'k Dacht eerst dat er 'others got talent' moest staan. Zoiets als Special Olympics, maar dan op een podium. Nee dus. Het gaat wel degelijk over otters, over otters met talent.
Talent?
Ja, die ene wel, die zwarte. Die speelt ongeveer alle andere van het klavier. Maar bij het publiek achterin, of is dat de jury, wordt er duidelijk gepiept om genade. Zo sterk zal zijn talent niet in de smaak vallen. Erg voor dat beestje.
Elk jaar kopen we lotjes van de buurvrouw, haar dochter is 58 en verblijft in een instelling voor mensen met een verstandelijke beperking. En of we nu iets winnen of niet, elk jaar krijgen we een kalender. Zo ene met vakjes om in te schrijven. ’t Is voor de kalender dat ik al die lotjes koop natuurlijk! Nee, ik koop ze voor de buurvrouw. Want het begint zwaar te worden voor haar, zo ongeveer 60 jaar een groot klein kind in huis hebben, nu drie dagen in de week.
We hangen de kalender tegen de zijkant van het boekenrek naast de deur van 't bureau, zo zie ik van ver welke dag het is.
LM kent dag en datum doorgaans al van de dag tevoren maar ik vergis me soms drie keer per dag van datum. Vandaag ook weer, heel de namiddag gedacht dat het vrijdag was. Daarom hangt die kalender op een strategische plaats. Om mijn aantal vergissingen leefbaar te houden.
Voor de neus van LM hangt nog een kleine kattenkalender. Die moet hij elk jaar hebben, want hij is een kattenman. Toen we nog vaarden werd die in dubbel gekocht, want er moest een exemplaar mee naar boord. Maar in die kleine kattenkalender kan men niet schrijven.
Dus had ik een eigen kalender nodig om notities te kunnen maken. Vermits we zoiets aan boord niet bijhadden, maakte ik er zelf een. Op een A4-ruitjespapier, met per dag een vierkantje van 4cm/4cm. Zo had ik een soortement persoonlijk logboekje. En zo heb ik een flink aantal bladzijdes bijeen gevaren. Samen met LM bedoel ik. Voor ik hem kende was ik al 13 jaar bezig. Maar daarvan heb ik geen notities op kalenderbladen.
Zelf een kalenderblad maken doe ik nu nog altijd. Nu voor de keuken, want LM staat sinds 2005 op voedingsplan. Om zeker te zijn dat er voldoende afwisseling is en om daar een kijk op te hebben vul ik een week op voorhand in.
Met stabilostift markeer ik de proteïnesoort, want die moet voldoende gevarieerd zijn. Aan de afwisseling van de vier kleurtjes kan ik onmiddellijk zien of er voldoende variatie in zit. En een eierbereiding telt mee als proteïne, die staat gemarkeerd in geel. Vis in blauw, varkensvlees in roze, gevogelte, konijn en schaap in groen, rund en paard blijven zonder kleur.
Dat idee heb ik van een Chef-kok op de Coral Temse. Die maakte zijn menu's ook zo, in overleg met de lagere bemanning. Tot ze er boven lucht van kregen en kwamen helpen. Toen werden die menu-vergaderingen bijna feestjes. Dat kon toen allemaal nog, in 1986.
Enfin, mijn zelfgemaakte keukenkalender is ook een vast punt waarop ik kan aflezen welke dag we zijn, maar 't is eigenaardig, in de keuken vergis ik me zelden van dag. Dat begrijp ik zelf niet.
te gast bij Wim Helsen, Joke Emmers met een fragment van Rainer Maria Rilke
U bent zo jong, in het leven nog zo onervaren, dat ik u, mijn beste, zo goed ik kan zou willen vragen geduld te hebben met alles wat in uw hart nog niet tot een oplossing is gekomen en te proberen de vragen zelf lief te hebben als voor u niet toegankelijke kamers en als boeken die in een volkomen onbekende taal zijn geschreven. Zoek nu niet naar de antwoorden die u niet gegeven kunnen worden, omdat u niet in staat zou zijn ze te leven. En het gaat erom alles te leven. Leef nu uw vragen. Misschien leeft u dan gaandeweg, ongemerkt, op een dag in een ver verschiet het antwoord binnen.
"Na de inspannende arbeid aan een boek over de beeldhouwer Rodin reist de Duitse dichter Rilke in 1903 naar Italië, vanwaar hij met vele mensen correspondeert. Onder hen bevindt zich een leerling van de militaire academie Wiener-Neustadt, Franz Xaver Kappus (1883 - 1966), die Rilke een paar gedichten ter beoordeling stuurt. Hieruit ontwikkelt zich een briefwisseling die (zonder het aandeel van Kappus) in 1929 na Rilkes dood wordt gepubliceerd en onder de titel Briefe an einen jungen dichter een van de populairste werken van Rilke wordt.
