Moed... een mensenleven vergt soms veel moed... en ook veel "moet"... men moet elke dag opstaan met moed... met moed aan de taken beginnen die moeten gedaan worden... altijd dezelfde routine... opruimen... afwassen... wassen... strijken... geloof me dat vergt moed om de boel er niet bij te laten en al die moet te laten stikken... je mag nu denken wat je wil zo van "wat zit dat mens weer te zeuren" aangezien ik toch niet veel lezers hier heb kan ik zeggen wat ik wil... sè na.

Dat was de inleiding om te zeggen dat ik een dipje heb... ach een kleintje maar toch een dipje... en als ik niet vlug iets ga vinden om me op te beuren kan dat een diepe dip worden... de voortekenen waren er al... me niet kunnen concentreren op een boek is er een van... zenuwen die op springen staan en bij het minste uit mijn vel wippen is er ook eentje... als ik vroeger zoiets voelde aankomen trok ik de koekestad in om me eens te laten gaan en me nog een handtas te kopen om die bij de andere in de kast te zetten... ja sommige vrouwen hebben dat met schoenen en ik met tassen... mijn eerste tassen waren van het kleine en sierlijke soort die alleen een zakdoek... een lippenstift... portemonnee en sleutels moesten bergen... toen ik kinderen had werden die tassen gigantisch want wie kinderen heeft weet wat je dan allemaal moet mee zeulen... na de kinderen krompen mijn tassen weer maar ik had toch nog jaren een nat doekje bij uit macht der gewoonte... toen kwam het electronisch tijdperk er aan en moest de gsm mee plus een bril en mijn tassen waren niet groot genoeg meer en ik kocht er nieuwe... momenteel zit ik alweer in het gigantisch formaat met als inhoud... bril... notitieboekje met pen... smartphone... tablet... wat medische hulpmiddelen ingeval van (nog niet moeten gebruiken gelukkig)... sterke opvouwbare boodschappentas (winkels geven ze niet meer)... make-up etui (alleen in noodgeval te gebruiken)... paraplu (altijd handig om een verkrachter een mep te verkopen)... regenhoedje... inhalator (voor tweede adem)... alles bijeen zowat 3 kilo... soms ruim ik de boel uit en speur naar wat ik echt niet nodig heb... na lang nadenken gaat alles er weer in want je weet maar nooit... dan kijk ik met verbazing naar andere vrouwen die de straat optrekken met zo'n minuscuul elegant tasje en vraag me af wat mij toch scheelt... als ik dan eens naar een avondfeest moest (lang geleden weer) waar ik onmogelijk mijn zwaarlijvige tas kon mee brengen zat ik met een dik probleem... wat kon ik in dat minuscule tasje proppen en wat niet... ik moest dus een groot deel van mijn overlevings hulpmiddelen thuis achterlaten... ik voelde me dan echt niet op mijn gemak tot na de tweede cava en dan vergat ik mijn gemis... de volgende dag besefte ik dat ik die spullen helemaal niet nodig had en ze gerust kan dumpen maar... men weet maar nooit.

Those were the days... the days dat we de stad introkken... terrasjes deden... feestjes bijwoonden... vrienden bezochten of ontvingen... zal dat ooit terug keren... voor mij in elk geval niet... door de toestand van 't manneke is dat moeilijk... ik ben nu echt geen fuifbeest dat elke dag op zwier wil maar zo eens een enkele keer de boel de boel laten mis ik wel... door de corona toestanden is het ook niet aan te raden dus troosten we ons maar met af en toe een telefoontje naar vrienden en wat smsjes heen en weer... en trachten de moed erin te houden want dat moet.

20-10-2020 om 10:19 geschreven door Myette

Vandaag moest ik naar de tandarts om een afdruk voor mijn nieuwe eetkamer... na een rusteloze nacht gevuld met nachtmerries over tanden die me den duvel aandeden voelde ik me alles behalve in vorm... zoals ik al vertelde zit mijn kaakbeen vol harde knobbels... net niet uitgekomen tanden... en ik zat met de piepers voor een operatie... het was dus een hele opluchting toen de tandarts me zegde dat die bobbels mettertijd wel zullen verdwijnen en het geen beletsel is om dat gebit te maken... en de procedure kon beginnen... er werd me eerst onder en dan boven iets in mijn mond geschoven gevuld met klodderige pasta waar ik in moest bijten... nadat het mengsel wat opgesteven was sleurde ze de boel eruit... peuterde enkele achtergebleven stukjes uit mijn mond en ik mocht vertrekken... ditmaal met een licht gemoed en dito tred... al neuriënd van "un kilomètre à pied ça use, ça use, un kilomètre à pied ça use les souliers"... iets dat ik leerde van een klasgenoot vroeger op schoolreis en ik doe het nog altijd... ik voel wel dat ik niet genoeg beweging meer neem en stappen wordt wel vermoeiend... het probleem is dat ik niet zo maar alleen kan gaan wandelen want dan wil 't manneke mee en met hem wandelen is meer een bezoeking dan een genot... overal ziet hij iets dat hem niet bevalt en begint erover te zeuren... dat gezeur werkt op mijn zenuwen en dan wil ik liefst vlug naar huis terug zodat ik me kan terug trekken om te lezen of iets anders te doen.

Van dochter bericht gekregen dat ze het huis van haar overleden schoonmoeder eindelijk hebben leeggehaald... nu nog proberen de waardevolle spullen te verkopen... zal niet gemakkelijk worden... de rest gaat naar de kringloop... de bank waar ze werkt werd geheel gerenoveerd en is af... een pareltje geworden maar door corona staat het leeg... per week moet elk personeeelslid 1 dag naar kantoor komen... de rest is werken van huis uit... de kantoren worden ook niet volledig bemand en om koffiemachine en andere toestellen aan te raken krijgen ze een hulpmiddel... wat een toestanden toch... nooit gedacht dat ik dit nog zou moeten mee maken... ik heb de oorlog beleefd als kind maar dit is totaal anders.

Zoon bracht ons Poloke naar de controle en JOEPIE geen enkel gaatje... het meer ambetante nieuws is dat we in april al terug moeten... tja die gasten moesten sluiten door corona en willen hun verloren inkomsten terug hebben... diezelfde dag kwam zoon een nieuwe schakelaar plaatsen... we hebben op afstand een babbeltje geslagen en dat was het dan... hoe lang nog voor we onze kinderen eens goed kunnen knuffelen.

Vrijdag terug naar de tandarts... dat moet nog enkele keren... en dan zou de nieuwe eetkamer er moeten zijn... ik hou mijn hart al vast want als ik 't manneke zie sukkelen heb ik er niet veel moed op... gisteren niesde hij en zijn gebit vloog eruit... niet erg als je thuis bent maar dat wil je echt niet in publiek... ik heb op aanraden van de tandarts er Corega op gesmeerd en nu is het afwachten of dat gaat helpen... het is bang afwachten hoe dat van mij zich gaat gedragen... ik zou o zo gaarne nog eens frietjes eten of iets anders knabbelen want ik ben die prut zo beu als koude pap.

