Weer een saaie week voorbij... saai in die zin dat er niets maar dan ook niets leuks gebeurde... buiten het gewone huishoudelijk werk was het echter een tumultueuse week... manlief was niet echt om van te snoepen... ik ben doodmoe van alles tig keren uit te moeten leggen en dan nog snapt hij het niet... zijn geheugen is een lachertje maar hij blijft dit pertinent ontkennen en zich verzetten tegen al wat ik doe of wil doen... zelfs een bezoek aan de huisarts wordt tegen gewerkt... er zijn dagen dat ik bang ben dit niet veel langer te kunnen bolwerken en wat dan... de dokter kan dan wel praten over laten opnemen maar hij gaat het niet betalen... van stress gesproken.

Ben net terug van mijn wekelijkse boodschappen ophaling... het is bedroevend hoe duur alles is geworden... nog niet zo lang geleden kon je in de supermakt voor zowat 50 euro je wagentje vullen terwijl dat wagentje je nu haast 100 euro kost... vele zaken zitten nu op zwart zaad maar er zijn er ook wel enige die door Corona goede zaken deden met o.a. supermarkten... als de horeca weer mag openen gaan ze het voelen aan de verkoop van drank... niet dat wij geld uitgeven aan drank maar tijdens Corona werden alle prijzen stiekem aangepast en dat begin je te voelen.

Maar niet getreurd... buiten voedsel en wat huishoudelijke artikelen geven we haast niets uit... mijn zichtrekening heeft er nog nooit zo blakend gezond uitgezien en... als ik me gedeprimeerd voel nadat ik in de spiegel mijn aftakelend gezicht heb moeten proberen op te krikken bekijk ik miijn giro rekening en fleur ervan op... achter elke wolk schuilt de zon zeggen ze toch... kwestie is die zon te vinden... in elk geval is mijn corona kapsel verleden tijd... mijn kapster... dolenthousiast dat ze eindelijk weer mocht werken... stortte zich vol ijver op mijn kopke en liet zich volledig gaan... resultaat... een bijna kaalgeknipte Myette... het was wel even schrikken... maar het mens was gelukkig... ik minder... gelukkig staat het weer aan mijn kant en als de zon er terug is is dat haar weer wat gegroeid.

Man kreeg de vaccinatie uitnodiging per post en ik vandaag via de computer... nu nog beslissen of we zullen gaan of niet... dat gaat nog moeilijk worden... zal onze huisarts zijn mening vragen en laten bemiddelen.

12-03-2021 om 13:28 geschreven door Myette

We leven in een spannende tijd... of moet ik zeggen een stressvolle tijd... elke dag weer ellenlang gepalaver over Covid en besmettingcijfers en ziekenhuisopnames met als ontspanning nu vaccinatie... wel of niet... veilig of niet... afdoend of niet... ik ben het beu... krijg er een punthoofd van... weet niet meer wat waar is of niet... en ik ben niet de enige die het noorden kwijt is... kijk maar naar de regering... die zitten ook met hun handen in hun pasgeknipte haren want ze weten het niet meer... van haren gesproken... ik kreeg gisteren een telefoontje van mijn thuiskapster en ze komt maandag mijn puntkoppeke fatsoeneren... de pedicure kwam maandag... zodoende zal ik morgen van kop tot teen terug toonbaar zijn... dat werd hoog tijd want op een zekere leeftijd kan je je niet permitteren er nonchalant bij te lopen... om toonbaar te zijn en te blijven moet je hard werken en dat wordt elk jaar erger... als ik bereken hoeveel tijd ik nu al in de badkamer bezig ben voor ik te voorschijn kan komen hou ik mijn hart vast... op den duur kan ik beter mijn tent opslaan in die badkamer.

Dat was dus het goede nieuws... eindelijk terug een "coupe"... het slechte nieuws was dat onze tandartse... een fantastische vrouw die de bieterkes van de hele familie al bijna 40 jaar verzorgt... er einde dit jaar mee stopt... onze huisarts... ook al een ouwe getrouwe... is aan het afbouwen... dat gaat zoeken worden om beide te vervangen en ik vrees dat we niemand gaan vinden die even goed is... de trend tegenwoordig is zoveel mogelijk verdienen met zo weinig mogelijk werken.

Tja de tijden veranderen en hoe... als er in je huis iets hersteld moet worden slaak je een zucht van verlichting als de "hersteller" al wat ouder is want zo'n jonge gast vertikt het gewoonlijk om wat moeite te doen... en dan heb je nog het taalprobleem... krijg je een stel Roemenen in huis en probeer dan maar eens uit te leggen wat je wil... mijn Poolse poetshulp doet haar best maar het blijft behelpen... ik vroeg haar verleden week om de gewone kuis wat nonchalanter te doen om tijd te hebben om het buitenterras re schrobben... dat nonchalant verstond ze blijkbaar niet want ze bleef even lang poetsen en na het terras was haar tijd om... toen ik haar zegde dat ze mocht stoppen weigerde ze en is gebleven tot ze de hele ronde afgewerkt had... mooi van haar maar dat was echt niet mijn bedoeling... tussen haakjes... het is geen piepjonge deerne meer dus iemand die nog weet wat werken is.

07-03-2021 om 15:27 geschreven door Myette

Met het ouder worden verandert je lichaam en niet alleen uiterlijk... je ingewanden krijgen een eigen ritme of noem het liever arithme... dat maakt dat ik voor de middag moeilijk buiten kan... ik ga er geen tekeningetje bij maken... ook mijn slaapmodus is verstoord... vroeger raakte ik amper mijn hoofdkussen aan en ik was naar dromenland vertrokken en dat was voor de volledige nacht zonder sanitaire stoppen... dat is veranderd en na zo'n nacht moet ik mij het bed uit slepen en met dikke afkeer aan mijn huishoudelijke taken beginnen... ik was dat beu en begon met voor het slapen gaan een half tabletje kalmeermiddel te slikken... resultaat... ik heb maar een half uur liggen woelen en dan de hele nacht door geslapen... zoals men het bloemrijk zegt : als een roos... wellicht een ietwat verwelkte roos maar ja je pakt wat je kan... ik ben opgestaan en had warempel zin in huishoudelijke klussen... en wat meer is... ik heb 't manneke uitgenodigd voor een wandeling... ik was even vergeten wat een stress zoiets geeft... in het begin alles peis en vree... we genoten van de lentelucht... de zon... de nog kale bomen... maar na een tijd werd ik moe en wilde terug naar de auto... aangezien manlief zoals steeds nooit eens normaal kan doen zette hij de wagen een heel stuk voorbij de ingang van het park en moesten wij een smal weggetje opklimmen om binnen te geraken... vraag me niet waarom... heel waarschijnlijk omdat door de gewone ingang binnen lopen te normaal en gemakkelijk is zeker... enfin we wandelden en wandelden en ik wilde terug... toen begon de ellende... ik heb totaal geen orientatie gevoel en vroeg aan man waar in godesnaam die auto weer stond... man wees naar links... dan naar rechts... en sloeg weer een andere richting in... toen ik vroeg of hij het soms niet meer wist werd hij kwaad want zoiets laat zijn mannelijke trots niet toe... hij heeft me dan nog een half uur in spanning gehouden tot we bij toeval aan de hoofdingang kwamen... nog de hele straat door en ik kon eindelijk de auto in... begrijpen jullie dat wandelen met mijn echtgenoot eerder een opgave is dan ontspanning... je zou op den duur wensen dat het gaat regenen.

