gezin heb ik jaren in
de waan geleefd dat het mannelijk geslacht de vorm had van een vijgenblad jaja
lach maar kun je je voorstellen wat een schok het was toen ik een echt
exemplaar voor de eerste keer te zien kreeg... ik voelde me bekocht want die
vijgenblad-vorm vond ik eigenlijk mooier.
Ik kwam dus regelmatig in het casino van de firma en leerde
er heel wat jongens kennen had soms een afspraakje maar dat stelde niet veel
voor in de dancing natuurlijk ook één jongen kwam er regelmatig met zijn
oudere broer, een knappe kerel maar een echte rokkenjager ik mocht alleen de
zaterdagavond weg op een keer brachten ze me thuis met de auto toen al een
hele belevenis broer reed en ik zat achterin met mijn aanbidder maar terwijl
we aan het afspreken waren voor de volgende week was ik zo zenuwachtig en bang
voor pa dat ik er maar de helft van verstond ik moest klokslag 12 thuis zijn maar die man stond al vanaf 11 u in zijn pyjama voor het raam te ijsberen...dit volgens la mamma... aiai ja ik had een afspraak maar
waar en wanneer aangezien ik de volgende zaterdag niet kon gaan dansen ik
weet niet meer wat de reden was vroeg ik op het werk aan H of hij het wilde
vragen dat deed hij en kreeg te horen :waar bemoei jij je mee zondagmorgen
zagen we elkaar in de kerk nooit zoveel missen bijgewoond als in die periode s
morgens wachtte hij me op om samen naar het kantoor te trekken en s avonds de
weg terug er was echt geen ontsnappen aan op een zaterdag trokken pa en ma
naar de kermis op den Elsdonk en ik kwam later naar hen toe op de fiets samen
met een vriendin ik had met die
vriendin en H afgesproken om de volgende dag te gaan fietsen het was een plezante
avond met muziek en dans in de tent en redelijk laat toen we naar huis fietsten
ja toen kon dat nog in alle veiligheid ma en pa bleven bij de familie slapen
ik was dus alleen thuis en vaste slaper als ik ben zette de wekker in een
schaaltje met munten naast mijn bed ik had me de moeite kunnen besparen ik
werd wakker ruim een uur te laat voor onze afspraak wat gedaan naar het huis
van H getrokken waar zijn moeder de deur opende en zegde dat zoon naar de
plaats van afspraak was gegaan maar dat ik moest binnen komen en daar wachten
na zowat een onbehaaglijk uur kwam zoon opzetten H was komen zeggen dat ze
niet mee ging want ze zat met een kater en hij was dolblij mij te zien we zijn
dan maar met ons beiden gaan fietsen naar de bossen van Wijnegem en daar ja dat was het begin van het einde der vrije jaren... ik moet er geen tekening bij maken zeker?
Voor ik verder ga met in mijn herinneringen te graven wil ik jullie nog even vertellen dat het prachtig weer is... dat ik mijn haar heb gewassen en zit te drogen... dat we bezoek kregen van zoon met hond en dat het een lieve is (de hond)... dat we na de middag nog eens naar de golf gaan... misschien de laatste keer... en dat 't manneke net binnenkomt en het gedaan is met de rust... nog even rap het vervolg hier neerpoten voor ik tot de orde geroepen word.
