Hoeraaaaaa... er waait een fris briesje door onze tuin... zo fris dat ik warempel even naar binnen vluchtte om terug op te warmen... zodoende mogen jullie nu het genoegen smaken nog eens iets te lezen van mij... blij zeker... het is jullie geraden!

Door dat briesje is mijn hersenpan terug uit zijn sluimertoestand gewaaid... tja een hittegolf is echt niet mijn ding... ik zag het levenslicht einde november... eigenlijk zag ik nog niet veel toen... het was midden in de nacht en mijn ogen zaten zeker nog vol water... dit om te verklaren dat ik me beter voel in een koele omgeving dan in een broeikas... en het is vandaag dus koeler... buiten dan toch... ons Polleke (de schildpad) die de vorige dagen driftig over en weer holde in de tuin heb ik vandaag nog niet gezien... die zit zich in een hoekje af te vragen waarom het plots minder warm is.

Straks komt de pedicure mijn voeten verwennen en kan ik de buitenwereld betreden met versgelakte teennagels... niet dat die buitenwereld daar gaat van wakker liggen... als je oud bent wordt je gewoon onzichtbaar... de tijd dat jongens mij achterna floten is helaas voorbij... in die tijd mochten jongens dat nog doen zonder opgepakt te worden voor seksuele intimidatie... ik voelde me er toen nooit door bedreigd... integendeel... als ze het niet deden was ik ongerust... dacht dan dat ik er bar slecht moest uitzien... het kan verkeren zei die man... hoe heette hij alweer?

Ik vrees dat dit alles is voor vandaag... in mijn bed vanmorgen had ik enkele diepzinnige gedachten... spijtig genoeg zijn ze verdwenen samen met het ontbijt en het tandenpoetsen nadien... moest ik ze ooit terug vinden zijn jullie de eersten om ze te horen... nu moet ik even mijn voeten te weken zetten voor de pedicure komt.

01-07-2019 om 15:39 geschreven door Myette

En we zijn weer enkele snikhete dagen verder... dagen dat je in de vroege ochtenduren rappekes doet wat er gedaan moet worden in huis... daarna bind je een natte doek om je nek en je gooit je ergens in de schaduw neer om te liggen zweten... vandaag is de kapster mijn al korte pieken nog wat komen inkorten... ik begon stilaan te denken om mijn haar weer eens te laten groeien maar heb besloten dat het echt niet het goede moment is om nog meer haar te kweken... eigenlijk is het niet het goede moment om ook maar IETS te doen... te warm... ik ben de hitte al dik beu en de zomer is nog maar net begonnen... het beetje energie dat er nog in mijn lijf zit wordt er door opgeslorpt zodat ik me voel als een oude natte dweil... het goede nieuws is dat mijn nieuwe wasmachine het prima doet... dat mijn friteuse ontvet is en verse olie heeft gekregen en dus klaar staat voor de volgende seance... dat dochter en haar man kwamen eten vrijdag en dat het gezellig was... ik vermoed dat jullie nu denken : "so what" maar spijtig genoeg beleefde ik geen avonturen... misschien later als het wat frisser wordt... nu ga ik mijn bed opzoeken... ik hoop dat mijn nieuwe poetshulp morgen toch nog komt opdagen anders ben ik weer de pineut.

25-06-2019 om 23:02 geschreven door Myette

OEF... ik kan mijn kop terug vantussen mijn schouders halen... zonet een kort maar hevig onweer gehad vlak boven ons en ik ben er nog steeds bang voor... de tuin heeft wel zijn rantsoen water voor vandaag gekregen... van water gesproken... gisteren was het het dagje wel... de wasmachine was midden in haar witwas-programma blijven steken en was met geen macht te bewegen verder te werken... de was lag nog in het sop te sudderen dus als je de deur opende kwam er overstroming... wij dus naar de winkel... een technieker laten komen kost alleen al 70 euro... dan nog minstens 1 werkuur en "misschien" vervangstuk(ken)... zodoende maar besloten een nieuw te bestellen... dat zouden ze vandaag al komen brengen en ik zit nu in blijde verwachting... 

Thuisgekomen aan de taak begonnen de was uit de machine te halen... een zeer natte klus... dan die was met de hand spoelen met behulp van enkele emmers water... rapper gezegd dan gedaan want er zaten veel badhanddoeken in en die slorpen ontzettend veel sop op... gelukkig was het mooi weer en kon ik alles te drogen hangen op een rek in de tuin... de volgende taak was de hoek waar de nieuwe machine moet staan uitmesten... iets dat hier ook niet elke week gedaan wordt... na gedane taak hing ik vol stof- en spinnenwebben en droop ik van het zweet... heb mezelf dan te drogen gelegd in de tuin... 

Toen ik de factuur ging opzoeken van mijn oude machine viel ik weer van de ene verbazing in de andere... ik die dacht dat onze TV nog nieuw en fris was kwam tot de ontdekking dat het ding ook al 9 jaar oud is... ik zal maar al gaan sparen voor de volgende want tegenwoordig doe je met al die apparaten niet veel langer dan 10 jaar... ik heb ooit een frigo Electrolux gehad die meer dan 30 jaar onvermoeid heeft gewerkt... op het laatst werkte hij dag en nacht tot hij er plots bij neerviel... DAT waren werkers... die vind je niet meer... iets waar zoon zich altijd kwaad over maakt... hij krijgt regelmatig van die jonge gastjes mee op het werk om wegwijs te maken en die zijn dan na 1 dag "werken" de volgende dag al ziek... een burn out waarschijnlijk... tja ze zijn dan ook NA de oorlog geboren... 