In een tijdspanne van vijf jaar legt Kappus hem de meest uiteenlopende problemen voor. Uit Rilkes antwoorden is zijn visie op een groot aantal aspecten van het leven te distilleren. Deze opvattingen van Rilke zullen ook nu nog velen aanspreken, bijvoorbeeld zijn hoop dat de tegenstellingen tussen man en vrouw zullen opgeheven worden." DSB
Eerste indruk: wat hebben jonge vrouwen toch met Rilke? Vandaag Joke Emmers, vorig seizoen Lara Chedraoui en Marie Vinck op vorig blog 'een gans jaar maart?' , nov & dec 2017, de teksten 117 & 199.
Leren praten. Wat een wonderlijk proces. Het begint 1 woordje. Of liefst 2 woordjes
Het woord 'mama' was geen probleem meer, maar 'papa' was een beetje moeilijk. Het klonk als 'baba'. Daarom begon haar vader de p van papa te benadrukken. En dat vindt dit meisje ppprachtig klinken ! 'k Denk … dat ik ze ergens papa hoor zeggen ook.
Op dat schip hebben LM en ik twee keer een contractperiode gevaren. De eerste keer was in 2005, met Filippijnse bemanning en Indische officieren. De tweede keer was in 2007, ook Filippijnse bemanning, maar nu met Bulgaarse officieren.
Blijkbaar was de rederij nog altijd op zoek naar de goedkoopste nationaliteit om een aantal arbeidsplaatsen in te vullen. Of naar mensen met de juiste werkethiek voor een tanker? Men kan zich afvragen wat de eerste bekommernis was/is.
De voertaal aan boord was Engels, dat was al jaren zo. Tijdens het aperitief, een uur voor het avondeten, klonk een muziek op die me zeer droevig leek. Een koor uit een opera zingt een klaagzang, dacht ik. Er was in dat verhaal waarschijnlijk een catastrofe gebeurd, zo tragisch klonk het allemaal. Is dit muziek voor aan boord van een schip? Waar mensen al eens last kunnen krijgen van heimwee. Of van moedeloosheid … Niet echt rustige of blije muziek om tijdens het decompressie-uurtje te horen, het uurtje dat men nodig heeft om terug te schakelen van werkmodus naar avondmodus.
In het gedacht dat dit gezang uit een operatragedie kwam, zuchtte ik en zei - 't Is precies begrafenismuziek. (this sounds like music for a funeral) Waarop de 2de stuur antwoordde - Dit is ons nationaal volkslied.
Ik had ter plekke door de vloer willen zakken, verdwijnen. Ik had zojuist een Natie beledigd. Vreemd genoeg bleef hij me glimlachend aankijken. Wat bleek : hij had het woord funeral niet begrepen, terwijl dat toch een gewoon woord is, geen ingewikkelde vakterm. Hij had er 'festival' van gemaakt en was opgetogen over wat ik gezegd had over het nationaal lied van zijn land. Festivalmuziek ipv begrafenismuziek.
Door mijn blunder had ik kou tot in mijn merg, edoch, die gast bleef zonnig, hij was gecharmeerd terwijl ik ongeveer op de Slavische Ziel getrapt had … Maar wie brengt er nu in godesnaam het eigen volkslied mee naar een informeel gezelschap? Wel internationaal, maar toch informeel.
- Zouden wij de Brabançonne meenemen aan boord en spelen tijden de apéro? vroeg ik me zojuist luidop af. - Nee. Liefst niet, antwoordde LM van aan zijn klavier.
Hij weet niet wat ik aan het typen ben, maar zijn antwoord was direct & duidelijk.
Volgens mij klinkt deze melodie zwaarmoedig, droefgeestig, weemoedig … Môja, melancholie hoort bij de Slavische volksaard zeker? Klank aanzetten. Ge moet het niet uitluisteren hoor, 't is gewoon om u efkes een idee te geven : https://www.youtube.com/watch?v=WRCmD11YSu8 01min32
te gast bij Wim Helsen, Thomas Huyghe met een tekst van LPG
EEKLO 02/08/2016 - 02u53 FIETSER VALT MET FRIETEN
Een fietser viel zaterdagavond van zijn fiets met een zak frieten aan het stuur. Het ongeval gebeurde rond half acht in de Oostveldstraat in Eeklo. De 63-jarige man wilde met de fiets de straat oversteken ter hoogte van het psychiatrisch centrum en viel. Hij werd lichtgewond overgebracht naar het AZ Alma in Eeklo en kon niet meer van zijn frietjes genieten. (LPG)
Buiten het resoluut niet-meedoen, bestaat ook de beleefde poging-tot.
Hieronder een boompje waarvan ik paf sta. Het is de verwezenlijking van een idee van Charles M. Schulz, en het heet de Charlie Brown kerstboom. Kijk en bewonder deze soberheid, het is bijna ikebana, of misschien een driedimensionale haiku. Rechts het oorspronkelijk ontwerp, in een beginfase.