24-02-2021 om 22:13 geschreven door Myette

Valentijn... mooie naam voor een mooi gebaar... maar aan mij is Valentijn niet verschenen... wanneer ze die hebben uitgevonden weet ik niet... blijkbaar heb ik iets gemist... mijn Valentijn weet het ook niet en heeft de hele week zich van zijn slechtste kant getoond... dan denk ik maar : "ach wat het zal ook nooit veranderen hier"... die week was niet een van de prettigste... weer een opdoffer gekregen toen onze buurman vertelde dat zijn vrouw terminaal is en euthanasie wil... die buren zijn al meer dan 60 jaar onze vrienden... we bouwden samen onze huizen... maakten veel uitstapjes... gingen op reis... zaten in een kaartersgroep... deelden lief en leed... en dan krijg je te horen dat er weer een groot stuk van je leven gaat verdwijnen... en door Covid kunnen we hen zelfs niet bezoeken... ellendig toch!

Voor velen werd het bericht dat de kappers mogen openen op gejuich onthaald... ik belde de kapper van 't manneke en hij mag pas volgende week komen... hij zal hopelijk niet te hard schrikken als hij de door mij geknipte lokken bekijkt... tja de wil is er wel maar je moet het nog kunnen ook... ik heb mijn eigen haar ook al bijgeknipt maar we gaan het niet hebben over een "coupe" want die is verdwenen... mijn huiskapster mag jammer genoeg nog niet komen dus ik ben weer de sigaar... gisteren mijn nieuwe poetshulp ontvangen en met veel moeite uitgelegd wat er van haar verlangd wordt... een jonge Poolse vrouw die ik niet zou herkennen als ik ze op straat moest tegen komen want heb haar niet zonder masker gezien... het poetsen deed ze prima en ze was heel beleefd en vriendelijk... ook zuinig want ze wilde zelfs niets drinken : "ik kom om te werken" zei ze... met mijn eerste hulpen namen we steevast een half uur teatime en een babbel maar de laatsten die ik had willen niets drinken... is ze dat verboden door het kantoor... ik weet het niet... ik heb intussen al een hele resem Poolse dames als hulp gehad... mijn eerste trouwde, werd zwanger, kocht een huis in Polen en vertrok... een tweede verhuisde naar Engeland... een derde moest terug naar Polen voor haar zieke moeder... de volgende kreeg rugklachten en vond een andere baan... de volgende weet ik niet meer... dan kwam Gosja en door Covid  moest ze stoppen... ik heb het hele jaar zelf gepoetst maar word er ook niet jonger op... helaas... dan kwam Monika 1 keer en de volgende beurt was ze positief en moest in quarantaine... nu heb ik een Izabela en hoop ze nog lang te kunnen houden.

Mensen lief ik heb zojuist even mogen proeven van wat frisse lucht... een heerlijk lenteluchtje... we zijn de boodschappen gaan afhalen... wat een raar klimaat hebben wij toch... de ene dag vrieskoud... dan regen... nu zon en zachte temperatuur... wat een variatie toch... ik vraag me af waar mensen over praten als ze leven in een land waar die variatie niet bestaat... stel je voor... elke dag zon en blauwe lucht... wat saai... ben op TV een serie aan het kijken over het hoge noorden... de helft van het jaar in het donker leven en de andere helft in het licht... niets voor mij... ik ga zeker niet verhuizen.

16-02-2021 om 00:00 geschreven door Myette

Ik zit STROP... zo zeggen wij dat hier als we vast zitten... om te beginnen geraakte ik niet meer op mijn blog... mijn gegevens waren blijkbaar ongeldig... teneinde raad vroeg ik mijn wachtwoord op... sennet zegde me een nieuw wachtwoord aan te maken... ik gaf mijn oude op en HOPLA het was in orde... rara... dan probeer ik al een tijd lang van die party bimbo op mijn blog af te geraken maar dat lukt me niet... dat kind blijft zich vast houden en ik vrees dat ze het nieuwe jaar 2022 nog gaat meemaken... kennelijk is sennet ietwat het noorden kwijt.

En wat dat betreft zijn er tegenwoordig velen die dat noorden kwijt zijn gezien de vele rellen en opstanden overal ter wereld... zou het kunnen dat het volk hun leiders grondig beu zijn... die leiders die denken dat de "gewone man en vrouw" dommer dan dom zijn en ze dus kunnen volstoppen met valse beloftes en leugens... ik denk dat die tijd voorbij is... dan hebben we nog Covid die ons ook nog eens gijselt en blijkbaar lopen de emmers over... ikzelf heb het momenteel even gezien en probeer mijn temperatuur onder de 37° te houden wanneer ik op TV het nieuws zie voorbij schuiven... d.w.z. datgene wat we te horen krijgen want de echte waarheid wordt angstvallig verborgen gehouden voor de "domme" menigte... die wordt verder zoet gehouden met loze beloftes... iets wat blijkbaar niet meer lukt.

Hoe was mijn week... voor het grootste deel een week met beeld zonder klank... tja zo gaat dat als je opgesloten zit met een echtgenoot die nog steeds denkt de plak te kunnen zwaaien alhoewel die plak al lang versleten is en niet meer werkt... het is wel rustig zo... de hoogtepunten van die week waren de boodschappen gaan afhalen... de garage bellen voor een afspraak want de auto moet naar de controle... iets wat onze lieve zoon voor ons doet... een lang telefonisch gesprek met een vriend die eveneens corona beu was... ha ik vergeet nog te vermelden dat ik de witwas deed met nadien de strijk... vandaag ga ik even lichtjes de stoflaag strelen en nadenken over het menu deze avond.

01-02-2021 om 10:52 geschreven door Myette

Januari is wel een van de somberste maanden van het jaar... november staat bij mij op nr.1 en dan komt januari... ik benijd de dieren die zo slim zijn zich in te graven en de hele winter te dutten... alhoewel... onze schildpad is er eentje van en als ik dan bedenk dat dat beestje zich moet zien te redden in die koude en soms kloddernatte grond verander ik van gedacht... maar als ik me kon terug trekken in mijn lekker warme bed zou ik het niet laten... jammer genoeg wordt me dat niet gegund... de enkele keren dat ik eens een middagdutje probeer wordt ik geheid gestoord... vandaag had ik weer prijs... omdat 't manneke een afschuw heeft van de telefoon neem ik dat ding mee naar boven als ik me op een dutje tracteer en ja hoor... net was ik zalig ingedommeld en de bel ging... om na mijn knorrig "hallo" geen antwoord te krijgen... nog maar eens en nog wat norser "hallo" geroepen en weer niks... daar word ik nou pisnijdig van sè... dus riep ik keihard "onbeleefderik" maar lreeg weer geen antwoord... in elk geval was mijn dutjes-goesting danig om zeep en heb ik me afgereageerd op een handwasje van enkele blouses die ik nogal hardhandig door het sopje heb gezwierd... ze zijn in elk geval proper en gelukkig nog heel.

