Vanmorgen stond ik uit het venster te kijken naar het dikke pak sneeuw in mijn straat en plots welde er een bedenking in mij op... dat gebeurt soms en op de meest onverwachte ogenblikken... ik schrik er nog altijd van... toen mijn kinderen klein waren krioelde het hier van het jonge leven... bijna alle kinderen speelden op straat... en bij de eerste sneeuwbui... zeldzaam weliswaar... stormden ze naar buiten en ontstond een sneeuwballengevecht... maar wat nu... onze straat ligt er prachtig wit en donzig bij maar ook zo dood als een pier... een dode pier dan wel... geen sneeuwballengesmijt... geen sneeuwmannen... niks niemendal... ik herinner me nog het jaar dat mijn turkse schoonbroer bij ons op visite kwam... toen die de straat inkwam betrapte hij ons... ja ook mij... terwijl ik onze buurman aan 't bekogelen was... het was namelijk die winter dat het zo hard vroor en er pakken sneeuw lagen... toen heb ik voor de eerste keer sleetje gereden met de kinderen in het nachtegalenpark... ja ik ben een laatbloeier... mijn zus en ik mochten nooit buiten spelen dus moest ik m'n scha inhalen... enfin om het kort te maken... de tijden zijn wel erg veranderd... ik weet dat er verscheidene jonge kinderen hier in de straat wonen maar ik zie ze nooit buiten spelen... voor het verkeer moeten ze het niet laten want wij zitten in een dode hoek... als de vuilkar de straat inkomt is het al feest... wat doen die kinderen toch de hele dag?

27-12-2009 om 10:10 geschreven door Natokenn

22-12-2009 om 19:17 geschreven door Natoken

....aan de computer!

20-12-2009 om 17:17 geschreven door paz

20-12-2009 om 16:41 geschreven door bojako

20-12-2009 om 00:01 geschreven door Madame