Gobikamelen in wintervacht : niet echt aaibare knuffeldieren maar hun wol is wel topmateriaal.
In de winter van 2002 hebben LM en ik onszelf een Gobi dekbed cadeau gedaan. Zo’n dekbed is gevuld met Gobiwol van de langharige Gobikamelen uit de Gobiwoestijn in Mongobië Mongolië, vlak onder Siberië. Die dieren verdragen in de winter temperaturen tot -40°C. In de zomer hebben ze hun winterwol niet nodig. Daar maken de mensen van Mongolië dan nuttige dingen mee zoals dekbedden voor koukleumen over de hele wereld en in Ekeren.
Het dekbed is een lap van 2m60 breed. Groot genoeg om met twee de nacht onder door te brengen. Toen we het pas hadden wou ik weten of het waar was, dat van die wol. LM was wakker en stond op, en ik bleef liggen want ik wou die Gobi uitproberen. Het was hier geen -40° natuurlijk, maar ik wou toch dat hij de terrasdeur open zette. Wijd open. Ik zou blijven liggen onder de Gobi om te testen wat en hoe, want het sneeuwde. Dat leek me koud genoeg. Ik nam een boek, draaide me op mijn buik en trok de Gobi over mijn hoofd. LM verliet de kamer en had hoorbaar bedenkingen bij mijn test.
Het werd stil. Het werd kouder in de kamer. Dat voelde ik aan mijn neus. Ik trok de Gobi nog wat verder over mijn hoofd, tot hij afhing als een capuchon. Mijn neus bleef fris, maar werd niet koud. Verder bleef ik gewoon warm. Tenen, vingers, oren, alles oké onder de Gobi-tent.
Het was zo stil dat ik af en toe eens keek of het nog sneeuwde. Jawel, in alle stilte sneeuwde het feestelijk verder. Veel. En na een tijdje rook ik het. De geur van sneeuw. Heel fijn, heel subtiel, maar wel aanwezig. Ik stopte met lezen want die geur was een openbaring. Ik schoof het boek opzij en legde mijn hoofd op het kussen. Zo'n frêle geur, daar moet men van genieten wanneer die zich aandient. En ik viel weer in slaap van pure gelukzaligheid.
De prozaïsche ziel vroeg achteraf of het rook als water, want sneeuw is toch maar wat bevroren water? Neje! Vallende sneeuw ruikt als vallende sneeuw.
-----
Met Oudejaar lag er 's avonds een doosje naast mijn bord, L'Eau d'Issey van Miyake, een heel subtiel parfum. Mijn hart smolt. Het is niet de geur van vallende sneeuw, maar het is de beste benadering die een neus kan bedenken.
Veel later las ik de ontstaansgeschiedenis van dat parfum. Iets met calone, watermeloenen. Dat heb ik hem niet verteld. Als watermeloenen uit de lucht zouden vallen dan is dat geen milde witte bui maar een rood bombardement. Dat beeld klopte niet met al het voorgaande.
Gisterenvoormiddag zaten LM en ik hier in het bureautje te palaveren en in de verte, in de straat die we vroeger niet konden zien omdat er ooit bomen stonden, zag ik de Sint lopen. Met achter hem Zwarte Piet. Nog een echte ZwP.
- Kijk! de Sint! riep ik. Toen LM zich omdraaide om uit het raam te kijken waren de heilige man en zijn assistent uit het zicht verdwenen. LM vindt het kind in mij nog af en toe charmant, maar niet zomaar tijdens zijn monoloog over zijn treurnis omdat in de Formule 1 zijn favoriet gestopt is als piloot.
- En toch liepen ze daar! Kijk! Nu weer!
De Sint was blijkbaar iets in de auto vergeten en samen met Piet stonden ze daar iets aan te doen.
- Blijf kijken! dwong ik LM.
Want een favoriet in de autokoers of niet, dit hier ging over de goedheilige man Nicolaas. En die is van een gans Andere Orde.
ZwP nam uit de auto wat nog nodig was en de Sint volgde hem weer naar het adres van zojuist. Toen ik hem van hier uit tussen twee geparkeerde wagens zag langslopen zag ik weer die flits van wit-en-rood in het lang. Dat liegt toch niet? En dan die mijter. Eerlijk gezegd, 'k denk dat LM een beetje sjaloes is dat ik als eerste de Sint gezien heb en niet hij.
iemand heeft nog géén Canvas-profiel aangemaakt? Wat een ellende! Toen ik het las verslikte ik mij van puur ongeloof.
Sinds januari vorig jaar vraagt de VRT om een profiel aanmaken. Waarschijnlijk moeten onze profielen dienen voor hun statistieken, 't is dus een formaliteit, ze vragen geen familiegeheimen of pincodes. Enkel het geboortejaar en de postcode, de gebruikelijke rimram dus. Waarschijnlijk heeft het iets te maken met de regio en de leeftijdsgroepen van de kijkers. Dat willen ze in kaart brengen. Meer is het niet.
Bij een eerste bezoek meldt men zich als "nieuwe gebruiker". Vanaf dan, en alle volgende keren, volstaat het de link naar het Winteruur-gesprek aan te klikken. Heel die procedure ben ik toen vlot doorgekomen en ik heb ze nog eens getest op LM. Zoals ik heeft LM dat inschrijven toen overleefd en zonder letsels doorlopen.
Vervolgens stuurt de VRT u een mail met daarin een linkje om uw profiel te activeren. Linkje aanklikken. Klaar, uw profiel is actief. Vanaf nu werkt op het blog de link naar het Winteruur-gesprek vanzelf, gewoon aanklikken. Probeer maar : https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/4/winteruur-s4a17/ ~ 09min50 Voor ondertiteling rechts onderaan het schermpje de =-knop aanklikken.
