Grijs is het weer en grijs is mijn stemming... ik zie tegen die begrafenis op als tegen een berg... gelukkig is het weer omgeslagen en vriest het niet meer want dan met de auto buiten moeten... ik kan momenteel echt niets positiefs vermelden... 't manneke wordt met de dag erger en dwarser en ik weet niet hoe lang ik dit nog ga kunnen vol houden... hij heeft zo van die manies zoals het licht uitdraaien als ik maar even de kamer verlaat... gezellig hoor... wil je binnen moet je eerst dat lichtknopje vinden of je loopt met je aanschijn tegen de deur... gisteren was hij mijn spullen aan het sorteren d.w.z. alles wat hij niet kent of begrijpt weg gooien... ik vind dat niet leuk en protesteer en hij krijgt een woede aanval en begint te stampvoeten en te krijsen... ik sta daar en kijk ernaar en denk : "net een kleuter die zijn zin niet krijgt"... terwijl ik dit schrijf heb ik schuldgevoelens omdat ik dit hier zomaar openlijk vertel... maar dan denk ik weer : "ho maar die bloggers kennen mijn man niet persoonlijk"... dat is het nu juist... tegen mijn kinderen en de enkele personen die ons echt kennen vertel ik het niet maar alles opkroppen is funest voor mijn bloeddruk... ik zeg dan maar tegen mezelf dat ik het me niet moet aantrekken maar ja... ik kom uit een familie waar nooit werd gebruld... meningsverschillen werden rustig besproken... dan trouw je en je weet niet wat je overkomt... na meer dan 60 jaren zou ik moeten gehard zijn maar nee hoor... het raakt me nog altijd... jaja ik weet het... idioot!!!

Normaal genomen vind ik de winterperiode niet zo slecht... nu zie ik halsreikend uit naar de zomer of gewoon naar wat droge dagen zodat hij de tuin in kan gaan... als dat niet kan verveelt hij zich en begint alle kasten en laden uit te mesten... zoals ik al zegde wil hij alles weg wat hij niet nodig vindt of begrijpt en dat zijn er heel wat... zelfs mijn keukenspullen moeten eraan terwijl hij nog nooit kookte... je kan je voorstellen hoe frustrerend het is als je steeds moet zoeken naar een of ander gerei... in mijn goede dagen zwijg ik en vloek in stilte... in de slechte... de rest mag je raden.

Vandaag verwacht ik een pakje... toen ik enkele dagen geleden op de WC het licht aan knipte sprong onze laatste "gewone" gloeilamp en ik vond alleen nog 2 onnozel magere led lampjes in een van mijn schuiven... we hadden in de kelder altijd een voorraad lampen liggen en ik dacht er nog een te vinden maar noppes... ik ben er zeker van dat hij die ook heeft weg gedaan... natuurlijk weet hij van niks... ik heb er nu enkele besteld via bol.com oftewel "bol"... ik hoop maar dat die vandaag toekomen want met dat pierenlichtje nu kun je amper de toiletpot vinden... wat spannend!

Zo is mijn leven dus geworden... met spanning wachtend op een pakje... boeiend nietwaar... tussen die spannende bedrijven door heb ik toch nog een thriller kunnen lezen... dat helpt mij altijd... me onderdompelen in de ellende van andere "fictieve" mensen... waar ik nu ook ietwat verslaafd aan begon te worden is video clips bekijken op You Tube... ik blijf me verwonderen over het ongelooflijke ego van al die mensen die maar blijven zichzelf filmen terwijl ze staan te kronkelen als dronken palingen of enorme brokken voer in hun mond zitten te proppen... er staan ook leerzame clips op zoals hoe je sommige woorden in het Engels of zelfs Chinees uitspreekt... die Engelse wil ik wel proberen maar aan de Chinese waag ik me niet... dan heb je ook nog de keukenprinsen die je tonen dat je de waterkoker ook nog kunt gebruiken om bvb. eieren te koken... ik hou me maar bij mijn pannetje... ik bedenk me net dat ik nog een was moet draaien... de plicht roept!

05-12-2023 om 10:25 geschreven door Myette

Na die ellendige zondag ben ik stilaan aan het bekomen... ik probeer gewoon in het heden te leven en niet teveel terug te denken aan hoe het toen was want dan hou ik het niet droog en wat heb je eraan... net gebeld met dochter en die weet nog altijd niet wat de doodsoorzaak was... het lichaam is vrij gegeven en is nu bij de begrafenis ondernemer... blijkbaar moet dochter nu de politie bellen om het dossier te kunnen inzien... alsof het niet erg genoeg is maken ze het de nabestaanden nog extra moeilijk.

Ik wil hierbij iedereen bedanken voor de lieve reacties... en sorry zeggen dat ik twijfelde om verder te bloggen... ik vrees dat ik het zal blijven doen tot mijn laatste snik... als je worstelt met je gevoelens en niet weet waar je die kwijt kan is bloggen een uitkomst... voor mij dan toch... mijn eens zo uitgebreide familie is er niet meer... onze ook zeer uitgebreide vriendenkring is geslonken tot bijna zero en degenen die over bleven zijn stokoud en worstelen met hun eigen problemen... de kinderen wil je niet lastig vallen... wat blijft er dan over... juist de sukkels die de moed hebben om mijn blog te lezen...  met deze mijn oprechte deelneming.

Vandaag kwam mijn poetshulp... aangezien communicatie een zeer moeilijk geval is heb ik het opgelost door de Google Vertaler in te schakelen... het is een oplossing maar wel tijdverslindend... ik tik in wat ik zou willen dat ze doet en zij leest het... dan schrijf ik welke zeep ze moet gebruiken voor de vloeren en zij... etc. etc... dat betekent dat ik zowat 4 uren met mijn tablet rond loop zoals een moeder met haar baby... maar ja ze heeft ditmaal de hoeken en plinten ook een beurt gegeven en die kunnen er weer tegen voor 2 weken... je roeit met de riemen die je hebt nietwaar.

