Naam : Myette, woon in Antwerpen, heb 1 man, 1 dochter, 1 zoon, 1 schoonzoon, geen kleinkinderen, 1 schildpad, ben Boogschutter, verjaar in november, ik hou van lezen, crypto- grammen, schrijven, com- puteren, bloggen, minigolf, nieuwe contacten maken, pret maken met vrienden.
100% 150% 200% LOEP
REAGEER EENS OP MIJN SCHRIJFSELS ZODAT IK WEET DAT IK NIET TEGEN DE MUREN PRAAT
En het wordt weer een grijze dag zie ik... na lang proberen ben ik toch nog op het net aangekomen... tja dat is nu al weken zo... erop of er niet op... heel willekeurig... heel spannend en ook heel frustrerend... zoon had den Buddy al doorgelicht en het ventje voor gezond verklaard dus moest het ergens aan de verbinding liggen... maar waar... die helpdesk bij Proximus was een fiasco dus maar weer eens zoon gesommeerd moeke uit haar lijden te verlossen... zoon kwam... sleurde den Buddy uit de kast... begon overal aan te prutsen en kabels na te kijken en opende en sloot de PC herhaaldelijk en die PC deed natuurlijk braafjes wat hij moest doen... vanmorgen weer van 't zelfde... geen internet... van pure frustratie heb ik de schaar in mijn haardos gezet en ben woest gaan knippen... toen ik getrimd en nat de badkamer uitkwam en nog eens ging proberen werkte alles weer perfect... dus hier ben ik dan en wat heb ik te vertellen... eigenlijk niet veel... het leven suddert hier stillekes door... man en ik slikken braaf onze pillekes en poederkes... van tijd tot tijd barsten we uit in gezang... d.w.z. hij blaft en ik kuch en samen vormen we een leuk duet.
Maandag komen ze een motor op onze garagepoort zetten zodat onze arme ruggen niet meer te lijden krijgen dan het moet... stilaan geraken we hier volledig gemotoriseerd en gedigitaliseerd... zijn we modern of zijn we modern... alhoewel... ik las ergens over het gemiddelde interieur in de nabije toekomst... en als ik zeg "nabij" betekent dat "heel nabij"... waarin zowat alles in huis belt en piept en waarschuwt wanneer je dit of dat moet doen of niet moet doen... met een "moeder model" aan het hoofd die al die bellen en toeters dirigeert en controleert... ik zat zo te denken... wat als dat "moeke" het eens op haar heupen krijgt en er de brui aan geeft... akelig idee... de gordijnen blijven dicht... de koffiezet zegt "foert"... de verwarming gaat op rust... de lampen idem dito... het fornuis blijft er ijskoud onder... en dan mag de bewoner van dat huis zo hard roepen als hij wil (want alles wordt stembestuurd) niets wil nog werken... die bewoner mag dan ook niet hees worden of die machines herkennen zijn stem niet en denken dat er een inbreker in huis zit en schakelen de beveiliging in... deuren op slot... sirene op volle kracht... weet je het idee trekt me helemaal niet aan... geeft mij dan maar een huishoudrobot... liefst een mannelijk model met sexy ogen en kontje... die doet wat ik zeg... als hij het niet doet druk ik dan gewoon op een knop ergens op zijn sexy lijf en zet hem in de kast... ik hou liever zelf de controle.
Zo mooi en zonnig de laatste dagen waren zo nat en somber was het vandaag... dinsdag-golfdag... ja daar is dus niks van terecht gekomen... nikske golf... ik voelde me ietwat beter vanmorgen... goed geslapen en de hoest is meer een hoestje geworden... dus zat ik me af te vragen welke katten ik eens ging geselen... eerst gebeld naar een clubvriendin die in de revalidatie afdeling van het St. Elisabeth ziekenhuis zit te revalideren... een bezoek aan haar met mijn wolk bacillen om me heen zag ik niet zitten dus maar bellen... tussen " " ze is vol lof over die afdeling daar... goeie kine... vriendelijk personeel en zelfs het eten is er lekker... na dat gesprekje belde ik naar Belgacom/Proximus om raad te vragen over mijn PC probleem... de technicus van dienst begon me al dadelijk ambetante technische vragen te stellen... dan stuurde hij me naar de modem... dat ding staat onder een kast dus moet ik op mijn buik gaan liggen om het te bekijken... en daar gingen we weer... "zie je die 2 draden die uit die gele rechthoek steken" ... ja na lang turen ontdekte ik die draden en dan weer de vraag "waar leiden die heen"... verdorie dat was een moeilijke want onder die kast zit een grote bobbel ineengebalde draden... begin die hun weg maar eens te volgen... en dan nog terwijl je op je buik ligt met in de ene hand de telefoon en met de andere hand in die knots zit te woelen... de man zijn geduld begon op te raken... het mijne ook maar ik bleef vriendelijk want ik had hem nog nodig he... hij stuurde me dan naar de decoder en vroeg me wat erop stond... die decoder is zo zwart als de nacht en ik zag er niets op staan totdat ik op het lumineus idee kwam hem aan te zetten... EUREKA... er gingen enkele lampjes branden en ik bracht verslag uit... dat verslag was echter niet dat wat hij wilde weten want hij vroeg me of mijn zoon... die ik terloops had vermeld... niet beter zou kunnen bellen zodat hij het kon uitleggen... om eerlijk te zijn voelde ik me geheel niet vernederd... eerder opgelucht... heb direct zoon gebeld en die zal wel eens binnen wippen als hij tijd heeft zegde hij... dat was dus niet vandaag... dan de bib gebeld en gesmeekt om de uitleentermijn van mijn boeken nog eens... per hoge uitzondering... te mogen verlengen... wat... na ruggenspraak met de collegas... goedgunstig toegestaan werd... dan weer een belletje aan de voordeur... de gasmeter opnemer... daarna de post die een pak kwam afleveren... een winterjas die ik had besteld... de jas paste dus dat was ook weer opgelost... 't manneke was naar de dokter geweest en kwam binnen met een grote zak medicijnen van bij de apotheker... hij heeft dus ook bronchitis kwam hij triomfantelijk vertellen... nu doet hij net alsof hij die ziekte heeft uitgevonden en zit met zijn pillen en hoestdrankje voor zich aan tafel als een kind met een nieuw speelgoedje... die man wil echt alles wat ik ook heb... ik ben dan ook nooit in mijn hele getrouwde leven eens alleen ziek mogen zijn.
