Ik voel me momenteel ietwat verward... dat corona ding speelt me parten... ofwel heb ik in mijn droom een logje zitten schrijven ofwel ben ik een ietsiepietsie gaga aan 't worden ofwel is sennet met mijn literair gewrocht gaan lopen... rara... wat is het... ik was ervan overtuigd twee dagen geleden iets te hebben geschreven en ik vind er niets van terug... zeer verwarrend en beangstigend.

Niet dat ik veel te vertellen had... alleen maar laten horen dat ik nog springlevend ben alhoewel ik eigenlijk niet meer in de "spring" zit maar meer in de winter... enfin ik leef nog en beweeg me voorzichtig vooruit... dit omdat ik al enkele weken geplaagd zit met gewrichts- en spierpijnen... een kwaal die voor mij niet nieuw is maar soms met opstoten aan komt zetten en me het leven zuur maakt... ook dit zal wel overgaan met veel geduld en lijdzaamheid... geduld dat danig op de proef gesteld wordt door 't manneke die ik gisteren eens danig de les heb moeten lezen... lezen kun je het eigenlijk niet noemen het is meer een woedend brullen gevolgd door ijzig zwijgen... het heeft wel effect want manlief is momenteel een lammetje... hoe lang hij dat gaat volhouden is niet te zeggen maar goed... zo lang het duurt heerst er vrede.

De dagen en weken rijen zich aaneen in eentonige volgorde... poetsen wordt in schuifjes gedaan... wassen en strijken gebeurt zoals gewoonlijk... ik knipte mijn haar en kleurde het bij... voeten verzorgd... na de middag verdwijn ik in de tuin voor een dagelijks vitaminen bad... daar knip ik ook hier en daar wat bij... die tuin ziet er nu fris en stralend uit met de seringen in volle bloei en ook de meidoorn kon niet wachten tot de gepaste tijd en pronkt met rozerode bloemetjes waar de duiven dol op zijn... ons Polleke loopt fiks heen en weer door de tuin op zoek naar... ja naar wat... het witlof en de tomaten die we hem presenteren bekijkt hij met een minachtende blik en loopt er dwars overheen... wat hij dan wel eet weet ik ook niet... mijn lasagne ben ik kwijtgeraakt aan de kraaien... die lasagne stond al vele jaren te wachten tot ik ze eens ging bereiden... het is er nooit van gekomen en bij mijn zoektocht naar voer vond ik die doos achterin de kast... ik weekte de bladen in water en gooide ze in de tuin waar de kraaien er als gek op vlogen en naar hun nest sleurden... nu ben ik aan 't proberen een pak oude bloem ook zo kwijt te geraken maar dat lukt niet zo goed.

Dochter deed boodschappen en bracht rabarber mee... ik heb nu weer een voorraadje rabarbermoes in de vriezer zitten... ook gehakt in porties want door mijn tandeloze echtgenoot kunnen we alleen gehakt eten en dan nog samen met aardappelen en groenten gemixt... wel zo gemakkelijk alles in één pot... minder vaat.

Dokter en tandarts zijn op een laag pitje gezet... wanneer dat ooit weer normaal gaat worden is nog af te wachten... één pluspunt aan corona... je hebt geen afspraken meer na te komen of onverwacht bezoek te verwachten... wel rustig zo... het enige bezoek dat ik krijg is van bpost en die bellen zelfs niet meer aan maar zetten het pak gewoon voor de deur... eergisteren belde onze overbuurman me op om te zeggen dat er zo'n pak voor de deur stond... ik wist het zelfs niet.

24-04-2020 om 17:23 geschreven door Myette

Van de ene gedetineerde naar de andere celgenoten... goeden morgen... 't manneke vertelde me deze ochtend dat het zwaar onweerde vannacht en ik... ik wist van niets en heb overal doorheen geslapen... dat doet me denken aan mijn kindertijd in de oorlog... als iedereen aan het venster stond te kijken naar luchtgevechten lag ik als enige door te ronken... ben ik nu kinds aan 't worden.

Aan die oorlogsperiode denk ik vaak als ik weer zuinig aan doe met hetgeen ik in huis heb... ben momenteel een set veel te kleine koffiefilters aan 't opgebruiken en daar moet ik dan ook zuiniger porties koffie in gebruiken of de prut loopt erover... dat noemt men twee vliegen in één klap slaan... onze Pol de schildpad krijgt één sneetje tomaat in plaats van een homp en als hij dat braaf opeet krijgt hij er een tweede... ik schuim mijn kasten af op zoek naar dingen die ik misschien nog ergens heb liggen en die ik nu kan opgebruiken... een pak lasagne gevonden dat zeker 20 jaar ligt te wachten tot moeder de vrouw het eens gaat klaarmaken... die lasagne ligt nu te weken in water en onze tuinkraaien vinden het geweldig lekker... ik zag pas er eentje met twee lappen in zijn bek met moeite opstijgen... dat wordt smullen voor de hele kraaienfamilie... wij zijn met zijn allen gewend om alles in overvloed te kunnen aanschaffen en dat brengt ons toe aan verspillen... nu ik mijn dochter moet vragen om de boodschappen mee te brengen doe ik voorzichtiger.

Ik zit wel met een klein tuinprobleempje... verleden jaar plantten we 3 struiken die het opperbest deden en welig opgroeiden... nu echter zitten ze onder de schimmel... ik denk dat het meeldauw is... bespuiten met zwavel las ik maar dan moeten we naar een tuincentrum en dat wil ik niet doen nu of dochter wordt kwaad... spijtig wel want die struiken hebben... of liever hadden... een mooie roodgroene kleur... nu lijkt het of er is een zak kalk op gevallen... corona corona wanneer ga je ons eindelijk eens verlaten zodat we ons gewone leven terug kunnen opvatten.

18-04-2020 om 10:03 geschreven door Myette

We vliegen met een zucht... naar boven in de lucht... tralalala... wie kent dat liedje nog... dat kwam opeens bij me op toen ik de zoveelste zucht slaakte... wat doe je zoal een hele dag in een lange rij van identieke dagen... je staat 's morgens op wreed tegen je goesting... je sleft naar de badkamer om de noodzakelijke hygiënische dingen te doen... dan komt de vraag "welke outfit vandaag"... ach geen kat die je ziet dus maar dezelfde als de vorige dagen zeker... je zucht... dan strompel je de trap af om in de keuken te verdwijnen... je perst appelsientjes en zet koffie en vult twee kommetjes met muesli die je dan in stilte binnen speelt... je zucht...  daarna komt je ronde door het huis om hier en daar weerspannige zaken recht te trekken of te zetten... de planten te begieten... het bed open te gooien om de bedbeestjes wat frisse lucht te geven...je zucht...  dan de PC open gooien om te kijken op FB waar je je weer eens kwaad kunt over maken en of corona nog steeds razend om zich heen schopt... nog meer zuchten... intussen is het weer bijna tijd voor de middagboterham en je kijkt in de frigo wat er nog te happen valt en wat er nog voorhanden is voor het avondmaal... nog een zucht... je ziet dat je een lijstje gaat moeten maken voor dochter die de boodschappen doet zolang pa en ma huisarrest hebben... na het middagboke doe je nog wat kleine klussen want voor grote heb je zeker geen zin... zucht... en dan ga je wat in de tuin zitten... eerst wat in de zon maar dat ding brandt veel te fel voor je teergeworden oud vel... je verhuist naar de schaduw maar daar waait een wel zeer frisse bries... terug de zon in... dan de schaduw... tot je het beu bent en het huis intrekt met je boek... het boek waar je al 2 weken aan zit te knabbelen... niet de schuld van dat boek maar wel van je eigen ongedurige aard... je zucht uit ergernis voor je eigen ongenoegen... je hebt echt geen reden om te zuchten waarom doe je het dan... ja waarom voel je je soms rot... waarom?