"De Tokèh Vertelt" is een webpagina voor het voortzetten en het delen van verhalen, gemaakt voor en door Indische mensen. “Omdat ik op leeftijd ben, ben ik aardiger voor mezelf, en minder kritisch op mezelf geworden. Ik ben mijn eigen vriend geworden.
Ik heb te veel dierbare vrienden deze wereld zien verlaten, te vroeg; voordat zij konden begrijpen hoe groot de vrijheid is met het ouder worden. Wiens zaak is het, als ik ervoor kies om te lezen, of om op te computeren, tot 02:00 uur in de morgen, of slapen tot 's 12.00 uur 's-middags?
Ik zal dansen met mezelf op die prachtige muziek van de 50, 60 & 70 's, en als ik op hetzelfde moment, zou willen huilen om een verloren liefde, dan zal ik dat doen. Ik zal op het strand lopen, in een badpak dat strak is gespannen over een uitpuilend lichaam, en ik duik met overgave in de golven, als ik daarvoor kies, ondanks de medelijdende blikken van de jetset. Ook zij zullen er ooit oud uit gaan zien.
Ik weet dat ik soms vergeetachtig ben. Maar nogmaals, een deel van het leven ben ik ook vergeten. En misschien herinner ik me uiteindelijk de belangrijkste dingen. Zeker, door de jaren heen, is mijn hart wel eens gebroken. Hoe kan je hart niet breken, als je een geliefde verliest, of wanneer een kind lijdt, of zelfs als iemand 's geliefde huisdier wordt aangereden door een auto? Maar, gebroken harten geven ons kracht, begrip en mededogen. Een hart dat nooit is gebroken, is ongerept en steriel, en zal nooit de vreugde kennen van het onvolmaakte.
Ik ben gezegend lang genoeg geleefd te hebben om mijn haar grijs te zien worden, en mijn jeugdige lachen is voor altijd geëtst in de diepe groeven op mijn gezicht. Zo velen hebben nooit gelachen, en zo velen zijn gestorven voordat hun haar zilver kon worden.
Als je ouder wordt, is het makkelijker om positief te zijn. Het kan je steeds minder schelen wat andere mensen van je denken. Ik twijfel niet meer aan mezelf. Ik heb zelfs het recht verdiend om het fout te hebben. Dus, om je vraag te beantwoorden, ik vind het fijn oud te zijn. Het heeft mij bevrijd. Ik hou van de persoon die ik ben geworden. Ik zal niet eeuwig voortleven, maar in de mij resterende tijd, zal ik geen tijd verspillen met klagen wat had kunnen zijn, of mij zorgen te maken over wat er nog zal komen.
En ik zal iedere dag een dessert eten als ik daar lust toe heb.”
De geuren die uit de schouwen kwamen hoorden erbij. Het was pollutie, ooit luchtbezoedeling geheten, maar als kind stoorden wij ons daar niet aan. Bezoedelen was iets van de grote mensen in nieuwsberichten. De schouwgeuren in de krakende winterlucht hadden iets geruststellend.
Wij en het ander grut uit de buurt waren scharrelkinderen. In de jaren 50 en 60 kon dat nog. Van het lang spelen op wegels en paadjes waren onze tenen ijsklompjes en onze neuzen ook. Naarmate we onze huizen naderden waren de schouw-geuren er. Ze zeiden : warmte. Na zoveel verkennen en intensief struinen tussen velden en weiden moesten we al die indrukken kunnen verwerken, best met de hersens op kamertemperatuur.
Die warmte hadden we zelf verdiend met kou lijden voor onze algemene ontwikkeling. En onze pantoffeltjes lagen warm gereed op de radiator van de inkom. Dat wist ik, want ik had ze er zelf op gelegd. Met warme pantoffels aan komt alles veel sneller weer goed. Ook neus, oren en hersenen.
Maar eigenlijk was dat wintergevoel er niet alleen in december hoor, het was er ook in januari en februari. Zolang het maar koud genoeg was om de schouwen te ruiken.
Het typisch december-gevoel draaide volgens mij rond Sinterklaas en Kerst. Met Oudejaarsavond vloeide het al over in het januari-gevoel. Men kan december niet verwarren met januari. En dat is een totaal andere sfeer. Daar gaat het over nieuw.
Als eerste waren er die rot-solden, die ons verplichtten mee gaan winkelen met Ma. En het volgende schooltrimester was duidelijk een nieuw begin want elke ochtend schreven we het nieuw jaartal in het klasagenda en ’s avonds boven elke huistaak.
Op 10 januari heette de kerstversiering plots kerstrommel en moest opgeruimd worden. Januari had andere bezigheden, een andere sfeer, gaf een ander gevoel. Het bleef winter, dat wel, maar december liep zeer zeker niét door naar januari.