Mensen lief toch het is hier echt een ziekenhuis... ik blaf... nog altijd... 't manneke blaft terug... natuurlijk luider dan ik want hij is véél zieker ook... ik zou er haast medelijden mee krijgen als ik hem zie rondstrompelen... gebogen rug... gezicht als een "elfurenlijk" zoals wij het hier zo plastisch kunnen uitdrukken... ik zegde wel "haast medelijden" als ik me niet zo zou ergeren aan al dat tumult en ik me zelf wat beter zou voelen... terwijl ik me bescheiden terug trek in een verdoken hoekje om een hoestbui te doorstaan zoniet man... o nee... die zou op straat gaan staan om de buren mee te laten genieten van zijn lijden... ik kijk dan toe en denk er het mijne van... elk poedertje of pilleke dat hij in moet innemen komt hij me tonen om me vooral niet te laten vergeten wat hij wel door moet maken... ojee nu ben ik wel vreselijk hardvochtig bezig maar soms wordt het me gewoon teveel... dan sluit ik mijn ogen en droom van een LAT relatie.
Wat kan ik nog meer vertellen... dat ik me dit weekend erg ongelukkig voelde... prachtig weer en thuis geplakt zitten... mijn theater bezoek heb ik moeten afzeggen want ik zag het echt niet zitten een hele zaal met mijn gebas te storen... mijn vriendin is het toegangsbiljet komen halen... aan de deur want ze wilde niet aangestoken worden... ze heeft de laatste maanden ook al veel tegenslag gehad door ziekte... van haar en haar man... in november gaan ze voor de hele maand naar Spanje en dat wil ze niet missen.
Zaterdagavond kwam zoon even binnen wippen... zogezegd omdat zijn hond zo gaarne naar ons komt... haha... maar ik denk eerder dat hij een einddoel voor zijn wandeling wil... even een rustpauze met drankje voor hem en hond... ook een snackje voor allebei... hij kan dan ook zijn problemen eens luchten bij "moeke"... vader kwam even zijn martelarenaanschijn tonen en toog terug al blaffend naar boven.
Vandaag komt de pedicure zodat mijn onderdanen er weer pico bello zullen uitzien... spijtig dat het "sandalen seizoen" voorbij is want nu kan ik niet meer pronken met mijn onberispelijk gelakte nagels... alleen als ik TV kijk... dan schop ik mijn crockskes uit en lig languit mijn tenen te bewonderen... gisteren ook terwijl ik moest meekijken naar The Mentalist en Castle... allebei even stikvervelend... nee dan vind ik mijn teennagels boeiender!
Verveling... een woord dat je mij weinig zult horen gebruiken... maar nu moet ik bekennen... tot mijn grote schaamte... dat ik me verveel... en dàt met 13 ongelezen boeken in huis... eergisteren begonnen aan een "pil" van Irving... het boek is zeker 8 cm dik en weegt 8 kg... waar mijn verstand zat toen ik dat eruit pikte in de bib weet ik niet maar ik ga dat nooit meer doen... niet dat Irving niet boeiend schrijft... integendeel... maar het is gewoon te "machtig" voor mij en dàt voor een doorgewinterde boekenwurm die boeken vrat... dus ik zit een uurtje te lezen... merk dat ik nog zowat 0,10 cm ben opgeschoten... verlies mijn geduld en ga den Buddy wakker maken... nog een probleem... om de haverklap krijg ik het bericht op mijn scherm "deze PC is niet aangesloten op het netwerk" en LAP de miserie begint... PC uitschakelen... terug aanzetten... weer van datte... terug uit... stekker eruit (soms helpt dat)... stekker erin en PC aan... weer niks... en zo verder tot 't manneke me van het plafond moet komen plukken... heb zoon al eens laten kijken maar die vindt het probleem niet... misschien moet ik er een specialist bijroepen maar waar vind ik die... de keren dat ik... HOERA... toch op het net kom moet ik gebruiken om vlug, rap, snel, te doen wat ik wilde doen vooraleer het ding er weer de brui aan geeft... zoals nu... mijn klacht de wijde wereld insturen.
Deze nacht goed geslapen zonder hoestbuien... JOEPIE... ik slik braaf mijn pillekes in de hoop dat ik zondag naar het Fakkel kan zonder daar iedereen te ambeteren met mijn geblaf.
