Naam : Myette, woon in Antwerpen, heb 1 man, 1 dochter, 1 zoon, 1 schoonzoon, geen kleinkinderen, 1 schildpad, ben Boogschutter, verjaar in november, ik hou van lezen, crypto- grammen, schrijven, com- puteren, bloggen, minigolf, nieuwe contacten maken, pret maken met vrienden.
100% 150% 200% LOEP
REAGEER EENS OP MIJN SCHRIJFSELS ZODAT IK WEET DAT IK NIET TEGEN DE MUREN PRAAT
Verleden week kreeg ik een belletje van Belgacom om me een bericht door te sturen... ik moest op 1 drukken om dat bericht te kunnen beluisteren en het was de dokter die me zou contacteren voor de operatie... ik belde direct de betreffende dienst op en kreeg te horen dat ik een afspraak had vandaag te 10u30... so far so good... gisteren kregen we vrienden op bezoek en ik verwachtte hen spoedig toen ik een telefoontje kreeg van een opgefokt vrouwmens die me vertelde dat "ze me niet hadden kunnen bereiken" maar dat ik de voorbereidende onderzoeken al had moeten ondergaan... wablief... niet kunnen bereiken... buiten enkele boodschappen was ik de deur niet uitgeweest... dat mens trachtte me echt een schuldgevoel te bezorgen en stond erop dat ik stante pede die dag nog naar de kliniek kwam wat ik beleefd maar kordaat weigerde... na een lange stilte beval ze me dan vandaag om 8u stipt aan die en die balie te komen waar mijn papieren zouden liggen... ik dus om 6u uit mijn bed na een rusteloze nacht... ik geloof dat ik zowat om het kwartier wakker werd om op de klok te kijken... was tegen 8u op post... zo nuchter als een pasgeboren kalf...kreeg mijn papieren met een heleboel instructies... te beginnen met bloed afnemen... dan naar een andere etage voor longfoto... dan weer naar weer een andere verdieping voor film van het hart... het ging echter heel vlot... ik mocht direct overal binnen... en ik moet ook bekennen dat iedereen super vriendelijk was... ik had nog tijd voor ik die afspraak had en heb dan maar ineens mijn bed gaan reserveren... dan een eventuele plaats op revalidatie moest dat nodig zijn... toen een dringend plasje... mijn maag was intussen al flink aan 't grommen... ik besloot eveneens de borgsom al te gaan betalen... en dan naar mijn afspraak... dat liep een beetje uit en net toen ik de moed begon op te geven riepen ze me binnen... weer een lieve dokteres... ze onderzocht mij en haar computer waar alle genomen uitslagen al netjes opstonden... werd voor de dienst goedgekeurd en mocht beschikken... ik moest nog naar de radiologie voor scan bekken en heup waar twee vriendelijke kinderen... in mijn ogen toch... me onder de scan legden voor een mooie foto... en dan eindelijk werd ik ontslagen en kon ik 't manneke bellen me te komen halen met de wagen... mannekes wat was ik blij naar huis te mogen... van een stressvolle voormiddag gesproken... maar ik ben in een klap van alle onderzoeken verlost... nu de operatie nog!
Na dat eerste reisje kwam Joegoslavie aan de beurt… of het nu al het eerstvolgend jaar was of later weet ik echt niet… ben te lui om het te gaan opzoeken en het heeft ook geen belang… na het verplichte zeuren van mij werd beslist naar dat land op vakantie te gaan… dit was natuurlijk lang voor de grote verdeling ervan… wij hadden beiden nog nooit gevlogen en zouden nu die sprong wagen… de vertrekdag naderde en daarmee kwamen de zenuwen opzetten… we zouden vliegen met een charter van de VTB… onze plaatsen waren vlak achter de linkervleugel van het toestel… in die tijd werd er nog drank aangeboden en ik had een whisky besteld… terwijl ik op mijn drankje zat te wachten steeg het vliegtuig op en tot mijn ontzetting zag ik plots vlak onder mijn ogen een vleugel open slaan… ik zal dat moment nooit vergeten… ik was er vast van overtuigd dat die vleugel gewoon brak en we zo dadelijk te pletter zouden storten en dat tijdens de eerste dag van onze vakantie al… toen ik merkte dat niemand anders zich er druk over maakte besefte ik dat het zo hoorde… eerste vliegles… toen kwam mijn glas en dat was welgekomen… daarna nog eentje gedronken om te bekomen van de doorgestane emotie… toen we landden was ik ietwat “teut” maar helemaal ontspannen… we hadden een heerlijke tijd daar… ons hotel lag ietwat buiten de stad en heerlijk rustig… onze kamer keek uit over een uitgestrekte vlakte met zicht op de heuvels erachter en de enige die de landelijke rust verstoorde was een ezel die het verkoos onder ons venster te staan blèren… ook dat vonden we leuk want zo’n ezel onder je raam heb je thuis niet… dat geeft pas echt een vakantiegevoel..