29-11-2023 om 20:13 geschreven door Myette

Ik zat met zware twijfels over het bij houden van dit blog maar ja... wat er nu gebeurde moet me toch van het hart... zondag verwachtte ik mijn dochter en haar man om... zoals ik vermoedde... me een gelukkige verjaardag te wensen... ik weet wat ze het liefst drinken en snoepen en haalde het in huis... in plaats daarvan belde mijn dochter dat haar man dood was... ik heb het haar wel 3 x laten zeggen want het drong niet tot me door... zaterdag reed hij naar Mechelen om takken te snoeien van bomen op hun bouwgrond... grond die te koop stond... toen hij 's avonds niet thuis kwam belde mijn dochter naar de geburen daar en die gingen kijken en vonden hem daar liggen... geen zichtbare verwondingen... hij werd dus afgevoerd en er volgt een lijkschouwing om de oorzaak te vinden... dat was het dan... ik moet jullie niet vertellen hoe je je dan voelt... alsof je een klop op je kop krijgt... de herinneringen duiken op en het ongeloof dat je die man nooit meer zult zien... hij was een lieve schoonzoon en ik zal hem missen... wat mijn dochter betreft... wat die nu mee moet maken durf ik me niet voorstellen... je man gaat gewoon even een klus opknappen en je ziet hem nooit meer... afgrijselijk toch!

Je leest bijna dagelijks in het nieuws dergelijke gevallen en denkt dan... jakkes dat moet erg zijn... dan maak je het zelf mee en beseft maar eerst hoe het voelt... mijn dochter heeft gelukkig veel vrienden die maar al te bereid zijn haar te steunen want wij oudjes hier kunnen niet veel uitrichten... de administratieve zaken zal ze zelf moeten opknappen... momenteel wacht ze op de uitslag van die lijkschouwing en alleen wanneer het lichaam wordt vrij gegeven kan ze verder met het regelen van de begrafenis... het worden moeilijke weken.

28-11-2023 om 14:28 geschreven door Myette

De laatste tijd ben ik wreed aan het twijfelen... ga ik nog de moeite doen mijn hart en gevoelens hier bloot te leggen... waarom doe ik het... misschien om toch nog enig gevoel met de buitenwereld te houden nu ik zo afgezonderd leef... die buitenwereld zit er blijkbaar niet op te wachten en blijft oorverdovend stil... waarom dus... omdat ik het verdorie niet kan laten... is dàt niet erg... tegen de muren zitten blaffen zomaar!

En dan weer komen er enkele trouwe bloggers die me niet vergeten zijn en laat ik me weer verleiden... zwak zwak zwak... ik ben echt niet een mens dat de hele tijd op de voorgrond moet staan om opgemerkt te worden maar door iedereen genegeerd worden is echt niet plezant... ik ben ook wel zo dat ik het haat als midden in een gesprek er iemand zich plots tussen wringt of als je gesprekspartner eensklaps iemand anders bemerkt die interessanter is... en dat terwijl ik de hele tijd beleefd heb zitten luisteren... ik haak dan gewoon af en doe geen moeite meer voor hem of haar... maar het laat sporen na zoals... ben ik dan echt zo'n oninteressant mens of dom of niet-de-moeite-waard... funest voor je zelfvertrouwen.

Niettegenstaande mijn vorige opmerking zit ik nu toch maar weer mijn gevoelens te spuien... die slechte gewoonte ga ik moeten afleren.

25-11-2023 om 11:07 geschreven door Myette

Vandaag ga ik het even over dialecten hebben... niet de eerste keer vrees ik maar oude mensen vallen nu eenmaal in herhaling dus... ik ben een dialecten fan... niet alleen mijn "aantwaarps" maar alle dialecten... ze zijn zo rijk... hebben zoveel verschillende woorden voor zaken en gevoelens dat ik er alleen bewondering voor kan hebben... het dialect van mijn Antwerpse grootouders is zo goed als verdwenen... mijn generatie begon met hun kinderen in het ABN op te voeden omdat ze later op school niet zouden gediscrimineerd worden wegens hun taal... wij moesten weliswaar in de klas "mooi" praten maar eens buiten spraken we gewoon ons dialect... iedereen sprak zo op straat en thuis... het resultaat was dat ABN praten eerder een moeilijke job was... dus onze kinderen werden opgevoed zoals toen vereist werd... door al dat gedoe verloren wij zelf veel van de oude uitdrukkingen... ik herinner me nog dat ik eens in de oude volksbuurt in mijn stad stond te wachten en hoorde enkele oudjes met elkaar praten... het voelde alsof ik terug in mijn kinderjaren stapte en ik heb echt staan genieten van die aloude uitdrukkingen... de huidige generatie versta ik gewoon niet meer... ze praten veel vlugger dan wij en hun taal is doorspekt met slang en om de haverklap OMG... dan heb ik het nog niet over hun internet taaltje... dat is helemaal om te janken.

Van janken gesproken... ik zou het nu wel even willen doen... mijn nieuwe poetshulp kwam vandaag en dat kind spreekt alleen Pools... het bureau zegde me wel dat ze geen Nederlands kent maar wel wat Engels... dat was dus ferm overdreven... ik heb mijn schoonste Engels opgediept maar noppes... zelfs de simpelste dingen verstaat ze niet... wat doen we dus... de tolk op internet gebruiken... een tijdrovend en omslachtig werkje van Nederlands op Pools vertalen... niet echt uitnodigend om een meer uitgebreide dialoog te ontketenen... en dat is nog niet het ergste... ik weet dat ik de laatste jaren verwend werd door mijn meer dan ijverige hulpen en dat ik misschien te veel verlang maar ik vraag alleen de vloeren te doen en dat betekent ook de hoekjes en de plinten en in de badkamer de buizen van de afloop... dat is blijkbaar niet in haar opgekomen... nu zit ik mijn hoofd te breken hoe ik haar dat aan het verstand moet brengen volgende keer... via die tolk dan maar... dàt gaat plezant worden... maar ja met de mop wat rondzwieren kan ik ook nog wel... daar heb ik geen poetsvrouw voor nodig... het probleem is dat ik niet meer op mijn knieën kan rondkruipen om alles eens een grondige beurt te geven... de vorigen deden alles op hun slofjes en namen er dan nog wat ramen of het terras bij... tja ik ben verwend.