05-10-2020 om 16:08 geschreven door Myette

Ik herinner me dat we eens met ons kaartclubje een dolle avond beleefden... we waren toen nog jong en we fantaseerden over hoe we 40 jaar later aan diezelfde tafel zouden zitten kaarten... met onze wandelstok aan onze stoel vastgehaakt... een bril met dikke glazen op onze neus... ons vals gebit naast ons bord met hapjes... en plezier dat we hadden... nu 40 jaar later zijn er al twee van het groepje overleden... twee anderen zijn verhuisd en trokken zich terug... het kaartgroepje is niet meer maar de herinneringen blijven... en terwijl de aftakeling aan de gang is vinden we het echt niet meer zo plezant... ik heb maandag afscheid moeten nemen van mijn laatste bijterkes... bijterkes die me mijn hele leven hebben dwarsgezeten... ik begon als kleuter met een stralend parelen gebit... vertelde la mama me toch... toen vielen die parels er een voor een uit en werden vervangen door grote lompe tanden die niet genoeg plaats vonden in mijn te kleine mond... vertelde de tandarts me... die tanden stonden schots en scheef en dubbel zodat er enkele werden getrokken om meer plaats te maken voor de andere... daarna kreeg ik een beugel aan de binnenkant van mijn gebit om die tanden naar buiten te duwen... die tanden kwamen dan loszitten en dat deed pijn... als de pijn over was werd die beugel aangespannen en de ellende begon van voorafaan... dat duurde zo jaren met als resultaat dat mijn weerspannige tanden er zich niets van aantrokken en rustig bleven scheef staan... daarna kwam de corrosie en de regelmatige bezoekjes aan de tandarts om het hele boeltje op te kalefateren... enkele tijd geleden werden ze al dat getuttel beu en kwamen los zitten... niets meer te restaureren zei de tandarts... eruit die boel... en zo gebeurde... tot hiertoe alleen nog maar mijn bovengebit.

Alhoewel ik van die dingen niets dan last heb gehad deed het me toch iets ze te moeten afstaan... tje je hebt al zoveel jaren liefde en leed met elkaar gedeeld... afscheid nemen is altijd lijden... weer een stuk van mijn leven dat verdwijnt... en zo brokkelen we verder af... 't manneke en ik zitten nu samen aan tafel heel voorzichtig wat eten binnen te proppen... hij kan nog altijd niet eten MET de prothese maar draagt ze toch al tijdens de dag... en ik kan alleen geprakte prut naar binnen schuiven en rappekes doorslikken want kauwen is er nog niet bij... trouwens ik ben een hardnekkige bloedster en het duurt nog wel even voor dat bloeden gaat ophouden.

Dit alles om te zeggen dat die hilarische toekomstbeelden tijdens onze kaartavondjes nu helemaal niet meer zo grappig zijn maar allez... we hadden er toen plezier om en dat zijn mooie herinneringen.

10-09-2020 om 19:00 geschreven door Myette

Hoi bloggers... het is even geleden dat ik de moed kon opbrengen mijn wel en wee, voornamelijk wee, hier neer te gooien... tja helaas gaat mijn leventje de laatste tijd als een jojo... soms beetje OP en dan pardaf weer AF... zoals ik al vertelde heeft mijn wederhelft eindelijk zijn gebit in ontvangst mogen nemen... ikke blij maar met gemengde gevoelens want ik ken dat manneke nu al een beetje he en verwachtte weer complicaties... en inderdaad die tanden doen pijn en dat moet iedereen geweten hebben... die tanden vallen uit als hij eet en dat moet ik dan ook geweten en gezien hebben... echt niet smakelijk als je aan tafel zit en man zit plots met dat gebit vol eten naar je te zwaaien... enfin we hadden een afspraak gekregen bij de tandarts om die tandjes wat aan te passen... voor we vertrekken controleer ik 't manneke van kop tot teen op schoenen, paspoort, zakdoek, masker... en we vertrekken... om bij de tandarts te ontdekken dat hij dat gebit niet in heeft alhoewel ik het hem wel 5 x zegde... bij die tandarts kom ik al zeker 30 jaren en dat mens heeft een ongelooflijk geduld... ze zegde hem naar huis te gaan en die tanden te halen... hij weg... ze vroeg me of ze intussen die kiezen bij mij al mocht trekken in plaats van zoals afgesproken in september... en ik durfde niet weigeren dus trok ze 4 kiezen en propte mijn mond vol watten... toen kwam man eraan ZONDER tanden want hij had die niet kunnen vinden maar wel MET 2 maskers boveneen op... had die man even geluk dat mijn mond vol watten zat want ik was des duivels... we moesten dan de volgende dag weer die tocht naar de kliniek maken voor hem en het resultaat... zowat hetzelfde scenario... nu wachten tot september tot de tandarts uit vakantie terug is... intussen zit ik nu ook heel voorzichtig met kleine hapjes te eten en ben al blij dat het bloeden eindelijk gestopt is want na 3 dagen heb je wel honger en dorst... corona is wel een pest en het enige positieve eraan is dat je je ellende achter dat masker kan stoppen.

21-08-2020 om 09:41 geschreven door Myette

JA BIS... omdat ik gisteren al een logje schreef en toen het plots verdween had ik de moed of de goesting niet opnieuw te beginnen... toen Natoken me wat aanporde zag ik tot mijn grote ontzetting dat het alweer een hele tijd geleden was dat ik iets schreef... ik kwam dus met reuzenpassen aangestormd om dat recht te zetten en.. zoals ik al zegde... logje foetsie en dat is niet de eerste keer... zelfs als je gewoon thuis zit te wachten tot corona het gaat aftrappen vliegt de tijd voorbij... de enige tripjes naar buiten zijn het ophalen van de online bestelde waren en de bezoekjes aan de tandarts... nog 1 x en 't manneke heeft terug tanden... dan gaat hij weer wel iets anders zoeken om over te sakkeren maar dat zien we dan verder wel.

Over sakkeren gesproken... ik moest onze dokter spreken over de uitslag van mijn laatste bloedafname... belde naar de praktijk op het "belkwartiertje" en kreeg de hele rimram te horen over druk 1 of 2 of.. etc. ik was de 7de wachtende en dan weet je het wel... na zowat 15 minuten naar het getjingeltangel op de foon te hebben geluisterd kreeg ik te horen dat ik nu de 1ste was... ikke blij... tot iemand me kwam vertellen dat de dokter niet aanwezig was en ik maar na de middag moest proberen... dat deed ik en na weer diezelfde marteling te hebben doorstaan vertelde een robot me dat de dokter niet beschikbaar was en ik moest ophangen na de piep... als hij tijd had zou hij me bellen en anders moest ik de volgende dag terug een poging doen... het schuim kwam me op de lippen en het ergste is nog dat je zelfs je gemoed niet kunt luchten tegen die automaat... ik ben dan naar mijn pc gestormd en een hele kwaaie mail gestuurd... resultaat... 's avonds belde vervangster me op en het goede nieuws is dat mijn nierfuntie sinds de vorige keer verbeterd is... dat was één... de volgende dag belde onze huisarts me zelf op want ze hadden hem die mail doorgestuurd... met excuses en uitleg... hij is namelijk aan het afbouwen en werkt maandag en vrijdag niet meer zodat het hele programma overhoop ligt... dat was twee... we hebben het afgezoend maar we zullen stilaan moeten uitkijken naar een andere huisarts... misschien die vervangster want die klonk heel vriendelijk aan de foon.

Vandaag vertrekt dochter en haar man naar Kreta en nu maar hopen dat ze gezond en wel en zonder problemen terug thuis geraken... zoon heb ik nog maar eens om hulp gevraagd voor iets met mijn pc en dat jong kwam op weg naar zijn werk MET de hoogtewerker waar hij mee rijdt en in VOL ornaat MET masker EN handschoenen naar ons toe... ik beneden in de living blijven zitten en hij naar boven... hij is zo bang ons misschien te besmetten dat hij ver uit onze buurt blijft... enfin de pc is terug in orde... een hele opluchting want ik kan dat ding niet meer missen... zeker nu in corona tijd... ik bestel alles wat we nodig hebben online en ook de bankverrichtingen gaan via de computer.

