Verleden jaar vatte ik het plan op mijn vroegere... in een ver verleden geschreven logjes... eens te herlezen... men weet wat er gewoonlijk met plannen gebeurt... niets dus... maar toch... vandaag kwam dat plan plots bovendrijven en begon ik te lezen... ik zie nu het nut in van een dagboek bijhouden want ik las dingen die ik totaal vergeten was... toch wel plezant... zo las ik dat ik geplaagd zat met een jeukende bobbel uitslag in 2006... niets nieuws onder de zon want ik zit er nu ook weer mee... niet dat dit nu zo interessant is maar ik vertel het maar even... zo tussen neus en lippen door... in diezelfde periode gingen we naar een oubollig bal met kaartvrienden waar ik me dood verveelde... wist ik ook niet meer... dat bal heeft geen diepe indruk nagelaten... de bedoeling is die logjes... of enkele ervan... uit te printen en als verrasing na te laten aan mijn kindjes... zo kunnen ze lezen welke rare bokkensprongen... of liever in dit geval geitensprongen... hun moeder maakte in de tijd dat diezelfde moeder nog kon dansen en springen... toen ik zo zat te genieten van mijn memoires belde een van onze vroegere vrienden me op om af te spreken voor een etentje... helaas... ik vind het geweldig tof dat ze ons niet vergeten maar ik moest forfait geven wegens 't manneke zijn tandloze staat... het is echt geen sinecure om met hem aan tafel te zitten... spijtig maar het feit dat ze me belden doet me al plezier zodoende ga ik niet klagen.

In dat plan zat ook verweven een hele rits foto's scannen om op een usb stick te zetten voor het nageslacht... vertikt mijn scanner het toch wel zeker om te werken... hij maakt wel een geluid alsof hij wakker wordt maar doet verder niets... ik vrees dat ik zoon weer eens zal moeten lastig vallen en dat jong heeft het momenteel weer druk met ongedierte bestrijden... en zolang hij daar mee geplaagd zit wil hij niet bij ons binnen komen... ditmaal verdenkt hij een collega van hem die niet al te proper is en zijn werkplek heeft besmet... je merkt dit niet dadelijk maar als het begint op te vallen hebben die beesten zich al lekker ingenesteld... zodoende begint de ellende weer opnieuw... zoon in paniek aan de telefoon en moeder draagt zijn ellende op haar rug mee.

31-01-2020 om 15:23 geschreven door Myette

Pfff... en daar is alles mee gezegd... de dagen volgen elkaar op... de ene al saaier dan de andere... pfff... vandaag zou als hoogtepunt van de week een klusjesman ons keldervenster komen schilderen maar ook dat was pfff... hij kon niet komen... of had geen goesting... dat kan ook... ik heb er alle begrip voor... het regent dan eens een dag niet en je wil dan liever op stap met je vriendin... en ik blijf zitten met de hoop dat hij een van de volgende weken zal komen opdagen... indien niet zal ik op jacht moeten gaan voor een andere klussenman... pfff.

Zoals ik al zegde mijn eens zo levendige leventje is op een saai spoor gekomen... als er eens iets gebeurt is het niet echt leuk... zoals mijn buurvrouw die op intensieve terecht kwam... de buurman belde ons en stond te stotteren toen hij het vertelde... blijkbaar is ze nu wat beter maar moet nog tests ondergaan... de hond van zoon is nog maar eens onder narcose moeten gaan om de operatiewond terug te openen... ook een ellende voor hem en het baasje... dan hebben we het gebitsprobleem van 't manneke die... waarvan door het uittrekken van een tand de prothese niet meer past en om de haverklap uit zijn mond valt... dat vindt  manlief natuurlijk irritant en laat dat duidelijk en hoorbaar merken... nog enkele weken geduld en de rest van zijn tanden gaan ook foetsie... tanden weg... prothese idem... en enkele weken pap en puree maken tot zijn kakelverse tanden er zijn... en dan is het mijn beurt want ik zit ook met weerbarstige bijters te sukkelen... oud worden is toch ZOO plezant... ik kan soms mijn plezier niet meer op.

Om over iets anders te zeuren... waar blijft eigenlijk die heel koude winter die men voorspelde... nu las ik weer dat we een heel droge en hete zomer moeten verwachten... ik hoop uit het putteke van mijn herte dat ze hier ook weer verkeerd zitten want uitdrogen doe ik al van mezelf en daar heb ik geen hulp bij nodig.

Over het nieuws zullen we het maar niet hebben want daar word je alleen moedeloos van... politiek is al even hopeloos en smerig... in afwachting van een nieuwe regering zitten de restanten te kissebissen wie op dit of dat stoeltje mag gaan zitten en intussen uit pure verveling wat nieuwe verdoken belastingen te verzinnen... ook niets om over te juichen.

Maar nu druip ik af met hangende oren en... moest ik een hond zijn... zou mijn staart mee hangen... tot in betere tijden.

18-01-2020 om 17:20 geschreven door Myette

En we zitten in het nieuwe jaar... het is maar wat je nieuw noemt... elk jaar hopen we dat het volgende beter zal uitdraaien dan het vorige en elk jaar weer krijgen we de nodige problemen op ons bordje... maar zolang we hopen blijven we dapper aanmodderen... wat gaat dit verse jaar ons weer brengen?

De vorige weken waren niet bepaald om WOW tegen te zeggen... meestal was het pure verveling en routine klussen... afgewisseld met hier en daar een kleine afleiding... de buren die voor de jaarlijkse nieuwjaarsdrink kwamen... toen ze binnen stapten begonnen ze al met te zeggen dat ze alleen water wilden drinken en dan nog plat water... nu heb ik veel in huis behalve plat water dus hebben we met zijn allen kraantjeswater zitten drinken... wel uit champagne kelken want ik weigerde weer andere glazen uit de kast te trekken... niet echt bevorderlijk om de stemming erin te brengen... die was er dan ook niet... we hebben de namiddag doorgebracht zoals bij de dokter... niet echt leuk en ontspannend... toen ze weg waren heb ik me dan ook een ferme Martini ingeschonken om mezelf weer op te krikken... zondag kwamen dochter en schoonzoon op bezoek met een zak vol snoep voor 't manneke... dat manneke verjaarde en is nu 92... ik kan het nog altijd niet geloven dat we nu twee oudjes zijn... zaterdag kwam zoon met Kiko op bezoek en belde al van onderweg om verband klaar te leggen want de hond zijn operatiewond was open gegaan en we konden al beginnen met schoon maken en vers verband aanleggen... iets wat dat beest gelukkig gewillig ondergaat... hij belde gisteren met de uitslag van het labo... kanker 2de graad dus kans op uitzaaiingen... geen prettig nieuws... na het vreselijke jaar dat zoon had in 2019 vrees ik dat het verlies van zijn troeteldier hem zou opbreken... hij kan momenteel niet veel meer aan.

