|
Ik draag een horloge van wel 50 jaar oud. VIJFTIG jaar! In 1964 van mijn vader gekregen. En ik kan er iedere dag nog het uur op lezen. Wel moet ik het om de 3 of 4 uren opnieuw opwinden. En als de jeugd mij ziet draaien aan het piepkleine knopje weten ze niet wat ik bezig ben, of waarvoor het dient. Ach, ze weten veel niet van vroeger...
Cafébazin Bertie kreeg het kleinood om mijn pols in de gaten en was meteen geïnteresseerd. Ze vond het mooier dan vele moderne horloges.
Ik stelde een ruil voor. Zij zou mijn horloge krijgen in ruil voor haar hele café PLUS zij zou er moeten blijven werken voor mij. En dan mag ze nog blij zijn dat ze er mag blijven wonen!... Toch een redelijke ruil? Niet? Maar ze hapte niet...
Heel vlug wist ze welke emotionele waarde ik hechtte aan mijn klein horlogetje dat een halve eeuw getrotseerd heeft. Ik draag er een kettinkje bij zodat ik het zeker nooit kan verliezen...
|