Soms komen er herinneringen boven drijven en dan vraag ik me af of ik die al wel verteld heb… zo ook toen we thuis kwamen uit Engeland… niet alleen ons citroentje was beschadigd… mijn lieve bobonne was ziek… we gingen haar direct opzoeken en ze was zó gelukkig ons weer te zien… 2 dagen later echter is ze gestorven… zij was de eerste in een lange rij nonkels en tantes die één voor één gedurende de jaren die volgden ons verlieten… als ik zo terug denk heb ik heel wat begrafenissen bijgewoond… elk daarvan was een ware marteling want onze familie was heel hecht en de vele feestjes en bezoekjes waren steeds gezellig en de moeite waard… ook mijn kersverse wederhelft genoot van die bijeenkomsten want zijn familie was zo goed als zero-nul-zero… dit logje wordt er een van droeve herinneringen… zo was er de oudste zuster van pa… tante Filomene… die eerst haar man… nonkel Theo… verloor en dan een van haar benen… maar ook zij was altijd welgezind… elke dag klokslag 11 u kraakte ze een halfje champagne met als excuus dat dit goed was voor haar bloed en dan begon ze herinneringen op te halen uit haar wilde jaren en dan had ze nog evenveel plezier als toen ze het werkelijk beleefde… ik nam me voor later hetzelfde te doen om geen ouwe zeur te worden… na de dood van bobonne trok pa’s jongste zuster… tente Irma…ooit getrouwd met nonkel Leon… ja hij die na de oorlog de cel invloog… bij tante F in om voor haar te zorgen… wat hen beiden goed uitkwam… tante Jeanne verloor ook haar echtgenoot en bleef achter met haar zoon Jean… mijn kozijn waar ik als jong meisje stiekem verliefd op was… die Jean viel tijdens zijn legerdienst uit een venster in de kazerne in Aken en was levenslang verlamd… ja ik heb het al gezegd… het is hier allemaal kommer en kwel maar beter alles ineens eruit gooien dan met druppeltjes… dus als ik het soms heb over een zorgeloos leventje… dit was niet aldoor zo… wIJ kregen ook ons deel van het verdriet te verduren… niet alles was rozengeur en maneschijn dus… zo ook ons echtelijk samenzijn… je kunt je geen twee meer verschillende karakters voorstellen als ’t manneke en ik… hij zo conservatief als de pest… en ik altijd bereid iets nieuws te proberen waar ik dan moest voor zeuren… best vermoeiend hoor… en het geeft geweldige spanningen.
De Spaanse champagne kwam man echter duur te staan… die avond huppelde hij naar bed al zingend :”Ik voel me GOED”… ging liggen en kwam direct overeind met een gezicht als een citroen… een onrijpe dan wel… al kreunend : “Schat ik voel me NIET GOED” waarna hij naar de lavabo rende om over te geven… de volgende morgen zag hij nog steeds groen maar ik voelde me kiplekker en klaar om echt aan de vakantie te beginnen… ik wilde naar het strand maar hij niet… dan maar het dorp in waar ik hem van de ene naar de andere winkel heb meegesleurd… meedogenloos… een van onze nieuwe vrienden raadde hem aan lauw water met suiker en aspirine te drinken en… dat hielp… we konden eindelijk naar het strand… als kersverse en onervaren reizigers was het wel aftasten… die eerste avondmaaltijd zette de ober een schaal met sla op tafel… wij geduldig wachten op de rest… mis poes… eerst die sla opeten en dan kregen we iets anders… op een maandag kregen we “ossentong”… de dag ervoor waren er dus stierengevechten geweest… ach die stierengevechten… we waren voor de eerste keer in Spanje en dan wilden we toch eens zo’n stierengevecht bijwonen… wat een stom idee… we zijn allebei dierenvrienden en die beesten zo te zien martelen deed mijn bloed koken… ik begon de stier aan te moedigen als hij op de matador inbeukte en die laatste uit te jouwen wat me nijdige Spaanse blikken opleverde tot het manneke me mee naar buiten sleurde om erger te voorkomen… één stierengevecht maar geen tweede voor mij… de rest van de vakantie verliep vredig… we trokken op met enkele stellen en hadden een leuke tijd… dat was onze eerste buitenlandse en zonnige reis… ik nam me dadelijk voor alvast te beginnen zeuren voor de volgende vakantie want het was geen gemakkelijke klus honkvaste echtgenoot zover te krijgen… in die tijd zat ik echter nog boordevol energie en gaf me niet zo gemakkelijk gewonnen zodat er nog enkele reisjes volgden voor we de kinderen kregen.
In de hoop dat iedereen het kan lezen vandaag... we zitten hier ten huize Myette met verse problemen... enkele dagen geleden kreeg 't manneke plots pijn in zijn been en bang zoals hij is wilde hij direct naar de dokter... die constateerde een spierscheurke en raadde aan smeren met Voltaren en wachten tot het zou genezen... vandaag was dat been echter gezwollen en ik zegde hem naar de "spoed" te gaan want heden ten dage kun je niet zomaar zonder afscpraak bij een dokter terecht... en ja... wat hij vreesde werd bevestigd... weer een bloedklonter in dat been... hij kreeg een spuit verdunner en moet dat morgen ook doen... woensdag naar de vasculaire specialist voor nader onderzoek... van timing gesproken... nu zitten we hier allebei met een pikkelpoot... dat wordt behelpen.
Langs alle kanten bereiken ons afschuwelijke berichten... een van onze clubvrienden verloor net een been vanwege... ja je hebt het geraden... verstopte aders die niet meer te redden waren... dat spookt nu door 't manneke zijn hoofd... dan vernamen we verleden week dat onze buurvrouw... al meer dan 50 jaren buur en vriendin... keelkanker heeft waarvan de dokter zegt dat het misschien al te laat is... enkele weken geleden tekenden we bij hen nog de euthanasie-papieren en dronken er een glas op... ze neemt het... uiterlijk althans... cool op maar haar man is een emotioneel wrak... als de behandeling niet helpt wil ze die spuit zegde ze al... wat vertel je die mensen als troost in zo'n geval... je staat gewoon stom.
