Hoelang heeft het geduurd eer we merkten dat de sprankel en de spitsvondigheden uitbleven? Als die er al geweest waren. Misschien was van onze kant het puur (kinderlijke) bewondering voor wat taalvaardigheid?
Toen de koetjes-&-kalfjes onderwerpen overduidelijk werden wisten we niet meer waar we het hadden. Zo loos, zo jammerlijk leeg, louter nog gemeenplaatsen : - we staan ervoor en moeten er door - ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is - hoop doet leven
Plus nog wat modieus woordgebruik dat compleet afbreuk deed aan de eerbiedwaardige bedachtzaamheid van de grijze wijze.
'k Sprak erover met iemand van het vak. Die keek me recht in de ogen, klare taal: - Het zal er niet op verbeteren. - Die steriele conversaties ? - Ja. - Worden seniele conversaties ? - Ja. - Het zal nog verder verkleuteren … ? - Ja.
m - EZW-06/2004, 05/2011, HiH-04/2016, bijgewerkt -
- Als Pasen vroeg valt dit jaar, dan was Aswoensdag ook vroeg? - Jaja, zei hij afwezig, want hij had al zijn aandacht nodig om te roeren in iets. - En Carnaval dan ook? Was ook vroeg? - Jaja …
Dat gedoe was aan mij voorbij gegaan. Een mens heeft zo haar eigen bezigheden.
- Is er zo nog een datum die we moeten in het oog houden?
’k Dacht aan brugweekeindes en de sluitingsdagen van nuttige & andere instanties ivm Pinksteren. En Hemelvaart. Kwestie van niet voor een gesloten poort te staan.
Met al zijn aandacht bij de saus antwoordde hij : - Nieuwjaar valt dan later. Aldus sprak de heer des huizes.
Nieuwjaar valt dan later ? Dat liet ik efkes zo, want hij was bezig met de binding van de saus. Er zijn prioriteiten. En met die katholieke feestdagen hebben wij niet echt een binding.
In 1996 lagen we met een schip in Korea ruwe aardolie te lossen, crude oil in het Algemeen Scheeps. ’t Kan in Yoshu geweest zijn, we hebben zoveel Koreaanse havens gedaan dat ik niet meer weet wat of waar. LM & ik hadden wel eigen CD’s bij, maar die hield ik voor op zee, want daar hadden we in de cabine geen radio-ontvangst. In een haven probeerde ik het aanbod van de beschikbare zenders uit. Soms viel dat goed mee. Soms viel dat dik tegen. ’t Was elke keer afwachten. Boeiend dus. In Korea had ik voor overdag een zender gevonden die ik min of meer doenbaar vond. Achteraf bekeken zou het een kruising kunnen zijn tussen Klara en Arte. Van de uitleg verstond ik geen knijt, maar hun muziek was interessant. Rustgevend ook.
De vrouw van de chef mécanicien begreep niet dat ik dat soort muziek kon hebben. Zij liep zich te vervelen en was over heel het schip te vinden, over heel het schip zocht ze aanspraak, overal ging ze de werkende mensen van hun bezigheden houden. ’k Had nogal veel typwerk daar aan boord, dus was ik haar liever kwijt dan rijk en die Koreaanse zender zou maar kunnen helpen.
Op een keer was ze weer de cabine binnen gestapt (ongevraagd) en plofte ze neer op de seat. Voor een keer was ik niet aan het typen, ’k was iets aan het zoeken in een van de grote fardes in het schab naast mij. Ondertussen deed ik mee met de muziek, pompompimpom pampampompompom.
- Ziet ge! Ge begint die Koreaanse rommel al mee te zingen ook! zei ze, en ze ging elders op het schip de mensen verblijden met haar aanwezigheid. Tiens, waarom kon ik Koreaanse muziek mee pimpommen? Awel kermille, het was een melodie ‘van bij ons’.
’k Heb het toen in de Koreaanse versie maar één keer gehoord en ik dacht dat het percussie-instrumenten waren. Zo van die zachte, in hout. Het was geen percussie, het was een snaarinstrument, zegt You Tube. Het is meer dan 20 jaar geleden maar ik herkende de klank wel. Een gayageum, zo heet het instrument. Afbeeldingen van Gayageum
Hier het Canon van Pachelbel geserveerd op Koreaanse wijze, de melodie helemaal uitgepuurd, ontdaan van alles wat westers is. 'k Werd er weer helemaal rustig en pimpom van. En ik dénk, ik denk dat een versie op gayageum ook voor piepjonge kinderen geschikt is. Écht pimpom.
