Ik las bij Loewiesa dat ze na het overlijden van haar ma de linnenkast van haar dierbare aan het inspecteren was en spontaan kwam ik terug bij het overlijden van ons ma nov 2008. Al zo lang, denken jullie misschien, maar voor mij helemaal niet omdat het definitieve afscheid er nog steeds niet is. Naast alle emoties die bij het ontvallen van een dierbare naar boven komen, moet men zich ook nog eens bezig houden met aardse zaken zoals het opruimen van het huis.
Ik vermoed dat dit soort ontruimingen emotioneel zijn en een zeer zware fysieke druk en psychische stress kunnen veroorzaken, je hoofd staat er niet naar, maar het huis moet leeg. Bij het leegmaken van een huis bots je op massa's herinneringen. Alles wat voor de dierbare waardevol was, komt je helder voor de geest, wat zij bewaarde omdat zij er belang aan hechtte, de foto's, reisherinneringen, je kan je niet voorstellen wat een moeder allemaal bewaart voor het geval zij het kan recycleren of omvormen .Een huis en zijn inboedel herinneren aan het warme nest. Dat achterlaten is geen sinecure. Door omstandigheden heb ik niet kunnen ervaren wat het betekent afscheid nemen van dat warme nest en daardoor ook geen afscheid kunnen nemen van ma's linnenkast, haar meubelen en alles wat er in haar huis leefde en jaren zo eigen was aan haar en ik vermoed dat ik juist daardoor een stap gemist heb in het verwerken van het afscheidsproces. Verwerken is niet hetzelfde als vergeten, het is leren leven met het verlies. Loewiesa bracht mij door haar logje weer in het zo vertrouwde ouderlijke huis en ik dacht aan elk kleinood dat ik nog éénmaal had willen koesteren . Ik voelde bijna het fysische gemis van de aanraking van ma's kleren en de geur en warmte die ze uitstraalden en die ik nog zo graag eens had ervaren. Ik had die jas die ze zo mooi vond nog eens over mijn schouders willen hangen en de geur opsnuiven die bij ma hoorde. Eigenlijk was het de parfum die ma gebruikte, maar voor mij is dat hetzelfde want net zoals ik hield mijn mama zich aan één parfum. Ik had het hout van haar bed nog eens willen strelen en het donsdeken nog eens willen rechttrekken. Ik had nog even willen wegschommelen in haar vertrouwde schommelstoel. Ik had die oude waterketel nog een laatste keer willen horen fluiten, de mechanische klok nog éénmaal willen juistzetten. Ik had die sakkerse knop van haar afstandsbediening nog eens willen tarten zoals die zelf zo vaak met ons ma deed omdat ze bijna geen kracht meer had in haar vingers. Ik had die oude familiefoto's nog eens willen bekijken en daarbij wegdromen en terugdenken aan de verhalen die ze errond wist te vertellen. Ik had nog een laatste kopje koffie willen drinken nadat ik het gepruttel van het oude koffiezetapparaat nog eens in mij had opgenomen en op mijn vertrouwde plaats ma in gedachten willen zien zitten bij het raam en terug de stilte willen voelen die er in zo'n intiem moment tussen ons kon hangen. Ik had die oude trapdeur nog eens willen horen piepen en de kreunende trappen nog éénmaal willen opgaan. Dan had ik de ramen boven geopend en de heerlijke landelijke lucht nog eens gulzig opgesnoven terwijl ik ma in gedachten zag wijzen naar het huis dat er in de verte bijgekomen was of naar haar tuin die in bloei stond. Dan had ik nog een laatste keer haar bedtapijtjes uitgeschud en precies op de juiste plek teruggelegd. Ik had nog eens willen lachen bij de voorraad nieuwe handdoeken en washandjes die ze nog steeds bewaarde voor later ( ze was 88!), het venstertje van haar mazoutkachel nog eens willen reinigen omdat ze dat zelf niet meer kon. Ik had in de veranda de bloemen nog een laatste keer willen water geven omdat ze naar het einde toe te vaak vergat om dat te doen. Ik had haar koperen vazen nog éénmaal willen opboenen zoals vanouds of haar glasservies willen opblinken, de steile trap naar de kelder nog eens willen afdalen om dan te glimlachen bij de voorraad die ze daar bewaarde alsof er elke dag een oorlog kon uitbreken!! Ik heb geen woorden genoeg om te beschrijven wat ik nog had willen doen en hoeveel ik gemist heb door al die kleinigheden niet te kunnen doen omdat er nu enkel nog een leeg huis overblijft waaruit elk leven en gevoel en verbondenheid verdwenen is. Misschien - nee ik weet het zeker - is afscheid nemen van alle onbeduidende dingen die zo verbonden zijn met die dierbare heel lastig maar toch.. als je de kans heb, neem er je tijd voor, koester elk stukje als een pareltje. Laat het nog even door je handen gaan, laat de tranen vloeien bij elke herinnering die wordt opgeroepen of glimlach bij elke leuke anekdote dat het oproept, gooi het niet zomaar weg, ik wilde dat ik het had kunnen doen maar dat werd mij ontnomen en het doet nog elke dag pijn........!!