Gisteren naar de notaris gestapt om wat inlichtingen te bekomen... we zijn nu op de leeftijd dat we denken aan wat er na ons moet gebeuren... niet een van mijn favoriete bezigheden maar wel noodzakelijk... nu nog met de kinderen een gesprek voeren en dan een beslissing nemen... mijn moeder heeft zich daar nooit mee bezig gehouden en rekende erop dat ik het wel zou doen... ik wil mijn kinderen niet opzadelen met die verantwoordelijkheid dus ga ik zoveel mogelijk alles al regelen... één ding ga ik niet doen... dat is een lofzang opstellen over mezelf of 't manneke... ik ken iemand die dat wel deed en ik vind dat ietwat... om het in hedendaags jargon te zeggen... trumpistisch oftewel narcistisch... wat ze later over me zeggen of niet zeggen hoor ik dan toch niet meer.

Wat ik deze week nog deed is papierwerk opruimen... elk jaar in januari begin ik kasten uit te mesten... eerst de uitpuilende secretaire... een uitputtend werkje om alle papieren te sorteren in de juiste mappen... dan de andere kasten met folders en catalogi die ik in de loop van het jaar vergaarde... god weet waarom... ik bewaar ze dan het hele jaar om ze dan weg te gooien... wat ik NIET meer doe is artikeltjes uitknippen en in mappen bewaren om ze nooit meer in te kijken... dat is dan toch EEN ding dat ik door schade en schande geleerd heb... goed van mij toch.

15-01-2021 om 19:58 geschreven door Myette

Nou moe... van een verrassing gesproken... zoals ik al vertelde vroeg ik terug een poetshulp aan en er werd me eentje beloofd in januari maar ze zouden me nog bellen... deze ochtend waren 't manneke en ik ons net uit ons bed aan 't hijsen toen er gebeld werd en er een jonge dame voor de deur stond... zoals gewoonlijk verliep het gesprek nogal moeizaam aangezien ze Poolse is en wat gebroken Engels sprak... ik met mijn slaapkop kwam na veel moeite tot de vaststelling dat het mijn nieuwe poetshulp is... het kantoor stuurde me 1 uur voordien een berichtje op mijn gsm die beneden lag en aangezien ik boven in bed lag niet gelezen had... enfin van de nood een deugd maken is iets waar ik bedreven in ben dus ik liet Monika binnen... spurtte naar de badkamer voor een hele korte toilet sessie... zette thee voor haar... leidde haar rond en gaf de nodige instructies in het Engels dat ik met moeite uit mijn slaapkop kon peuren en was dan hoog dringend aan mijn koffie toe... ik was helemaal niet van plan vandaag me te vermoeien maar met die poetshulp op mijn hielen kon ik niet anders dan mijn deel van het werk afraffelen... ze is nu in de living bezig en ik profiteer er van mijn gemoed hier te luchten.

Morgen verjaart mijn bedgenoot... 93 is hij dan... hij ging de deur openen voor Monika in zijn slaaptenue en zonder tanden... ik ben al blij dat het kind niet van de schrik is gaan lopen... dat pleit voor haar dat ze moedig is... na inspectie boven moet ik zeggen dat het er prima uitziet... ik moet ook nog vertellen dat ik ook nog wanhopig op zoek moest naar de dienstencheques die ik enkele weken ergens anders had gelegd omdat ik het kistje waarin ze jaren hadden gelegen beu was... na die vroege ochtend verrassing nog een zoektocht naar die cheques kostte me nog een portie zweet maar eind goed al goed... ik vond ze en kan het meisje betalen... OEF... het is me dagje wel.

Ik zal eerlijk bekennen dat ik... zodra ze buiten is... me in mijn stoel neer ga vleien en niet meer ga bewegen tot mijn zenuwen zeggen dat het goed is.

06-01-2021 om 13:30 geschreven door Myette

Even een update om te laten weten dat dit oudje nog altijd in leven is... alhoewel als je dit leven kan noemen in Corona tijd... de dagen volgen elkaar op in dezelfde eentonige orde... je doet je huiswerk omdat het moet... je leest wat... afgewisseld met puzzelen om die oude hersenmassa in beweging te houden... dan is het weer tijd om eten te gaan bereiden terwijl je geen eetlust hebt... je zucht eens diep en begint de patatten te jassen... je zucht nog eens en bedenkt wat je nog van groenten in je diepvries hebt liggen... nog een zucht voor het vlees of de vis... en met een laatste diepe zucht zet je de pannen op het fornuis... weer een probleem opgelost... en na het eten begin je te denken hoe je bed zal aanvoelen straks... is dat leven?

Voilà... dat moest er even uit... hehe ik voel me al stukken beter... al met al mag ik niet klagen... ik heb geen botten gebroken door die val verleden week en na acht heel pijnlijke dagen begon ik terug ietwat mens te worden... de kramieke 100-jarige werd een ietwat hobbelige 90-jarige... mijn gekneusde spieren namen terug hun oude vorm aan... weliswaar traag en ze zullen nooit meer hetzelfde zijn als voorheen maar dat is voor de rest van mijn corpus ook... ga ik niet over jammeren.

Onze lieve zoon is een badsteun komen installeren want hij wil moeke en de papa nog een tijdje houden... een handig ding om je handdoek aan te hangen ook... de kerst zullen we zoals gewoonte in zalige stilte doorbrengen... toen de kinderen het huis uit waren kwamen ze nog met de kerst hier thuis en deed ik nog wat aan een povere versiering... dan zijn we enkele keren om de beurt bij zoon en dochter kerst gaan vieren... heel gezellig... toen zoon en dochter ruzie kregen was ook dat voorbij en bleven we liever thuis... nu met Corona heb je geen keuze meer.

Als kerstcadeau kreeg ik van FB een 21uren verbod nog een reactie te plaatsen... tja ik ben heel stout geweest en heb mijn grote mond zijn mening laten verkondigen... blijkbaar viel het niet in de smaak bij FB omdat het zogezegd "opruiende taal" was... ik volg dat politiek gedoe en erger me soms dood... als ik dan lees welke opruiende taal er gebruikt wordt door onze gekleurde medemensen... dingen die oogluikend door FB met de mantel der liefde bedekt worden... dan begint mijn bloed te koken... want in eigen land worden we monddood gemaakt tot we met zijn allen als makke schapen de kudde volgen uit schrik gebeten te worden door de herdershonden... ziezo dat is weer van mijn lever gewenteld... als ik terug uit mijn hoek mag zal ik in het vervolg mijn mening op een meer slinkse manier moeten verkondigen... dat is wel in tegenstrijd met mijn recht-toe-recht-aan karakter maar ja nood breekt wetten.