Er circuleren op 't Internet foto’s van vrachtwagens met allerlei vracht. Stel, ge komt achter een transport voor Jurassic Park te hangen.
De kleinkinderen beginnen te gillen en te joelen: - Hij gaat springen! Hij gaat springen! De achterbank verandert in een pretpark met gebrul en gestoei. De bestuurder houdt er wat stoten in de nierstreek aan over.
En het duurt efkes eer de rust weergekeerd is, want deze voorligger raakt men niet zomaar voorbij. Dat duurt een tijdje. En wíl men daar wel voorbij? De kinderen zijn zo blij …
-jammerlijk vertaald als Konijntjes met Geintjes- is nummer 43 uit een reeks van 75 korte animatiefilmpjes gemaakt door Disney tussen 1929 en 1939. De reeks heet Silly Symphonies.
Europa heeft klokken en/of een paashaas. De USA heeft konijntjes, Easter Bunnies. In een lieflijk wonderland maken konijntjes & c° chocolade eieren en snoep, ze vlechten en vullen de paasmandjes.
De beeldkwaliteit is niet al te best, niet scherp, maar het tekenen was toen handmatig werk. En filmpellicule vergaat. Niks computer toen, niks digitaal.
Naar ik ooit ergens gelezen heb kunnen die oude filmpjes gerestaureerd worden, misschien digitaal, dat weet ik niet meer. Dat is met dit filmpje minder gelukt, denk ik.
Waarom ik dit plezant/interessant vind : het muziekje en de hele stijl van vroeger! Het doet denken aan de wijkcinema's. Eer de hoofdfilm begon kregen we een aantal voorafjes en de oude Disneyfilmkes waren toen mee het opvulmateriaal.
Er was een periode dat ik uitkeek naar vakantie, dat ik smachtte naar vakantie, een tijd weg uit de monotonie.
Niet zomaar vrijaf of een dagje mee op verplicht familiebezoek, want bij die korte periodes bleef de grauwe wolk van de volgende dag immers hangen. Wat zeg ik, de wolk van de volgende dag? Van de komende weken. En van die daarna. De tristesse van de sleur kreeg ik niet weg met verplicht familiebezoek of met een slappe halve dag vrij. Want, een kind kan geen sleur ervaren, was de idee.
Weg, ver weg en lang. Ver-en-lang-weg. Dat moest het zijn. Anders geraakt men niet uit die grauwe wolk, uit de monotonie. Zo heb ik er na mijn prille jaren een lange tijd over gedacht. Tot en met 1970, de zomer van mijn 18. Daarna niet meer. Of toch niet meer aanhoudend.
Het 'ver' was in die jaren het zuiden van Frankrijk en het 'lang' varieerde nogal. Mijn ouders beslisten over dat alles.
Ooit heb ik toen voor het vakantiemateriaal een uitgebreide lijst gemaakt. 'k Denk dat ik toen al 12 of 13 was. Die lijst was in groene bic geschreven op bladzijdes uit een kladschrift. De lijst maken vond ik geweldig. Aan alles denken, maken dat het er is. In mijn hoofd waren we ginder al. Ginder. Ver en voor lang. Mijn ouders hebben toen die lijst gebruikt om in te pakken. Wat er niet op stond waren vijf vorken.
Achter elk artikel kwam een OK te staan. Het ene jaar in het blauw, het volgende jaar in het rood, toen in potlood, enz. De lijst heeft jaren gediend. +5 vorken, stond er in de tafelrubriek bij gekribbeld.
Het was een goede lijst, een volledige lijst en we vonden het niet nodig om de lijst over te schrijven op een A4, met keurige kolommetjes voor de OK’s. Men zette een okeetje waar er nog plaats was. Ook bij de vorken. En ook nog toen de lijst er smoezelig begon uit te zien.
Later werd vakantie-bagage voorbereiden een van mijn taken. Tina en ik waren ondertussen groot genoeg om het met twee te doen. Voor Tina was dat een corvee. Voor mij was het iets anders. De geur van het vakantiemateriaal was voor mij een troost. De tent had een heel eigen aroma. Een geur die men tijdens het jaar nergens tegenkwam, ook niet in de winkel met campingmaterialen. De tent rook naar gebruikt tentzeil. Zwaar, stevig en betrouwbaar. Uit de koffer met tentstokken kwam soms nog een lepeltje zand of een takje van een of ander kruid …
De tent was voor die dagen enorm, twee slaapkamers en een leefruimte. Het chalet-model. Toen nog met de kleine raampjes in gaas en de afsluitlap aan de buitenzijde van de tent. Eerder een bunker van betrouwbaarheid in weer en wind. Zwaar dus. Veel te zwaar. Niet het model met de grote bungalowramen in plastic die achteraf gekomen zijn en waarbij aan de binnenkant bloemengordijnen hangen. Onze tent had gaas in de plaats, dus verluchting.