19-06-2019 om 09:28 geschreven door Myette

Even verpozen... heb ik altijd al zo'n mooi woord gevonden... verpozen... en een pauze heb ik echt nodig... gisteren lag ik in mijn bed nog wat te doezelen en plots kwam er een idee in me op... ik zou mijn stoomstrijkijzer-generator eens kunnen ontkalken... tja ik las net iets over de schade aan je ijzer als je dat niet regelmatig doet... dus... na het ontbijt begon ik met moed en volharding dat ding van zijn kalk te bevrijden... een werkje met verlengingen want je moet eerst spoelen... dan vullen met azijn en water... opwarmen... laten intrekken... terug spoelen... vullen met vers water... opwarmen en even strijken... heel dat proces duurde enkele uren want een heet en logzwaar geval kan je niet zomaar even aanpakken... een zucht van opluchting toen het gedaan was en de rest van de dag heb ik mezelf beloond door een van mijn bib boeken te lezen... nu zou je denken dat ik er genoeg van had maar nee... vandaag weer hetzelfde... in mijn bed liggen denken dat de koffiezet ook wel een beurt mag krijgen... nadien kreeg ik het in mijn stomme kop ook de dampkap eens te ontvetten... iets dat rapper gezegd dan gedaan is... weer enkele uren met dat ding staan worstelen want ik moet bekennen dat ik die klus altijd maar uitstel tot dat ding eruit ziet als een volgepropte honingraat... de filter ligt nu te drogen en ik ook.

Morgen komt mijn fritesketel aan de beurt... nog zo'n vette ambetante job... maar als dat uit de voeten is kan ik met een zuiver en van schuld verlicht  gemoed genieten van enkele vetloze weken.

Misschien moet ik in het vervolg maar direct uit mijn bed wippen voor ik weer van die rampzalige ideeën krijg in doezel toestand.

14-06-2019 om 17:07 geschreven door Myette

De grote aftakeling is begonnen... volgens wat ik ooit las begint men al aan aftakelen eens je 21 jaartjes op deze aardbol gevierd heb... je staat dan de volgende dag op met een kater en dat is de start voor de verdere afbouw van je lijf... ik ben zoals men zegt "een krakende wagen" altijd geweest... omdat ik niet goed tegen sleur kan wisselde ik vaak af... de ene dag een pijntje in de rug... de volgende dag was het een teen of ander onderdeel dat zeer deed... en zo ging het verder... aan afwisseling geen gebrek... maar nu begint het wel serieus te worden... vandaag naar de dokter voor bloedafname en een van mijn recentste klachten... verdict... arthrose aan de rug met tintelingen in benen en voeten en soms hevige pijnscheuten... wat doe je eraan... niets eigenlijk... je ondergaat het gebeuren en hoopt dat het niet veel erger gaat worden... deze laatste weken werd mijn arme lijf toch wel ernstig aangevallen... mijn hart loopt over van medelijden.

Wat gebeurde er nog de laatste weken... niet veel... eigenlijk niets... ik liet de wasmachine draaien... streek hetgeen die machine me afleverde... verkortte wat broeken van 't manneke... liet mijn voeten verzorgen en mijn haar bijknippen... streelde de hond van zoon en had een babbel met dochter... allemaal enorme spannende zaken zoals je ziet... ik vergeet nog iets... ik trok ook nog wat onkruid in de tuin uit en gaf Polleke eten... boeiender werd het niet.

Terwijl ik hier mijn hart uitstort is het buiten aan 't donderen en regenen... goed voor de patatjes zeker... maar ook lekker voor het onkruid want dat groeit en bloeit dat het een lieve lust is... vertelde ik al dat die 5 dode bomen weg zijn... zoon heeft ze komen omhakken en ik mis ze eigenlijk niet... de andere bomen en struiken krijgen nu meer ruimte en je ziet ze herademen... ik moet alleen 't manneke in het oog houden en in toom want die loopt elke te speuren wat hij nu weer eens kan wegsnoeien... en als het regent begint hij hier in huis te zoeken wat weg kan... ik moet dan mijn stem verheffen om mijn spullen te verdedigen... het kan verkeren... vroeger was hij de grote vergaarder die niets kon weggooien.

04-06-2019 om 21:18 geschreven door Myette

Porren, porde, gepord... er zijn van die mensen die fantastisch kunnen porren en er zijn anderen die altijd gepord moeten worden... ja Nancy... het is weeral een tijd geleden dat ik op de biecht kwam hier... de reden is dat ik... of liever mijn rug... in panne viel en ik meer dan een hele week mijn tijd verdeelde tussen relax en bed... meestal plat op mijn rug in bed... en in die houding is het nogal moeilijk schrijven... trouwens ik had er ook geen zin in... vandaag ging het ietwat beter en... aangezien de was en de strijk en de rest de hele week waren blijven liggen waar ze  lagen ... begon ik vol goede moed aan het bijwerken van bovengenoemde zaken... ik denk dat ik wat overijverig te werk ging want na dit aangeporde blogje moet ik dringend weer gaan rusten... tja de wil is er wel maar het vlees is zwak... morgen komen de boodschappen aan de beurt... woensdag komt de poetshulp... hoop ik... en als ik dat allemaal overleefd heb zie je me misschien weer verschijnen... tot sjuus!