Wat vrijdag aangaat... ik weet nog niet of ik zal kunnen komen... we wachten nu het verdict van de dokter af... intussen zeg ik jullie hetzelfde wat Lipske ons ook altijd voorhoudt :
Niettegenstaande het niet zo goede nieuws van gisteren ga ik me niet wentelen in zelfbeklag... rondom mij wemelt het van nieuwe knieën en heupen... zowat een derde van onze vrienden loopt al met vers materiaal rond te kletteren dus wat zou ik me druk maken om die ouwe knook... misschien vraag ik de chirurg wel om het me mee naar huis te geven voor de hond van zoon... dat beest lust wel een bot... vandaag inlichtingen gewonnen bij de bank waar we een hospitalisatieverzekering hebben en dat viel best mee... ga ik eindelijk eens iets terug verdienen van mijn jaarlijks trouw gestorte sommen... de mutualiteit is ook ingelicht... nu is het gewoon afwachten... intussen ga ik gewoon verder terug in de tijd toen mijn botten nog deden wat ze geacht werden te doen... de tijd dat ik nog lenig en soepel door het leven walste... nu even naar ons eerste reisje naar het zuiden.
-44- SPANJE
Ons kinderloos en onbezorgd leventje kabbelde verder… we werkten allebei… alhoewel we in onze vrije tijd onze pleziertjes namen deden we niet te uitbundig… tijdens onze eerste gezamenlijke vakantie reden we de eerste van die twee weken naar Duitsland… zochten ons een goedkoop hotelletje… en met de rest van ons vakantiegeld kochten we een divanbed voor in de eetkamer… dat divanbed heeft heel wat jaren dienst gedaan… als logeerbed… als ziekenbed… knus leeshoekje… vrijershoekje… speelhoekje voor de kinderen later… dat werd het vaste patroon voor ons vakantiegeld… een bescheiden reisje en de rest werd besteed aan het huishouden… we wilden… zoals elke rechtgeaarde Belg… een eigen woning en daarvoor moest gespaard worden… tijdens een van de eerste jaren… het was weer een nat en koud jaar geweest… kreeg ik het echter op mijn heupen en begon te zeuren dat ik nog wel eens verder wilde reizen dan Holland of Duitsland… we besloten Spanje te proberen… een goedkope reis met een autocar naar de Costa Brava… Calella… het werd een heuglijke reis… een bus volgepakt met mensen van allerlei slag… aan diversiteit geen gebrek… met sommigen sloten we vriendschap… de dag van aankomst werden we onthaald op champagne… de Spaanse versie dan wel… zoet maar lekker… een van de medereizigers gaf een rondje voor zijn verjaardag… daarna nog iemand en ja… je kan je dan niet laten kennen dus wij ook een rondje…na een aantal rondjes moest ik dringend… stapte het terras op en liep knal tegen de glazen deur aan… van knal gesproken… die deuren stonden eerst open en hadden ze stiekem achter mijn rug dicht geschoven… ik heb er geen noemenswaardig letsel van overgehouden… denk ik toch… aan de avond kwam echter een einde en we trokken naar onze kamer… onze chauffeur kwam vlak achter ons en heeft me nog geholpen het sleutelgat te vinden want dat deed verdraaid raar… tja die chauffeur… aan die man was wel een hoek af… op een uitstap naar Montserrat nam hij de bochten op zo’n manier dat de achterste wielen vaak over de afgrond bengelden… ik zat vlak boven die wielen en had een mooi panoramisch uitzicht… het was toen zeer stil in die bus… iedereen ademloos met samengeperste knietjes te wachten op de fatale val… we hadden ook een stel aan boord op huwelijksreis… de bruid hing de hele tijd als een liaan rond haar bruidegom met haar hoofd in zijn oksel… al jammerend… heel wat jaren later ontmoetten we dat stel tijdens een uitstap met de firma en zij waren die trip ook nooit vergeten.
Enkele maanden geleden vertelde ik nog apetrots dat ik het nog altijd doe met mijn "originele onderdelen"... jawadde... ik had beter mijn grote wafel dichtgehouden... ben zonet bij de orthopedist geweest en die raadde me een heupprothese aan want hoe langer ik met die arthroseheup blijf rondhompelen hoe meer dat ding gaat verslijten en hoe meer het pijn gaat doen dus... ik heb de stier (niet die dokter) bij de horens gevat en de operatie vast besteld... het zal op 7 januari moeten gebeuren... punt andere lijn... ik ga nu niet flauw doen maar moet wel bekennen dat ik me niet bepaald happy voel... met de Kerst ga ik me nog eens lekker bezatten en dan wordt de riem aangehaald... de komende weken zal ik enkele onderzoeken moeten ondergaan in de kliniek... ik ga niet beweren dat ik er met genoegen naar uitkijk maar ja... eens moest het er van komen... nu maar hopen dat die nieuwe heup aan haar verwachtingen zal voldoen... ik zeg nu wel "haar" in de hoop dat ze me geen mannelijk bot aansmeren.
Voor degenen die een foto vroegen van de nieuwe hond van zoon... ik heb hem bij de rest van het gedierte gezet... waar... aan de linkerkant... zijn naam is VICO.
