Ik geloof je wanneer je zegt dat het deugd gedaan heeft om zo wat samen te zijn en te genieten van de omgeving en een wandeling te doen, ook al was dit met het verkeerde schoeisel aan je voeten. Maar ja, jullie hielpen toch mekaar en juist daar gaat het om, samen iets doen en samen genieten, weer samen naar huis gaan. Hier is dat "ons samen" niet echt meer zo, en dat mis ik nu meer dan anders wanneer er iets anders scheelt, nu weet ik dat het definitief is en eer geen weg terug meer is en geen beterschap zit aan te komen.
Door alle andere dingen in de voorbije jaren, kanker, depressie, Alzheimer, we hebben er tegen gevochten en de meeste ook overwonnen, alleen dat laatste item kan je jammer genoeg niet overwinnen, je moet het ondergaan en er het beste proberen van te maken. Net die ziekte heeft ons gezin uiteen gehaald, niet de dochters, kinderen en kleinkinderen maar wel ons beiden. Alzheimer is een valkuil waar je nooit meer uit geraakt, en ik denk dan ook vaak terug aan al die mooie dagen die we toch ook samen hebben beleefd . . . maar ze zijn toch wat van hun glans verloren. Nu zien we uit naar de geboorte volgend jaar en hopen dat ook dit kindje gespaard mag blijven van die lelijke ziektes die er toch momenteel heersen, op hoop van zegen zien we uit naar de lente !
Nog een fijne dag Nancy !
27-10-2021 om 11:23
geschreven door Chris
|