|
Ik geef het toe, ik ben niet altijd de meest verdraagzame mens. U fietst traag voor mijn neus en ik kan niet voorbij daar word ik redelijk nerveus van. U rijdt als een gek met uw auto voorbij en ik denk aan de kinderen die hiervan het slachtoffer kunnen worden: ik wens u een boete toe. U legt een cd van Will Tura op: daar heb ik zelfs geen woorden voor. Maar anderzijds moeten we toegeven dat dit allemaal maar kleine ergernissen zijn die zich niet uiten in agressief gedrag ten opzichte van anderen. In mijn auto of in mijn hoofd vloeken, daar heeft amper iemand last van, denk ik zo .Het is niet zo dat ik een boom op een hardrijder ga gooien (als ik dat al zou kunnen) of dat ik de trage fietser ga omver duwen. Over de cd van Will Tura zwijg ik even wijselijk, die tart de grenzen van mijn verdraagzaamheid.
Het is dan ook geweldig shockerend om op FB of andere sociale media berichten te zien van mensen die je normaal vredelievend en intelligent beschouwde. De praat die daar soms uitgekraamd wordt, is werkelijk hemeltergend.
Het is ronduit beangstigend dat de grenzen van de verdraagzaamheid steeds enger worden. Iedereen valt elkaar maar aan, op elke mogelijke manier en op zowat elk medium. Zelfs een president ( Trump) kan het niet laten om daar dreigend en agressief uit de hoek te komen. Het is allemaal nog te begrijpen als er humor mee gepaard gaat, maar in vele gevallen is de humor weg en wordt het griezelig.
Ook de verklikmaatschappij is niet ver weg meer en een mens zou bang worden om zijn mening te geven (al lijken velen daar niet echt last van te hebben). Wie nu een vriend is, kan snel een vijand worden. Men kan niks meer verdragen van elkaar, de ander moet kapot, het maakt soms niet uit op welke wijze. Iedereen vindt het maar nodig om het te zeggen, in geuren en kleuren.
Ligt dat nu aan het feit dat we op deze aardbol met zovelen bijna letterlijk op elkaar zitten of aan het feit dat we in een maatschappij leven waarin geld en bezit het belangrijkste goed is en iedereen die dat belemmert er maar aan moet? Of speelt het feit dat zovelen niet meer content en blij zijn een rol ? Moeten we de oorzaak zoeken bij het feit dat we met zijn allen alles moeten en amper nog wat mogen, zelfs van onszelf? Misschien ligt het aan het feit dat er steeds een schuldige moet aangewezen worden! Het zoeken naar een schuldige lijkt trouwens de hoofdbekommernis geworden van mensen die zich willen laten horen. Of het nu de crisis is, de vergrijzing, de politiek of god weet wat, ik vind dat een kwalijke zaak. Het zoeken van een schuldige voor dergelijke allesomvattende problemen is tijdrovend en leidt zelden tot oplossingen. Ze hebben dat ook al eens geprobeerd in de jaren '30 en vele keren daarvoor. Het smaakt alleen maar wrang achteraf voor iedereen.
Gelukkig zijn er op die sociale media ook nog filmpjes met baby's die huilen als hun moeder zingt of vertederende puppy's die ons met hondenoogjes aankijken . Dat maakt veel weer goed. Tjah.
|
)
.
.