Tot slot wil ik de schaarse lezers hier bedanken voor hun geduld en ze een 

ZALIGE KERST 

en een

GEZOND NIEUW JAAR 2021

wensen

24-12-2020 om 15:10 geschreven door Myette

Kajiiiieeeet en nog eens kajiiiieeeet... zo klink ik bij elke beweging die ik maak... daarom is er weinig beweging in mij de laatste dagen... zondag heb ik het klaar gekregen uit bad te vallen... ja je hoort het goed... uit BAD en niet uit bed... na mijn douche stond ik de wanden af te drogen... doe ik altijd tegen kalkvlekken en schimmel... met één voet op het badmatje en één voet ernaast... die ene ernaast schoof onderuit en ik viel ruggelings over de rand van het bad op de keiharde stenen badkamervloer en met mijn nek en hoofd tegen de kast... tja dan lig je daar even te bekomen van de schok en te denken hoe erg de schade zal zijn... de volgende gedachte is dat je daar toch niet kunt blijven liggen en je probeert recht te krabbelen... dat lukte met veel gesteun en gekajiet... dan staan brullen om 't manneke naar boven te roepen om de schade aan mijn achterkant op te nemen... dit keer geen bloed te zien... niets gebroken... alleen zijn zowat al mijn onderdelen door elkaar geschud en bij elke beweging schieten er helse pijnen door me heen... nu strompel ik door het leven als een onfrisse 100-jarige... aangezien 't manneke nog niet in staat is een verse onderbroek te vinden zonder mijn tussenkomst kan ik me niet de luxe permitteren in bed te gaan liggen uitzieken... ik sleep me dan maar naar de keuken en terug met regelmatig een pitchstop om bij te komen en praat mezelf moed en vooral geduld aan... ik vertelde het aan zoon en die bestelde direct een steun om op het bad te monteren... is net afgegeven aan de deur... en dochter zal deze week de boodschappen brengen... ik mag niet klagen... manlief doet zijn best om te helpen alhoewel dat niet altijd goed uitdraait... en mijn oude vooroorlogse botten hebben de schok weerstaan... is DAT geen geluk hebben?

16-12-2020 om 16:04 geschreven door Myette

Geduld is een schone zaak... zo luidt het gezegde toch... ik ben er volledig mee akkoord maar spijtig genoeg ben ik er niet mee gezegend met die "schone zaak"... en hoe ouder ik word hoe minder ik van dat goedje heb en hoe meer ik het nodig heb... vandaag kreeg ik een spontaan idee toen ik het stralende zonnetje buiten zag staan blinken en ik stelde voor een wandelingetje te gaan maken... een wandeling zou stress moeten verminderen... dat is toch de bedoeling ervan... we kleedden ons warm aan en vertrokken... allebei met ons mondkapje in de aanslag voor ingeval we te dicht bij anderen zouden komen... we waren de straat nog niet uit of man begon al te zeuren dat hij zich "achteruit" voelde gaan... zowat eens per dag verwittigt hij me dat hij het jaar niet zal kunnen uitmaken... dat is dan op de goeie dagen... op de andere haalt hij zelfs het einde van de week niet... en dat terwijl hij niet ziek is... eet gelijk een wolf... slaapt als een marmot... en als afwisseling gromt als een beer... het gewone wandelpad is niet voor meneer want hij verkiest het fietspad... zijn voeten opheffen lukt hem niet zodat je de hele tijd begeleid wordt door sjiiiieee. sjiiieee... ik zeg "je sleft"... hij is kwaad... kun je begrijpen dat een wandeling helemaal niet rustgevend is en ik zo min mogelijk buiten kom want dan wil hij mee en ik erger me het apezuur... enfin de wandeling zit erop en morgen zoek ik wel een uitvlucht.

Gisteren was een zalige dag voor mij... ik werd gebeld door liefst 2 vriendinnen... het doet goed dat gevoel dat men niet vergeten wordt... mijn kapster belde ook maar met slecht nieuws... ze viel namelijk van een ladder en scheurde haar achillespees... dat wordt een operatie en minstens 8 weken revalidatie... daar gaat mijn coiffure... ik sta nu vaak voor de spiegel dat haar te bestuderen en te bedenken hoe ik dat ga knippen... of ga ik het gewoon zo laten en zien wat er van komt... heb ook gebeld naar het bureau voor een poetshulp... ik wacht nu af wie ze me gaan sturen.

Voor de rest was de week zoals steeds... routine en saai.

08-12-2020 om 16:49 geschreven door Myette

En we zijn vandaag december ingestapt.. niettegenstaande de corona stilstand en de lock down met lange aan-huis-geplakte dagen en weken is dit jaar omgevlogen... toen we jong waren zagen we reikhalzend uit naar onze verjaardag en dan kwam er precies geen eind aan en nu we ouder zijn snellen de dagen voorbij en wij doen ons best ze bij te houden al strompelend soms... van strompelen gesproken... momenteel is het weer van datte... zit met een zwerende teen en weet begot niet hoe ik daar nu weer aan gekomen ben... en of dat niet genoeg is speelt mijn rug me weer parten... dus schuifel ik door het leven als een aangeschoten duif... zaterdag verjaarde ik en had het genoegen mijn kindjes nog eens te zien... na maanden afzondering vond ik het tijd om eens te zondigen en ze binnen te vragen... in de namiddag hadden we dochter en haar man op bezoek en een gezellige babbel en 's avonds zoon met de woef en die moest geknuffeld worden... weliswaar alleen de woef want zoon houdt afstand om de oudjes niet te besmetten... feesten was er niet bij... trouwens verjaardag vieren doe ik al lang niet meer... het klinkt misschien raar maar ik ben nooit fan geweest van verplicht feest vieren... ik deed mee met de rest van de wereld omdat het nu eenmaal zo gedaan wordt maar nooit van harte en nu ik oud ben heb ik al dat verplicht gedoe van mij afgeschud... en als ik eerlijk mag zijn voel ik me er heel wat rustiger bij... geen gedraaf meer op zoek naar geschenken voor jan en alleman... geen uitgebreide diners meer bereiden... dagelijks koken is al meer dan genoeg gevraagd... het klinkt saai ik weet het maar dat opgeklopt gedoe moet ik niet meer.

01-12-2020 om 14:53 geschreven door Myette

Eventjes de week overlopen... het is tenslotte een dagboek met "soms" overdenkingen... van mij moet je geen diepe gedachten verwachten... tiens dat rijmt... ik bengel wat tussen de wasmachine en de afwasbak in... ja ik doe de vaat oftewel afwas nog altijd manueel... daarom eten we dan ook vaak stoofpotjes... dan heb ik maar één pan af te wassen... dus terug naar die update... het was me het weekje wel... verwacht nu geen ophefmakende dingen want ik ben met weinig al tevreden... maandag kwam de ramenwasser... niet gekomen want het regende... de pedicure die mijn onderdanen een goeie beurt kwam geven... terwijl zij aan mijn tenen prutst maken we een babbel. kwestie van mijn tong ook even wat beweging te gunnen... dinsdag weer voer inslaan... geen babbel... woensdag kwamen ze het nieuwe raam inzetten en dat was traplopen voor mij om die mannen te voorzien van koffie en instructies... ook moeilijk tegenwoordig vermits ik geen Pools spreek en dan in het koeterwaals met dat mombakkes op is ook niet makkelijk... enfin het raam staat erin maar de buitenafwerking is niet helemaal naar mijn zin en nu zit ik te bedenken wat ik ga doen... klagen of betalen... donderdag was kuisdag... ook al niet een van mijn plezantste dagen... vrijdag moest ik naar de tandarts voor die lastige tandjes... ik kon dat ding niet langer dan 5 minuten inhouden van de pijn... dus ik MET gebit EN pijn naar de kliniek en MET gebit en ZONDER pijn terug naar huis... nu even afwachten en proberen of eten met die tanden gaat lukken... ik had dus gisteren even een half uurtje frisse lucht en een wandeling naar huis terug... geloof me maar ik was moe... rust roest zegt men en het is verdomme waar ook... ik vergeet nog te vermelden dat de raamwasser er ook was... ik zat even te rusten toen ik alsmaar gebonk en gestommel hoorde... dacht dat het bij de buren was maar nee... toen ik me omdraaide stonden er liefst twee mannen naar me te gluren... de baas van het spul zwaaide vriendelijk naar mij en ik zwaaide terug natuurlijk... zo ben ik... altijd bereid... mijn eerste gedachte is dan : "gelukkig had ik mijn tanden in"... tja dat gebit begon me te obsesseren... genoeg erover.