Gisteravond toch maar naar de dokter gestapt want ik begon me ongerust te voelen... de inside van mijn borstkas reutelde en pruttelde even erg als mijn koffiezet... aangezien ik al eens een longontsteking had gehad speelde ik op zeker... door het vele hoesten had ik nog overal pijn ook... toen mijn nummertje getrokken werd trok ik me moeizaam de trap naar zijn heiligdom op... de dokter zwaaide de deur open met een brede glimlach en ik dacht "hij ziet me wel gaarne" maar binnen zat weer de zoveelste stagiaire te wachten... een heel mooi en ook heel jong meisje... is dit nu inbeelding of worden die kinderen alsmaar jonger... deze zag eruit als een humaniora studente... na het aanhoren van mijn klachten werd ik verzocht bloesje uit te trekken en op de tafel te gaan zitten... hij stopte het kind zo'n pillampje in haar pollen met het bevel in mijn ogen te schijnen... en de les begon... de toestand van mijn pupillen... mijn lens... mijn retina... terwijl die twee zich lieten meeslepen... allee hij dan toch... kreeg ik een ontieglijke drang hen te zeggen dat ik niet voor mijn ogen kwam maar wel voor mijn borst... dacht... ach laat hen maar spelen en zweeg... ook al omdat spreken me telkens een hoestbui bezorgde... dan begonnen ze in mijn oren te turen... een aan elke kant... dan eindelijk daalden ze af naar de zieke regionen... ik werd beklopt en beluisterd... weer met het nodige doktersjargon... bloeddruk werd gemeten... ondanks al die commotie viel die nogal mee... toen ik dan eindelijk werd losgelaten werd er weer van leer getrokken zodat ik... om iets te vragen mijn vinger moest opsteken en "HALLO" roepen... na heel wat aandringen kreeg ik eindelijk te horen dat ik bronchitis had en antibiotica moest nemen... en volgende week donderdag terug op controle moest komen... die dokter van ons is goed in zijn vak... doet me altijd lachen... en ik vind hem echt tof maar waarom... o waarom zitten er altijd stagiaires bij hem... ik heb echt niets tegen die kinderen... ze moeten het ook leren... maar het is wel storend... hij is dan zichtbaar in zijn nopjes dat hij de leraar kan uithangen en als patiënt zit je er dan maar wat gelaten bij en vergeet om dit of dat te vragen... toen ze zo bezig waren mij te bekeuren met het nodige commentaar voelde ik me een beetje als slachtvee... toen ik werd vrijgelaten kon ik het niet nalaten te vragen "of ze misschien nog een van mijn onderdelen moesten nakijken" en werd op slag gestraft door een fikse hoestbui van mij en een schaterlach van hem.
Na een vermoeiende door hoestbuien onderbroken nacht heb ik mezelf rechtgetrokken en ben den Buddy gaan opzoeken... wat mailtjes gelezen en dan de blogs... bij Natoken las ik haar muizen-avontuur en dat bracht een herinnering tot leven van een soortgelijk voorval heel wat jaren geleden... op een avond zaten we TV te kijken in het donker met alleen het licht in de keuken aan... ik zag plots uit mijn ooghoek iets bewegen en ja... er rende een muis door de kamer... ik had al wel enige tijd een rare lucht geroken in huis en op de vensterbanken wat verdachte kruimels ontdekt, ook waren er op conservenblikken de papiertjes afgeknabbeld, waarvoor we ons huiskonijn aansprakelijk stelden...maar aangezien ik nog nooit in aanraking was geweest met muizen herkende ik de symptonen niet... dus we zaten met ongewenste bezoekers in huis... eerst heel het huis afgezocht naar gaten, die we niet vonden... dan vallen gekocht, van die diervriendelijke dingen... ze vol smakelijke kaas gestopt, die bleven onaangeroerd... dan maar de grote middelen... onze living werd ontmanteld, d.w.z. alle kussens uit de divans werden op tafel gelegd... 't manneke, onze zoon, toen nog een zoontje, en ik begonnen de klopjacht... één muis vluchtte de open haard in... we staken er direct de brand in en die muis zal wel veilig op het dak terecht gekomen zijn... nu nog die andere want we hadden ontdekt dat er twee zaten... dat beestje werd ongenadig opgejaagd door man en ik stond klaar met een teil om over dat beest te gooien als het in mijn buurt kwam... jawadde... het sukkeltje vloog als een pijl op me af en ik liet met een gil de teil ernaast vallen wat me een hevige uitbrander van manlief opleverde... wij terug met verse moed op jacht tot... op een gegeven ogenblik ik de muis onder een kast zag verdwijnen en er niet meer onderuit komen... het beestje was uitgeput en had zich verstopt achter de kastpoot maar was zich er niet van bewust dat zijn staart nog te zien was... zoon, die een echte dierenvriend is en van geen enkel beest schrik heeft... sloop heel voorzichtig naderbij en greep dat staartje vast... en daar hing de muis... die werd in een leeg confituurpotje gestopt en naar het nabijgelegen park gebracht met de strenge vermaning nooit meer een voet in ons huis te zetten OF!!!
Maar toch ik heb me nog weken onbehaaglijk gevoeld en zat 's avonds met schichtige blikken rond te kijken of er toch nog ergens iets rondliep dat ongewenst was... maar nee... we waren muisloos tot... volgende keer meer!
Kuche kuche kuche... wat begonnen is als een keelpijntje is er een van wereldformaat geworden... wat begon als een snotvalling is nu een tsunami... de wasmachine draait op volle toeren met louter zakdoeken... mijn bronchiën reutelen en mijn ribben kraken van het hoestgeweld... ik dacht het wel aan te kunnen met de medicatie die ik in huis heb maar begin me toch ongerust te maken dus besloot ik een afspraak te boeken met onze huisarts... jawadde... die man is de rest van de week bezet... ik merk dat die beestjes zich niet alleen bij mij gevestigd hebben... wat nu... bellen en om hulp roepen of geduldig afwachten... ik ben alsnog besluiteloos.
Gisteren de vergadering gehad en was ik blij dat iedereen de deur uit was... ben direct in mijn bed gekropen... om 6 u lag ik er terug in... ik zit echter met een probleem... heb voor zondag met vriendin afgesproken in het Fakkeltheater en wat als ik nog met die hoest zit... zeg nu zelf dat is toch niet te doen.
De zomer- en wintergarderobe zal even moeten wachten tot ik beter ben want er zit niet veel fut in momenteel... 't manneke loopt in een bocht om me heen en slaapt in het logeerbed... mij hoor je niet klagen want zo kan ik me ongestoord te buiten gaan aan luidruchtige hoestorgies... iets waar ik tenvolle van profiteer.
Voor de rest geen nieuws of het moest jullie interesseren dat mijn ramen morgen gewassen worden... niet door mij uiteraard... nee de lieve jongen die daar verantwoordelijk voor is mailde me dat ze woensdag komen... een vaste ronde kan hij blijkbaar niet opbrengen dus mailt hij elke keer wanneer hij komt... tja de nieuwe tijd he.
