Vandaag zag ik langs de weg een keurig , mooi gesnoeide boom die een voortuin sierde en spontaan vroeg ik me af:
“ Moest ik een boom zijn, hoe zou ik me daar bij voelen?”.
Als wij “ mensen” er mooi willen uitzien en als een “ afgelikte talloor” door het leven willen gaan dan is het onze keuze. Willen we er bij lopen als een verlepte bloem of bohemer dan moet dat ook kunnen, maar de natuur heeft meestal geen keuze! Eenmaal de mens de snoeischaar of de machines erin zet dan kan die natuur enkel ondergaan.
Ik weet hoe ik reageer als mijn vrijheid of eigen keuze onderdrukt wordt en dan denk ik aan wat die boom misschien voelt …..
Zegt hij : “ Mijn leven was zo mooi. Ik had mijn bladeren en takken nog waar de vogels op kwamen zitten. Mijn stam groeide vol verwachting naar de wolken toe. Met mijn wulpse zijtakken kon ik de wereld omarmen . Soms speelde de wind door mijn wilde kruin, ik was vrij en genoot! Ik heb vele stormen meegemaakt en overleefd. Ik sta wat schuin, maar dat geeft niet. Kwetsuren maakten dat ik een eigen gezicht kreeg, een eigen tekening. Sommige kwetsuren zijn niet direct meer te zien, maar zijn niet altijd helemaal genezen. Dat is ook zo met mensen. Wonden en kwetsuren horen nu eenmaal bij het leven van bomen. Maar toen kwam de mens en vond me te wispelturig, wanordelijk en hij snoeide mijn takken en stak me in een strak pak. “Hoe mooi “, zei hij maar heeft me tot op vandaag nog nooit gevraagd hoe ik mij hierbij voel!
Of zegt hij: “ Door mijn snelle groei had ik uiteindelijk een eigen vorm aangenomen en zag er wat eigenaardig uit met mijn weelderige bos. Sommige mensen vonden dat ik niet op een 'normale' boom leek en gingen mij achteloos voorbij . Ze vonden mij scheef en lelijk! Eindelijk ben ik van die ballast verlost, mijn lange wulpse en scheve takken kunnen geen verwondingen meer oplopen of door de wind afgebroken worden of beschadigd. Ik heb het niet meer superkoud in de winter want ik vorm nu een strak compact geheel. Niemand gaat mij nog klakkeloos voorbij. Nu blijven ze staan en bewonderen mijn snit .”
Zo is het ook een beetje met het leven van elke mens die “balanst “ tussen vrijheid en een eigen weg gaan of strak tussen de lijntjes lopen en een stuk eigenheid verliezen….Het evenwicht vinden tussen de twee dat is een levenswerk!
Euh…. Ik had eigenlijk alleen maar een keurig gesnoeide boom gezien deze morgen ……
|