Corona houdt me nog tegen maar ik denk er toch serieus over de poetsdienst weer te bellen... ik doe het nu al 9 maanden zelf... wreed tegen mijn goesting... binnen gaat het nog wel maar toen ik deze week buiten was om dat raamwerk te controleren sloeg ik bijna achterover van ontzetting... die hoftrap... dat terras... die voortuin... onze hogedrukreiniger was kapot en weggegooid... al dat schuurwerk zie ik niet meer zitten... dus weer denkwerk... zou ik of zou ik nog wachten?

Dit weekend komt de verpleeghulp niet... maandag denkelijk de laatste keer want 't manneke is zo goed als terug dichtgegroeid... die man is echt ongelooflijk... om de haverklap zanikt hij dat hij vlug zal sterven maar dat valt van een ladder... kneust zijn ribben... haalt zijn beide benen open... en is zo goed als genezen na twee weken... wie doet het hem na!

21-11-2020 om 10:22 geschreven door Myette

Een zaterdag als vele andere... de gewone huishoudelijke zaken afhandelen... naar de supermarkt een voorraadje voer inslaan zodat we volgende week weer door komen... eens denken wat er voor 's avonds op het menu moet komen... het zal weer prut worden want kauwen gaat niet zo goed... elke dag andere prut maar het blijft behelpen... man wordt elke dag door een lieve verpleegster verbonden en zijn wonden zijn goed aan 't genezen... de gekneusde ribben doen ook al minder pijn zodat ik 's nachts niet meer mijn bed wordt uitgegild... tel je zegeningen zeg ik maar... wat mijn tanden betreft... dat is een regelrechte ramp... ik heb heel moedig... al zeg ik het zelf... de hele week dat ding getorst en er zelfs mee gegeten... eten was niet bepaald een genoegen... meer een corvee waar ik telkens tegenop zag... zeg dus niet dat ik mijn best niet heb gedaan maar genoeg is genoeg... volgende week bel ik naar de tandarts voor een afspraak. dat ding moet aangepast worden voor ik erin stik... ook een zegen is dat ik elke avond na het avondeten met een diepe zucht van voorpret de badkamer induik om dat onding eruit te gooien... wat de pret ietwat drukt is dat ik dan in de spiegel plots mijn bobonne zie opduiken... ik vlucht dan rap de kamer uit om me in een boek te verdiepen of wat TV te kijken naar een of andere herhaling van een herhaling... dan zegt 't manneke steevast dat hij dit nog nooit gezien heeft alhoewel wij het samen al ettelijke malen bekeken... voor hem is alles weer nieuw... soms benijd ik hem want ik zou ook eens iets nieuws willen zien of beleven.

Deze avond komt zoon even langs met Kiko... hij vroeg me verleden week wanneer hij nog eens mocht langs komen want de hond miste bomma en bompa.. hoe kan je je kleinkind nu zoiets weigeren dus... heb al wat vlees uit de vriezer gezet en zal straks de bak water ook klaar zetten... het zal een bezoekje worden met masker op en op afstand... d.w.z. van zoon dan toch want die hond duldt geen afstand en moet en zal aangehaald worden... als je ook maar een ogenblik hem even niet aanraakt duwt hij zijn snuit met kracht tegen je aan... wat zeg ik duwen... het is meer stoten en dan weet je het wel... een echte flodder dat beest maar zo lief.

De lieve bib dame komt volgende week mijn boeken halen en nieuwe voorraad brengen... de ramenwasser komt... en de pedicure komt ook... tussenin dagelijks de verpleegster... man man dat wordt een drukke week... ik hoop dat ik er niet van over mijn toeren ga geraken want ben geen drukte meer gewend... waar is de tijd dat we van de ene gelegenheid naar de andere renden... alleen eraan denken vermoeit me al... als je jong bent kun je je dat niet voorstellen... dat je na een doodgewone dag 's avonds al tegen 9 u zit te dromen van je bed... ik die maar eerst tegen 10 u op volle toeren begon te werken... oftewel 22 u... men noemde me eens een nachtvlinder... ach vlinderen doe ik al lang niet meer... tegenwoordig is het meer rupsgedoe.

14-11-2020 om 15:19 geschreven door Myette

Vorige keer hoopte ik dat we ziek zijn zouden kunnen overslaan in deze corona tijden want klinieken zijn beter te vermijden nu... we hebben eventjes geluk gehad samen met een ongeluk... vorige week was 't manneke in de tuin bezig... ikke blij want dan is hij een poos van onder mijn voeten weg... maar toen het al donker werd en hij niet te zien was ging ik hem zoeken en daar lag hij te kreunen... de oen had het in zijn bolle kop gekregen bomen te gaan snoeien en was van de ladder gevallen... ik heb hem met veel moeite binnen gekregen... het regende ook nog en we waren intussen allebei al kloddernat... allebei zijn benen zaten onder lelijke bloedende schaafwonden die ik moest verbinden met hetgeen ik in huis had... dat was niet voldoende voor zo'n grote klus maar ja... à la guerre comme à la guerre... bij elke beweging van hem klonk er een ijselijke gil... aangezien manlief al gilt als hij op zijn tong bijt ben ik niet zo vlug in paniek maar toch... met pijnstiller in bed gestopt in het logeerbed...  midden in de nacht weer dat gegil want meneer moest plassen en kon niet uit bed... de volgende ochtend stond ik vroeg op en belde de dokter... die zou later op de dag komen kijken... ik zag die ladder tegen de hofmuur van de achterburen staan en dacht dat die mensen misschien zouden denken dat we bij hen wilden inbreken dus ging ik die ladder neer leggen... dat ding... een loodzwaar dubbele metalen geval... wilde zeker niet in de modder gaan liggen en kantelde mijn kant uit en... Myette onderuit plat op haar rug in die modder... ik lag daar eventjes in paniek want... wat als ik iets brak... wat dan... aangezien ik een ouwe taaie ben kon ik toch rechtkrabbelen en naar de garage strompelen om mijn modderhanden te wassen... daar ontdekte ik dat ik stond te bloeden als een geslacht varken... was met mijn kop op een steen gebotst... allee vooruit dat kon er ook nog wel bij... de dokter kwam en verbond man professioneel... ontsmette mijn hoofdwond... plakte er een compresje op en ik kreeg een windsel rond mijn kop... daar zaten we dan... allebei in het verband... de dokter belde voor een verpleeghulp en die komt nu elke dag man terug vers inpakken... en ik... de volgende dag was mijn hoofdwond al dicht en heb ik heel voorzichtig mijn haar gewassen met shampoo want ik kon mezelf ruiken... geronnen bloed ruikt walgelijk... 't manneke zal nog enkele weken kreunen en steunen met van tijd tot tijd een gil erbij want zijn ribben zijn gekneusd en dat moet vanzelf helen wat op zijn leeftijd betekent... niet heel vlug... al bij al mogen we onze handjes kussen dat we niets gebroken hebben... hij moet het kalm aandoen en ik hoop dat hij in het vervolg die ladder zal vermijden... aangezien die man hardleers en koppig is heb ik zo mijn twijfels... wat het voor mij betekent is dat ik het tandartsbezoek moest afzeggen en dus nog wat langer moet blijven mummelen... dat ik nu de bladeren-harken-corvee heb gekregen... de bomen bij ons en die van de buren zijn druk aan een striptease bezig en laten alles in onze tuin vallen... de bomen van onze achterburen zijn enorm groot... een zegen in de zomer maar in de herfst een bezoeking... onze voortuin is ook een vergaderbak... als er EEN papiertje in de straat valt komt het steevast bij ons terecht... door de wind of een klopgeest... wie weet maar wij hebben prijs... nu zijn het de bladeren weer... allee vooruit deze taaie hier zal er eens aan beginnen.