Ik ga nu nog even een poging doen wat te lezen maar daarvoor moet ik naar de living waar man zit... wedden dat hij zo vlug hij kan naar boven trekt om mijn geblaf niet te moeten horen.
Tja ik lees hier net een ode aan de herfst bij Natoken... mooi om te lezen maar mijn lijf zegt : "laat herfst en winter aan mij voorbij gaan"... en onze Pol (de schildpad) is van 't zelfde gedacht want die is gisteren de grond in gekropen en laat zich niet meer zien voor enkele maanden... slim beest is dat... zou willen dat ik dat ook kon doen... maar nee... in plaats van lekker warm in een holleke te overwinteren ben ik druk bezig de zomergarderobe op te bergen en de wintercollectie uit de kasten te sleuren... ik sta altijd verbaasd als ik sommige dingen ontdek die ik vergeten was te bezitten... en op de koop toe zit ik met een zere keel en koppijn... al de hele week aan 't vechten tegen die beestjes maar ze zijn aan het winnen... dus slik ik maar Sedergine... zuig op keeltabletten... spuit sproeisels in keel en neus... drink warme drankjes om de keel te verzachten... en daarbij moest ik nog de ledenlijsten bijwerken... een vreselijk werkje met al die telefoonnummers en email adressen... enfin die liggen nu uitgeprint te wachten op de bestuursleden die morgen maandag bij mij komen vergaderen... dus in plaats van lekker uit te zieken in mijn warme bedje moet ik op de been blijven... zal toch maar vroeg gaan slapen met een stevige rumgrog... gisteren ook gedaan en geslapen als een marmot... ik wilde haast "roos" zeggen maar ik zie er allesbehalve uit als een roos... waterige oogjes... rode neus... ik moet echter het gevecht tegen de bacillen winnen want moet binnen twee weken mijn griepspuit gaan halen... ik zie dat het weeral tijd is om de keuken onveilig te gaan maken dus... tot ziens maatjes!
Bedankt voor de duimers he... gisteren was de uitstap naar Geel... de eerste keer dat ik me waagde aan een daguitstap wegens te vermoeiend... onze eerste opstap was het Crowne Plaza waar ik moest checken of iedereen op mijn lijst aanwezig was... 26 leden opgepikt daar... dan op naar de volgende opstap aan het rondpunt Wommelgem... gewoonlijk zo'n 10 minuten rijden maar ditmaal zaten we in de file... het stond in de krant vandaag... een man aangereden en dood... ik heb dan onze voorzitter gebeld dat we wèl voltallig en onderweg waren maar niet wisten wanneer we zouden aankomen... dus no panic... we hebben er 45 minuten over gedaan... intussen een gezellig praatje gemaakt met onze chauffeur... een lieve en nog knappe jongen ook... tijdens de stadswandeling bleven we droog... er waaide wel een fris windeke maar daar zijn we tegen bestand... de lunch was lekker en overvloedig met zelfs een smakelijk aperitiefje van het huis... dan de bus in naar de Beeldentuin van Hugo Voeten... die Hugo is een rijke industrieel die een museum heeft gebouwd in Herentals... gevuld met allerlei kunstwerken die hij aangekocht heeft... en dan die tuin... een wijds park met beelden van allerlei kunne... ook aangekocht tijdens zijn reizen in verscheidene landen... ik zag er prachtige maar ook wanstaltige... tenminste in mijn ogen want sommige van onze leden geraakten in vervoering van die enorme brokken mens... tja ik ben echt geen kunstkenner maar kom er dan ook voor uit... geef mij maar figuratief... en daar stonden er enkele bij om duimen en vingers voor af te likken... helemaal in het begin begon het een beetje te miezeren... genoeg om de paraplus en regenhoedjee te bevochtigen en dan plots een stralende zon zodat de damp van die paraplus en hoedjes afsloeg... we hebben wel kilometers moeten ploeteren door natgeregende gazons afgewisseld door paden die belegd waren met marmer afval... platte platen in allerlei vormen... heel mooi ook... de laatste loodjes waren heel zwaar voor mij zodat ik zelfs enkele kunstwerken heb gebruikt om te gaan zitten waar er maar een plekje was... toen ik de bus in stapte en mijn stoel zag begon ik haast te huilen van ontroering en geluk... hihi... niet alles geloven wat ik zeg hoor... maar het was wel een hele opluchting terug te mogen zitten... nog even een stop voor een laatste drankje en dan naar huis... OEF... 't manneke gelukkig... ik gelukkig en de poes ook gelukkig.
Een uurtje geleden de kinderen uitgewuifd nadat ik ze hier thuis had gevoederd... vermoeiende dag vandaag... deze voormiddag eerst naar Makro om te gaan tanken want 't manneke weigert hardnekkig te betalen met kaart zodoende moet 't vrouwke steeds mee... thuis gekomen beginnen te koken... ik had het me niet gemakkelijk gemaakt... soep van allerlei verse groenten die moeten schoongemaakt en gesneden worden... balletjes draaien voor "poule fricassé" zoals wij het hier in Antwerpen nog altijd noemen... nog een crumble als dessert... maar het heeft hen gesmaakt en ik voel me voldaan... tevreden dat zij het goed vonden en tevreden dat ik er weeral voor een tijdje vanaf ben want ze komen maar om de 4 weken... dat was vroeger anders... elke week was het voedertijd... dan kreeg ik problemen met la mamma en vroeg hen om de 2 weken... toen ik zelf wat begon te sukkelen weer opgeschoven tot 4 weken en dat is goed zo... morgen de hele dag naar Geel om de beeldentuin van Hugo Voeten te bezoeken... ik vraag iedereen die nog wakker is en dit leest om te duimen voor redelijk weer morgen want in de kletsende regen door tuinen sjokken vind ik niet plezant... gisteren op de golf nog chance gehad ... we zijn droog gebleven... we hadden het hele terrein voor ons alleen... ook wel eens leuk... en nu ga ik vroeg slapen want morgen vertrekken we ook vroeg en dat gaat zeer doen... slaap wel... tot de volgende!