10-04-2020 om 11:32 geschreven door Myette

En we zitten in de derde week quarantaine... mijn agenda is voor de hele maand april leeg... alle afspraken die gemaakt werden voor corona toesloeg werden afgelast en de dagen beginnen allemaal op elkaar te lijken... als ik 's morgens vroeg stilaan begin wakker te worden moet ik hard nadenken om te weten welke dag van de week het is... ach ja het is vandaag ... en ik wilde ... doen... daar de poetshulp ook niet meer komt doe ik elke dag een schoonmaakklus in huis... gisteren kregen de ramen in de living een beurt... vandaag de bovenverdieping... dit gedaan zijnde voel ik dat ik een beloning verdiend heb en trek me terug achter de computer of met mijn boek... gelukkig bracht de lieve bib dame extra dikke boeken mee de laatste keer dat ze hier was en als die uit zijn heb ik nog mijn e-reader... vandaag laat de zon het afweten dus geen zonnebadje dit keer... in de plaats een babbeltje op veilige afstand met de ruitenwasser die de buitenkant van de gevelramen komt wassen... ik las op FB dat het isolement vele mensen begint op te breken... voor mij is er eigenlijk niet veel verschil omdat ik sinds de ziekte van 't manneke nog weinig sociaal contact had... we konden echter nog naar de winkel en de dokter en nu valt dit ook al weg... er komen ook bij ons meer spanningen... ik kan me bezig houden met lezen en schrijven en puzzelen... iets wat man niet heeft en die begint knap vervelend te worden en zoekt ruzie om de haverklap... TV kijken wordt hem te moeilijk want ik merk op dat hij niet de helft verstaat van wat er op het scherm gebeurt... het goede weer van de laatste dagen hield hem in de tuin waar hij elk grassprietje heeft gekamd... vandaag gaat dit niet en loopt hij rond als een gekooide en kwade leeuw... ik heb me dan maar teruggetrokken in mijn "kantoor" om mijn frustraties te luchten.

Nu die gelucht zijn kan ik overgaan op belangrijkere zaken zoals... ja zoals wat... de corona... ik kan dat woord niet meer hoooooooooooren... je hoort en leest wat je wel of niet mag of moet doen... en 5 minuten later hoor of lees je iets helemaal anders... om horendul te worden... ik heb het opgegeven en volg alleen nog de basisregels zoals handen wassen... hoesten in elleboog... in mijn kot blijven... iets wat ik dan weer man niet aan het verstand kan brengen want die leeft nog in het verleden waar virussen niet bestonden... waar die dingen plots allemaal vandaan komen vraag ik me wel af... in dat verleden waren ze blijkbaar ook aanwezig maar heel wat goedaardiger dan die gemene dingen van de laatste decennia... is de aarde wraak aan 't nemen op ons mensen... als dat zo is kan ik het ze zelfs niet kwalijk nemen want wij mensen maken er toch een rotzooitje van... ik zou ook ziedend worden.

Dochter is gisteren wat boodschappen komen brengen en we kunnen weer verder voor een hele week... zij werkt thuis en dat is ook niet zo plezant... onze boodschappen brengen is voor haar dus een ontspanning... zo komt ze nog eens "uit haar kot"... zoon werkt 's nachts en alleen en doet zijn boodschappen met handschoenen en masker... hij wil niet het risico lopen ziek te worden want wie gaat er dan voor zijn dieren zorgen... en zo modderen we verder... gisteren las ik weer een andere versie over corona door een of andere dokter die beweert dat het virus al lang bestaat en gewoon een van de griepvirussen is die zoals men weet zich steeds muteren en dat er aan de gewone griep jaarlijks meer mensen sterven dan aan deze... maar dat het door de politiek en de pharma opgeklopt werd voor... rara voor wat... het gewone doel geld... zodat we nu ook nog in een economise crisis gaan belanden... is dit waar of weer een van de fabeltjes.

Iets waar ik me momenteel niet in kan verdiepen want ik heb grotere zorgen nu namelijk wat ga ik koken straks... door 't manneke zijn tandenloze toestand is de keuze beperkt en ik ben dat gehakt kotsbeu... ik probeerde boterzachte kippenbillen en die werden afgekeurd... worsten idem... gisteren een omelet en die werd zonder commentaar verorberd... vandaag... misschien vis in een boter-mosterdsausje... ach wat een huisvrouw lijden kan.

Scarlet gaf ons toegang... in de goedheid huns harte... tot gratis film kijken en daar heb ik er een hele rits van opgenomen... daarstraks eentje gekeken over honden... één hond eigenlijk die in 4 verschilldne levens terug komt... in zijn vierde leven komt hij terug bij zijn eerste baasje... maar in de andere drie levens sterft hij en als resultaat zit ik nu met dikke rode oogskes te typen... toch raar he... ik kan veel verdragen... word woedend of verdrietig maar huilen is er niet bij... en dan zit ik gewoon te snotteren als het over dieren gaat... ik kan daar gewoon niet tegen whoeaaaaaaaaaaaaaaah!!!

02-04-2020 om 14:25 geschreven door Myette

Ik kan nu niet beweren dat ik echt spilziek ben maar in de huidige situatie kom ik tot het besef dat ik vroeger toch wel een ietsie pietsie te gul omsprong met allerlei zaken... dit nadat ik een zere duim heb opgelopen omdat ik mijn tube tandpasta tot het allerlaatste korreltje wilde uitknijpen... ja je kan ook te zuinig willen zijn... maar in alle ernst ik ben vast besloten ook na deze corona crisis niet meer als vanzelfsprekend aan te nemen dat we tot in het oneindige kunnen spenderen.

Als kind maakte ik de oorlog mee en als kind besef je niet tenvolle wat dit inhoudt... toen ik trouwde en elke dag weer een avondmaal op tafel moest toveren besefte ik plots wat mijn moeder en alle andere vrouwen moesten doormaken in die oorlog toen voedsel schaars was en we soms uren in de rij moesten staan voor wat haring of eierpoeder... ik zag hoe ma lakens verstelde en uiteindelijk de nog bruikbare delen omzoomde tot zakdoeken en... geloof het of niet maar ik doe dat nog steeds en ik heb dus steeds een stapel 'bedzakdoeken" in de kast liggen... erg nuttig als je het snot krijgt... vroeger werden die bedzakdoeken ook netjes gestreken... iets wat ik nu niet meer doe... jonge mensen strijken haast niet meer en dus is strijken ouderwets en wie mee wil met zijn tijd... haha... ik word gewoon wat lui en hou mijn verminderde energie over voor iets belangrijkers zoals contacten onderhouden met vrienden en kennissen... zonet even gechat met een van de vroegere blogkennissen... een Griekse dame... hun regering heeft tijdig maatregelen getroffen en hun zieken- en dodental is aanzienlijk minder... mijn respect gaat naar Griekenland... die weten tenminste van aanpakken en lappen de euro bevelen aan hun Griekse botten... iets wat wij ook zouden moeten doen want ze brengen ons alleen maar ellende.