05-11-2020 om 10:03 geschreven door Myette

Het is weer enige tijd geleden dat ik mijn ontboezemingen op het net gooide... eigenlijk bedoel ik hier op Sennet... want op FB ben ik druk in de weer de politiek te hervormen... niet dat die politiek er zich iets van aantrekt maar ja je moet toch ergens je gal kwijt en wat politiek en regering betreft loopt die van mij over... dit tussen enkele bezoekjes aan de tandarts door... ik ben eergisteren dat gebit gaan passen en man man viel dat tegen... na ettelijke weken... zeg maar maanden... met een lege mond te hebben geleefd stoppen ze daar een bit in je mond... een ding dat aanvoelt als een loden klomp... ik had de neiging te gaan kokhalzen en madame de tandarts was dan zo vriendelijk een reepje van het verhemelte af te snijden... tikje beter maar niet om HOHO te roepen... die tanden zelf leken me geweldig groot alhoewel ik ze zelf op de staalkaart had gekozen... ik zat daar met dat bit mezelf in de spiegel met afgrijzen te bekijken terwijl de tandarts zeer tevreden bleek... jawadde zij moet niet aan dat bit in haar mond gaan wennen want ze heeft een prachtig natuurgebit... ik evenwel... allee vooruit Myette doe niet zo flauw... duizenden anderen lopen met zoiets rond dan moet jij dat ook kunnen... en ja ik zal wel moeten want zonder tanden is ook niet datte... dat was nog maar een proefgebit in was en morgen zou ik het afgewerkte product krijgen... ik die dacht eindelijk eens stralend voltandig te kunnen lachen in plaats van besmuikt zoals ik gewend ben... dat heb je dan als je te veel verwacht.

Ik zal blij zijn dat die regelmatige bezoekjes aan de kliniek voorbij zullen zijn en maar hopen dat 't manneke en ik niet ziek worden want corona is weer druk van haar oren aan 't maken en ik blijf liever weg van al die virushaarden... gisteren zijn we onze griepprik gaan halen... ook weer iets afgestreept in mijn agenda... niet dat die zo overvol staat... buiten dokter en tandarts is het triest gesteld... ons wekelijks uitje naar de Collect & Go was vandaag... morgen zal ik het genoegen smaken een grote strijk te mogen doen want deze week was het wasweek... poetsen zal voor volgende week zijn... kwestie van de pleziertjes wat te spreiden anders duren de dagen zo lang... ik zit nog altijd zonder poetshulp maar denk toch dat ik het bureau eens moet gaan bellen... het wordt tijd dat al die lastige hoekjes en kantjes eens grondig uitgemest worden... maar ik moet dan weer een nieuwe Poolse kracht gaan uitleggen hoe en wat en waar ze moet poetsen en dat allemaal met mondmasker op en stel het maar uit en uit tot op een dag die hoekjes en kantjes de stofvlokken er gaan uitspuwen en dan moet ik wel... de tijd dat ik me lenig op de vloer liet zakken voor die kantjes is helaas voorbij... zakken kan ik nog maar ojee dat terug recht komen!!!

29-10-2020 om 14:50 geschreven door Myette

Moed... een mensenleven vergt soms veel moed... en ook veel "moet"... men moet elke dag opstaan met moed... met moed aan de taken beginnen die moeten gedaan worden... altijd dezelfde routine... opruimen... afwassen... wassen... strijken... geloof me dat vergt moed om de boel er niet bij te laten en al die moet te laten stikken... je mag nu denken wat je wil zo van "wat zit dat mens weer te zeuren" aangezien ik toch niet veel lezers hier heb kan ik zeggen wat ik wil... sè na.

Dat was de inleiding om te zeggen dat ik een dipje heb... ach een kleintje maar toch een dipje... en als ik niet vlug iets ga vinden om me op te beuren kan dat een diepe dip worden... de voortekenen waren er al... me niet kunnen concentreren op een boek is er een van... zenuwen die op springen staan en bij het minste uit mijn vel wippen is er ook eentje... als ik vroeger zoiets voelde aankomen trok ik de koekestad in om me eens te laten gaan en me nog een handtas te kopen om die bij de andere in de kast te zetten... ja sommige vrouwen hebben dat met schoenen en ik met tassen... mijn eerste tassen waren van het kleine en sierlijke soort die alleen een zakdoek... een lippenstift... portemonnee en sleutels moesten bergen... toen ik kinderen had werden die tassen gigantisch want wie kinderen heeft weet wat je dan allemaal moet mee zeulen... na de kinderen krompen mijn tassen weer maar ik had toch nog jaren een nat doekje bij uit macht der gewoonte... toen kwam het electronisch tijdperk er aan en moest de gsm mee plus een bril en mijn tassen waren niet groot genoeg meer en ik kocht er nieuwe... momenteel zit ik alweer in het gigantisch formaat met als inhoud... bril... notitieboekje met pen... smartphone... tablet... wat medische hulpmiddelen ingeval van (nog niet moeten gebruiken gelukkig)... sterke opvouwbare boodschappentas (winkels geven ze niet meer)... make-up etui (alleen in noodgeval te gebruiken)... paraplu (altijd handig om een verkrachter een mep te verkopen)... regenhoedje... inhalator (voor tweede adem)... alles bijeen zowat 3 kilo... soms ruim ik de boel uit en speur naar wat ik echt niet nodig heb... na lang nadenken gaat alles er weer in want je weet maar nooit... dan kijk ik met verbazing naar andere vrouwen die de straat optrekken met zo'n minuscuul elegant tasje en vraag me af wat mij toch scheelt... als ik dan eens naar een avondfeest moest (lang geleden weer) waar ik onmogelijk mijn zwaarlijvige tas kon mee brengen zat ik met een dik probleem... wat kon ik in dat minuscule tasje proppen en wat niet... ik moest dus een groot deel van mijn overlevings hulpmiddelen thuis achterlaten... ik voelde me dan echt niet op mijn gemak tot na de tweede cava en dan vergat ik mijn gemis... de volgende dag besefte ik dat ik die spullen helemaal niet nodig had en ze gerust kan dumpen maar... men weet maar nooit.

