|
Het gebeurt maar zelden dat ik de bus, tram of trein neem. Normaal brengt mijn autootje me wel waar ik wil zijn. Maar de stad mijd ik liever niet alleen omwille van het verkeer maar zeker ook omdat je er zo moeilijk je wagen kwijt kan!
Onlangs nam ik nog eens de bus. Een halte voor tijd ga ik alvast naar de achterkant van de bus, klaar om uit te stappen. Plots neemt de bus een bocht en ik raak een beetje uit mijn evenwicht. Voor mij zit een man die mij vriendelijk aankijkt terwijl ik even wankel. Net op dat moment reikt hij mij de hand. Hé, dacht ik, van waar ken ik dat gezicht? Spontaan neem ik de uitgestrekte hand aan. Dan wordt me duidelijk, uit de reactie van die man, dat we mekaar helemaal niet kenden. Zijn uitgestoken hand was er niet een van vriendschappelijke begroeting, wel van spontane hulp aan een onbekende waarvan hij dacht dat die zou kunnen vallen.
Ik voelde me heel klein, dankbaar en eigenlijk ontroerd, zijn hart stak in die hand, een normale fijne reactie die we de dag van vandaag nog te weinig zien!
|
)