Ik heb een donkerblauw vermoeden dat dezeke kwaad op me is... waarom zou ik begot ni weten... behalve regelmatig een vloekske ben ik de braafheid zelver... tja ik ben niet een van de geduldigste vrouwmensen ter wereld... ben ook wat lui uitgevallen... geen perfecte huisvrouw... laat met de regelmaat van de klok de patatjes aanbranden... heb een hekel aan strijken en niet alleen strijken... maar een kniesoor die daarover valt... voor de rest kan ik ermee door... maar toch... hier in huis valt zowat alles in puin... een hardnekkige lek aan de keukenboiler die ik al heb proberen te dichten en dat bleek eventjes te helpen maar nu lekt dat ding er duchtig terug op los... de boorden-grasmaaier in gruzelementen... de kat die regelmatig haar kostbare maaltijden eruit gooit... en nu vandaag... ik stond in de keuken de verse koffie uit te gieten in de isoleerkan toen ik plots een meter hoog de lucht in wipte... ja onder extreme omstandigheden lukt me dat wel eens... de reden... een ijselijke kreet uit de eethoek... ik liet de koffiepot haast uit mijn handen vallen van het verschieten... spurtte naar binnen en zag de vlammen uit de broodrooster slaan... waadde door de rook... trok de stekker uit het stopcontact en droeg het onding naar de keuken... nu zitten we hier met alle ramen en deuren open maar die stank wil maar niet weg trekken... net de buurman uitgewuifd die even naar dat lek kwam kijken... zijn diagnose... er is een lek in het afvoerbuisje... tja dat wist ik ook al maar 't manneke doet nu net of er is hem nu pas een licht opgegaan... gggrrrr... dat bedoel ik nu met "geen geduld hebben"... ik had dat lek al willen dichten met siliconen zoals ik vertelde hierboven maar dat is manlief blijkbaar vergeten... even een (xù*¨^") om mijn gemoed te ontlasten... nu ga ik even naar Midsomer Murders kijken... tot ziens!
Na enkele vermoeiende dagen te hebben doorworsteld... tja gisteren moest ik mee 't stad in en we hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om een verse pantalon voor 't manneke te kopen... tot mijn schande moet ik bekennen dat ik gewoon nooit die maten kan onthouden dus stapten we op de verkoper af met de vraag mannekes omtrek eens op te meten... die verkoper was geen inboorling en ietwat moeilijk te verstaan zodat zijn uitleg over de verschillende maten met inbegrip van buikmaten aan mij voorbij ging... dus maar op goed geluk in de rekken gegraaid tot we de goeie broek te pakken kregen... d.w.z. ikke graaien terwijl man in zijn onderbroek in het pashokje bleef staan... ik gooi dan die broek naar binnen... hij begint te worstelen om dat ding aan te krijgen... piept om hulp zodat ik mee dat ding in moet... dan volgt er een gestommel van jewelste in die nauwe ruimte... wat onze pashokjesburen daarvan dachten wil ik niet weten... uiteindelijk lukte het en konden we met onze aankoop buiten wandelen... nog wat over de Meir gewandeld waar het weer stikte van het volk... en wat voor volk... op een van de banken zat waarempel een punk-stel... of die een beetje achter liepen of punk weer in de mode komt weet ik niet... ik doe dan als doorgewinterde stadsbewoner of ik de voorbijkomende rare figuren niet opmerk maar 't manneke is uit ander hout gesneden en staart onbekommerd met het onmisbare commentaar... iets wat mij geweldig op de zenuwen werkt... we zijn de bus weer opgestapt richting minigolf waar onze auto stond en waar manlief zijn vertering van in de voormiddag nog moest betalen... hij ontdekte tot zijn grote gêne dat zijn portemonnee leeg was... kwam thuis en vroeg of IK die had leeg gemaakt... nee dus... ik ben dan al zijn zakken gaan doorzoeken maar vond alleen wat kleingeld... daarom de minigolf pauze... iets gedronken en naar huis... OEF... thuis vlug iets in de micro oven gestopt... nog even proberen af te koelen en dan was het weer tijd om zoon met hond te ontvangen en aangenaam bezig te houden... en vandaag doe ik NIKS... ik heb man verwittigd dat ik dringend rust nodig heb wat betekent... geen gezeur aan mijn hoofd... een boek... den Buddy... maar nu moet ik eerst nog de badkamer in voor wat restaratiewerken... tot later!
Gisteren, vrijdag dus, stond er blogmeeting op mijn agenda.. al een keer moeten overslaan dus wilde ik kost wat kost deze keer er bij zijn... en het was weer leuk... een mild zonneke... terrasje... drankje en een babbel... meer moet dat niet zijn voor mij... nadat enkele van de blogvrienden me thuis hadden gedropt... waarvoor dank... en ik me eens gezellig in huistenue wilde zetten en me in mijn zetel vleien... kwam 't manneke op het lumineuze idee dat ponton-gebeuren te gaan bezichtigen... allee vooruit dan maar... op een stampvolle tram naar L.O. gesjokt waar de lucht gelukkig heel wat frisser was dan op die tram... wat rondgewandeld... naar wat opzwepende drums geluisterd en naar hotsende jongeren op een podium gekeken... dan op een bank aan het water naar de lichtjes van 't stad en onze prachtige kathedraaltoren zitten gluren... verbeeld ik het me nu of was die toren maar half verlicht... dan weer de tram op naar huis en een opgenomen film van Poirot bekeken... en geloof me of niet maar ik was moe en blij dat ik mijn bed zag... is dat oud worden of zijn... ik vrees van wel.