Zondag komt ons ex buurmeisje met haar man ons bezoeken... ik had al lang niets meer van hen gehoord en dacht dat ze de oudjes vergeten waren maar nee... plots duiken ze weer op... die kinderen staan natuurlijk nog wel in het volle leven... een baan... veel vrienden... ik begrijp dat wel... het doet wel plezier dat ze nog tijd willen doorbrengen met ons... ik hoop alleen dat ze ook geen plat water willen drinken.

Donderdag wordt de klapper... dan gaan de meiden op stap... de meiden zijn een vriendin en ik... zij met een wandelstok en ik ietwat amechtig... ik denk dat het meer een gezapige kroegentocht gaat worden... ergens iets drinken met een ferme babbel... dan een kleine kuier naar een ander café en misschien nog een derde tot het tijd is naar onze respectievelijke echtgenoten terug te keren... ach men roeit met de riemen die men heeft nietwaar... alleen worden die riemen korter en korter.

07-01-2020 om 15:04 geschreven door Myette

En LAP we hebben weeral prijs... niettegenstaande mijn belofte alleen nog iets positiefs te vertellen voor het jaar om is moet dit me toch van de lever... gisteren belde zoon me om te vertellen dat hij bij de hond enkele gezwelletjes had ontdekt en dat de dierenarts  vaststelde dat een ervan zeker kanker is... hij wordt maandag geopereerd... de zoveelste slag voor zoon... zoals ik al zegde... 2019 was een super ROT jaar voor ons... die hond is als een kind voor hem en ik hou mijn hart vast wat de gevolgen gaan zijn als hij die moet afgeven... sommige mensen zijn blijkbaar voorbestemd om pechvogel te worden en dat is zo met onze zoon... als kind al was hij steeds op de verkeerde plaatsen op de verkeerde tijd en dat gaat zo maar verder... ik zit hier dus nog maar eens met een hart vol pijn en een kop vol zorgen te hopen dat het goed afloopt.

Een nieuw jaar... waar is de tijd dat ik dacht dat een nieuw jaar beter zou worden dan het voorbijgaande... jaja hoop doet leven... en hoop moet je blijven houden of je gaat eraan kapot... enkele jaren terug was sterven iets waar ik niet aan kon denken zonder afgrijzen want er was nog zoveel dat ik wilde beleven... de tijd waarin we leven is zeker boeiend... nieuwe uitvindingen... robotica in opkomst... als fanatieke SF fan wilde ik daar bij zijn... helaas... deze laatste jaren vergden ietwat teveel van me en ik betrap mezelf erop dat ik naar rust verlang en dat ik op een keer die dood niet meer zal vrezen... maar momenteel zit er nog wel genoeg fut in mij om het nog een tijdje vol te houden... ik moet wel om man en zoon tot steun te dienen.

Weet je wat ik het meeste mis... eens de slappe lach krijgen... tja misschien raar om te zeggen maar in vroegere tijden hadden we veel kennissen die we "vrienden" noemden... eens je niet meer mee kunt zie of hoor je die vrienden niet meer... maar we beleefden plezante tijden samen met een glaasje van 't een of 't ander... er werden moppen verteld... er werd gelachen... en DAT mis ik dus... nu hoor ik alleen nog over operaties en allerlei kwalen praten en dat is niet bepaald ontspannend omdat ik al genoeg te stellen heb met mijn eigen pijntjes... een vroegere chatvriend stuurt me vaak plezante mailtjes maar als ik het probeer door te geven aan man krijg ik alleen  een starende blik... nu zaten 't manneke en ik vroeger ook al niet op dezelfde golflengte maar toch... ik vrees dat ik op den duur ook zo'n oud uitgedroogd en melig "wefke" ga worden bij gebrek aan een klankbord.

Volgende week nodigde ik onze geburen uit voor een nieuwjaarsdrink en de week daarna sprak ik af met een vriendin om wat bij te praten... ik ga proberen af te spreken dat we eerst een klachtenuurtje houden en dan mag er alleen over plezante dingen gesproken worden... is dat redelijk of niet?

28-12-2019 om 09:56 geschreven door Myette

Om te beginnen met de kop wens ik allen een vredige en liefdevolle Kerst en als het even kan een gezond en voorspoedig nieuw jaar 2020.

Dit was dus het voorgerechtje... wat het hoofdgerecht betreft... ik kan momenteel niet veel plezants vertellen want als er al iets gebeurt ten huize van is het echt niet om over naar huis te schrijven... de routine klussen hier in huis... afgewisseld met hier en daar een oprisping... onderbroken nachten door manlief die er een gewoonte van maakt zo rond 4 uur rond te gaan dolen en als man iets doet is dat nooit discreet... nee hij vraagt zich dan luidkeels af wat hem toch scheelt omdat hij niet kan slapen en moeilijk uit zijn woorden komt... niettegenstaande ik hem al tig keren heb verteld wat het verdict van de dokter was... iets wat verspild speeksel is... blijkt het niet door te dringen... zo ook deze nacht... om 4 uur hadden we prijs... na zowat een heel uur gestommel trok hij naar beneden om de TV aan te zetten... zijn beste slaapmiddel... toen ik dan eindelijk weer in slaap gesukkeld was... je ligt dan te denken aan al wat nog kan en zal komen en dat is niet aanlokkelijk... werd ik om 7 uur wakker geroepen omdat "de chauffage niet werkte"... ik gilde terug dat die maar om 7u30 terug zou aanspringen... draaide me grommend om in bed en meneer kwam terug in bed om daar wat te liggen woelen... resultaat... madame slecht gezind want niet uitgeslapen... madame die tegen alles opbotst want niet uitgeslapen... madame met een zuur gezicht want niet uitgeslapen... meneer zich van geen kwaad bewust want hij zal straks wel voor zijn TV slapen... wat doe je aan zoiets... niet veel.

Tijd voor een dessert... zaterdag kwam zoon met hond weer op bezoek en hond was in een weerspannige bui... ja dieren kunnen dat ook hebben... toen ik "een pootje" vroeg trapte hij het af... toen zei ik dat als ik geen pootje kreeg hij ook geen snoepje van me kreeg... hij bekeek me aandachtig... zo van... meent de bomma het nu... kwam naar me toe en legde zijn kop in mijn schoot... bomma smolt natuurlijk weg en kweelde : "je bent toch een lief schattebolleke" en op slag legde hij een grote zware harige poot op mijn knie... en wat deed de bomma... naar de keuken spurten om een kluif te gaan halen met hond achter me aan... zoon lag plat van 't lachen... toen ze moesten vertrekken en hond zijn speeltouw terug moest leggen... iets wat hij anders vlot doet... heeft hij het zeker wel 5 keren ergens anders neergepoot... jaja dieren kunnen het niet zeggen met woorden maar ze kunnen zich wel verstaanbaar maken... hond is dan ook een manneke... weliswaar een beknot manneke... maar hij heeft een eigen wil en zoon moet hem regelmatig tot de orde roepen... op Kerstavond komen ze ook naar ons terwijl dochter en schoonzoon het laten afweten... de hond heeft ooit schoonzoon een klein knapje gegeven en nu willen ze niets meer te maken hebben met hem... iets wat zoon heel kwalijk nam en mij veel verdriet... wat doe je eraan... niet veel.

