'k Weet niet wat ik het ergste zou vinden, maandenlang donkerte of maandenlang daglicht.
In 1986, in de pre-LM periode was ik gemonsterd op een schip dat ijzererts ging laden in Narvik, Noorwegen. De exacte datum kan ik niet achterhalen, maar het was er koud. En donker. Na ongeveer drie dagen was het schip geladen en konden we daar weg. Dat was hoog tijd, want ik werd ongeveer kierewiet van die somberte. Rond 10h kwam er wat schemerlicht aan de horizon en om 15h was het al weer donker. Hoe de Noren dat uithielden/uithouden weet ik niet. Met sloten drank, heb ik me laten vertellen.
In 2003, waren LM en ik gemonsterd op een schip dat ammonia ging lossen in havens van de Baltische Zee. En ook een keer in de Botnische Golf, tussen Zweden en Finland. Wij gingen lossen aan Finse zijde. Kokkola, heet de haven. Heet de terminal, want het leek een terminal met een woonwijk er aan vast. Verder het land in lag het stadje.
Het moet late lente of vroege zomer geweest zijn, want het was er ijsvrij. En het was er licht.
Een lege lucht vol licht. Geen wolk te zien in de rondte. Geen vogel te zien. Nog te vroeg op het jaar waarschijnlijk. Heel sterk daglicht zonder rechtstreeks zonlicht. Een zeer vreemde gewaarwording. Een lege lucht, zo helder blauw dat het pijn aan de ogen deed.
Gelukkig was de cabine er op voorzien om te verduisteren zodat we konden slapen. 's Nachts rond 03h werd ik wakker en ik was zo dom om efkes mijn hoofd onder het gordijntje te steken en naar buiten te kijken. Wat een licht! Mooi! Feeëriek! En domweg bleef ik maar kijken.
Toen ik weer ging liggen had ik een shot van dat speciaal licht gehad dat ik niet meer kon slapen. Compleet van slag. Zelfs met mijn ogen toe in een totaal verduisterde cabine scheen het daglicht nog tot achter tegen mijn schedelpan.
Enkele jaren later zag ik een fragment uit de film Insomnia. Die film speelt wel in Alaska, maar de situatie met het daglicht herkende ik.
'k Weet écht niet wat ik het moeilijkste zou vinden, maandenlang licht of maanden lang donker.
te gast bij Wim Helsen, Midas Dekkers met een tekst uit het Bijbelse boek Prediker
2 IJdelheid der ijdelheden, zegt de prediker; ijdelheid der ijdelheden, het is al ijdelheid. 3 Wat voordeel heeft de mens van al zijn arbeid, dien hij arbeidt onder de zon?
5 Ook rijst de zon op, en de zon gaat onder, en zij hijgt naar haar plaats, waar zij oprees.
7 Al de beken gaan in de zee, nochtans wordt de zee niet vol; naar de plaats, waar de beken heengaan, derwaarts gaande keren zij weder.
9 Hetgeen er geweest is, hetzelve zal er zijn, en hetgeen er gedaan is, hetzelve zal er gedaan worden; zodat er niets nieuws is onder de zon.
“Het moet in die paar weken geweest zijn dat we al wel verhuisd waren naar ons derde huis, maar dat ik nog niet ziek was geweest, want daarna mocht ik niemand meerzien...
Omdat ze de dochter was van nieuwe buren moest ik kennismaken met een jongedochter van mijn prille leeftijd. Ik vond er niet zo veel aan, maar ze had wel een in mijn ogen beeldschone zuster. Ongetwijfeld vond die zuster mij minder interessant, maar dat had ik als vijfjarige niet zo in de smiezen. Op zekere namiddag was er een reden die me ontschoten is, waarom de twee jongedames met mijn moeder en mijzelf in zo'n dokar kwamen te zitten. Mijn aanbedene hield daar een fervent betoog tegen het eten van vlees, waarvoor immers dieren geslacht werden. Moederlief betoogde dat de beesten daar niets van voelden... een klein sneetje in de hals immers, en ze vielen zonder iets te merken binnen een minuutje bewusteloos om. De zomerblonde fee protesteerde dat die arme beesten toch vreselijk moesten lijden als ze ter dood werden gebracht.
De met de nare rode vloeistof geheel vertrouwde verpleegster antwoordde dat ze er niks van zou voelen en dat ze mijn bewonderde dat best even wilde laten proberen. Ze stond zo klaar om even dat sneetje aan te brengen! Ik zat geheel ontsteld te zwijgen... ik had mijn moeder nooit verdacht van moordlustige neigingen, en dat ze daarmee nou net mijn toekomstperspectieven moest ruïneren... Natuurlijk is het er nooit van gekomen, mijn moeder was wel wijzer, maar ik niet...
Ik herinner er even aan dat het rituele slachten voor het offerfeest op de zojuist beschreven manier plaats heeft, mogelijk zelfs waren we op weg naar een daarmee verband houdend ritueel? We zouden wel eens naar zo'n enorme pasar onderweg kunnen zijn geweest, waar in de daarvoor gereserveerde gang vele zeer bloederige stukken van klein en groter vee open en bloot te koop hangen.
