|
Deze week een confronterende belevenis gehad en dan komt de volgende bedenking...
Natuurlijk, we weten het allemaal: de tijd gaat sneller dan je denkt. Voor je het weet ben je in de winter van je leven. Maar toch laten we het leven vaak gewoon maar aan ons voorbij glijden, staan we er meestal niet bij stil dat het ook zomaar afgelopen kan zijn. En eigenlijk is dat zonde.
Waarom durven velen niet echt te genieten van het leven en laten alles gewoon sudderend voorbij kabbelen?
Heel simpel: omdat het mens-eigen is om niet geconfronteerd te willen worden met onze eigen sterfelijkheid, met de wetenschap dat het toch echt een keer ophoudt. Ergens is dat ook wel goed, want stel je voor dat we altijd maar bang zouden zijn voor ons eigen levenseinde, of dat van onze dierbaren. Dan kun je niet meer normaal functioneren, raak je verlamd door angst.
Zouden we eigenlijk beter stil kunnen staan bij onze kwetsbaarheid en het feit dat ons leven eindig is?
Nee, want dan zou je wel een heel depressief leven leiden.
Maar er af aen toe bij stilstaan kan geen kwaad. In plaats van de dood te vermijden, kunnen we hem beter zien als een hulpmiddel om ons heel bewust te zijn van het leven.
Je af en toe realiseren dat het in principe ieder moment afgelopen kan zijn, maakt je meer bewust van de waarde van wat je hebt en stimuleert je om te gaan halen wat je nog zou willen hebben. Alhoewel het leven uiteindelijk bepaalt wanneer jouw persoonlijke doek valt, speel je toch voor een groot deel zelf de hoofdrol. En het zou zonde zijn om die plek op het podium niet in te nemen.
Je knippert één keer met je ogen en je zit in het bejaardentehuis achter de geraniums, je bent even op een verkeerde oplek op het verkeerde moment en je draad wordt doorgeknipt.. daarom lieve mensen
Pluk jouw dag. Carpe diem.
|
)