Buiten Winteruur op Canvas biedt uw nieuw verworven profiel toegang tot veel andere VRT-programma’s, namelijk de programma's die ge niet kunnen kijken hebt omdat bvb een huisgenoot de afstandsbediening gegijzeld hield & houdt. Waaruit volgt : laat-u-niet-beknotten, maak dat profiel aan.
Ivm Wim Helsen : hij haalt graag clownerijen uit, maar als interviewer is hij integer.
Die man heeft een enerzijds en een anderzijds of meer zijden, hij is veelzijdig. Dit is het vierde seizoen dat ik bekijk en documenteer en Helsen manipuleert de studiogast niet. Laat u aub niets wijsmaken. En of hij 'theatraal' is? We zijn al een tijdje meerderjarig hé? Wel, als meerderjarig zelfstandig denkend persoon kijkt & oordeelt men zélf. En nu kan dat, dank zij uw profieltje én het kan op een tijdstip dat het u schikt. Het VRT-profiel en de computer ontvoogden ons van de afstandsbediening.
Eerlijk gezegd had ik nooit gedacht dat ik bovenstaande lijnen zou schrijven.
de rest van mijn pleidooi
Soms denk ik dat Helsen ergens een schuifschakelaar heeft zitten waarmee hij naar zijn zevenjarige ik glijdt en dan moeiteloos weer terug komt. Een beetje kinderlijk, een beetje 'onnozel'. Misschien is het een pose, maar dan is ze heel goed gebracht want hij komt me als oprecht over. Candeur, is het woord dat me te binnen schiet wanneer ik hem onwennig zie worden.
Winteruur vind ik een heel geschikt programma. Over woorden en tekst in kleine hapjes om te proeven van een stroming of een oeuvre. Helemaal mijn meug, die kleine hapjes. Het oeuvre van een kunstschilder bekijkt men ook per werk, per stuk. Eén hapje per keer.
randinformatie
Wanneer ik met de teksten van de studiogasten bezig ben, raak ikzelf de tover kwijt. Een paar keren de gebrachte tekst herlezen, het origineel ergens zien te vinden, want de versie die Canvas geeft is soms niet volledig, randinformatie erbij halen, opzoeken of die klopt (de jaartallen & de namen soms!), kopiëren, plakken, de opmaak op 't blog in het oog houden, het geheel nakijken … Het filmpje een tweede keer bekijken (een verplichte dubbel, voor mezelf). Hopen dat ergens een kernzin uitspringt als Canvas die niet geeft in de inleiding. Eventueel een derde keer kijken. Gaandeweg wordt de aflevering triviaal. Het wordt banaal materiaal, zo ’s morgens vroeg in wintertijd. Het gedoe wordt puur redactioneel werk, maken dat ik het verzonden krijg en klaar. Als ik nu eens enkel de Canvas-link inzond, zou dat niet gemakkelijker zijn?
En dan plots zie ik het weer: ik serveer graag te lezen. Dat beetje afwerking moet erbij : een blaadje illustratie, een paar snippers informatie, een schijfje documentatie. Leeshapjes! Natuurlijk! Natúúrlijk is al dat nachtelijk gedoe geen verloren moeite.
maar nog altijd geen profiel aangemaakt?
De 75 afleveringen van vorig winterseizoen zijn dus ergens wél verloren moeite geweest omdat … omdat de huisgenoot wegzapt bij het gezicht van Wim Helsen en bij voorbaat voorbijgaat aan het stuk tekst, aan de mogelijke inhoud van het programma.
En zo ook voor de 18 afleveringen van dit seizoen? Als meerderjarig en zelfstandig denkend persoon kijkt & oordeelt men zélf. Waarom u laten beknotten? Kom, maak nu dat profiel maar aan.
een spiegel tegen het alleen zijn -van zijn blog geplukt-
een spiegel in de kamer waar iedereen in kijkt je ziet je evenbeeld je voelt je dan eenzamer het is of het dan lijkt dat je je niet verveelt
big ietie 16/11/2016
Wow! Dat is een heel rake schets. Mijn hoed af.
" je ziet je evenbeeld je voelt je dan eenzamer het is of het dan lijkt dat je je niet verveelt "
Dat deed me denken aan De Spiegel (1989) van Carmiggelt. Dat stukje gaat ongeveer over hetzelfde – een spiegel tegen de eenzaamheid, of tegen het alleen zijn, een spiegel om daarin een beetje beweging te zien, al is het de eigen beweging. Op het Net vind ik de tekst niet terug. Gelukkig werd deze monoloog verfilmd. Martine Bijl brengt een verhaal van een tippelaarster, over haar onvermogen om alleen te zijn. Daardoor papt ze aan met de meest foute mannen, oa met een psychopaat.
Ze vertelt over de 51 dagen die ze moest uitzitten in de gevangenis wegens tippelen. Ze had de proces-verbalen weggemoffeld. In de cel had ze een kleine spiegel op haar tafeltje gezet. Tijdens het eten zag ze in dat spiegeltje haar handen bewegen. Zo had ze even de illusie dat er iemand mee aan tafel zat. "het is of dat het lijkt dat je je niet verveelt" deed me daaraan denken. Het spiegeltje werd haar afgenomen.
Wat het filmpje volgens mij zo pakkend maakt is dat het personage niet klaagt of jammert. Met rustige stem doet ze relaas, vertelt ze wat er gebeurd is.
De kronkelpaden van een leven, minimalistisch beschreven door Carmiggelt en zonder smuk vertolkt door Martine Bijl, een meesterlijke combinatie.
Werk af waar je mee bezig bent, voor je aan iets nieuws begint, want je zet best maar één stap per keer. van P²
Bij mij lukt dat niet. Langs geen kanten. Toch niet als het over schrijven gaat.