- HiH - 12/2015, tekst geplaatst met toestemming van de auteur - dokar = open paardenrijtuigje // pasar = (overdekte) markt
In 2013, decennia later en aan de andere kant van de wereld, in een land waar Portugees gesproken wordt, komt een jongetje van drie tot de conclusie dat de vis en het vlees op ons bord, afkomstig is van dieren.
Het begint met een octopus. De poten van een octopus eten. Is het hoofd dan nog in de zee? Nee? Waarom dan niet? Van daar zien we een redenering groeien en we zien zachtjes een conclusie geboren worden. Er was heel veel activiteit in dat hoofdje, geen agitatie, maar wel heldere redenatie. (let op de opsomming) Boeiend, zoiets te mogen meemaken, een kind zien denken. Met een bedachtzame kinderstem en natuurlijk met de woorden van een kind, de geboorte van een besef.
Het filmpje werd natuurlijk geclaimd door activisten allerlei, voor doelen allerlei, maar mij is het om de zelfstandige redenering in dat jong kinderhoofdje te doen. Magnifiek.
te gast bij Wim Helsen, Soe Nsuki met een fragment uit 'Captain Estar Goes to Heaven' van Winston Rowntree
So I always used to wonder: if you can get used to anything then how can there be a hell? No matter how awful hell was, eventually you'd just get used to it and then you'd simply be going through the motions. It wouldn't be Eternal Torment or whatever, it would be just really boring.
Ik vroeg me al dikwijls af: als men went aan alles, hoe kan er dan een hel zijn? Gelijk hoe afschuwelijk de hel zou zijn, uiteindelijk zou men er aan wennen en vanaf dan volgt men gewoon de loop van de gebeurtenissen. Het zou geen Eeuwigdurende Kwelling zijn of zo, het zou gewoon uitzichtloos vervelend/saai zijn.
Het is een vreemde combinatie, maar niet onaangenaam: staan rillen van de kou en tegelijk genieten van een sigaret. Genieten van een sigaret omdat ik toen nog rookte en rillen van de kou omdat ik buiten stond. Op verscheidene plaatsen werd al niet meer binnen gerookt. De jas efkes over de schouders en dan de kou in, nicotine gaan staan slurpen. Junkie-gedrag? Natuurlijk, maar 't is wel legaal.
Het was een ritueel. Het geritsel van het zilverpapiertje, sigaret uit het pakje duwen, de klik van de aansteker, de eerste teug, uitademen, het aroma van de blonde tabak. Soms mis ik het wel eens. Vooral de geur van verse rook.
Soms leek het of een sigaret buiten lekkerder was dan binnen. Dat kan kloppen. Er zijn wel meer dingen die buiten beter smaken dan binnen.
's Winters stonden DiDi en ik, de laatste twee rokers van het zaterdags gezelschap, op het zij-terras van het tehuis waar hun Moeder ondergebracht was. Op dat terras was het rustig, barmhartig rustig en stil. Geen gekwek van verpleging & verzorging, geen gerammel met dienstkarren, geen harde TL-verlichting.
Bij de deur was de sneeuw weggesmolten maar op de rand van het terras bleef hij liggen. In donzige diktes die geluiden dempen. Op de reling lag ook een gulle bies sneeuw. Een versierinkje van de natuur op een mensenbouwsel. Niet het mooiste mensenbouwsel. Het kon wat meer zorgzaamheid gebruiken. Vooral binnen dan.
We zagen de kerktoren met de hoge torenspits met daaronder de verlichte wijzerplaten, rode spookogen onder een boze hoed. Een wezen dat het dorp controleerde en overal binnen keek behalve in het tehuis, want dat was van dezelfde club.
Dat stonden we te overschouwen en te overdenken terwijl we rookten. Meestal stonden DiDi en ik daar te zwijgen. Als ik er op terug kijk vraag ik me af of we daar enkel stonden om te roken. Misschien stonden we daar ook voor de buitenlucht en de stilte, om efkes weg te zijn van daarbinnen.
"Hier hebben we nu al vijf winters gestaan" zei ze. Ik knikte. Hun Moeder was voltijds bewoner geworden op 5 december 1998, gelukkig voor haar kwam er geen zesde jaar.