Zonet las ik bij Gabriëlle dat mijn herinneringen haar herinneringen aan vroeger hebben boven gehaald… daardoor gingen bij mij ook belletjes rinkelen en kwamen de beelden uit ons uitgaansleven weer boven water… het was niet alleen werken en zuinig zijn en sparen dat we deden… nee de zaterdagen werden goed besteed… als we niet gingen dansen trokken we met vrienden ’t stad in… soms werd het de Stadswaag waar we van de ene gelegenheid naar de andere trokken… den Berenbak herinner ik me nog goed omdat die steile keldertrap al een hachelijke onderneming was met naaldhakken… op een keer waren we er binnen gesukkeld… vonden een tafeltje in een donker hoekje en ik ging zitten… midden in een plas… ja van wat… bier of iets anders… heb ik nooit geweten of willen weten… als we met een groepje waren werd er gedanst… in de Cansonetta kwamen we ook soms met een ander ietwat rustiger stel… met een pianiste was dat meer een luister- en praat café… op een avond kwamen we terecht in een gelegenheid waar een vrouw een buikendans deed… ze vroeg een man bij haar op het toneel en mijn teergeliefde… die er steeds bij was als er iets te showen viel… meldde zich aan… hij droeg vaak een vlinderdasje… bij ons noemen ze dat een “strikske”… maar omdat zoiets knopen teveel moeite was droeg hij er eentje met een elastiek rond de boord… het mens trok aan dat strikske en stond opeens met dat ding in haar hand… even paniek… dan ging zijn overhemd uit en daar stond hij… omdat het winter was in een onderhemd met korte mouwen… nu zou men zeggen een T-shirt maar ik hoor nog het bulderend gelach van de vrienden die het maar raar vonden want zij droegen altijd een “Marcelleke”… de danseres begon met haar heupen te zwaaien en rondjes te maken met haar buik en spoorde man aan haar te volgen wat hij gewillig deed… onze vrienden bleven er bijna in… een andere avond waren we bij “Den Daan”… een homobar en daar viel hij ook geweldig in de smaak bij een van de obers… in de Scotch Inn kwamen we ook vaak… later werd het een karaoke bar… na zo’n avondje stappen werd er geheid halt gehouden op de Grote Markt om een sandwich met Américain préparé met veel ajuin binnen te slaan… those were the days… in die tijd kon je uitgaan en drinken tot een stuk in de nacht met als toetje een sandwich en de volgende ochtend fris opstaan… klaar om er terug in te vliegen.
Over echte vrienden gesproken… die twee M en G waren het wel degelijk… toen we eens tijdens een bezoekje bij hen in Brasschaat hun interieur bewonderden en terloops opmerkten dat dat van ons ook wel een opfrissertje kon gebruiken stelden ze spontaan voor bij ons te komen schilderen… na wat beleefde weigeringen van onze kant namen we toch hun aanbod aan… zij kwamen onze living schilderen op voorwaarde dat M het meubilair naar zijn smaak mocht herplaatsen en ik voor een dineetje ’s avonds zorgde… het werd een gezellige boel… G stond al zingend te schilderen… ja dat kon hij ook al… terwijl M mijn huisraad van hot naar her sleurde onder voortdurend commentaar… ’t manneke werd aangenomen als hulpje en in-de-weg-loper en ik probeerde intussen tussen al die rommel een eetmaal in elkaar te flansen… hoe we het klaarspeelden weet ik begot niet meer maar ’s avonds stond alles gepoetst op zijn plaats en zaten we aan tafel en werd het een zotte boel… die twee waren echte lolmakers… de volgende dag liep ik ietwat verloren in mijn herbouwde living rond en begon hier en daar wat voorzichtig te herschikken tot alles meer naar mijn smaak stond… iets dat ik hen wijselijk niet heb verteld… zoals ik al vertelde keerde M naar zijn echte liefde terug… het theater… hij als acteur en G hielp bij de decors en het schmink- en haarwerk… dat hebben ze verscheidene jaren gedaan tot G op een mooie dag een andere liefde vond en M alleen achterbleef… wij hadden intussen al onze kinderen en onze levens waren ietwat uit elkaar gedreven… wij door ons kroost en M door zijn werk als directeur van het theater… we verloren het contact totdat ik na jaren via via hoorde dat M zwaar ziek was… ik heb hem toen gebeld en wilde hem gaan opzoeken maar de man lag aan de zuurstof… kon amper praten en wilde liever rust… kort daarop is hij gestorven… toen we eens met een stel andere vrienden bijeen waren kwam het gesprek op homosexuelen… een van hen was geweldig tegen “dat soort mensen” en ik vloog in de verdediging… waarop hij dan weer : “jaja maar zou je ze thuis ontvangen” en ik dan weer : “ja natuurlijk, onze beste vrienden zijn homo”… stilte… ik heb er nog enkele gekend en dat waren over het algemeen toffe en ook begaafde mensen.
