Nou moe... jullie weten misschien dat ik hier steeds uit de losse pols schrijf... niks geen klad voor mij... recht voor zijn raap... ja en die rapen waren niet van de beste kwaliteit enkele dagen geleden dus ik baalde en dan moet het mijn lever af... intussen ben ik wat bijgetrokken en jullie reacties bezorgden me een schuldgevoel van jewelste... tja bij mij is het steeds alles of niks he... ik zou het ook heel heel spijtig vinden dat ons met moeite opgebouwd blogkringetje in duigen zou vallen... zodoende ga ik verder met mijn jeugdherinneringen... ik zou die natuurlijk voor mezelf kunnen houden maar daar is ook niet veel plezier aan te beleven... wat ik wèl prettig zou vinden is dat de lezers IETS van zich laten horen al is het maar HOI of TOT ZIENS!

-56- DE OFFICIELE ADOPTIE

Zoals alles bij ons ging dit ook niet vlotjes… in die tijd moesten beide ouders 35 jaar oud zijn voor men kon adopteren… nu hebben ze dat gelukkig versoepeld… mijn man was toen net 40 en stapte naar de notaris voor de officiële acte… ik was 34 en moest nog even wachten tot ik “mondig” genoeg was om op mijn beurt naar de notaris te trekken… onze buurman werd gevraagd getuige te zijn wat hij gaarne deed… daarna konden we even op onze lauweren rusten… in die tussentijd vroeg men mij op kantoor of ik geen halve dagen kon komen werken want ze vonden geen geschikte kracht… ik durfde niet weigeren want ik had van hen ook volle medewerking gekregen toen ik zo plotseling mijn werk moest verlaten… dus ’s morgens in alle vroegte papflesjes klaargemaakt… baby in bad… alle spullen ingepakt… mezelf klaargemaakt… de wagen in naar bomma en bompa die op het kleintje zouden passen tot de middag… op kantoor aangekomen lag er steevast een stapel werk te wachten… werk waar ik vroeger de hele dag voor had… het was moordend en met spijt en weemoed heb ik na enkele weken er de brui aan gegeven… terug met baby alleen thuis… weer een aanpassing na de drukte op kantoor… men kan niet spreken van verveling want met een baby in huis is er altijd wat te doen en zo’n kindje zie je met de dag veranderen maar toch je mist de aanspraak… toen we enkele maanden vadertje en moedertje hadden gespeeld begon ik te zeuren voor nog een baby en ditmaal wilde ik een jongetje… dit was niet naar de zin van ’t manneke die er nogal ouderwetse denkbeelden op nahoudt… maar zoals ik al zegde… als ik echt op iets mijn zinnen heb gezet weet ik niet van ophouden… tenslotte ging hij akkoord en we deden onze aanvraag… werden goedgekeurd… kozen een naam en dan werd het weer wachten… dat wachten duurde bijna 3 jaar en die hele tijd durfden we ook geen vakantie plannen want we moesten direct paraat staan als de kleine er was… schoonmama noemde ons gek maar ja tenslotte bepaal je je eigen leven… tot weer op een dag Brussel belde.

En hoe gaat het, nog altijd die vervelende pijn? Doe het in elk geval kalm aan, het heeft wat tijd nodig. We duimen allemaal voor jou. Kus.
PS:Wel weer wat anders.  Nu gebruik ik Internet Expl. maar nu blijft het wel wat langer wachten eer je blog opengaat. Maar niet erg.

12-02-2014 om 17:41 geschreven door Ludovikus

dat je doorgaat met je verhaal ,  ik kan me voorstellen hoe moeilijk het was : adoptie , wachten , steeds wachten ( je weet ik maakte een paar dossiers ) maar 't is jullie gelukt !! voor anderen was en bleef het hopen !

en .. werkende moeders , niet gemakkelijk hoor , ik kan het weten door ondervinding !! warme groet !

11-02-2014 om 17:39 geschreven door ani

Je zou er van verbaast zitten, moest je weten hoeveel mensen je blog lezen Spijtig  dat niet iedereen een reactie laat Het gebeurt bij mij ook, dat er regelmatig een totaal onbekend iemand een reactie achterlaat Ik dan zoeken, maar vind geen blog adres En ja ik denk dat als jij je zinnen ergens op zet, dat je dan wel je goesting krijgt Toch erg dat je nog altijd zo afziet van die heup De bedoeling was toch om van die pijn verlost te zijn Niet alleen van mijn schoonmoeder zaliger, twee heupen vervangen, maar ook van anderen, die toch van de ergste pijn verlost waren Maar niet elke operatie is dezelfde, en ik zie in jou geen kleinzerig meisje Dat het dan toch mar snel beter wordt (Blij dat je er nog bij bent) Kus

11-02-2014 om 16:43 geschreven door Ludovikus

groeten, een steuntje waar het moet en veel schrijfvreugde.

11-02-2014 om 12:01 geschreven door Bijdetijds

dat je terugkwam op je beslissing,  ne mens zou er de brui aan geven... maar ja zeggen ze niet de aanhouder trekt aan het langste einde.. of toch zoiets

uiteindelijk zal je ook wel winnen van je heup.. jij bent toch de grootste ...!!!!

groetjes

gaby

10-02-2014 om 12:28 geschreven door puntanderelijn