Hoe brengen we onze quarantaine door hier... 't manneke en ik slapen apart en ik moet bekennen dat het me best bevalt... om hem tevreden te houden ga ik in de vroege ochtend nog even een uurtje in het grote bed bij hem liggen... dit om de vrede te bewaren... hij houdt zich wat bezig in de tuin... heeft de terrasreling een verse lik verf gegeven gisteren... en ik poets elke dag een of ander item in huis... gisteren was dat de kalkaanslag in beide WC's... je ziet we amuseren ons kostelijk... vandaag weet ik nog niet wat ik ga aanpakken... we zien wel.

28-03-2020 om 10:54 geschreven door Myette

Met gemengde gevoelens deel ik jullie mee dat ons Polleke, de schildpad, gisteren plots verward in de tuin zat rond te kijken... zo van "dat komt me hier ietwat bekend voor"... ik zeg gemengde gevoelens want enerzijds ben ik blij dat het beestje al dat winternat overleefde maar anderzijds denk ik aan de bevoorrading want datzelfde beestje heeft wel elke dag zijn portie verse groenten nodig... ik denk niet dat ik hem blikgroenten kan voeren... ik vrees toch maar de hulp van dochter en buurvrouw te moeten aannemen... ik benijd mensen die zonder schuldgevoelens iedereen zomaar voor hun kar kunnen spannen... mij is het niet gegeven.

't Manneke had al enkele dagen een kuchske zonder andere symptonen tot hij plots gisteren een blafhoest MET resultaat kreeg... ik vroeg hem de kleur van dat resultaat te beschrijven en dat was een uitputtingsslag om hem dat aan het verstand te brengen... ik ben vannacht maar weer naar de andere kamer getrokken en zit nu weer met gemengde gevoelens... of liever twijfel... aangezien hij buiten die hoest geen andere klachten heeft moet je dan de dokter bellen... toen ik die gisteren belde om een voorschrift voor onze medicatie kreeg ik een andere aan de lijn... de onze is ziek... je moet wel bijna dood zijn voor er iemand wil komen... zal maar weer afwachten hoe het evolueert.

Wat doe je zo een hele dag... aangezien de poetshulp voorlopig niet te verwachten is heb ik me voorgenomen elke dag iets te poetsen... kwestie van niet in ons eigen vuil te verdrinken... gisteren het terras geschuurd en dat was geen sinecure... 't manneke heeft namelijk een "febbe" voor duiven en geeft ze elke dag graantjes te eten... terwijl hij dan nijdig op wacht gaat staan om de kraaien en eksters te verjagen want die eten het graan van ZIJN duiven op... die lieve duifkes komen dan uit dankbaarheid een cadeau op ons terras deponeren terwijl de kraaien en eksters dat ook doen uit wraak... het resultaat mag na een lange winter wel gezien worden... na die poetsbeurt had ik wel een heel uur nodig om terug mens te worden.

Je hebt ook nog de TV maar als je dan verlekkerd een film wil opnemen om later eens te bekijken kom je tot de ontdekking dat die film werd vervangen door weer een of ander gebazel over een of ander onderwerp... gewoon lijk politiek of corona... dan druip je maar tandenknarsend af naar je boek... het TV blad waarop we al jaren geabonneerd zijn klopt van geen kanten meer en is een bron van ergernis geworden.

Wat ook een bron van ergernis is is sennet... dit is al de derde poging en elke keer floept mijn tekst gewoon weg... ik stop nu voor het weer gebeurt want mijn geduld is op.

20-03-2020 om 09:33 geschreven door Myette

Nu is het wel zo dat 't manneke en ik weinig buiten komen sinds hij ziek werd maar dat was vrijwillig... en nu dat we gedwongen huisarrest kregen begint dit toch wel op mijn systeem te werken zeker... mensen steken toch raar in elkaar nietwaar... allee ik dan toch... plots zou ik vanalles willen gaan doen wat ik voorheen wèl kon maar er geen zin in had... ik denk dat ik mezelf eens streng ga toespreken zo van : "maske goa na ni onnoezel zitte doeng hei, doa mor gewoen dan doade al zot genoeg"... ziezo dat had ik nodig.

Ik volg nauwgezet de gang van zaken op FB en sta vaak versteld... ja ik kan nog versteld staan... hoe belachelijk dom en achterlijk mensen kunnen zijn zoals parties gaan organiseren... als voorbeeld kregen we de echtgenoot van madame Rutten die er dan nog prat op gaat ook... maar ja respect voor onze politici heb ik al lang niet meer na het lezen van hun dolle capriolen om toch maar op hun dure zeteltjes te mogen blijven zitten... blijkbaar moet je niet het warm water hebben uitgevonden om in de politiek te geraken... je moet alleen een volledig gebrek hebben aan schuldgevoelens en gewetensbezwaren en je broodje is gebakken... ziezo dat moest er weer eens af.

Maar ook zijn er gelukkig nog mensen die het hart op de goeie plaats hebben zitten en nu proberen hulp te bieden waar mogelijk... van onze jonge(re) buren kreeg ik een mailtje dat ze voor onze boodschappen willen zorgen als we willen... ook dochter bood haar hulp aan maar diezelfde dochter zit momenteel in Spanje en de vraag is of ze er nog gaat uitgeraken... wat die hulp betreft... ik zit wel met de prangende vraag of ik ze ga aannemen... tot hiertoe reden we eens per week naar de supermarkt voor de bevoorrading en ik had er geen probleem mee... de berichten over dat corona ding beginnen echter onrustwekkend te worden zodat ik verteerd word door twijfel... zou ik of zou ik niet... het risico is natuurlijk groot... mijn poetshulp belde net om te vragen of ze mag komen... sommige van haar klanten willen ze niet meer in huis laten nu... ik vind dat ook erg voor dat meisje en heb maar gezegd dat ze mag komen volgende week... maar nu zit 't manneke te mokken... dat is altijd al een angsthaas en hypochonder geweest... ik durf het gewoon niet zeggen dat ik ergens pijn heb want op slag heeft hij dat ook en veel erger en dan kan ik hem nog eens gaan verzorgen ook.

Vandaag ben ik voor een uurtje de tuin ingetrokken en heb wat uitgerangeerde takjes en blaadjes verwijderd... sommige struiken zijn voorzichtig aan 't uitbotten maar onze schildpad is nog niet te zien en dat baart me zorgen.... dood gevroren kan ze niet zijn maar verdronken misschien wel... dat beestje kruipt elke herfst de grond in en zoals het de hele winter regende... arm Polleke... het goede nieuws is dat ik al enkele dagen 2 merels in de tuin spotte... mannekes (gele bekskes)... als ze nu nog mooi kunnen zingen wordt de zomer misschien nog draaglijk.

Ik ga nu even mijn 1500 stappen plegen... de vorige weken hield ik het rustig maar nu moet ik terug in gang schieten... allee schieten is veel gezegd.