Het weer was niet veel soeps de laatste weken... echt het oude vertrouwde juli weertje dat we kennen... wij gingen vroeger altijd op vakantie in juli en op de fotos te zien liepen we bijna altijd in gele jekkers rond aan zee... voor mij mag het wel zo blijven... vandaag zie ik blauwe lucht en misschien kan ik straks nog eens in de tuin zitten... 't manneke is alle dagen in die tuin bezig... meestal is hij het gazon aan 't harken... wij hebben wel het properste gazon van de hele buurt... het nadeel is dat hij zoveel harkt dat er al kale plekken in zitten... maar ik laat hem maar doen dan blijft hij rustig... een heel huis onderhouden is soms wel lastig maar we blijven hier wonen tot het echt niet meer gaat... met die man opgesloten zitten in een klein flatje is een van mijn nachtmerries... mijn computer staat boven in de kamer die van dochter en later van zoon was... lekker rustig waar ik me kan terugtrekken als meneer teveel op mijn systeem werkt... enkele dagen geleden had hij weer zo'n dag dat hij zijn frustraties kwijt moest en wilde dat ik die pc beneden zette bij HEM in de living om hem gezelschap te houden... hij zit uren aan de TV en kijkt naar de stomste programmas waarbij hij dan in slaap valt... dan roept hij mij om mee te kijken en als ik weiger is het ambras... als ik toch kom valt hij als een blok in slaap en zit ik alleen naar de zoveelste herhaling van een herhaling te kijken... dat is dan het gezelschap... ik ben nog maar eens uit mijn krammen geschoten en hem verteld dat die pc blijft waar hij is... trouwens het is een home computer MET printer EN scanner EN al mijn paperassen.. waar zou ik het laten... nu komt hij om de haverklap naar boven en staat dan in de deuropening met vieze blikken me te bekijken en ik doe alsof ik hem niet zie... prettig is wel iets anders... die man is altijd moeilijk geweest met het idee dat ZIJN vrouw ook ZIJN bezit is en moet doen wat hij wil... hij is wel bedrogen uitgekomen want HET VROUWTJE is daar niet mee akkoord.

Nu genoeg gezeverd... ik ga eens door mijn kot lopen en de boel opruimen.

15-07-2020 om 00:00 geschreven door Myette

Na een deugddoend en welverdiend dutje op een fris en vers opgemaakt bed...  ja zeker welverdiend... zit ik me hier fier op de boezem te kloppen... waarom... ik heb namelijk de hele voormiddag me in het zweet gewerkt om alle kamers op de bovenverdieping te soppen... en dat is nog niet alles... na maanden... wat zeg ik jaaaaaren... met lekken te hebben gezeten in de koepel van ons boventerras... lekken die elke keer door 't manneke werden bespoten met van die plakkerige siliconen gel zodat de koepel er meer en meer uitzag als een mannekesblad... die dichtgespoten lekken verplaatsten zich dan naar een andere plek wat 't manneke in alle staten van koleire bracht... om een lang verhaal nog langer te maken... onze lieve loodgieter heeft verleden week de ravage komen herstellen zodat we nu eindelijk de zonnegordijnen konden ophangen... die lagen al maanden gewassen te wachten... vandaag zou het gebeuren... ik zette 't manneke aan 't werk op dat terras en begon intussen de andere kamers te soppen en het bed te verschonen... toen ik in blijde verwachting ging kijken stond manlief wat te prutsen onder vreselijk gevloek... ik zag dat het niet goed ging komen en nam de zaak in eigen handen... dat was niet naar de zin van 't manneke en ik kreeg de hele tijd gevit en kritiek te horen... ik heb mijn geduld kunnen bewaren en heb maar EEN keer een zeer krachtige brul uitgestoten... dusdoende ik ben fier op mezelf en zeer tevreden.

De vorige week was ietwat druk en heet... niet echt aanlokkelijk om te zitten bloggen... trouwens dat bloggen is niet meer wat het vroeger was... ik vraag me vaak af waarom ik het nog doe... een uitlaatklep... ja dat zal het zijn... op FB laat ik mijn klep ook uit maar dan is het meestal op de politieke fratsen van onze regerende clowns... en verleden week werd ik zowaar op de vingers getikt door FB omdat ik zogenaamde racistisch commentaar leverde... dat commentaar was een antwoord op een zwarte BP (bekende persoon) die ook eens kwam klagen over discriminatie terwijl zijn broodje hier dik gebakken is... ze komen nu uit alle holen en gaten gekropen om te zeuren over onrecht... dat maakt mij woest en dat wil ik dan even kwijt ook.

Zoals ik al zegde waren we... voor ons doen dan toch... druk bezig... een tocht naar de Colruyt Collect & Go om de online gedane boodschappen af te halen... een tochtje naar de tandarts voor de prothese van 't manneke... de tandarts heeft ook de draadjes uit mijn tandvlees gepeuterd en dat is een hele opluchting... een kant is al kiesvrij nu nog de andere kant en ik kan binnen enkele maanden iedereen verblinden met een stralend gebit... iets dat ik nooit heb kunnen doen want ik had van meet af aan een miserabel gebit... tanden die dooreen gehutseld stonden... regelmatig ontstekingen... ik heb dus mijn leven lang alleen besmuikt kunnen lachen... met gesloten mond of mijn hand ervoor... als ik die prothese heb ga ik de hele tijd lopen grijnzen met alles wat ik in huis heb... corona komt mij goed uit... met dat masker gaat het minder erg zijn om tijdelijk zonder tanden rond te lopen... zo zie je maar... aan elke wolk zit een zilveren randje. 

29-06-2020 om 15:32 geschreven door Myette

't Manneke en ik moesten gisteren naar de kliniek... meneer om eindelijk de maat te laten nemen voor zijn nieuwe bijters en ik om een lastige wiebelende kies eruit te laten gooien... ik wilde gewoon tevoet gaan maar meneer lag weer dwars en wilde de auto nemen want het was te ver en te moeilijk... dus de auto werd het... in die auto reden we twee straten ver en dan werd er geparkeerd... wij op weg door de garage... die liep dood en we moesten terug en terug en terug... enfin we zijn er geraakt maar de weg die we aflegden was zeker het dubbele van wat we normaal zouden gedaan hebben tevoet... aan de ingang al werden we ontsmet en onderweg moesten we precies spitsroeden lopen... waar we gingen en wat we gingen doen en wanneer dat moest gebeuren en waar we mochten zitten wachten... en dat allemaal met dat mombakkes op... aangezien ik een pufster ben kreeg ik het al rap benauwd achter dat masker... hoe het personeel dat de hele dag uithoudt is mij een raadsel... bij de tandarts aangekomen weer ontsmetten van handen en mond... man werd de maat genomen en mijn kies werd uitgetrokken... de terugweg naar onze wagen was al even erg... man voorop als de grote leider die hij denkt te zijn en ik als een gedwee schaap erachter...weer verloren gelopen... niet een maar drie keren... man man was ik blij dat ik thuis was... gelukkig voor man liep ik met een dikke prop watten in mijn mond zodat ik niet veel kon zeggen want anders... moet ik er een tekening bij maken?