Aan het thuisfront ging het er ook redelijk druk aan toe… na het werk de dagelijkse boodschappen… ach die tijd van toen zonder diepvries en frigo of wasmachine… wilde je vers eten dan moest je eerst je groenten en vlees gaan inslaan… had je daarvoor geen tijd dan was er blikjesvoer… de zaterdag was gewijd aan huishoudelijke klussen… dan boodschappen doen in de supermarkt… en dan de douche in en optutten voor een avondje uit… die eerste jaren gingen we nog altijd zaterdag dansen… zondag een van de vele cinemas in de koekestad bezoeken… cinemas waar je soms meer dan een uur in de rij moest staan voor je binnen kon… bij een van die gelegenheden stonden we in de rij achter een ander jong stel en die man bleek een studievriend te zijn van ’t manneke… zij waren één jaar getrouwd en wij enkele maanden… we trokken sindsdien vaak met hen op… niettegenstaande schoonmoeders afkeer van “vrienden” lieten we ons niet tegenhouden nieuwe vrienden te maken… de vrienden van man waren allen veel ouder en getrouwd en saaie huisvaders… wij waren nog in volle swing en wilden plezier maken… en dat deden we dan ook… zo werden we ook bevriend met M en G… M werkte op de Ventes… hij was Homo en stak het niet onder stoelen of banken… kwam dan ons lokaal binnengezeild onder een luidruchtig :” Dag Schattekes” waar zelfs onze zure cheffin voor bezweek… op een keer kwam hij aan mijn bureau staan… bekeek me eens goed en zei : “Schatteke jouw haar zou eens door een goeie coiffeur moeten geknipt worden”… tja de jongen had gelijk want ik had het te druk gehad om naar de kapper te gaan… toen stelde hij voor bij hem thuis te komen en dan zou zijn vriend G mijn haar doen… toen ik het ’s avonds aan man vertelde ging die bijna door zijn dak… “geen denken aan, bij die twee homos, wat moet ik daar nu”… hij was denkelijk bang verkracht te worden… maar ik ben altijd te vinden voor een avontuurtje en we zijn toch gegaan… zij woonden toen op een dakappartement op de Melkmarkt met zicht op de kathedraal… ’s avonds prachtig verlicht… enfin G knipte en stylede mijn haar en H en M hebben zitten praten en dat viel best mee… ze zijn lange tijd onze vrienden gebleven… met hen was het altijd lachen geblazen… M was eigenlijk acteur maar omdat zijn vriend G jaloers was is hij op kantoor gaan werken… later is hij toch terug naar zijn oude liefde weergekeerd… het EWT theater waar hij vele jaren directeur is van geworden tot zijn dood… G werkte als coiffeur bij Milady in de Quellinstraat en was een echte haar-tiest… na enkele jaren kochten ze samen een villa in Brasschaat die ze helemaal zelf hebben opgeknapt… voornamelijk G was de Handy-man… die jongen kon letterlijk alles van piano spelen, breien, poppen maken, metselen tot kiekens kweken toe… eentje van die kippen liep zelfs de hele tijd achter hem aan al kwekkend “NININI” zo heette ze dan ook… dat beestje was ervan overtuigd dat G haar moeder was… ik denk vaak aan hen terug met weemoed.
En dan begin je je stilaan te settelen… je krijgt een zekere routine… tijdens de week was het hard werken… vroeg opstaan… schoofzakske klaarmaken voor de lunch… te voet naar het kantoor… de hele dag facturen en brieven opnemen en uittikken in een grote zaal… gehuld in grijze rookwolken want zeker de helft van de dactylos rookte gelijk schoorstenen… en in een oorverdovend gekletter van de mechanische typemachines… aan die rook en dat lawaai raak je op den duur gewend… na een tijd werd ik ontheven van de koerierstaak omdat er andere en versere meisjes kwamen werken… ook verhuisden we na enkele jaren naar de “nieuwen bouw”… een gedeelte van het oude aftandse gedeelte van de fabriek werd verbouwd en in een moderner kleedje gestoken… we zaten nu in een glazen kooi met aan de overkant van ons lokaal de directeur van de Ventes… een Franssprekende en zeer pedante kerel waar we allemaal bang voor waren… gedaan met het knusse thee zetten en voetjes baden zoals we deden in ons oud lokaal… we kregen ook een andere chef… een oudere slonzige jongejuffer waar iedereen een hekel aan had maar ze was wel binnen gekomen door een van de directeuren en direct tot chef gebombardeerd… onbekwaam ook maar één regel zonder fouten uit te tikken maar wel steeds vol kritiek en eigendunk… mijn oude “baas” was ook op pensioen en ik kreeg een ex piloot in de plaats… een echte vrouwenversierder die ook nog aan de drank was… op sommige ochtenden als ik naast hem zat om dictaat op te nemen voelde hij aan als een gloeiende kachel… niet dat ik hem bevoelde hoor… nee die man was dan al die alcohol aan het verbranden en straalde hitte uit… best lekker in de winter maar in de zomer iets minder… het was een bonk van een kerel maar de eerste keer dat hij zich aan mij voorstelde kreeg ik het echt benauwd… uit die bonk kwam een hoog damesstemmetje… hou dan maar je gezicht in de plooi… hij heeft het me nooit verteld maar ik denk dat hij ontslagen werd bij Sabena voor dat drankprobleem… in de weekends vloog hij soms met reclameboodschappen en dan vertelde hij trots hoe hij bijna die of die torenspits had meegeritst… geen kwaaie kerel en best amusant… na enige tijd werd hij weer vervangen door een droogstoppel van een man… waarom mijn piloot de firma verliet heb ik nooit geweten maar ik heb wel een vermoeden… hij was namelijk iets te dik “bevriend” met de secretaresse van de opper directeur… die dame bracht hem regelmatig een thermoskan koffie waaruit de whiskygeur je tegemoet walmde… maar ik zat opgezadeld met meneer droogstoppel… een grijze muis met grijze pakken die steeds de ene fout na de andere maakte in zijn bestelformulieren… die papieren mocht ik dan later weer terug tikken en dan zegde hij steevast : “ach faire et défaire c’est toujours faire” en dat was het dan.