27-05-2019 om 20:07 geschreven door Myette

Onze tuin ziet er heel wat frisser uit nu... gisteren kwam onze lieve zoon aangesnord op zijn machine... ditmaal een BMW want de vorige vertoonde meer en meer mankementen en was niet meer veilig... die vorige was een opvallend beest volgeplakt met doodskoppen tot mijn gruwel... de nieuwe is van een saai leigrijs zonder versierselen... een teken dat zoon eindelijk volwassen wordt... vraagteken... die motor heeft ook reuzachtige zijzakken en die herbergden alle zaken nodig om bomen fatsoen bij te brengen... zodoende zijn de meeste slachtoffers van de lange hete zomer van 2018 verwijderd en zitten we nu met gaten die weer gevuld moeten worden... liefst met heel vlug groeiende struiken want we hebben geen 20 jaar tijd meer om ze te zien groeien... toen we hier ons huisje wilden bouwen kochten we een braakliggend stuk grond en moesten we van 0 beginnen... een hele uitdaging voor jonge mensen... dat stuk grond is in de loop van de tijd uitgegroeid tot een weelderige stadstuin waar we heel veel plezier aan beleefden... en nog altijd.

Dat brengt me op een ander onderwerp... we gingn beiden op controle bij de tandarts... eerst werd 't manneke zijn eetkamer grondig gepoetst wat hij zonder gekerm doorstond... heel wat anders dan hoe hij zich thuis gedraagt... toen ik aan de beurt kwam moest ik eerst een foto en het verdict was dat de tandarts het niet meer zag zitten mijn gammele gebit nog te redden... mijn tanden zijn het gewoon beu dag in dag uit steeds maar te moeten knabbelen en willen op pensioen... nu zit ik in zak en as want zal weer eens afscheid moeten nemen van mijn vertrouwde medereizigers... ze zijn en waren nooit mooi... meer lastposten... maar ja ze zijn een deel van mij... het wordt een trieste periode voor mij want... ijdel zoals ik ben... ik zie me de deur niet uitgaan met zo'n lege mummelmond... hoe ik dat ga oplossen weet ik nog niet... en nu... hoe zou het ook anders kunnen... begint man plots te klagen over tandpijn terwijl hij enkele dagen geleden bij de tandarts zat en niets voelde... rara... zal ik het negeren of???

18-05-2019 om 10:39 geschreven door Myette

Tot mijn schaamte moet ik bekennen dat ik de onhebbelijke en verfoeilijke gewoonte heb om elke dag op FB te gaan rondneuzen... soms valt het mee en kan ik eens een geniepige glimlach te voorschijn toveren maar meestal lees ik ook allerlei rare of gekke maar ook trieste zaken... wat de rare betreft OK daar kan je je eens over verbazen... de gekke doen me mijn kop schudden... de trieste blijven dan weer uren in diezelfde kop hangen... wat me wel... ook tot mijn schaamte... woedend maak is wat onze politici uitspoken... ze doen maar... nemen besluiten zonder ons te raadplegen want wat zijn wij nu eenmaal... gewoon kiesvee... maar nu wordt dat kiesvee plots overstelpt met beloftes en gepaaid en over hun bolleke gestreeld dat het een lieve lust is... denken die heren en dames nu echt dat we hen nog geloven... wat ze al die jaren in de regering gewoon aan hun botten lapten gaan ze nu eens rechttrekken... jawadde... ze behandelen ons echt als onnozele schapen maar vergeten dat die schapen ook kunnen denken en een mening vormen... ik heb gezegd!

En nu dit van mijn overbelaste lever is gewenteld kan ik overgaan tot de orde van de dag... de gewone orde dus zijnde vandaag poetsen... en dit met een kersverse poetshulp... mijn super-de-super hulp kreeg een betere job aangeboden en heeft me verlaten... ik zat dus in angst en vreze te wachten op de nieuwe die maar niet kwam opdagen... ze belde dat ze onderweg was met hindernissen... tja dat kan gebeuren natuurlijk... na een rondgang door mijn hutje met aangepaste uitleg begon ze aan haar werk... ze is vriendelijk... gewillig... doet wat ze gevraagd wordt maar... het is niet de super-de-super waar ik verwend door was... helaas... c'est la vie.

Vandaag nog een droevig nieuws gehoord... Doris Day is dood... al jaren niets meer van gehoord... ze was 97 en zeker niet in de wieg gesmoord maar toch... het duwt je weer met je neus op het feit dat je dagen geteld zijn en het brengt herinneringen boven van cinema bezoekjes met Doris in de hoofrol samen met o.a. Hudson in van die gezellige en kuise familiefilmpjes waar man en vrouw nog steevast in lits jumeaux sliepen met vrouw in nachtpon en man in lange boxershort en waar het licht in de slaapkamer altijd uitging wanneer het spannend werd... ach nostalgie... dat is nu wel anders... al bij de eerste date rukken ze elkaar de kleren van het lijf... die gasten tegenwoordig kennen geen geduld meer... en ze bespringen elkaar als wilde beesten... het ziet er soms best pijnlijk uit.