16-06-2020 om 22:16 geschreven door Myette

Ik ben ziedend en poog af te koelen door het op mijn blog te smijten... we moesten naar de Collect & Go om een bestelling af te halen... er waren enkele mooie parkeerplaatsen vrij maar man verkoos de wagen tussen twee sleeenin te wringen... dit ging niet zonder problemen en ik begon me al wreed te ergeren... dan moest ik 4 kratten uit de auto proberen te halen door een smal spleetje om de auto naast ons niet te beschadigen... nadat ik terug kwam sprak de jongen naast ons me aan en zegde dat ik hun auto had geraakt... ik was me van geen kwaad bewust en vroeg de schade te tonen... tussen een duizendtal regenspetters in wees hij een miniem krasje aan... iets waar je echt een loep voor nodig hebt... ik protesteerde en toen zei hij dat ik op zijn vader moest wachten die nog in de winkel was... OK... vader kwam er aan en we begonnen opnieuw... intussen was ik al op bijna kookpunt gekomen en vergat voldoende afstand te houden... is het nu daardoor of door mijn bliksemende ogen maar vader week achteruit en maande me aan rustig te blijven... toen we weg reden zag ik dat 't manneke naar die vader glimlachte... dat maakte me nog bozer want door hem was ik in die situatie beland... de rest van de dag doet hij er beter aan uit mijn buurt te blijven of er gebeuren ongelukken... wat zeg ik... beter de rest van de maand.

13-06-2020 om 11:58 geschreven door Myette

Ik vertelde het vroeger al... probeerde tevergeefs bij mijn gewone supermarkt de Collect & Go... eindelijk lukte het me en vandaag zijn we met de wagen tot daar gereden om mijn bestelling op te halen... met mondmasker op... 4 volle kratten met vanalles en nog wat zodat we een kleine reserve hebben... die voorraad begon erg te slinken en we willen niet van corona maar ook niet van de hongerdood sterven dus... ik moest maar 5 minuutjes mijn beurt afwachten... aan de ingang van de supermarkt zag ik een file wachtenden om U tegen te zeggen... het voelde wel goed aan zo eens terug de straat op zoals een normaal mens... tja na bijna 3 maanden thuis word je ietwat wereldvreemd... ik deed zelfs een babbeltje met de meneer achter mij... en geloof me... na het uitpakken en rangschikken van mijn verworven schatten thuis was ik moe... het kan ook van de warmte zijn... morgen komt de pedicure mijn arme verwaarloosde voeten wat oppeppen en een fris kleurtje geven... de nagels dan toch... niet de rest.

Deze ochtend begon eigenlijk niet zo schitterend... toen ik het venster opende merkte ik dat onze buur zijn huis te koop stond... aiaiai... iets waar ik echt niet blij om ben... toen die man jaren geleden het huis naast ons kocht liet hij het helemaal afbreken en ik moet er niet bij vertellen wat een lawaai en vuil dat meebracht... binnen liet hij metalen trappen plaatsen en elke stap op die trap horen wij weergalmen... dat is gelukkig alleen 's avonds en 's morgens want de rest van de dag is hij gaan werken en is het dus vredig stil... het huis is al verkocht aan de allereerste bezichtiger en nu is het bang afwachten wat ons dat gaat brengen... weer bouwwerken... weer lawaai en hinder... het is een groot huis dus zal er wel een familie in komen en dat brengt meer klossen op die trappen... in de tuin daar staat een ingebouwde barbecue... zondag werd die nog eens gebruikt en ik zat dus in mijn tuin in de rookwalmen en later allerlei etensgeurtjes... gelukkig gebeurt dit niet vaak maar wat de nieuwe bewoners van plan zijn weet ik niet... ik hou mijn hart al vast... en zoals ik al zegde... ik ben er niet blij mee.

Elke dag brengt zo zijn eigen zorgen mee... 't manneke doet soms heel raar... zo lag hij midden in de nacht geluiden uit te stoten en toen ik hem vroeg wat er scheelde zei hij dat hij zijn stem oefende... ik antwoordde dat hij dat dan maar moest gaan doen beneden en hij vertrok woedend... de rest van de nacht was dan ook verpest voor mij... gisteren zat ik in de tuin en toen ik naar binnen wilde om iets te drinken had hij alle deuren op slot gedaan en moest ik als een idioot staan bonken op de terrasdeur tot hij me hoorde... hij dacht dat ik binnen zat terwijl ik midden in de tuin in het zicht had gezeten... dat maakt me bang... wat gaat het volgende worden... van de kleinste opmerking wordt hij woest... de toekomst lacht me niet toe.

02-06-2020 om 20:21 geschreven door Myette

Na 8 weken angstvallig elk contact met mijn medemensen te hebben vermeden ga ik morgen de wijde wereld intrekken... niet om te gaan winkelen hoor... zo te merken gaat winkelen niet meer plezant zijn... uren moeten aanschuiven om dan op een drafje door de winkel te moeten hollen en daarbij dan nog een gepaste afstand te houden trekt me echt niet aan... we moeten de lokale handelaars steunen... ja... volledig akkoord maar om dat te doen moet je over veel geduld en een goeie conditie beschikken en spijtig genoeg ontbreken die twee me... dus mijn tripje morgen is een bezoekje aan de dokter... ik zit al heel lang met zeer pijnlijke gewrichten en in het bijzonder mijn linkerheup... uit schrik voor besmetting stelde ik de dokter maar uit in de hoop dat het vanzelf wel zou over waaien... niet dus... dat waaien werd intussen een echte stormwind en nu kan ik alleen nog maar met piepkleine pasjes rondstrompelen... iets oprapen is een marteling... daarom de dokter morgen... nu maar te hopen dat de dokter me ietwat kan helpen of ik zal de hulptroepen toch moeten gaan bellen... we zien wel.

Verder kan ik niet veel vertellen... ons leventje hier is gelijk een traag kabbelend beekje... als je er lang naar kijkt val je zo in slaap... soms een opflakkering maar dan wel een onaangename zoals eergisteren toen zoon diepvries groenten kwam brengen... manlief griste die weg en bracht ze naar achter... uit het oog uit het hart... ik was in de waan dat hij die groenten in de vriezer had gestopt en... stomme griet... ik checkte het niet... vond ze vandaag in de kelder maar niet IN de vriezer en kon de boel weg gooien... ik las ook dat je de motor van de auto van tijd tot tijd eens moet laten draaien... die auto staat daar al een hele maand ongebruikt... dus ik gaf man order de motor aan te zetten en LAP het was zover... de Wegendienst moeten bellen en die hebben hem terug aangezwengeld... de motor niet mijn man... dat waren dus de hoogtepunten van mijn week... bij nader inzien heb ik toch liever dat kabbelend beekje... saai wel maar beter voor mijn bloeddruk.