-29-EN DAN KWAM
Ik vertelde al over onze fans op de boekhouding een van
deze deed zich opmerken door op een dag voor een weddenschap de hele dag rond
te lopen met een grote rode papieren tong als das te dragen je kon er niet
naast kijken diezelfde hing weer eens over die comptoir voor een babbel en
vroeg me waar ik uitging ik was toen net één keer gaan dansen in het Biljart
Palace mijn pa was er nog eentje van de oude stempel bij hem thuis moesten ze
wachten tot hun 21 voor ze de deur uitmochten op een keer hadden pa en ma
bezoek van een symfonie vriend van hem die hun dochter van 17(S) bij zich hadden toen de moeder van S
vroeg om haar dochter wat vroeger een boterhammetje te geven want ze was
afgesproken met vriendinnen om te gaan dansen merkte ze mijn grote smekende
ogen op en vroeg of ik soms niet mee wilde ik was welgeteld één keer naar de
cinema geweest met een vriend van op het werk en dat dan nog stiekem achter
pas rug want toen ik hem vroeg of ik met N naar de cinema mocht schoot pa in
een Franse coleire en blafte : wat denk jij wel, t is niet omdat je al gaat
werken dat je met de jongens mag lopen zenne ik ben dan toch maar gegaan
achter zijn rug om aan dansen durfde ik zelfs niet denken maar toen pa hoorde
dat S maar 17 was en ik dus ouder en de verwondering zag van die ouders durfde
hij niet weigeren en de bres was geslagen ik heb me nooit meer zoooo vlug
verkleed en opgetut als die dag en weg waren we naar het Biljart Palace toen
H (die van kantoor) hoorde dat wij daar gingen dansen vertelde hij dat het veel
en veel beter was in de Chatelet (niet de Chalet in het stadspark) en ik
overhaalde de andere meisjes om daar eens te gaan kijken en bingo ze hadden
er een grote zaal voor de rappe en een kleine zaal voor de slows dat was
genieten de eerste keer dat we er binnen kwamen speelden ze Blue Moon en
daar word ik nog altijd week van ik bestelde dan een menthe verte en daar
moest ik het de hele avond mee doen van het beetje zakgeld dat ik kreeg moest ik
ook nog mijn make-up spullen betalen en de cadeautjes voor de familie maar
dansen he dat de stukken eraf vlogen toen begon zon avondje uit om 8 u en om
11u30 liep de zaal leeg je had er ook de tooghangers die plakten daar de
hele avond en kwamen je halen voor de laatste dans om te vragen of ze je thuis
mochten brengen jawadde geen denken aan die kregen van mij als antwoord
:sorry maar je komt wel wat te laat wie me wel regelmatig kwam halen om te
dansen was H van de boekhouding hij woonde ook niet ver van bij mij en zo is
het begonnen.
Ik werkte dus voor die lieve oude baas en dat was best niet
gemakkelijk want met een basisopleiding moet je nog veel leren in het echte
leven ik nam dus op in steno en durfde nooit vragen om ietwat trager te
dicteren zodat ik vaak mijn gekrabbel niet meer kon herlezen dan nam ik mijn
stenobloc mee naar huis om daar alles te gaan ontcijferen zodat ik de volgende
dag direct de boel kon intikken overuren zonder betaling en dat alles voor
een spotloontje want men werd betaald volgens leeftijd ik was zo begaan met
mijn werk dat ik constant maagpijn had en door la mamma naar de dokter werd
gestuurd voor een foto niets te zien daar gewoon zenuwen na een tijd beterde
dit wel tussen de middag trok ik naar het casino voor een babbel werd er
aangeklampt door een dame van de tafeltennisclub die een vierde vrouw zocht om
uit te komen in competitie in dubbel-dames ik kon toen amper dat pallet
vasthouden en weigerde maar dat was buiten de koppigheid van dat mens gerekend
ze beweerde dat ik enkel achter die tafel moest staan en dat de anderen het
werk wel zouden doen die anderen waren werkelijk heel goed ik moest enkel
van tijd tot tijd een verdwaalde bal opvangen mijn eerste match vergeet
ik nooit ik denk dat de toeschouwers het geklapper van mijn knieën konden
horen zo bang was ik maar we wonnen en dit keer op keer kwamen zelfs in de
finale en wonnen die ook in dat casino kwam ook mijn latere echtgenoot en
enkele jongens van de technisch tekenaars een ervan volgde me als een hondje
wat hem veel geplaag opleverde van de anderen maar ik moest hem niet een
andere kwam uit Melsele en noemde me Mariëtze dat was een echte spuiter
op een keer kwam ik met die courier langs hen gestapt en hij riep me Mariëtze
ik heb iets voor je steek je hand uit wat ik onnozel genoeg deed ook stak
mijn hand uit en hij legde er een dobbele flup in daar stapte ik dan door
die lange gang met een peer in mijn hand gegniffel ten allen kante een andere
keer was het een lucifersdoosje vol dode vliegen want die had hij de hele
zondag gevangen speciaal voor mij algemeen geschater en ik weg met dat
doosje op mijn afdeling vonden ze het een goeie grap maar ik
piepjong en verlegen kon er maar wat groen mee lachen in die tijd was het leven op kantoor toch
meer ontspannen dan nu denk ik wij zaten heel boven waar geen enkele baas zich
waagde en in de zomer zaten we met onze voeten in een teiltje water om af te
koelen want het was daar altijd snikheet of iemand bracht een elektrisch
vuurtje mee om thee te zetten we hadden zelfs een huismuis die regelmatig kwam
bedelen voor een hapje en we voederden dat beest niks geen gegil en geklim op
de bureaus wij vonden dat beestje lief behalve onze cheffin die iemand liet
komen om de gaten in de plinten te dichten wat we haar heel kwalijk namen.
