Het leven zit toch vol verrassingen nietwaar... deze ochtend werden we uit onze diepe slaap gehaald door de bel... aangezien 't manneke met een "verschot" zit en het te lang duurt om overeind te komen heb ik dan maar mijn luie ledematen uit bed geworsteld om het venster te openen en te loeren wie de onverlaat was die ons kwam storen... en OEPS het was onze lieve zoon die sneeuw kwam scheppen om zijn ouders een dubbel "verschot" te besparen... die zoon kan me soms ferm op de zenuwen werken maar dan doet hij weer zoiets vreselijks liefs dat ik hem zou kunnen opvreten van pure liefde... na het ontbijt en een uitgebreid toilet vertrok ik naar de osteo met mijn zere benen en een heel klein bang hartje... bang voor haar verdict... ik had al de hele week akelige dromen van heupoperaties... ik heb het al eens vermeld... ik ben gehecht aan mijn originele exemplaren... niet dat die zo fraai zijn maar ze zijn nog van voor de oorlog... de tweede oorlog wel te verstaan... en stilaan komen ze bij het antiek te staan... het was een moeizaam vooruitstrompelen door de hoog opgetaste sneeuwlaag want sneeuw ruimen is wel verplicht maar iedereen in mijn contreien lapt er zijn/haar botten aan... bij de osteo deed ik verslag van al mijn kwaaltjes en pijntjes... ze zegde voorzichtig dat het wel een hele lijst was wat mij deed antwoorden dat ik er ook al heel wat jaren voor gespaard heb... nadat ze me voldoende had bekeurd en betast vertelde ze me dat mijn heupwerk het nog prima deed... maar dat volgens haar de schuld lag aan een verzeerde pees in de onderbuik en die trok de pezen in mijn bovenbenen mee in haar ongeluk... en ook dat ik volledig onevenwichtig was... t.t.z. scheef stond met ene heup hoger dan de anderen en ook een been korter dan het andere... ik wist dit al langere tijd... heb er ook vroeger la mamma op aangesproken maar het mens deed of haar neus bloedde... ze heeft dan nog wat aan mijn bekkenwerk gesleurd en het zere been uitgerokken... wat ik nu dagelijks moet doen... als ik die oefeningen braaf doe de volgende twee weken en het is nog niet beter moet ik een orthopedist raadplegen... allee vooruit... dat weten we dan alweer.

Dat scheefgetrokken skelet van mij heb ik ooit eens kunnen bewonderen toen ik vele jaren terug een scan heb laten nemen... ik zat toen in het bureau van die dokter en mijn blik viel op een grote foto van een skelet... ik dacht juist : "wat een lelijk klein krom geraamte is dat" toen de dokter me erop wees en zei dat het het mijne was... daar zat ik dan met het schaamrood op de wangen... ik heb vele jaren met dat scheve beenderstel rondgelopen zonder noemenswaardige problemen... deed ook maar of mijn neus bloedde... maar nu begint het karkas in duigen te vallen... ik mag echter niet klagen want de osteo zegde me dat ik het "nog altijd goed doe" wat me troostte toen ik me huiswaarts door de sneeuw ploeterde met nog even zere benen als ervoor.