m – HiH-12/2016 - peuk mee binnenbrengen natuurlijk, men laat geen rommel achter
te gast bij Wim Helsen, Steven Van Herreweghe met een tekst van Hugo Matthysen
Wie schrijft die blijft
De dichter riep ''k ga zonder overdrijven Nog gauw wat geniale verzen schrijven" Waarop hij fluks nog drie, vier pinten hees Wie schrijft die blijft graag hangen in cafés
Sonnetten waarin wanhoop zal weerklinken Berusting ook maar eerst even iets drinken Waarmee de dichter eens te meer bewees Wie schrijft die blijft graag hangen in cafés
Zowaar ik heden van m'n barkruk donder Het wordt een meesterwerk, een wereldwonder Hij schreeuwde toen men hem de deur uitwees Wie schrijft die blijft graag hangen in cafés
Toen de tweede zoon van Laura en D twee jaar oud was kon hij zelf in zijn stoel klimmen. Dat deed hij met de vaart en de souplesse van een gedrilde F-16 piloot. Daarop piekte dan mijn bloeddruk waarschijnlijk want ik zag de kleine al met stoel en al door het raam achter hem tuimelen. Het was een ouderwetse zware beukenhouten stoel met een zeer brede basis, de kleine liep absoluut geen gevaar, maar daar moest Laura me eerst op wijzen want uit mezelf had ik dat niet door.
Ze ging vóór hem zitten, plaatste een tuimelbeker op het tablet en legde een croissant erbij. Steven vouwde zijn handjes, hield ze tegen zijn lijfje en boog zich voorover. - Leert gij de kinderen bidden voor het eten? vroeg ik tamelijk verbaasd. - Nee, hij 'contempleert', zei Laura, een croissant vindt hij mooi en dan bekijkt hij die een tijdje. In stilte. Waarop wijzelf ook zwegen. Ik keek naar de oudste, die had zijn croissant al half op. Niks mooi of stille contemplatie, gewoon lekker, gewoon hier-met-de-koek! Er was nog werk aan de oudste.
Maar Steven had al helemaal de aard van zijn vader wat eterij betreft, hij kéék naar zijn koek. Met de gevouwen handjes tegen zijn morsdoekje. Alsof hij dankbaar was voor zoveel moois in deze wereld. En hij zuchtte diep. Jessica M Dalrymple
Dat was voor Laura het signaal dat ze de croissant in hapklare stukjes mocht scheuren.
Elk stukje nam hij met zuinige vingertjes en bracht het zorgvuldig naar zijn mond. Met eten wordt niet gemorst. Nog maar twee jaar oud en hij had al helemaal de filosofie van zijn vader. Kan dat?
Ik zie dat silhouetje nog in tegenlicht, een beetje voorover leunend, de handjes in mekaar gevouwen. Als dankbaar voor iets moois. En lekker. Dat ook natuurlijk. Lekker ook.
trouwen is kat in bakkie kat in ’t bakkie = ’t komt in orde
Een gelijkaardig verhaal als dat van Matt Murphy en Michael O’Sullivan in 2017 (tekst 139) heb ik acht jaar tevoren weten vertellen in het ziekenhuis, in 2009.
In het bed naast het mijne lag een mevrouw die van haar oncoloog te horen gekregen had dat haar tijd zeer beperkt was en dat had hij haar niet op een tactvolle manier meegedeeld. Het ging zo:
- Hoeveel jaren of maanden heb ik nog dokter? had ze gevraagd. - Máánden? Zeg maar wéken!
En zijn toon was schamper. Alsof hij tegen een twijfelend assistentje sprak, alsof hij over haar sprak zonder dat ze erbij was terwijl ze toch recht over hem zat. Op die toon sprak dat wonder van sociale vaardigheid.
Dat had anders gemogen. Dat scherpe had hij achterwege moeten laten. “Mevrouw, we hebben het over weken” had ook gekund, een neutrale mededeling zonder honend te doen over de hoop en de verwachtingen van de cliënt. Gespecialiseerde artsen zijn al niet bepaald gekend om hun inlevingsvermogen en 't was er ene van achter de meet. Die gaan gemakkelijk over de schreef. Waarschijnlijk vond hij tumoren interessanter materiaal dan de mens die er rond zit.
- Gelukkig zijn we intijds getrouwd, mijn vriendin en ik, zei ze.
En traag vertelde ze verder. Ze waren geen koppel. Ze waren wel al jaren bevriend. En toen raakte de vriendin in een lelijk soort scheiding. Haar kinderen waren goddank al volwassen, zij hadden hun eigen gezin.
Regelmatig onderbrak Vera haar verhaal, omdat ze moest rusten. Dan soesde ze weg. Daarna las ze een beetje in haar boek. En dan volgden weer enkele zinnen van haar verhaal.
Door een paar linke zetten in de scheidingsprocedure raakte de vriendin het huis kwijt. Daar stond ze dan, met een minimum pensioen als inkomen en zonder onderkomen.
Ze is bij Vera ingetrokken. Tijdelijk, in afwachting van een oplossing. En toen werd Vera ziek. De vriendin nam de huishouding op zich, hield het agenda bij, reed haar naar alle verschrikkelijke afspraken en zorgde voor de twee katten.