Tja die feestdagen... voor mij is dat al jaren een droevige periode die ik vlug achter de rug wil hebben... ik dacht even de lichtjes in de stad te gaan bewonderen maar het weer wil niet meewerken... regen en nog regen... de lichtjes zullen zonder mij ook wel blijven schitteren voor allen die zich nog in kerstsfeer wentelen... toen ik jonger was en de kinderen nog kind deed ik alles om Kerst te vieren... de boom met weerspannige lampjes zetten... gevulde kip of kalkoen braden... een feesttafel dekken voor de hele familie... uren ronddraven om kadootjes te vinden... enkele dagen na de Kerst verjaart zoon en toen die nog een zoontje was moest hij ook een feest krijgen... dus weer koken en dekken... dan Oudejaar en wie was de pineut... moeke hier... die hele periode was een echte uitputtingsslag voor mij en zo voelde ik me dan ook nadien... en toch voel ik een soort nostalgie als ik eraan denk... die familie van toen is er niet meer en dat voelt pijnlijk aan... wat doe je eraan... niet veel.

En met deze gelaten laatste woorden sluit ik af... misschien dat je me nog even ziet verschijnen voor het jaar voorbij is... alleen als ik eens iets positiefs kan vertellen want ik ben mijn eigen gezaag beu aan 't worden.

23-12-2019 om 12:04 geschreven door Myette

Hallo iedereen... oftewel de enkelen die de moeite namen mlijn blog te bezoeken... die ik hiermee van harte bedank... ik heb me enkele weken in mezelf teruggetrokken omdat... eerlijk gezegd... ik me afvroeg waarom ik nog de moeite nam mijn hart hier uit te storten... tja waarom... ik weet het nog niet... het is sterker dan mezelf denk ik die wens zich schriftelijk te uiten... als kind al maakte ik lijstjes met dingen die ik wilde doen of al gedaan had en die ik dan met puur genot kon doorstrepen... ik las alles wat me onder de ogen kwam... ook de reclames op tram en bus... mijn nieuwe leesboek was elk jaar al de eerste dag uitgelezen en daar zat ik dan zonder leesvoer... in de bib mocht ik maar 1 boek per dag meenemen en dat was een hele tocht van mijn huis naar de bib... op vakantie bij bobonne kon ik op het toilet nog wat lezen want naar oude gewoonte veegde men zijn poep daar af met krantenpapier... iets wat mijn stadse ouders niet kenden... tot daar mijn lees- en schrijfwoede.

De voorbije weken en maanden waren één pot ellende... over mijn zoon schreef ik al... momenteel is het rustig daar maar ik hou mijn hart vast als de dagen warmer gaan worden... is die rust definitief of slapen zijn belagers nog... af te wachten... enkele dagen geleden vond hij Prutske het konijn door in de tuin... er was die nacht een geweldige explosie in de buurt en misschien is dat de oorzaak... te erg geschrokken... op de camera liep het nog fleurig rond en zijn banaan was opgepeuzeld dus het beestje was niet ziek... weer een tegenslag die zoon te verwerken kreeg en moeke aan de telefoon moest aanhoren... dan kwamen de werken aan onze achtergevel... misschien een stommiteit om dat nog te laten doen op onze leeftijd maar die gevel was echt aan 't brokkelen... enfin... een ploeg Roemenen kwam de stelling plaatsen... geen probleem... enkele dagen later kwamen 2 andere Roemenen aanrukken... spanden doeken en plakten alles af... wij gerust... dan begon het uitbikken van het oude cement... veel lawaai maar voor de rest OK... tot... ze begonnen met zandstralen... op een wip stond het hele huis binnen in wolken zand... door allerlei minuscule kiertjes langs ramen en deuren vloog het binnen... ik in paniek naar de aannemer gebeld... die man kwam direct en gaf de mannen bevel alles binnen af te plakken... maar het kwaad was al geschied... alles maar dan ook letterlijk ALLES moest afgewassen en gewassen worden... de aannemer stelde voor zijn mannen met een industriele stofzuiger aan het werk te zetten binnen maar dat zag ik echt niet zitten... dus stelde ik voor het zelf te doen mits een tegemoetkoming en dat werd grif aangenomen... na 2 dagen hard labeur was de living... de keuken... de badkamer terug in bewoonbare staat maar ondergetekende lag plat... verschrikkelijke rugpijnen en daar bovenop een maagontsteking... ik loop niet vlug naar de dokter maar na 7 dagen afzien liet ik hem toch maar komen... een pijnstiller gekregen die redelijk mild is voor de nieren en ik kon weer rechtkrabbelen... intussen moest ik ook nog het gezeur van manlief verdragen... alles bijeen een beetje teveel van het goede... onze huisarts zegde me eens dat ik een sterk vrouwmens ben maar die kunnen ook breken... als puntje bij paaltje komt sta ik er alleen voor... ik heb niet alleen mijn eigen last te dragen maar sleur ook nog die van man mee... dit klinkt nu meelijwekkend maar zo voelde het wel aan... ik zag het gewoon even niet meer zitten.

Gisteren kwam mijn poetshulp extra enkele uren helpen om het vieze buitenwerk weer aantoonbaar te maken... de regen helpt ook om wat van het vuiweg te spoelen... binnen vind ik nog elke dag weer zand en stof alsof het uit de lucht blijft neervallen maar de gordijnen zijn gewassen en hangen weer en mijn huisje ziet er weer toonbaar uit totdat ik hier of daar een la open trek en verdekke zand vind... ik vrees dat dit nog wel een tijd gaat duren... had ik dit voorzien ik was er niet aan begonnen maar ja.

Intussen is het weer hoog tijd om kerstkaarten te schrijven en inkopen te doen voor de Kerst... dat zal heel bescheiden worden... de tijd dat ik kalkoenen braadde en hele menus afwerkte is onherroepelijk voorbij... aangezien zoon en dochter niet meer door één deur kunnen zullen moe en va maar thuis blijven met de Kerst en zuinig nippen en knabbelen aan... weet nog niet wat... aangezien manlief zijn tanden het lieten afweten wordt eten ook een probleem... dat moet zacht en hapklaar zijn... zonder brokken of wat dan ook... ik hoop iets te vinden in de supermarkt dat ietwat feestelijk en toch hapbaar is voor meneer.

In afwachtting hiervan wil ik de aanwezigen hier een gezellige Kerst wensen en tevens een gezond en voorspoedig 2020... santé!!!

