Over mijn internaatsjaren heb ik een dubbel gevoel. Enerzijds waren ze niet eenvoudig voor een aankomende tiener en was de heimwee soms erg aanwezig. Spleen noemden we dat toen! Anderzijds werd door fratsen en lachen veel gecompenseerd.Vooral de band tussen de internen was belangrijk. Het slapen vroeg echter de meeste aanpassing. Ik was wel gewoon van met mijn oudere zus samen te slapen maar dat was nog 100 keer beter dan wat ons hier te wachten stond!! We sliepen op een dortoir een grote zaal met chambretten . Dat waren kleine ruimtes door houten wanden van elkaar gescheiden waarin juist een bed paste, een kleine kast voor de kleren en een laag kastje waarop ons lampet stond met daarin een vakje voor ons nachtpotje. Dat lampet bestond uit een stenen bassin met waterkan en zeepdoosje. Er was juist voldoende plaats om je aan te kleden en je toilet te maken. Er was geen deur aan die chambrette! De enige privacy die we hadden, kwam van een gordijn dat tot op zon 20 cm van de grond hing, juist hoog genoeg om er ons voeten onderdoor te steken. Elke morgen werden we rond 6.30u wakker gebeld door de internaatsverantwoordelijke die op de zaal sliep. Met een grote, koperen bel liep ze langs de chambretten met de vraag: Aan wie ons eerste gedachte? Waarop we dan moesten antwoorden : Aan God. !! Omdat we geknield en met de voeten onder het gordijntje naar buiten gestoken moesten zitten, kon ze zien wie er wakker was of niet! Zat je niet present dan stond ze nogal snel met die grote bel naast je bed met de vraag: " Aan wie ons eerste gedachte? Je slaperige: Aan God lokte meestal leedvermaak uit, dat kon je horen aan het gelach, omdat iedereen wist hoe je er aan toe was met dat schelle geluid aan je oren!!! Staken je voeten niet ver genoeg uit dan werd daar een flinke ruk aan gegeven en was je meteen wakker, als je al niet met je neus op de grond lag!! Daarna werd luidop een Onze Vader en Weesgegroet gebeden ( in het Frans uiteraard, dat was iets van de eerste dingen die wij moesten kennen!!) en kregen we 10 min om ons te wassen , te kleden en ons bed open te leggen om te verluchten. Tegen 6.55u gingen wij in stilte en in de rij naar de kapel voor de misviering. Inderdaad wij gingen elke dag naar de mis!! Na de mis en het ontbijt kregen we 15 min om ons bed op te maken en ons "kamertje in orde te brengen. Elke dag werd er controle gehouden of ons bed wel goed was opgemaakt. Als dat niet het geval was, werd alles weer afgetrokken en kon je s avonds opnieuw beginnen. Want overdag mochten we niet meer naar boven. Een bed was om te slapen en voor iets anders moest je dat niet gebruiken dus had je overdag dan ook niets verloren op je " kamer". Dat zorgde soms wel voor problemen. Ik heb je al verteld dat we Frans spraken gedurende de week! Wanneer we dus s middags naar boven wilden, kwam altijd de vraag: Est-ce que cest nécessaire? Wat zoveel betekende als heb je je regels? Want dat was de enige reden om naar boven te mogen om de nodige hygiene te hebben. ( tampax of papieren maandverbanden bestonden toen nog niet. Kan je je voorstellen wat dat betekende voor je linnen zak als je daarin soms een maand lang je maandverbanden moest bewaren!!!) Sommige slimmerds zeiden al eens te vaak: Oui ma soeur, cest nécessaire! Jammer genoeg viel dat soms lelijk tegen! Je moest geen twee weken na elkaar zeggen dat het nodig was want dan hoorde je een radikaal: Non, ce nest pas possible!! O wee als je de dagen ervoor gejokt had en het nu wel nécessaire was!!! Ofwel moest je maar je plan trekken ofwel heel dramatisch uit de hoek komen om toch naar boven te mogen. Die situatie wekte wel grote hilarteit als zo'n kindje van 6j ook zei dat het " nodig " was om naar boven te gaan....( er waren ook heel jonge internen in de school!!!) Ik weet nog steeds niet hoe ze het deden om van iedereen de periode bij te houden!! Het was wel een heel " genante" bedoening want zo wist iedereen hoe het met je gesteld was en toen werd er nog niet open over zulke dingen gepraat! Het morgenritueel hield ook het wegbrengen van ons nachtpotje in. Daarin goten we bij wat er al in was van de nacht" ( want je mocht je chambrette 's nachts niet verlaten) ook het waswater van elke morgen. Daar stonden we dan voor onze chambrette te wachten op het teken om in rij , potje in de hand :oops:naar een hokje te gaan waar een wc was! Op sommige momenten van de maand was ook dat een heel genante zaak. Ik heb al gezegd dat er weinig slaapprivacy was dus als iemand verdriet had of verkouden was of luidop droomde dan deelde iedereen in je emoties! Praten op de slaapzaal mocht niet, dus communiceerden we met briefjes die over de wand werden gegooid en éen enkele keer loerden we over de wand maar dan in de hoop dat je niet werd betrapt!! De eerste keer dat ik dat probeerde, kreeg ik bijna een hartstilstand. Ik was er in geslaagd om mijn hoofd boven de wand te steken en keek prompt in het gezicht van een non!!! Allé dat dacht ik, want ik lag sneller beneden dan de gedachte eraan!. Bleek het echter een levensgroot Mariabeeld te zijn dat op een verhoog boven de chambrettes uitstak!!!! Daarna hebben we er nog vaak om gelachen telkens wij voorbij dat beeld kwamen en een kruisteken maakten maar op dat eigenste moment voelde ik mijn hart kloppen in mijn keel! Nog zon vervelende situatie met die kamertjes was het afwerken van huiswerk of het voorbereiden van een examen!. We moesten elke dag tegen 8u45 in bed liggen en dan gingen de lichten uit. Als je dan nog niet klaar was met het studeren dan had je pech. Het was al een hele kunst om boeken of schriften onder je " schort" naar boven te smokkelen, laat staan om er dan in die enge ruimte iets zinnigs mee te doen!! Ik kan de uren niet tellen dat we onder de lakens met de hulp van een zaklamp gelezen of gestudeerd hebben.!! Af en toe moest je even boven water komen om naar adem happen en stoom af te laten( letterlijk) want het was onder die lakens niet alleen ongemakkelijk maar ook snikheet!! Het was pas in het vierde jaar dat ik een eigen kamertje kreeg maar dan ook in de echte zin van het woord!! Een luxe die iedereen je toen benijdde!! Over onze privacy moet ik nog even iets kwijt. Post mocht je versturen en ook ontvangen. Maar elke brief die je opstuurde moest je open afgeven en werd gelezen en gecensureerd. Kreeg je post( zelfs die van je thuis) dan was die brief ook al opengemaakt. !! Daar heb ik me altijd oneindig erg aan geërgerd!! Wilde je dan toch iets ongelezen buiten krijgen dan moest dat via een externe. Dat was éen van de redenen waarom vriendschap tussen een externe en een interne altijd argwanend werd bekeken!! ( wordt vervolgd)
Reacties op bericht (4)
09-04-2008
..