15-11-2023 om 20:24 geschreven door Myette

Ik zie ten allen kante fotokes van prachtige paddenstoelen die zich nu overal nestelen of je het goed vindt of niet... en ja ze zijn mooi... velen zijn giftig en dat zijn soms de mooiste ook... de eetbare vallen minder op en er naar zoeken is een leuke bezigheid... tijdens een van onze vakanties in de Ardennen hadden we een stel vrienden voor het weekend op bezoek... A-M was een echt buitenmens en had haar jeugd doorgebracht ver van de stad... tijdens een van onze wandelingen in het bos- en weidegebied waar onze châlet stond (gehuurd voor de maand juli) ontdekte ze dat die wei vol stond met eetbare paddenstoelen... ik weet de naam niet meer maar wel dat ze te vinden waren in de buurt van koeienvlaaien... zij heeft me uitgelegd hoe ik ze van de giftige kon onderscheiden... die giftige waren bijna identiek met maar één klein verschil... die dag was de menu keuze al opgelost... en lekker dat ze waren... van toen af waren wij steeds vroeg op pad om te zoeken... het volgend weekend was er een ander vriendenpaar op bezoek en ik plukte weer een hele hoop van die smakelijke dingen... ik ben dol op champignons en at met grote ijver een groot bord vol... 's nachts werd ik wakker van hevige krampen... aangezien we gasten hadden en het châlet dunne houten en gehorige wanden had durfde ik zelfs niet kreunen en ik moest gelaten mijn dood afwachten... echt ik dacht dat ik een giftig exemplaar had binnen gespeeld... tegen de ochtend trokken de krampen weg en besefte ik dat ik nog even mocht blijven leven... ik was alleen te gulzig geweest... de rest van het gezelschap was kiplekker tot mijn grote opluchting... tja wie wil er nu zijn gasten vermoorden.

09-11-2023 om 09:38 geschreven door Myette

Ik las net iets op een van de blogs over jagers en dat diepte herinneringen op... een van onze vroegere badminton vrienden kweekte op zijn domein fazanten om er later met zijn zakenvrienden op te kunnen jagen... nu was ik in die tijd al niet op mijn grote mond gevallen en als fervente dierenvriend vertelde ik hem dat ik dat niet echt leuk vond... er volgde natuurlijk een hele rits van commentaren op... pro's en contra's allerhande... nadien gingen we samen een pint drinken en alles was weer prima... een hele tijd later werden we met nog enkele paren uitgenodigd bij hen tegen 8 u... zoals de boerkes aten wij altijd met de kinderen om 6 u... soep, hoofdgerecht, dessert... nadien maakten we ons klaar om uit te gaan voor... zoals wij dachten... een borrel en een babbel... toen we aankwamen viel ik bijna van mijn stokje toen ik de feestelijk gedekte tafel zag uitgerust met een batterij van couverts en glazen... we gingen aan tafel en ik heb me de hele maaltijd met muizenhapjes doorgeworsteld... de wijn hielp gelukkig wel wat... op een van de gerechten brak ik bijna een tand op... geloof het of niet... een stuk fazant... ja één van die slachtoffers waar in de mijne nog een hagelkorrel zat... toen de maaltijd erop zat heb ik alles opgebiecht tot groot jolijt van de hele bende en ik heb het nog lang mogen horen... mijn echtgenoot heeft genoten van het diner... ik niet erg... en die hagelkorrel was de wraak van de fazant... jammer genoeg gericht tegen de verkeerde persoon... mijn tand kwam er met de schrik vanaf... we zijn nog vaak bij hen uitgenodigd maar dan zonder diner... ze hadden in hun kelder een aparte speelruimte ingericht waar we samen met de vrienden mochten komen feesten... zalige herinneringen... en fazant heb ik sindsdien nooit meer gegeten... ook konijn staat nog altijd op mijn zwarte lijst omdat wij 8 jaar lang een salon konijn hebben gekoesterd... kikkerbillen heb ik ook geschrapt nadat ik las hoe ze die diertjes mishandelen... en nu we oud zijn komt vlees nog in mini stukjes op ons bord terecht... de Groenen kunnen trots op ons zijn.

30-10-2023 om 00:00 geschreven door Myette

OEPS... na weer een mislukte poging om hier iets te plaatsen neem ik de pen ter hand etc. etc.... tja zoals nog al eens gebeurt in de vroege ochtend terwijl ik wat na lig te soezen had ik een briljant idee om jullie te verblijden... na mijn dagelijkse routine met mijn dagelijkse afkeer te hebben afgewerkt zette ik me aan de pc en begon te tikken... net toen ik wilde afronden vloog alles weg... zomaar... ik had niet de moed en de tijd om van voorafaan te beginnen en nam me voor het later eens te proberen... intussen kwamen er allerlei digitale problemen aanzetten... ik moest online enkele bestellingen plaatsen en alles liep in het honderd... bestelling geannuleerd maar wel al betaald... dan een andere site die mijn account niet meer kon vinden... en nog een andere met dergelijke problemen... uren en uren trachtte ik de boel weer op orde te krijgen en zoals jullie ook weten... dat loopt echt niet vlotjes... uiteindelijk werd alles opgelost... tenminste 2 van de 4... de rest moet ik nog afwachten.

Zoals je misschien al vermoedde ben ik door al dat gedoe mijn briljant idee kwijt geraakt... misschien dat ik morgenochtend nog eens een oprisping krijg.

Met al dat verliep mijn week ietwat onrustig... zeg maar chaotisch... ik kreeg ook nog het trieste nieuws te verwerken dat de hond van zoonlief weer moet geopereerd worden... het dier heeft al kanker gehad en nu heeft hij weer verdachte bulten gekweekt die eruit moeten... zoon zit in de put en ik erbij... het beest is nu 9 geworden en heeft al veel ellende gehad... zoals ik al eerder zegde... zoon is een van die mensen die pech aantrekken zoals een paardenstront de vliegen... excuseer me de uitdrukking... we zitten dus beiden in angstige afwachting.

Wat het weer betreft mogen we niet klagen... ja het is frisser geworden en de verwarming draait lustig... verleden jaar zette ik de thermostaat op 21 maar nu heb ik in een golf van roekeloosheid en spilzucht hem een graadje hoger gezet... ik weiger mijn laatste levensjaren/maanden/weken/dagen kou te lijden want een trui meer en sokken hielpen niet echt mijn oude botten te verwarmen... bij de jaarlijkse afrekening zal ik het misschien betreuren maar ja dat is dan maar zo... ik heb al wel onze voorraad voer aangevuld... gisteren kwam de slager en mijn diepvrizer zit vol... vandaag de supermarkt met nog wat aanvulling... moesten we ingesneeuwd geraken wij zullen niet verhongeren.