Those were the days... the days dat we de stad introkken... terrasjes deden... feestjes bijwoonden... vrienden bezochten of ontvingen... zal dat ooit terug keren... voor mij in elk geval niet... door de toestand van 't manneke is dat moeilijk... ik ben nu echt geen fuifbeest dat elke dag op zwier wil maar zo eens een enkele keer de boel de boel laten mis ik wel... door de corona toestanden is het ook niet aan te raden dus troosten we ons maar met af en toe een telefoontje naar vrienden en wat smsjes heen en weer... en trachten de moed erin te houden want dat moet.

20-10-2020 om 10:19 geschreven door Myette

Vandaag moest ik naar de tandarts om een afdruk voor mijn nieuwe eetkamer... na een rusteloze nacht gevuld met nachtmerries over tanden die me den duvel aandeden voelde ik me alles behalve in vorm... zoals ik al vertelde zit mijn kaakbeen vol harde knobbels... net niet uitgekomen tanden... en ik zat met de piepers voor een operatie... het was dus een hele opluchting toen de tandarts me zegde dat die bobbels mettertijd wel zullen verdwijnen en het geen beletsel is om dat gebit te maken... en de procedure kon beginnen... er werd me eerst onder en dan boven iets in mijn mond geschoven gevuld met klodderige pasta waar ik in moest bijten... nadat het mengsel wat opgesteven was sleurde ze de boel eruit... peuterde enkele achtergebleven stukjes uit mijn mond en ik mocht vertrekken... ditmaal met een licht gemoed en dito tred... al neuriënd van "un kilomètre à pied ça use, ça use, un kilomètre à pied ça use les souliers"... iets dat ik leerde van een klasgenoot vroeger op schoolreis en ik doe het nog altijd... ik voel wel dat ik niet genoeg beweging meer neem en stappen wordt wel vermoeiend... het probleem is dat ik niet zo maar alleen kan gaan wandelen want dan wil 't manneke mee en met hem wandelen is meer een bezoeking dan een genot... overal ziet hij iets dat hem niet bevalt en begint erover te zeuren... dat gezeur werkt op mijn zenuwen en dan wil ik liefst vlug naar huis terug zodat ik me kan terug trekken om te lezen of iets anders te doen.

Van dochter bericht gekregen dat ze het huis van haar overleden schoonmoeder eindelijk hebben leeggehaald... nu nog proberen de waardevolle spullen te verkopen... zal niet gemakkelijk worden... de rest gaat naar de kringloop... de bank waar ze werkt werd geheel gerenoveerd en is af... een pareltje geworden maar door corona staat het leeg... per week moet elk personeeelslid 1 dag naar kantoor komen... de rest is werken van huis uit... de kantoren worden ook niet volledig bemand en om koffiemachine en andere toestellen aan te raken krijgen ze een hulpmiddel... wat een toestanden toch... nooit gedacht dat ik dit nog zou moeten mee maken... ik heb de oorlog beleefd als kind maar dit is totaal anders.

Zoon bracht ons Poloke naar de controle en JOEPIE geen enkel gaatje... het meer ambetante nieuws is dat we in april al terug moeten... tja die gasten moesten sluiten door corona en willen hun verloren inkomsten terug hebben... diezelfde dag kwam zoon een nieuwe schakelaar plaatsen... we hebben op afstand een babbeltje geslagen en dat was het dan... hoe lang nog voor we onze kinderen eens goed kunnen knuffelen.

Vrijdag terug naar de tandarts... dat moet nog enkele keren... en dan zou de nieuwe eetkamer er moeten zijn... ik hou mijn hart al vast want als ik 't manneke zie sukkelen heb ik er niet veel moed op... gisteren niesde hij en zijn gebit vloog eruit... niet erg als je thuis bent maar dat wil je echt niet in publiek... ik heb op aanraden van de tandarts er Corega op gesmeerd en nu is het afwachten of dat gaat helpen... het is bang afwachten hoe dat van mij zich gaat gedragen... ik zou o zo gaarne nog eens frietjes eten of iets anders knabbelen want ik ben die prut zo beu als koude pap.

05-10-2020 om 16:08 geschreven door Myette

Ik herinner me dat we eens met ons kaartclubje een dolle avond beleefden... we waren toen nog jong en we fantaseerden over hoe we 40 jaar later aan diezelfde tafel zouden zitten kaarten... met onze wandelstok aan onze stoel vastgehaakt... een bril met dikke glazen op onze neus... ons vals gebit naast ons bord met hapjes... en plezier dat we hadden... nu 40 jaar later zijn er al twee van het groepje overleden... twee anderen zijn verhuisd en trokken zich terug... het kaartgroepje is niet meer maar de herinneringen blijven... en terwijl de aftakeling aan de gang is vinden we het echt niet meer zo plezant... ik heb maandag afscheid moeten nemen van mijn laatste bijterkes... bijterkes die me mijn hele leven hebben dwarsgezeten... ik begon als kleuter met een stralend parelen gebit... vertelde la mama me toch... toen vielen die parels er een voor een uit en werden vervangen door grote lompe tanden die niet genoeg plaats vonden in mijn te kleine mond... vertelde de tandarts me... die tanden stonden schots en scheef en dubbel zodat er enkele werden getrokken om meer plaats te maken voor de andere... daarna kreeg ik een beugel aan de binnenkant van mijn gebit om die tanden naar buiten te duwen... die tanden kwamen dan loszitten en dat deed pijn... als de pijn over was werd die beugel aangespannen en de ellende begon van voorafaan... dat duurde zo jaren met als resultaat dat mijn weerspannige tanden er zich niets van aantrokken en rustig bleven scheef staan... daarna kwam de corrosie en de regelmatige bezoekjes aan de tandarts om het hele boeltje op te kalefateren... enkele tijd geleden werden ze al dat getuttel beu en kwamen los zitten... niets meer te restaureren zei de tandarts... eruit die boel... en zo gebeurde... tot hiertoe alleen nog maar mijn bovengebit.

Alhoewel ik van die dingen niets dan last heb gehad deed het me toch iets ze te moeten afstaan... tje je hebt al zoveel jaren liefde en leed met elkaar gedeeld... afscheid nemen is altijd lijden... weer een stuk van mijn leven dat verdwijnt... en zo brokkelen we verder af... 't manneke en ik zitten nu samen aan tafel heel voorzichtig wat eten binnen te proppen... hij kan nog altijd niet eten MET de prothese maar draagt ze toch al tijdens de dag... en ik kan alleen geprakte prut naar binnen schuiven en rappekes doorslikken want kauwen is er nog niet bij... trouwens ik ben een hardnekkige bloedster en het duurt nog wel even voor dat bloeden gaat ophouden.

Dit alles om te zeggen dat die hilarische toekomstbeelden tijdens onze kaartavondjes nu helemaal niet meer zo grappig zijn maar allez... we hadden er toen plezier om en dat zijn mooie herinneringen.