Er komt een idee binnenwaaien, ik geef het een werktitel + een zoekterm voor het archiefje, ik zet een paar lijnen als staketsel en ik sla het ding op in de map 'in de maak'. Daar blijft het idee liggen rijpen tot ik er verder kan of wil aan werken. Of tot wanneer ik het nodig heb.
Teksten één voor één afwerken, volledig uitschrijven, het zou me gewoon niet lukken. Langs geen kanten. Zonder mijn map 'in de maak' kan ik niet. Daarin zitten teksten in verschillende stadia van voltooiing, zoals werkstukken in een atelier liggen of hangen.
Bij sommige stukken moet de lijm drogen, bij andere moet de vernis uitharden. Ondertussen doet men verder met iets anders, ofwel met een definitieve afwerking, ofwel zet men iets nieuws op poten.
Zo gaat dat hier met teksten ook. Eén stap tegelijk, ja, maar de richtingen kies ik niet zelf. Die worden bepaald door de teksten zelf, door de opgaven die komen aanwaaien, én door de correspondentie. Soms gaat correspondentie plots voor en moet al het andere wijken en wachten. Teksten, mails, het heeft allemaal zijn tijd nodig.
Gelukkig is er LM. Hij doet graag de boodschappen en hij kookt graag. En wie ben ik om hem dat genoegen te ontzeggen ...
Het zal in 1999 geweest zijn. Nicky & ik hadden elke dag van 18h tot 19h service in de bar. Happy hour. Dat bestond toen nog. Onder het toeziend oog van de capt hemzelve, natuurlijk.
Het was het uur van de straffe verhalen. Over andere schepen. Nooit over het eigen schip. Verhalen zijn lijk fruit. Verhalen moeten eerst omvang en kleur krijgen eer ze plukrijp zijn en dan pas kunnen ze geserveerd worden. De sterke verhalen over andere schepen hadden dat proces al doorgemaakt. Er werd al eens gelachen tussen 18h en 19h. Soms gingen de verhalen over situaties. Soms gingen de verhalen over notoire figuren, mensen die met de jaren levende legendes geworden waren, door hun aard en hun karakter.
Op een keer ging het over Chef LdG. Hij is West-Vlaming en de West-Vlamingen hebben binnen de koopvaardij dezelfde reputatie als de Ardennezen : harde werkers maar eigenzinnig. Zeer eigenzinnig. LM en ik hebben een keer of drie gevaren met Chef LdG en terwijl iedereen, zelfs capt DM, op zijn hoede was voor die man, slibberde ik overal door, ik deed alsof ik zijn humeurschokken niet merkte. 'k Zorgde er wel voor dat LM zijn typwerk ruim intijds en correct werd afgeleverd. En met ruim intijds bedoel ik 12 hrs op voorhand. Harde werkers gelijk LdG appreciëren dat soort dingen.
----- Eigenaardig hoe ik, ook in de pre-LM periode in de smaak viel bij grote, struise, buikige gradés. Mogelijk omdat ik er zo belachelijk onschadelijk uitzie. 'Elk nadeel hep se voordeel'. Waarschijnlijk kon ik hen amuseren omdat ik niet tot hun departement hoorde. Met die kleine kakkerlak van de pantry kon men al eens babbelen en lachen. Iemand van hun eigen departement had zich zoveel gegoochel niet moeten veroorloven. In een vorig leven ben ik mogelijk nar geweest. -----
Later, toen ik LM vergezelde en geen bemanningslid meer mocht zijn, enkel scheepsgezel, werd ik een titske voorzichtiger met dat soort evenwichtsoefeningetjes. Bon. Chef Laurent, de baas van LM, was dus ook zo'n zwaargewicht dat me wel goed kon verdragen. Plezierige momenten mee meegemaakt. Hij lachte nooit voluit. Hij keek weg en trok eens met de mondhoeken. 'Klein spook', dacht hij dan, of zoiets. Het was zo ongeveer de nonkel-nichtje relatie.
En op die avond, aan de bar op dat ander schip, ging het gesprek over hem. Het ene verhaal bracht het andere mee. Chef Laurent was al van veterane leeftijd, dus ieder van de aanwezigen had wel eens met hem gevaren of had verhalen over hem gehoord. Iemand wist te vertellen dat hij ongeveer met pensioen ging.
Na het zoveelste lachsalvo gaf de captain teken dat het tijd werd om aan tafel te gaan. Tijdens het afruimen zei ik met een zucht vol nostalgie : "Ach ja … Tonton Laurent …" Er viel een loden stilte en de gezichten bevroren waar ik bij stond. "Is LdG uw nónkel?" Ik keek op en zag wat mijn zucht had aangericht. Ontsteltenis : als zij het nichtje is van LdG dan gaat ze hem dit alles vertellen ! "Eh, nee, ik ben geen nichtje, ik noem hem nu maar efkes zo omdat hij en ik eigenlijk …"
Maar niemand geloofde me nog. Ze vonden me het eerste half uur aan tafel zelfs een beetje een onderkruipster, omdat ik verzwegen had dat LdG mijn nonkel was. Maar LdG wás helemaal niet mijn nonkel. Niks geen familiebanden. Ik had het woord tonton (ome, nonkel) enkel gebruikt om aan te geven dat die bullebak mij soms kon verdragen. Dat was alles. Een toffe kaptein wordt soms papasan genoemd, awel, een toffe chef noem ik tonton … meer is dat niet.