Het boek dat Vera tussendoor las was 'Kat in Bakkie' van Jos Brink. En met haar eindigheid voor ogen zag ze dat de vriendin en de katten moesten kunnen blijven waar ze waren: thuis, in haar huisje. Maar zelfs op een bescheiden rijtjeshuis worden erflasten gerekend en die waren te zwaar. Toen stelde ze voor om te trouwen. Het was geen aanzoek, het was een voorstel. - We zijn misschien geen koppel, zei ze, maar trouwen is wel voor ’t leven hé, zei de vrouw wier leven danig aan het korten was. Terwijl ze het zei streek ze zachtjes met één hand de rand van het laken een beetje glad. Zoals ze voor de vriendin een paar plooien glad gestreken had. m – blog-12/2018 - https://nl.wikipedia.org/wiki/Jos_Brink , https://nl.wikipedia.org/wiki/Homohuwelijk_in_Belgi%C3%AB , kat in 't bakkie = 't komt in orde
Nu de Sint weer voor een jaar naar huis is en hopelijk alle gelul over zijn Pieten meegenomen heeft, mogen we denken aan kerstbomen. Bij de buren werd al ene geleverd. Een mastodont. Die werd tot na 6 december ondergebracht in de tuin van de andere buren, kwestie van de kleinkinderen niet in de war te brengen.
Op het Net circuleren bomen in alle maten & modellen, van allerlei makelij, banale, mooie, grappige. De kleinste tot nu toe is enkel tweedimensionaal te zien, is gemaakt van 42 waterstofatomen en heeft een wijdte van 10 nanometer, 10 miljoensten van een mm.
Een nanometer is een miljardste van een meter ofte 0,000 000 001 m. Een nanometer is een miljoenste van een millimeter ofte 0,000 001 mm. En ik heb al problemen om een draad door een naald te halen.
Hier is de nano-boom :
Of de dure apparatuur van het onderzoekscentrum kan of mag gebruikt worden voor spelerij laat ik in het midden. Misschien noemen ze het in Nottingham een project, en dan kan het wel ? Voor wie écht de werkwijze wil weten, de jongen met de kerstmuts legt het uit.
Dat is Professor Moriarity van de universiteit van Nottingham. De vorm en de kleur van zijn hoofddeksel zijn bewust gekozen volgens mij, de witte pompon staat voor een waterstofatoom, de donkere puntige muts staat voor een silicone-atoom.
De lichtende puntjes verschijnen telkens waar een waterstofatoom (de witte pompon) weggenomen werd van het silicone-atoom (een grijs pinneding). Om op die manier een decemberboompje te tekenen neemt men de waterstofatomen weg volgens de contouren van een kerstboom. Tenminste, dat is wat ik ervan begrepen heb en ... de lichtjes hangen er nog in!
De beste vrienden zijn het. De 83-jarige Matt Murphy en zijn 25 jaar jongere verzorger Michael O’Sullivan. De twee Ieren hebben zelfs zo’n sterke band dat Matt na zijn dood zijn woning wil nalaten aan Michael. Toen ze ontdekten dat zo’n schenking zou leiden tot een belastingfactuur van 50.000 euro, besloten de twee heteromannen om de overheid de loef af te steken door met elkaar te trouwen. Gevolg: nu is de schenking gratis.
Matt Murphy Michael O’Sullivan
“Ik ken Matty al zo’n dertig jaar. We werden goede vrienden nadat mijn tweede relatie op de klippen liep”, zegt O’Sullivan, een vader van drie. “Ik breng Matt met mijn wagen naar allerlei feestjes en dat soort zaken. Hij werd goede vrienden met al mijn vrienden. Ze houden allemaal van hem.”
Beide mannen zijn in de loop der jaren door moeilijke periodes gegaan. O’Sullivan werd op een bepaald moment dakloos en Murphy lijdt aan ‘reuzencelarteriitis’, een ziekte die onder meer zijn oogzenuw aantast. “Op een gegeven moment vroeg hij me waarom ik niet vast bij hem introk. Hoewel ik vaker langere periodes bij hem verbleven ben, heb ik dat nooit gedaan”, aldus O’Sullivan die steeds meer voor zijn goede vriend begon te zorgen. “Hij kon me daar niet voor betalen, zei hij me. De enige manier waarop hij iets kon terugdoen was me zijn huis nalaten. Zodat ik een thuis had na zijn dood.”
O’Sullivan was enorm dankbaar voor de geste van zijn vriend, maar wist ook dat de schenking gepaard zou gaan met een enorme belastingfactuur. Eén van 50.000 euro om precies te zijn. Omdat hij dat niet kan betalen, zou hij genoodzaakt zijn het huis meteen te verkopen. “Matt was een vriendin er wat lacherig over aan het vertellen toen zij plots opmerkte dat we dan maar moesten trouwen. Want dan zouden we niets moeten betalen. Een tijdje later draaide hij zich plots om naar mij om te zeggen dat we dat misschien ook echt moesten doen. En van het een kwam het andere...”
De twee mannen gaven elkaar het jawoord in een voormalig ziekenhuis in de Grand Canal Street in Dublin en gingen erna iets lekkers eten met vrienden in een naburige bar.
Voor O’Sullivan was het zijn tweede huwelijk (zijn eerste was met een vrouw), voor Murphy was het de eerste keer dat hij in het huwelijksbootje trad. “We zien elkaar graag”, luidde het na de dienst. “Als vrienden.”