13-05-2019 om 20:19 geschreven door Myette

Voor alle moeders die niet van Antwerpen zijn

12-05-2019 om 11:07 geschreven door Myette

De aandachtige lezer weet intussen al dat ik een hartgrondige hekel heb aan sleur... en ja ik "sleurde" me de vorige dagen door het leven... niets om over te "stoeffen" dus... en wat ik nog het ergste vind is dat er niets om te lachen was... om gezond te blijven heb je elke dag een lach nodig... ook een appel maar die is gemakkelijker te vinden dan een lach... ik probeerde mezelf onder de oksel te kietelen en werd er alleen zenuwachtig van... een mop vertellen aan 't manneke gaat ook al niet want hij verstaat het niet en  een mop uitleggen is onbegonnen werk... soms neem ik mijn toevlucht tot FB en soms staat er een leuke videootje op maar meestal lees je krantenkoppen over moorden... verkrachtingen... misdaden allerhande... zaken die mijn boerenverstand met verbijstering vullen... soms schrijf ik een reactie en krijg dan van sommigen "likes" maar ook veel boze en gemene antwoorden van lieden die mijn reacties niet "liken" en ook dat kan me niet aan het lachen krijgen.

Gisteren sleurde ik 't manneke mee om wat te winkelen... na de hele week binnen te zitten moest ik buiten... de bus op... wat rondgestruind... terug de bus op naar huis... zucht van verlichting... nee ook dat is niet meer om te lachen.

Vandaag wordt de mama van schoonzoon begraven... aangezien het in Mechelen gebeurt en dit voor ons te moeilijk is werden we ontslagen van onze aanwezigheid... schoonzoon en dochter zijn erg triest want schoonmama was een goed mens... al heel lang op de sukkel... de laatste weken wilde ze er zelf uitstappen en nu is ze uit haar lijden verlost... triest voor haar zoon maar ook een opluchting want je moeder zien lijden is n iet bepaald een pretje.

Ik ga nu nog even zoeken naar een lach... met een kleintje zou ik al blij zijn... wat me echt zou helpen is een "slappe lach"... bezorg me er ene en je hebt mijn eeuwige dank.

08-05-2019 om 15:59 geschreven door Myette

Allee mijn dag begint weer goed... slecht geslapen door rugpijn... net toen ik door mijn dagelijkse sanitaire handelingen was gesukkeld... door die geblokkeerde rug zijn de simpelste zaken moeilijk... kreeg ik telefoon van mijn extra super goeie kuishulp dat ze een andere job kreeg aangeboden en dus moet ik maandag weer beginnen met een andere... driemaal snik snik snik... ik had nog nooit zo een goeike gehad en nu ben ik ze kwijt... ik draag vandaag alleen maar zwart denk... en LAP... terwijl ik hier mijn verdriet zat uit te huilen kwam 't manneke in alle staten binnen rennen omdat buurman voor onze garage staat en hij met de auto buiten wilde... ik zegde hem te gaan bellen en toen zegde hij weer dat de bel afgezet was... man kwaad... dus sleurde ik die rug de stoel terug uit en ging zelf aanbellen... bel werkte en buurman gaat zijn wagen verplaatsen... nu zit ik gewoon te wachten op de volgende calamiteit.

Ik mag nog van geluk spreken dat die rug zich zondag koest heeft gehouden want toen moesten we naar Planckendael... dat is gebeurd en het weer viel ook nog mee... alleen soms wat miezer maar gelukkig geen grote stortbuien... beestjes hebben we niet veel gespot... de meeste waren wijselijk ondergedoken en zaten te wachten op beter weer denk ik en ik kan ze geen ongelijk geven... wat Planckendael betreft... het is meer een pretpark dan een dierentuin... voor de kindjes pret genoeg... speelparken... klimtuigen en constructies waar ze in en uit kunnen klimmen... we hebben kilometers gewandeld door Azië in een dorp Kerala genaamd... veel dorp weinig dieren... dan Afrika met weer een dorp en luttele dieren... Amerika met een Western Shop... Europa waar we nog het meeste plezier beleefden aan de konijn tjes... Oceanië... en maar de routes volgen in blijde verwachting met als gevolg dat we allebei PAF zaten en dolblij waren toen onze bus verscheen voor de thuisreis... enfin ik heb Planckendael gezien en van mijn "nog te doen lijst voor mijn dood" geschrapt... wij volgen op TV verscheidene "Het Gemeime Leven Van de Zoo" programmas en daar zie je de dieren veel en veel beter en weet je... veel minder vermoeiend.