Onze tent leek een qua silhouet een beetje op deze afbeelding, maar dan dubbel zo diep, met veel kleinere ramen en zonder de franje. Blauw en oranje panden. Na één zomer in het zuiden was het feestelijk oranje verschenen tot geel, het klassieke tentengeel van toen.
foto van 't Net
Zo tot zomer 1970. Dat was het laatste jaar dat ik met het gezin mee op vakantie ging. Vanaf zomer 1971 was er voor mij zelfbeschikking en waren er andere horizonten. Vakantie was veel minder nodig want de monotonie viel weg. Er kwamen andere kriebels. Reiskriebels, onder andere.
Namen onthouden is niet mijn sterk punt, maar van Miguel Wiels onthou ik de naam wel, sinds het auto-ongeval waarbij hij betrokken was. Dat was 03/11/2008. Die datum heb ik niet uit mezelf hoor, 'k ben hem gaan opzoeken. En in mei 2008 was hun zoontje geboren, ook opgezocht.
Enfin, die dag hoor ik op de radio dat er op de E17 een ongeval met een vrachtwagen … één dode … Miguel Wiels (huiscomponist van Studio 100, K3, man van Free Souffriau) Dat mag niet, dacht ik, die hebben pas een boeleke. Ik stoof het Net op om te zoeken of ik de radio wel juist begrepen had. Oké, Miguel Wiels was lichtgewond, de overledene was de chauffeur van de vrachtwagen. Ik moest eens slikken van opluchting.
Compleet dwaas van mij, want de chauffeur van de vrachtwagen had misschien ook een boeleke thuis, en al zeker geliefden, familie en vrienden.
LM vroeg wat er aan de hand was, en ik vertelde ratelend dat Miguel Wiels bij een ongeval betrokken was.
"Dat kan hé, met zo’n naam, een auto-ongeval" onderbrak mijne snuggere. "Met zo’n naam?" "Wheels" zei LM en hij vond zichzelf grappig. Ik denk dat mijn mond toen bleef openhangen.
Het is door die smakeloze woordspeling dat ik zijn naam nooit meer vergeet. De kleur van zijn piano in de Notenclub, was het de zwarte of was het de witte, 'k heb het nooit kunnen onthouden. Maar zijn naam staat sinds die onnozele grap van LM in mijn memorie gebrand.
Dit is iets dat ik van een correspondente ontvangen heb. Hier is haar paasverhaal :
“Paaseieren kijken en vergelijken. Zalig. Het doet me denken aan mijn kindertijd. Grootvader was confiseur-chocolatier, hij had een bedrijfje.
Chocolade-eieren voor de verkoop maakten ze niet meer, maar parrain haalde eens per jaar zijn chocoladevormen boven om zelf paaseieren te maken voor familie en vrienden en voor zijn kleintjes.
In onze kinderogen waren dat zeer grote eieren: in het grootste ei zaten kleine eieren, en in die kleine eieren, zaten nog kleinere eitjes, met een crème vulling. Het geheel lag tussen de struiken op een nest van lange witte papierreepjes.
Puur luxe-verwennerij, maar ... wij vonden het normaal. Omdat wij niet beter wisten, met een Opa-Chocola.
Die paaseieren hebben me ook voor het eerst onrechtvaardigheid doen voelen.
Rond Pasen kregen we een soort taartdoos mee naar huis, om te vullen met een deel van onze paaseieren. De doos was bestemd voor Oostpriesterhulp. De meeste kindjes van de klas kregen die doos voor een vierde vol. Een overbuurmeisje en ik brachten een bomvolle doos mee. En toen, toen werden volgens de hoeveelheid chocolade die we meegebracht hadden goede punten uitgedeeld.