De wandeling over het ponton is aan ons voorbijgegaan... ach ik ben niet echt een mens dat al die zaken belangrijk vind en niet wil missen... en voor een van julle me zegt dat DAT OUD ZIJN IS... nee ik was altijd zo... staan drummen in een bende mensen om de een of andere VIP te zien... NEE... één keer heb ik koning Boudewijn de hand gedrukt maar dat was per toeval... we waren in de stad... geraakten vast in een menigte... we werden door wachten aan de kant geschoven en Boudewijn en Fabiola kwamen de mensen een polleke geven... ik stond aan de kant van Boudewijn... die gaf mij ook de hand en keek diep in mijn ogen... JOEHOE... om eerlijk te zijn het deed me niks... toffe man dat wel maar ik ben niet het type dat in zwijm valt voor de ene of andere beroemdheid... 't manneke en de kinderen stonden aan de overzijde en kregen een handje van Fabiola... waar ik vroeger wel gek op was dat waren foires en zo... nu krijg ik het gewoon benauwd tussen al die forse lijven en... aangezien ik niet van de grootste ben zie ik niets anders dan buiken en billen... nee moe niet meer voor mij... gratis uitjes ons aangeboden door onze vroede vaderen mijd ik ook als de pest... vandaag wil manlief weer naar 't stad om te genieten van al dat gewemel en ik... ik ga me opofferen en meedribbelen... ik kijk nu al uit naar mijn crockskes en huisjapon straks.
Tja... eigenlijk heb ik helemaal geen goesting om te schrijven... zit hier nog in mijnen "neglige" en ben te lui om me te douchen en kleden... wat de reden is... dat ik de vorige dagen wat teveel heb gedaan zeker... allee wat je noemt "veel"... voor veel mensen zal dat maar een peulenschilleke zijn maar voor mijn lui lijf is het wel veel... maandag wat gepoetst... weliswaar met de Franse slag maar ja... dinsdag naar de minigolf en aan den Duvel gezeten... woensdag met onze buren/vrienden een wandeling gemaakt en daarna lekker zitten kletsen... ook vermoeiend... donderdag op controle bij de huisarts en dan tevoet naar huis en dat is voor mij een deftig eind... de rest van de dag lui wezen zijn... vrijdag wilden we op bezoek bij een kennis van ons die in een verzorgingstehuis zit... na ontelbare gangen te hebben doorkruist op zoek naar de juiste kamer zegde een verpleegster ons dat ze al 2 weken in de kliniek ligt... exit wij weer door die gangen... 't manneke was er al eens geweest en was heel enthousiast over dat tehuis... ik dus minder... nieuwbouw... grote kamers... immens grote ramen... veel licht dus maar kaal en ongezellig... toen ik dat zegde was man weer kwaad want ik was toch zo'n "moeilijk mens"... ach ja dat verwijt heb ik al vaak gehoord en begin het zowaar te geloven... na het mislukte bezoek langs het tuincentrum gereden en nog wat plantjes gekocht om enkele lege hoekjes in onze tuin op te vullen... enkele van die plantjes bij de zoon gaan afgeven waar we warm onthaald werden door zijn hond... dan naar huis waar ik me direct heb teruggetrokken in mijn "bureau" om mijn geteisterde zenuwen tot rust te laten komen... de huisarts raadde me aan... toen ik even mijn gemoed luchtte bij hem... dat ik "afstand moest nemen" als 't manneke begon te zeuren... wel dat doe ik al jaaren en krijg dan weer het verwijt dat ik "afstandelijk" doe...probeer daar maar uit te komen... enfin... vandaag ga ik me verdiepen in mijn boek... dat boek is echter niet erg opwekkend... het is een detective maar de hoofdschurk slooft zich uit in martelen en hoewel ik probeer die passages over te slaan wint mijn aangeboren nieuwsgierigheid het van mijn verstand en zit ik nu opgezadeld met gruwelijke beelden die door mijn hoofd blijven spoken... moe van het lezen doe ik FB open en word geconfronteerd met dierenmishandeling allerhande wat me dan weer aan het werk zet met petities tekenen... las net het verhaal van die Jejoen die naar Syrië trok en terugkwam... daar heb ik ook zo mijn twijfels over... is die knaap extreem dom of gewoon geslepen... rara... ik sluit hier maar af vooraleer ik al het leed in de wereld ga oprakelen... er zit al stof genoeg in de lucht... HATSJIEEEEEEEEEE!!!
Zoals ik beloofde heb ik mezelf opgekrikt, me eens een goeie lap om de oren gegeven... wat nog niet gemakkelijk is hoor, dat moet je niet onderschatten... nadat ik van de schok bekomen was naar een vriendin gebeld en gevraagd of ze mee eens de stad in wilde trekken... die vriendin was heel blij want ze zag het ook even niet meer zitten zei ze... en wij weg... tegen 10 u afspraak in de metro Opera... de Meir afgeslenterd met hier en daar een winkel binnen... meer om de schijn van shoppen op te houden want we wilden eigenlijk liever wat kletsen... dus tegen 11 u zaten we in de Hoogstraat aan de koffieklatsj... dan langs het Fakkeltheater om tickets voor een voorstelling te scoren... verder in een bomma-slenterpasje naar het Zuiderterras voor een hapje en een drankje... we hadden eenstemmig besloten dat ons humeur een boost moest krijgen en we begonnen met een Pastis voor mij en een Whisky voor haar... daarna een slaatje voor mij en een zalmschotel voor haar... dat slaatje werd opgefleurd met allerlei kleine hapjes en erg lekker... de zalmschotel aan de overkant van de tafel werd ook gretig naar binnen gewerkt... zo te zien was ons humeur er al geweldig op vooruit gegaan... dan moest er een beslissing genomen worden of we terug de warme stad zouden intrekken of lui blijven zitten op het terras met zicht op de Schelde, in de schaduw en met een lekker briesje om de oren... het werd het laatste... we haalden herinneringen op uit onze jeugdjaren... roddelden wat over onze gezamenlijke kennissen en de tijd vloog... toen ik eindelijk de knoop door wilde hakken en opstappen kwam ik tot het besef dat ik haar nog een consommatie schuldig was dus moesten we wel terug een stekje vinden... op de Grote Markt stond het vol kramen met hoofdzakelijk allerlei voedingsmiddelen... na wat rondsnuffelen zonder iets te hebben gekocht... een hele prestatie nietwaar... zijn we nog iets gaan drinken en dan de metro in voor onze respectievelijke trams... thuis kwam ik tot de ontdekking dat 't manneke zelf ook gevlucht was en heb ik nog een uur zitten spijt hebben dat ik niet wat langer had zitten genieten.