In februari/maart/april werpen herten hun gewei af. Dan liggen de bossen (in het Noorden) vol takken waar een mens een been zou over breken. Wat doet een goede boswachter dan? Hij ruimt ze op. Het is studiemateriaal voor biologen en andere kundige kenners.
Maar daarna, waar blijft men ermee? Men verkoopt ze. Aan liefhebbers en ook aan kunstenaars en ambachtslieden. Die doen daar iets mee :
Mooi hé. Vind ik ook. m – EZW-12/2013, herwerkt - foto's van 't Net
Het griepvaccin wordt best toegediend tussen 15/10 en 15/11, om optimaal effectief te zijn wanneer de griep piekt, en dat zou ergens in februari zijn.
Als gezagsgetrouwe burger is LM in oktober al gevaccineerd. Aangezien ik achterop hink met ongeveer alles wat moet of zou moeten, ga ik in december nog gauw efkes die spuit laten zetten, wanneer het nipt niet te laat is. Naarmate de leeftijd vordert gebeurt dat met van langsom minder schuldgevoel en van langsom minder gêne. Ik ben laat en wat dan nog … Zelfs de huisarts kijkt er niet meer van op. Misschien heeft ze nog van dat soort klanten, laatkomers.
Een spuit. Een nááld dus hé. Een naald in mijn vel. Mijn hoofd weet dat het oké is, maar mijn lijf weet dat niet. Mijn lijf reageert los van mijn hoofd. Ik lijd aan schrik-voor-de-prik. In hoge mate.
Een van de laatste vaccins: gelijk de dokteres de naald wilde aanzetten, ging de telefoon. Ze verdween naar het kantoorgedeelte van de raadpleging.
Daar ging heel mijn ademhaling, mijn oefeningetje om de spieren ontspannen te houden, allemaal om haar het werk niet te bemoeilijken en mezelf achteraf geen pijnlijke plekken te bezorgen.
De dokteres is een tengere dame met elfenhanden, tussen haar fijne vingers is de spuit monsterlijk groot.
Toen ze opnieuw naast mijn stoeltje stond was ik al veel minder ontspannen, de zelfcontrole was kwijt. Ze ontvette opnieuw het stukje huid op mijn arm. "Dokter, als de telefoon nu nog eens rinkelt..." En de telefoon rinkelde opnieuw. Zij opnieuw weg. Wanneer ze even later terug naast me stond was ik een wrak. Gespannen als een bang konijn, terwijl mijn hoofd toch weet dat een vaccin 'voor mijn eigen goed' is.
"Dokter...?" De telefoon rinkelde opnieuw en toen commandeerde ik paniekerig naar het kantoorgedeelte: "LM? Neem die telefoon aan!" LM dééd dat dus hé, hij nam de hoorn op, want hij vermoedde ondertussen wel hoe ik eraan toe was. Hij deed het nog tamelijk professioneel ook:"Met de praktijk van dokter RL, kan ik u helpen?"
Denkt ge dat de dokteres toen eindelijk die spuit gezet heeft ? Maar nee! Ze zat op het krukje naast mij, opgetogen over LM zijn interventie en ze zat te schudden van het lachen.
Nog iemand een vaccin deze maand? Neem LM mee!
m - EZW-05/2004, HiH- 10/2014,12/2016 - en nog steeds werkelijk waar
De Nieuwjaarsbrief, naar het einde van het eerste trimester werd er aan begonnen want hij moest voor het begin van de kerstvakantie klaar zijn.
Nieuwjaarsbrieven zouden een puur Vlaamse traditie zijn. Het zuidelijk en oostelijke landsgedeelte kennen het gebruik niet. En onze noordelijke taalgenoten ook niet? Owee, er is werk aan de winkel:
'k Ben ook op die tweede webstek eens gaan kijken en mij stond voor dat de nieuwjaarsbrieven van de jaren 50 en 60 toen veel meer glinsters hadden dan op de afbeeldingen te zien is. Glinster, want het woord glitter was toen nog Engels.
Misschien zijn de glinsters eraf gevallen in de loop der jaren. Die kwamen los hé. Na het schrijven van zo’n brief hingen ze aan de vingers. En soms ook op het gezicht.
En inkt overal … wat een ellende. Het woord stress bestond nog niet maar ik vond nieuwjaarsbrieven en alles wat er kwam bij kijken een corvee. Van het kiezen van een brief tot en met het voorlezen ervan was het een lijdensweg met verschillende staties.
Brief betalen : centjes meebrengen naar school. Niet Vergeten! En dan klamme handen omdat ik ze toch weer niet bij had, toch weer vergeten, voor de zoveelste keer. Kan het zijn dat zo'n glinsterbrief 3 fr kostte?
Brief Bestellen : uit al die glinsterbrieven de mooiste kiezen. Maar welk was de mooiste? Twijfelen en aarzelen. Zorgen aan het kopke.
Brief Schrijven : inktvlekken en glinsters overal. Op voorhand berusten in de reprimandes die thuis zouden volgen.