Dat bracht me van slag, ik was helemaal ontredderd want de vader van mijn overbuurmeisje was directeur in een chocoladefabriek, mijn grootvader was confiseur-chocolatier. Wij twee zwommen omzeggens in de lekkernijen, onze volle doos was gewoon toeval! Ik zal toen ongeveer 10 jaar geweest zijn. Mijn eerste ontgoocheling over de leraressen en het systeem.” CC
Toen ik het las voelde ik bijna haar teleurstelling over die juf. En over de situatie. Ge doet als kind gewoon wat er gevraagd wordt en ineens wordt ge in het zonnetje gezet voor iets waar ge zelf geen verdienste aan hebt. De kindjes die zich eitjes ontzegd hadden, dié hadden verdienste.
'k Vraag mij ook af hoeveel van de artisanale lekkernijen van de Opa-Chocola uiteindelijk de eindbestemming bereikt hebben. De goederen moesten door nog zoveel handen … Die eieren waren luxeproducten en de vasten was voorbij en niet iedereen in de verzamel- en transportketen had sympathie voor Oostpriesterhulp ookni. Als ge begrijpt wat ik bedoel.
Onlangs las ik iets over een binnenlandse vlucht ergens in Canada, die zeer aangenaam verlopen was.
De oudere heer kwam in het vliegtuig naast een juffrouw van uitzonderlijke lieflijkheid te zitten. Ze had een natuurlijke blos, volle wimpers en een glimlach zo mild dat elke ijsberg er vanzelf zou van smelten. Dat alles had hij al gemerkt terwijl hij zijn handbagage nog aan het wegbergen was. Hij was onder de indruk van zoveel natuurlijke charme en hij had geen zin meer om dat dossier door te nemen. Hij besloot een praatje te maken met de jongedame.
De clichés over oudere heren kennende, vroeg hij haar of een praatje wel gelegen kwam.
- Ja hoor, zei ze opgewekt en met een vriendelijke glimlach legde ze vol vertrouwen haar handje op zijn hand. Met het andere handje gaf ze 't kleurpotloodje weer aan haar mama.
Mijn nichtje Lien is een bruisend kind en maakt na school een entree wanneer ze thuiskomt. Mijn nichtje Uma is een bezonnen kind, ze zet eerst haar fiets weg en komt dan pas binnen. "Anders moet ik straks natuurlijk tóch weer naar buiten om hem binnen te halen" zegt ze. Ja. Natuurlijk.
Boekentas wegzetten: Lien doet dit op haar eigen zwierige wijze. Letterlijk. Uma plaatst haar boekentas tegen de muur aan de trap. "Want hij moet straks natuurlijk tóch mee naar boven" zingt ze. Ja. Natuurlijk. …
Die dag kwam Lien de keuken binnengewaaid met de melding dat ze tien interviews moest afnemen voor die-van-Nederlands. Tien! "En tegen wanneer…?" vroeg Laura, wetend. "Tegen morgen – en het mag géén familie zijn" voegde ze er aan toe met een donkere blik op LM en mij, alsof wij de zitplaatsen innamen van een aantredend peloton geschikter kandidaten.
"LM is geen familie, LM is aangetrouwd." stelde Laura vast. Dat veranderde de zaak. LM werd goedgekeurd & ingelijfd. Lien viste een vragenlijst uit haar boekentas, griste een potlood van naast de telefoon en dook met haar neus op het blad papier. "En de andere interviews doet ge per telefoon" voorzag mijn Zus.
Toen Lien haar vracht venetiaans blond van het blad hief stond er te lezen: LM, beroep - oom. "Géén familie" zei Laura geduldig. "Ja zég!" "En verander de naam, schrijf ML. Uit Antwerpen." "Antwerpen? Zó ver?" "Schrijf dan Aken, dat is dichterbij." "Ze wéét dat ik geen Duits spreek." "Schrijf dan Aarlen" repliceerde Laura. "Maar daar spreken ze Frans!" riep mijn nichtje wanhopig. "Schrijf dan voorlopig gewoon A., we vinden er wel iets op."
"Wat doe ik met het adres?" "Geen adres, dat is in strijd met de privacy, schrijf bij de straatnaam gewoon privé." besloot Laura kordaat. Geweldig hoe mijn Zus stand houdt in crisismomenten.
"Of schrijf Sesamstraat," opperde Uma "daar verzinnen ze ook zoveel." Dat leverde haar een woeste blik op van de oudste.
"Hoeveel vragen zijn er?" vroeg LM snel. "Tien" antwoordde Lien diep ongelukkig. "En waarover gaat het?" "Over geluk" piepte ze ellendig. "Kom, dan doen we dat eventjes" zei LM met een blik op de vragenlijst. "Vijf antwoorden zijn meerkeuze! 't Zal snel vooruit gaan".