16-03-2020 om 00:00 geschreven door Myette

Men kent dat gezegde wel over onkruid dat je niet kapot krijgt... wel hier zit zo'n struik... verleden week dacht ik toch dat ik dat corona ding te pakken had want ik zat met een venijnige keelpijn... al mijn gewrichten deden pijn... en dan merk je maar eerst hoeveel van die bewegende onderdelen je hele lijf bezit... een nijdig hoestje... niesbuien aan de lopende band en een doorlopend lekkende neus... alleen koorts had ik niet... ik had 't manneke het grote bed gelaten en sliep in de andere kamer waar ik rustig de hele nacht kon hoesten en snuiten zonder bijkomende schuldgevoelens... maandag voelde ik me al een ietsje beter en besloot de dokter over te laten aan ergere gevallen... gisteren kwam mijn poetshulp en toen mijn kot terug uitgemest was voelde ik me verplicht mijn wasmachine aan 't werk te zetten... vandaag heb ik de gewassen snotvodden gestreken en ik kan jullie verzekeren dat de oogst enorm was... maar het doet goed weer aan 't werk te kunnen want... alhoewel ik geen gewetensbezwaren heb tegen wat luiwammessen... genoeg is genoeg... ik genoot zelfs van het strijken en dat wil wat zeggen.

De zoon heeft terug wat hoop gekregen... nadat de bedrijfsarts hem verbood te komen werken wegens... ja wegens wat... wegens vermeende waanvoorstellingen... is hij in de aanval gegaan... heeft een andere huisdokter gevonden die begrip had voor zijn situatie... is naar de vakbond getrokken met het attest dat hij geestelijk gezond werd verklaard door de dokter op psychiatrie... door de vrederechter en zelfs de procureur getekend... gisteren moest hij terug bij de bedrijfsarts en kreeg toestemming te gaan werken... nu afwachten weer wanneer hij kan beginnen en hoe en waar... het is ver gekomen dat je nu moet vechten om te mogen werken... hij belde me direct om het goede nieuws te vertellen en klonk gelukkig... hij is vast besloten geen woord meer te uiten over parasieten maar de schrik zit er toch in dat hij opnieuw die beesten gaat mee naar huis nemen... thuis bij hem zijn ze zo goed als uitgeroeid na een lange veldslag.

De dochter kreeg opdracht... toen een personeelslid op dezelfde etage door corona besmet verklaard werd... vanaf thuis te werken dus die zit nu ook in quarantaine... nu nog af te wachten of haar reisje naar Spanje door zal kunnen gaan want ze zit ook met griepsymptomen... geen hoest of koorts.

En dan hoor je waarschuwingen door onze intelligente regeringsleden bedacht... dat je evenementen met meer dan 1000 mensen best kunt vermijden... iets wat ik niet begrijp maar ja ik ben dan ook geen groot licht... is waarom zijn 1000 personen gevaarlijk en loop je geen gevaar als er maar 500 zijn... kan iemand me dat eens uitleggen... en dan Maggie die loopt te kwekken dat iedereen zijn verantwoordelijkheid moet opnemen... iedereen... waarom zij dan niet... we hebben... naar ik pas vernam... 4-5 ministers van gezondheid maar nu wil ze een commissaris erbij om alles te coordineren... nog een extra post... moet er geen zand zijn?

Ik las net dat Frank De Boosere zijn grondwater op peil staat... eindelijk... zijn kelder staat onder water... het wordt tijd dat hij eens een hartig woordje spreekt met de weergoden want water hebben we nu genoeg voorlopig... een beetje zon zou deugd doen.

11-03-2020 om 00:00 geschreven door Myette

Corona hier en Cotona daar... de hele wereld is momenteel in de ban van Corona... zelfs in de wereld van de humor kreeg het een plaatsje... als je 2 flessen Corona bier koopt krijg je er gratis 1 fles Mort Subite bij... ik las ook dat het Corona bier minder verkoop kent nu... zijn er echt mensen die een verband zien met de ziekte... een of andere wijze man zegde eens dat de mensheid uiteindelijk zou vergaan door gulzigheid en domheid... blijkbaar is het proces al begonnen als men ziet wat er de laatste jaren aan het gebeuren is... hele kuddes die achter een of ander papkind aanlopen... ook onze politici geven ons een voorbeeld van gulzigheid en domheid... dit alles kwam in me op tijdens mijn zelfopgelegde quarantaine week... verleden week kwam namelijk mijn huiskapster mijn manen bijknippen en dat mens had zo'n echt onsmakelijke rochelhoest... ik hoopte maar dat het een rokershoest was... doch 2 dagen erna begon ik keelpijn te krijgen... een venijnige stekende pijn... met dat Corona gedoe in mijn achterhoofd zegde ik alle afspraken af en trok me terug "in mijn kot" zoals Maggie ons charmant beval... ik verhuisde mijn hoofdkussen naar het bed in de achterkamer en wachtte af... gewapend met snotvodden... keelontsmettingsmiddel ... Strepsils en koortsthermometer... geen koorts tot hiertoe en minder pijn... dus geen Corona... nog enkele dagen voorzichtig zijn en ik kan me weer publiekelijk vertonen... hoop ik toch.

Ach het is ook altijd wat de laatste jaren... we leven in een woelige tijd of lijkt dat maar zo... als je de geschiedenisverhalen leest was het vroeger ook woelig maar de mensen leefden meer geïsoleerd en wisten doorgaans niets af van wat er in het andere dorp gebeurde... als er nu één Chinees niest weet de hele wereld het... in de supermarkt waren de rijst en pasta rekken al geplunderd... ik moest gelukkig niets van dat alles hebben want waar wij wonen is er in de hele omgeving geen winkel te bespeuren en moeten wij altijd een goeie voorraad van allerlei in huis hebben... ik heb ooit eens een hele maand huisarrest gehad door pneumonie en we hebben die hele maand van onze voorraden geleefd... ik hoop alleen dat 't manneke gespaard blijft want als die ziek is worden mijn zenuwen zwaar op de proef gesteld.

06-03-2020 om 15:23 geschreven door Myette

Miserie en nog eens miserie... daarom kom ik niet vaak meer op mijn blog... kan alleen nog maar klagen en dat doe ik niet gaarne... in het kort : op het werk van zoon geloven ze dat het gewoon inbeelding is niettegenstaande hij vele foto's nam van die parasieten... nu mag hij niet meer werken tot hij zich geestelijk heeft laten onderzoeken... iets dat hij weigert want te trots en te woedend omdat hij niet geloofd wordt... bij hem thuis heeft hij de plaag praktisch onder de knie gekregen door constant alles te wassen en te stomen... dan heeft gisteren 't manneke al zijn boventanden laten trekken en zit nu zielig te doen over zijn bord pap en te klagen... terwijl ik ook gisteren een langdurige en beklemmende behandeling kreeg voor mijn ondergebit... dus ten huize van is rozegeur ver te zoeken... die tanden zijn nog niet mijn ergste zorg maar wel de geestelijke gezondheid van zoon want door alle tegenwerking en ontkenning van zijn problemen drijven ze hem tot het uiterste en als ik hem hoor zit hij aan de grens... door alle stress zit ik onder de rode vlekken en daar kan ik ook al niet mee lachen... kommer en kwel m.a.w. miserie.

Dit om jullie trouwe maatjes te laten weten hoe het met me gaat... ik leef nog maar elke dag wordt ik wakker met de vraag "moeder waarom leven wij" en zo lang ik niets positiefs heb te vertellen ga ik me terugtrekken in een hoekje en mijn wonden likken... die trouwe maatjes bedank ik dat ze nog eens aan me denken want eens je niet meer meedraait in de kermiswereld wordt je vergeten.