11-05-2020 om 21:05 geschreven door Myette

Na regen komt zonneschijn en vice versa... zo is het vandaag... beetje regen gevolgd door zon... en omgekeerd... goed voor de tuin en voor mij eigenlijk ook want zo kan ik wat in huis prutsen omdat ik toch de tuin niet in kan... die tuin staat er anders prachtig bij met een overvloedig bloeiende seringenboom... ja een struik kan je dat ding niet meer noemen... toen we hier kwamen wonen kregen we van onze overjarige overbuurman een scheutje van zijn struik cadeau en dat scheutje gedijde wel en werd een struikje en nu na bijna 60 jaar een boom... in ruil voor die scheut moest 't manneke hem soms gezelschap komen houden voor een avondborrel... alleen mocht hij van zijn eega 1 glaasje jenever hebben maar in gezelschap mocht hij zich te buiten gaan aan 2... dat mocht nu ook niet elke dag... zowat een keer in de week... de avond dat man ging borrelen met de buurman was mijn vrije avond t.t.z. een avond dat ik ongestoord kon lezen... TV hadden we nog niet en de computer was een toekomstbeeld... wat deden we in die prehistorische tijden... 't manneke gewoonlijk niets...ofwel platen beluisteren ofwel mij ambeteren... ik werkte nog hele dagen op kantoor en moest 's avonds het huishouden beredderen... de weinige vrije tijd deed ik wat handwerk of las of weerde 't manneke af... zaterdag wervelde ik door het huis al poetsend... nam na de middag een douche... dan deden we onze inkopen voor de hele week... aten iets... gingen naar de cinema en daarna dansen... als ik het zo zie geschreven staan lijkt me dat wreed vermoeiend maar toen waren we jong en blijkbaar onvermoeibaar... zondag was lang-uitslaap-dag met weer een cinemabezoek 's avonds... tijdens de week soms ook een filmpje meepikken... de TV kwam er maar in 1968 toen dochter werd geboren... en er ging voor ons een hele nieuwe wereld open met nachtelijke uitjes naar de keuken om melkflesjes op te warmen... 's avonds als een blok in bed te vallen om er na enkele uren weer uit te moeten door hongerig gebrul van dochter... geen cinemakes meer... boodschappen doen met baby aan boord gewapend met een tas met babyspullen... elke ouder heeft het meegemaakt.

Ik merk dat ik wel heel ver ben afgedwaald... als ik me nog herinner begon ik met een seringenstruik en ik zit nu midden in de babyboel... om verder te gaan met de tuin... de meidoorn doet zijn best maar niet genoeg... blijkbaar is hij dit jaar ook niet zo lekker want gewoonlijk zit die boom dan vol snoepende duiven... echter dit jaar niet... zou er corona op zitten soms... de schildpad Polleke loopt wel fluks door de tuin maar eet bijna niet... toch niet van hetgeen wij hem voorzetten... waar hij dan wel van eet heb ik nog niet kunnen ontdekken... wij zijn zo ongeveer onze diepvries aan 't leeg eten... ik zie de bodem van de lades al... thuisbezorging lukt me nog altijd niet... te weinig personeel.. te veel werk... en dochter doet de boodschappen per fiets en die wil ik niet overbelasten... toch wel niet leuk als je van anderen afhankelijk bent.

Mijn poetshulp wilde komen werken maar ik heb dat nog maar wat uitgesteld... zo ook de kapster... maskers bestelde ik bij de apotheek... de tandarts zou bellen wanneer man moet komen voor dat gebit... de loodgieter staat ook in de wacht... iedereen staat in de wacht momenteel.

30-04-2020 om 14:46 geschreven door Myette

Ik voel me momenteel ietwat verward... dat corona ding speelt me parten... ofwel heb ik in mijn droom een logje zitten schrijven ofwel ben ik een ietsiepietsie gaga aan 't worden ofwel is sennet met mijn literair gewrocht gaan lopen... rara... wat is het... ik was ervan overtuigd twee dagen geleden iets te hebben geschreven en ik vind er niets van terug... zeer verwarrend en beangstigend.

Niet dat ik veel te vertellen had... alleen maar laten horen dat ik nog springlevend ben alhoewel ik eigenlijk niet meer in de "spring" zit maar meer in de winter... enfin ik leef nog en beweeg me voorzichtig vooruit... dit omdat ik al enkele weken geplaagd zit met gewrichts- en spierpijnen... een kwaal die voor mij niet nieuw is maar soms met opstoten aan komt zetten en me het leven zuur maakt... ook dit zal wel overgaan met veel geduld en lijdzaamheid... geduld dat danig op de proef gesteld wordt door 't manneke die ik gisteren eens danig de les heb moeten lezen... lezen kun je het eigenlijk niet noemen het is meer een woedend brullen gevolgd door ijzig zwijgen... het heeft wel effect want manlief is momenteel een lammetje... hoe lang hij dat gaat volhouden is niet te zeggen maar goed... zo lang het duurt heerst er vrede.

De dagen en weken rijen zich aaneen in eentonige volgorde... poetsen wordt in schuifjes gedaan... wassen en strijken gebeurt zoals gewoonlijk... ik knipte mijn haar en kleurde het bij... voeten verzorgd... na de middag verdwijn ik in de tuin voor een dagelijks vitaminen bad... daar knip ik ook hier en daar wat bij... die tuin ziet er nu fris en stralend uit met de seringen in volle bloei en ook de meidoorn kon niet wachten tot de gepaste tijd en pronkt met rozerode bloemetjes waar de duiven dol op zijn... ons Polleke loopt fiks heen en weer door de tuin op zoek naar... ja naar wat... het witlof en de tomaten die we hem presenteren bekijkt hij met een minachtende blik en loopt er dwars overheen... wat hij dan wel eet weet ik ook niet... mijn lasagne ben ik kwijtgeraakt aan de kraaien... die lasagne stond al vele jaren te wachten tot ik ze eens ging bereiden... het is er nooit van gekomen en bij mijn zoektocht naar voer vond ik die doos achterin de kast... ik weekte de bladen in water en gooide ze in de tuin waar de kraaien er als gek op vlogen en naar hun nest sleurden... nu ben ik aan 't proberen een pak oude bloem ook zo kwijt te geraken maar dat lukt niet zo goed.

Dochter deed boodschappen en bracht rabarber mee... ik heb nu weer een voorraadje rabarbermoes in de vriezer zitten... ook gehakt in porties want door mijn tandeloze echtgenoot kunnen we alleen gehakt eten en dan nog samen met aardappelen en groenten gemixt... wel zo gemakkelijk alles in één pot... minder vaat.

Dokter en tandarts zijn op een laag pitje gezet... wanneer dat ooit weer normaal gaat worden is nog af te wachten... één pluspunt aan corona... je hebt geen afspraken meer na te komen of onverwacht bezoek te verwachten... wel rustig zo... het enige bezoek dat ik krijg is van bpost en die bellen zelfs niet meer aan maar zetten het pak gewoon voor de deur... eergisteren belde onze overbuurman me op om te zeggen dat er zo'n pak voor de deur stond... ik wist het zelfs niet.

24-04-2020 om 17:23 geschreven door Myette

Van de ene gedetineerde naar de andere celgenoten... goeden morgen... 't manneke vertelde me deze ochtend dat het zwaar onweerde vannacht en ik... ik wist van niets en heb overal doorheen geslapen... dat doet me denken aan mijn kindertijd in de oorlog... als iedereen aan het venster stond te kijken naar luchtgevechten lag ik als enige door te ronken... ben ik nu kinds aan 't worden.

Aan die oorlogsperiode denk ik vaak als ik weer zuinig aan doe met hetgeen ik in huis heb... ben momenteel een set veel te kleine koffiefilters aan 't opgebruiken en daar moet ik dan ook zuiniger porties koffie in gebruiken of de prut loopt erover... dat noemt men twee vliegen in één klap slaan... onze Pol de schildpad krijgt één sneetje tomaat in plaats van een homp en als hij dat braaf opeet krijgt hij er een tweede... ik schuim mijn kasten af op zoek naar dingen die ik misschien nog ergens heb liggen en die ik nu kan opgebruiken... een pak lasagne gevonden dat zeker 20 jaar ligt te wachten tot moeder de vrouw het eens gaat klaarmaken... die lasagne ligt nu te weken in water en onze tuinkraaien vinden het geweldig lekker... ik zag pas er eentje met twee lappen in zijn bek met moeite opstijgen... dat wordt smullen voor de hele kraaienfamilie... wij zijn met zijn allen gewend om alles in overvloed te kunnen aanschaffen en dat brengt ons toe aan verspillen... nu ik mijn dochter moet vragen om de boodschappen mee te brengen doe ik voorzichtiger.