Brief Vervoeren : het kleinood zonder kreuken veilig naar huis brengen. De boekentas was die dag als zitje op een glijbaantje gebruikt.
Brief Bewaren : vlekkeloos en kreukvrij bewaren tot de Grote Dag. Een onmogelijke opdracht in een druk huishouden.
Brief Meenemen naar de Grootouders in Kwestie. De ambras in de auto toen ze in Boom merkten dat we de brieven voor Antwerpen niet bijhadden!
Of die keer dat iemand van ons drie op de achterbank nog wou 'repeteren' en wagenziek werd. Brief totaal onbruikbaar. En het humeur van die twee vooraan totaal ondoenbaar. En dan moest het 'Brief Voorlezen' nog beginnen.
Als ik het overschouw … Nee. Gelukkig stopte dat gedoe zodra men twaalf werd.
Nieuwjaarsbrieven gaven maar heel efkes, heel in het begin, het gevoel van glorie dat hoort bij de glinster, die alleen maar belooft.
m - EZW-01/2012, HiH-11/2014, 12/2016 - bijgewerkt
Vertel wat op uw lever ligt, en als U gelijk hebt, dan hebt U gelijk.van P²
Was het maar zo simpel. Gelijk hebben is niet voldoende. Men moet ook nog gelijk krijgen. En zelfs al legt men het feitenmateriaal op tafel, dan nóg wordt er gekrakeeld. Niet soms, niet af & toe, maar dikwijls en vaak. Bij momenten is dat zeer bevreemdend, omdat het niet in een dierentuin gebeurt maar in de mensentuin.
Na een uitdaging en daaropvolgend een 'ongeval' met de slee raakt Donald Duck verwikkeld in een ernstig sneeuwballenconflict met zijn neefjes. De neefjes winnen de slag. Om hun victorie te vieren eindigen ze met een Indianendansje rond een bevroren DD.
In latere versies werd dit overwinningsdansje weggelaten, omdat het vanaf toen beschouwd werd als politiek incorrect tegenover de Native Americans, de autochtone inwoners van het Amerikaans continent.
De kraamafdeling van een Schots ziekenhuis heeft in september 2017 een bijzonder ontroerende brief gedeeld. De boodschap bevat de woorden van een pasgeboren kindje, geschreven door een onbekende auteur.
Wel, de krant mag de brief dan bijzonder ontroerend noemen, persoonlijk vind ik de tekst bijzonder melig en qua informatie vaag, gevaarlijk vaag.
Liefste mama en papa, Bewaar deze brief alsjeblief op een veilige plaats zodat je hem opnieuw kan lezen wanneer je verdrietig bent of door een moeilijke periode gaat.
* Verwacht niet te veel van mij als pasgeboren baby en verwacht niet te veel van jullie zelf als ouders. Geef ons allebei zes weken als een verjaardagscadeau. Zes weken voor mij om te groeien, te ontwikkelen, groter te worden, stabieler en meer voorspelbaar te worden. Zes weken voor jullie om te rusten en je lichaam de kans te geven om te herstellen.
Zés weken voor het lichaam om te herstellen? Welke hobbyist heeft deze tekst opgesteld? Er zijn vrouwen die twee jaar nodig hebben om te ontzwangeren, twee jaar eer hun lichaam de hormonale balans van vroeger hersteld heeft.
* Geef me alsjeblief te eten wanneer ik honger heb. In de baarmoeder heb ik nooit honger gekend. Klokken en tijd betekenen nog niks voor mij.
* Houd me alsjeblief vast. Knuffel me, kus me en raak me aan. Ik heb het altijd zo gezellig gehad in de baarmoeder en ik ben nog nooit alleen geweest.
* Vergeef me alsjeblief als ik veel huil. Ik ben niet gestuurd om je leven miserabel te maken. De enige manier waarop ik kan uitdrukken dat ik niet blij ben, is door te huilen. Blijf bij me en naarmate ik ouder word, zal ik steeds minder huilen.
… zal ik steeds minder huilen. Dat is een té rozig beeld. In het beste geval zal het zes weken tot drie maanden duren, maar langer kan ook. En in die periode kunnen heel sombere gevoelens en een aantal situaties ontstaan: https://www.gezondheid.be/index.cfm?fuseaction=art&art_id=9913#4a
Enkele maanden later moeten de melktandjes erdoor komen en een paar jaren later komen de klassieke kinderziektes, maar 'ik zal steeds minder huilen' ? Chotchotchot, jonge ouders in slaap sussen ipv ze wakker te schudden, het is bijna misdadig. Over zoveel wan-informatie kan ik me serieus zorgen maken.
* Neem alsjeblief de tijd om te ontdekken wie ik ben. Hoe hard ik verschil van jullie en hoeveel ik jullie te bieden heb. Hou me goed in de gaten en ik zal je tonen welke dingen me kalmeren, troosten en blij maken.