27-02-2020 om 00:00 geschreven door Myette

Hallo blogvrienden... het is weer even geleden dat ik me liet horen omdat ik... ten eerste geen goesting had... ten tweede toen de goesting kwam mijn PC het liet afweten... ik werd bestookt met allerlei waarschuwingen en orders waarvan ik geen jota verstond... zoon om hulp vragen ging niet door zijn parasieten probleem... toen hij me dan belde dat hij dacht van het probleem af te zijn greep ik hem in de kraag en de schat kwam het oplossen... ikke blij mijn zoneke nog eens te kunnen knuffelen en natuurlijk ook de hond... ik was welgeteld 1 dag gelukkig want daarnet belde hij om te zeggen dat hij weer een nieuwe invasie had gekregen... hij is teneinde raad en ik ook natuurlijk... die beesten zijn precies niet uit te roeien en wat erger is... niemand gelooft hem en dat maakt hem mentaal kapot.

Ciara maakte wel erg van haar oren maar heeft ons huis en onze regio gespaard... geen omgewaaide bomen of afgerukte daken in onze buurt gezien... ook al iets om dankbaar voor te zijn... nu zitten we te wachten op haar vriendje den Dennis... die is momenteel ons aan 't plagen met van die windstoten maar nog niet heel erg... ach het is ook altijd wel iets om je zorgen over te maken.

Deze week kregen we een aangename verrassing... donderdag namiddag werd er gebeld en een oud collega van 't manneke stond voor de deur met zijn nieuwe vriendin... ze waren op hun wandeling in onze buurt plots in onze straat beland en er ging hem plots een licht op... zo van... tiens hier woont den H en ik ga eens kijken of hij nog leeft... dit na ongeveer 15 jaren... en ja we leefden nog en lieten hen binnen en hadden een gezellige babbel... en ik heb er 2 nieuwe vrienden bij op FB... die twee zijn allebei in een service flat gaan wonen als buren en zijn zo een stel geworden... allebei hun partner verloren aan kanker en dat schept meteen een band.

Voor de rest was mijn week eerder saai... behalve dat ik "mijne peire zag" met den Buddy oftewel mijn PC... die pestte me het bloed vanonder de nagels... wilde niet opstarten dan na lang proberen... dan kreeg ik hem niet meer uit... midden in een bewerking viel hij in slaap en was er geen beweging meer in te krijgen... ik begon 3 keren aan een log en telkens verdween mijn schrijfsel mysterieus... nergens meer te vinden... ik gaf mijn pogingen dan maar op... zoon heeft mijn PC moeten herprogrammeren en kwam tenslotte tot de ontdekking dat mijn scanner de deugniet was... dat ding gaf er de brui aan en blijkbaar stak hij den Buddy aan.

Vandaag stuurde een van mijn vroegere chatvrienden me een link op van een site met een schat aan muziek oldies... dat wordt genieten... aangezien ik meer zou moeten bewegen maar geen zin heb om rondjes te gaan lopen in mijn buurt zet ik elke dag een oldie op uit de jukebox en begin aan mijn 1000  stappen door de kamers boven... ja het is saai maar op muziek ietwat minder saai... na die 1000 stappen zet ik een ander muziekje op... een lekkere rock... en gooi de rest van mijn lijf los... niet lachen he... het is een schamele poging maar beter iets dan niets en... na afloop heb ik een voldaan gevoel... zo van "dat zit er weeral op voor vandaag" en kan ik lekker gaan zitten lezen zonder schuldgevoel... hihi... een kinderhand is gauw gevuld en een oude hand ook.

15-02-2020 om 17:00 geschreven door Myette

Verleden jaar vatte ik het plan op mijn vroegere... in een ver verleden geschreven logjes... eens te herlezen... men weet wat er gewoonlijk met plannen gebeurt... niets dus... maar toch... vandaag kwam dat plan plots bovendrijven en begon ik te lezen... ik zie nu het nut in van een dagboek bijhouden want ik las dingen die ik totaal vergeten was... toch wel plezant... zo las ik dat ik geplaagd zat met een jeukende bobbel uitslag in 2006... niets nieuws onder de zon want ik zit er nu ook weer mee... niet dat dit nu zo interessant is maar ik vertel het maar even... zo tussen neus en lippen door... in diezelfde periode gingen we naar een oubollig bal met kaartvrienden waar ik me dood verveelde... wist ik ook niet meer... dat bal heeft geen diepe indruk nagelaten... de bedoeling is die logjes... of enkele ervan... uit te printen en als verrasing na te laten aan mijn kindjes... zo kunnen ze lezen welke rare bokkensprongen... of liever in dit geval geitensprongen... hun moeder maakte in de tijd dat diezelfde moeder nog kon dansen en springen... toen ik zo zat te genieten van mijn memoires belde een van onze vroegere vrienden me op om af te spreken voor een etentje... helaas... ik vind het geweldig tof dat ze ons niet vergeten maar ik moest forfait geven wegens 't manneke zijn tandloze staat... het is echt geen sinecure om met hem aan tafel te zitten... spijtig maar het feit dat ze me belden doet me al plezier zodoende ga ik niet klagen.

In dat plan zat ook verweven een hele rits foto's scannen om op een usb stick te zetten voor het nageslacht... vertikt mijn scanner het toch wel zeker om te werken... hij maakt wel een geluid alsof hij wakker wordt maar doet verder niets... ik vrees dat ik zoon weer eens zal moeten lastig vallen en dat jong heeft het momenteel weer druk met ongedierte bestrijden... en zolang hij daar mee geplaagd zit wil hij niet bij ons binnen komen... ditmaal verdenkt hij een collega van hem die niet al te proper is en zijn werkplek heeft besmet... je merkt dit niet dadelijk maar als het begint op te vallen hebben die beesten zich al lekker ingenesteld... zodoende begint de ellende weer opnieuw... zoon in paniek aan de telefoon en moeder draagt zijn ellende op haar rug mee.

31-01-2020 om 15:23 geschreven door Myette

Pfff... en daar is alles mee gezegd... de dagen volgen elkaar op... de ene al saaier dan de andere... pfff... vandaag zou als hoogtepunt van de week een klusjesman ons keldervenster komen schilderen maar ook dat was pfff... hij kon niet komen... of had geen goesting... dat kan ook... ik heb er alle begrip voor... het regent dan eens een dag niet en je wil dan liever op stap met je vriendin... en ik blijf zitten met de hoop dat hij een van de volgende weken zal komen opdagen... indien niet zal ik op jacht moeten gaan voor een andere klussenman... pfff.

Zoals ik al zegde mijn eens zo levendige leventje is op een saai spoor gekomen... als er eens iets gebeurt is het niet echt leuk... zoals mijn buurvrouw die op intensieve terecht kwam... de buurman belde ons en stond te stotteren toen hij het vertelde... blijkbaar is ze nu wat beter maar moet nog tests ondergaan... de hond van zoon is nog maar eens onder narcose moeten gaan om de operatiewond terug te openen... ook een ellende voor hem en het baasje... dan hebben we het gebitsprobleem van 't manneke die... waarvan door het uittrekken van een tand de prothese niet meer past en om de haverklap uit zijn mond valt... dat vindt  manlief natuurlijk irritant en laat dat duidelijk en hoorbaar merken... nog enkele weken geduld en de rest van zijn tanden gaan ook foetsie... tanden weg... prothese idem... en enkele weken pap en puree maken tot zijn kakelverse tanden er zijn... en dan is het mijn beurt want ik zit ook met weerbarstige bijters te sukkelen... oud worden is toch ZOO plezant... ik kan soms mijn plezier niet meer op.