Met een gelijkaardige situatie heb ik zijdeling kennisgemaakt in mei 2009. Daarover morgen meer.
Eergisteren is die kleine jongen van zeven zijn hondje gaan halen en heeft het naar huis gebracht. Ik vraag me af wat er op zo’n moment rondtolt van glans en glorie en contentement in die kleine mens. Wat een Sinterklaasdag was dat! Wat is de wereld een mooie plek wanneer men zeven is en een hondje krijgt.
Tot zover de zesde december voor kinderen. Wat hebben wij groten om naar uit te kijken. Eens denken. Iets grandioos. Iets dat een hondje kan evenaren … 'k Zou niet weten wat.
Dat op 21 december de dagen beginnen lengen misschien? Niet direct merkbaar, maar wel echt. Het is nog 13 keer slapen. Kan dat op tegen een hondje? Niet echt hé. We zullen het maar zo laten. Zes december is voor de kinderen.
m – naar een gegeven van MML - HiH-12/2016, bijgewerkt
05/12/2013 - Nelson Mandela, voormalig president van Zuid-Afrika, anti-Apartheidsstrijder, politiek gevangene en Nobelprijswinnaar is overleden. Hij werd 95 jaar. Kijk, voor mij had hij dus niet moeten sterven, in zijn geval had een simpele tenhemelopneming volstaan.
Obama, toen president USA de nep-doventolk,Thamsanqa Jantjie
Dat zo'n creatuur aan die opdracht geraakt is, geeft te denken over de grondigheid waarmee de Zuid-Afrikaanse veiligheidsdiensten te werk gaan hé. Hoe heeft die man het tot op dat podium gebracht?
'k Vond het verschrikkelijk, beledigend ook, hoe hij er zich achteraf probeerde uit te kwebbelen. Met het grootste sérieux dan nog. Er van uitgaand dat de wereld na zijn groteske opvoering het vervolg van zijn komedie ook nog wel zou slikken. Arrogantie heet zoiets.
En een dag of wat later kwam plots zijn gerechtelijk verleden aan het licht. Dat zo iemand door alle screenings geraakt (als er al screenings geweest zijn) zegt veel over de methodes van de Zuid-Afrikaanse veiligheidsdiensten.
(…) In 1994 werd Thamsanqa Jantjie ook al beschuldigd van verkrachting, waarvoor hij werd vrijgesproken, en diefstal, waarvoor hij in 1995 werd veroordeeld tot drie jaar gevangenisstraf. In 1997 en 1998 kwamen er nog beschuldigingen van huisvredebreuk en opzettelijke schade aan andermans eigendommen bij, maar die zouden zijn ingetrokken omdat hij mentaal niet in staat zou zijn geweest om deze rechtszaken bij te wonen. Het is niet duidelijk of de man ooit tijd in de gevangenis heeft doorgebracht. (…) De man verdedigde zich in de Zuid-Afrikaanse krant The Star door te beweren dat hij aan schizofrenie lijdt en hallucineerde. 'Ik kon niets doen, ik was alleen in een heel lastige situatie', zei de man. 'Ik probeerde mezelf te controleren en niet aan de wereld te tonen wat me overkwam. Het spijt me heel erg.' (…)
1994 verkrachting (vrijgesproken, ja natuurlijk ... in de context van daar en toen) 1995 diefstal (veroordeeld) 1997 inbraak / huisvredebreuk (ingetrokken om mentale redenen) 1998 opzettelijke schade en ernstige aan andermans eigendommen (idem) 2003 beschuldigd van moord, poging tot moord en ontvoering
schizofrenie (eigen zeggen ~ een smoes?) hallucineerde (eigen zeggen ~ een smoes?)
En de Zuid-Afrikaanse veiligheidsdiensten laten zo'n risicopersoon tot op een armlengte van staatshoofden komen …
Later kwam naar buiten dat de man ook de Engelse taal niet machtig zou zijn en daarom het vertalen ook moeilijk vond. Jantjie spreekt voornamelijk de taal Xhosa, Engels was dus moeilijk te vertalen, waardoor het tolken niet lukte. Zo liet de Zuid-Afrikaanse minister Hendrietta Bogopane-Zulu weten aan de BBC. Volgens Bogopane-Zulu (minister voor Vrouwen, Kinderen en Mensen met een handicap) 'is er iets fout gegaan' toen de organisatie een doventolk wilde inhuren. De leiding van het bedrijf dat Jantjie naar de ceremonie stuurde, SA Interpreters, is volgens de minister 'spoorloos verdwenen'.
Als hier iemand solliciteert als chauffeur van de schoolbus of als surveillant op de speelplaats of als klusjesman/tuinier bij de schoolvan onze (klein)kinderen, worden er vragen gesteld.
Niet zo in de tip van Afrika, een risicopersoon kan er rustig mee het podium op en daar eventueel schizofrene dingen uithalen die achteraf zwaar internationaal onevenwicht veroorzaken.