Wat ben ik blij dat mijn ouders arm waren en ons gewoon naar de meest dichtbijzijnde parochieschool stuurden. Ik heb eigenlijk nooit begrepen hoe of waarom ouders hun kinderen op internaat konden zetten.
Ook mijn zus heeft het gedaan. Vanaf de lagere school gingen haar zonen op internaat en dan nog in het buitenland, enkel de vakantieperiodes brachten ze thuis door. Maar dat was echt puur snobisme. Haar man had een hoge positie bij het leger en 'iedereen' deed het - zogezegd voor het goed van het kind! Mijn voeten Zjérard! Ik vraag me dan af waarom je kinderen neemt. Haar zonen zijn heel zelfstandig geworden, zo zelfstandig dat ze hen ook nu nog amper ziet, wat dan de keerzijde van de medaille is. Ik begrijp wel dat onze ouders kinderen 'kregen' en er niet altijd voor 'kozen', maar toch...het roept bij mij altijd een heel onbehaaglijk gevoel op.
Ik vind het wel uiterst boeiend om dit te lezen, het lijkt qua regime bijna op het weeshuis waar mijn schoonbroer zat in Ierland. Vreselijk! Dat zal tegenwoordig wel helemaal anders zijn, want ik lees dat er steeds meer kinderen op internaat gaan, waarschijnlijk omdat beide ouders 'moeten' werken. Ik ben de TV uitzending nog niet vergeten van nog niet zo lang geleden over kleuter internaten. Hoe bestaat het?!
Groetjes,
09-04-2008 om 20:42
geschreven door bojako
herkenbaar
ik was extern, maar onze school had ook een groot internaat en het ging daar precies hetzelfde aan toe als bij jullie; dortoirs met chambrettes waar dezelfde regels heersten,een réfectoire gescheiden van die van de externen. de nonnetjes moesten wij volgens de hiërarchie als ma soeur, ma mère of révérende mère aanspreken. het onderwijs werd in het nederlands gegeven, maar je moest zeer veel dingen met de franse benaming aanduiden, een greepje uit die korf : sous-sol, pensionnaires, petite- of grande révérance(buiging al naargelang de gelegenheid), accessit (een graad van verdienstelijkheid, ik geloof dat het ongeveer 70%van de punten bedroeg), retenu (ik heb veel woensdagnamiddagen mogen blijven),een devant was een befje met een wit kraagje, dat je in de V-uitsnijding van je pull (winteruniform) moest dragen en dat altijd te klein was en eruit kwam piepen. Er was ook een aparte benaming voor leerlingen die hun internaat gedeeltelijk betaalden door huishoudelijke taken uit te voeren, maar die naam ben ik vergeten. En zo waren er nog veel meer franse termen.Vriendschap tussen internen en externen werd idd ontmoedigd en met een scheef oog bekeken , niet alleen voor het mogelijk buitensmokkelen van brieven! Ons moeke heeft ooit op een oudercontact te horen gekregen dat ze mij en mijn (intern) vriendinnetje goed in 't oog moest houden, waarbij een mogelijk lesbische situatie werd gesuggereerd. Ik wist niet eens dat zoiets bestond!...Mensenlief, wat ben ik blij dat die tijd ver achter ons ligt; het zou bij de jongeren van nu niet meer pakken hé? Liefs,
09-04-2008 om 16:16
geschreven door paz
*
Ik krijg hier meteen een deja vu. Ik krijg er zelfs weer buikpijn van, enkel door het te lezen. Het enige verschil is dat er bij jou een gordijn aan je chambrette hing, bij mij was het een deur met een slot die elke avond op slot werd gedraaid, en tralies boven ons hoofd zodat we zeker niet over de rand konden komen. Voor de rest herken ik het ganse ritueel. Wij hadden wel de keuze of we dagelijks naar de mis gingen, of niet. Maar ik ging, anders moest je aardappelen schillen of kapotte lakens herstellen, en ik sliep liever nog wat voort in de mis, hahaha. Groetjes en tot de volgende......
09-04-2008 om 02:24
geschreven door huismusje/troubadoerke
..
Zeg me eens? Wat had jij misdaan om zo een zware straf te krijgen. Het enige wat daar nog ontbrak was..zweepslagen.
)