Om over iets anders te zeuren... waar blijft eigenlijk die heel koude winter die men voorspelde... nu las ik weer dat we een heel droge en hete zomer moeten verwachten... ik hoop uit het putteke van mijn herte dat ze hier ook weer verkeerd zitten want uitdrogen doe ik al van mezelf en daar heb ik geen hulp bij nodig.

Over het nieuws zullen we het maar niet hebben want daar word je alleen moedeloos van... politiek is al even hopeloos en smerig... in afwachting van een nieuwe regering zitten de restanten te kissebissen wie op dit of dat stoeltje mag gaan zitten en intussen uit pure verveling wat nieuwe verdoken belastingen te verzinnen... ook niets om over te juichen.

Maar nu druip ik af met hangende oren en... moest ik een hond zijn... zou mijn staart mee hangen... tot in betere tijden.

18-01-2020 om 17:20 geschreven door Myette

En we zitten in het nieuwe jaar... het is maar wat je nieuw noemt... elk jaar hopen we dat het volgende beter zal uitdraaien dan het vorige en elk jaar weer krijgen we de nodige problemen op ons bordje... maar zolang we hopen blijven we dapper aanmodderen... wat gaat dit verse jaar ons weer brengen?

De vorige weken waren niet bepaald om WOW tegen te zeggen... meestal was het pure verveling en routine klussen... afgewisseld met hier en daar een kleine afleiding... de buren die voor de jaarlijkse nieuwjaarsdrink kwamen... toen ze binnen stapten begonnen ze al met te zeggen dat ze alleen water wilden drinken en dan nog plat water... nu heb ik veel in huis behalve plat water dus hebben we met zijn allen kraantjeswater zitten drinken... wel uit champagne kelken want ik weigerde weer andere glazen uit de kast te trekken... niet echt bevorderlijk om de stemming erin te brengen... die was er dan ook niet... we hebben de namiddag doorgebracht zoals bij de dokter... niet echt leuk en ontspannend... toen ze weg waren heb ik me dan ook een ferme Martini ingeschonken om mezelf weer op te krikken... zondag kwamen dochter en schoonzoon op bezoek met een zak vol snoep voor 't manneke... dat manneke verjaarde en is nu 92... ik kan het nog altijd niet geloven dat we nu twee oudjes zijn... zaterdag kwam zoon met Kiko op bezoek en belde al van onderweg om verband klaar te leggen want de hond zijn operatiewond was open gegaan en we konden al beginnen met schoon maken en vers verband aanleggen... iets wat dat beest gelukkig gewillig ondergaat... hij belde gisteren met de uitslag van het labo... kanker 2de graad dus kans op uitzaaiingen... geen prettig nieuws... na het vreselijke jaar dat zoon had in 2019 vrees ik dat het verlies van zijn troeteldier hem zou opbreken... hij kan momenteel niet veel meer aan.

Zondag komt ons ex buurmeisje met haar man ons bezoeken... ik had al lang niets meer van hen gehoord en dacht dat ze de oudjes vergeten waren maar nee... plots duiken ze weer op... die kinderen staan natuurlijk nog wel in het volle leven... een baan... veel vrienden... ik begrijp dat wel... het doet wel plezier dat ze nog tijd willen doorbrengen met ons... ik hoop alleen dat ze ook geen plat water willen drinken.

Donderdag wordt de klapper... dan gaan de meiden op stap... de meiden zijn een vriendin en ik... zij met een wandelstok en ik ietwat amechtig... ik denk dat het meer een gezapige kroegentocht gaat worden... ergens iets drinken met een ferme babbel... dan een kleine kuier naar een ander café en misschien nog een derde tot het tijd is naar onze respectievelijke echtgenoten terug te keren... ach men roeit met de riemen die men heeft nietwaar... alleen worden die riemen korter en korter.

07-01-2020 om 15:04 geschreven door Myette

En LAP we hebben weeral prijs... niettegenstaande mijn belofte alleen nog iets positiefs te vertellen voor het jaar om is moet dit me toch van de lever... gisteren belde zoon me om te vertellen dat hij bij de hond enkele gezwelletjes had ontdekt en dat de dierenarts  vaststelde dat een ervan zeker kanker is... hij wordt maandag geopereerd... de zoveelste slag voor zoon... zoals ik al zegde... 2019 was een super ROT jaar voor ons... die hond is als een kind voor hem en ik hou mijn hart vast wat de gevolgen gaan zijn als hij die moet afgeven... sommige mensen zijn blijkbaar voorbestemd om pechvogel te worden en dat is zo met onze zoon... als kind al was hij steeds op de verkeerde plaatsen op de verkeerde tijd en dat gaat zo maar verder... ik zit hier dus nog maar eens met een hart vol pijn en een kop vol zorgen te hopen dat het goed afloopt.

Een nieuw jaar... waar is de tijd dat ik dacht dat een nieuw jaar beter zou worden dan het voorbijgaande... jaja hoop doet leven... en hoop moet je blijven houden of je gaat eraan kapot... enkele jaren terug was sterven iets waar ik niet aan kon denken zonder afgrijzen want er was nog zoveel dat ik wilde beleven... de tijd waarin we leven is zeker boeiend... nieuwe uitvindingen... robotica in opkomst... als fanatieke SF fan wilde ik daar bij zijn... helaas... deze laatste jaren vergden ietwat teveel van me en ik betrap mezelf erop dat ik naar rust verlang en dat ik op een keer die dood niet meer zal vrezen... maar momenteel zit er nog wel genoeg fut in mij om het nog een tijdje vol te houden... ik moet wel om man en zoon tot steun te dienen.

Weet je wat ik het meeste mis... eens de slappe lach krijgen... tja misschien raar om te zeggen maar in vroegere tijden hadden we veel kennissen die we "vrienden" noemden... eens je niet meer mee kunt zie of hoor je die vrienden niet meer... maar we beleefden plezante tijden samen met een glaasje van 't een of 't ander... er werden moppen verteld... er werd gelachen... en DAT mis ik dus... nu hoor ik alleen nog over operaties en allerlei kwalen praten en dat is niet bepaald ontspannend omdat ik al genoeg te stellen heb met mijn eigen pijntjes... een vroegere chatvriend stuurt me vaak plezante mailtjes maar als ik het probeer door te geven aan man krijg ik alleen  een starende blik... nu zaten 't manneke en ik vroeger ook al niet op dezelfde golflengte maar toch... ik vrees dat ik op den duur ook zo'n oud uitgedroogd en melig "wefke" ga worden bij gebrek aan een klankbord.

Volgende week nodigde ik onze geburen uit voor een nieuwjaarsdrink en de week daarna sprak ik af met een vriendin om wat bij te praten... ik ga proberen af te spreken dat we eerst een klachtenuurtje houden en dan mag er alleen over plezante dingen gesproken worden... is dat redelijk of niet?

28-12-2019 om 09:56 geschreven door Myette

Om te beginnen met de kop wens ik allen een vredige en liefdevolle Kerst en als het even kan een gezond en voorspoedig nieuw jaar 2020.

