De vierde dag kwamen ze die baxter terug aankoppelen met alle problemen vandien want een goeie ader vinden is blijkbaar geen sinecure… ik heb nog een gezwollen arm… de bedoeling was om de antibiotica terug aan te koppelen… dat gebeurde niet en ik kreeg in plaats daarvan pillen… dus al die ellende was voor niks… baxter er terug uit… mijn bloeddruk de hoogte in… toen ik de schuldige verpleger… eigenlijk een lief jonk… naar zijn voeten gaf bekende hij dat hij het ietwat te laat had gehoord van die pillen en het mij niet had durven zeggen… als compensatie tekende hij dan maar een smiley op mijn verband… allee vooruit… een kinderhand is gauw gevuld he… maandag kregen we nog even brandalarm ook… toen ik in de gang ging kijken liepen de verpleegsters er wat kippig bij want niemand wist wat te doen… het was uiteindelijk niet erg… wat wateroverlast maar ik had toch zo mijn bedenkingen… wat als er inderdaad brand zou uitbreken… toen de dienstdoende dokter(es) haar ronde deed gisteren heb ik haar gesmeekt naar huis te mogen want het idee aan nog zo’n slapeloze nacht maakte me gewoon gek… en hier zit ik dan… zonet is het wit-gele X mijn wond komen verzorgen die er… moest het iemand interesseren… er goed uitziet… alleen nog groter dan de vorige keer zodat het verband dat ik was gaan halen te kort was en ze er twee moest gebruiken… ik hoop maar dat het hierbij blijft of ik laat er volgende keer een rits inzetten… wel zo gemakkelijk… in plaats van eens het geplande wandelingetje zit ik hier nu elke dag te wachten op de verpleging want die weten nooit wanneer ze kunnen komen… gggrrrr… wat me wel een troost is zijn de telefoontjes van vrienden en natuurlijk het medeleven van mijn blogmaatjes… VAN HARTE BEDANKT!

En nu stop ik met zeuren... "voorlopig" kan ik normaal stappen en dat is al heel wat waard... als die ontsteking definitief uit mijn corpus verdwenen is zal ik een gelukkig vrouwmens zijn dat haar gewone leventje weer kan oppakken... gisteren kwam het bericht dat een van onze vrienden nog maar eens een stukje van zijn been werd afgenomen... en dan schaam ik me dat ik durf klagen... ik met mijn twee benen en een splinternieuwe heup.

Blij dat alles nu wat beter lijkt te gaan en maar hopen dat ze deze keer dat beestje met voldoende antibiotica hebben kunnen killen. Ik was al aan het uitkijken om je weer te zien op onze blognamiddag, maar ik lees net op FB dat je niet komt ... spijtig zenne.   Misschien zien we jullie nog eens op de golf.  Met dat heerlijk weer hebben we daar al dikwijls buiten gezeten.

Snel weer helemaal de oude fleurig rondhuppelende Myette.

Dikke kus van Bob en mij xxx

25-03-2014 om 15:32 geschreven door bojako

Het voornaamste is dat je nu weer zonder pijn kan stappen, of toch dat het te doen is. Natuurlijk zelfs al ben je nog in het begin van je tweede, derde ??? jeugd, een beetje sleet begint er toch sowieso op te komen, al is dat op het eerste zicht nog steeds niet merkbaar. Nu niet te snel in gang schieten, neem je tijd om te revalideren. Knuffels van ons beiden. 

22-03-2014 om 16:37 geschreven door Ludovikus

Je moet een beetje chance hebben met je kamergenote. Een kamer alleen is me veel te duur, ik geef dat geld liever aan wat anders. Hopelijk komt het met je heup nu helemaal in orde al zal het uiteraard weer wat geduld van je eisen. Je echtgenoot zal het nu ondertussen al wel wat gewwnd zijn (hoop ik voor jou) dus veel rusten en je laten verwennen door hem.

Ik kreeg vandaag in het UZA een spuit in mijn teen tegen de zenuwpijnen, het gevolg van een geklemde zenuw in mijn teen. Als de injectie niet helpt is er nog maar een oplossing, een operatie om de zenuw te killen. Je kunt niet geloven hoe ik daar weer naar uit kijk!!! Mijn heupoperatie is ook een maat voor niks geweest, ik heb nog meer pijn dan voorheen en kan nog minder goed stappen dan daarvoor. Nu zou het euvel weer vanuit mijn rug komen! Ik kan beter ook een rits laten zetten, eentje van kop tot teen dan want er is ondertussen, buiten op mijn armen geen plaatsje meer op mijn vege lijf waar jen nog niet gesneden heeft.

Maar...inderdaaed, er zijn ergere dingen in het leven dan wat pijn en manken, dus scheppen we elke dag een beetje moed en doen verder.

Dikke kus en sorry dat ik hier even mijn geweeklaag neerpoot.

21-03-2014 om 03:06 geschreven door Huismusje

haha,slechte aders weet ik ook alles van,kwam altijd een dokter bij te pas,en armen en benen zo blauw als een euh watte,enfin,hopelijk is het leed nu geleden,en kom je de eerste vrijdag weer afgehuppeld,dikke kus ondertussen!

20-03-2014 om 17:18 geschreven door lipske