|
Gisteren... zondag... hadden we een etentje met vrienden van de club... toen een van hen ons een volgend etentje beloofde en we hem vroegen wat hij te vieren had... was het antwoord... "het feit dat we nog leven moet elke dag gevierd worden"... et voilà... het zette me aan het denken en ik besloot voortaan elke dag met een juichkreet het bed uit te springen... gevolgd door een vreugdedanske... al jodelend mijn bieterkes te poetsen... gevolgd door welluidend gegorgel... naar beneden te huppelen... al heupwiegend de appelsientjes te persen... met engelengeduld te wachten tot de koffie is doorgelopen... de muesli liefdevol in de kommen te schikken... om tenslotte stralend aan tafel te gaan zitten na eerst nog harder stralend mijn echtgenoot te hebben bediend... dat was dus het plan.
De werkelijkheid... uit bed gekropen al steunend want mijn rug wilde niet meewerken... de bieterkes moesten wachten... eerst me naar beneden laten zakken al hangend aan de trapleuning... met slaapogen naar de koffie staan staren... de appelsientjes werden uitgeperst met tegenzin... de muesli navenant... man moest zichzelf maar bedienen... aan tafel met lange tanden mijn portie binnengewerkt... weg goeie voornemens.
Dit is zowat mijn hele leven al... goeie voornemens met de vleet maar toepassen... ho maar... gebrek aan karakter... ongeduld... toch moet je er even bij stilstaan... we vinden het zo vanzelfsprekend dat alles aan en in je lichaam doet wat het moet en als er iets fout loopt val je meters diep van verbazing en verontwaardiging... we zijn nu eenmaal een complexe machine en als alles gesmeerd loopt mag je van geluk spreken.
Ons avondje uit was prima... leuk gezelschap... lekker eten... als afsluiter werden we nog maar eens getracteerd op een afknapper... een van de vrienden zette ons aan de deur af... we wuifden hen na... wilden naar binnen en toen vond man zijn sleutel niet... ik was er zeker van dat ik hem de sleutel had gegeven... we begonnen te zoeken... in al zijn zakken tot op zijn onderbroek... het werd bijna een striptease want ik hou van zorgvuldig zoeken... no key te vinden... ik ga nooit weg zonder de mijne het manneke kennend... dus we konden wel binnen... de vriend gebeld en die vond de sleutel vandaag terug in zijn wagen... so far so good.
Wat vandaag ons gaat brengen is nog af te wachten maar dat vieren zal nog even moeten wachten want ik ben nog niet in de stemming.
|