02-05-2019 om 09:58 geschreven door Myette

Zo tussen twee opruimklussen in kreeg ik plots een onbedwingbare behoefte om even mijn Buddy wakker te schudden om jullie te laten weten dat ik nog leef... ja ik leef maar hoe... in een cocon die steeds krapper wordt aangezien 't manneke zich meer en meer van de grote boze wereld afzondert en eist dat ik hetzaelfde doe... soms kom ik in opstand en doe eens iets avontuurlijks zoals ons inschrijven voor een uitstapje naar Planckendael... zeer tegen de zin van manlief die nu al de hele week met een pruillip rondloopt... ik verwittigde hem al dat hij er nog eens over gaat struikelen maar die opmerking ging aan hem voorbij... en ja we gaan op stap... volgens de meteo gaan we ons moeten wapenen met regenhoed en paraplu maar gaan doen we... wij hebben een abonnement op de Zoo en verleden jaar was ik te laat met inschrijven dus ik dacht : "dat gaat me nu niet gebeuren" en het is gelukt... zondag gaan  we beestjes kijken... met de bus van de Zoo heen en terug... van tijd tot tijd bezoeken we onze Zoo ook eens maar veel dieren zie je er niet... prachtige tuin wel.

De Paasweek was zalig... ik heb genoten van onze tuin die een verjongingskuur krijgt van jonge frisse blaadjes... kon dat met ons ook maar elk jaar gebeuren... helaas... jong en fris hoe voelde dat weer... vergeten... de meidoorn stond plots in volle bloei tot groot jolijt van onze huisduiven die vaak genietend zitten te smikkelen van de bloempjes... Polleke de schildpad loopt gezwind door de tuin en eet weer volop... ik weet niet hoe oud dat beest is maar ik schat zeker de 50 al voorbij... je ziet dat niet zo aan een schildpad... zijn kopke zag er al oud en wijs uit toen we hem kregen en toen was hij nog niet volgroeid... verleden week zaterdag hebben zoon hond en ik op het terras gezeten tot 11 u... de eerste keer dit jaar... in plaats van naar de sterren te kijken tellen we nu drones... ik heb er liefst 5 geteld... ik krijg dan steeds goesting om eens te wuiven of in mijn neus te gaan fourageren... ik zei "goesting" maar deed het toch maar niet... ooit zei een van onze badmintonvrienden eens dat ik dubbele remmen had... waar hij mee bedoelde dat ik altijd eerst nadenk voor ik iets doe en dan is het gewoonlijk al te laat... tja het heeft wel zijn voordelen want de enkele keren dat ik iets onbesuisds deed kreeg ik er achteraf geweldig spijt van... dus ik wuif en peuter niet.

26-04-2019 om 09:58 geschreven door Myette

Hierbij wens ik al mijn blogvrienden een Zalige Pasen 

20-04-2019 om 17:01 geschreven door Myette

Zonet een dringende vraag gekregen om een scheutje van mijn "droge" humor... wat is humor en wat is droge humor... elkeen heeft zo zijn of haar eigen gevoel voor humor... er zijn mensen die plat liggen van het lachen als er met slagroomtaarten gegooid wordt... iets wat mij syberisch koud laat... dan heb je de fans van clowns... zelfs als kind kon ik er niet mee lachen... je hebt onderbroeken humor... tja hier is mijn mening ietwat troebel... je hebt onderbroeken en je hebt slips... er mag voor mij een snuifje zout en wat peper op maar het mag ook niet te plat worden... liefst met een doordenkertje gekruid... in mijn familie zaten twee lolbroeken... mijn zus en mijn neef... op familiefeestjes wisselden die twee elkaar af met moppen vertellen... in het begin was het lachen geblazen maar na een tijd was voor mij de maat vol... ik hou meer van woordspelingen en als ik er zo eentje het publiek kan in werpen voel ik me super... niet dat dit zomaar uit je mouw komt vallen... het zijn meer momentum invallen... 't manneke had er een handje van weg in gezelschap mij voor het blok te zetten met een bevel om die mop eens te vertellen die we verleden week zo goed vonden... tja... verleden week... welke mop... dat weet hij niet meer en ik ook niet... daar zit je dan met publiek die in blijde verwachting je zit aan te staren en jij met rode konen je hersens maar pijnigen... tevergeefs... als dat publiek dan merkt dat er niets meer gaat komen en het gesprek terug op gang komt over koetjes en kalfjes... duikt er opeens een super mop op over een koe en haar kalf en de situatie is gered... je hebt je plicht gedaan... dit maar om te zeggen dat humor echt niet vanzelf komt hoor... momenteel heb ik niets in voorraad... in plaats van humor is er enkel droogte... is dat genoeg?

Net belleke gekregen van dochter die wil langskomen om de oudjes nog eens te inspecteren... dit oudje zat net te denken dat ze wel een dutje wilde doen... dada dutje... zal maar koffie gaan zetten en een snoepje opscharrelen... en ik dacht dat eens de kinderen het huis uit waren ik eindelijk rust zou hebben... niet dus... ik ben amper bekomen van de bestorming van zoon met hond gisteren... zoon zag er moe uit maar hond niet... toen ik even mijn rug gedraaid had sprong hij plots in mijn nek... ik heb het wel over de hond en niet mijn zoon... ik kan je verzekeren dat een dikke 40 kilo in je nek je bijna vloert... toen het lustige koppel weg was heb ik mijn bed omhelst met tranen van dankbaarheid... en nu KOFFIE.

