Mijn week verliep in mineur... dinsdag moesten we komen opdraven voor de tweede prik... de tocht er heen in een vliegende stormwind en kletsende regen verliep zonder ongelukken en de vaccinatie zelf was in een wip geklaard... eens thuis begon de ellende voor mij al... terwijl mijn 93-jarige man zich kiplekker voelde kreeg ik gewrichspijnen... ik heb ze niet geteld maar ze hielden precies een wedstrijd wie er het hardst pijn kon veroorzaken... ik had duizelingen en koorts en ben als een wankelend wrak mijn bed in gekropen zonder eten of drinken... dat heeft zo een 2 dagen geduurd... de derde dag heb ik voorzichtig mijn neus boven de dekens uitgestoken... dan een voet...gevolgd door de andere... en wobbelend mijn weg naar beneden gezocht... ik voel me nog niet helemaal tiptop... maar wat me vooral zo triest maakt is dat ik zelfs ziek nog altijd de zorg voor man heb... voor ik in bed kroop zetten ik zijn koffie in de microgolf om op te warmen... 5 minuten later stond hij al aan mijn bed want wist niet hoe die kop eruit te nemen... en het komt ook niet in zijn hoofd op om me eens iets te drinken te brengen of te vragen of hij iets kan doen... dat maakt je geweldig droef... integendeel hij presteert het nog om zelf mijn hulp te eisen... iets dat ik deze keer gewoon heb genegeerd... het komt niet alleen door zijn toestand nu maar hij is altijd zo geweest... ik heb al heel lang geleerd dat ik alleen op mezelf kan rekenen en deze week werd ik er weer met mijn neus opgedrukt... sorry mensen vandaag geen humor te koop hier... alleen droefheid.

11-05-2021 om 10:39 geschreven door ani

10-05-2021 om 12:07 geschreven door alfyvo

09-05-2021 om 10:18 geschreven door Dirk

08-05-2021 om 16:36 geschreven door frankie

08-05-2021 om 11:25 geschreven door ani