Pas bij het dessert was het min of meer uitgeklaard. Al bleven de meningen verdeeld of chef LdG wel 'nen toffe' kon genoemd worden. Tja. Het leven aan boord heeft zo zijn momentjes.
te gast bij Wim Helsen, Stefan Brijs met De tuinman en de Koningin - Ramón J. Sender
In de winter van 1936 was ik met mijn broer Manuel op everzwijnenjacht in Aragón. We waren te paard en spraken over de politiek. 'Als de fascisten in opstand komen en winnen,' zei hij, 'schieten ze van ons beiden mij het eerst dood.' Hij zei het glimlachend, zoals men al te ernstige dingen wel meer zegt. Kort daarop brak de burgeroorlog uit en de fascisten behaalden de overwinning in de provinciehoofdstad waar hij burgemeester was. Er kwamen twee politieagenten bij hem thuis. Ze zeiden: 'We hebben opdracht u te arresteren. U moet weggaan, we zullen zeggen dat we u niet gevonden hebben.' Mijn broer Manuel antwoordde: 'Ik heb geen reden om te vluchten. Ik ga niet. Jullie kunnen me arresteren als jullie willen.' Zijn auto stond met benzine gevuld in de garage en vijftig mijl verder lag de Franse grens. […] Mijn broer vond het edeler te blijven en het gevaar onder de ogen te zien met zijn rustige glimlach van 'honnête homme'. Een week later werd hij zonder vorm van proces doodgeschoten.
In 1997 besloot LM dat er een woonst gekocht moest worden. Liefst terstond, want er was iets gunstig met de rentevoeten. En toen vouwde hij de krant dicht. Die rentevoeten nam ik zeer serieus en dezelfde namiddag nog startten we onze zoektocht.
Eerst hadden we weer een kompas nodig, want huizen zoeken doet men met een kompas omdat mijn grootvader (langs moederskant) ooit gezegd heeft tegen mijn ma dat ze op zoek naar bouwgrond een kompas moest meenemen. Om te weten waar de woonkamer kwam te liggen. Aan de zuidkant. En om te weten waar de zuidkant ligt, heeft men een kompas nodig. Hoogstens zuidwest, maar dat was al een toegeving.
Nu kijkt men op Google Earth hoe een gebouw of terrein georiënteerd ligt, maar toen was het nog met een kompas te doen.
Het vorig kompas had ik uitgeleend aan Tina en zij wist het niet zo direct te vinden. Mogelijk lag het bij haar dochter, zei ze. In Frankrijk! Jamaar, ze had nooit gedacht dat wij dat kompas nog eens zouden nodig hebben en vermits ginder in het zuiden al eens een bergwandeling gemaakt werd … het ene flauw excuus na het andere. Kortom, ze had het kompas niet meer en ze kon er niet snel aan geraken ookni.
Nieuw kompas gaan kopen dan maar, want ik wou het geen tweede keer meemaken dat iemand ons probeerde wijs te maken dat de namiddagzon binnen scheen in een woonkamer die pal oost lag, zoals vijf jaar eerder toen we op zoek waren naar een huurappartement.
LM was toen geneigd het vrouwke nog te geloven ook, om redenen die niks met zuid of zuidwest te maken hadden. Ze zag er 'vriendelijk' uit, vond hij, dus geloofwaardig. Al goed dat ik toen mijn kompas op de vensterbank kon leggen : oost. Er kwam enkel 's ochtends zonlicht binnen. Ze zag er 'leugenachtig' uit, vond mijn windvaantje, niet zo vriendelijk meer dat medammeke.
Vandaar, eer we op zoek gingen naar een koopappartement, moesten we een kompas kopen. Maar dit keer geen duur stuk meer. Een gewoon kompasje weet ook het noorden liggen. Op de Statielei in Mortsel zouden we dat wel vinden, desnoods bij 't Bazarke dacht ik. Toen was die winkel nog een gezellig gedoe, niet zo'n gestroomlijnd geval.
We hadden tamelijk wat boodschappen te doen en we splitsten op. LM de ene kant van de lei, ik de andere en toen ik bij de bakker buiten kwam, bedacht ik dat ik al eens in die speelgoedwinkel kon gaan vragen naar een kompas.
Nee, dat hadden ze niet, maar kompassen waren besteld, want er was de laatste tijd weer vraag naar. Goed, dat wist ik dan alvast. Het was april, de jeugdbewegingen waren hun zomerkampen aan het plannen en vandaar die vraag naar kompassen natuurlijk. Meende ik te begrijpen in al mijn onnozelheid.
Want wat bleek achteraf, LM was een kwartier eerder in diezelfde winkel ook al gaan vragen naar een kompas. Dat bedoelde die man met 'de laatste tijd', twee vragen binnen de vijftien minuten. Geen van ons twee had bij de ijverige man een kompas gereserveerd want later was niet goed genoeg, we wilden het nú, vandaag, heute. LM en ik zijn langs de meneer zijn uitstalramen geslopen, de Statielei uit, op weg naar elders want wij wouwen & zouwen dezelfde dag nog een kompas om onze zoektocht naar een koopappartement te kunnen beginnen.
Waar we die dag het kleinood gevonden hebben weet ik niet meer, maar een tien dagen later hadden we wel dit appartement beet dat op alle punten, min één, voldeed aan onze wenslijst. De oriëntatie van het gebouw was helemaal wat we wilden : de woonkamer pal zuid gelegen. Het enige probleem was dat het gebouw er nog niet stond. Maar dat bleek een détail. De papieren werden getekend en we konden met een gerust hart vertrekken voor het volgend contract op zee. Het kompas werd opgeborgen, want aan boord gebruikt men voor de navigatie groter en beter.
Gisterenavond kreeg ik een magnifiek filmpje in de mailbus, muziek met beeld. Maar de animatie is géén tekenfilmpje. Eerst een woordje uitleg over die beeldvorming.
