-55- VERVOLG

Ik had van de kliniek instructies gekregen dat ze haar laatste flesje mocht hebben om 12 u ’s avonds en het volgende eerst om 6 u in de ochtend… maar zo verstond de baby het niet… een kind dat om de drie uur gevoed wordt verstaat niet dat het plots zes uren moet wachten op eten… ik word er nog kwaad over… wij wisten niet beter en toen de baby tegen 3 u ’s nachts begon te huilen probeerden wij het te negeren… dat huilen werd gillen… ze werd knalrood… begon te trappelen… kromde haar ruggetje tot ze de matras alleen nog raakte met hoofd en voeten… wij allebei aan dat bedje… grijs van afgrijzen… dat duurde zo tot ze haar flesje kreeg en ze in slaap viel… de volgende nacht hetzelfde scenario… toen gaf ik het op… wenste alle verpleegkundigen op de maan en toen baby om 3 u weer haar kwek opentrok gaf ik haar de fles… enkele dagen later werd het al 4 u voor ze begon te huilen en dan 5 u en zo verder tot ze de hele nacht doorsliep… en wij ook rust kregen… dan dat eerste badje… hoe moest ik daar aan beginnen… die hele eerste week werd baby afgesponst op tafel tot ik de stoute schoenen aantrok en buurvrouw vroeg of ze me wilde tonen hoe zoiets te werk gaat… ze deed dat met alle plezier en kwam op een zaterdag… la mamma en pa waren bij ons en ook schoonma… ik heb er een foto van… heel de familie rond dat badje in bewondering voor baby… die vond het heerlijk in dat warme water… ze is dan ook een echte waterrat geworden later… zowat de enige sport die haar beviel… ik was dolgelukkig met mijn kindje maar het was wel wennen zo de hele dag thuis… alleen met een “plat” kind… ik miste de babbel met mijn collega’s… ik had er echter voor gekozen en moest erdoor… we kregen om de zoveel tijd bezoek en controle van de sociale werkster of alles naar wens ging… dat ging blijkbaar goed en we kregen het groene licht… enerverend was wel het feit dat de biologische moeder nog enkele maanden (ik weet niet meer hoe lang dat was) de tijd kreeg om alsnog van gedacht te veranderen en haar kind op te eisen… spanningen alom want die baby was reeds van ons en afstaan zou rampzalig zijn dus toen men ons meldde dat ons dochtertje nu definitief ons kind was slaakten we een enorme zucht van opluchting… het was ook een mooi kindje en ze veroverde gemakkelijk het hart van de hele familie… nu moesten we nog de officiële adoptiepapieren in orde maken… dit moest door een notaris gebeuren.

Ja vroeger was dat zo he...dat vaste uurpatroon om de baby eten te geven...zo en niet anders...dat kreeg je al mee van in het ziekenhuis en in die tijd konden wij 's nachts de huilende baby niet uit zijn bedje halen, want eens 22 uur werden alle baby's met de bedjes opgehaald en naar een aparte ruimte gebracht...en...door de verpleegster gebracht op het uur dat hij/zij moest drinken en niet vroeger... Mochten zelfs de baby niet zelf verschonen of een badje geven, en tja...dan stond je daar als jonge moeder plots alleen voor als je thuis kwam, heel onhandig en bang om wat verkeerd te doen. Jij hebt dat in elk geval prima opgelost door je buurvrouw in te schakelen om even te tonen.
groetjes van mij en hopelijk komt stilaan alles in orde met je heup...
Cécile

11-02-2014 om 14:00 geschreven door klaproosje1

03-02-2014 om 16:36 geschreven door Ludovikus

02-02-2014 om 15:20 geschreven door Ludovikus

02-02-2014 om 15:15 geschreven door Ludovikus

02-02-2014 om 10:25 geschreven door Bijdetijds

31-01-2014 om 21:00 geschreven door Natoken

31-01-2014 om 11:27 geschreven door ani

je het allemaal mooi verwoorden, dit wordt een mooi document voor het nageslacht... een lang leven en toch zo kort....

ik wens je het allerbeste met je revalidatie, en binnenkort kan je onze koekenstad weer afschuimen...

fijn WE

GABY

31-01-2014 om 08:17 geschreven door puntanderelijn

31-01-2014 om 01:53 geschreven door Huismusje