Dat gaf Lien blijkbaar wat moed, ze ging stevig zitten op haar stoel, haar ogen op het blad, klaar om er aan te beginnen. Even terloops nog tegen mij: "Straks moogt gij ook hoor, gij zijt dan een M uit A." 'k Was zowaar gevleid, het was een hele promotie, van gewone tante naar een M-uit-A.
"Geluk ligt precies goed in de markt, zei LM tegen mijn Zus, er zijn dit jaar twee boeken over verschenen." Laura knikte zwijgend. Zij heeft ze ook in huis. Veel andere mensen ook, deed ze met een polsbeweging.
"Hebt gij die gelézen?" vroeg Lien hem met ongelovig ontzag. "Ja," zei LM "allebei." "Gij ook?" vroeg ze mij. "Ja hoor, 500 pagina's." rondde ik af. En 'k ben ze nu nog aan het herkauwen.
Ze bekeek ons met een andere blik: twee kandidaten à 500 bladzijdes over geluk, van een meevaller gesproken.
Lien & LM begonnen eraan. De vragen waren op maat van een veertienjarige, maar 'k kreeg de indruk dat de leerkracht ook die twee boeken achter de kiezen had. 'k Hoorde onderwerpen vermelden als Gezondheid, Vast Inkomen, Toekomstperspectief ... en dan komt nu Zelfontplooiing. "Zelfontplooiing." hoorde ik.
LM gaf netjes alle standaardantwoorden, bondig en overzichtelijk. En bij elk antwoord van hem keek Lien wat meer opgetogen. Die-van-Nederlands had deze keer niet zomaar wat in het wilde weg ideetjes bijeen gegrabbeld en op papier gegooid, neenee… Lien zag een verband tussen wat op haar blad stond en wat LM zei.
LM ging geen enkel cliché uit de weg: geluk werd opgedeeld in tien hanteerbare modules, geluk werd geserveerd in tien hapklare brokken. Geluk was gewoon een taak voor Nederlands die goed zou komen. Voor Lien was dit zeer geruststellend. Voor mij iets minder. LM maaide me gewoon het gras van voor de voeten.
Uma zat na te denken: "Misschien zal ik die antwoorden overschrijven want die interviews zal ik toch ook wel moeten doen." zei ze zorgelijk. "Meisje-lief dat is pas over twee jaar!" riep ik uit. "Ja, en dan moet ik jullie over-twee-jaar natuurlijk tóch opbellen." Ja. Natuurlijk.
En Uma zette zich aan het schrijven.
"Hebt ge nog zo'n vragenlijst?" vroeg Laura aan Lien. "Ja, nog eh … alle andere." "Geef mij eens eentje." "Ja maar! Gíj moogt dat niet invullen want … gíj zíjt … Míjn Móeder!" Ze was duidelijk niet van plan haar moeder weg te promoveren tot ene L-uit-S.
"Geef hier, zotte mus, ik mail die lijst gewoon eventjes naar Het Werk." Half gerustgesteld gaf Lien haar een exemplaar. Ik volgde Laura naar het bureau. Ze scande het lijstje, zette het in bijlage, typte een berichtje, gaf het hele gedoe hoge prioriteit en verzond. Veertien minuten later liep het eerste antwoord binnen.
"Wat gaat De Baas daarvan vinden?" "Dat leg ik hem wel uit wanneer hij thuiskomt." zei Laura. Toch makkelijk wanneer de baas Schat en Papa heet.
Na dertig minuten had ze zeventien prints. Negen daarvan legde ze opzij. "Deze negen zijn voor over twee jaar. Uma belt u dan wel voor het tiende interview." De acht andere nam ze mee naar de keuken, bovenop legde ze zorgvuldig het blad van ene D-te-L.
"Kijk," glimlachte ze "De Baas heeft er ook eentje ingevuld." "Lien heeft er tien nodig." herinnerde ik haar. "Zij gaat u nog interviewen hoor, de bedoeling is dat ze interviewt hé, niet dat ze mails overschrijft."
Het is feest in de straat. Er wordt veel volk verwacht. Veel klein volk.
"Ja! en ze komen met een blaaskasteel!" taterde ze blij. "Met een wat, lieveke?" "Met een blaaskasteel, om te springen." "En waarom heet dat een blaaskasteel?" "Omdat ... " ze aarzelde, ze zuchtte. Ze keek naar haar moeder, ze wou hulp voor de uitleg over die 'luchtpresser' die daar beneden staat te ronken en lucht in het kasteel aan het blazen is, maar haar moeder huldigt het principe van de zelfredzaamheid en zij knikte bemoedigend.
