Naam : Myette, woon in Antwerpen, heb 1 man, 1 dochter, 1 zoon, 1 schoonzoon, geen kleinkinderen, 1 schildpad, ben Boogschutter, verjaar in november, ik hou van lezen, crypto- grammen, schrijven, com- puteren, bloggen, minigolf, nieuwe contacten maken, pret maken met vrienden.
100% 150% 200% LOEP
REAGEER EENS OP MIJN SCHRIJFSELS ZODAT IK WEET DAT IK NIET TEGEN DE MUREN PRAAT
Als jullie mijn blog bezoeken vergeet ook niet eens in de linker en rechterkolom te kijken... wie weet vinden jullie er iets nuttigs bij... je weet maar nooit!
Vandaag niks van uitslapen... nee vroeg uit de veren want we waren met nog 6 vrienden afgesproken om een dagje te Brusselen... het weer was ons welgezind... wel koud maar gelukkig droog en zonnig... omdat parkeren in Brussel een regelrechte ramp is zijn we met de trein gegaan... als senioren rijden we voordelig... ik dacht dat ik op onze antwerpse trams al het een en ander had gezien maar wat er op die trein zat sloeg alles... zoals je in het buitenland verrast opkijkt als je je moerstaal hoort spreken... zo is het tegenwoordig bij ons in België gesteld... alle nationaliteiten zie je voorbij defileren... alle kleuren en talen... enfin aan afwisseling geen gebrek... dus wij naar Bruxelles... wat rondgewandeld en dan lekker gaan eten... daarna weer door de stad gekuierd... de Marollen... de Vlooienmarkt... nog iets gaan drinken om het af te leren en de trein weer op... al dat klimmen en dalen kruipt je echter in de benen... daarstraks rondgehuppeld als een weliswaar niet zo slanke hinde maar nu is het eerder strompelen... ben zo stijf als een plank... morgen lekker weer uitslapen en wat rondlummelen... meer zal er niet inzitten denk ik... heb dan weer een geldig excuus om Buddy gezelschap te houden... ik ga nu mijnen tram opzoeken... tot morgen... Myette
Vrijdag... eens goed uitgeslapen... niet dat ik op de andere dagen al om 6 u sta rond te springen... nee... ik zou wel gek zijn... die tijd van vroeg gaan slapen en vroeg opstaan is voorbij... eindelijk kan ik m'n persoonlijk levensrithme eens respecteren... ik ben namelijk in hart en nieren een nachtmens... toen ik nog bij m'n ouders thuis woonde moest ma me steeds komen manen naar bed te gaan... ik zat dan prinsheerlijk te lezen... dan stond ze daar plots voor m'n neus als de godin der wrake... "hoe zit het gaat ge nog naar je bed vandaag, morgen kun je er weer niet uit!!!"... en ik : "ja ma nog 1 hoofdstuk"... zij weg tot zo'n 15 minuten later zelfde scene... toen ben ik getrouwd en van de regen in de drup geraakt want nu is het manlief die me steeds komt lastig-vallen als ik nog zalig zit te computeren. Toen de kinderen er waren moest ik me ook aanpassen... de oudste stond steevast zaterdag- of zondagochtend om 6 u voor ons bed... "gaan we nog niet opstaan want ik heb honger"... zucht zucht... na zowat 3 van die bezoekjes toch maar met veel gesteun en gekerm uit je bed... ontbijt klaargemaakt en als we dan aan tafel zaten was het van "ik heb geen honger"... dan komt er toch wel eventjes dat gedacht in je op van "wat heb ik me hier toch op de hals gehaald"... na veel denkwerk eindelijk de oplossing gevonden... de vrijdagavond voor we gingen slapen even de tafel gedekt en voorzien van snoepjes en speelgoed... zaterdagochtend rond 6 u toen het weer van datte was met mijn liefste stemmeke gezegd : "ga maar naar beneden schatteke er staat vanalles op tafel... tast maar toe... mama blijft nog wat liggen" en wonder boven wonder de truc werkte perfect... nog 1 uurtje respijt. Voor diegenen die zich vragen stellen over mijn pedagogische aanpak... de kinderen hebben er niets van overgehouden... ze zijn normaal opgegroeid zonder noemenswaardige gebreken... dank U. Heden ten dage... zonder jonge kinderen die moeten gevoerd en naar school gebracht worden... kan ik me eindelijk uitleven... tenminste ik probeer dat toch... manlief ligt gewoonlijk al in bed te pruttelen dat het tijd wordt die verrekte computer eindelijk eens uit te zetten... gewoon negeren helpt niet... kwaad reageren ook niet... ik zal nu een strategie moeten uitdokteren om hem het zwijgen op te leggen... snoepjes in zijn bed leggen... of iets anders... als jullie suggesties hebben laat ze me dan weten he... met dank bij voorbaat... Myette
Na de verkiezingen in ons land trekt minister van buitenlandse zaken Louis Michel naar china op zakenreis. De eerste chinees die hij tegen komt spreekt hij aan:" Sir can I ask you something? When do you have elections?" De cinees antwoord:" Evely moling sil!"