14-12-2019 om 11:37 geschreven door Myette

Met gevaar theatraal over te komen... iets dat me geheel vreemd is... beken ik dat mijn hart bloedt... voor mijn zoon dan wel... als je kind, hoe oud het ook mag wezen, dik in de knoei zit, lijdt je ontzettend mee... ik ga niet meer uitwijden over die enge beesten waar hij mee geplaagd zit maar het feit is dat het nog helemaal niet opgelost is... en het ergste is dan nog dat niemand er iets kan of wil aan doen om te helpen... ik ben hier al de hele week aan 't mailen en bellen naar allerlei instanties om hulp te vragen en wat doen ze... za geven niet thuis of zeggen dat ze niet kunnen helpen... ontmoedigend is het... ik sta er mee op en ga er mee slapen en midden in de nacht wordt ik wakker en lig dan rusteloos te woelen om een oplossing te bedenken.

Ik ben dus helemaal niet in de stemming om over ditjes en datjes te kwebbelen en ga me even terugtrekken in een rustig hoekje om mijn wonden te likken

31-10-2019 om 13:22 geschreven door Myette

Wat kan ik vertellen over de voorbije week... dat ik enkele deugddoende babbels heb gehad met oude vrienden... iets waar ik echt behoefte aan had... dat mijn boekenvoorraad weer werd aangevuld door de lieve bib dame... een dame die haar eigen problemen heeft en ze... door andere mensen te helpen... probeert tijdelijk te vergeten... ach iedereen draagt zijn eigen kruis en moet trachten dat kruis waardig te dragen zonder er onder te bezwijken... aiaiai dat klinkt wel ietwat dramatisch... niet mijn stijl maar ja soms komt er zoiets uitgefloept... sorry hoor.

Mijn zorgen zijn nog altijd de bloedluizenplaag bij de zoon... dat wil maar niet beteren niettegenstaande alle middelen die hij al heeft ingezet... die ambetante en depressieve buurvrouw heeft haar kippen nu de kop afgehakt en denkt dat ze van het probleem af is maar dat kot staat er nog en de luizen hebben nu honger en storten zich op de dieren van de buur... zoon dus... elke keer dat Kiko in de tuin is geweest brengt hij een legertje van die akelige monstertjes mee die zich weer overal in huis nestelen om hun gebroed achter te laten... een straatje zonder einde... hij heeft nu aan zijn huisarts gevraagd om de Dienst Hygiene order te geven alles te komen inspecteren en ontsmetten... hoop nu maar dat hij het doet... de dochter van dat mens kwam dan nog van haar oren maken bij zoon en hem vertellen dat hij gek is... en dat terwijl hij het mens vaak heeft geholpen in het begin dat ze er woonde... dat deed pijn en kwam nog eens bovenop alle ellende en geld dat het hem kost.

Morgen moet ik op oogcontrole... moet ik weer een prik krijgen of ga ik er vanaf geraken zonder... morgen weet ik het.

Verder is er niets te vertellen... regen en nog eens regen hier... dus binnen zitten en wat lezen... puzzelen... kasten uitruimen... 't manneke helpen met de afstandsbediening van de TV waar hij steeds mee in de knoop zit... zomerkleren wassen en opbergen... allee... allemaal routine dus saai saai saai.

20-10-2019 om 15:10 geschreven door Myette

Mij wordt soms gezegd dat ik een sterk vrouwmens ben en ja... ergens moet ik het wel geloven want in mijn leven heb ik wel al het een en ander meegemaakt en het redelijk overleefd maar... ze moeten van mijn slaap blijven of ik ben een wrak... en daar zit ik met een probeem de laatste dagen... door een reuma opstoot... iets waar ik al mee geplaagd zit vanaf mijn 18 de... lig ik de hele nacht te woelen van de pijn in rug en benen... met pijnstillers moet ik heel sporadis omspringen voor mijn nieren dus woel ik maar verder en wacht tot die opstoot het loodje legt... ik lig dan te denken aan zoon die nog altijd wanhopig oorlog voert met het leger vlooien en bloedluizen door de kiekens van zijn buurvrouw gul uitgedeeld... al 6 weken durft hij niet bij ons komen om ons niet te besmetten en ik mis mijn zoontje en de Kiko... elke dag hangt zoon aan de telefoon om zijn hart te luchten en ik neem zijn leed mee naar bed... niet alleen die reuma plaagt me ook weer hoofdpijnen... iets waar ik weken van verstoken bleef... gelukkig... maar nu heb ik het weer "aan mijn rekker"... een stom gezegde hier in Antwerpen waarvan ik begot niet weet waar het vandaan komt.

Volgende week wordt het druk... mijn bibliotheekdame komt me verlossen van de uitgelezen boeken en me een verse voorraad bezorgen... een oude vriendin komt op de koffie dinsdag en twee clubvrienden komen donderdag op de koffie... die week is goed gevuld en ik zit nu te hopen dat die verdekkelse koppijn even op vakantie gaat zodat ik niet met schele ogen mijn bezoekers moet ontvangen... afzeggen gaat niet want dan moet ik een andere afspraak maken en ik weet nooit wanneer die koppijn gaat toeslaan... die komt en gaat willekeurig... ik heb nog altijd de trigger niet kunnen vinden... soms komt hij me zachtjes wat plagen om weer stilletjes te verdwijnen... soms komt hij aanbulderen tot ik door de knieën ga om dan weer plots de plaat te poetsen... het blijft een raadsel maar een heel vervelend raadsel.

Dus als je even niets van me hoort dan heb ik me verstopt in de hoop dat al die onaangename dingen me niet zullen vinden... ik kom wel opduiken als ik me beter voel.

12-10-2019 om 16:38 geschreven door Myette

Sorry hoor... verdorie ik kleur er begot roze van... maar ik ga het vandaag hebben over poep... poepen... een heikel onderwerp maar wreed in de mode de laatste tijd... je wordt er mee om de oren geslagen... er circuleert een liedje over dat in Belgium's got Talent hoge ogen gooide... en op FB stond iets dat je karakter bepaalde volgens welke kleur en vorm je producten hebben... zodoende begin je er op te letten... wat doe je dan... je gaat op je troon zitten in nerveuze verwachting... wat gaat het worden... na een tijdje komt de lang verwachtte te voorschijn... je draait je om om je gewrocht te bewonderen en... niets te zien... je had dat ding nochtans horen plonzen... dus niets vorm of afmeting te bekennen... zou dat betekenen dat mijn karakter te zwaar is of heb ik gewoon te zwaar getafeld de vorige dag... zal ik de vraag te berde brengen op FB?

Alle gekheid op een stokje... dat was even een slippertje... kwestie van te ontspannen na al dat opruimen en rommelen... trouwens ik begin weer normaal te worden en ben even het opruimen beu... vandaag de supermarkt bezocht en me sterk moeten inhouden want die kapotte frigo belet me gul in te kopen... dat moet nu met mondjesmaat... net genoeg om in de overblijvende koelkast te passen... toen we thuis kwamen kwam buurman vragen om zijn reservesleutel... de man had zich buiten gesloten... tot mijn grote gene kon ik die sleutel niet vinden... hij hing niet op zijn gewone plaats... buurman in paniek... ik in het zweet van schaamte... met zijn allen aan 't zoeken tot 't manneke hem vond in een hoekje van een lade... ik verdenk hem zwaar want ik ben zeker dat ik dat ding nooit daar zou leggen... enfin... buurman tevreden zijn huis binnen en ik even in mijn stoel gaan zitten uitpuffen... de rest van de dag verliep gelukkig rustig... alleen zit ik nu met 3 offertes van 3 aannemers voor het renoveren van onze achtergevel... eentje valt al weg wegens te duur... de twee anderen spelen nog mee en ik moet beslissen... moeilijk hoor... ik ga er nog eens een nachtje over slapen. 