* Onthoud alsjeblief dat ik wel tegen een stootje kan. Ik kan er wel tegen als je natuurlijke foutjes maakt met mij. Als je ze met liefde maakt, kan er mij niks ergs overkomen.
Wat een sentimenteel gebrabbel. Alsof iemand die wanhopig is van het kindergeschrei, moedeloos van het werk dat weer ongedaan blijft en zich opstapelt en ziek van gebrek aan slaap, fouten maakt uit liéfde! Die maakt fouten omdat de situaties die een baby meebrengen boven het hoofd aan het groeien zijn.
* Wees alsjeblief niet teleurgesteld als ik niet de perfecte baby ben. Wees ook niet teleurgesteld in jezelf als jullie niet de perfecte ouders zijn.
Wees niet … alsof men een postnatale depressie kan tegenhouden met twee zeemzoete lijntjes in een rondschrijven. Chot, wat een naïef gedoe.
* Zorg alsjeblief goed voor jezelf. Eet gezond, rust veel en beweeg genoeg zodat je genoeg geduld en energie hebt om voor mij te zorgen.
* Draag alsjeblief zorg voor jullie relatie met elkaar. Want wat als er geen familie meer over is voor mij ...
Dan volgt er een scheiding met co-ouderschap wat er op neerkomt dat de grootmoeders van het kind het moeten overnemen terwijl zijzelf al de zorg voor hun moeder of hun vader hebben.
* Houd ook het grote plaatje in gedachten. Ik ga slechts een korte tijd zo klein zijn, ook al lijkt het voor jullie nu een eeuwigheid. Ik mag je leven misschien overhoop gegooid hebben, maar onthoud dat alles weldra weer normaal zal aanvoelen. Geniet van mij! Ik zal nooit meer zo klein zijn!
Naar verluidt circuleert de brief al bijna een jaar op sociale media. Toch blijven de likes binnenstromen, voornamelijk van ouders die zich herkennen in de ontroerende woorden. Tot op heden weet niemand wie de tekst geschreven heeft. GVA - 09/2017
Mij lijkt het alsof iemand van de kraamafdeling de tekst tijdens de middagpauze efkes op schrift heeft gesteld en daarna bejubeld werd door gelijkgestemde zielen. 'k Zou gaan denken dat die kraamafdeling ginder op commissieloon werkt.
Ze was verhuisd naar het appartement bij het marktplein. Daar was meer volk. Het was een idee van haar dochter. In haar huis tussen het groen zat ze te verkommeren. Spelende kinderen waren er niet meer en de rust die ze daar ooit zo op prijs gesteld had was een loden stilte geworden.
Met winkels in de buurt was daar op het plein meer geloop om naar te kijken. En elke week was er markt natuurlijk, telkens beweging en bedrijvigheid. En in december was er een kerststal op mensengrootte, met echte dieren. Daar konden kindertjes zich aan te vergapen, aan de echte dieren. Vroeger zou ze die verwondering, de ronde oogjes en de open mondjes gefotografeerd hebben. Nu stond ze ’s nachts op om het ezeltje te gaan troosten.
“bij ons op de grote markt staat elk jaar een mooie kerststal er staan levende dieren bij, dat vind ik niet nodig want 's nachts staat dat ezeltje te balken, uit eenzaamheid of van de kou, dan sta ik op om hem te gaan troosten en dan wrijft hij tegen mijn hand van blijdschap”
Dat vond ik een klein en stil decemberverhaal. Een seniora++ die elk jaar in de tweede helft van december elke avond warme kledij gereed legde om 's nachts in de kou het ezeltje te gaan troosten. De levende dieren zijn ondertussen vervangen door beelden enhoe het met de dame is kan ik niet achterhalen. Maar het opstaan 's nachts om buiten in de kou een ezeltje te gaan troosten vond ik toen zeer pakkend.
In mijn schooljaren vond ik eindejaarsgeschenken zoeken een zware opdracht. Ik zag daar enorm tegenop. Een onmogelijke taak. Met de moed der wanhoop vooruit met dat juk, in naam van De Gezelligheid, terwijl ik verging van ellendigheid.
Degenen die toen hadden moeten/kunnen helpen, deden geen moeite. Op de vraag wat ‘wilt ge voor Kerstmis’, hadden zowel mijn pa als mijn ma als standaardantwoord : een goed schoolrapport. Dat zegden ze op een toon of er iets aan te verhelpen viel. Alsof ze niet wisten dat aan de wiskunde-kant weer alles in het rood zou staan. Rood zoals in bloed-zweet-&-tranen. Dat soort rood. Het is pas toen ik oud genoeg was om sarcastisch te antwoorden dat ze die flauwe kerstkeuze achterwege lieten. De laatste twee jaren thuis, eerder niet.