Ik zit wel met een klein tuinprobleempje... verleden jaar plantten we 3 struiken die het opperbest deden en welig opgroeiden... nu echter zitten ze onder de schimmel... ik denk dat het meeldauw is... bespuiten met zwavel las ik maar dan moeten we naar een tuincentrum en dat wil ik niet doen nu of dochter wordt kwaad... spijtig wel want die struiken hebben... of liever hadden... een mooie roodgroene kleur... nu lijkt het of er is een zak kalk op gevallen... corona corona wanneer ga je ons eindelijk eens verlaten zodat we ons gewone leven terug kunnen opvatten.

18-04-2020 om 10:03 geschreven door Myette

We vliegen met een zucht... naar boven in de lucht... tralalala... wie kent dat liedje nog... dat kwam opeens bij me op toen ik de zoveelste zucht slaakte... wat doe je zoal een hele dag in een lange rij van identieke dagen... je staat 's morgens op wreed tegen je goesting... je sleft naar de badkamer om de noodzakelijke hygiënische dingen te doen... dan komt de vraag "welke outfit vandaag"... ach geen kat die je ziet dus maar dezelfde als de vorige dagen zeker... je zucht... dan strompel je de trap af om in de keuken te verdwijnen... je perst appelsientjes en zet koffie en vult twee kommetjes met muesli die je dan in stilte binnen speelt... je zucht...  daarna komt je ronde door het huis om hier en daar weerspannige zaken recht te trekken of te zetten... de planten te begieten... het bed open te gooien om de bedbeestjes wat frisse lucht te geven...je zucht...  dan de PC open gooien om te kijken op FB waar je je weer eens kwaad kunt over maken en of corona nog steeds razend om zich heen schopt... nog meer zuchten... intussen is het weer bijna tijd voor de middagboterham en je kijkt in de frigo wat er nog te happen valt en wat er nog voorhanden is voor het avondmaal... nog een zucht... je ziet dat je een lijstje gaat moeten maken voor dochter die de boodschappen doet zolang pa en ma huisarrest hebben... na het middagboke doe je nog wat kleine klussen want voor grote heb je zeker geen zin... zucht... en dan ga je wat in de tuin zitten... eerst wat in de zon maar dat ding brandt veel te fel voor je teergeworden oud vel... je verhuist naar de schaduw maar daar waait een wel zeer frisse bries... terug de zon in... dan de schaduw... tot je het beu bent en het huis intrekt met je boek... het boek waar je al 2 weken aan zit te knabbelen... niet de schuld van dat boek maar wel van je eigen ongedurige aard... je zucht uit ergernis voor je eigen ongenoegen... je hebt echt geen reden om te zuchten waarom doe je het dan... ja waarom voel je je soms rot... waarom?

10-04-2020 om 11:32 geschreven door Myette

En we zitten in de derde week quarantaine... mijn agenda is voor de hele maand april leeg... alle afspraken die gemaakt werden voor corona toesloeg werden afgelast en de dagen beginnen allemaal op elkaar te lijken... als ik 's morgens vroeg stilaan begin wakker te worden moet ik hard nadenken om te weten welke dag van de week het is... ach ja het is vandaag ... en ik wilde ... doen... daar de poetshulp ook niet meer komt doe ik elke dag een schoonmaakklus in huis... gisteren kregen de ramen in de living een beurt... vandaag de bovenverdieping... dit gedaan zijnde voel ik dat ik een beloning verdiend heb en trek me terug achter de computer of met mijn boek... gelukkig bracht de lieve bib dame extra dikke boeken mee de laatste keer dat ze hier was en als die uit zijn heb ik nog mijn e-reader... vandaag laat de zon het afweten dus geen zonnebadje dit keer... in de plaats een babbeltje op veilige afstand met de ruitenwasser die de buitenkant van de gevelramen komt wassen... ik las op FB dat het isolement vele mensen begint op te breken... voor mij is er eigenlijk niet veel verschil omdat ik sinds de ziekte van 't manneke nog weinig sociaal contact had... we konden echter nog naar de winkel en de dokter en nu valt dit ook al weg... er komen ook bij ons meer spanningen... ik kan me bezig houden met lezen en schrijven en puzzelen... iets wat man niet heeft en die begint knap vervelend te worden en zoekt ruzie om de haverklap... TV kijken wordt hem te moeilijk want ik merk op dat hij niet de helft verstaat van wat er op het scherm gebeurt... het goede weer van de laatste dagen hield hem in de tuin waar hij elk grassprietje heeft gekamd... vandaag gaat dit niet en loopt hij rond als een gekooide en kwade leeuw... ik heb me dan maar teruggetrokken in mijn "kantoor" om mijn frustraties te luchten.

Nu die gelucht zijn kan ik overgaan op belangrijkere zaken zoals... ja zoals wat... de corona... ik kan dat woord niet meer hoooooooooooren... je hoort en leest wat je wel of niet mag of moet doen... en 5 minuten later hoor of lees je iets helemaal anders... om horendul te worden... ik heb het opgegeven en volg alleen nog de basisregels zoals handen wassen... hoesten in elleboog... in mijn kot blijven... iets wat ik dan weer man niet aan het verstand kan brengen want die leeft nog in het verleden waar virussen niet bestonden... waar die dingen plots allemaal vandaan komen vraag ik me wel af... in dat verleden waren ze blijkbaar ook aanwezig maar heel wat goedaardiger dan die gemene dingen van de laatste decennia... is de aarde wraak aan 't nemen op ons mensen... als dat zo is kan ik het ze zelfs niet kwalijk nemen want wij mensen maken er toch een rotzooitje van... ik zou ook ziedend worden.

Dochter is gisteren wat boodschappen komen brengen en we kunnen weer verder voor een hele week... zij werkt thuis en dat is ook niet zo plezant... onze boodschappen brengen is voor haar dus een ontspanning... zo komt ze nog eens "uit haar kot"... zoon werkt 's nachts en alleen en doet zijn boodschappen met handschoenen en masker... hij wil niet het risico lopen ziek te worden want wie gaat er dan voor zijn dieren zorgen... en zo modderen we verder... gisteren las ik weer een andere versie over corona door een of andere dokter die beweert dat het virus al lang bestaat en gewoon een van de griepvirussen is die zoals men weet zich steeds muteren en dat er aan de gewone griep jaarlijks meer mensen sterven dan aan deze... maar dat het door de politiek en de pharma opgeklopt werd voor... rara voor wat... het gewone doel geld... zodat we nu ook nog in een economise crisis gaan belanden... is dit waar of weer een van de fabeltjes.

Iets waar ik me momenteel niet in kan verdiepen want ik heb grotere zorgen nu namelijk wat ga ik koken straks... door 't manneke zijn tandenloze toestand is de keuze beperkt en ik ben dat gehakt kotsbeu... ik probeerde boterzachte kippenbillen en die werden afgekeurd... worsten idem... gisteren een omelet en die werd zonder commentaar verorberd... vandaag... misschien vis in een boter-mosterdsausje... ach wat een huisvrouw lijden kan.

Scarlet gaf ons toegang... in de goedheid huns harte... tot gratis film kijken en daar heb ik er een hele rits van opgenomen... daarstraks eentje gekeken over honden... één hond eigenlijk die in 4 verschilldne levens terug komt... in zijn vierde leven komt hij terug bij zijn eerste baasje... maar in de andere drie levens sterft hij en als resultaat zit ik nu met dikke rode oogskes te typen... toch raar he... ik kan veel verdragen... word woedend of verdrietig maar huilen is er niet bij... en dan zit ik gewoon te snotteren als het over dieren gaat... ik kan daar gewoon niet tegen whoeaaaaaaaaaaaaaaah!!!