01-10-2019 om 20:03 geschreven door Myette

Ik ben bang... bang van mezelf... wat me nu overkomt is gewoon beangstigend... dat gaat echt niet goed aflopen vrees ik... waarom... omdat ik na lange lange tijd te hebben zitten vegeteren een plotse adrenaline stoot kreeg en ben begonnen alle kasten uit te mesten om er de overbodige rommel uit te vissen... de winterkleren heb ik uit die kasten gesleurd... de niet meer dit jaar te dragen zomerspullen heb ik nagekeken... gewassen en gestreken en die hangen nu te wachten op volgende zomer... d.w.z. bij leven en welzijn... dekens en plaids werden gewassen... terwijl alles te drogen hangt loop ik al verwoed rond te speuren voor wat ik nu nog eens zou kunnen aanpakken... zoals ik al zegde... bangelijk en hogelijk abnormaal.

Zoals verwacht na al die uitspattingen ben ik moe maar iets in mij dwingt me verder te werken... het is zoiets als een vrouw die voelt dat haar bevalling nakend is en begint nest te maken... bij mijn weten ben ik niet zwanger... gelukkig maar... heb net gelezen over die Indische vrouw die op haar 74 haar eerste kind kreeg... maak dàt maar mee... om te beginnen moet je voor zoiets heel hard en vaak oefenen... dat is al vermoeiend... dan zit je met een krijsende baby... op die leeftijd ben je gelukkig al wat hardhorend zodat dat krijsen nog te verdragen is... dat kind moet eten... borstvoeding wordt weer heel erg aangeprezen maar of die baby nog veel borst gaat vinden is de vraag... nee hoor ik begin er niet aan... zal maar beter nog wat gaan aanrommelen.

27-09-2019 om 11:14 geschreven door Myette

Zondag... de dag dat God even rust nam van het scheppen en een dutje ging doen... omdat niets of niemand zijn rust zou verstoren beval hij dat al zijn schepselen ook het werk zouden neerleggen... correctie... de menselijke schepselen dan wel want de dierlijke moeten ook op zondag hun kostje bij elkaar weten scharrelen... dit schepsel hier heeft besloten voor één keer eens te doen wat haar schepper beval dus... rusten... de voorbije week was nogal druk en funest voor mijn zenuwgestel... daarom ben ik vastbesloten vandaag er den blok op te leggen.

Zoon voert nog altijd verwoed oorlog met het vlooienleger... aangezien de bron van alle kwaad het konijn is en hij dat konijn al enkele maanden geleden van de straat plukte hebben die meegebrachte konijnenvlooien al maanden lang druk gepaard en eitjes gelegd... die eitjes zitten op allerlei plaatsen verstopt en elke keer dat er een nest uitkomt beginnen die op hun beurt weer voor nakomelingen te zorgen... zoon heeft onderwijl al zijn kleren het huis uitgezwierd... gevolgd door het bankstel... zijn relax... alle spullen van de dieren... alle kasten en laden onderzocht en de gevonden neten vernietigd... alles wat hij niet kon buiten gooien vol gif gespoten... kieren en spleten in vloer en muren uitgebrand... en nog vind hij dagelijks levende vlooien... dus de strijd gaat verder tot de dood erop volgt... hopelijk niet zijn dood... hij is stilaan wel over zijn toeren aan 't geraken en moet dan zijn nood klagen bij moeke... daarna zit dat moeke diep in de put... tussen die telefoontjes door heb ik enkele aannemers gecontacteerd voor die achtergevel... eentje is al komen kijken en heeft zijn prijs genoemd... dat viel al wreed tegen... morgen komt de volgende en volgende zaterdag nog ene... en dan wordt het kiezen.

Vrijdag toch nog eens een uitstapje naar de Zoo gemaakt... het was weer een prachtige dag en ik moest dringend een frisse neus halen... wat in de mooi aangelegde tuin gewandeld... enkele beestjes bewonderd... iets gaan eten en dan de tram weer op naar huis.

Toen ik gisteravond... zaterdag dus... mijn computer opende werd ik geplaagd door iets van "Proximus"... dat iets kwam op mijn scherm en was gewoon niet meer weg te krijgen... dan maar naar zoon gebeld en die heeft me per telefoon gegidst door een malware programma... dat heeft enkele uren geduurd want er moest heel wat gescand worden... resultaat : Proximus foetsie en ik bekaf en naar bed... dat was de afsluiting van een nogal stressvolle week.

22-09-2019 om 15:09 geschreven door Myette

Nooit ofte nooit bestel ik nog iets online... wat een ellende... in juni bestelde ik iets en betaalde direct nadat dat ding thuis werd afgegeven... door een misverstand dacht After Pay dat ik nog moet betalen en begon me maningen te sturen... hierop antwoordde ik per email dat ik betaald had en gaf de referenties op... maar als je denkt dat die pipo's dat lezen... bij elke maning werd de prijs verhoogd... ik weer protesteren... nu hebben ze het doorgegeven aan een incassobureau en die beginnen van her aan mijn vel te plukken... iets waar ik een vurige hekel aan heb... van mijn vel moeten ze afblijven en dat heb ik ze gemaild... in hoofdletters... ja ik weet dat dit onbeleefd is maar ik veeg er mijn botten aan... IK BEN HET BEU... ik heb ze gezegd dat ze me gerust moeten laten maar ik vrees dat ik nog niet van die gasten af ben... toen ik... stom genoeg van mij... stoom afblies tegen 't manneke zit die nu te trillen van angst dat er een deurwaarder aan onze deur zou komen... misschien gooien ze me de cel in en kan ik eens lekker lui me laten bedienen.

De laatste week was er eentje om nachtmerries van te krijgen... letterlijk alles wat er kon mislopen deed het... ik sta dan ook overal alleen voor want aan manlief heb ik geen steun... die schiet voor 't minste in paniek... niet alleen incasso zit op mijn kap maar Scarlet probeert me weer extra 5 euro aan te rekenen voor een 2de telefoon die ik niet heb... vorige maand ook... het werd rechtgezet maar hoe die diensten werken begrijp ik niet... deze maand weeral hetzelfde liedje... dus nog maar eens een kwade mail van mij... op den duur kan ik alleen nog maar kwaad zijn... dat wreekt zich want vandaag zou het een rustdag moeten zijn maar er zit geen rust in mijn hele corpus... ik schiet van het een naar het ander... heb het hele kot met de natte mop bewerkt... wat struiken gekortwiekt maar moest de tuin uit omdat het te warm was... en nu zit ik dan maar mijn leed eruit te smijten op dit logje.