Dan was er een periode dat ik het al wat beter wist over wat en hoe en voor wie. Maar wat ik geschikt vond kon ik niet betalen want al mijn geld ging naar mijn studies. Mijn studieresultaten waren nu prima, maar het interesseerde hen niet meer. En wat ik kon betalen was niet geschikt. Ellendige eindejaar periodes waren dat. In naam van De Gezelligheid.
Dan was er een periode dat er weinig tijd was om geschenken te kopen. Toen moest ik alles nog raprap afhandelen, dan joeg ik mezelf zo op dat ik domme dingen kocht. Dat het domme dingen waren voelde ik al nog voor ik er mee thuis was, terwijl ik nog op de bus zat: dit is niet goed, en dat had ik niet moeten kopen. En dan begon ik aan al de rest ook te twijfelen. Die spullen waren dwaze zoenoffers aan De Gezelligheid.
Later was er de periode dat ik mijn zin kon doen. Ik had eindelijk én tijd én geld. ‘k Begon ruim intijds aan de kerstinkopen, zo half-november. En ik deed dat bij manier van spreken met de chequeboek in de hand. Of toch in mijn achterhoofd. Een zakdoek en een chequeboek waren mijn belangrijkste attributen. De zakdoek omdat ik gewoonlijk verkouden was in die periode. Dure offers heb ik toen gebracht. De cadeaus waren meer geschikt, en beter gekozen. Maar of dat veel bijbrachten aan De Gezelligheid weet ik niet, wanneer iemand tussen twee gangen gaat zitten snurken in de zetel. En telkens was er die claustrofobische sfeer. De verplichte sfeerverlichting, de open haard, het opgewekt gekwek over lekker en knus terwijl de afwas zich weeral opstapelde. Dan wenste ik dat ik 1000 mijlen ver weg was. Zeemijlen.
Kort daarop is het me gelukt. Zes jaar na mekaar is het me gelukt op zee te zijn tijdens de maand december, telkens een kleine ‘ping’ van opluchting: wat een geluk dat ik niet thuis ben want in België bracht december voor mij enkel terneerdrukkende verplichtingen en stress.
m, doet er al jaren niet meer aan mee – HiH-12/2016, bijgewerkt -
Een jonge kleuter heeft voor bijkomende vrolijkheid gezorgd tijdens een toneelstukje met koorzang over de geboorte van Jezus. Het meisje, dat een schaapje in de kerststal is, nam kindje Jezus uit de kribbe en wou de pop niet zo maar weer afgeven.
Ook wanneer de oudere kleuter Maria er zich mee moeit, heeft de kleuter geen zin om baby Jezus terug te leggen.
Kleuter Jozef doet nog een poging om met gevouwen handjes de scène te redden, maar de nieuwe interpretatie van het kerstverhaal is al een eigen leven gaan leiden. Want er werd gefilmd. Van de verslaggeefster ter plaatse, rechtstreeks nieuws uit de stal:
Kindje Jezus gered van winterkou door warmhartig schaap
Verliefd op de redder, het bestaat. Het verschijnsel heeft zelfs een naam.
In 1998 werd een naaste kennis met spoed geopereerd wegens aneurysma in de hersenen, een slagaderuitstulping. Toen ze na een pijnlijk herstel het ziekenhuis mocht verlaten had ze een gans andere kijk op de wereld en op haar leven. Het pijnlijk herstel werd vrij snel vergeten en vanaf nu was alles mooi en goed want ze leefde nog. De euforie bleef duren -weken- en nam na verloop van tijd bizarre vormen aan.
Eerst vertelde ze me dat ze bloemen en een grote² doos Neuhaus pralines had laten bezorgen op de afdeling. Wat ik mooi vond van haar, want men mag de mensen van zo'n ploeg wel een bedankje sturen.
- Nee, niet de ploeg, de chirurg. - ?
In de dagen die volgden had ze nog dingen laten bezorgen. Een cadeaupakket dat bevatte : 1 zwarte ijsemmer, het model hoge hoed + 2 witte handschoenen + 1 toverstafje + 2 glazen + een fles champagne. Omdat hij kon toveren en toverhanden had, want hij had haar leven gered. Tamelijk tevreden over haar idee toonde ze me de foto van het pakket. De witte handschoenen lagen achteloos over de rand van de hoed en het geheel was verpakt in glinsterend cellofaan. Toen was het nog een analoge foto, ik kan hem hier niet invoegen want ik heb hem niet.
Het volgende cadeau waren twee reservaties voor een sauna-arrangement ergens in een landelijk gebied, met uitzicht op het groen.
- Maar enfin, gilde ik, dat zijn dingen die men naar een gigolo stuurt, niet naar een hardwerkende chirurg! - Hij is waarschijnlijk homo want hij heeft nog niet gereageerd op die sauna-reservaties. - Gij zijt zot! Weet ge dat?