Die Joehoe hierboven betekent niet dat ik op wonderbaarlijke wijze terug mijn levenslustige hupse zelve ben hoor maar wel dat ik met alle macht en kracht mezelf in het nekvel grijp en omhoog probeer te sleuren... gisteren ging ik eens diep in mijn zieltje peuren en nadenken over waarom ik het plots niet meer zie zitten... ik vond eigenlijk niks en begon me diep te schamen... ik heb een dak boven mijn hoofd... een dak dat... op gevaar af dat ik het onheil aanroep... niet lekt... alleen onze terraskoepel maar die lekt al jaaaaaaren dus dat is niks nieuws... ik ben in redelijke gezondheid... wat stram en stijf en pijnlijk hier en daar maar dat heb ik ook al héél lang dus... ik kan nog altijd ons dagelijks brood met toebehoren op tafel zetten wat veel mensen niet kunnen... ik heb nog altijd een echtgenoot waar vele weduwen me voor benijden... die weduwen biedt ik dan altijd de mijne in leen aan maar tot hiertoe brachten ze hem altijd heel vlug terug... nee zeggen ze dan... alleen doe ik wat IK wil en wanneer IK wil en gelijk hebben ze... ik heb een hulp voor het poetswerk... die hulp is nu mijn vloeren aan 't dweilen... tja vloeren dweilen lijkt simpel maar je moet er wel eens op de knieën voor en daar kneep het schoentje... mijn ramen werden net gewassen door een vriendelijke knappe gast... 't manneke is naar de golf en loopt hier dus niet in de weg... we hebben een lieve poes... weliswaar geen schootkat maar ze klimt ook niet in de gordijnen en heeft nog nooit eten uit de keuken gepikt... wat kan ik nog opnoemen... mijn kinderen lopen de deur niet plat... alleen zoon zien we tegenwoordig elke zaterdag opduiken met zijn troetelhond Vico... dan nestelen ze zich beiden op de bank... zoon met pintje of cola en hond met aangepast snoepje... welke zegeningen kan ik nog opnoemen... het zijn er genoeg denk ik om diep beschaamd te worden over mijn geklaag... je hebt zo van die perioden... enfin IK heb die toch... dat je leven je zo troosteloos lijkt... grootse plannen maak je niet meer op zekere leeftijd want in je achterhoofd knaagt de angst dat er wel iets zal gebeuren dat die plannen verijdelt... haha ik heb het gevonden... de reden van mijn moedeloosheid... ik was altijd een grote plannenmaker en nu zie ik er het nut niet meer van in... DAT IS HET... die erg gekrompen toekomst benauwt me en dààr kan ik niets tegen doen helaas... wat betreft jullie suggesties... heel erg bedankt voor de moeite maar ook dààr heb ik de fut niet voor... misschien ooit als ik eenmaal mezelf weer op de rails heb gekregen.
Ja de ciel is bleu maar mijn gemoed ook... vraag me nu niet waarom ik weer in een blauwe periode zit want begot ik weet het niet... is het de naderende herfst... de eentonige dagen waarin er ook maar niks spannends gebeurt... want het is zo... er gebeurt niets hier dat de moeite van het vermelden waard is... ik ben dringend toe aan een nieuwe hobby alleen weet ik niet welke want daar zit de knoop... letterlijk niets wat ik de moeite vind er moeite voor te doen... ja ik weet dat ik nu moeilijk zit te doen... ik ben even... allee ik hoop maar dat het bij dat "even" blijft... mijn levenslust kwijtgeraakt... ik loop hier rond als een hamster in zijn kooitje... doe mijn plichten als hausfrau maar wel op zijn "boerenfluitjes" omdat het moet... ga wat met den Buddy spelen maar ook daar valt niet veel te beleven... de blogronde is een lachertje geworden... ik ga wat lezen en na enkele hoofdstukken verveel ik me... en dàt voor een fanatieke boekenwurm zoals ik vroeger was... een chatvriend die ik het vertelde liet me zweren bij de baard van mijn moeder dat ik heel vlug er iets zou aan doen zoals een afleiding zoeken... jaja ik heb het beloofd maar nu zit ik met het zware probleem WAT GA IK ERAAN DOEN... weten jullie een oplossing... alle suggesties worden ernstig bekeken zolang het maar niets te maken heeft met fysieke inspanningen zoals :
Ga een boswandeling maken (het bekijken van een menigte bomen kan me echt niet opvrolijken)
Ga fietsen met 't manneke (bedankt maar dat is meer inspanning dan ontspanning)
Ga voor een dans- of yoga- of taichi- cursus (mijn heup roept : doe met dàt niet aan)
Wat schiet er dan nog over... ik ga nu naar bed in de hoop dat iemand hier een oplossing vind voor de oude zeur die ik ben.
Efkes tijd maken tussen twee klussen in... welke klussen dan... wel buiten de gewone opruim- kook- en andere huishoudelijke klussen... in de tuin gaan liggen met mijn boek en omdat het in de schaduw wat frisjes werd... mijn stoel in de zon geschoven en in slaap gesukkeld... ja slapen is ook iets doen toch... werd wakker van de deurbel en zoon kwam aanlopen... die wilde ons verticuteer machien lenen... vader wilde het brengen met de auto wat zoon weer niet wilde want hij stond erop het met zijn motor te vervoeren... terwijl die twee "steenbokken" stonden te ruziën droop moeke af en begon dan maar patatjes te schillen want moeke is het beu steeds als buffer te dienen tussen die twee stijfkoppen en vermijdt partij te kiezen... dus toen vader binnen kwam stormen om zijn beklag te doen over die koppige zoon stond moeder in ijzige stilte te schillen tot vader afdroop bij gebrek aan medeleven... moeke is een boogschutter en vaak zou ze die boog echt in handen willen hebben om die twee bokken neer te schieten... ze zijn aan elkaar gewaagd alleen heeft de jonge nu meer uithoudingsvermogen dan de oude wat die oude dan bijzonder kwaad maakt... ik zit nu op veilige afstand bij den Buddy... de patatjes staan op en in de hoop dat de bui overgewaaid is als die gaar zijn grijp ik even de kans nog wat blog te plegen... dat was het voor vandaag... in de hoop op een vredige avond groet ik iedereen!