Een positief ding toch... de nieuwe stookketel is geinstalleerd... even getest... heel even maar want de temperatuur in onze living was niet te harden... volle zon op de ramen en dan stoken... het werd een Vaillant... gegarneerd met prachtig blinkende koperen buizen allerhande... ook toegerust met allerlei metertjes en aanwijzertjes voor druk en wat nog al... ik hoop maar dat ik al dat gedoe nooit zal moeten bedienen... onze oude ketel had dat allemaal niet nodig en die verwarmde ons huis toch ook en dat bijna 40 jaren lang... jaja de tijden zijn wel erg veranderd... voor de eenvoudigste huishoudelijke taken heb je een toestel nodig waarvoor je eigenlijk hogere studies zou moeten hebben gedaan... aangezien dit niet het geval is hier ben ik genoodzaakt bij de pinken te blijven... op 't manneke kan ik niet rekenen want voor hem is de microgolfoven al te hoog gegrepen... ik heb onze nieuwe ketel dan ook heel vriendelijk gevraagd zich te gedragen als een braaf lid van ons huishouden en in ruil zal ik zijn koperen buizen regelmatig afstoffen zodat ze blijven schitteren.

Ik ben echter nog niet uit de zorgen... onze achtergevel is in erbarmelijke staat... bij elke windvlaag en/of regen komen er brokken cement uit de voegen gevlogen dus ben ik nu vlijtig op zoek naar een firma die kan komen voegen voor de winter inzet want die gevel begint te lijken op een gatenkaas... dat wordt de volgende klus.

14-09-2019 om 16:49 geschreven door Myette

Zondag rustdag... en rusten ga ik doen vandaag... gisteren heb ik mezelf overtroffen maar ook overschat... al heel vroeg uit de veren want de loodgieter kwam de oude stookketel afbreken en wat gaten boren en buizen en leidingen leggen... dat betekent voor mij de trappen ettelijke keren op en af draven... alhoewel draven is er niet meer bij... aangezien ik zoon verwachtte 's avonds ook extra koken... intussen man voor de tigste keer uitleggen wat de man kwam doen en waarom en hoe... ook vermoeiend hoor... tussen de bedrijven door aan de telefoon moeten luisteren naar de klaagzangen van zoon die zich door de vlooien in zijn huis in de hoek gedreven voelt... het was me het dagje wel... 's avonds nog eens moeten luisteren naar dezelfde klaagzang... ik begrijp zijn wanhoop wel hoor want omdat hij het niet vlug doorhad dat het konijn met vlooien zat heeft dat beest weken aan een stuk vlooien zitten voederen zodat ze nu met duizenden het kot bevolken... na zelf met allerlei zogenaamde doeltreffende middelen te hebben getracht het leger uit te roeien heeft hij toch maar een firma gecontacteerd... die zijn direct komen sproeien... dat middel zou 7 dagen werken... inderdaad nadien lag het vol lijken maar die lijken hadden intussen weer gezorgd voor nageslacht en die kleintjes kropen na 2 dagen al terug rond... het middel dat hij OP zijn huisdieren moest smeren werkte niet echt goed en weer zag een nieuwe generatie vlooien het leven... een vicieuze cirkel... zoon is intussen EEN brok stress... en ik erbij want 't manneke en ik hadden ooit eens vlooien opgelopen in een of ander achterbuurt cinemazaaltje... we waren nog niet lang getrouwd toen... man met die vlekken naar de dokter en terug thuis gekomen met rode konen van schaamte... we hebben toen ons hele appartement tot in alle hoekjes ontsmet... het bed met alles erop en eraan eveneens... het is ons gelukt maar weken nadien bleef ik jeuk voelen... ik kan me indenken hoe je je voelt als je omringd bent door een heel leger van die akelige bloedzuigers... ik zit er zelf de hele tijd aan te denken maar voel me machteloos want kan hem niet helpen.

De vorige week was niet echt een leuke bedoening... vandaag ben ik dringend aan rust nodig... ik heb 't manneke verwittigd dat hij best uit mijn buurt blijft want mijn lontje is erg kort geworden... dinsdag komt de nieuwe poetshulp... ja weer een nieuwe helaas... de vorige kwam tot de ontdekking dat poetsen toch niet haar ding was en gaat ander werk zoeken... woensdag komt de lieve bibliotheekdame mijn boeken ophalen en nieuwe brengen... eigenlijk heeft ze niks met de bib te maken maar is vrijwilligster en helpt zo wat "oudjes" die moeilijk nog naar de bib geraken en ik ben haar heel dankbaar... door ons babbeltje bij een koffie nadien kwam ik te weten dat ze in een moeilijk huwelijk zit en ik denk dat ze zo ook een middel vind om vaak van huis weg te zijn... ze heeft nog enkele andere klantjes.

Volgend weekend komt de loodgieter de ketel verder afwerken en kunnen we ons huis terug verwarmen... ik vermoed dat dit net op tijd gaat zijn want de temperatuur is aardig aan het dalen... hij is alweer voorbij "die mooie hete zomer"... voor mij wel wat TE heet maar ik denk niet dat we mogen klagen.

08-09-2019 om 11:21 geschreven door Myette

Stilstaan is achteruitgaan las ik ooit... als dat waar is loop ik op mijn laatste benen... van benen gesproken... dat onderwerp is ook al niet veel soeps meer... mijn linkerpoot en heup zijn me aan 't nekken en ik vrees dat die spuit cortisone niet meer te vermijden is... de vorige week had ik veel rust genomen en ik voelde stilaan de hoop opkomen dat het aan 't beteren was tot... ja tot manlief plots tijdens het eten een ijselijke kreet slaakte... tand losgekomen... ik moest direct de tandarts bellen en wonder boven wonder we mochten direct subiet en onmiddellijk komen... dus in de schoenen gevlogen en op weg naar de kliniek... te voet... in looppas... resultaat... heup en poot weer in de vroegere pijnstand... zoals altijd geweest en nog is... 't manneke weet altijd zijn moment goed te kiezen... enfin hij is van die losse tand af en we eten nu al dagen prutkost... tja de tijd dat we smakelijk zaten te smikkelen van een dikke sappige biefstuk ligt ook al achter ons... van die hartige koteletten kunnen we ook alleen maar dromen... het zal wel aan ons liggen zeker maar is het vlees nu niet taaier geworden dan vroeger?