14-04-2019 om 14:39 geschreven door Myette

Wat kom ik hier eigenlijk doen... heb niets te vertellen... ik zou jullie kunnen vertellen hoe het in huize Myette loopt de laatste tijd maar dan ga ik zagen en ik heb me vast voorgenomen dat ik wel oud wil worden maar geen ouwe zagemie... dat zegt veel over de toestand hier nietwaar... daarom heb ik niet veel zin om te bloggen.

Toch ga ik een poging wagen en mijn hersenpan pijnigen om er wat positiefs uit te persen... beetje geduld ik zit nog te persen... OEF... dat deed pijn en tevergeefs... ik kan wat zeveren over het goede weer en de uitbottende struiken in onze tuin maar dan kom ik onvermijdelijk weer op die dorre bomen terecht en op het manneke die soms uren lang in de tuin zit te zagen... echt zagen met een echte zaag... een botte dan nog wel... en die stilaan onze eens zo weelderige tuin aan 't vernielen is... waarom... omdat hij geen benul van snoeien heeft... ik vroeg hem eens wat overtollige twijgen weg te snoeien van mijn rode lievelingsboom... kwam in de tuin en schrok me een bult... twijgen weg maar wel tot op het tandvlees... dat vraagt zeker 10 jaren voor we nog wat blad kunnen verwachten... en 10 jaren is lang op onze leeftijd... ik ben in een franse coleire geschoten en... ja... het was oorlog... ik probeer zoveel mogelijk geduld te oefenen maar soms wordt het me teveel en ontplof ik.

Et voilà ik ben weer aan het zagen tegen jullie... ik ga me terugtrekken en wat in een hoekje zitten sudderen zodat ik niemand lastig val... tot in betere tijden.

31-03-2019 om 11:53 geschreven door Myette

Hoera... de lente is in 't land... hoe weet ik dat... omdat onze Pol (de schildpad) uit zijn winterhol is gekropen... het beestje zit dan helemaal vol opgedroogde modder en ik geef hem dan een douchke... aan zijn gedrag te merken heeft hij een ontzettend ochtendhumeur... zeggen kan hij het niet maar tonen wel... dat water over zijn schild beviel hem niet en het witloof dat ik hem voorhield (nochtans zijn lievelingskost) ook niet en hij repte zich rappekes weg van mij... ik mocht hem ook niet onder zijn kin strelen... ach ik begrijp dat wel want 's morgens moeten ze me ook gerust laten. 

Vrijdag ben ik voor de eerste keer dit jaar in de tuin wat gaan zitten lezen... allee lezen is veel gezegd... ik zit dan rond te kijken om de ontluikende knoppen op onze bomen te tellen en te bewonderen... spijtig genoeg heeft de voorbije hete zomer onze tuin mishandeld... 5 bomen helemaal ros en zo dood als een pier (een dooie pier dan) en die zullen eruit moeten gehaald worden... ik moet nog iemand vinden die dit wil doen tegen een betaalbaar prijsje... 't manneke wringt natuurlijk weer tegen en zegt dat hij dat gaat doen maar ik zie mijn ouwetje nog niet in die hoge conifeer klimmen... de wil is er wel maar de rest wil niet meer mee... ik die altijd zo trots was op onze welige tuin voel me nu diep getroffen in hart en nieren en kijk met angst en beven uit naar de zomer... nog zo eentje en ons hofke wordt een rampgebied.

Gisteren ons een kriek gelachen (waarom een kriek) met Kiko... dat beest is namelijk stikjaloers als zijn baasje iemand teveel aandacht geeft... dus toen ik zoon lief over zijn pasgeschoren kop wreef loerde hond even vies naar ons en ging den bompa ('t manneke) opvrijen zoals een klein kind dat wil laten zien dat het hem niets doet... toen ik naast zoon ging zitten en we elkaar omarmden kon hij (de hond) het niet meer houden en sprong met zijn 44 kilo boven op ons... als zoon thuis de poes en het konijn wil knuffelen probeert hij zich er ook altijd tussen te wringen en als zoon hem dan tot de orde roept gaat hij mokkend ziutten toekijken... toch wel grappig.

Vrijdag is onze lieve zoon naar de controle gereden met ons Poloke... eerst hadden we Polo laten nakijken in de garage en dat kostte ons een aardige duit dus waren we er gerust in... helaas... Polo zelf slaagde met vlag en wimpel maar de autodocumenten waren niet in orde... het origineel had 't manneke verleden jaar weggegooid en dat had me ettelijke uitstapjes naar de verzekering... de politie en de controle gekost... ik dacht dat alles pico bello was maar nee er ontbrak nog 1 papier en dat papier is nu aangevraagd en binnen 3 maanden moet Polo weer naar de controle MET papier... zoals bij ons steeds het geval is... niets gaat voor de eerste keer goed... zoals de badkamer waar de loodgieter werk aan had enkele weken geleden... sindsdien hing er een constante rioollucht... dan maar de loodgieter gebeld en die heeft het opgelost... dat kostte me alleen een kop koffie en enkele koekjes... badkamer terug frisruikend.

