|
Ik heb zo van die momenten -en vraag me niet waarom of waardoor - dat ik opeens bij een gedachte blijf hangen zoals vandaag bij “ tijd”……
Als kind gaat de tijd zo traag en tel je elk jaar gretig bij het andere want je kijkt uit naar dat moment dat je op je eigen benen staat en je eigen weg kan kiezen en je leven zelf mag uitstippelen.
Dan komt de tijd dat je niet meer telt want je ben danig opgeslorpt door je kinderen, je job, het sparen voor een eigen stekje … tijd lijkt iets voor later als je “tijd” zal hebben… Tot je jezelf betrapt dat je niet meer optelt maar aan het aftellen bent en de vraag stelt waar is het optellen gestopt en het aftellen begonnen?
Nu zit ik in de periode van het aftellen en besef ik maar al te goed dat mijn teller aan het uitbollen is, mijn tijdskrediet elke dag krimpt.. misschien krijg ik nog 10 of 20 j ( denk ik als optimist) maar het kan ook veel minder zijn. Beangstigt mij die gedachte? Het is met een dubbel gevoel dat ik hierbij stilsta..
Toen ik 3O was of jonger probeerde ik me voor te stellen hoe ik eruit zou zien als ik oud werd. Nu is het zover en dat valt nog goed mee, behalve dat mijn karkas aan het verkruimelen is en er stilaan kwaaltjes mee gemoeid zijn. Er zijn zaken die ik nog allemaal kan doen en andere die ik niet meer zo vlot kan. Ik durf nog te plannen en durf ook nog even te dromen als het over de kleinkinderen gaat! Als je je kinderen en kleinkinderen het beste van jezelf geeft, heb je het toch heel goed gedaan, denk ik dan maar wat zou ik hen graag als volwassenen hun weg zien vinden.
Ach, soms zeg ik al lachend .. ik ben geen 3x7 meer, dit is eerder veranderd in 7x10 en meer. Wat als mijn teller opeens stilvalt?
Maar eerlijk: het merendeel van de tijd hou ik me daar niet mee bezig. Ik neem de momenten zoals ze komen. Zoals ik in het begin van dit logje zei….Ik heb zo van die momenten. Misschien dat het uitbollen van 2016 er voor iets tussen zit?
|
)
.
.