Zoals ik al vertelde kregen M en ik veel bezoekers over die
comptoir de meeste mannen van de boekhouding waren in onze ogen althans
bejaarde bompas maar er zaten ook enkele jongere tussen en die kwamen geregeld
hun hengel uitgooien eentje was een echte pestkop die.. omdat zijn aas niet
pakte me bleef treiteren door elke keer ik langs hem heen moest naar de
uitgang me schuine opmerkingen toe te roepen of luidop mijn stappen begon te tellen
zovan 1 2 3 4 wat me zo van mijn stuk
bracht dat ik bijna over mijn eigen voeten struikelde de afdeling Ventes was
één etage onder de onze en om 4 uur moesten wij de jongste aanwinsten om de
beurt de courier (zo werd dat genoemd daar) verzamelen bij de overige dactylos en die naar beneden brengen
en uitdelen aan hun respectieve bazen die dagelijkse tocht was een ware
martelgang want eerst moest ik langs die pestkop en dan beneden door een hele lange
gang tussen twee afdelingen in de ene met de mannen van den Technique en de
andere met de technisch tekenaars allemaal mannen die hun ogen uitkeken en
zaten te grijnzen als ze merkten dat je je geneerde een van die keren had ik
de courier bij voor de directeur van de Achats ik deed één stap naar binnen gleed uit door
mijn stilettos plofte op mijn achterste en gleed door tot ik met mijn benen
onder de man zijn bureau zat ik denk dat ze net die dag de vloer in de was
hadden gezet want ik gleed als op ijs de man stond op leunde over zijn bureau
en vroeg bezorgd maar met een twinkeling in zijn ogen : "heb je je pijn gedaan juffrouw" en ik wist niets anders dan te zeggen dat
is nogal een entrée he meneer voor ik begon omhoog te krabbelen wat nog moeite kostte door die gladde vloer en mijn naaldhakken... later heb ik nog voor die man gewerkt en vaak
monkelde hij als ik bij hem binnen stapte toen ik enkele weken op die firma
werkte vroeg men me om naar het casino te komen dat casino was de naam van
het clublokaal van de firma uitgebaat door een van de werknemers en zijn vrouw
zo was er een tennisclub, een voetbalclub, een quizclub, een pingpongclub waar
ik in verzeilde later meer hierover en ik maakte er kennis met enkele leden
ook met enkele van de technisch tekenaars hierover later... nog even dit... de top van de firma was voornamelijk Frans zodat alle afdelingen werden aangeduid met de Franse term... later werd dat veranderd in het Nederlands maar ik spreek nog altijd over de Ventes en den Achats... en een ouwe aap kan je geen nieuwe truken leren he..
We zijn vandaag de hond van zoon gaan halen... het was weer een bewogen rit... 'tmanneke en zoon zijn van hetzelfde merk... steenbokken van jewelste en allebei heetgebakerd... we moesten naar Kontich en manlief gaf me opdracht de GPS in te schakelen... dit nadat we al vertrokken waren... zoon vond dit niet nodig want hij zou ons de weg wel tonen... jawel zei echtgenoot... om te zien of ZIJ... de dame van de GPS... dezelfde weg gaat tonen als ik denk... mijn gedachten waren intussen als volgt : "dat gaat hier weer een zenuwslopende bedoening worden" en ik had goed gedacht want terwijl ik aan 't worstelen was om dat ding te programmeren al rijdende en vastgesnoerd in mijn gordel... kreeg ik tegenstrijdige orders toegesnauwd van vader en zoon... tot de vriendelijke GPS dame plots stilviel... ik denk dat ze het doorhad met welke twee dwarsliggers ze te doen had dus zweeg ze wijselijk... dat was weer niet naar de zin van mijn mannen... mijn halve trouwboek had intussen al haar aanwijzingen