Ja zo'n hele dikke smeuïge erwtensoep... ik dacht zo "bij m'n eigen zichzelve"... jaja ik denk ook wel al eens... is het nu winter of is het winter... diepzinnig he... en vermits het nog altijd winter is werd het hoog tijd dat ik die traditionele soep nog eens ging maken... de kinderen komen vandaag hun beentjes onder mijn tafel schuiven en dan doet moeke haar uiterste best om haar babies nog eens te verwennen... maandag voer gaan inslaan... amaai m'nen amaai... ik ben er nog niet goed van... heb het klaargespeeld op 1 dag bijna 400 op te smossen... een varkenshammeke en rookworst waren ook van de partij... direct de erwten in de week gezet... dinsdag het hammeke laten trekken... vandaag de rest erbij... dat maakt dat ik 3 dagen aan die vermaledijde soep zit... gelukkig staat dat maar 1 keer op het menu in de winter... en na vandaag heb ik weer eens m'n moederlijke plichten vervuld en kan ik me aan mezelf gaan wijden... dat hebben moekes ook nodig he... enfin die soep staat te pruttelen... dessertje staat af te koelen... seffens de visschotel klaarmaken zodat ik die straks de oven in kan schuiven... party time... mailtjes nakijken... je weet maar nooit wat er nog uit de bus kan komen he... m'n gemoed op het blog uitstorten zodat ik weer wat lichter weeg... alle beetjes helpen... en dan maar weer aan de slag... wat een moeder lijden kan!!! Die 400 liggen me zwaar op de maag... je vertrekt heel onschuldig naar de Makro met als doel wat eetwaar in te slaan... je ziet dat de inktcartridges in promotie staan en... waarom niet... rap eventjes meepakken want je moet steeds wat in reserve houden... och ja en die soepkommen zijn ook niet meer kompleet... even 6 stuks meepikken...en zo gaat dat verder... volgende keer zet ik best oogkleppen op zoals bij een paard... recht naar m'n doel afstevenen en vooral niet rondkijken... één troost is wel dat m'n voorraadkast zo gevuld is dat ik een eventuele oorlog kan overleven vermits hij geen 100 jaar duurt... ik ga nog eventjes m'n soep goeiedag zeggen... tot later... Myette
Worstelen is nu niet bepaald m'n favoriete sport maar ik doe precies niets anders meer... niet met m'n echtgenoot nee... die zit bravekes naar weer eens een herhaling van weer eens een detectiveserie te kijken... tenminste als hij al niet in slaap is gesukkeld... heel eigenaardig is het dat hij steeds maar klaagt dat hij zo slecht geslapen heeft 's nachts maar hij zit nog niet voor die TV of hij is vertrokken... zo doet hij met eenzelfde aflevering een oneindig aantal keren... ik ben afgedwaald zie ik... dat worstelen doe ik met Buddy... na zijn inzinking moest ik alle verloren gegane voorwerpen weer op zien te vissen... ik denk dat ik zowat alles heb... maar om een toekomstige eventuele ramp te voorkomen wilde ik mijn bestanden op CD zetten zodat ze niet verloren gaan... rap gezegd... zoon heeft echter een programma op m'n compje gezet dat o zo eenvoudig zou zijn... blijkbaar toch nog te moeilijk voor mij... heb al m'n bestanden in 1 map gestopt met de bedoeling die map op die CD te branden... jawadde... dat ding weigert gewoon te doen wat ik vraag... ik krijg niets dan foute zus en foute zo... ik geef het op voor vandaag... m'n nieuwe scan is ook al naar de klaverjassen... ik denk zo'n 5 keer gebruikt en hij doet niks meer... vorige week was het onze luster die de geest gaf... zoon heeft er nieuwe bedrading in gestopt en hij brandt weer schitterend... dan waren het Buddy's ingewanden... zoon alles gerepareerd... ik ben echt benieuwd wat het volgende gaat zijn want zo gaat dat gewoonlijk... seriewerk Donderdag ben ik naar Dynamic Dance gaan kijken bij het Ballet van Vlaanderen... er staan geweldig lovende artikels in de krant maar ik vond er niks aan... en met mij de meeste van onze leden... in het eerste deel kregen we gymnastische oefeningen op gepiep en gebonk te zien... al dat gekronkel en benengespartel op een halfduister kaal toneel... de kledij was ook al niks... de meisjes in een soort badpak... de jongens in flodderbroek en Tshirt... het tweede deel na de pauze was gelukkig beter... er werd dan tenminste gedanst... als ik zoiets zie voel ik me toch wel een ietsiepietsie oud worden... geef mij maar klassiek ballet op mooie muziek... zo sierlijk... daar kan ik van genieten... het Ballet van Vlaanderen heeft anders wel prachtige sterdansers... die kunnen er ook niets aan doen dat de choreografen steeds maar nieuwe dingen willen uitproberen... het zal wel aan mij liggen maar wat ze ons tegenwoordig voorschotelen op kunst-en toneelgebied ligt me niet... als de ene of andere invloedrijke pipo beweert dat dit of dat kunst is staat alleman te dringen om het te zien en luid mee te klappen... ikke dus niet... ik ga dan liever wat dwarsliggen en verkondigen dat ik het NIET mooi vind... niet dat ook maar iemand zich daar iets van aantrekt... wat me echter intrigeert is of al die mensen die zo hard bravo roepen het wel ècht menen of alleen niet voor hun mening durven uitkomen want ik zal toch niet de enige zijn die er zo over denkt... zo bijzonder ben ik nu ook niet he... wat me wel is opgevallen dat het applaus achteraf eerder lauw was... meer uit beleefdheid voor de prestaties van de dansers want die hadden een ondankbare taak. Ik ga m'n echtgenoot nu zachtjes wakker kietelen want het is bijna tijd om te gaan slapen... wedden dat hij vannacht weer geen oog dichtdoet... zo zegt hij toch... ik vind het een hele prestatie dat hij in wakkere toestand kan snurken... probeer dàt maar eens. Ik wens jullie allen een zalige slaperige nacht... Myette
Bij gebrek aan tijd vandaag zet ik een sprookje op het blog... het vervolg op Assepoester :
When Cinderella Got Old
Cinderella is now 95 years old.
After a fulfilling life with the now dead prince, she happily sits upon her rocking chair, watching the world go by from her front porch, with a cat named Bob for companionship. One sunny afternoon out of nowhere, appeared the fairy godmother.
Cinderella said, "Fairy Godmother, what are you doing here after all these years"?