Natúúrlijk gebeurt het dat een eenvoudig burgermeisje gered wordt uit een brandend huis en dan trouwt met de stoere brandweerman die uiteindelijk van adel blijkt te zijn en de enige echte groothertog is van iets in de Balkan. Dat soort dingen gebeurt in de romannekes van Courths-Mahler, en dat is niet het echte leven.
In het echte leven hebben chirurgen geen tijd voor dat soort dwaasheden. De sauna-reservaties, daar maken zijn dochter en een vriendin gebruik van en die hoge hoed staat in de rommelkamer van de afdeling tot er in de kliniek nog eens een tombola bij het personeelsfeest georganiseerd wordt.
- Dat denkt gij, zei ze smalend. Hij heeft wel in mijn hoofd gekeken hè, beseft ge dat … - Ja, en in uw hoofd zag hij blubber en bloed, niet uw nobele gedachten!
Ik was het gezond verstand dat haar wolkje gelukzaligheid aan het kapot knabbelen was. - Meiske, zei ik moedeloos, gij hebt het salvatorsyndroom. Bel Jan en vraag het hem.
Tot mijn verbazing deed ze dat. Ze stapte naar de telefoon. Een rode. Dat was nodig ook, een rode telefoon, want de situatie was in rood alarm, ze besteedde aan dure cadeaus en leveringen geld dat ze zelf hard nodig had.
Jan was toen haar huisarts. Hij was die dag biezonder bij de pinken. Toen hij het woord salvatorsyndroom hoorde reageerde hij alert en antwoordde dat het syndroom gekend was in de medische wereld. En dat de hoge hoed inderdaad zou dienen bij een volgende tombola. Klinieken staan vol met rommel van mensen met het salvatorsyndroom.
Toen Jan dat van die rommelkamer en die tombola bevestigde was ze ogenblikkelijk genezen van haar extreme dankbaarheid.
Op dat moment was ik Jan zeer dankbaar omdat hij zo vlot reageerde op een term die ik verzonnen had. Salvatorsyndroom … nooit van gehoord. Iemand wel? Hij ook niet, maar hij ging wel mee in het verhaal en stuurde haar bij. Prima huisarts.
LM was nog aan boord, ik was iets vroeger afgemonsterd en was al weer in België.
Putteke nacht word ik wakker, zomaar. Ik sta op en zet de TV aan, waarom weet ik niet. Het gebeurt wel vaker dat ik de juiste dingen doe zonder dat ik weet waarom. Ja, lap! Extra-nieuwsuitzending. Zeebeving, tsunami. De ravage was nog niet in kaart gebracht, de berichten liepen per minuut binnen en lieten telkens erger vermoeden. Uiteindelijk besloeg het gebeuren een volledige oceaan met alles wat daar rond lag.
Het schip was ergens in de buurt van Banda Atjeh, in de zone van de beving. Ik zond een voorzichtig mailtje van weinig woorden naar het schip, naar LM, iets van 'alles oké?' meer wou ik op dat ogenblik niet weten. En dan zitten wachten op antwoord. Veel tijdsverschil tussen hem en mij was er niet, want ik was wakker op een uur dat het in Indonesië dag was. Misschien was LM aan het werk ? Ik was te zenuwachtig om het precieze tijdsverschil op te zoeken, om exact zijn werkuren om te zetten naar Belgische uren.
----- In de loop van die dag hebben de mensen aan boord zoveel verontruste mails van familie ontvangen dat capt DM een briefing gehouden heeft : dat een tsunami op volle zee hanteerbaar is, mogelijk zelfs nauwelijks merkbaar. Die uitleg konden zijn mensen dan naar ongeruste familie mailen. Zijn uitleg staat in mijn geheugen gebrand. Van opluchting.
Nog altijd mijn dank aan capt DM omdat hij er zich niet van af maakte met een paar sussende geluiden zoals anderen zouden doen. Hij heeft de moeite genomen om degelijke informatie in een verstaanbare uitleg te gieten. En het mailkanaal bleef 24 hrs open, om de inkomende mails van familie aan de wal te kunnen ontvangen.
Die man blijf ik eeuwig dankbaar Niet alleen voor mezelf, maar omdat hij weer eens bewees dat hij weet wat leiding geven is.
Op elk thuisfront werden mensen gerustgesteld door een mail van hun zeevarende, al dan niet een heldere met een uitgebreide uitleg, maar in elk geval, iedereen aan boord leefde nog. En er was niks aan de hand, al was het maar 'omdat de captain het gezegd heeft' Zoveel rust ging er uit van die man.
DM was een crème van een kaptein, maar dat heb ik sinds '82 al duizend keer verteld, vrees ik. Zij het niet hier. Buiten mijn bewondering voor de filosofie waarmee hij zijn beleid voerde heeft hij nog altijd mijn oprechte dankbaarheid voor de eerlijke briefing in 2004,toen die dag. Over een kwart van de wereldbol werd daardoor een aantal mensen gerustgesteld. Dat was toen erg nodig ook.