Line Rider (wikipedia)
Line Rider is een Flash-computerspel. Het was oorspronkelijk gemaakt voor examendoeleinden door Boštjan Čadez, een student in Slovenië. Het werd een internetfenomeen in oktober 2006.
De basis is : men tekent een of meerdere lijnen met de muis waar dan een klein poppetje op een slee op kan rijden. Maar het poppetje kan wel snel van z'n sleetje afvallen !
De maker heeft gezegd dat hij het spel meer een speeltje dan een spel vindt, omdat er namelijk geen duidelijk doel is.
Ook al lijkt het spel zo simpel, toch zijn er erg veel ingewikkelde parcours ontworpen waar loopings en andere stunts bij zitten. Veel mensen hebben er een filmpje van gemaakt en het op YouTube gezet, onder andere.
Onderstaand kunststuk is dus gemaakt met als gereedschap het Line Rider-spel, met alle beperkingen van dat spel, door iemand die zich DoodleChaos noemt. Het werk nam meer dan drie maanden in beslag. Het filmpje werd 23/10/2018 op You Tube gezet en telt nu al meer dan 1,6 mio bezoeken.
klank aanzetten: https://www.youtube.com/watch?v=vcBn04IyELc 04min25 – let op het noodlottig parcours "I spent over 3 months synchronizing a line rider track to Beethoven's 5th drawing everything by hand. There is no animation happening here. Any time a character leaves the screen they are being directed by unseen lines to the next location. This is not the full length of the piece. I spliced together parts to make it possible for me to finish the project in a practical amount of time. I don't think my sanity could handle 3 more months of this melody. Thanks again to Conundrumer for technical support for supporting multiple riders."
Drie maanden werk om (binnen de regels van Line Rider) een parcours te ontwerpen van vier minuten, om vier minuten muziek in beeld te brengen. Het volledig Allegro con brio duurt ongeveer 08 minuten, dat is 2 x langer dan het filmpje.
Wie zelf eens wil proberen een parcours te tekenen om een poppetje te laten sleerijden zonder dat het onbedoeld de afgrond intuimelt : https://www.linerider.com/ . Succes gewenst. Niet zo simpel hé. Daarom noem ik het ontwerp van Mr of Mevr DoodleChaos geniaal.
te gast bij Wim Helsen, Tiny Bertels met Envoi van Mohamed El Bachiri
Als ik niet had meegemaakt wat ik heb meegemaakt Als niemand me ooit het woord had gegeven Als niemand me ooit de kans had gegeven om te spreken. Had je nooit gehoord wat ik te zeggen heb.
Ik, metrobestuurder, Was een moslim zoals zovelen, Die je niet hoort, Die je niet ziet Maar die o zo talrijk zijn.
PS ~ do-29/11 : bij het zien van de ontroering van Tiny Bertels bij Wim Helsen kreeg ik plots het onbehaaglijk gevoel 'dit is acteerwerk', dit is propaganda voor een of andere zaak. Dit gesprek moet de boekskes halen … Mijn zussen en ik zijn grootgebracht door twee acteurs en geloof me, ook al zijn ze met iets anders bezig, den theater is nooit ver weg. Bekijk het gesprek nog eens en laat weten of ik overdrijf.
Soms zijn de simpelste momenten in het leven, de meest waardevolle.van P²
We hebben een musculus pyramidalis. Dat is Latijn en ongeveer alles in ons lijf is Latijn, dus dit kan er nog maar bij. Musculus betekent kleine spier en pyramidalis betekent pyramide-vormig. Het valt me enorm mee dat Latijn is geen Chinees is.
Die kleine spier is belangrijk voor de (gecontroleerde) ademhaling, maar ze zit niet in de buurt van de longen, ze zit lager. Veel lager. Ze zit vooraan op het bekken, hier :
Als men kucht of hoest, spant dat spiertje zich op. Probeer eens. Vingers boven het bekkenbeen leggen, niet óp maar er boven, het helpt als men de buik in trekt, en een paar keer kuchen ... Het was efkes zoeken, maar ik heb een pyramidalis. Gij toch ook?
Dat spiertje hebben we nodig om de uitleg van Warre Borgmans te volgen. Hij heeft het over ADEM. Die tekst sloot mooi aan bij het Overdenksel van die dag over simpel en waardevol. En wat is er tegelijk zo simpel en zo waardevol als adem. Borgmans heeft daarover een tekst die Solsjenitsyn schreef na zijn vrijlating:
“Vannacht heeft het een beetje geregend en nu drijven er wolken langs de hemel voorbij, af en toe vallen er wat druppels. Ik sta onder de haast uitgebloeide appelboom, ik adem. Niet alleen de appelboom, maar ook het gras en de kruiden rondom zijn door de regen opgefrist, en er bestaat geen naam voor de zoete geur die de lucht dronken voert. Ik zuig mijn longen ermee vol, bespeur het aroma met mijn hele borstkas, ik adem, adem, nu eens met open, dan weer met gesloten ogen, ik weet niet wat fijner is.
Zo adem te halen, op deze plaats adem te halen, dat is wellicht de enige, maar kostbaarste vrijheid waarvan de gevangenis ons berooft. Zolang je na de regen nog adem mag halen onder een appelboom, zolang is het leven nog de moeite waard”
Kunnen ademen als een vrij mens. Simpel. En waardevol.
te gast bij Wim Helsen, Clement Peerens met 'Stadskoepletten' van Wannes Van de Velde
'k had ne vetplant gesoigneerd met geduld en concentratie 'k had ne vetplant gesoigneerd maar toen viel 'em in de gratie van een meisken aan de statie mijne plant is gekreveerd 'k had ne vetplant gesoigneerd
houd uw billen nu wat stil draait zo fel niet met uw ogen houd uw billen nu wat stil laat uw zuchten nu maar zwijgen want ge kunt me toch niet krijgen 't is een ander die ik wil houd uw billen nu wat stil
Ergens halverwege de 90-er jaren vroeg Laura me om met Pieter naar Droomland te gaan, of een gelijkaardige winkel, een magazijn vol speelgoed. Hij kan toen 11 of zo geweest zijn, bijna-groot of al-groot. Zo voelde hij zich. Hij zou daar op verkenning gaan voor zijn moeder en dan verslag uitbrengen wat de Sint zoal kon brengen voor de drie jongsten. En voor hemzelf.