Dit was dus het voorgerechtje... wat het hoofdgerecht betreft... ik kan momenteel niet veel plezants vertellen want als er al iets gebeurt ten huize van is het echt niet om over naar huis te schrijven... de routine klussen hier in huis... afgewisseld met hier en daar een oprisping... onderbroken nachten door manlief die er een gewoonte van maakt zo rond 4 uur rond te gaan dolen en als man iets doet is dat nooit discreet... nee hij vraagt zich dan luidkeels af wat hem toch scheelt omdat hij niet kan slapen en moeilijk uit zijn woorden komt... niettegenstaande ik hem al tig keren heb verteld wat het verdict van de dokter was... iets wat verspild speeksel is... blijkt het niet door te dringen... zo ook deze nacht... om 4 uur hadden we prijs... na zowat een heel uur gestommel trok hij naar beneden om de TV aan te zetten... zijn beste slaapmiddel... toen ik dan eindelijk weer in slaap gesukkeld was... je ligt dan te denken aan al wat nog kan en zal komen en dat is niet aanlokkelijk... werd ik om 7 uur wakker geroepen omdat "de chauffage niet werkte"... ik gilde terug dat die maar om 7u30 terug zou aanspringen... draaide me grommend om in bed en meneer kwam terug in bed om daar wat te liggen woelen... resultaat... madame slecht gezind want niet uitgeslapen... madame die tegen alles opbotst want niet uitgeslapen... madame met een zuur gezicht want niet uitgeslapen... meneer zich van geen kwaad bewust want hij zal straks wel voor zijn TV slapen... wat doe je aan zoiets... niet veel.

Tijd voor een dessert... zaterdag kwam zoon met hond weer op bezoek en hond was in een weerspannige bui... ja dieren kunnen dat ook hebben... toen ik "een pootje" vroeg trapte hij het af... toen zei ik dat als ik geen pootje kreeg hij ook geen snoepje van me kreeg... hij bekeek me aandachtig... zo van... meent de bomma het nu... kwam naar me toe en legde zijn kop in mijn schoot... bomma smolt natuurlijk weg en kweelde : "je bent toch een lief schattebolleke" en op slag legde hij een grote zware harige poot op mijn knie... en wat deed de bomma... naar de keuken spurten om een kluif te gaan halen met hond achter me aan... zoon lag plat van 't lachen... toen ze moesten vertrekken en hond zijn speeltouw terug moest leggen... iets wat hij anders vlot doet... heeft hij het zeker wel 5 keren ergens anders neergepoot... jaja dieren kunnen het niet zeggen met woorden maar ze kunnen zich wel verstaanbaar maken... hond is dan ook een manneke... weliswaar een beknot manneke... maar hij heeft een eigen wil en zoon moet hem regelmatig tot de orde roepen... op Kerstavond komen ze ook naar ons terwijl dochter en schoonzoon het laten afweten... de hond heeft ooit schoonzoon een klein knapje gegeven en nu willen ze niets meer te maken hebben met hem... iets wat zoon heel kwalijk nam en mij veel verdriet... wat doe je eraan... niet veel.

Tja die feestdagen... voor mij is dat al jaren een droevige periode die ik vlug achter de rug wil hebben... ik dacht even de lichtjes in de stad te gaan bewonderen maar het weer wil niet meewerken... regen en nog regen... de lichtjes zullen zonder mij ook wel blijven schitteren voor allen die zich nog in kerstsfeer wentelen... toen ik jonger was en de kinderen nog kind deed ik alles om Kerst te vieren... de boom met weerspannige lampjes zetten... gevulde kip of kalkoen braden... een feesttafel dekken voor de hele familie... uren ronddraven om kadootjes te vinden... enkele dagen na de Kerst verjaart zoon en toen die nog een zoontje was moest hij ook een feest krijgen... dus weer koken en dekken... dan Oudejaar en wie was de pineut... moeke hier... die hele periode was een echte uitputtingsslag voor mij en zo voelde ik me dan ook nadien... en toch voel ik een soort nostalgie als ik eraan denk... die familie van toen is er niet meer en dat voelt pijnlijk aan... wat doe je eraan... niet veel.

En met deze gelaten laatste woorden sluit ik af... misschien dat je me nog even ziet verschijnen voor het jaar voorbij is... alleen als ik eens iets positiefs kan vertellen want ik ben mijn eigen gezaag beu aan 't worden.

23-12-2019 om 12:04 geschreven door Myette

Hallo iedereen... oftewel de enkelen die de moeite namen mlijn blog te bezoeken... die ik hiermee van harte bedank... ik heb me enkele weken in mezelf teruggetrokken omdat... eerlijk gezegd... ik me afvroeg waarom ik nog de moeite nam mijn hart hier uit te storten... tja waarom... ik weet het nog niet... het is sterker dan mezelf denk ik die wens zich schriftelijk te uiten... als kind al maakte ik lijstjes met dingen die ik wilde doen of al gedaan had en die ik dan met puur genot kon doorstrepen... ik las alles wat me onder de ogen kwam... ook de reclames op tram en bus... mijn nieuwe leesboek was elk jaar al de eerste dag uitgelezen en daar zat ik dan zonder leesvoer... in de bib mocht ik maar 1 boek per dag meenemen en dat was een hele tocht van mijn huis naar de bib... op vakantie bij bobonne kon ik op het toilet nog wat lezen want naar oude gewoonte veegde men zijn poep daar af met krantenpapier... iets wat mijn stadse ouders niet kenden... tot daar mijn lees- en schrijfwoede.

De voorbije weken en maanden waren één pot ellende... over mijn zoon schreef ik al... momenteel is het rustig daar maar ik hou mijn hart vast als de dagen warmer gaan worden... is die rust definitief of slapen zijn belagers nog... af te wachten... enkele dagen geleden vond hij Prutske het konijn door in de tuin... er was die nacht een geweldige explosie in de buurt en misschien is dat de oorzaak... te erg geschrokken... op de camera liep het nog fleurig rond en zijn banaan was opgepeuzeld dus het beestje was niet ziek... weer een tegenslag die zoon te verwerken kreeg en moeke aan de telefoon moest aanhoren... dan kwamen de werken aan onze achtergevel... misschien een stommiteit om dat nog te laten doen op onze leeftijd maar die gevel was echt aan 't brokkelen... enfin... een ploeg Roemenen kwam de stelling plaatsen... geen probleem... enkele dagen later kwamen 2 andere Roemenen aanrukken... spanden doeken en plakten alles af... wij gerust... dan begon het uitbikken van het oude cement... veel lawaai maar voor de rest OK... tot... ze begonnen met zandstralen... op een wip stond het hele huis binnen in wolken zand... door allerlei minuscule kiertjes langs ramen en deuren vloog het binnen... ik in paniek naar de aannemer gebeld... die man kwam direct en gaf de mannen bevel alles binnen af te plakken... maar het kwaad was al geschied... alles maar dan ook letterlijk ALLES moest afgewassen en gewassen worden... de aannemer stelde voor zijn mannen met een industriele stofzuiger aan het werk te zetten binnen maar dat zag ik echt niet zitten... dus stelde ik voor het zelf te doen mits een tegemoetkoming en dat werd grif aangenomen... na 2 dagen hard labeur was de living... de keuken... de badkamer terug in bewoonbare staat maar ondergetekende lag plat... verschrikkelijke rugpijnen en daar bovenop een maagontsteking... ik loop niet vlug naar de dokter maar na 7 dagen afzien liet ik hem toch maar komen... een pijnstiller gekregen die redelijk mild is voor de nieren en ik kon weer rechtkrabbelen... intussen moest ik ook nog het gezeur van manlief verdragen... alles bijeen een beetje teveel van het goede... onze huisarts zegde me eens dat ik een sterk vrouwmens ben maar die kunnen ook breken... als puntje bij paaltje komt sta ik er alleen voor... ik heb niet alleen mijn eigen last te dragen maar sleur ook nog die van man mee... dit klinkt nu meelijwekkend maar zo voelde het wel aan... ik zag het gewoon even niet meer zitten.