Wat is er nu weer gebeurd bij sennet... wil ik eens mijn hart luchten en zie dat er hier weer het een en ander veranderd is... het leven wordt er niet gemakkelijker op... altijd maar aanpassen... bijleren... uitpluizen... en ja... we omringen ons met alle gemakken om ons het leven aangenamer te maken maar die gemakken zijn niet altijd even gemakkelijk te bedienen of onderhouden... neem nu de thermostaat... heb net een partijtje worstelen achter de rug om dat ding weer tot de orde te roepen... dat ding was namelijk de weg kwijt en dacht dat het vollen bak moest stoken 's nachts en ons tijdens de dag in de kou zetten... ik liep al twee dagen rond met een "sneeuwrug" tot ik het ontdekte... enkele dagen geleden hadden we een gesprek over videos... ik vertelde dat ik indertijd een collectie aanlegde van Disney films in de originele versie... zegde dat ik die nog wel eens wilde bekijken en kwam tot de ontdekking dat ik niet meer wist hoe dat video apparaat te bedienen... te lang geleden... dan ook het winter- en zomeruur... al die klokken en klokjes vooruit of achteruit zetten vraagt soms denkwerk... echtgenoot is een elektro- en digibeet en laat al die jobkes aan mij over... als hij de microgolf oven aanzet... wat hij na langdurige uitleg onder de knie kreeg... tenminste dat dacht ik toch... krijgt hij het soms gedaan de verkeerde knop te gebruiken zodat heel dat ding zot draait en ik moet toesnellen om het weer in vorm te krijgen... zo ook met de TV... de telefoon is ook al zo'n deksels ding voor hem... geld uit de muur halen heeft hij nog nooit gedaan... als we naar de Makro gaan tanken moet ik steevast mee want je betaalt er met de automaat... gelukkig voor mij is hij vies van de computer en mijn GSM en ik pas er wijselijk voor hem de geheimen ervan te onthullen... ziezo... na enkele dagen gepruts aan allerlei zaken die ons het leven moeten vergemakkelijken moest ik even wat spanning kwijt.
Ja maar dan… ik was getrouwd maar om eerlijk te zijn viel de verantwoordelijkheid me heel zwaar… plots moet je voor alles zorgen… ik zat de hele dag op kantoor… diepvries moest nog uitgevonden worden… een frigo of wasmachine bezaten we niet… dus na het werk eerst naar de beenhouwer en de kruidenier op onze hoek om eten in te slaan… die eerste week hebben we op brood geleefd omdat ik niet aan koken durfde beginnen… ja… thuis nooit iets moeten doen en dan plots gooien ze je in het diepe… ik vergeet nooit dat eerste ontbijt… ik had mijn bokes al haast op en merkte dat ’t manneke gewoon zat te wachten… toen ik hem vroeg op wàt… kwam ik tot de ontdekking dat hij verwachtte dat ik zijn bokes zou smeren zoals zijn ma het deed… die sneed ook zijn vlees voor hem… ach… ik heb hem toen duidelijk aan zijn verstand gebracht dat ik zijn moeder niet was… maar dat zette duidelijk de trend… hij was helemaal geen “nieuwe man” alhoewel dat woord ook nog niet bestond… dat ik ook werkte speelde geen rol… het huishouden was voor de vrouw… dat zorgde al voor de nodige wrijvingen… na die eerste week pakte ik al mijn moed bijeen en trok naar de markt om groenten en fruit… maakte een warme maaltijd… oef… stilaan ontstond er een routine… de ene avond een wasje… de volgende dag strijken… vrijdagavond poetsen… die avond hadden we steevast ruzie want man zag het niet zitten om te helpen poetsen en als we gingen slapen was hij uitgerust en fit en wilde wel wat terwijl ik kwaad en moe NJEt zei… ach die eerste ruzies… hij door zijn moeder verwend en verwachtend dat dit zo zou blijven… en ik niet van plan me onder de mat te laten keren… er zijn toen heel wat tranen gevloeid… er waren natuurlijk ook de goede momenten… gelukkig maar… mijn kersverse echtgenoot was en is nog altijd heel “lichamelijk” ingesteld en daar had ik het soms moeilijk mee door mijn preutse opvoeding… we hadden in de eetkamer een kachel en die deed het heel goed maar de slaapkamer was in de winter ijskoud dus kleedden we ons uit in de eetkamer als we naar bed wilden… en daar zat de knoop… iin het begin verstopte ik me heel zedig achter een stoel voor ik begon te strippen en man maar roepen “kom vanachter die stoel vandaan”… wel dat was echt niet gemakkelijk voor mij… ik ben blijkbaar niet exhibistionistisch ingesteld… later bij het sporten en de gezamenlijke douches voelde ik me nog steeds onbehaaglijk… zoiets zit blijkbaar ingebakken.