Het verkennen kon hij alleen, maar hij had vervoer nodig en dat vervoer was ik. 'k Vroeg of hij met de auto wou gaan of met de bus. Hij koos de bus. Zij wonen in een zeer landelijke streek. Afgelegen eigenlijk. Vanuit een bus naar ons stadsverkeer en naar het straatgedoe kunnen kijken was voor Pieter een kleine gebeurtenis.
In de winkel liep hij rond zoals Laura voorspeld had. Niet wild enthousiast maar wel heel gedreven. We moesten alle rekken langs. Alle. En hij nam elke cataloog en folder mee. Elke. Pas wanneer hij alles gezien en bekeken had konden we naar huis. Voor zo'n jong kind vond ik dat hij tamelijk methodisch te werk ging. Maar dat was enkel zo wanneer hij een duidelijke opdracht had, hoorde ik achteraf van Laura. Uit zichzelf had hij een voorkeur voor de prettige chaos, vandaar regelmatig een opdracht zoals toen het verkennen van een winkel. Die opdrachten vervulde hij meestal plichtsbewust, een opdracht gaf hem een vorm van focus en rust.
Na het verkennen konden we de winkel uit. Toen de bushalte in zicht kwam, zagen we de bus wegrijden. Dat betekende een halfuur wachten. Owee, dacht ik, een halfuur niks doen kan lang zijn voor een jongetje. En voor mij ook. Zitten wachten aan een bushalte bij een stoplicht, draaiende motoren, uitlaatgassen …
'k Stelde voor een warme choco te gaan drinken in het café. Hij had geen kou. 'k Vertelde iets om de tijd te korten, hij luisterde maar half. Hij zat met wiebelende beentjes te kijken naar het verkeer. Zoveel auto's zo traag zien langskomen was voor hem een verzetje. Hij zat te genieten van wat het moment te bieden had. Dat heb ik die dag van hem geleerd. Zitten wachten hoeft geen loos moment te zijn. Men kan ook rondkijken en zien wat de omgeving biedt aan droom- of denkwerk. Misschien loopt er wel een kolonne mieren die men kan bekijken.
Daar heb ik later heel veel keren nut van gehad, van hoe Pieter toen zat rond te kijken, content met het moment. Vreemd genoeg vaak ook tijdens wachten op vervoer, zoals toen. In havengebieden. Alles moet er snel gaan behalve blijkbaar personenvervoer.
En daar waar de omgeving werkelijk níks te bieden heeft, ben ik alleen met mijn gedachten. Die rust is dan mogelijk een luxe.
“ … en heb ik mijn hond bij. Hij is zeer netjes en hij gedraagt zich. Zijn bench breng ik mee, want liever dan hem te laten overnachten in de auto, zou ik hem ’s nachts op de kamer willen houden. Is dat toegestaan ? ”
Er kwam onmiddellijk antwoord van de hoteleigenaar :
“ Geachte Heer, ik ben in de hotellerie sinds meer dan twintig jaar en in al die tijd heeft hier nog nooit een hond badhanddoeken gestolen of beddengoed of bestek of asbakken. Ik heb nog nooit in het midden van de nacht een hond aan de deur moeten zetten wegens dronkenschap of baldadig gedrag en hier is nog nooit een hond buitengeslopen zonder te betalen. Daarom is uw hond welkom in mijn hotel. En als hij zich garant wil stellen voor u, bent u dat ook.”
Een geestige hotelhouder, vind ik. Was het Basil Fawlty?
Onderstaande is een filmke voor wanneer men niet kan inslapen. Omdat geeuwen aanstekelijk werkt. Misschien lukt inslapen daarna wél. Bekijk het vanavond nog eens. Succes gewenst!
Hét programma dat volgens een vakjury de meeste invloed gehad heeft op latere producties. Binnen het huis van vertrouwen dook een programma op met een nieuwe aanpak, het Huis van Wantrouwen. Maw : eindelijk kon het ook anders!
Het huis van wantrouwen was een populair Vlaams televisieprogramma (1991-1992), gepresenteerd door Mark Uytterhoevenen & WouterVandenhaute.
Het Programma
Sportjournalist Mark Uytterhoeven kreeg samen met Wouter Vandenhaute in 1991 de kans een talkshow te presenteren op TV1 (tegenwoordig één). 'Het Huis Van Wantrouwen', zoals het programma heette, was een woordspeling op de titel die men aan het BRTN-gebouw (nu de VRT) gaf: Het Huis Van Vertrouwen. Vanuit een studio die was ingericht als een huiskamer interviewden Uytterhoeven en Vandenhaute gasten en toonden sketches, gehermonteerd archiefmateriaal en grappige rubrieken. Dit idee was geïnspireerd door het BBC-programma 'Noel's House Party' met Noël Edmonds. Eén zo'n rubriek was 'Het Venster', waarin hun gast voor het venster van hun huis verscheen en vragen moest beantwoorden voor hij langs de deur binnen mocht komen. (...) Uytterhoeven had tijdens het W.K. voetbal van 1990 al bewezen dat hij een praatprogramma met humor kon combineren. Zijn speelse presentatiestijl en ironische commentaar bij archieffilmpjes werden ook in'Het Huis van Wantrouwen' gretig gehanteerd. (…) Schrijver Herman Brusselmans werd bekender in Vlaanderen dankzij de rubriek 'Klare Taal' waarin hij stukjes proza voorlas en de volgende catchphrases uitte: 'Doch dit geheel terzijde'en 'Ik dank u voor uw wááándacht'.