Gisteren kwam mijn poetshulp extra enkele uren helpen om het vieze buitenwerk weer aantoonbaar te maken... de regen helpt ook om wat van het vuiweg te spoelen... binnen vind ik nog elke dag weer zand en stof alsof het uit de lucht blijft neervallen maar de gordijnen zijn gewassen en hangen weer en mijn huisje ziet er weer toonbaar uit totdat ik hier of daar een la open trek en verdekke zand vind... ik vrees dat dit nog wel een tijd gaat duren... had ik dit voorzien ik was er niet aan begonnen maar ja.

Intussen is het weer hoog tijd om kerstkaarten te schrijven en inkopen te doen voor de Kerst... dat zal heel bescheiden worden... de tijd dat ik kalkoenen braadde en hele menus afwerkte is onherroepelijk voorbij... aangezien zoon en dochter niet meer door één deur kunnen zullen moe en va maar thuis blijven met de Kerst en zuinig nippen en knabbelen aan... weet nog niet wat... aangezien manlief zijn tanden het lieten afweten wordt eten ook een probleem... dat moet zacht en hapklaar zijn... zonder brokken of wat dan ook... ik hoop iets te vinden in de supermarkt dat ietwat feestelijk en toch hapbaar is voor meneer.

In afwachtting hiervan wil ik de aanwezigen hier een gezellige Kerst wensen en tevens een gezond en voorspoedig 2020... santé!!!

14-12-2019 om 11:37 geschreven door Myette

Met gevaar theatraal over te komen... iets dat me geheel vreemd is... beken ik dat mijn hart bloedt... voor mijn zoon dan wel... als je kind, hoe oud het ook mag wezen, dik in de knoei zit, lijdt je ontzettend mee... ik ga niet meer uitwijden over die enge beesten waar hij mee geplaagd zit maar het feit is dat het nog helemaal niet opgelost is... en het ergste is dan nog dat niemand er iets kan of wil aan doen om te helpen... ik ben hier al de hele week aan 't mailen en bellen naar allerlei instanties om hulp te vragen en wat doen ze... za geven niet thuis of zeggen dat ze niet kunnen helpen... ontmoedigend is het... ik sta er mee op en ga er mee slapen en midden in de nacht wordt ik wakker en lig dan rusteloos te woelen om een oplossing te bedenken.

Ik ben dus helemaal niet in de stemming om over ditjes en datjes te kwebbelen en ga me even terugtrekken in een rustig hoekje om mijn wonden te likken

31-10-2019 om 13:22 geschreven door Myette

Wat kan ik vertellen over de voorbije week... dat ik enkele deugddoende babbels heb gehad met oude vrienden... iets waar ik echt behoefte aan had... dat mijn boekenvoorraad weer werd aangevuld door de lieve bib dame... een dame die haar eigen problemen heeft en ze... door andere mensen te helpen... probeert tijdelijk te vergeten... ach iedereen draagt zijn eigen kruis en moet trachten dat kruis waardig te dragen zonder er onder te bezwijken... aiaiai dat klinkt wel ietwat dramatisch... niet mijn stijl maar ja soms komt er zoiets uitgefloept... sorry hoor.

Mijn zorgen zijn nog altijd de bloedluizenplaag bij de zoon... dat wil maar niet beteren niettegenstaande alle middelen die hij al heeft ingezet... die ambetante en depressieve buurvrouw heeft haar kippen nu de kop afgehakt en denkt dat ze van het probleem af is maar dat kot staat er nog en de luizen hebben nu honger en storten zich op de dieren van de buur... zoon dus... elke keer dat Kiko in de tuin is geweest brengt hij een legertje van die akelige monstertjes mee die zich weer overal in huis nestelen om hun gebroed achter te laten... een straatje zonder einde... hij heeft nu aan zijn huisarts gevraagd om de Dienst Hygiene order te geven alles te komen inspecteren en ontsmetten... hoop nu maar dat hij het doet... de dochter van dat mens kwam dan nog van haar oren maken bij zoon en hem vertellen dat hij gek is... en dat terwijl hij het mens vaak heeft geholpen in het begin dat ze er woonde... dat deed pijn en kwam nog eens bovenop alle ellende en geld dat het hem kost.

Morgen moet ik op oogcontrole... moet ik weer een prik krijgen of ga ik er vanaf geraken zonder... morgen weet ik het.

Verder is er niets te vertellen... regen en nog eens regen hier... dus binnen zitten en wat lezen... puzzelen... kasten uitruimen... 't manneke helpen met de afstandsbediening van de TV waar hij steeds mee in de knoop zit... zomerkleren wassen en opbergen... allee... allemaal routine dus saai saai saai.

20-10-2019 om 15:10 geschreven door Myette

Mij wordt soms gezegd dat ik een sterk vrouwmens ben en ja... ergens moet ik het wel geloven want in mijn leven heb ik wel al het een en ander meegemaakt en het redelijk overleefd maar... ze moeten van mijn slaap blijven of ik ben een wrak... en daar zit ik met een probeem de laatste dagen... door een reuma opstoot... iets waar ik al mee geplaagd zit vanaf mijn 18 de... lig ik de hele nacht te woelen van de pijn in rug en benen... met pijnstillers moet ik heel sporadis omspringen voor mijn nieren dus woel ik maar verder en wacht tot die opstoot het loodje legt... ik lig dan te denken aan zoon die nog altijd wanhopig oorlog voert met het leger vlooien en bloedluizen door de kiekens van zijn buurvrouw gul uitgedeeld... al 6 weken durft hij niet bij ons komen om ons niet te besmetten en ik mis mijn zoontje en de Kiko... elke dag hangt zoon aan de telefoon om zijn hart te luchten en ik neem zijn leed mee naar bed... niet alleen die reuma plaagt me ook weer hoofdpijnen... iets waar ik weken van verstoken bleef... gelukkig... maar nu heb ik het weer "aan mijn rekker"... een stom gezegde hier in Antwerpen waarvan ik begot niet weet waar het vandaan komt.

Volgende week wordt het druk... mijn bibliotheekdame komt me verlossen van de uitgelezen boeken en me een verse voorraad bezorgen... een oude vriendin komt op de koffie dinsdag en twee clubvrienden komen donderdag op de koffie... die week is goed gevuld en ik zit nu te hopen dat die verdekkelse koppijn even op vakantie gaat zodat ik niet met schele ogen mijn bezoekers moet ontvangen... afzeggen gaat niet want dan moet ik een andere afspraak maken en ik weet nooit wanneer die koppijn gaat toeslaan... die komt en gaat willekeurig... ik heb nog altijd de trigger niet kunnen vinden... soms komt hij me zachtjes wat plagen om weer stilletjes te verdwijnen... soms komt hij aanbulderen tot ik door de knieën ga om dan weer plots de plaat te poetsen... het blijft een raadsel maar een heel vervelend raadsel.

Dus als je even niets van me hoort dan heb ik me verstopt in de hoop dat al die onaangename dingen me niet zullen vinden... ik kom wel opduiken als ik me beter voel.

12-10-2019 om 16:38 geschreven door Myette