Gisteren, zaterdag, hadden we de kozijn van 't manneke en zijn vrouw op visite... een stel dat enkele jaren ouder is dan wij... ze hebben goed geboerd op elk gebied... 6 kinderen op de wereld gezet... die kinderen volgden het voorbeeld van hun ouders en hun kroost is nu ook druk bezig te vermenigvuldigen... als ik dan zo zie wat die enkele jaren verschil kunnen uitrichten skaat de schrik me op het hart... zij wonen in een benedenappartement en om bij ons de trap naar de living te bestijgen kostte hen zowat 10 minuten... pijnlijk om te zien... kozijn betrekt me altijd in een gesprek over politiek of religie... ditmaal was het religie... en zijn vrouw zit dan vol ongeduld te wachten tot hij me vrij laat om de fotos van al dat kroost te tonen... momenteel hebben ze nu 16 klein- en achterkleinkideren... kan al tellen nietwaar... na een hele namiddag en avond is mijn "pijpeke uit"... na hun vertrek rond 10u30 nog opgeruimd en dan mijn "keef" ingedoken... het is de enige familie die man nog heeft... we zijn beiden niet gezegend met veel familie... dus vinden we het onze plicht de band te onderhouden voor zolang we nog kunnen... het doet me echter terugdenken aan de bijeenkomsten in mijn familie... dàt was andere koek... steeds een plezier... op nieuwjaarsdag kwam steevast de hele familie bijeen bij bobonne voor een uitgebreid diner met alles erop en eraan... dan stond het mens de hele week al haar zilver te poetsen... van dat zilver bezat ze nog een hele hoop die ze bij de uitverkoop van haar winkel vroeger niet verkocht kreeg... en dat zilver moest en zou gebruikt worden...pa en ma hadden een mager sociaal leven en voor mij was het dan telkens groot feest... er werd gegeten... gedronken... wijn voor de volwassenen... voor zus Yvonne water... voor mij water met beetje wijn... voor kozijn Jean water met wat meer wijn... volgens leeftijd... dan moesten we onze nieuwjaarsbrief voorlezen... werden luidkeels bejubeld en van centen voorzien... en dan brak de tijd aan van zingen en moppen vertellen... met zingen mocht ik meedoen en dat waren dan altijd dezelfde liedjes ook in dezelfde volgorde zoals "daor ligt nen eering in de vliet" en "get zwarte knieën Melanie, ge moet ze wasse daket zie" en nog van die smartlappen waarvan er sommige door bobonne veroordeeld werden tot "vuile liedjes"... bij de schuine moppen moest ik de kamer uit... zus die drie jaar jonger was mocht blijven want die luisterde toch niet... en kozijn was vijf jaar ouder en begon al vrolijk mee te kwekken... alleen arme ik vloog de gang in... ik stond dan met mijn oor tegen de deur te luisteren en ving hier een daar een woord op waar ik geen jota van snapte maar er werd wel heel hard gelachen... dan mocht ik terug binnen en kreeg van een van de nonkels 1 frank als troostprijs... ach die herinneringen... al die mensen zijn al jaren overleden maar ik zie ze nog voor mij aan die tafel zitten... allemaal levensgenieters.
Terwijl wij onze drie weken doorworstelden in Dover maakten
pa, ma en schoonmama ons appartement in orde mijn aanstaande echtgenoot blonk
niet bepaald uit in handenarbeid wat mij die gewend was aan een handige pa
vaak hoofdpijn bezorgde ik heb de brief die pa me stuurde toen de enige die
ik ooit van hem kreeg bewaard en als ik mijn kasten opruim lees ik hem nog
maar eens hij schreef over de vorderingen in ons appartement en dat schoonmama
de generaal was die de bevelen uitdeelde ma de kapitein die de bevelen doorgaf
en sommige taken uitvoerde en hij de gewone soldaat die het zware werk deed ik
kon het zÓ voor mij zien toen wij thuiskwamenstapten we in een gezellig en ingerichte flat maar zover waren we nog
niet de dag van het huwelijk naderde en ik die daarvoor zo nerveus was had
me in mijn lot geschikt echtgenoot stak in het pak dat we samen waren gaan
kopen tot grote ontevredenheid van schoonma die kende maar één winkel en daar
leefden ze nog in de middeleeuwen ik wilde hem in de twintigste eeuw sleuren
en dat was niet gemakkelijk schoonma trok aan de ene kant en ik aan de andere
ik droeg een blauw-grijs mantelpakje dat
mijn tante voor mij had genaaid we trouwden voor de burgerlijke stand en
kregen onze papieren mee ik geloof dat we thuis nog langs het gemeentehuis
moesten voor de officiële papieren maar eigenlijk weet ik het niet meer wat ik
wel nog weet is dat het een dag voor ons huwelijk lelijk stormde en dat de zee
geweldig woelig was toen we terug voeren dus ik weer zeeziek bij aankomst in
Oostende kwamen we tot de ontdekking dat er door die storm een reclamepaal van
Martini op ons citroentje was gevallen arm citroentje stond er gedeukt bij
mijn eerste werk als gehuwde vrouw was een klachtenbrief schrijven naar Martini
en die hebben ons heel correct vergoed zodat ik uit dankbaarheid nog steeds
Martini als aperitief bestel in het restaurant ons huwelijk was geen
luidruchtige bedoening niks kerk of feestmaal of prachtige witte bruidsjurk... ik heb me al deze dingen geen ogenblik beklaagd want al die tamtam is aan mij echt niet besteed... toen we een beetje gesettled
waren heb ik wel alle familieleden uitgenodigd om hen te bedanken voor de
geschenken waarvan één ding het al die jaren heeft overleefd en dat is een
kroonluchter van kwaliteit gesproken...