The fairy godmother replied, "Cinderella, you have lived an exemplary life since I last saw you. I'm prepared to grant you three wishes. Is there anything for which your heart still yearns?" Cinderella was taken back, overjoyed, and after some thoughtful consideration, she uttered her first wish:
"The prince was wonderful, but not much of an investor.
I'm living hand to mouth on my disability checks, and I wish I were wealthy beyond comprehension. Instantly her rocking chair turned into solid gold. Cinderella said, "Ooh, thank you, Fairy Godmother"
The fairy godmother replied "it is the least that I can do.
What do you want for your second wish?"
Cinderella looked down at her frail body, and said, "I wish I were young and full of the beauty and youth I once had."
At once, her wish became reality, and her beautiful young visage returned. Cinderella felt stirrings inside of her that had been dormant for years.
And then the fairy godmother spoke once more: "You have one more wish; what shall it be?"
Cinderella looks over to the frightened cat in the corner and says, "I wish for you to transform Bob, my old cat, into a kind and handsome young man."
Magically, Bob suddenly underwent so fundamental a change in his biological make-up that, when he stood before her, he was a man so beautiful the likes of him neither she nor the world had ever seen.
The fairy godmother said, "Congratulations, Cinderella, enjoy your new life. With a blazing shock of bright blue electricity, the fairy godmother was gone as suddenly as she appeared.
For a few eerie moments, Bob and Cinderella looked into each other's eyes. Cinderella sat, breathless, gazing at the most beautiful, stunningly perfect man she had ever seen.
Then Bob walked over to Cinderella, who sat transfixed in her rocking chair, & held her close in his young muscular arms.
He leaned in close, blowing her golden hair with his warm breath as he whispered..........
Hallo allemaal... heb 3 dagen op de nagels van vingers en tenen zitten bijten... Buddy zat met viruskes... hij vertoonde al een hele tijd ziekteverschijnselen... de sukkel... zoon had me al verwittigd dat ik best alle bestanden op de Dschijf zou zetten want dat Buddy eens goed moest nagezien worden... edoch ik heb de tijd niet gekregen want was juist aan een brief voor onze club bezig toen hij plotseling instortte... geen beeld... geen klank... een toonbeeld van ellende...lichte paniek bij mij... zoon opgeroepen... die heeft hem mee naar huis genomen en alles erafgegooid... na 2 dagen teruggebracht... ik dolblij... me direct aan het werk gezet om de kwijtgeraakte zaken terug op te vissen... heb juist de tijd gekregen die brief af te maken en uit te printen (gelukkig) toen Buddy terug de geest gaf... zelfde scenario... alarmsignaal naar zoon die me vertelde dat ik dan hoogstwaarschijnlijk ook een virus had zitten op m'n Dschijf... zware paniek bij mij... op die schijf staat letterlijk àlles wat ik ooit heb opgeslagen inclusief m'n blog... mijn muis had uit pure solidariteit ook mee de geest gegeven... Buddy weer naar de zoon... die heeft hem opengegooid en ontdekt dat er in zijn ingewanden een kortsluiting had plaatsgevonden... wat draden en verbindingen gesmolten... hij heeft dan microchirurgie toegepast... die petieterige dingetjes binnenin vervangen... het een en ander gelast... andere voeding erin... en Buddy is weer springlevend... wat ik het meeste vreesde is niet gebeurd... het verlies van al m'n bestanden... ik ben wel het een en ander kwijtgespeeld onderweg... ben nu druk bezig weer alles op te vissen en te installeren... als dat alles maar is... anders verveel ik me toch maar en het weer is er uitgelezen voor. Jongens toch ik kan jullie verzekeren dat ik danig "m'n kas heb opgefret" deze laatste dagen... ik moet bekennen... ik ben een verslaafde... stond zo om de 5 minuten aan de trap klaar om naar PCke te gaan... kwam dan met een schok in de werkelijkheid terug... kon zelfs niet lezen om me te ontspannen... heb 3 dagen gecryptogramd als een bezetene zodat ik nu alleen nog maar kan denken in cryptogrammen... met allerlei rare kronkels dus... enfin de bui is overgedreven en... veerkrachtig als ik ben... heb ik er geen te zware schade bij opgelopen... Buddy zoemt als een tevreden poes en ik zoem mee. Ik ga nog wat kwijtgeraakte spullen zoeken en dit keer zet ik alles op een CD ingeval van... tot later dan. Ik merk hier juist dat iemand Lammy heeft meegenomen... wie is de snode dader... dat hij of zij zich meldt... weer brute pech.