24-10-2023 om 16:00 geschreven door Myette

Vorige week had ik de thermostaat terug op winter niveau gezet maar tot vandaag bleef het stil en koud... koppig en ook optimistisch zoals ik ben wachtte ik al bibberend en hopend op enkele straaltjes zon die onze op het zuiden gerichtte living zou opwarmen... die straaltjes werden jammer genoeg afgewisseld met lange donkere wolken zodat we bleven bibberen... gisteren legde ik teleurgesteld mijn Damarke al klaar en een dikkere trui voor 't manneke... welnu... vanochtend stapten we een lekker warme badkamer in... wat een genot... ik had haast de radiator een kusje gegeven maar hield me nog net op tijd in... dat ding zou te hard schrikken en misschien stilvallen... nu zit ik wel met gemengde gevoelens... het is nu warm en gezellig maar als ik aan de volgende gasfactuur denk weet ik het niet meer... ach ja we mogen ook niet klagen... tot midden oktober zonder verwarming gemoeten... zwijgen Myette!

Ik zit nu uit te blazen van enkele uitputtende huishoudelijke taken... onze echtelijke sponde uitgedost met (nog) frisse lakens maar wel met de winter donsdeken erop nu... dat (nog) slaat op de overgang met flanellen lakens die ik steevast in de winter gebruik... akkoord of niet IK hou me eraan en als het heel koud is voelt het heel wat lekkerder als je tussen flanel kruipt dan tussen dunne katoenen lakens... daarna de vuile boel in de wasmachine gepropt... tenminste al de helft... dat wordt wasdag vandaag... dan enkele zomerspullen uitgewassen... niet veel want ik kom weinig buiten en dos me dan gemakshalve bijna altijd uit in dezelfde outfit... dat scheelt weeral een slok op een borrel... dan op zoek naar de waterbakjes voor de radiatoren en die plaatsen... de planten hun wekelijkse borrel geven... het klaar te maken voer voor vanavond uit de vriezer sleuren... en alsof dat niet genoeg is enkele oefeningen uitvoeren... ja je zit op het net en wordt overspoeld met goede raad om je oude karkas wat trager te laten roesten... en ik... ik kan het niet laten om dat eens te proberen... jammer genoeg ontbreekt me het aan uithoudingsvermogen... de kinderen lachten me er steeds mee uit... "ons ma heeft weer eens iets nieuws ontdekt, benieuwd hoe lang dit gaat duren" en ja zo ben ik... nog altijd leergierig al weet ik niet waarom ik nog de moeite doe... en deze oefeningen zouden heel gemakkelijk moeten zijn maar mijn oude botten zijn niet akkoord... dus dan maar bloggen.

Woensdag komt mijn nieuwe poetshulp... ik denk dat ik wat ga oefenen in gebarentaal want blijkbaar kent ze geen woord Nederlands... dat gaat plezant worden... zij staan kijken terwijl ik toon hoe het moet... wie gaat er het meest moe zijn denk je?

16-10-2023 om 11:25 geschreven door Myette

Even pauze tot dochter en schoonzoon hier zijn... het was me het weekje wel... zoals ik al vertelde was de schilder hier en die klus duurde drie volle dagen... dagen dat ik paraat moest blijven en koffie aandragen... je mag je gelukkig prijzen als je iemand kunt strikken die klussen wil opknappen en die persoon moet dan in de watten gelegd worden... donderdag was ik vrij maar moest op oogcontrole naar de kliniek hier... daar hebben ze me volle twee uren bezig gehouden met allerlei tests... en alsof glaucoom nog niet genoeg is kwam er ook nog eens maculadegeneratie bij... tja oud zijn is knudde... dan tevoet naar huis en ik had niet mijn beste dag... ik was gewoon gereed voor het stort... zit ook nog altijd met die verrekte rugpijn.

Ik had ook nog van de gelegenheid gebruik willen maken om die factuur te bespreken... had gelukkig van de vorige copies gemaakt en die stonden nog op mijn pc... heel het boeltje uitgeprint en mee naar de kliniek genomen... toen ze met die testen klaar waren was het kantoor gesloten... dus vrijdag ik terug op pad... en het goede nieuws is dat ik die factuur niet moet betalen want die was dubbel geboekt... je ziet dus dat je alles moet controleren of je wordt in de sacoche gezet... het ging hier wel om een dikke 500 euro... wie weet hoe vaak dit gebeurt maar dan met kleine bedragen zodat het niet opvalt.

Ik kwam dus doodmoe maar gelukkig thuis en dacht op mijn lauweren te gaan rusten... verkeerd gedacht... man wilde perse weer een poging wagen zijn postzegels te verkopen en vroeg me mee te rijden... wat doe je dan... die rit ga ik niet vlug vergeten... nergens een parkeerplaats te vinden maar mijn koppige echtgenoot wilde niet van opgeven horen... hij bleef rondrijden waarbij hij halsbrekende toeren uithaalde... bij het achteruit rijden tegen een paaltje gebotst... ik heb peultjes gezweet en smeekte terug naar huis te rijden... jawadde... tenslotte zijn we op een bewaakt parkeerterrein gereden waar we 8 euro moesten voor neer tellen... en dàt met een man die nooit parkeergeld wil betalen en liefst 100 x rond rijdt... hij weg met zijn postzegels en ik aan het bekomen in de wagen... natuurlijk was het weer noppes... 8 euro kwijt en een jaar van mijn leven voor niets.

Zaterdag kwam zoon met zijn hond... een lief dier maar onstuimig en verre van elegant... na hun vertrek moet ik de meubelen terug op hun plaats schuiven... vandaag komt dochter... zo is de week rond... ik hoop de volgende wat rustiger want mijn ouwe knoken kunnen het niet meer aan.