Over elke keer dat LM en ik in Z-A met een tanker gingen lossen of met een bulkcarrier gingen laden, kan ik een hoofdstuk schrijven. En al dat, al die beschrijvingen zouden tendentieus overkomen, zelfs al hield ik me louter aan de feiten, dus zonder eigen interpretaties.
In 2013 was ik ongeveer opgelucht dat eindelijk iemand als Thamsanqa Jantjie in het nieuws kwam. Zo krijgt men eindelijk efkes een kijk op de manier van werken ginder.
Wat wij hier horen over Z-A komt meestal van gegoede Belgen die vooral politiek correct willen zijn om een aantal redenen die te maken hebben met hun verblijf ginder of met hun inkomen ginder. Maar die paar wijngaarden en die paar B&B's in natuur- of safariparken zijn absoluut niet de dagelijkse realiteit in andere regionen van de maatschappij aldaar : het is er geklungel alom. Maar dat mag niet gezegd worden want 'Africa is beautiful'.
Hij kwam van bij de oogarts, het zicht wazig van de druppels.
- Dan moet ge te voet komen hé, Marcel, had ze gezegd. Die twee straten kunt ge wel te voet. Ofwel vraagt ge uw zoon voor vervoer, maar na de druppels kunt ge niet meer zelf rijden.
Hij was gepikeerd dat zo'n jong doktoorke hem commandeerde. Ze moest nog vijftig worden. En zijn zoon liet hij niet rijden. Geen sprake van!
De druppels. Het branderig gevoel was na een halfuurtje al weg. Maar wat ze gezegd had over wazig, dat was waar, hij zag alles onscherp. Een beetje maar. Op zijn horloge kon hij niet lezen hoe laat het was, maar daarstraks bij het betalen had hij nog wel het verschil gezien tussen een biljet van twintig en een van vijftig hoor!
- Die blauwe zijn twintigers, Marcel, had ze gezegd.
Alsof hij dat niet wist! Chot, wat kon dat mens bazig doen met haar stomme druppels …
Het was zonnig en bijna kerstmis en omdat hij misschien toch te troebel zag om op het scherm te lezen en het klavier te zien, dacht hij erover een pintje te gaan pakken. Een pint zou hij nog wel zien staan zeker? Maar misschien was het toch wat vroeg.
En wie zag hij daar aankomen? Chantal ! Chantal met haar rood vestje. De verpleegster die maandenlang aan huis geweest was voor zijn vrouw. Chantal de kleine bezige bij, het zonnetje.
- Chantal, mijnen engel ! zei hij blij.
Hij nam haar bij de schoudertjes en drukte enthousiast een kus op haar voorhoofd. En een tweede, om te laten zien hoe blij hij was haar te zien.
- Monsieur! zei ze grimmig, mijn naam iezz niet Chantal.
Ze trok zich los en ging achteruit staan. Marcel hoorde en voelde dat hij zich vergist had. Hij had een vreemde gekust. Zomaar. Op straat. Een wildvreemde. Aanranding en zo. Hij probeerde haar gelaat scherper te zien, hij tuurde en deed een stap vooruit. Zij deed een stap achteruit. Hij wou uitleggen dat hij niet zo'n vieze ouwe vent was en dat de druppels en dat Chantal toch maanden … En dan dat rood vestje van ribfluweel. Hij wou nog eens voelen aan dat rood vestje, en weer deed ze een stap achteruit.
- Excusez-moi Madame, mompelde hij en ging opzij staan.
Hij knikte maar wat en ze rende weg. Hij keek haar na, met dat rood vestje en zwart krulhaar. Hij zou gezworen hebben ... Verdomme die druppels.
Als er maar niks van komt, dacht hij. Er staat veel in de krant tegenwoordig, gelijk dat van toen dat jaar, in Keulen en zo. Thuis was er niemand nog aan wie hij dit kon vertellen. Met twee zouden ze er misschien wat om gelachen hebben. En als Chantal er was met drie.
te gast bij Wim Helsen, Luc Appermont met een fragment uit De Profeet van Kahlil Gibran
Je kinderen zijn je kinderen niet. Zij zijn de zonen en dochters van 's levens hunkering naar zichzelf.
Zij komen door je, maar zijn niet van je, en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.
Je mag hen je liefde geven, maar niet je gedachten, want zij hebben hun eigen gedachten.
Je mag hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen, want hun zielen toeven in het huis van morgen, dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen.
Je mag proberen gelijk hun te worden, maar tracht niet hen aan jou gelijk te maken.