Toen nam kleintje een binnenwegje -ouwe mevrouwe als m vinden toch alles schattig- : "… omdat als ge moe zijt van het springen, dan moet ge blazen." En met bolle wangetjes demonstreerde ze hoe men uitblaast.
"Heet het ook springkasteel?" Ook, knikte ze geruststellend. Maar vooral blaaskasteel dus.
“Dat biechtgeheim is een doorn in het oog van ieder politiemens ! Zelfs al zouden sommige priesters ertoe geneigd zijn TOCH het biechtgeheim te schenden in geval van daden gepleegd door collega-priesters, het zou niets helpen. Pedofiele priesters gaan te biecht bij anderen pedofiele priesters : zo krijgen ze absolutie en zijn hun zonden vergeven door hogerhand ! Schandalig, maar mee door die manier van doen, kunnen ze ongestraft verder doen.
De laatste keer dat ik biechtte, was het tijdens een retraite toen ik ongeveer 17 was. ‘k Zat toen serieus te worstelen met zelfmoordgedachten, en vroeg die pater hoe ik daar van af kon geraken.
Antwoord: “Ik moet al die zever niet horen, het enige wat ik hier wil weten is of je zinnens bent in het klooster te treden of niet.” ‘k Heb zijn 'zegen' niet afgewacht, ‘k ben uit die biechtstoel gestapt en ik ben nooit meer naar de mis geweest (tenzij met mijn ouders) en ik ben nooit meer te biechten gegaan.
Héél lang geleden had mijnheer de pastoor dankzij die biecht, een sociale controle over zijn schapen. Een goede priester kon daar soms nuttig gebruik van maken, om hulp te bieden, of misverstanden recht te zetten Maar, zulke waren er maar héél weinig.
Eén van onze priesters zit volgens mij verdiend niet ver van zijn lievelingsheilige hierboven. Tijdens WO I werd onze stad voor 60 % vernield door de Engelsen, omdat het een garnizoensstad van de Duitsers was. Na de Grote Oorlog was er nog lang woningnood. Men had een grote wijk in sneltempo volgebouwd met houtje huisjes. Gelukkig maar, al waren die huisjes te klein om meerdere kinderen in te laten opgroeien : 2 kleine slaapkamerkes ... Dus werd er vaak beroep gedaan op engeltjesmaaksters. Wat strafbaar was. In geval er complicaties waren, riep men die pastoor erbij, en die ging dan vlug die ene dokter halen, die de vrouw in kwestie gratis verzorgde. Natuurlijk hebben wij dat pas veel later vernomen . Die pastoor ging ook bedelen bij de rijken voor zijn armen, een kleine Robin Hood ! Zulke pastoors maken ze nu niet meer.” CC
m, bovenstaande tekst is geplaatst met de toestemming van CC, waarvoor dank³
Zo'n dertig jaar geleden, het kan ook langer geleden zijn, was ik tijdens de paasvakantie op bezoek bij iemand die met tien maanden tussentijd twee kinderen op deze planeet gezet had. Haar wereld was dus op zeer korte tijd zeer goed gevuld geraakt.
De kinderen waren toen al kleuter. Het zoontje was de jongste, maar hij was even groot als zijn zus en ze leken ook sterk op mekaar, ze konden voor tweeling doorgaan. 'k Kwam daar toe in de namiddag, tijdens het middagdutje van de kinderen.
Het jongetje werd eerst wakker. Hij kwam de woonkamer binnen. Een bloem van een kind, een zonnig gezichtje. Een paasbloem. Nog wat slaperig schuifelde hij op zijn sokjes naar zijn stoel want er was een vieruurtje. Eten is nu nog belangrijk in zijn leven.
Na zijn boterham moest hij me goeiedag komen zeggen van zijn mama en hij kwam dat vol vertrouwen doen, ik kreeg twee handjes op mijn knie en een kus met plattekaas op mijn wang.
Zijn zus kwam de woonkamer binnen. Ook nog slaperig, maar dan op een andere manier. Een beetje in een storm-humeur. Een bloem met pinnekes. Ze bekeek me donker. Ik zat op de sofa met haar broertje-plattekaas naast mij.