08-10-2023 om 13:47 geschreven door Myette

Ik trek me even terug voor ik me weer in mijn huishoudelijke plichten stort... deze misschien laatste nazomerdagen ben ik weer aan handen en voeten gekluisterd... tja de meneer die ons beloofde het schilderwerk van de tuin-terras-reling te doen besloot dat dit deze week moest gebeuren... zodoende ben ik weer de pineut... vroeg opstaan om mezelf toonbaar te maken... deur openen want 't manneke komt aan die duivelse camera-bel niet aan... koffie serveren en paraat staan als die meneer iets nodig heeft of moet weten... intussen gebeld met het poetsbureau want mijn huidige hulp heeft besloten tijdelijk te stoppen om hun pas gekochte huis in te richten... aangezien ze ook 3 kinderen heeft wordt buiten huis werken te moeilijk... ze zou echter wel 1 zaterdag om de 2 weken bij mij willen werken maar dan zwart... tijdelijk... voor mij is dat een dilemma... ik heb het bureau nu gevraagd of ze aub iemand anders kunnen vinden zelfs een die geen Nederlands kent... desnoods gebruiken we gebarentaal... nu wacht ik in spanning af... morgen moet ik... of moet ik zeggen "mag" ik buiten voor oogcontrole... aangezien ik dan toch in de kliniek ben ga ik proberen de dienst facturatie te bereiken want men heeft me een factuur gezonden met hetzelfde bedrag dat ik in juli ook al betaalde... nu die dienst vinden en ze overtuigen... oef... echt niets waar ik met plezier naar uitkijk... ben weer één bundel zenuwen.

Die meneer is nu al vlijtig aan 't schilderen... hij heeft ook eventjes onze verstopte lavabo tot de orde geroepen en de lekkende kraag idem dito... ook het water van de verwarmingsketel bijgevuld zodat het ding klaar staat om in gang te springen als het moet... ik dank de hemel en al zijn heiligen voor het feit dat er nog handige mannen bestaan... als er geen enkele in mijn buurt is trek ik me aardig uit de slag... ja je moet wel als je een echtgenoot hebt zonder technische knobbel... omdat ik een vader had die letterlijk van alle markten  thuis was ben ik in het begin van ons huwelijk vreselijk geschrokken toen ik ontdekte dat zelfs een nagel in de muur kloppen voor hem een zware taak was... wat doe je dan... het zelf maar doen nietwaar om de schade te beperken... mettertijd deed ik meer en meer en man vond dat heel handig en deed zelfs geen moeite meer... iets wat hij wel goed kan is commanderen wat en hoe het moet... een van onze vrienden vroeger noemde mij eens "meid voor alle werk" en zo is het... gelukkig mag ik mijn loon zelf bepalen en van tijd tot tijd beloon ik mezelf met een extraatje.

Voilà mijn vrije tijd zit er weeral op... terug naar de galeien... tot nog eens!

04-10-2023 om 09:12 geschreven door Myette

Geloof het of niet maar ik had me vast voorgenomen een van deze laatste zomerdagen mijn kot eens te verlaten voor een wandeling in het park... jawadde... mijn buurman en ook een jarenlange vriend van ons vroeg me of ik zijn besteld pakket kon aannemen want hij moest die dag naar de dokter... natuurlijk zei ik gul en wachtte... en bleef wachten... 'savonds belde buurman om te zeggen dat hij de volgende dag de kliniek binnen moest om bloed te krijgen... aiai... maar hij zou maar één nacht moeten blijven... aangezien zijn bestelling nog niet was aangekomen bleef ik op wacht... de volgende dag geen buurman gezien en ik belde zijn dochter... hij had nog meer bloed gekregen en moest allerlei onderzoeken ondergaan en in de kliniek blijven tot volgende week maandag of dinsdag... vandaag vrijdag en ik wacht nog altijd op dat pak... daar gaan mijn plannen voor een deugddoende wandeling... waar ik echter nog het meeste mee zit is de schrik dat buurman erg ziek is... het feit dat ze al direct 3 zakjes bloed moesten geven omdat zijn rode bloedcellenpeil te laag was vind ik verdacht... nu weer bang afwachten... en nog steeds in huisarrest.

Tja je kan plannen maken zoveel je wenst... het leven beschikt er altijd anders over... ik troost me dan maar met mijn derde aflevering van de 7 zusters... Star... waarbij ik midden in de Victoriaanse tijd in Engeland belandde en ook daar liep het niet altijd vlotjes... 't manneke krijgt meer en meer van die terugvallen waarbij hij de simpelste zaken plots niet meer weet... dan krijgt hij een woedeaanval... ik zit dan diep in de put en een half uur later is hij het vergeten... wat ik moet leren is het gewoon negeren... zeer zeer moeilijk voor mij omdat ik nu eenmaal de neiging heb om terug te bijten als ik aangevallen word... een reflex die ik zal moeten onderdrukken... pppfff... tja ik ben nu eenmaal niet uit engelenhout gesneden maar leergierig nog altijd.

Wat leergierig betreft... bij het lezen van dat boek over Star ging ik weer bij Google te rade over de echte personen waarover het in dat boek gaat... ik heb enkele jaren geleden de serie over Victoria gevolgd en heb er veel van opgestoken zoals het feit dat Victoria's oom een van onze Saksen Coburghs was... misschien ooit geleerd op school maar toen vond ik dat niet de moeite om te onthouden... momenteel geven ze de geschiedenis van onze koningen... of dat altijd accuraat is weet ik niet... men zal wel veel verbloemen want in die kringen wordt er veel verdoken gesjoemeld... en al die allianties tussen de verschillende vorstenhuizen en hun adellijke verwanten zijn gewoon niet te volgen... toch wel boeiend en een afleiding van de eigen problemen.

29-09-2023 om 09:53 geschreven door Myette

Ppppfff deze hele week niemand gezien of gehoord dus ook niets te vertellen... het enige bericht was dan nog een triest omdat weer een van onze vroegere vrienden overleden is... een van onze clubleden... een man altijd goed gehumeurd en met veel gevoel voor humor... zijn vrouw zal het nu alleen moeten redden... de week was al deprimerend en ik werd er bepaald niet gelukkiger van... het enige dat ik dan kan doen is me in een andere wereld gooien d.w.z. me verdiepen in een boek... dat boek is momenteel de tweede uit de serie "De 7 zusters" en ik moet bekennen dat het spannend en ook leerzaam is... in het begin vond ik het wat chicklitachtig maar je krijgt er ook een stuk geschiedenis en politiek gratis bij... dan ga ik nadien bij Google natrekken hoe de beschreven personen er in het echt uitzagen... dus leerzaam en boeiend... nu wacht ik vol spanning op het derde deel dat mijn lieve bib dame al voor mij gereserveerd had... zo heb ik iets om naar uit te kijken.

Waar ik helemaal niet naar uitkijk is de lange winter periode... we kregen er deze week al een voorproefje van met regen... 't manneke blijft dan binnen en uit verveling begint hij in huis rond te snuffelen en te zoeken wat er weg kan... die zoektochten van hem eindigen vaak in ruzie want zijn idee van overbodig stemt niet overeen met het mijne... ik hoop maar dat er veel sport op TV komt.