02-04-2020 om 14:25 geschreven door Myette

Ik kan nu niet beweren dat ik echt spilziek ben maar in de huidige situatie kom ik tot het besef dat ik vroeger toch wel een ietsie pietsie te gul omsprong met allerlei zaken... dit nadat ik een zere duim heb opgelopen omdat ik mijn tube tandpasta tot het allerlaatste korreltje wilde uitknijpen... ja je kan ook te zuinig willen zijn... maar in alle ernst ik ben vast besloten ook na deze corona crisis niet meer als vanzelfsprekend aan te nemen dat we tot in het oneindige kunnen spenderen.

Als kind maakte ik de oorlog mee en als kind besef je niet tenvolle wat dit inhoudt... toen ik trouwde en elke dag weer een avondmaal op tafel moest toveren besefte ik plots wat mijn moeder en alle andere vrouwen moesten doormaken in die oorlog toen voedsel schaars was en we soms uren in de rij moesten staan voor wat haring of eierpoeder... ik zag hoe ma lakens verstelde en uiteindelijk de nog bruikbare delen omzoomde tot zakdoeken en... geloof het of niet maar ik doe dat nog steeds en ik heb dus steeds een stapel 'bedzakdoeken" in de kast liggen... erg nuttig als je het snot krijgt... vroeger werden die bedzakdoeken ook netjes gestreken... iets wat ik nu niet meer doe... jonge mensen strijken haast niet meer en dus is strijken ouderwets en wie mee wil met zijn tijd... haha... ik word gewoon wat lui en hou mijn verminderde energie over voor iets belangrijkers zoals contacten onderhouden met vrienden en kennissen... zonet even gechat met een van de vroegere blogkennissen... een Griekse dame... hun regering heeft tijdig maatregelen getroffen en hun zieken- en dodental is aanzienlijk minder... mijn respect gaat naar Griekenland... die weten tenminste van aanpakken en lappen de euro bevelen aan hun Griekse botten... iets wat wij ook zouden moeten doen want ze brengen ons alleen maar ellende.

Hoe brengen we onze quarantaine door hier... 't manneke en ik slapen apart en ik moet bekennen dat het me best bevalt... om hem tevreden te houden ga ik in de vroege ochtend nog even een uurtje in het grote bed bij hem liggen... dit om de vrede te bewaren... hij houdt zich wat bezig in de tuin... heeft de terrasreling een verse lik verf gegeven gisteren... en ik poets elke dag een of ander item in huis... gisteren was dat de kalkaanslag in beide WC's... je ziet we amuseren ons kostelijk... vandaag weet ik nog niet wat ik ga aanpakken... we zien wel.

28-03-2020 om 10:54 geschreven door Myette

Met gemengde gevoelens deel ik jullie mee dat ons Polleke, de schildpad, gisteren plots verward in de tuin zat rond te kijken... zo van "dat komt me hier ietwat bekend voor"... ik zeg gemengde gevoelens want enerzijds ben ik blij dat het beestje al dat winternat overleefde maar anderzijds denk ik aan de bevoorrading want datzelfde beestje heeft wel elke dag zijn portie verse groenten nodig... ik denk niet dat ik hem blikgroenten kan voeren... ik vrees toch maar de hulp van dochter en buurvrouw te moeten aannemen... ik benijd mensen die zonder schuldgevoelens iedereen zomaar voor hun kar kunnen spannen... mij is het niet gegeven.

't Manneke had al enkele dagen een kuchske zonder andere symptonen tot hij plots gisteren een blafhoest MET resultaat kreeg... ik vroeg hem de kleur van dat resultaat te beschrijven en dat was een uitputtingsslag om hem dat aan het verstand te brengen... ik ben vannacht maar weer naar de andere kamer getrokken en zit nu weer met gemengde gevoelens... of liever twijfel... aangezien hij buiten die hoest geen andere klachten heeft moet je dan de dokter bellen... toen ik die gisteren belde om een voorschrift voor onze medicatie kreeg ik een andere aan de lijn... de onze is ziek... je moet wel bijna dood zijn voor er iemand wil komen... zal maar weer afwachten hoe het evolueert.

Wat doe je zo een hele dag... aangezien de poetshulp voorlopig niet te verwachten is heb ik me voorgenomen elke dag iets te poetsen... kwestie van niet in ons eigen vuil te verdrinken... gisteren het terras geschuurd en dat was geen sinecure... 't manneke heeft namelijk een "febbe" voor duiven en geeft ze elke dag graantjes te eten... terwijl hij dan nijdig op wacht gaat staan om de kraaien en eksters te verjagen want die eten het graan van ZIJN duiven op... die lieve duifkes komen dan uit dankbaarheid een cadeau op ons terras deponeren terwijl de kraaien en eksters dat ook doen uit wraak... het resultaat mag na een lange winter wel gezien worden... na die poetsbeurt had ik wel een heel uur nodig om terug mens te worden.

Je hebt ook nog de TV maar als je dan verlekkerd een film wil opnemen om later eens te bekijken kom je tot de ontdekking dat die film werd vervangen door weer een of ander gebazel over een of ander onderwerp... gewoon lijk politiek of corona... dan druip je maar tandenknarsend af naar je boek... het TV blad waarop we al jaren geabonneerd zijn klopt van geen kanten meer en is een bron van ergernis geworden.

Wat ook een bron van ergernis is is sennet... dit is al de derde poging en elke keer floept mijn tekst gewoon weg... ik stop nu voor het weer gebeurt want mijn geduld is op.

20-03-2020 om 09:33 geschreven door Myette

Nu is het wel zo dat 't manneke en ik weinig buiten komen sinds hij ziek werd maar dat was vrijwillig... en nu dat we gedwongen huisarrest kregen begint dit toch wel op mijn systeem te werken zeker... mensen steken toch raar in elkaar nietwaar... allee ik dan toch... plots zou ik vanalles willen gaan doen wat ik voorheen wèl kon maar er geen zin in had... ik denk dat ik mezelf eens streng ga toespreken zo van : "maske goa na ni onnoezel zitte doeng hei, doa mor gewoen dan doade al zot genoeg"... ziezo dat had ik nodig.

Ik volg nauwgezet de gang van zaken op FB en sta vaak versteld... ja ik kan nog versteld staan... hoe belachelijk dom en achterlijk mensen kunnen zijn zoals parties gaan organiseren... als voorbeeld kregen we de echtgenoot van madame Rutten die er dan nog prat op gaat ook... maar ja respect voor onze politici heb ik al lang niet meer na het lezen van hun dolle capriolen om toch maar op hun dure zeteltjes te mogen blijven zitten... blijkbaar moet je niet het warm water hebben uitgevonden om in de politiek te geraken... je moet alleen een volledig gebrek hebben aan schuldgevoelens en gewetensbezwaren en je broodje is gebakken... ziezo dat moest er weer eens af.