We hadden nu een dochter... en met zoiets in huis is verveling verleden tijd... papjes en badjes geven... luiers verwisselen... later het fruitpapje er proberen in te krijgen wat geen sinecure was... ik begon zoals alle moeders denk ik met geplette banaan en een koekje maar dat beviel haar niet... ik het erin lepelen en zij het er even vlug weer uitspuwen... fruitpapje in m'n haar... m'n kleren... fruitpapje overal behalve in baby... teneinde raad vertelde ik het eens aan een vriendin en die raadde me aan eens zo'n zacht Gervais kaasje te nemen in plaats van banaan en ja... hemelse zaligheid... het ging erin en blééf erin... later hebben we ontdekt dat ze absoluut geen banaan kan verteren dus dat kind weigerde instincmatig die gehate banaan... ik heb geloof ik alle boeken over kinderopvoeding gelezen die ik kon bemachtigen met dr. Spock op kop om dan te ontdekken dat je beter op je eigen gevoel kan afgaan... zo'n eerste kind is als een proefkonijn... je probeert maar. Toen de adoptie procedure in gang was gezet vroegen we direct een tweede kindje aan... ditmaal een jongen... ja als je dan toch maar te kiezen hebt... en een jongen is dan weer helemaal anders... we stonden dus weer op die wachtlijst en we hebben 2 1/2 jaar moeten wachten voor we aan de beurt kwamen... al die jaren niet op vakantie durven gaan want we moesten steeds "standby" blijven... ik heb wel m'n man wreed moeten bewerken want die zag dat weer niet zitten... heb uiteindelijk het pleit gewonnen want als ik iets echt wil kan hij niet tegen me op... op een dag telefoon van Brussel..." Mevrouw er is een jongetje geboren en U bent aan de beurt... kom hem maar halen op die dag in dat hospitaal"... weer in Charleroi... zelfde procédé maar ditmaal reden m'n ouders met ons mee om ons dochtertje bij te houden... ik moet ook nog bekennen dat ik voor dat tweede kind lang geaarzeld heb of ik het wel zou aankunnen want dochterlief hield ons al 2 jaar uit de slaap... elke nacht riep ze zo om het half uur dat ze niet kon slapen en dat heeft geduurd tot ze 4 jaar was... hoe ik dat zo lang heb kunnen volhouden weet ik nog niet... ik voelde me constant geradbraakt... dus stel dat dat tweede kind ook zo was... grote twijfels... ik had zelfs een brief opgesteld om de hele zaak af te lassen maar kon het niet over m'n hart krijgen hem te versturen... toen dat telefoontje kwam was het meteen opgelost... gaan halen... zo gezegd zo gedaan... dit keer waren we al geroutineerd... baby 2 ophalen met toebehoren... wat betreft de verzorging had ik al duchtig kunnen oefenen op baby 1... dacht ik toch... de eerste keer dat ik ons zoontje een luier aandeed zag hij kans recht in m'n gezicht te plassen... dat heeft hij me maar 1 keer kunnen flikken want bij de volgende luier kreeg hij de kans niet meer... oude luier uit... direct zijn kraantje afdekken... en vlug vlug de nieuwe om... ja watte als moeder moet je een hele trukendoos bezitten of je haalt het niet... het was een droom van een baby... at als een wolf... sliep als een marmot... huilde bijna nooit... kon al vroeg lachen dat hij ervan schudde... als ik met hem ging wandelen kwamen alle oude dametjes eens in zijn smakelijke billetjes knijpen wat hij heel erg apprecieerde want dan spartelde hij verrukt en lachte hen toe met zijn tandeloze mond. Dat jaar zijn we voor de eerste keer weer eens op vakantie getrokken... hebben een chalet gehuurd in de Ardennen voor de hele maand juni... we hadden onze 2 kinderen en waren eindelijk een compleet gezin.
Daar zaten we dan... in blijde maar ook angstige verwachting... de collega's had ik adieu gezegd... de kinderkamer met toebehoren was in orde gebracht... nu alleen nog de baby gaan halen... de dag dat men ons in Charleroi verwachtte vertrokken we al heel vroeg voorzien van babykleertjes en reiswieg... toen we bij de kliniek aankwamen moesten we de wagen ergens in de omgeving parkeren... we werden opgewacht door een sociaal assistente die ons de volgende maanden zou begeleiden en dadelijk naar de kraamafdeling gebracht... daar mochten we kennis maken met "ons" dochtertje... 10 dagen oud... liefde op het eerste gezicht... een wolk van een baby... bruine haartjes... donkere ogen... ze werd dadelijk verkleed in de meegebrachte spullen en na nog wat inlichtingen te hebben gekregen over haar voeding mocht ik haar meenemen... m'n man was al wat vroeger vertrokken om de auto op te halen en voor te rijden... daar stond ik dan beneden in de hal met een baby in m'n armen... ze sliep heel rustig... na een hele tijd begon dat kind toch ietwat zwaar te wegen en m'n man bleef maar weg... toen de baby zowat ter hoogte van m'n knieën hing kwam hij aangehold... bleek en over zijn toeren... hij was van pure zenuwen vergeten waar de auto geparkeerd stond en had daar rond staan draaien niet wetend wat doen... eindelijk konden we naar huis met onze nieuwe aanwinst... die eerste nacht zal ik nooit vergeten... we hebben geen van beiden veel van ons bed gezien... om de haverklap stonden we aan haar bedje om te kijken of ze nog wel ademde... tussenin de flesjes geven... ook een belevenis... luiers verversen... allemaal dingen die ik nog nooit gedaan had en niemand had het me voorgedaan... ik moest het maar allemaal zelf ontdekken... bij de allereerste luier prikte ik haar per ongeluk met de speld... ik weet niet wie er luider huilde zij of ik... na zo'n 3 dagen aanmodderen vond ik het toch hoge tijd worden dat kind een badje te geven wat ik nog niet had aangedurfd... dan maar onze buurvrouw ter hulp geroepen... die had al 3 kinderen en was dus een experte... na die badles moest ik het voortaan alleen klaren... zoals men het zo plastisch uitdrukt : "de zenuwen gierden door mijn keel" bij de eerste zelfstandige badbeurt maar ik ben er in geslaagd ons hummeltje schoon te krijgen zonder het te verdrinken... in de kliniek had de dokter ons ten strengste verboden de baby 's nachts uit haar bedje te halen want ze moest maar leren de nacht door te slapen... waar die man dat vandaan haalde weet ik niet want onze dochter was daar helemaal niet mee akkoord... ze kreeg zo om de 3 uur haar flesje en dan moest ze opeens een hele nacht zonder... om 12 uur kreeg ze haar laatste voeding en om 3 uur begon het spektakel... eerst wat gemiauw... dan wat gekreun... dan een kreet gevolgd door nog een en nog een enz. enz... wij allebei bij haar bedje staan sussen maar daar was geen sussen aan... baby wilde eten... dat duurde zo de hele nacht... op den duur lag ze niet meer maar stond als een boog gespannen en zo rood als een kreeft te gillen... wij van haar kamer naar de onze ijsberen... dat hebben we zo'n 3 nachten uitgehouden tot ik in een franse coleire schoot en alle dokters naar de hel wenste... toen ze begon te huilen gaf ik haar flesje... baby was tevreden en viel in slaap tot ze 3 uur later weer wilde eten... de volgende week kon ze al 4 uren zonder fles... de week daarop 5 uren... spreek me niet van dokters... die kunnen soms echt prietpraat vertellen... geleidelijk aan begonnen we aan de routine te wennen en was het of baby altijd al bij ons had gewoond. Voor de mensen die zich de vraag stellen of je van een adoptief kindje evenveel kunt houden als van je eigen... volmondig ja... ik heb natuurlijk nooit een "eigen" kind gehad maar voor mij maakt het totaal geen verschil... ik hou met heel m'n hart van m'n dochter en heb er nog geen ogenblik spijt van gehad. Toen we na enkele weken controle kregen van de ons begeleidende assistente zegde die ons dat de baby na 3 maanden moest getest worden op haar IQ en als dat ver beneden het gemiddelde zou zijn konden we nog altijd weigeren te adopteren... ook de biologische moeder kreeg een zekere tijd alsnog van gedacht te veranderen... weer enkele maanden in spanning gezeten want wat als... de testen wezen uit dat onze baby een zeer hoog IQ had en toen de vereiste periode verstreken was konden we de officiële adoptie procedure in gang zetten... dat moest voor een notaris bekrachtigd worden maar aangezien ik nog geen 35 was heeft eerst m'n man de nodige stappen gedaan en na zowat 2 jaar ik... we hebben ook onmiddellijk een aanvraag ingediend voor een jongen... maar dat is voor een volgende keer.
