Niet verschieten dat ik het eens over een andere boeg gooi! Voor ik weer een cijfertje bijzet op mijn levenslijn wil ik even slijmen tegen die corpus van mij!
Dag Lief Lijf, we kennen mekaar al lang ,74 Jaar en 11 maanden om precies te zijn. Maar ’t is de eerste keer dat ik je een brief schrijf.
Ik heb je leren kennen als iets vanzelfsprekends. Je bent er immers altijd al geweest. Ik kan mijn leven niet voorstellen zonder jou. Waar ik ben, ben jij en omgekeerd. Je hebt me naar veel plekken gebracht eerst gedragen door anderen maar al snel wilde ik het zelf uitzoeken. Je hebt me dingen geleerd met vallen en opstaan, eerst op handen en knieën , later voetje voor voetje, soms hollend, huppelend of struikelend of op m’n tanden bijtend of met kriebels in m’n buik of met mijn hoofd in de wolken , met knikkende knieën en rillingen over m’n rug. Daarvoor heb ik je nooit bedankt . Nu accepteer ik je (wat meer). Hoewel.’t Is soms toch lastig want een paar onderdelen vertonen slijtage verschijnselen . Tot nu toe ging het allemaal van een leien dakje of toch zo goed als. (Bedankt voor de selectieve herinneringen) .
Telkens na een paar drukke weken ,moet ik me neerleggen bij het feit dat ik geen 3x7 meer ben ,dat kwistig omgaan met mijn krachten gestraft wordt, dat feesten ok is als ik daarna maar de tijd neem om terug de "oude" te zijn.
Misschien heb ik je niet altijd genoeg gerespecteerd, je niet altijd gegeven wat je nodig had rust, slaap en vitamines. Ik heb je af en toe volgestouwd met suiker, vette rommel en niet altijd geluisterd wanneer je ziek was. Maar ik ga m’n leven beteren.( het mag wel na 74 j!!) Ik zal rekening met je houden, je horen wanneer je roept, je op een fiets zetten als het kan, je voldoende zuurstof geven door veel te wandelen, bewegen als je het toelaat en rusten als je het nodig hebt. Ik wil je nog een hele tijd meenemen op mijn tocht ....
|