Sneeuw maakt de natuur zo mooi. Komt daarboven nog eens de strenge vorst, dan sta je vol bewondering te staren naar die serene landschappen. Het lijkt wel of de wereld onder die winterse pracht even tot rust komt. Gisteren op weg naar de blogvrienden, staarde ik gefascineerd naar de muur van witte bomen die als een verfijnd kantwerk de autoweg afzoomden. Ik geraakte er maar niet op uitgekeken. In mijn fantasie kreeg elke boom een andere gedaante en toverde ik, zoals ik als kind vaak deed, het stijf bevroren landschap tot levende figuren. Voor ik vertrok , had ik nog even op de gazon rondgelopen daar waar de sneeuw nog maagdelijk wit lag te schitteren. Bij elke stap kraakte de sneeuw onder mijn zolen en liet een afdruk na waarbij je telkens een ander verhaal kon bedenken .. Ik word daar lyrisch van . Dat niet iedereen die mening deelt, daar kan ik begrip voor opbrengen.
Als je elke dag die bijna Siberische koude moet trotseren om erin te werken, dan sta je er wellicht wel anders tegenover..of koude, nare winterse herinneringen zullen je adem niet laten stokken bij die sprookjesachtige pracht. Het was in ieder geval een mooie intro voor een even mooie en gezellige namiddag. Spijtig dat twee trouwe blogvrienden er niet bij waren om te genieten van de gezellige babbel ( bijna moeten we nummertjes trekken om aan het woord te komen!).
Gewoon even samen zijn bij een natje en een droogje meer is het niet maar toch het is zoveel meer.. het is hartverwarmend! Het was mijn eerste solotrip naar de bijeenkomst maar ik ben weer eens met mijn gatteke in de boter gevallen. Het ventje heeft mijn gevoerd en onze schat van een Ludovikus en zijn vrouwtje hebben mij afgezet aan een bushalte die al stukken dichter bij thuis lag .Het was even wachten op de bus en intussen stampte ik met mijn voetekes op de grond om ze warm te houden. Mijn armen sloeg ik als vleugels om mijn lijf alsof ik de hele wereld wilde omarmen of boven het winterlandschap wou vliegen. Laat ze maar kijken...ik keerde naar huis met een goed gevoel!
Even een paar prachtige winterbeelden om de sfeer op te snuiven .. hoewel ..kijk eens naar buiten en het is nog 1000 maal schoner!
De dooi betekent het einde van het wonder van bevroren waterdamp op twijgjes en ramen, toch bracht het vele kinder- en grote mensenharten samen, ze gingen op stap in de witte natuur op de slee, hopelijk brengt de overgang geen te glibberige toestanden op de wegen met zich mee. <== Klik op mijn neus om te lezen of te schrijven in mijn gedichtenbundel. Ook in boekvorm met de titel EVEN TUSSENDOOR onder het ISBN-nummer 978-90-79033-13-3. Meer informatie hierover kan U lezen in de lichtkrant op mijn blog.
Steun je graag een goed doel? Geef dan eens een dichtbundel cadeau !!! Mail me via mijn blog voor meer info. ==>
11-01-2009 om 17:35
geschreven door Herman Coppens
prachtige winterbeelden en heel mooi als je door het raam kijkt hé natoken, maar...
geef mij toch maar de zomer met heel veel zon...
Een stralende zonnige zondag wens ik je toe, hopelijk gaat het dooien en krijgen we toch wat warmer weer, knufffsss Marina
11-01-2009 om 13:35
geschreven door marina
10-01-2009
..
Dat zei ik vanmorgen tegen Nest ook nog met het uitzicht op boekenbergpark:toch prachtig he Nestje!Maar hij word er niet echt lyrisch van ,ikke wel,levert echt prachtige beelden op he Natoken,enne...ik heb ook genoten van onze bijeenkomst zenne,dikke kus voor jou!
10-01-2009 om 14:02
geschreven door hotlips
...
Wat fijn dat je weer zo heerlijk genoten hebt van die bijeenkomst met blogvrienden. Heerlijk toch zeker om elkaar af en toe in levende lijve te ontmoeten. En ja, ook jouw foto's zijn prachtig. En vandaag weer zo'n lekker zonnetje erbij! Alleen een beetje uitkijken dat je niet uitglijdt bij het lopen, maar verder is het heerlijk buiten. Althans dat ik mijn bescheiden mening.
10-01-2009 om 13:38
geschreven door thea
Zo hoog in de winter de sneeuw, zo hoog in de zomer het gras......
Een aangenaam weekend toegewenst vanwege Amor Fati !
We moeten bereid zijn om het leven wat we voor onszelf hadden gepland, los te laten om het leven te kunnen leiden wat op ons ligt te wachten
Je bent bang om controle kwijt te raken waar het enige wat je werkelijk kwijt raakt, angst is
)