Ik was 29... we zaten in ons eigen huis... waren klaar voor kinderen en gingen er eens serieus aan beginnen... ik had me altijd voorgenomen om kinderen te nemen en daarvoor thuis te blijven dus de tijd was er rijp voor... de tijd wel maar ikke blijkbaar niet... het in verwachting raken was ook geen probleem dat was zó gefikst... na enkele weken kreeg ik een miskraam... de dokter raadde me aan ongeveer 1 jaar te wachten en het dan weer te proberen... zo gezegd zo gedaan... weer direct prijs... dadelijk naar de dokter voor allerlei testen en daar kwam men tot de ontdekking dat ik suiker aanmaakte... ik werd op platte bedrust gezet met elke dag een insuline injectie... na 3 maanden naar het plafond te hebben liggen staren weer een miskraam... toen moest ik naar het UZ in Leuven voor nog een grondiger onderzoek waar ze me vertelden dat het heel onwaarschijnlijk was dat ik ooit een volgroeid kind op de wereld zou kunnen zetten... mijn dokter zegde me het nog eens te proberen weer na 1 jaar... vermits ik toen al de 30 voorbij was en ik geen zin had die hele pijnlijke geschiedenis keer op keer te moeten meemaken besloot ik ermee te stoppen... maar met al dat was mijn kinderwens niet vervuld en die was zeer groot... ik kon gewoon op straat geen kinderwagen zien of ik begon te huilen... ik was in die periode een emotioneel wrak... maakte ook een soort postnatale depressie door denk ik... ik ben echter een doordrijver en als ik eenmaal iets wil geef ik niet makkelijk op dus besloot ik een kind te adopteren... ik zeg nu wel ik maar manlief was daar niet voor te vinden... die vond het zonder kinderen ook goed zo... om een lang verhaal kort te maken... ik heb het pleit gewonnen en we gingen op informatie uit... ook vlugger gezegd dan gedaan... het bleek helemaal niet zo eenvoudig te zijn een kind te adopteren... in die tijd (dat is ondertussen gelukkig veranderd) moest je 35 zijn en een attest kunnen voorleggen dat je onvruchtbaar was... ik was toen 31 en kon dat attest niet krijgen omdat er altijd een kans bestond dat enz. enz... in A'pen vingen we overal bot... toen zijn we aan een adres in Brussel geraakt via via... ik noem hier geen namen... en daar werden we wèl aanvaard... moesten wel allerlei testen en doktersonderzoeken ondergaan maar uiteindelijk werden we geschikt gevonden een kind op te voeden... we werden op een wachtlijst gezet en na ongeveer 2 jaar werden we opgebeld met de mededeling dat er een dochtertje op ons lag te wachten... en dat we het pakketje mochten komen ophalen die en die dag in dat ziekenhuis in Charleroi... in afwachting van deze heuglijke gebeurtenis had ik intussen op kantoor kunnen bekomen dat ik kon blijven werken tot die dag en dan gewoon thuis blijven zonder verdere vooropzeg... het was me het weekje wel... de spanningen liepen hoog op toen... afscheid moeten nemen van de collega's die natuurlijk allen diep meeleefden... m'n stapels werk afmaken... alles klaarmaken voor de baby... geboortekaartjes laten drukken... enfin de hele reutemeteut... ik heb me er doorgeworsteld en na de laatste (slapeloze) nacht als kinderloos stel stonden we klaar om naar Charleroi te rijden voorzien van babykleertjes. Voor degenen die zouden willen weten hoe het met die suiker zit... wel dat is heel eigenaardig... van de eerste dag van mijn zwangerschap maakte ik suiker aan tot de dag dat die zwangerschap afbrak... dan suiker weg... mijn gynecoloog heeft me nog jaren nadien regelmatig op controle gestuurd voor testen want hij beweerde dat ik dan op latere leeftijd heel waarschijnlijk diabetes zou krijgen... na een tijd heb ik die arts en zijn testen het bos ingestuurd... laat elk jaar een bloedonderzoek doen en tot op heden functioneer ik nog heel normaal... goed van mij he.