Ja die buurvrouw dat was degene die tijdens de oorlog nog
mee onder onze eetkamertafel had geschuild een vrouw die dolgaarne een kind
zou willen maar haar man wilde niet meewerken die man was vrijwillig naar
Duitsland getrokken om er te gaan werken en zij tja zij was een vrolijk mens
altijd in voor pretmaken ik herinner me die schuilmomenten nog heel goed want
er werd toen heel wat afgelachen met onze hachelijke positie denk je eens in
twee volwassen vrouwen en twee kinderen met de koppen onder die tafel en hun
achterwerken die buiten boord bleven wegens gebrek aan plaats dus die
buurvrouw had tijdens de bevrijding een Engelse soldaat leren kennen een heel
wat jongere en knappere man dan haar eigen afwezige echtgenoot het was grote
liefde tussen die twee en toen haar soldaat naar huis moest beloofde hij haar
dadelijk te scheiden en haar te komen halen in die tijd zat ze vaak bij la
mamma te huilen want ze wist niet wat te doen maar haar Engelse ridder hield
woord en ze trouwden en kregen een dochtertje die buurbrouw woonde in de buurt
van Dover in een schattige cottage en wij gingen haar opzoeken het was me wat
het taaltje dat ze gebruikte was hilarisch Engels doorspekt met Vlaams zowel
tegen haar man als tegen het kind later zijn ze nog terug naar België komen
wonen want ze verging van heimwee ze is relatief jong gestorven en haar
dochtertje werd verder opgevoed door haar zuster en is advocate geworden en
Bob de Engelsman kon hier in België zijn draai niet meer vinden en trok terug
naar zijn heimat dit was maar één van de vele romances die tijdens en na de
oorlog opbloeiden voor de liefde wordt veel opgeofferd toch.
Maar dan de dag van de overtocht naderde en ik die het tot
dan toe zo druk had gehad dat ik vergat na te denken kreeg plots plankenvrees
het werd zo erg dat la mamma mij aanraadde van het huwelijk af te zien waarop
ik dan weer huilend jankte :dat kan ik toch niet doen na al die tijd en
voorbereidingen ik vermagerde zienderogen en woog nog een schamele 45
kilokes nog geen zakske patatten na een tijd slaagde ik er toch in me te
vermannen en de dag van onze afreis brak aan ik die al zeeziek word als ik een
boot zie moest de plas over in Oostende werd ons citroentje op de parking
gezet en wij aan boord H beval me bij de valiezen te blijven zitten terwijl
hij dekstoelen ging halen en ja de boot lag nog aangemeerd maar door het
lichte schommelen werd ik al groen om een lang en pijnlijk verhaal kort te
maken we kwamen aan in Dover waar we drie weken moesten verblijven voor we
konden trouwen we werden afgehaald door een vriendelijk oud heertje de man
die voor alle papieren zou zorgen mee naar zijn huis genomen waar zijn
echtgenote ons trakteerde op tea and cake en dan naar ons pension gebracht
ojee dat pension onze eerste huwelijksnacht was blanco ik was nog steeds zeeziek
en not in the mood de volgende ochtend vroeg men ons of we English breakfast
wilden of French wij onnozelaars kozen French wat we ons al vlug berouwden
want de lunch bestond steevast uit van die keiharde erwten en een blaadje sla
of daar nog iets bij kwam weet ik niet meer maar wel dat we zon honger hadden
dat we een groot pak chocola kochten om de putjes te vullen de tweede week
kozen we wijselijk voor English breakfast en dan konden we er voor de rest van
de dag tegen er zaten nog enkele kandidaat trouwstellen daar in de buurt die
we later ontmoetten toen we werden ingelicht over de procedure ik was de
jongste van de bende die drie weken deden we aan sightseeing een dagje
London een rondrit met een oudere heer die ons de streek rondom toonde hoe we
aan die man kwamen weet ik al niet meer en een bezoekje aan onze vroegere
buurvrouw... hierover later.
Vandaag ben ik begonnen aan de grote uitverkoop... enkele weken geleden stevende 't manneke in de supermarkt op een jonge man af die met een classeur onder de arm liep te kuieren... vroeg hem of hij nog van die dingen kon gebruiken... gratis en voor niks... tja onze garage is volgestouwd met van alles en nog wat... zaken die we ooit dachten nog nodig te hebben voor onszelf of de kinderen en kleinkinderen... en daar zitten we dan... de kinderen willen het niet en kleinkinderen hebben we niet dus... wat gedaan... links en rechts iemand er plezier mee doen dan maar... die jongen kwam zijn classeurs ophalen en in een opwelling vroeg ik hem of hij eventueel een mountainbike kon gebruiken... "wat moet dat ding kosten" vroeg hij... ik schudde een prijs uit mijn mouw... hij bood af... ik zegde dat ik het aan mijn zoon zou vragen want die fiets is van hem... we wisselden telefoonnummers uit... zoon was akkoord en ik belde die jongen... vandaag kwam hij samen met zijn pa de fiets ophalen... weer iets dat geen stof meer kan vergaren en maar in de weg staat... nu nog de snooker tafel wegkrijgen want die staat ook lelijk in de weg... moest er iemand interesse hebben geef maar een seintje ... ik heb jaren lang het speelgoed van onze kinderen bijgehouden voor de kleinkinderen tot we tot het besef kwamen dat dit een loze droom was... dus wèg met die spullen... onze buurkinderen zijn er door de jaren heen mee verblijd... je staat verrast hoeveel plaats je dan hebt in je kasten... plaats die je weer kan opvullen met de laatst verkregen onnodige spullen... die spullen moet je dan weer kwijt zien te geraken... het is wel een eindeloze cirkel.