Ook bekend waren de sketches rond Remo Perrottiwaarmee elke aflevering afsloot. De filmpjes werden door Perrotti bedacht, geregisseerd door Toon Loenders en werden geproduceerd door het nog jonge huis Kladaradatsch! waarvan Loeders de oprichter is. Alle filmpjes waren in fast motion gefilmd en voorzien van geluidseffectjes. Perotti voerde meestal supersnel een activiteit uit en besloot dan: 'Sjamayee!' (dat zoveel leek te betekenen als: 'Nou moe?' of 'Asjemenou'). Deze clips werden later ook gebruikt om het programma Sportweekend mee af te sluiten en werden ook uitgezonden in Mexico, Colombia en Nieuw-Zeeland.
Het programma werd een immens succes en behaalde gigantische kijkcijfers. De invloed en de impact die de show destijds op de Vlaamse televisie had, was niet te onderschatten. Praatprogramma's waren in Vlaanderen tot dan toe een vrij ernstige en voorzichtige aangelegenheid. 'Het Huis van Wantrouwen' had een veel speelsere, frissere en vernieuwende sfeer. Zelfs Uytterhoeven die tijdens een interview zijn voeten op de bank legde, werd op applaus onthaald. Uitdrukkingen als 'Yo De Mannen', 'Doch dit geheel terzijde', 'Ik dank u voor uw wááándacht' en 'Sjamayee' werden een trend en de faam en populariteit van Uytterhoeven en Vandenhaute namen toe.
Dankzij 'Het Huis Van Wantrouwen' kreeg Uytterhoeven een status in het Vlaamse televisielandschap en waren de verwachtingen voor elk nieuw programma dat hij maakte hooggespannen.
De show, die weliswaar op donderdagavond werd uitgezonden, baande de weg voor latere Vlaamse kijkcijferkanonnen-talkshows op zondagavond als 'Morgen Maandag', 'Schalkse Ruiters' en 'De XII Werken Van Vanoudenhoven'.
Het programma werd in 1991 bekroond met de HA! van Humo, en won zowel in 1991 als in 1992 Humo's Prijs van de Kijker. Ook won het in 1991 de Prijs van de Radio- en Televisiekritiek. In 2011 organiseerde men in Nederland een 'Canon van de Nederlandse Televisie', waarbij de 60 meest invloedrijke Nederlandse televisieprogramma's werden verkozen. De Vlaamse krant De Morgen organiseerde een gelijkaardig initiatief rond de 'Meest invloedrijke Vlaamse televisieprogramma's' en liet diverse televisiemakers hierover stemmen. De winnaar werd 'Het Huis van Wantrouwen'.
Matthijs van Nieuwkerk noemde Uytterhoeven en dit programma een inspiratie voor zijn eigen, latere presentatiestijl: "Mark Uytterhoeven is ook voor mij altijd een lichtend voorbeeld geweest."
In NRC Handelsblad omschreef Kees van Kooten hem ooit als 'een soort Belgische Matthijs Van Nieuwkerk' : “ (...) Ik herinner me de tijd dat ik kabeltelevisie kreeg, begin jaren 90. Ineens kon ik vanuit Amsterdam naar de Vlaamse televisie kijken: een wereld ging open! Veruit jullie beste programma vond ik toen ‘Het Huis van Wantrouwen’. Het onderliggende format was uiterst strak - die verschillende kamers, en dan die voordeur die openging – maar het had zo'n losheid, zo'n vanzelfsprekendheid, dat je dat format helemaal niet meer zag. Je zag alleen Uytterhoeven, de meester in zijn universum.En natuurlijk Wouter Vandenhaute." wiki
Ooit was er een tijd dat ik in slaap viel als een jonge hond, ik ging liggen en ik sliep. Gelijk waar. In een kruiwagen heb ik nooit geprobeerd, dat leek me te benepen. En een badkuip leek me te smal en te mal. Maar verder? Ik kon overal slapen. Op zand en grind tijdens de vakanties. Op beton ooit. Kon dat niet? Het moést kunnen, vond ik voor mezelf. Gewoon op de buik slapen, ik zag mijn ribbenkast als ingebouwde lattenbodem. Wat ze toen blijkbaar nog was.
Op zand slapen was doenbaar maar slapen op een keienstrand, daar heb ik me nooit aan gewaagd. Er zijn grenzen. Grind … wel , ik was blij dat ik in een slaapzak lag maar het was niet echt moeilijk. Beton? Geen probleem, gewoon op de buik slapen. Als ik het zo opsom, dan geloof ik het bijna zelf niet. Heb ik dat allemaal ooit gekund ?
m– HiH-11/2016, herzien en ook -&#àà §!!µoe!!- getest & geradbraakt
Gisteren dacht ik ineens aan overslapen. Wanneer men zich overslaapt voor een belangrijke afspraak, iets dat zomaar niet kan verzet worden met een telefoontje, dat is ware ellende.
Men schiet wakker met "O nee, o néé!". Dat is de eerste fase, de paniekfase. Direct daarop volgt het besef dat haast en spoed niks meer kunnen oplossen, men is te laat. Onherroepelijk te laat. Dan volgt de stille wanhoop, 'wat nu?'. Men is overgeleverd aan de genade van de andere. Men kan hopen op begrip, misschien op mededogen. Meer niet. En eventjes is het leven een ellende. (qed)
-----
Als puber vond ik overslapen een geldig excuus. Méér dan een excuus : het was een aanvaardbare verklaring waarom men te laat was. Degenen die daar anders over dachten vond ik wereldvreemd, om een beleefd woord te gebruiken.