Ik was 18 toen ik begon uit te gaan... wat noem je uitgaan... tegen 8 u bij de dancing aankomen... 1 consumptie bestellen want meer kon er niet af van m'n karig zakgeld... in spanning zitten wachten of er wel iemand je kwam "halen" om te dansen... in tegenstelling tot Bojako had ik nooit dansles gehad... zo modern was mijn pa niet... dus zo goed en zo kwaad maar wat meehuppelen... er was echter altijd wel een galante jongen die me wegwijs maakte in de geheimen van de danskunst... dat was geen groot probleem... het grootste was dat ik zo moeilijk kon praten met die jonge jongens... ik vond de meeste echte blagen waar geen echt gesprek mee te beginnen was... ik viel dan ook voor wat oudere types en toen m'n collega rond mij begon te draaien was ik verkocht... hij was en is nog 7 jaar ouder dan ik... hij heeft me leren jiven en de rest waar ik geen tekeningske moet bijmaken hoop ik... maar voor het zover was amuseerde ik me wel als vrije ziel... eens per week ging ik m'n bobonne bezoeken en vertelde haar dan met wie ik had gedanst en hoe ze dansten en dan lachte ze soms zo hard dat haar gebit uit haar mond vloog... toen ik serieus begon te vrijen was het grotendeels gedaan met de pret... de vriendinnen werden aan de kant gezet want hij eiste me helemaal voor zichzelf op... was dan nog jaloers ook op alles wat bewoog... daar zijn dan ook harde woorden over gevallen want ik verdroeg toen al geen boeien... toen we pas verloofd waren kocht hij een auto en daar reden we overal mee heen... het was toen nog heel wat prettiger en rustiger rijden ook... we reden regelmatig naar Nederland... auto voltanken en een borreltje drinken... dus een heel ander leventje dan daarvoor... na 3 jaar zijn we dan getrouwd en in de jaren voor de kinderen er waren gingen we nog regelmatig dansen in de Chatelet... ik bleef werken... we kochten een lap grond en we bouwden ons huis... toen we dan eindelijk klaar waren om aan kinderen te beginnen kwamen we tot de ontdekking dat dat niet eenvoudig zou zijn... maar dat is een ander verhaal...
Ik werd thuis kort aan de leiband gehouden... ging werken toen ik 17 was na m'n diploma van de Handelsschool te hebben gehaald... er was daar een verenigingslokaal... weids Het Casino geheten... waar ik kennis maakte met collega's... o.a. die jongen van de technische tekenaars die me telkens in verlegenheid bracht... lees een van m'n vorige verhaaltjes... ging in de tafeltennis club waar ze me direct in het water gooiden... kon amper een palet vasthouden en ik moest al mee in competitie spelen... dit omdat ze een tekort aan speelsters hadden... dat was voor een verlegen meisje als ik een ware marteling... in een vreemd clublokaal spelen met publiek dat op je handen zat te kijken... ik geloof dat ze m'n knieën konden horen tegen elkaar rammelen tot achter in de zaal... daar liep ook een knappe jongen rond die me mee uit vroeg... toen ik aan m'n pa toestemming vroeg schoot die bijna uit z'n schoenen van koleire want "het was niet omdat ik al werkte dat ik zomaar met jongens kon meelopen" was zijn antwoord... dan maar zonder toestemming... ik heb er echter weinig plezier aan beleefd want van die hele film niets gezien... dat was geen jongen dat was een octopus... voor mij ging dat wat te snel en er kwam dan ook geen vervolg op. Op een zaterdagavond kwamen kennissen van m'n ouders bij ons op visite met hun dochter van 17... ik was toen al 18 geworden en mocht nog steeds niet uitgaan... dat meisje had afgesproken met haar vriendinnen om te gaan dansen in de Billiard Palace en toen ze hoorde dat ik dat niet mocht deed ze zo verbaasd dat m'n pa van pure schaamte me toestemming gaf om mee te gaan... ik heb me nooit zo vlug verkleed als die avond geloof ik... daarna was er geen houden meer aan... toen m'n man... toen nog maar een collega... hoorde dat ik uitging raadde hij me de Chatelet aan... waar hij natuurlijk ook kwam... op een keer heeft hij zelfs nog eens als koerier gefungeerd... ik was naar huis gebracht in de auto van 'n nieuw vriendje... we spraken af voor volgende week... maar omdat hij z'in wagen stationair liet draaien onder het slaapkamerraam van m'n ouders was ik zo zenuwachtig dat ik niet goed oplette... de volgende dag heb ik m'n collega toen gevraagd eens te vragen wanneer en waar we juist hadden afgesproken... dat is nog steeds een standaard grapje tussen ons... ook dat werd niets en na nog enkele miskleunen is het "aangeraakt" met m'n man en... niettegenstaande we totaal niets gemeen hebben... is hij er nog altijd... dit jaar zijn we 50 jaar getrouwd.