Ik vrees dat ik ook vandaag zoon niet moet verwachten want het begint net weer te gieten en een lange wandeling in de regen met de hond ziet hij niet meer zitten... het blijft dus een saaie en trieste week.

22-09-2023 om 16:48 geschreven door Myette

Hallo bloggers... een lieve blogger vroeg me of ik het nog haal... ja daarop kan ik alleen antwoorden dat ik tracht te overleven... echt leven doe ik al dik 5 jaren niet meer sinds mijn man plots het noorden kwijt was... hij deed al enkele jaren soms verward maar ja dat negeer je dan maar... tot die ochtend dat hij wakker werd en zelfs zijn eigen naam niet meer kende... dan kwam de spoed en 2 weken ziekenhuis met de nodige onderzoeken en het verdict was plakken hersens verkalkt... in het begin ging het nog want hij was gedwee en liet zich verzorgen... maar dan kwam zijn ware dwarse aard weer boven drijven en soms is het een hel... er zijn quasi normale dagen en dan plots weer een terugval met driftbuien en verwijten... zoals gisteren... nu ben ik echt geen geduldige engel en steeds moeten zijn buien negeren lukt niet altijd... dan breekt de dam en vlieg ik uit mijn krammen... wat me opvalt is dat hij dan de volgende twee dagen redelijk kalm en volgzaam is zoals een kleuter die beseft dat hij te ver is gegaan... dan vraag ik me af of hij me niet aan het jennen is... alle denkwerk is voor mij en ik probeer zoveel mogelijk een normaal huishouden te blijven voeren met aanpassingen naar onze mogelijkheden... dat lukt wel maar ik moet steeds maar dat weerwerk van hem trotseren omdat hij zichzelf nog altijd heer en meester denkt en vindt dat hij alles moet regelen... hij beseft niet dat dit niet gaat en wordt dan woedend en ik ben de pispaal... dat vreet aan je... mentaal en fysiek... als ik het al eens iemand vertel krijg ik altijd de raad hem te laten opnemen maar dat gaat echt niet omdat hij niet echt dement is... ik noem het meer "gestoord" en dat zat wel in zijn familie... moeder en tante allebei ruziemakers en op het einde kierewiet... mijn familieleden waren allen rustige en nuchtere mensen met een groot plichtsbesef en ik neem aan hen een voorbeeld en tracht mijn kop boven water te houden... zoals ik al eerder zegde "overleven" 

Dit gedeelte was om even alles van me af te gooien... straks komt onze huisarts en misschien heeft hij raad voor mij... deze week is het pakjesweek... en als mijn rug het toelaat misschien nog wat snoeiwerk in de tuin... het weer is nog best lekker... nu ga ik verder overleven.

14-09-2023 om 10:03 geschreven door Myette

Die tjtjtjuu staat voor een vette vloek... gisteren een verslag opgemaakt van mijn pover en ver van avontuurlijk leventje en net voor ik het wilde posten ging het in rook op... zomaar verdwenen vergezeld van de moed om terug te beginnen... zodoende doe ik het nu met een fris en pas gekamd koppeke... tja vorige weeek was ietwat hectisch voor mij dan toch... ik moest de nieuwe poetshulp inwerken... een jonge Albanese dame die hier al woont van 2010 en redelijk uit de voeten kan met het nederlands... dat is al iets want ik hou wel van talen... heb ooit wat Pools willen leren... dit voor mijn allereerste Poolse hulp maar verdorie is me dàt een moeilijke taal... nu wil ik er zelfs niet meer aan beginnen... dus die hulp doet haar best... is vriendelijk en gewillig maar kan echt niet tippen aan de vorige... jammer maar niks aan te doen... ik ben al blij dat ik eindelijk wat hulp heb... zoon wilde komen met de hond maar het begon weer te stortregenen en ik ben niet zo verguld met een natte grote harige hond in een pasgepoetst huis... dus noppes... zondag kwamen dochter en schoonzoon met een verlate moederdagbloementuil... ze zaten in augustus in Kreta... maandag grote wasdag... dinsdag die gastroscopie... ik heb me dit keer zalig in slaap laten brengen... een roesje noemden ze het daar... na het nodige gezoek en geprik want blijkbaar heb ik weerspannige aders ben ik vertrokken en na een dutje terug wakker geworden in een andere kamer... de dokter heeft een biopsie genomen maar ik vergat te vragen van wat... ze heeft niets gevonden... dus geen gezwel of ontsteking... nu afwachten op de uitslag van die biopsie... zij was er precies heel gerust in en ik... ja... ik vraag me dan wel af waardoor mijn klachten komen... zal maar heel rustig blijven doormodderen zeker... dat rustig is wel niet zo gemakkelijk want 't manneke maakt soms rare sprongen en echt rustig wordt je daar niet van.

Over het weer kunnen we niet klagen... de tuin staat er prachtig bij en het gazon heeft er al vele jaren niet zo schitterend uitgezien... wel even moeten maaien want we moesten ons haast een weg banen met een machete... nu nog wat struiken bijsnoeien en we zijn klaar voor de lange winter... ik moet ook nog vertellen over mijn heldendaad... haha... toen ik maandag boven aan mijn computer zat hoorde ik voortdurend gestommel achter mij en dacht dat de buren wel heel druk bezig waren... ik ging toch maar eens kijken op het terras ernaast waar de ramen open stonden en er lag een koolmeesje op de vensterbank... op zijn rug... ik rolde het voorzichtig om en het bewoog... ik ben op die punten niet echt een heldin maar als het moet doe je het dus heb ik dat beestje in beide handen opgeschept en buiten gelaten... het vloog direct weg zonder eens merci te zeggen... ik toch tevreden en al blij dat het MAAR een meesje was en geen grote spin.

Nog even dit... ik heb onlangs een wandelstok gekocht... zo'n opvouwbaar ding... dit omdat ik soms wat evenwichtsstoringen heb... en ja ik draag het dan opgevouwen mee maar had nooit de moed om het te gebruiken... tja die vrouwelijke ijdelheid nietwaar... tot gisteren toen ik terug kwam van de kliniek... ik heb mezelf eens een schop onder mijn derriere gegeven en klapte het ding uit... het helpt enorm want je voelt je zekerder... toen ik mijn straat bereikte kwam de twijfel opzetten maar ik heb doorgezet met de gedachte van "laat ze maar lachen"... er was echter geen kat te bekennen in heel de straat... de grens is wel overschreden... heel je leven moet je je aanpassen aan de omstandigheden en je leeftijd en dat is echt niet gemakkelijk... wat gaat de volgende stap zijn?