Reacties op bericht (10)
22-01-2010
kan je heel goed begrijpen dat je nog een heleboel dingen had gewild Natoken.... nu blijft het bij herinneringen.....en gelukkig kan je die koesteren en niemand kan je die Ooit afnemen....Niemand !!!
Een aangename nacht toegewenst vanwege Amor Fati !
"Je denkt wat je voelt, en je voelt wat je denkt!"
"Jaloers zijn op een vriend bewijst dat je niet echt zijn vriend bent
22-01-2010 om 22:05
geschreven door Amor Fati
Bron van tranen
verdriet en smart trekken zich van de bron nooit een barst aan
zelfs gedeelde pijn met veel geween
draagt ieder mens uiteindelijk alleen
zeeën van troostende zinnen maken 't voorbije niet ongedaan
Warme groetjes, Uilenspiegel
22-01-2010 om 21:58
geschreven door Uilenspiegel
..
Ik begrijp echt dat je dat afscheid mist Natoken, zelfs al zijn het materiële zaken. Mijn moeder is in 2002 gestorven en twee keer per jaar kuis ik mijn kleerkast uit. Dit jaar dacht ik weer eens dat ik haar laatst gedragen peignoir en het pakje dat ze op mijn trouw droeg, in de zak kon steken, maar ik kon het nog steeds niet. Er zijn bepaalde zaken waar ik, na zoveel jaar, nog steeds geen afscheid van kan nemen, gewoon omdat ze van haar zijn. Spijtig dat jij die herinneringen niet hebt. Heel warme knuffel.
22-01-2010 om 14:41
geschreven door bojako
tranen
tranen en verdriet ....en geen echt afscheid kunnen nemen ....lastig ...maar als je zo in gedachten alles hebt gedaan , zoals nu natoken , is dat een stap in de goede richting , al gaat het nooit over , dat weet ik !
22-01-2010 om 10:34
geschreven door ani
hi
Door alle emoties nog mijn dinkske vergeten!!!
22-01-2010 om 07:08
geschreven door Loewiesa
Dag Natoken
Bij mij is het nog vers. Gisteren heb ik foto's gekeken, van haar, mijn dochter, mijn kleindochter, en ik. generaties op een foto, in juni had ze voor de 2e keer overgrootmoeder geworden. ( en ik dus weer oma) ssssst he, het is nog een geheimpje. Want het leven gaat verder!!! Dus zij ook! Dikke echt gemeende knuffel van mij Loewiesa
22-01-2010 om 07:05
geschreven door Loewiesa
Piepelou
met wat dat hier is bedoel ik weer eens telephatie !!!
22-01-2010 om 06:58
geschreven door Jeske
Goedenmorgen deze vrijdagmorgen blogmaatje
wat dat hier is weet ik niet Natoken ,maar ik heb gisteren net anders om mee gemaakt ...ik ben naar de begrafenis geweest van men kozijntje die maandag plots overleden is ,die ging al een hele tijd de nacht door brengen bij mijn enige tante(89j wordt 90) nog.. om dat die niet goed meer te been is ...kunt u nagaan hoe men tant 'ke zich voelde ...
)
a> 