Hallo iedereen... ik ben zojuist even langs de blogs gehuppeld en stond weeral versteld van m'n achterstand... enkele dagen op retraite geweest en je hebt weer een massa bij te lezen... ja het leven in blogland gaat snel. Mijn prive leventje was ook rijkelijk gevuld daarom geen tijd voor het blog... gisteren was het weer clubdag... we zijn de Stadswaag (A'pen) gaan bezoeken met gids... nu moeten jullie weten dat diezelfde Waag vroegerThe Place To Be was voor feestvierende sinjoren... ikke inbegrepen... en plaatsen als De Peerdestal en den Berenbak en zo waren ons niet vreemd... dat deze Waag ook een historisch verleden heeft interesseerde ons toen nog niet... dit verzuim ben ik dus gaan goedmaken en ik was niet alleen die wat goed te maken had... onze groep telde 48 leden wat veel is om op een steenkoude winterdag enkele uren achter een gids aan te sjokken... nadien iets warm gaan drinken in de Quinten... ons oudste cafe... iets gaan eten met een vriendin en onze respectieve mannen... onze wederhelften hebben we na het eten wandelen gestuurd en wij vrouwen zijn een toneelstuk gaan zien in het Zeemanshuis... nog zo'n antwerps monument... als dàt geen leerzame en historische dag was. Ja die Stadswaag... dan trokken we met enkele paren van de ene naar de andere gelegenheid... gingen tussen de bedrijven door een broodje met filet américain eten... ik geloof niet dat de café's daar ooit hun deuren sloten... tenminste dat hebben wij nooit meegemaakt... ik was toen pas getrouwd... kinderen waren er nog niet... en geen ouders om te zeggen dat we vóór 12 uur thuis moesten zijn... een zalige onbekommerde tijd was dat... ik werkte nog op kantoor... manlief ook... zaterdag en zondag gingen we naar de film en daarna dansen... in de week pikten we nog 1 of 2 filmpjes mee in een buurtcinema. Onze eerste TV kochten we maar eerst toen onze oudste geboren was... ja dat was wel even wennen... de hele dag thuis met zo'n "plat" kind... met als enige conversatieonderwerpen kaka... pipi... dada... mama... papa... ik moet eerlijk bekennen dat ik dat eerste jaar de muren opklom... was dan ook gewend de hele dag tussen een massa mensen te werken en plots... helemaal in m'n dooie eentje met de verantwoordelijkheid voor zo'n kleine hummel... dat wordt veel te makkelijk onderschat... maar alles went... zelfs een vent.... dus pas je je aan en zoek je je eigen weg... we gingen toen al badmintonnen en dochter sleurden we in haar reiswiegje overal mee... naar de sportzaal... onder de trap bij vrienden... tot ze uit dat wiegje groeide en dan was dat ook gedaan... dan den bompa maar opgeroepen en die kwam maar al te graag babysitten... heb ik al eens verteld in een vorig blog. Ik ga jullie nu voor even verlaten want ik ben ferm aan 't afdwalen... ga wat TV kijken want vandaag ben ik de baas in huis... 't manneke is weg naar een vergadering... tot later... Myette
Waarom het ons gemakkelijk maken als het moeilijk ook kan... een vorm van masochisme misschien... men zegde me ooit dat computeren helemaal niet moeilijk is... een kwestie van de juiste knopjes aanklikken... waarom kan ik die knopjes dan niet vinden... en zeg me nu niet dat ik daarvoor dan wel te dom zal zijn... dat zeg ik al genoeg tegen mezelf... ik kan het niet meer hóóóren... de hele voormiddag ben ik bezig geweest met proberen muziek te downloaden met BearShare en LimeWire... een fluitje van een cent voor sommigen maar voor mij een Chinese doolhof... ik had uiteindelijk al 3 Zamfir werken op m'n harde schijf gekregen... begon zowat naast m'n sloefkes te lopen van pure trots op mezelf want dat had ik dan weer mooi voor elkaar gekregen he... toen ik met het volgende wilde beginnen waren opeens die verduivelde knoppen weer weggekropen... na lang sukkelen er toch nog 2 gedownload maar toen ik ze wilde afspelen kwam er geen piepke uit... men zegt ook wel dat muziek de zeden verzacht... bij mij lukt dat dus ook niet... integendeel... van pure frustratie staan m'n te kort geknipte haren recht overeind... nog zoiets... mijn kapper is een echt gemoedelijke man maar eens die schaar in zijn handen en hij verandert in een dolleman... nu mag ik nóg zo vaak zeggen dat hij er alleen een héél klein stukje mag afknippen... meer om de coupe er terug in te brengen... dat hóórt hij niet eens... ik roep dan met tussenpozen : "Hou je wat in he" en dan knikt hij genadig... daarna staat hij zo stralend en fier naar m'n kaalgeplukt hoofd te kijken dat ik het niet over m'n hart kan krijgen hem teleur te stellen... gelukkig moet ik deze beproeving maar eens in de 3 maanden ondergaan... ik ga nu nog even verder aanmodderen met die muziek... tot later... doei... Myette
Gisteren had ik afgesproken met een vriendin om de stad eens in te trekken... Wel ver zijn we niet geraakt... Na zo'n 5-tal winkels te hebben "gedaan" wilde zij "even" iets gaan drinken... Dat "even" is wel wat uitgelopen want eens 2 vrouwen aan het kletsen slaan is er geen houden meer aan... Dat rijmt nog ook zie in... Zij had nog niet gegeten en bestelde gebak... Wilde mij perse overhalen ook te zondigen maar ik heb stand gehouden... Geen gebak voor mij... Die enkele kilos eraf BLIJVEN eraf al moest ik er dood bij neervallen... Ik heb dus maar likkebaardend naar haar Javanais zitten loeren onderwijl zeer zuinig op m'n chocolaatje sabbelend... Ja dàt kon ik toch niet laten liggen... Toen ik later thuis kwam had 't manneke al gegeten want die moest naar z'n biljartavondje... Heb weer zeer zuinig ParaVita zitten knabbelen maar toen... Zo rond 9 uur... Brak er iets in mij... IK HAD HONGER... Ben toen op zoek gegaan naar iets om m'n tanden in te zetten... Heb het ook gevonden... Niet "iets" maar "vanalles"... Soms heb ik zo'n aanval... Gelukkig niet zo vaak... Begin dan alles door elkaar te eten... Iets zoet... Dan iets hartigs... Iets zoet... Enz. Tot ik van pure schaamte ophoud... Ben met een bang hartje deze morgen op de weegschaal geslopen en warempel het viel nog mee... Niks erbij... Alleen moet ik dat nu niet elke dag gaan doen... Ben dan vandaag nog naar de kapper gestapt om m'n haar te laten bijknippen... Dat scheelt ook weeral iets in gewicht... Haha... Deze avond zit ik weer alleen want manlief heeft z'n kaartavondje met de vrienden... Zal me bij het avondmaal maar volproppen met groenten... Vandaag zijn het spruitjes en dat vult lekker de maag... Zodat ik weer niet bezwijk... Snoep is er niet meer want die heb ik gisteren allemaal binnengespeeld... Als straf heb ik me weer aan een extra dosis water gezet.