Tja wat gaan we Ulieden mededelen... eigenlijk is er niks gebeurd het mededelen waard... dat de regen tijdelijk gestopt is... maar dat hadden jullie misschien al gemerkt... dat ik hier thuis in de gewone tredmolen loop... iets dat niemand merkt... dat ik me elke dag weer kwaad maak op "mensen" die dieren behandelen als wegwerpspeeltjes... dat weten jullie ook... dat ik zoals velen met spanning volg wie het premierschap eindelijk gaat binnenhalen... ik was fan van Chris maar moet me nu focussen op iemand anders en het probleem is dat er personen naar voren geschoven worden die ik absoluut niet kan luchten... ik ga geen namen noemen om jullie gevoelige zieltjes niet te kwetsen... den Bart weigert premier te worden wat ik eigenlijk wel slim vind van hem... die man smeedt zijn plannen liever achter de schermen... de stiekemerd... dat ik gisteren met heldenmoed heb voorgesteld het gazon te maaien omdat 't manneke stond te schilderen (letterlijk) en dat de oen dankbaar toestemde zodat ik aan de job vastzat... dus heb ik me in het zweet gezet om de klus pico bello te klaren... ik daag iedereen uit nog één overtollig grassprietje te komen ontdekken... tja ik schiet niet vaak in actie maar als het dan toch gebeurt moet het ook AF zijn... dat manneke kwam daarnet binnen met een brede grijns op zijn wezen... ik dacht eerst dat hij gedronken had maar nee hij had goed gespeeld op de golf en weer een van de lekkere rijsttaartjes binnen gespeeld die ze daar aan de lopende band verkopen... na een schamele boterham te hebben verorberd (met lange tanden) ligt hij nu languit voor de TV te... tja ik denk te slapen... terwijl ik me hier afsloof om mijn blog nog eens aan te vullen... ik wens iedereen nog een leuk weekend.. DADA!!!
Augustus was een memorabele maand... nat... winderig... grijs... in één woord ROT... niet dat ik er veel last van had want ik zat niet aan zee of in de Ardennen op vakantie maar lekker thuis naar de regen te koekeloeren tussen twee hoofdstukken van mijn boek door... de tuin heb ik ook niet horen klagen want toen ik tussen twee buien door me even buiten waagde werd ik bijna bedolven door het welig uitbottende blader-gedoe dat dringend een snoeibeurt vroeg... en kreeg... tot de volgende stortbui me naar binnen joeg... mijn teergevoelig hart bloedde echter als ik aan al die vakantiegangers dacht die zaten te kleumen en te lekken in hun vakantieoorden... niet alleen is je jaarlijkse vakantie dan verpest maar ook je portemonnee... en probeer je kinderen maar eens bezig te houden als strand en bos onbereikbaar zijn door het weer... ik heb het allemaal meegemaakt toen wij vroeger in juli vakantie moesten vieren... de hele maand aan zee of de Ardennen en tussen de buien door eens de kinderen laten verluchten... ben ik blij dat ik dàt niet meer moet meemaken... vandaag begon met zon en 't manneke trok geladen met borstel, verf en nog wat ander materiaal, de tuin in om de tuinhuisjes en het terras hekwerk eens bij te werken... helaas het heeft niet gemogen... amper begonnen en daar was de regen weer... hij is dan maar naar binnen getrokken... zette de TV aan en... viel in slaap.
Ik las bij Natoken een "ode aan de natuur" en dat maakte een herinnering in mij wakker... vele jaren geleden zat ik eens in een soort van "dip"... geen dippeke maar een DIP met hoofdletters geschreven... ik voelde me rot... had in niks zin... sleepte me door het leven als een gebrekkige slak... was één brok zenuwen en kon niks maar dan ook niks verdragen... in die tijd had een tante van mij een buitenverblijf in Heide... die tante had een been verloren door de vorming van bloedklonters... ze hadden geen auto en vroegen 't manneke en mij om hen naar hun villa te brengen in het weekend... wij verbleven daar dan twee dagen en hielpen tante in huis en nonkel in de tuin... die weekenden waren mijn redding toen... we vertrokken vroeg de zaterdag voormiddag om tante en nonkel op te halen... ik een kluwen samengebalde zenuwen... op het punt van ontploffen... en zodra we de stad uitwaren en we het eerste groen zagen opduiken ontspande ik me en werd ik weer menselijk... in de villa aangekomen begonnen we direct met stof afnemen... mieren buiten keren... eten klaarmaken... na het eten onkruid uit de tuin plukken... paadjes aanharken... etc. etc. en dat alles in een volkomen ontspannen toestand... zondagavond op de terugweg naar de stad begon ik me weer onbehaaglijk te voelen... dit alles om duidelijk te maken dat we zonder groen niet echt kunnen leven... wat die DIP betreft... na enkele huisartsen te hebben versleten die me onder de valium hielden kwam ik terecht bij een internist en die constateerde na ongeveer 5 minuten dat mijn schildklier op hol geslagen was... ik kreeg pillen en na 1 week voelde ik me al veel beter... die dokter is jarenlang mijn toevlucht geweest als ik weer eens in de patatjes lag en hij heeft me nooit teleurgesteld... de man is overleden en ik mis hem nog altijd.