straal genegeerd en steeds een andere bocht genomen zodat het mens even het noorden kwijt was... ik heb haar dan mijn excuses aangeboden en begrip getoond voor haar situatie... zoals vrouwen onder elkaar he... ik hoorde ze zuchten en ze begon dan toch maar de nieuwe weg uit te stippelen... enfin we zijn ter plaatse aangekomen en werden begroet door een compleet hondenconcert... ik moet zeggen dat het asiel er goed uitziet en de dieren er heel levendig bijlopen... zoon naar binnen om zijn hond te gaan halen... ik hield mijn hart al vast in de verwachting van een hels geblaf maar nee... de nieuwe aanwinst liet zich gewillig aanlijnen en wandelde kalm voorbij de andere lawaaimakers zonder hen zelfs een blik te gunnen... kennelijk niet zijn vriendjes... hij sprong de auto in en onder het rijden keek hij zijn ogen uit naar al het nieuwe dat voorbij flitste... de terugweg verliep gelukkig kalmer want ik zat inmiddels al te stomen... we zijn aangekomen bij zoon thuis en toen we binnen kwamen liep hij (de hond)bedaard kamer na kamer af om alles te besnuffelen... dan de tuin... daar leek hij meer op zijn gemak want hij perste er aan elke boom en struik nog enkele druppels uit om ZIJN tuin af te bakenen... toen we vertrokken ging zoon eveneens een wandeling maken met Figo (zijn echte naam is Figaro) en toen ik in de wagen begon te zingen van "Figaro Figaro Figaroooooo" stak hij zijn snuit bijna in mijn oor... maar begin nu maar eens op je hond te roepen met "Figarrooooooo"... dat lijkt toch naar niks... dus waarschijnlijk wordt het Figo... zoon is er nog niet helemaal uit... om een lang verhaal te beëindigen... zoon straalde en Figo heeft hem zo te zien volledig als zijn baasje aangenomen want hij volgt hem al overal... hij moet alleen nog meer vertrouwen krijgen in zijn nieuwe situatie want het beestje was al eens aangenomen en terug gebracht... hij gedraagt zich... hoe zal ik het noemen... "gelaten en afwachtend"... gaat het dit keer lukken... hij weet natuurlijk niet dat zijn nieuwe baas nog liever zou doodvallen dan hem terug te brengen.
Wat bracht deze dag mij... buiten het dagelijkse opruim-kook-strijk-was-werk een tochtje naar de winkel om nieuwe zonnegordijnen te bestellen... tja... ik liet mijn poetshulp die gordijnen afhaken van de terraskoepel om ze te wassen want die zaaaagen eruit... ze lagen ook vol dode insekten... gebraden door de zon... en wat merkte ik toen ze uit de machine kwamen... hele lange scheuren ten allen kante... ook door de zon gebraden oftewel verbrand... dus op naar mijn gewone winkel om nieuwe... wilde tegelijkertijd mijn benen nog eens strekken om langs de winkels te lopen maar moest na enkele meters al afhaken... verdorie... de laatste dagen weer veel pijn gehad... dat rotweer zeker! Thuis gekomen een telefoontje van de mevrouw van de bank die vroeg waar ik bleef... we hadden een afspraak gemaakt voor vandaag en ik was het warempel rats vergeten... nu moet ik er morgen heen. Dan weer een telefoontje van de zoon die zijn hond was gaan uitlaten... die hond zit nog in het asiel tot vrijdag... dan is hij drie dagen thuis om de hond te laten wennen... hij is dolverliefd op dat beest... kan er niet over zwijgen... de papieren zijn getekend en alles is betaald... elke dag gaat hij er heen om met het dier te spelen en zo te horen klikt het wel tussen die twee... hij gelukkig... de hond gelukkig en ma en pa dito. En nu jullie weten wat ik vandaag heb uitgevoerd ga ik verder met mijn verhaal.
