|
Ik had gezworen nooit nog in een boot te stappen, het verleden heeft mij 2 keer bij de lurven gehad, dus geen derde keer! De eerste keer was de overtocht naar Engeland toen ik zo’n 20 was en ik was zo ziek als een hond. De tweede keer was in Florida 1998 toen we een tocht deden in een glass bottom boot .. Daar kon je niet ziek in worden werd me gezegd.. Tarara en nougabollen ,dees biebie hier hing meer met het hoofd over boord dan ze kon genieten van de schoonheid onder haar… Dus concludeerde ik dat mijn evenwichtsstelsel zich verzette tegen boottochten en ik nooit een goeie matroos zou worden.. Dat toekomstplan heb ik dan ook geschrapt .
Maar dochter lief en onze schoonzoon hebben daar een totaal andere mening over en nu hun boot eindelijk vaar-klaar is, vroegen ze ons zondag mee op een tochtje met de boot niet op de zee maar binnenvaart .. Ik heb hen gevraagd of ik de boot mocht onderkotsen want dat dit een voorwaarde was om op hun voorstel in te gaan… Dat bleek geen goed idee te zijn.
“Neem een reispilletje vooraf” kreeg ik als goede raad mee..alsof ik hier zomaar een hele apotheek in huis heb. Maar mijn nieuwsgierigheid om hun aanwinst Fistandantilus te zien ( what’s in a name?) overtrof mijn vrees om ziek te worden en dus waagde deze oma zich aan een tochtje. Opa die geniet van zoiets met volle teugen en stond vooraan naast de “ captain” de wind te trotseren… Hij opperde zelfs dat hij weer zin kreeg in waterskiën waar deze oma terug haar bedenkingen bij had want dat is van 1970 geleden dat hij dat nog deed ..al was hij er echt goed in…
Wat ik nooit gedacht had, is toch gebeurd.. ik heb genoten, ben niet ziek geweest en zie een tweede “vaartje” wel zitten.. Onze “ captain” trok wel af en toe het gas handle eens goed open tot groot jolijt van de kids , de opa’s en stiekem ook van mij… Tiens heb ik mijn roeping dan toch gemist?
  
|
)