En zo kabbelt ons leven verder met hier en daar kleine probleempjes... vandaag schijnt de zon weer en kan ik terug de tuin in straks om met lede ogen naar die rosse coniferen te zitten kijken... ik ben anders bezig met een boek van Stephen King... IT... een knoert van een boek van 10 cm dik... waar die man het blijft halen is mij een dik ? want ikzelf zou met de beste wil van de wereld geen fictief verhaal kunnen produceren... en dan zoveel gruwel... maar ja hij doet het maar en ik geniet ervan.

24-03-2019 om 10:01 geschreven door Myette

The blues... ambetant en het gaat wel voorbij maar de tijd dat je erin zit voel je je niet bepaald gelukkig... en ik zit er middenin... ik heb nergens zin in... sleep me thuis rond om de noodzakelijke dingen te doen... geen zin in wat dan ook... the blues.

De voorbije weken waren dan ook niets om over naar huis te schrijven... ja we hadden enkele etentjes met vrienden maar ik ben niet de persoon om fotos te nemen van wat er op mijn bord ligt en er lyrisch over te schrijven... dat komt zelfs niet in me op... wat ik wel deed de voorbije weken is... iets wat ik beter niet zou doen maar het is machtiger dan mezelf... commentaar schrijven op FB over politieke gebeurtenissen... tja waarom doe ik dat... omdat ik onrecht haat en al mijn haren daar van overeind komen te staan... ik geef dus... naar mijn eigen mening nuchter commentaar... maar wat ik dan te horen krijg is niet bepaald nuchter te noemen... haat en beschuldigingen... dan vraag ik me af waar de wereld heen gaat... alles wordt uit de context gerukt... men leest alleen wat men wil en LAP de beerput loopt over... dit alles is niet bevorderlijk om mijn blues in roses te veranderen... wat heb ik ervan geleerd... dat ik beter mijn grote mond zou houden en de boel de boel laten maar of ik dat ga kunnen... ik ben vredelievend van aard... val nooit iemand aan of het is met een vriendschappelijke plaagstoot... maar als men me slaat klop ik terug... alhoewel sommige mensen echt een bord voor hun kop hebben en daar is gewoon niet mee te praten.

Ik las de weerberichten en die zijn verwarrend... het gaat vriezen en sneeuwen... nee het wordt terug warmer... ik opteer voor dat laatste... kan ik misschien mijn moed bijeen grabbelen en mijn neus de deur uitsteken... hoop doet leven.

18-03-2019 om 10:12 geschreven door Myette

Alhoewel ik niet echt een bang kieken ben... integendeel... ik zal gevaar nooit de rug toedraaien... ik trek dan mijn schouders naar achter zodat mijn borstpartij een halve meter naar voor schuift... laat mijn oogbollen uitpuilen... zet daarbij mijn afschuwelijkste gezicht op en... kijk het gevaar recht in de ogen... dat is gewoonlijk voldoende... echter... er zijn enkele zaken waar ik echt schrik van heb en dat zijn... onweer... stormwind... overvloedige regen of extreme droogte... noem het maar natuurfenomenen... en je staat er machteloos tegen... dus vandaag beleef ik niet mijn rustigste dag wegens de storm... ik heb de gordijnen dichtgetrokken om de zich diep buigende bomen niet te moeten zien... en heb het geluid op mijn computer aangezet zodat ik nu zit te genieten van allerlei achtergrond bliepen en kloppen... dat alles om het bonken van de wind tegen onze ramen niet te moeten horen... zonet belde zoon voor een babbel... zijn manege stelt het goed... poes en konijn trekken zich niets aan van het natuurgeweld... alleen die grote lobbes van hond Kiko zit te bibberen als een rietje... tja dat heb je met macho's... maar ik voel mee met hem... een lotgenoot.

Ik zat daarstraks op FB en zette een reactie op een video die in het nieuws was... man man kreeg ik daar een boel modder over me heen... de meeste mensen kunnen echt niet meer gewoon hun mening zeggen zonder meteen te schelden... ik ben een "gestoord mokkel"... "oliedom"... eentje wenst me "door 10 negers verkracht te worden"... van "gestoord" gesproken... niet dat dit me zal tegen houden mijn mening te verkondigen... wie niet akkoord gaat kan me dat gewoon zeggen en ik zal luisteren maar mensen die schelden negeer ik.

Vrijdag zijn dochter en schoonzoon nog eens komen eten... vroeger gebeurde dit elke week... dan om de twee weken... dan eens per maand en nu... ik schaam me het te zeggen... alleen nog soms als ik "in the mood" ben... jammer genoeg ben ik vaak niet in stemming om een halve dag in de keuken te staan koken... de leeftijd begint zijn sporen na te laten... elke week zaterdag komt zoon met de Kiko en dan gooi ik wat extra voer in de kookpot... volgende vrijdag komen er vrienden op bezoek... vroeger werd er dan uitgebreid getafeld... nu wil ik me daar niet meer aan wagen en heb het opgelost door voor te stellen dat ze bij ons uitgebreid komen aperitieven en dan trekken we samen naar een restaurantje in onze buurt... dat moet lukken.