06-09-2023 om 10:21 geschreven door Myette

Vandaag had ik een redelijk goeie dag... in de voormiddag vlug mijn strijk gedaan voor ik weer plat zou vallen... dan mijn kot opgeruimd en die rug begon weer te kreunen... toch maar een dafalganneke genomen en gaan rusten... na het middagboke weer vlug nectarinenmoes gemaakt en dan was mijn actieve periode weer opgesoupeerd... ik probeer zo weinig mogelijk pijnstillers te nemen om mijn ingewanden te beschermen maar ojee pijn lijden is ook niet erg plezant dus... dan de tuin in en de namiddag in gezelschap van mijn boek doorgebracht in redelijke toestand... tegenwoordig ben ik al opgetogen als de pijn niet te erg wordt... nog 9 dagen en dan zie ik de dokter... zoon belde en die zit ook nog altijd in de put door die toestanden met zijn "vriendin"... ik zou willen dat hij er eindelijk eens de stekker uittrekt maar nee... telkens dat mens belt en hem fleemt trapt hij er weer in... gggrrrr... vrouwen... een pest!!!

Ik ben eigenlijk best tevreden over de voorgaande dagen... niettegenstaande mijn handicaps heb ik het toch klaargespeeld de grote en kleine was af te werken... de vloeren van het hele huis met de mop te bewerken... ik sta elke keer weer versteld hoeveel stof wij twee oudjes kunnen vergaren... de strijk te doen... te koken en af te wassen... mag ik even fier zijn... wat ik nog vergeet te vermelden is dat ik op 2 september een nieuwe poetshulp krijg... eindelijk!!!

Dat was het voor vandaag... niet veel soeps maar ja dat is tegenwoordig mijn leven... het avontuurlijke deel is onherroepelijk voorbij... soms spijt me dat maar ik troost me dan met mijn herinneringen... de vele leuke momenten met de kinderen en de vrienden... ik kan soms nog zitten grinniken als ik aan sommige grappige toestanden denk... en dan heb je ook nog boeken waarin je je kan verliezen in een andere wereld.

23-08-2023 om 21:03 geschreven door Myette

Lieve bloggers... vandaag voel ik me een tikkeltje beter na de hele week in de lappenmand te hebben gelegen... maag- en darmproblemen om wanhopig van te worden... en alsof dat nog niet genoeg was die verrekte rug die maar niet wil herstellen... dus bibi hier lag in zak en as zichzelf te beklagen... eten durfde ik bijna niet uit schrik voor de gevolgen... resultaat weer 1 kg minder mee te slepen... iets waar ik vroeger om gejubeld zou hebben maar wat me nu schrik aanjaagt... tja je krijgt nooit wat je echt zou willen in het leven... momenteel heb ik nog wel last van die maag en de bijhorende atributen maar minder en dan komt er terug wat hoop bovendrijven... ik heb wel een gevecht moeten leveren om een dokter te bereiken... bellen naar de kliniek waar ze gewoon niet opnemen en je zit te luisteren naar wanklanken tot je de moed opgeeft... dan via de website na eindeloos zoeken toch een formulier gevonden om een afspraak te maken... die website stond eindeloos vol allerlei gegevens maar dat formulier zat goed verdoken... ik was zo wanhopig dat ik bleef zoeken en ik heb een afspraak kunnen lospeuteren maar wel in september... dat wordt een gastroscopie want zo kan het niet verder.

Een poetshulp heb ik ook nog niet kunnen bemachtigen en maar eerst in september krijg ik "misschien" iemand... die iemand moet dan nog willen... hoop doet leven en zo leef ik inmiddels met hoop op een goede uitkomst... wie in hetzelfde geval zit is mijn zoon die aan het lijntje wordt gehouden door die "vriendin"... ik heb een donker vermoeden dat ze een spelletje speelt en hij heeft ook zo zijn twijfels maar zodra ze hem belt zit hij weer aan haar haak... ik begin dat mens stilaan te haten... hij zit onder de stress en mijn goede raad wordt niet in dank aangenomen... hij lijdt en ik lijd met hem mee... funest voor je gezondheid.

Dit was het voor vandaag... niet bepaald leuk maar ik wilde alleen maar even laten weten dat ik nog leef... weliswaar in overlevings modus maar ik ben er nog.

Ik hoop dat jullie "moederkesdag" prettiger was dan de mijne want dat was een beddag... bedankt degenen die me een wens stuurden.

16-08-2023 om 00:00 geschreven door Myette

Hoi ik ben er terug... niet juichend en ook "hout vasthoudend" maar ik heb besloten me niet te laten kisten en de problemen de nek om te wringen... gisteren had ik voor de eerste keer wat minder pijn en dan komt de hoop opzetten... ik begon dus al met een plan opmaken en morgen begin ik eraan... het is alleen ellendig dat ik die plannen nooit helemaal kan uitvoeren want zoals het gezegde is "mijn ogen zijn altijd groter dan mijn buik"... ik ga dus bescheiden zijn en elke dag één kamer uitspitten... dit voor het poetsen... dan nog het gevecht aangaan met de ziekenkas voor de terugbetaling van mijn tandzorgfactuur... die kreeg ik vrijdag met een bedrag om U tegen te zeggen... je krijgt wel ongeveer de helft terug van de ziekenkas maar de rest zou moeten komen van de bijkomende verzekering en dàt is nu net het probleem... ik heb er al eens voor gebeld wat me bijna een zenuwinzinking bezorgde omdat ik van de ene naar de andere werd gestuurd en niemand kon mij de nodige inlichtingen bezorgen... ik ben me nu mentaal aan het voorbereiden op nog eens van hetzelfde... de driemaandelijkse premies opvorderen gebeurt altijd stipt maar owee als ZIJ moeten betalen... ik heb me al omgord voor de strijd... haren zijn geknipt... extra douche genomen... alle onderdelen bijgewerkt... nagels gelakt.. en dàt alleen om te telefoneren... moet je eens denken wat ik zou doen moest ik persoonlijk naar hen gaan... ja een propere jeans misschien?