Maar ook zijn er gelukkig nog mensen die het hart op de goeie plaats hebben zitten en nu proberen hulp te bieden waar mogelijk... van onze jonge(re) buren kreeg ik een mailtje dat ze voor onze boodschappen willen zorgen als we willen... ook dochter bood haar hulp aan maar diezelfde dochter zit momenteel in Spanje en de vraag is of ze er nog gaat uitgeraken... wat die hulp betreft... ik zit wel met de prangende vraag of ik ze ga aannemen... tot hiertoe reden we eens per week naar de supermarkt voor de bevoorrading en ik had er geen probleem mee... de berichten over dat corona ding beginnen echter onrustwekkend te worden zodat ik verteerd word door twijfel... zou ik of zou ik niet... het risico is natuurlijk groot... mijn poetshulp belde net om te vragen of ze mag komen... sommige van haar klanten willen ze niet meer in huis laten nu... ik vind dat ook erg voor dat meisje en heb maar gezegd dat ze mag komen volgende week... maar nu zit 't manneke te mokken... dat is altijd al een angsthaas en hypochonder geweest... ik durf het gewoon niet zeggen dat ik ergens pijn heb want op slag heeft hij dat ook en veel erger en dan kan ik hem nog eens gaan verzorgen ook.

Vandaag ben ik voor een uurtje de tuin ingetrokken en heb wat uitgerangeerde takjes en blaadjes verwijderd... sommige struiken zijn voorzichtig aan 't uitbotten maar onze schildpad is nog niet te zien en dat baart me zorgen.... dood gevroren kan ze niet zijn maar verdronken misschien wel... dat beestje kruipt elke herfst de grond in en zoals het de hele winter regende... arm Polleke... het goede nieuws is dat ik al enkele dagen 2 merels in de tuin spotte... mannekes (gele bekskes)... als ze nu nog mooi kunnen zingen wordt de zomer misschien nog draaglijk.

Ik ga nu even mijn 1500 stappen plegen... de vorige weken hield ik het rustig maar nu moet ik terug in gang schieten... allee schieten is veel gezegd.

16-03-2020 om 00:00 geschreven door Myette

Men kent dat gezegde wel over onkruid dat je niet kapot krijgt... wel hier zit zo'n struik... verleden week dacht ik toch dat ik dat corona ding te pakken had want ik zat met een venijnige keelpijn... al mijn gewrichten deden pijn... en dan merk je maar eerst hoeveel van die bewegende onderdelen je hele lijf bezit... een nijdig hoestje... niesbuien aan de lopende band en een doorlopend lekkende neus... alleen koorts had ik niet... ik had 't manneke het grote bed gelaten en sliep in de andere kamer waar ik rustig de hele nacht kon hoesten en snuiten zonder bijkomende schuldgevoelens... maandag voelde ik me al een ietsje beter en besloot de dokter over te laten aan ergere gevallen... gisteren kwam mijn poetshulp en toen mijn kot terug uitgemest was voelde ik me verplicht mijn wasmachine aan 't werk te zetten... vandaag heb ik de gewassen snotvodden gestreken en ik kan jullie verzekeren dat de oogst enorm was... maar het doet goed weer aan 't werk te kunnen want... alhoewel ik geen gewetensbezwaren heb tegen wat luiwammessen... genoeg is genoeg... ik genoot zelfs van het strijken en dat wil wat zeggen.

De zoon heeft terug wat hoop gekregen... nadat de bedrijfsarts hem verbood te komen werken wegens... ja wegens wat... wegens vermeende waanvoorstellingen... is hij in de aanval gegaan... heeft een andere huisdokter gevonden die begrip had voor zijn situatie... is naar de vakbond getrokken met het attest dat hij geestelijk gezond werd verklaard door de dokter op psychiatrie... door de vrederechter en zelfs de procureur getekend... gisteren moest hij terug bij de bedrijfsarts en kreeg toestemming te gaan werken... nu afwachten weer wanneer hij kan beginnen en hoe en waar... het is ver gekomen dat je nu moet vechten om te mogen werken... hij belde me direct om het goede nieuws te vertellen en klonk gelukkig... hij is vast besloten geen woord meer te uiten over parasieten maar de schrik zit er toch in dat hij opnieuw die beesten gaat mee naar huis nemen... thuis bij hem zijn ze zo goed als uitgeroeid na een lange veldslag.

De dochter kreeg opdracht... toen een personeelslid op dezelfde etage door corona besmet verklaard werd... vanaf thuis te werken dus die zit nu ook in quarantaine... nu nog af te wachten of haar reisje naar Spanje door zal kunnen gaan want ze zit ook met griepsymptomen... geen hoest of koorts.

En dan hoor je waarschuwingen door onze intelligente regeringsleden bedacht... dat je evenementen met meer dan 1000 mensen best kunt vermijden... iets wat ik niet begrijp maar ja ik ben dan ook geen groot licht... is waarom zijn 1000 personen gevaarlijk en loop je geen gevaar als er maar 500 zijn... kan iemand me dat eens uitleggen... en dan Maggie die loopt te kwekken dat iedereen zijn verantwoordelijkheid moet opnemen... iedereen... waarom zij dan niet... we hebben... naar ik pas vernam... 4-5 ministers van gezondheid maar nu wil ze een commissaris erbij om alles te coordineren... nog een extra post... moet er geen zand zijn?

Ik las net dat Frank De Boosere zijn grondwater op peil staat... eindelijk... zijn kelder staat onder water... het wordt tijd dat hij eens een hartig woordje spreekt met de weergoden want water hebben we nu genoeg voorlopig... een beetje zon zou deugd doen.

11-03-2020 om 00:00 geschreven door Myette

Corona hier en Cotona daar... de hele wereld is momenteel in de ban van Corona... zelfs in de wereld van de humor kreeg het een plaatsje... als je 2 flessen Corona bier koopt krijg je er gratis 1 fles Mort Subite bij... ik las ook dat het Corona bier minder verkoop kent nu... zijn er echt mensen die een verband zien met de ziekte... een of andere wijze man zegde eens dat de mensheid uiteindelijk zou vergaan door gulzigheid en domheid... blijkbaar is het proces al begonnen als men ziet wat er de laatste jaren aan het gebeuren is... hele kuddes die achter een of ander papkind aanlopen... ook onze politici geven ons een voorbeeld van gulzigheid en domheid... dit alles kwam in me op tijdens mijn zelfopgelegde quarantaine week... verleden week kwam namelijk mijn huiskapster mijn manen bijknippen en dat mens had zo'n echt onsmakelijke rochelhoest... ik hoopte maar dat het een rokershoest was... doch 2 dagen erna begon ik keelpijn te krijgen... een venijnige stekende pijn... met dat Corona gedoe in mijn achterhoofd zegde ik alle afspraken af en trok me terug "in mijn kot" zoals Maggie ons charmant beval... ik verhuisde mijn hoofdkussen naar het bed in de achterkamer en wachtte af... gewapend met snotvodden... keelontsmettingsmiddel ... Strepsils en koortsthermometer... geen koorts tot hiertoe en minder pijn... dus geen Corona... nog enkele dagen voorzichtig zijn en ik kan me weer publiekelijk vertonen... hoop ik toch.

Ach het is ook altijd wat de laatste jaren... we leven in een woelige tijd of lijkt dat maar zo... als je de geschiedenisverhalen leest was het vroeger ook woelig maar de mensen leefden meer geïsoleerd en wisten doorgaans niets af van wat er in het andere dorp gebeurde... als er nu één Chinees niest weet de hele wereld het... in de supermarkt waren de rijst en pasta rekken al geplunderd... ik moest gelukkig niets van dat alles hebben want waar wij wonen is er in de hele omgeving geen winkel te bespeuren en moeten wij altijd een goeie voorraad van allerlei in huis hebben... ik heb ooit eens een hele maand huisarrest gehad door pneumonie en we hebben die hele maand van onze voorraden geleefd... ik hoop alleen dat 't manneke gespaard blijft want als die ziek is worden mijn zenuwen zwaar op de proef gesteld.

06-03-2020 om 15:23 geschreven door Myette