Op school liepen 1000 meisjes rond die het overslapen van nabij kenden en de twee dozijn nonnen en leerkrachten zouden ons dan eens vertellen dat het niet kon? Het kon wél. Het gebeurde elke dag wel ergens.
Jaren later las ik een uitleg die ik als puber had willen kennen : een puberlijf is volop bezig met groeien en verpoppen. Groeien en verpoppen vreten energie, dat energieverbruik veroorzaakt vermoeienis, die vermoeienis moet er uit geslapen worden. Daarom beschermt een puber zijn/haar slaap soms zo sterk, en is 'met geen stokken uit bed te krijgen'. Dat is puur fysiologisch. Had ik dat toen maar geweten.
Vroeger gaan slapen? Daarmee is vroeger inslapen niet gegarandeerd. Inslapen heeft iets met de melatonine-afscheiding te maken, het slaaphormoon. In een puberlijf staat de aanmaak van melatonine niet meer op het vrij stabiel kinderritme maar ook nog niet op een volgroeid en volwassen ritme. Vandaar dat laat inslapen. Had ik dat toen maar geweten!
Wanneer 's ochtends de schoolpoort al dicht was moest men aanbellen en daarna binnen aan het loket van de zuster portierster een verklaring geven. 't Is door de fysiologie - zou ik dan gezegd hebben. Bij zulke geleerde woorden zou de zuster portierster van dienst verder geen vragen stellen, mogelijk ging het over een nieuw soort retraîte want de progressieve aanpak was toen danig in de mode, ook die van de religie. En ik zie haar al het briefje invullen : Fisiolegie. Dat briefje geeft men dan af aan de leerkracht, die noteert iets en zo belandt Fisiolegie uiteindelijk op het secretariaat. Had ik toen maar iets gekend van de fysiologika …
te gast bij Wim Helsen, Wim Lybaert met ‘De man die alles at’ van Jeffrey Steingarten
Ik stond driftig te schrijven terwijl Marcella en Victor de naam riepen van elke vis die ze zagen, alles bij elkaar een stuk of vijftig: iriserende sardines en ansjovissen van blinkend zilver en turquoise, vliegende vissen met puntige bekken en zeeslakken die nergens heen kropen in hun glanzende gevlekte huisjes, kleine grijze garnaaltjes die sprongen als krekels en enorme blauwe garnalen die te deftig waren om te bewegen, mosselen met een Navajodessin op de schelp en kammosselen zo klein als aspirientjes, tere platvissen om te grilleren of te bakken en gestreepte vissen vol graten voor soep of risotto, ruitvormige tarbot en breed uitwaaierende roggen, met inkt besmeurde inktvis, pijlinktvis en octopus. We keken hoe een vishandelaar een berg sardines met zijn handen van graten en ingewanden ontdeed terwijl een collega een zeeduivel slachtte om de staart te verkopen als coda di rospo, de wangen voor een pastasaus, en de groteske kop om soep van te trekken.
Dat die leraar niet alles weet, dat is dan nog beleefd uitgedrukt hé. Die leraar zat gewoon naast de kwestie en zou weer naar school moeten want een winterslaap heeft niks te maken met de dood. In de Romantiek heeft de literatuur dat er zeer onjuist van gemaakt, winter = dood, maar de Romantiek en beeldspraak zijn leerstof voor het middelbaar. In de lagere school zou de leraar het mogen hebben over winterslaap, wat veel juister is. En jonge kinderen denken concreet. Men maakt kinderen zo geen flauwekul wijs. En zeker niet over dood en zo, want tot nader order is die definitief. Ik kan daar zo gruwelijk boos over worden, dat ik die leraar zijn strotje had willen vasthouden tot er iets zinnigs uit kwam. Gelukkig voor die man zijn het mijn zaken niet of hij door de inspectie komt.
'k Vind het magnifiek dat een van zijn leerlingen uit zichzelf de link legde tussen de rust en de groei in de natuur en de groei van zijn haar: 'ik kan het groeien niet tegenhouden' Met dat zinnetje schiet mijn verbeelding in gang en ik zie een scenario dat waarschijnlijk niks meer met de jongen in kwestie te maken heeft.
ik kan het groeien niet tegenhouden
Er was een jongetje van negen dat een hekel gekregen had aan de kapper. De schaar was een akelig ding met twee messen die knabbelende geluiden maakten, soms vlak naast zijn oor. Een tondeuse heeft nijdige tandjes die heel snel heen en weer gaan en daardoor was het gedoe in zijn nekje een verschrikking. Kortom, een bezoek aan de kapper was voor dat jongetje een beproeving geworden. En een salon stonk naar productjes. De kapper zelf ook.
Op een dag was het weer zover, na school volgde het maandelijks bezoek aan de kapper.
- Mama? - Ja jongen? - Kan ik mijn haar tegenhouden? - Tegenhouden? - Tegenhouden met groeien … - Nee jongen, haar groeit altíjd hé. - Ook als ik slaap? - Vooral wanneer ge slaapt.
Het jongetje zweeg gelaten. Er was niks aan te doen. Als haar zelfs groeit wanneer ge slaapt …
Het bleef een tijd stil. De mama keek in de achteruitkijkspiegel en zag haar Hartje daar zo berustend zitten. Plots vastbesloten maakte ze rechtsomkeer en vanaf toen gingen ze nog om de tien weken naar de kapper. Eerder niet.
m- HiH-11/2015, naar een gegeven van xyz, volledig herwerkt, - bravo die mama !