Verleden week waagde ik nog een stapje in de koekestad met een vriendin... meer een klucht want zij met een wandelstok en ik al pikkelend... ja de meiden gingen op stap... van stappen kwam ook niet veel... we koersten direct op een terrasje af om wat mensjes te bekijken en te bespreken... we zaten amper neer of er kwam een wesp recht op ons af en nog een en nog een... we hadden zelfs nog niet besteld... ik ben niet bepaald een angsthaas maar nadat ik al tweemaal op Spoed ben beland met een wespen- en bijensteek ben ik geen fan meer... we zijn dan maar naar binnen gevlucht en daar zaten we... prachtig weer en wij in een leeg en duf café... om het plaatje compleet te maken kwam er in dat hele lege café toch wel een oud madammeke vlak naast ons zitten... bijna op mijn schoot... en die probeerde telkens weer zich in ons gesprek te mengen... het mens zal wel nood gehad hebben aan een babbel zeker maar de vriendin en ik hadden elkaar in maanden niet meer gesproken en waren er niet van gediend... wat doe je dan... het mens negeren en je er schuldig om voelen... toen we ons glas op hadden zijn we een ander wespenloos terrasje gaan zoeken om bij te praten.

Volgende week wordt er een nieuwe stookketel geplaatst... de oude begon op mijn nerven te werken... regelmatig ging de waakvlam uit en dan moest ik op mijn ouwe knieën gaan zitten om dat ding terug aan de praat te krijgen... ja nog met een stekske (lucifer voor de slechte verstaanders)... die ketel is ook al bejaard en kreeg mankementen... de laatste 5 jaren viel alles rondom ons zowat in puin... eerst het dak... dan allerlei "onmisbare" apparaten zoals frigo (2 stuks)... diepvries (hield het 5 jaren vol)... TV... wasmachine... microgolfoventje... nu de stookketel... het gebit van meneer en madam... ik zit nu al in angstige spanning te wachten op de volgende verliespost... om dat alles te kunnen betalen eet ik telkens weer een boterhammeke minder en... raar maar waar... mijn lijf ontdekte het nog niet.

03-09-2019 om 00:00 geschreven door Myette

Hehe... een verademing... na de hele week bloedheet en kleddernat te hebben zitten vegeteren kom ik stilaan terug bij mijn positieven... deze ochtend werden we bij het ontbijt vergast op donder en bliksem... gevolgd door een verkoelende regenbui... de tuinplantjes zuchtten van genot en ik ook... natuurlijk moesten we in allerijl alle vensters en deuren gaan dicht gooien maar nu de bui over is ga ik subiet alles weer open zetten... maar eerst dit logje nog... wat gebeurde er in de voorbije hete weken... niets dus... dat hete weer noodde echt niet uit om eens lekker te gaan poetsen of wat dan ook te doen... koken was een hele opgave en je kan niet elke dag tomaten en kouwe prut eten... boodschappen doen gebeurde heel vroeg op een sukkeldrafje... ja echt want het was sukkelen... ik zat en zit nog met een pijnlijke heup... de cortisone spuit is namelijk uitgewerkt... ik heb er toch 8 weken plezier van gehad... maar nu is het oppassen hoe ik mijn poot neerzet of het gaat met geluid... zo van OEI en AiAIAI...het is zoals men zegt : schone liedjes duren niet lang... en het mijne is momenteel uitgezongen... als het niet vanzelf betert zal ik weer een spuit moeten gaan halen vrees ik... bij ons was het dus heel rustig maar niet bij de zoon... die belde me paniekerig op dat zijn kot vol vlooien zat... de hond draagt een vlooienbandje en de kat kwam nooit buiten dus nooit last gehad van beestjes maar enkele weken geleden plukte hij een konijn van de straat... dacht dat het beestje exzeem had of zoiets... na een tijd trok de poes de tuin in en weigerde nog binnen te komen... heel raar gedrag... dan begon de hond ook te krabben en begon zoon lont te rieken... en ja... waarschijnlijk heeft het konijn passagiers mee binnen gebracht en intussen het huis bevolkt met ongewenste asielzoekers... zoon schafte zich een soort gasbom aan... de bedoeling was iedereen buiten...alles afdekken... kat en konijn met de luizenkam bewerken en in de tuin zetten... de hond idem en bad geven... speciale zalf in hun nek wrijven... dan dat gas lossen... 4-5 uren laten inwerken... maar hij was het rookalarm vergeten... dat ding begon te loeien en toen hij het eindelijk had kunnen stil zetten was hij zelf bijna vergast... zit nog met een kuch... volgens de laatste berichten was zijn appartement vlooienvrij... alles wat binnen zat is morsdood en de dieren worden met argusogen in de gaten gehouden... bij het minste gekrab gaat hij ze te lijf met de kam... en die bom... hopelijk is het niet nodig heel die operatie te herhalen... duimen maar... in elk geval was zijn weekend niet bepaald rustgevend.

28-08-2019 om 11:23 geschreven door Myette

De vorige dagen en weken zat ik even in een dipje... de reden... het uitzichtloze saaie leventje dat ik nu leid... ook het gebrek aan contact met de buitenwereld... niet dat ik een echt partybeest ben maar bijwijlen wil je toch nog eens een gesprek met iemand voeren en dan liefst een gezellig praatje... maar juich medebloggers juich... ik heb in één week tijd 2 onverwachte bezoekers gekregen en... alsof het niet op kan... goed nieuws ook... zoals ik al vroeger vertelde zaten we zonder vaste lijn... ik had mijn contacten per mail verwittigd maar ja... ze lezen dat... of niet... en vergeten het... mijn nicht... die ik al als familie had afgeschreven... stond plots voor de deur... zij kreeg steeds "occupé" op de telefoon en kwam dan maar zelf van Kalmthout met trein en bus naar ons... tot mijn heel groot plezier... we hadden een gezellige babbel en ik heb ze terug van mijn zwarte lijst gehaald... gisteren kwam een clubvriend aanwaaien en weer hebben we kunnen bijpraten... nu het goeie nieuws... mijn vaste lijn is terug aangesloten na 10 maanden en ontelbare klachtmailtjes naar Scarlet... één ding moet ik ze aangeven... Scarlet had er wel begrip voor en heeft al die maanden geaccepteerd dat ik 10 euro van de maandelijkse factuur aftrok... dat mag ook wel gezegd worden... voilà mijn week was goed en ik voel me al stukken beter... de zon is ook weer terug... gisteren wat in de tuin onkruid gespot en uitgeroeid en als het weer zo blijft wordt het een tuin-lig-lezen-namiddag na gedane arbeid... ik ga ervan genieten want de vorige dag kreeg ik plots de onbedwingbare drang om eens de ladder naar boven te sleuren en de bovenkant van alle hoge kasten in de living... dat zijn er drie... een goeie beurt te geven... zo te zien was het hoog nodig... nu staan de vazen en borden erop weer hun kleuren te showen want de sukkels waren stofgrijs geworden... en passant de lusters ook afgestoft... tja alles wat buiten mijn armbereik is wordt gewoonlijk vergeten en... aangezien ik korte armpjes heb... hm hm hm...

Dat was het goede nieuws dus en aangezien goed nieuws niet dik gezaaid is en je er spaarzaam  mee moet omspringen ga ik afsluiten nu en me wijden aan de minder leuke zaken zoals opruimen en afwassen en strijken en... en... en... de rest is stilte.