- Hier is het ander kaliberke, zei ik tegen de mama die efkes in de keuken was. - Ik bén geen kalieperke, ik ben een méisje, zei ze luid en duidelijk en nadrukkelijk.
Zo is ze nu nog. Duidelijk en soms ook luid & nadrukkelijk.
- Dag Meisje, corrigeerde ik mezelf, natúúrlijk zijt gij een meisje. En hij is dan … ? - Gewoon, haalde ze haar schouders op, een broertje.
De rimpeling van de golfjes weergeven als lijnen in het water, alsof het contouren zouden zijn dat doet me denken aan het werk van een striptekenaar, maar ik vind niet welke ik bedoel of waar ik die manier van tekenen gezien heb. De striptekenaar in kwestie zal dit werk wél goed kennen, denk ik. Het is van Egon Schiele (1890-1918) Over de speciale levensloop van Schiele, een paar alinea’s :http://nl.wikipedia.org/wiki/Egon_Schiele#Levensloop
hij was toen 17 jaar Segelschiffe im wellenbewegtem Wasser, 1907, Egon Schiele
Een oud-IJslandse lofzang in het station van Wuppertal.
Waarom in een stationshal? Waarschijnlijk omdat de akoestiek er formidastisch is. Waarom Wuppertal? Misschien omdat de groep Arstidir ( °2008 http://www.arstidir.com/ ) op tournee was, daar in Wuppertal een trein moest nemen en vanwege de mooie galm in de stationshal een optredentje weg gaf. Zomaar, voor eigen plezier.
Kolbeinn Tumason (1179-1208) schreef "Heyr, himna smiður". De muziek werd gecomponeerd in de 1970s door Þorkell Sigurbjörnsson (1938-2013), een van de belangrijkste hedendaagse IJslandse toondichters.
De Nederlandse vertaling heb ik niet gevonden, wie het proberen wil, graag, in afwachting is hier de Engelse versie van de IJslandse tekst :
Listen, smith of the heavens, what the poet asks. May softly come unto me thy mercy. So I call on thee, for thou hast created me. I am thy slave, thou art my Lord. God, I call on thee to heal me. Remember me, mild one, (or mild king. This is a pun on the word mildingur) Most we need thee. Drive out, O king of suns, generous and great, every human sorrow from the city of the heart. Watch over me, mild one, Most we need thee, truly every moment in the world of men. send us, son of the virgin, good causes, all aid is from thee, in my heart.
m – EZW-10/2013 , HiH-04/2016 – nagekeken, maar niet echt
(… ) “Nou jengelen aan de orde gesteld is - ik aarzelde om dat onder tranen te rubriceren, want men kan uitstekend jengelen zonder dat er gedruppeld wordt - komt me een kleine ervaring in herinnering. Zoals ik al vaker aangegeven heb zat ik meestal met mijn neusje in de boeken, en toen moederlief mij zeer dringend opdroeg om mij naar een happening te begeven die voor de jeugd was georganiseerd had ik daar helemaal geen zin in. Gestaag mopperend begaf ik mij naar het daarvoor bestemde gebouw waar ik al bij aankomst ontvangen werd door een groepje leeftijdgenoten die "Jengelbel, jengelbel" zongen, althans zo verstond ik het. Ik betrok dat op mezelf en corrigeerde mijn gedrag ijlings. Uiteindelijk werd het nog een heel leuke avond waar men de film "Sneeuwwitje" in de versie van Hollywood naspeelde, en het liedje van Sneeuwwitje als ze het huishouden doet kan ik nog zo nazingen. Pas een dozijn jaren later, of misschien nog meer, maakte ik kennis met de traditionele kerstzang van het Engelstalig deel van de mensheid... waar Jingle Bells een belangrijk deel van uitmaakt.”
Miguel Wiels, de huiscomponist van Studio 100, noemt dat verschijnsel ‘mis-luisteren’, verkeerd gehoord, verkeerd verstaan, een mondegreen in het Engels. wiki : Een mondegreen is het verschijnsel dat een niet begrepen gedeelte of verkeerd verstaan gedeelte van een tekst door het brein automatisch ingevuld en aangepast wordt tot een kloppend geheel. De luisteraar begrijpt dus andere woorden dan er eigenlijk gezongen of gezegd zijn. Het verschijnsel kreeg de naam van een niet-bestaande dame.