10-03-2019 om 16:33 geschreven door Myette

Wat kan ik jullie vandaag wijsmaken... niet veel want voorbije week was er eentje van zwijgen... met dikke prop watten in je eetkamer kan je niet veel zeggen... hoogstens wat lispelen... eten was ook op rantsoen... moeilijk en vermoeiend om je boterhammeke aan één kant te houden terwijl je kauwt... je krijgt er dan weer een zere nek van... dat leed is "bijna" geleden... prop eruit... ik kan weer klappen... helaas is er niet veel om over te klappen... we deden zondag een oude-mensen-wandelingetje in het Rivierenhof... met dat prachtige lenteweertje zou het doodzonde zijn je neus niet buiten te steken... we deden boodschappen in de Carrefour en ik kwam duizelend buiten... gewoon overwelmd door de uitbundige keuze daar... tja ik doe mijn inkopen gewoonlijk in een andere en kleinere supermarkt... de vorige keer echter kocht ik zoals gewoonlijk een 4 kg zak persappelsientjes en toen ik die de enkele dagen later thuis opende kon ik er al direct 4 rotte uithalen... elke dag weer enkele rotte... toen werd ik kwaad en besloot daar niet meer te gaan winkelen... zodoende... ik trok ook nog naar een winkel van Base voor uitleg over de laatste factuur en naar Van den Borre waar ze iemand hebben die Scarlet vertegenwoordigt... de jonge gast die ik er aansprak kwispelde bijna toen ik over Scarlet begon... hij dacht namelijk een nieuwe klant te kunnen strikken... dat viel tegen... nieuwe klanten worden met gejuich binnen gehaald maar je moet niet met klachten afkomen want dan geven ze niet thuis... enkele dagen later kreeg ik bericht van Scarlet dat ik een nieuw telefoonnummer heb voor vaste lijn maar het is nog niet geactiveerd... "nog enkele dagen geduld mevrouw" zei de Hollandse juffrouw aan de telefoon... dit met een voor mij bijna onverstaanbare hollandse tongval... waar zitten tegenwoordig onze Vlaamse meiden... aan de telefoon niets dan Hollanders te horen... sommigen verstaanbaar anderen met 3 hete patatten in hun mond.

Na het prachtige lenteweertje moeten we minstens een hele week regen en wind verwachten... morgen een etentje met 6  vrienden... 't manneke begon weer lastig te doen maar desnoods ga ik alleen... ik laat me niet helemaal afsluiten van de buitenwereld omdat meneer zich terugtrekt... en vrijdag komen de kinderen eten dus ik ben wel even bezig... vandaag ga ik nog even profiteren om mijn Buddy wat op te poetsen... waar de rommel vandaan blijft komen is me een raadsel maar op een wip staan er allerlei dingen in mijn bestanden waar ik echt niet voor gekozen heb... en misschien nog wat rommelen in wat kasten... ik ben zo iemand die niet vlug iets weg gooit... het kan misschien nog wel eens van pas komen... ken je dat... dan trek je een schuif open... zoals ik daarnet... en vind je doosjes met allerlei spulletjes die van ouderdom verroest of vastgeplakt zitten en die je alleen nog maar met ether kan loswrikken uit dat doosje... net gedaan... één schuif weer netjes.

04-03-2019 om 10:58 geschreven door Myette

Iemand of iets verliezen is altijd triest... enkele jaren geleden verloor ik een van mijn beste maatjes. we waren samen opgegroeid... hebben ettelijke kilometers gewandeld en gefietst om nog niet te spreken over de ontelbare uren dat we samen gingen dansen... we waren onafscheidelijk... en toen... zei de dokter : "die rechterheup moet eruit"... dat was een zware slag maar wat moet dat moet zodoende heb ik mijn trouwe maatje in de kliniek gelaten en ging naar huis met een nieuw... het doet zijn best maar ik voel er niet hetzelfde voor als voor zijn voorganger... ietwat later liet mijn galblaas stiekem infiltranten binnen... die begonnen zich te roeren en moesten eruit... dat gebeurde maar met meenemen van de galblaas zelf en dat heeft mijn gal me kwalijk genomen want bij elke nies of hoest krijg ik daar ter plaatse een ferme steek... een tijdje geleden kreeg ik last aan een bovenkies... als ik op iets hard beet wipte ik enkele centimeters op van de pijn... ik dacht het te verhelpen door die kies te pamperen met speciale wonder tandpasta en dito mondspoeling... ik geef je de namen niet door want het hielp toch niet... dan begon die kies te wiebelen zodanig dat ik bang was hem plots in mijn bord te zien vallen... gisteren belde ik naar de tandarts en tot mijn grote verwondering mocht ik direct komen... ik vertelde mijn heupen dat we gingen wandelen met als resultaat gejuich van de nieuweling en een diepe zucht van de oudere... ik heb thuis nog eens liefdevol naar mijn kies gekeken en afscheid genomen... hij wiebelde liefdevol terug... en wij vertrokken... voor de laatste keer samen... de kies is eruit... gisteren de hele dag met prop in de mond gezeten tot plezier van 't manneke want praten was er niet bij... eten of drinken ook niet...ik ben dan maar naar mijn bed getrokken... daareven mijn fruitsapje gedronken en voorzichtig een havermoutpapje gelepeld... dan de helft van mijn gebit gepoetst en een verse prop watten op het braakliggend gebied gelegd... dat voelt al frisser aan...het leven is één afscheid nemen.

20-02-2019 om 09:33 geschreven door Myette