10-09-2020 om 19:00 geschreven door Myette

Hoi bloggers... het is even geleden dat ik de moed kon opbrengen mijn wel en wee, voornamelijk wee, hier neer te gooien... tja helaas gaat mijn leventje de laatste tijd als een jojo... soms beetje OP en dan pardaf weer AF... zoals ik al vertelde heeft mijn wederhelft eindelijk zijn gebit in ontvangst mogen nemen... ikke blij maar met gemengde gevoelens want ik ken dat manneke nu al een beetje he en verwachtte weer complicaties... en inderdaad die tanden doen pijn en dat moet iedereen geweten hebben... die tanden vallen uit als hij eet en dat moet ik dan ook geweten en gezien hebben... echt niet smakelijk als je aan tafel zit en man zit plots met dat gebit vol eten naar je te zwaaien... enfin we hadden een afspraak gekregen bij de tandarts om die tandjes wat aan te passen... voor we vertrekken controleer ik 't manneke van kop tot teen op schoenen, paspoort, zakdoek, masker... en we vertrekken... om bij de tandarts te ontdekken dat hij dat gebit niet in heeft alhoewel ik het hem wel 5 x zegde... bij die tandarts kom ik al zeker 30 jaren en dat mens heeft een ongelooflijk geduld... ze zegde hem naar huis te gaan en die tanden te halen... hij weg... ze vroeg me of ze intussen die kiezen bij mij al mocht trekken in plaats van zoals afgesproken in september... en ik durfde niet weigeren dus trok ze 4 kiezen en propte mijn mond vol watten... toen kwam man eraan ZONDER tanden want hij had die niet kunnen vinden maar wel MET 2 maskers boveneen op... had die man even geluk dat mijn mond vol watten zat want ik was des duivels... we moesten dan de volgende dag weer die tocht naar de kliniek maken voor hem en het resultaat... zowat hetzelfde scenario... nu wachten tot september tot de tandarts uit vakantie terug is... intussen zit ik nu ook heel voorzichtig met kleine hapjes te eten en ben al blij dat het bloeden eindelijk gestopt is want na 3 dagen heb je wel honger en dorst... corona is wel een pest en het enige positieve eraan is dat je je ellende achter dat masker kan stoppen.

21-08-2020 om 09:41 geschreven door Myette

JA BIS... omdat ik gisteren al een logje schreef en toen het plots verdween had ik de moed of de goesting niet opnieuw te beginnen... toen Natoken me wat aanporde zag ik tot mijn grote ontzetting dat het alweer een hele tijd geleden was dat ik iets schreef... ik kwam dus met reuzenpassen aangestormd om dat recht te zetten en.. zoals ik al zegde... logje foetsie en dat is niet de eerste keer... zelfs als je gewoon thuis zit te wachten tot corona het gaat aftrappen vliegt de tijd voorbij... de enige tripjes naar buiten zijn het ophalen van de online bestelde waren en de bezoekjes aan de tandarts... nog 1 x en 't manneke heeft terug tanden... dan gaat hij weer wel iets anders zoeken om over te sakkeren maar dat zien we dan verder wel.

Over sakkeren gesproken... ik moest onze dokter spreken over de uitslag van mijn laatste bloedafname... belde naar de praktijk op het "belkwartiertje" en kreeg de hele rimram te horen over druk 1 of 2 of.. etc. ik was de 7de wachtende en dan weet je het wel... na zowat 15 minuten naar het getjingeltangel op de foon te hebben geluisterd kreeg ik te horen dat ik nu de 1ste was... ikke blij... tot iemand me kwam vertellen dat de dokter niet aanwezig was en ik maar na de middag moest proberen... dat deed ik en na weer diezelfde marteling te hebben doorstaan vertelde een robot me dat de dokter niet beschikbaar was en ik moest ophangen na de piep... als hij tijd had zou hij me bellen en anders moest ik de volgende dag terug een poging doen... het schuim kwam me op de lippen en het ergste is nog dat je zelfs je gemoed niet kunt luchten tegen die automaat... ik ben dan naar mijn pc gestormd en een hele kwaaie mail gestuurd... resultaat... 's avonds belde vervangster me op en het goede nieuws is dat mijn nierfuntie sinds de vorige keer verbeterd is... dat was één... de volgende dag belde onze huisarts me zelf op want ze hadden hem die mail doorgestuurd... met excuses en uitleg... hij is namelijk aan het afbouwen en werkt maandag en vrijdag niet meer zodat het hele programma overhoop ligt... dat was twee... we hebben het afgezoend maar we zullen stilaan moeten uitkijken naar een andere huisarts... misschien die vervangster want die klonk heel vriendelijk aan de foon.

Vandaag vertrekt dochter en haar man naar Kreta en nu maar hopen dat ze gezond en wel en zonder problemen terug thuis geraken... zoon heb ik nog maar eens om hulp gevraagd voor iets met mijn pc en dat jong kwam op weg naar zijn werk MET de hoogtewerker waar hij mee rijdt en in VOL ornaat MET masker EN handschoenen naar ons toe... ik beneden in de living blijven zitten en hij naar boven... hij is zo bang ons misschien te besmetten dat hij ver uit onze buurt blijft... enfin de pc is terug in orde... een hele opluchting want ik kan dat ding niet meer missen... zeker nu in corona tijd... ik bestel alles wat we nodig hebben online en ook de bankverrichtingen gaan via de computer.

Het weer was niet veel soeps de laatste weken... echt het oude vertrouwde juli weertje dat we kennen... wij gingen vroeger altijd op vakantie in juli en op de fotos te zien liepen we bijna altijd in gele jekkers rond aan zee... voor mij mag het wel zo blijven... vandaag zie ik blauwe lucht en misschien kan ik straks nog eens in de tuin zitten... 't manneke is alle dagen in die tuin bezig... meestal is hij het gazon aan 't harken... wij hebben wel het properste gazon van de hele buurt... het nadeel is dat hij zoveel harkt dat er al kale plekken in zitten... maar ik laat hem maar doen dan blijft hij rustig... een heel huis onderhouden is soms wel lastig maar we blijven hier wonen tot het echt niet meer gaat... met die man opgesloten zitten in een klein flatje is een van mijn nachtmerries... mijn computer staat boven in de kamer die van dochter en later van zoon was... lekker rustig waar ik me kan terugtrekken als meneer teveel op mijn systeem werkt... enkele dagen geleden had hij weer zo'n dag dat hij zijn frustraties kwijt moest en wilde dat ik die pc beneden zette bij HEM in de living om hem gezelschap te houden... hij zit uren aan de TV en kijkt naar de stomste programmas waarbij hij dan in slaap valt... dan roept hij mij om mee te kijken en als ik weiger is het ambras... als ik toch kom valt hij als een blok in slaap en zit ik alleen naar de zoveelste herhaling van een herhaling te kijken... dat is dan het gezelschap... ik ben nog maar eens uit mijn krammen geschoten en hem verteld dat die pc blijft waar hij is... trouwens het is een home computer MET printer EN scanner EN al mijn paperassen.. waar zou ik het laten... nu komt hij om de haverklap naar boven en staat dan in de deuropening met vieze blikken me te bekijken en ik doe alsof ik hem niet zie... prettig is wel iets anders... die man is altijd moeilijk geweest met het idee dat ZIJN vrouw ook ZIJN bezit is en moet doen wat hij wil... hij is wel bedrogen uitgekomen want HET VROUWTJE is daar niet mee akkoord.

Nu genoeg gezeverd... ik ga eens door mijn kot lopen en de boel opruimen.

15-07-2020 om 00:00 geschreven door Myette