"De Profeet is het meest bekende (door hem in het Engels geschreven) en wereldberoemde boek van de Libanese dichter en schilder Kahlil Gibran. Het is een onvergankelijk en onvervangbaar werk geworden. Door de jaren heen heeft het nog niets van zijn schoonheid verloren. Ook bij ons, waar het sinds 1927 een immer groeiende lezerskring vond, waar er bij doop en huwelijk, bij geboorte en dood, bij feestelijke en minder feestelijke gelegenheden passende woorden aan ontleend worden of om bijzondere emoties onder woorden te brengen, door mensen van allerlei overtuiging en afkomst, door gelovigen en ongelovigen, door dominees en pastoors, door jongeren en ouderen, door armen en rijken. Het literaire werk van Gibran is in meer dan 20 talen vertaald. Zijn tekeningen en schilderijen werden tentoongesteld in grote wereldsteden en Auguste Rodin vergeleek ze met die van William Blake." C.Verhulst
Tijdens mijn actieve jaren aan boord heb ik van dichtbij gezien met hoeveel koolhydraten en suikers desserts gemaakt worden.
Die desserts heb ik dag in dag uit geserveerd en ik heb gezien wat al die toegevoegde suikers op een paar weken tijd doen met een mens. Ook met jonge mensen, de junior-officieren, die door de aard van hun job toch voldoende lichaamsbeweging hadden. Over sommige senior-officieren zwijg ik best.
Zelf had ik lichaamsbeweging genoeg, de hele dag, want wij hadden geen enkel zittend jobke. Maar ik prijs me nog altijd gelukkig dat ik toen al geen zoetekauw meer was.
Dat onze lever de snelle suikers opslaat en omzet naar de stapelvorm ‘vetten’ wist ik al, maar ik heb het aan boord ook herhaaldelijk voor mijn ogen zien gebeuren. In een paar weken tijd kregen fitte jongens een gezet figuur. Lag het aan die jongens? Nee, het lag aan het typisch CMB menu, het menu van Prado, die man was toen bij de rederij het opperhoofd van het keukendepartement. Twee keer per week gebak als dessert had kunnen volstaan, elke avond is overdreven. De andere vijf dagen had een stuk vers fruit gemogen, zoals ’s middags na de lunch.
Maar 5 dagen op 7 twee stuks vers fruit per persoon is duurder dan wat bloem en suiker. Vandaar 7 dagen op 7 ’s avonds gebak of andere zoetigheid. Het reden was de dagprijs per persoon.
te gast bij Wim Helsen, Lara Taveirne met Iep van Joke Van Leeuwen
De ochtend na dat feestelijke etentje was Viegeltje vertrokken. Door het open raam de wijde lucht in. Naar het zuiden. Tine en Warre zochten onder de tafel, op de servieskast, onder het bed. 'Ze is weg,' zei Warre toen. 'Naar het zuiden, hè,' zei Tine. Ze wilde ook wel naar het zuiden. Maar ze hoorde bij het noorden. En in het noorden kon het best warm zijn, soms, als het niet koud was. 'Misschien komt ze een keer terug,' zei Tine. Warre liep naar buiten en tuurde naar de lucht boven het landschap. Even dacht hij dat hij Viegeltje nog zag. Maar het was een vlekje op de verrekijker.
als u begrijpt wat ik bedoel ~ door Rocor, 12/2009
Het medicijn doet meer kwaad dan goed. Hebt ge de bijsluiter al eens gelezen als ge iets mankeert? Eerst staat er waarvoor het dient, in één zin! Ge moet het ook gans uw leven innemen, anders gaat ge te vroeg dood. Dan staat er een epistel lang waar ge voor moet oppassen als ge het neemt want : het zou kunnen dat uw maag het medicijn niet verdraagt - niet meer innemen en naar de dokter gaan! als ge problemen hebt met de lever - niet aan beginnen, bij hart stoornissen – niet meer innemen en naar de arts gaan, als uw evenwicht uit evenwicht is - niet meer innemen, bij tandbloedingen zijn - naar de apotheker of arts. En zeker oppassen bij het autorijden!
‘Ja man!’, denk ik dan, als dat geen indekken is.
“Had u de nevenverschijnselen op de bijsluiter niet gelezen?” vragen ze als ge er aan doodgaat. Maar het voordeel van de twijfel is er toch ook nog? Stel dat ge het niet neemt en evengoed te vroeg doodgaat.
Ach ja, dit stond er ook nog: “Het zou kunnen dat u impotent wordt”. Wel, dan denk ik hé, dat veel mannen toch liever 10 jaar met opgeheven hoofd door het leven gaan dan 12 jaar met hangende pootjes. Als ge begrijpt wat ik bedoel.
te gast bij Wim Helsen, Adriaan Raemdonck met een tekst van Jan Cox, schilder.
Mijn eerste lezing van de Ilias gaat terug tot mijn veertiende jaar toen ik Grieks leerde op het Barleaus Gymnasium in Amsterdam. Toen ik nu de Ilias herlas, en dit van het eerste tot het laatste vers, overweldigde de monsterachtigheid en schoonheid van de oorlog mij. [...] Het duurde dertig jaar voor ik iets van de wreedheid en de wanhoop die ik in de oorlog heb meegemaakt visueel kon uitdrukken. Men treft er de ergste ijdelheid en de ergste onwaardigheid aan. Ik werd verbaasd door de grootsheid van de mensen, maar anderzijds evenzeer geschokt door hun boosaardigheid. Ik was getuige van de meest verbazende daden van zelfopoffering en de walgelijkste daden van perversiteit en wreedheid. [...] Er was solidariteit en wederzijdse hulp tussen vreemden en verraad binnen dezelfde familie. Nooit waren lelijkheid en schoonheid zo benadrukt. Liefde en haat waren één woord.