20-08-2019 om 09:56 geschreven door Myette

De wijsheid komt met de leeftijd... ammehoela... toch niet bij mij dan... veel van mijn kennissen trekken zich niets aan van politiek en kijken zelfs niet naar het nieuws en zij leven in zalige onwetendheid... en ik... domme mie... vanaf dat ik FB ontdekte lees ik wat er gaande en staande is in onze Belgische politieke heksenketel... ik lees en erger me... en wat nog erger is ik reageer erop met als gevolg dat ik soms de wind van voren EN achteren krijg van ongelijkgestemde minkukels die alleen kunnen converseren door verwensingen en beschuldigingen... tant pis... na de eerste keer doet het me niets meer en ga ik dapper door met mijn opinie te spuien... dat is nu gedaan... finito... ik ben er eindelijk achter gekomen dat al dat politiek gekibbel pure komedie is... ja EINDELIJK... ik had al wel zo'n grijs vermoeden maar mijn eerlijke en naïeve ziel had toch zo haar twijfels... die zijn compleet verpulverd nu... ik ga me bij de gelederen voegen van de zalig onwetenden... is dat de langverwachte wijsheid misschien?

Natoken wil me altijd maar weer aanporren om te bloggen maar ik denk vaak dat dat ook vergeefse moeite is... in tegenstelling met de superbloggers die miljarden lezers hebben alhoewel hun blogs grotendeels bestaan uit plaatjes... versta me niet verkeerd... er is niets mis met mooie plaatjes en ik bewonder de makers ervan voor hun geduld en kunne want mij lukt het niet... is er bijna niemand die hier eens komt lezen en de moeite doet een reactie te plaatsen... dat is ontmoedigend... ik voel me dan als de een of andere idioot die staat te roepen in een lege kamer... maar dan twijfel ik weer want dat schrijven van mij is een uitlaatklep... een klep die ik soms nodig heb want ik kan bij wijze van spreken tegen 't manneke uren aankleppen zonder een reactie te krijgen... nu ga je denken : "ach dat mens is het wel gewend" maar toch zou het tof zijn als er al+ eens iemand binnen springt in die lege kamer om "hallo" te roepen... dromen mag toch nog zeker.

De vorige week en weken waren niet om over naar huis te schrijven... buiten het gewone huiswerk en boodschappen doen en me kwaad maken op de politici deed ik niet veel... ja ik las en las en las met als tussendoortje een puzzeltje en wat op de PC tokkelen... niets opzienbarends dus... gewoon saai... ik ben in een sleur terechtgekomen die verdovend werkt... soms plan ik iets en voor het zover komt vind ik het teveel moeite en blijf liever thuis... ik voel me vaak moedeloos... niet depressief nee gewoon lusteloos... ik zal mezelf eens dringend bij het nekvel moeten grijpen.

13-08-2019 om 10:41 geschreven door Myette

Ik weet niet of jullie dit zullen appreciëren maar ik heb me echt uit mijn lethargische toestand moeten worstelen om tot hier te geraken... de dagen rijgen zich aaneen als de kralen van een stikvervelend halssnoer... je weet wel zo eentje met allemaal dezelfde pareltjes... zelfde grootte... zelfde kleur... met maar één hoogtepunt nl. een bezoekje aan de gynecoloog... als hoogtepunt van mijn week wil het iets zeggen over mijn toestand... ach ja ik zou nog vergeten dat de kapster een half uurtje binnen was om mijn toch al korte manen nog wat korter te maken... de vorige weken was het te warm om buiten te komen en daarna was er steeds die dreiging van regen... ik heb nu mijn hoop gevestigd op volgende week... zou het lukken om er eens uit te glippen... alleen... manlief wil altijd mee en geloof me... dat is meer een last dan een genoegen... ofwel zeurt hij over alles en nog wat... als ik maar even voor een etalage blijf stilstaan sleurt hij me vooruit... ga ik een winkel alleen binnen is hij verdwenen als ik terug buiten kom... kortom je kan het geen ontspanning noemen en aan wat ontspanning heb ik dringend nood... gelukkig heb ik boeken en de computer... ik ben momenteel aan 4 verschillende boeken bezig... eentje op de homecomputer... eentje op mijn smartphone... eentje op mijn tablet en eentje op papier... elke keer dat ik de kans zie lees ik enkele pagina's... je kan het vergelijken met een stiekeme dronkaard die overal flessen verstopt... ik had een lieve mamma maar dat was ook een dwangmatige babbelaarster en als verslaafde boekenverslindster ging ik als kind vaak met mijn boek op het toilet zitten in de hoop dat mamma mij ou gerust laten... toen ik pas getrouwd was en 's avonds na het werk me neerzette met een boek kreeg ik weer met hetzelfde probleem af te rekenen... manlief... zelf geen lezer... begon dan rondjes te lopen tot ik het op mijn zenuwen kreeg en mijn boek neer legde... dat werd minder met de tijd omdat hij andere bezigheden zocht en vond... de laatste tijd echter begint hij weer meer en meer aandacht te vragen...  ooit zal ik er spijt van hebben weet ik maar ik kan me alleen ontspannen in een hoekje met een boekje... ik ben er niet fier op en de schuldgevoelens gaan me overvallen als het te laat is... het grote probleem is dat man en ik tegengestelde polen zijn... totaal... volledig... compleet.

05-08-2019 om 19:59 geschreven door Myette

Huize Myette is niet voorzien van airco en voelde de voorbije dagen meer aan als een martelkamer dan als een gezellig thuis... gewoonlijk laat ik zon en lucht vrij binnenstromen maar ik hoorde langs alle kanten dat het beter is alles af te sluiten... ik volgde die raad op en zat 2 dagen lang in een duf en donker huis op mijn knokkels te bijten met als enige afwisseling een dutje in onze redelijk koele op het noorden liggende slaapkamer... resultaat : buitentemperatuur 32° - binnen 31°... volgende hittegolf laat ik de boel de boel... momenteel is het hier fiks maar gezapig aan het regenen dus moest ik noodgedwongen weer alles afsluiten... deze ochtend alles open gegooid maar die verdikkese hitte wil maar niet weg... het zit overal ingebakken... zelfs alles wat in de kasten zit voelt warm aan... dat gaat nog even duren voor alles weer normaal wordt... raar maar waar ik snak naar het einde van de zomer... mijn lijf is echt niet gemaakt voor zulke helse temperaturen... ik zal me de rest van mijn leven maar beter goed gedragen zodat ik niet in de hel kom want ik ben hitte beu.

Dit wordt een heel kort logje omdat ik echt niets beleefd heb... zelfs die dutjes waren saai en droomloos... misschien komt zoon vanavond... tenminste als Kiko genezen is... ik probeerde te bellen maar kan hem niet bereiken... de hond heeft een kaakgezwel en in de dierenkliniek hebben ze het moeten open snijden en een drain aanleggen... nu afwachten of het terug gaat zwellen want dan wordt het een drastische operatie... zoon in alle staten... zijn hond is zijn baby.

27-07-2019 om 14:57 geschreven door Myette