“They have slain the Earl of Murray / and they laid him on the green” werd “They have slain the Earl of Murray / and the Lady Mondegreen” Tijdens een koorrepetitie, gezang 473 in het Liedboek voor de Kerken: 'Neem mijn stem, opdat mijn lied / U, mijn Koning, hulde biedt' "Juf, vroeg een zangertje na afloop, wie is koning Huldebiet?"
Op een Nederlandse radiozender heeft of had het verschijnsel een eigen rubriek, Mama Appelsap bij Timur Perlin en Rámon Verkoeijen. De naam van het programma komt uit een nummer van Michael Jackson. Hier een korte opeenvolging van een aantal auditieve mistverstanden, de misvatting in het Nederlands komt geschreven in beeld natuurlijk. klank voldoende luid zetten en efkes volhouden, https://www.youtube.com/watch?v=C2gHgDQhsa4 01min17
Hier nog eentje voor de dapperen onder ons. Op 03min33 komt de lambada met 'waar is toch dat zebrahondje voor'. Zebrahondje zou een titel kunnen zijn voor iets zoals Woestijnvis. Die naam is ook uit een abuus ontstaan. klank aanzetten https://www.youtube.com/watch?v=NEQcl2x898U 06min54
2012, in Mechelen zou het kerstspel een groot succes geweest zijn,
“Zowat overal werden kerstvieringen gehouden. Wij zijn gaan kijken in Mechelen, in de St-Romboutskathedraal. Daar heeft een dertigtal kinderen een kerstkinderviering voorgedragen. De kinderen speelden zelf een moderne versie van het kerstverhaal. De kerk liep mooi vol en de kinderen deden het feilloos.” VTM 12/2012
Priester Jan klopte zich zo wat op de borst en vertelde hoe hij de kinderen na weken goede voorbereiding en repetitie in hun rol zag groéien en voor een deel engel of herder wórden. (woordelijk) Toch liep er iets mank met de feedback van die goede voorbereiding, want een meisje wist na weken nog niet echt waarover te tekst ging en zij bracht voor de camera wat ze als engel moest zingen, heel charmant:
Gloria, In Excelsis Deo werd Gloria, T-Rex Elsis Deo
Een T-Rex mee de kerststal in, oecumenisch gezien moet dat kunnen.
“Ze komen uit Sint-Petersburg, traden op met Cirque du Soleil, houden een voorstelling lang hun mond, maar ondertussen ontgaat het publiek niets van de tragikomische gebeurtenissen op het toneel.
De zes Semianyki-clowns (allen mannen?) kennen hun Russische klassiekers: hun melancholie is gestileerd, aan hun koddigheid kleeft een tragisch randje. Vader drinkt, moeder zwangert en om hen heen krioelen vier geschifte, fantasievolle pestkoppen, die hun ouders met hun onvolkomenheden om de oren slaan.”
In het begin voelt hun optreden een beetje vreemd aan, maar eens men mee in die sfeer en in dat ritme duikt, volgt men vanzelf. Het is gewoon surrealisme. En daar zijn wij Belgen goed in hé.
Het was mooi weer met Pasen, mooi genoeg om de paaseieren in de tuin te verbergen. Dus deed mijn Ma dat. Het lijstje over wat waar lag hield ze op zak. Op het einde van de zoektocht moest wat buiten gegaan was ook terug binnen in de schaal op het tafeltje liggen. Al dan niet ingeknabbeld door Tina en mij. Laura deed dat nog niet, knabbelen aan de trofeeën. Ze had het te druk om te knabbelen. Zij hobbelde opgetogen met elke vondst helemaal van uit de tuin naar het tafeltje in de woonkamer en dribbelde dan bedrijvig weer de tuin in. Dat ze in haar andere hand een klein mandje hield was bijzaak. Elk ei bracht ze rechtstreeks naar de schaal op het tafeltje.
Dat weekeinde logeerde Oma bij ons en zij had zo het een en ander meegebracht voor haar drie kleindochters. Op het einde van de zoektocht lag er veel meer in de mandjes dan wat Ma in de tuin uitgelegd had. Ma interpelleerde haar Moeder.
Nu, de relatie tussen mijn Ma en haar Moeder kennende zal dat eerder een voorzichtig vragen geweest zijn dan een interpellatie. En ja, Oma had ook chocolade dingen in de tuin verborgen, alleen had zij niet genoteerd hoeveel en waar. Was alles dan wel binnen?
In de weken nadien kwamen we af en toe nog een gewezen paasei tegen tussen de struiken, verregend en vervormd en helemaal niet feestelijk meer. Weinig lollig. Eerder drollig.