In 2002 was ik tijdens een contract aan boord 50 geworden. Hoe en of dat gevierd geworden is weet ik zelfs niet meer en dat is goed zo, 't zal zeker iets simpel geweest zijn. Toen we einde contact in België kwamen was ik dat hele verjaren al vergeten, er stonden anderen dingen op het programma.
Nadat we de jetlag eruit geslapen hadden en de bagage weggewerkt was voelde het appartement weer bewoond aan. We konden beginnen aan een aantal familiale verplichtingen en bezoeken.
We hadden LM's kant van de familie afgewerkt met een gezamelijke drink in een taverne. Aan mijn kant van de familie hadden we een avond getater van Tina doorstaan. Diezelfde week hadden we de deprimerende stiltes bij mijn ouders uitgezeten. En eindelijk, eindelijk! konden we naar Laura en D, naar een namiddag rustige gezelligheid met kabbelend gebabbel.
Toen LM en ik toekwamen vroeg Laura bijna onmiddellijk of we die week al bij Tina geweest waren en of we onze ouders al een bezoek gebracht hadden. Jaja, dat is afgehandeld, antwoordde ik. 'k Wou er nog aan toevoegen dat LM en ik die twee bezoeken zelfs al te boven gekomen waren maar iets maakte dat ik dat niet luidop zei.
Even later zag ik dat de tafel gedekt stond voor een flink aantal mensen. Tiens, dacht ik, ze verwacht volk, nuja, we zullen wel inpassen bij dat gezelschap zeker? Anders had ze ons niet gevraagd. En is was er tamelijk gerust in. Tot de bel ging en Tina zich binnen taterde. Iets later kwamen ook onze ouders toe. Daar ging de rustige namiddag waarop ik me zo verheugd had.
Na het aperitief bleek dat ik aan het hoofd van de tafel moest plaatsnemen. Aan het hoofd van de tafel? Aan de tafel van een ander? Tussen de glazen lag gouden strooisel met daarin het getal 50 vrijgemaakt.
Ik staarde naar het tafelkleed en vroeg : van wie komt dit idee? Van ons Ma en van Tina, zei Laura. En mijn hart zonk nog dieper. Ge had ze moeten stoppen Laura, ge kent mij toch beter dan dat. Maar dat zei ik niet. Ik was zo teleurgesteld dat mijn keel dichtsnoerde en dat ik tranen moest wegslikken. Kenden ze mij dan écht zo weinig? Kende zelfs Laura mij dan zo weinig?
Dat tranen wegslikken lijkt overdreven, maar Laura & D zijn zeer druk bezette mensen, en voor toen die ene keer dat ze écht tijd hadden voor LM en mij, werd onze tijd gekaapt door het duo doe-goeders, Tina en Ma. En Laura had dat laten gebeuren. Erger, ze had hun plan in praktijk gebracht, die feestmaaltijd. Die namiddag besefte ik dat zelfs Laura mij niet meer kende. Anders had ze zoiets nooit laten doorgaan.
Moet men dankbaar zijn voor iets waar men niet om gevraagd heeft? Voor iets dat zelfs liever helemaal niet had zien gebeuren of moeten meemaken? Nee.
Tijdens de moeilijke momenten aan boord had ik me opgetrokken aan bepaalde plannen, aan het ontwerpen van momenten aan de wal. Een gewone namiddag met Laura & D was een idee waaraan ik me kon recht houden, en dan dit … Nee, men moet niet dankbaar zijn voor iets waar men niet om gevraagd heeft.
Er was een enorm gevoel van verlorenheid die namiddag bij die pompeuze feestmaaltijd en de nep-opgewektheid. Laura had zich laten overtoeteren door Tina en Ma en ik besefte dat zij en ik de voeling kwijt waren.
te gast bij Wim Helsen, Ella Leyers met ‘A Moveable Feast’ van Ernest Hemingway
- "And then we'll walk down by the river and along the quais." - "Let's walk down the rue de Seine and look in all the galleries and in the windows of the shops." - "Sure. We can walk anywhere and we can stop at some new café where we don't know anyone and nobody knows us and have a drink". - "We can have two drinks." - "We'll come home and eat here and we'll have a lovely meal and drink Beaune from the co-operative you can see right out of the window there with the price of the Beaune on the window." - "And we're going to have all the books in the world to read en when we go on trips we can take them." - "Would that be honest"? - "Sure". - "My," she said. "We're lucky that you found the place." - "We're always lucky," I said and like a fool I did not knock on wood. There was wood everywhere in that appartement to knock on too.
Michael O’Sullivan