De week verliep redelijk rustig... 't manneke deed bijna normaal tot gisteren... hij ligt in de knoop met digitale uren... nu heb ik een vertaallijst voor hem gemaakt zoals : 

13 u = 1u, 14 u = 2 u,  enz. enz.

ik dacht probleem opgelost... vergeet het maar... ik moet elke keer tekst en uitleg komen geven en soms gaat het erin maar gisteren dus niet... gevolg een huilpartij en hij ging slapen... dan zit je daar met je boek en je kop vol zorgen en je avond is om zeep... deze ochtend was hij weer gewoon en ik heb hem zelfs de douche in gekregen zonder ruzie... nooit één moment van verveling hier.

Waar die kop van mij ook vol van zit zijn de zorgen om zoonlief... hij had al enkele maanden een vriendin via een site gevonden... het klikte wonderwel en ze was akkoord hem te ontmoeten live... dat werd elke keer maar uitgesteld om diverse redenen... ik had al lang mijn bedenkingen maar ja je mag je niet moeien met het leven van je volwassen kinderen... ik waarschuwde hem alleen om voorzichtig te zijn... hij heeft nu eindelijk ingezien dat ze hem alleen aan het lijntje hield... wat die meiden bezielt begrijp ik niet... halen ze daar een kick uit om met de gevoelens van mensen te spelen... dus zoon zit in de lappenmand en zoals het moeders betaamt zit ik er mee in... hij voelt zich vernederd en gebruikt en dat is een erg naar gevoel... hij heeft ook altijd pech en dat begon al als kind... hij is weliswaar harder geworden maar toch... op den duur begin je te denken dat je niets waard bent... dan mag je als moeder hem nog zo oppeppen... dat telt niet echt mee... hij is van het soort wit of zwart... hoog of laag... tussenin bestaat niet... het ene moment plaatst hij iemand op een wolk tot die iemand hem teleurstelt en dan valt die pardoes de diepte in zonder pardon... wat ik ook al probeerde hem tussennuances te leren onderscheiden hielp niet... het blijft wit of zwart.

06-08-2023 om 10:20 geschreven door Myette

Even een dipje... nee het komt niet door de regen al is dit ook niet om over te jubelen... ik kreeg gisteren een smsje van mijn poetsparel... een erg lieve vrouw die ook nog eens met plezier poetste... haar man kreeg 2 maanden terug een beroerte en is in revalidatie... ze was in verlof en ik verwachtte ze half augustus terug... intussen deed ik het zelf maar dat kan ik onmogelijk blijven doen... dus gisteren schreef ze me dat ze moest stoppen omdat ze het niet meer kan trekken door haar man... de laatste keer dat ze bij ons werkte zag ze er heel vermoeid uit... haar man is er dan nog depressief bij ook dus voor haar een zware belasting... het klinkt misschien raar maar ik was al aan haar gehecht ook omdat ze zo lief was... en plots werd alles me te veel en ik viel in een put... de problemen blijven zich maar opstapelen en ik sta er alleen voor... op zulke momenten heb je alleen behoefte aan een troostende knuffel maar dat is niet aan de orde hier... het poetsbureau gaat nu een andere hulp voor mij zoeken en dat is weer wachten en mijn plan trekken... ik ben er wat in de war van geraakt en zat om 2 u te wachten op de thuiskapster... toen die er om 3 u nog niet was ging ik toch maar eens kijken op mijn agenda en zag dat ik 1 dag verkeerd zat... morgen dus... ik zal mezelf nog eens bij mijn nekvel omhoog moeten krikken om verder te gaan... niet gemakkelijk met zere knoken maar wat moet moet!

03-08-2023 om 16:05 geschreven door Myette

Ik wil niet zeuren maar de hele voorgaande week was het van "amaaaaikes"... een van mijn vaste kwalen was terug van weggeweest... om de zoveel weken of soms maanden, als ik geluk heb, krijg ik geweldige hoge-rugklachten als ik te lang in dezelfde houding blijf staan... ik zal het wel nooit leren zeker... de eerste dag waagde ik het in bed te blijven en 't manneke opdracht te geven zelf een boterham te zoeken in plaats van zijn gewone sap- en muesli ontbijt... dan lig je daar als een invalide schildpad plat op je rug je zorgen te maken of hij het wel gaat redden... en terecht... toen ik na enkele uren voorzichtig opkrabbelde was de keuken een puinhoop... en dàt voor een boterham... kun je je voorstellen moest hij eens warm willen eten... ach nee dan zou hij van honger omkomen want die man heeft altijd geweigerd iets in de keuken te doen... zijn vaste antwoord was altijd :"jij ben veel jonger dan ik dus..." wat ik ook palaberde... op den duur geef je het op en nu zitten we met een enorm probleem... er mag mij niets overkomen of hij is gewoon hulpeloos en in zijn toestand moet ik het niet eens proberen hem iets te leren want je kan even goed trachten een lekke emmer te vullen.

De hele week heb ik de minimale huistaken in schijfjes afgeraffeld... tafel dekken... liggen... afwassen... liggen etc. etc... tja de week werd zo wel gevuld... mensen lief zo plat op je rug is oneindig vervelend... dan begin je te denken en komen de donkere gedachten in stormvlagen binnen... net als het weer... dan maar een boek nemen en lezen... niet gemakkelijk hoor en je krijgt er pijnlijke schouders van... dus nu rug- en schouderpijn... ik ben dan maar gezwicht en nam een pijnstiller... en nog eentje... en viel in slaap... geen echt avontuurlijke week dus... wat me troostte was dat ik gelukkig de twee vorige weekenden op de been was toen de vrienden kwamen... tel je zegeningen!!!

Wat deze week gaat brengen weten we niet... momenteel regen met nu en dan een sprietje zon... kwestie van de moed erin te houden... die regen is niet mijn voornaamste zorg... ik denk wel aan al diegenen die op vakantie waren of zijn... het gaat moeilijk worden een keus te maken... gaan we braden of zwemmen... mijn dochter en schoonzoon zijn zaterdag naar Kreta vertrokken en ik kreeg bericht van haar dat het er een "zalige 35° is met veel wind"... zij beweert dat de Kretenzers vinden dat men overdrijft met dat klimaat gedoe... zij hebben zich aangepast en dat zullen wij ook moeten doen.

31-07-2023 om 10:40 geschreven door Myette