-26- DE GROTE WERELD IN
Dat was dus het einde van die prettige schooltijd ik had
het liever anders gehad maar ja gebeurd is gebeurd trouwens veel tijd om te
zitten kniezen kreeg ik niet want reeds de volgende dag moest ik me gaan
aanmelden bij een firma in de buurt, samen met een klasgenootje M die later
mijn vriendin zou worden, we werden ontvangen op de personeelsdienst en moesten
een proef afleggen in Nederlands en Frans, eerst opnemen in steno en dan
uittikken, we slaagden allebei en werden aangenomen en nog diezelfde week op de
dactylografie gezet, dat was een hele aanpassing, ongeveer 20 luid ratelende
typemachines een hels lawaai geproduceerd door zowat 20 vrouwen waarvan zeker de helft zware rooksters waren... dat mocht toen nog zodat er een dikke vette walm hing wij werkten
voor de Vente, op die afdeling zaten alleen mannen die elk een dactylo
kregen om hun brieven uit te tikken, ik kreeg een oudere man toegewezen die
bekend stond als een moeilijke, niks moeilijk die man kreeg een meisje
toegewezen dat pas van school kwam met alleen een basisopleiding en legde een
oneindig geduld aan de dag met mij, als ik weer had gebroddeld schoof hij zijn
brilleke op het puntje van zijn neus bekeek mij er van bovenuit en mopperde :
mor juffrake toch, dan keek ik schuldbewust, zei sorry meneer en dat was het
dan, als het heel erg was zei hij : akkerdjie en de kous was af hij was wel
heel stipt maar dat vond ik niet erg later heb ik nog voor anderen gewerkt
toen de eerste op pensioen ging wij de dactylos zaten helemaal boven in het
oud gebouw, wij bezetten een deel van een hele grote zaal aan de raamkant,
snikheet in de zomer en ijskoud in de winter, de andere zijde was voor de
boekhouding waar ook mijn aanstaande echtgenoot zat, de twee delen werden
gescheiden door een soort toog, de comptoir, toen M en ik, allebei piepjong
ik 17 en M 18 de gelederen daar kwamen vervoegen... kwamen de mannen van de boekhouding om de haverklap over die comptoir
hangen voor een praatje tot ze door onze cheffin tot de orde werden geroepen,
één ervan zag zo scheel als een otter wat M en ik steeds kramp in onze kaken bezorgde door de moeite die we hadden onze lach in te houden want als die man tegen mij sprak antwoordde zij en omgekeerd... morgen het vervolg.
Vandaag een drukke dag gehad... mijn poetshulp kwam en dan moet ik ook uit mijn pijpeke komen... dit ging niet zo vlot want mijn heup speelde geweldig op... ik moest dus enkele pijnstillers nemen om te kunnen volgen... toen ze naar huis was moest ik de brieven voor de club in de enveloppen stoppen... zo'n 60 stuks... een lopende band werkje waar ik een hartsgrondige hekel aan heb... dan belde zoon me op om me te vertellen dat hij naar het asiel was gegaan en zijn keuze had laten vallen op een zes-jarige bastaard herdershond met een triest verleden... ik heb beloofd dat we het dier vrijdag gaan ophalen met de wagen... ik ben benieuwd wat het wordt... nu nog een naam zoeken voor hem... ja het is een manneke. Dan begon ik aan mijn blogje met een vervolg op mijn tienerjaren en zowaar het toen opgelopen trauma kwam zijn kop weer opsteken... sommige zaken blijven hardnekkig hangen en steken... lees maar:
-25- EERSTE TELEURSTELLING
We zijn nog even in de handelsschool ik was een ijverige
leerling en met de eindexamens steeds tweede de eerste was een meisje (E) van
huis uit franstalig die een pa had die iets was op een bank directeur of
zoiets zulke dingen interesseren me niet echt en ik weet er ook niet meer van
die pa had zijn dochter beloofd dat na het eindexamen zij chef mocht worden op
een van de afdelingen en daarom moest zij presteren voor het eindexamen was ik
zo bang dat ik niet zou slagen dat ik me extra inzette na de examens maar nog
voor de prijsuitdeling werd ik bij de directeur geroepen hij feliciteerde me
en zegde dat ik als eerste was uitgekomen ik zo fier als een gieter naar huis
met het goede nieuws enkele dagen later werd ik terug bij hem geroepen en toen
zegde hij me dat ik het misverstaan had ik was niet eerste maar wel tweede
want E had ¼ puntje meer dan ik ik was woedend want dit was geen misverstand
dit was gewoon fraude wat bleek de leraar boekhouden die een huisvriend was
van de familie had vlug op de examenuitslagen een puntje bijgerekend we zaten
namelijk heel dicht op elkaar bij de prijsuitreiking kreeg E alle lof
toegezwaaid van de vertegenwoordigers der gemeente kreeg een fikse geldprijs
en een stapel boeken terwijl ik het met 3 boeken moest doen en zonder geld
diezelfde dag kreeg ik van verscheidene andere leraren hun excuses aangeboden
met de mededeling dat zij er echt voor niets tussen zaten van de leraar Duits
kreeg ik zelfs een boek met binnenin de tekst geschreven : nicht die erste
sondern die beste Schülerin dat zegt genoeg toch zij zaten er echt mee in
hun maag de laatste dag heb ik dan ook afscheid van hen genomen behalve van de
leraar boekhouden en de directeur weet je het is lang geleden maar als ik
eraan denk voel ik nog het verdriet opborrelen van het onrecht mij toen
aangedaan dat was dus mijn eerste teleurstelling in de echte wereld.