Ik heb gezien dat er verscheidene bloggers hun code hebben verwijderd... kreeg zojuist een mailtje te lezen van RedPoppy dat er van over de hele wereld hackers aan het werk zijn en het momenteel vooral op de blogs gemunt hebben... men weze dus gewaarschuwd
Ik heb zonet de laatste pagina van ons clubnieuws afgeprint... morgen copies maken... alles in de enveloppen en dan kan heel het boeltje op de post en ben ik weer voor een tijd gerust... het was me anders het karweitje wèl... het zou helemaal niet zo erg zijn als ik de laatste tijd geen problemen had met Microsoft Word... vroeger ging dat alles van een leien dakje maar tegenwoordig blokkeert heel het boeltje om de haverklap... plotseling "bevriest" alles en kan ik geen kant meer op... krijg dan bericht van MS dat ze de fout aan het herstellen zijn... als dat zo om de 5 minuten gebeurt is het echt niet meer "plezant" hoor... heb weer enkele keren kunnen herbeginnen en steeds als ik bijna aan het einde van een pagina ben... nooit in het begin... dat is werkelijk tenenkrommend... zit hier dus ook met duchtige tenenkramp... ligt het aan mij of aan Microsoft... ik weet het niet... alleen dat ik tegen dat ik weer aan die brieven moet beginnen ferm de zenuwen krijg... enfin ik ben er doorgekomen en kan me ontspannen... volgende week ga ik eens de bloemekes buitenzetten... heb het nodig na alle tegenslagen van de laatste tijd. Het is vandaag prachtig weer maar te laat om nog te gaan wandelen... zal voor een andere keer zijn... aiai... heb zojuist de fout gemaakt om naar buiten te kijken... correctie... trachten te kijken want met de zon vlak op die ramen zie ik niets dan vieze vlekken en kattenpoten... zou ik ze gaan poetsen... wat zegt het weerbericht... regen misschien... ik zal nog maar even wachten... zo dadelijk wordt het donker en dan zie je het vuil toch niet meer... haha... morgen misschien als ik "in the mood" ben wat ik zwaar betwijfel. Morgenmiddag ga ik shoppen met eenvriendin... tenminste we noemen dat shoppen maar haar kennende zullen we vlug ergens binnenzitten om wat bij te kletsen... alhoewel... ik heb nog altijd dat truitje niet kunnen vinden... misschien ligt het nu op me te wachten. Ziezo de spanning is er weer wat af... ik zal 't manneke maar eens gaan verblijden met mijn zonnige aanwezigheid... die is de tennis aan 't volgen... en als 't geen tennis is dan wel voetbal of atletiek of rennen of ... of... tot later mensenlief... maak van de rest van de zondag nog wat moois... Myette
Ons aller schatteboutje Chia heeft mij de grote eer aangedaan me te "taggen"... ik was aanvankeleijk zeer vereerd tot ik besefte dat ik verdorie niet wist wat dat betekende... ben dan op haar blog gaan kijken maar na de 75 definities te hebben gelezen en herlezen kwam ik tot het besef nog niets te weten... aangezien ik echter geen spelbreker wil zijn zal ik toch maar proberen er het beste van te maken... hier komt het... hou je vast...
Vier baantjes die je in je leven hebt gehad:
Steno-dactylo
Huisvrouw
Fulltime mama
Huishoudboekhoudster
Vier films die je niet vaak genoeg kunt zien:
Grease
Some like it hot
Don Camillo
La grande vadrouille
Vier plaatsen waar je gewoond hebt:
In mammas buik
Antwerpen
Berchem
Berchem
Vier televisieprogrammas waar je gaarne naar kijkt:
Voilà dat was het dan... ik hoop dat ik hiermee niet onder iemands duiven schiet want je moet hier op het blog wel héél rap zijn... goeie moed en veel plezier... Myette
Waarom het ons gemakkelijk maken als het moeilijk ook kan... een vorm van masochisme misschien... men zegde me ooit dat computeren helemaal niet moeilijk is... een kwestie van de juiste knopjes aanklikken... waarom kan ik die knopjes dan niet vinden... en zeg me nu niet dat ik daarvoor dan wel te dom zal zijn... dat zeg ik al genoeg tegen mezelf... ik kan het niet meer hóóóren... de hele voormiddag ben ik bezig geweest met proberen muziek te downloaden met BearShare en LimeWire... een fluitje van een cent voor sommigen maar voor mij een Chinese doolhof... ik had uiteindelijk al 3 Zamfir werken op m'n harde schijf gekregen... begon zowat naast m'n sloefkes te lopen van pure trots op mezelf want dat had ik dan weer mooi voor elkaar gekregen he... toen ik met het volgende wilde beginnen waren opeens die verduivelde knoppen weer weggekropen... na lang sukkelen er toch nog 2 gedownload maar toen ik ze wilde afspelen kwam er geen piepke uit... men zegt ook wel dat muziek de zeden verzacht... bij mij lukt dat dus ook niet... integendeel... van pure frustratie staan m'n te kort geknipte haren recht overeind... nog zoiets... mijn kapper is een echt gemoedelijke man maar eens die schaar in zijn handen en hij verandert in een dolleman... nu mag ik nóg zo vaak zeggen dat hij er alleen een héél klein stukje mag afknippen... meer om de coupe er terug in te brengen... dat hóórt hij niet eens... ik roep dan met tussenpozen : "Hou je wat in he" en dan knikt hij genadig... daarna staat hij zo stralend en fier naar m'n kaalgeplukt hoofd te kijken dat ik het niet over m'n hart kan krijgen hem teleur te stellen... gelukkig moet ik deze beproeving maar eens in de 3 maanden ondergaan... ik ga nu nog even verder aanmodderen met die muziek... tot later... doei... Myette
