Er bestaat ergens een tekst die ik ooit gelezen heb, lang geleden en nog voor het Internet bestond. Het verhaal is dus niet van mezelf, de woorden wel. Het ging ongeveer zo :
De vrouw was het zakelijk brein en ze zei dat hij een vrachtwagen moest kopen. Dan zou hij zijn ronde sneller kunnen doen en dan was hij tegen de middag thuis. Dan kon hij helpen met dingen allerlei. Moderniseren en rationaliseren.
Hij was verbouwereerd, wat moest er dan gebeuren met het paard? Het paard ging weg. Dat vreet en dat schijt. Weg oud paard. Het weiland zouden ze voor andere dingen gebruiken.
Hij was meegaand van aard. Hij kocht de vrachtwagen, want het brein had gesproken. Hij leerde dat ding besturen. Hij was inderdaad sneller thuis. Het brein had gelijk. Maar het paard deed hij niet weg.
Na het middageten ging hij naar het weilandje. Of naar de stal, afhankelijk van het seizoen, en dan sprak hij met het paard. Over hun goede oude tijd.
Soms keek het paard hem aan en dan wist de man dat zijn hart evenzeer gelijk had als het brein van zijn vrouw.
Dinner for One is een komische sketch die in de jaren '20 geschreven werd voor het theater door Lauri Wylie. De sketch wordt nog regelmatig in theaters opgevoerd. De sketch heeft in de loop der jaren verschillende varianten gekend, maar de kern van het verhaal blijft hetzelfde. Inhoud
Miss Sophie (May Warden) is een rijke Engelse dame die al sinds jaar en dag de gewoonte heeft om op haar verjaardag haar vier beste vrienden. Sir Toby, Admiral von Schneider, Mr. Pommeroy en Mr. Winterbottom uit te nodigen voor een verjaardagsdiner. Er is een probleem: Miss Sophie wordt negentig, en haar vier vrienden zijn inmiddels overleden. Miss Sophie vindt dit echter geen reden om met de traditie te breken.
Excentriek zijn was ooit gangbaar in de UK.
Daar de heren niet langer persoonlijk aanwezig kunnen zijn zal haar butler James (Freddie Frinton) voor zijn werkgeeftster de aanwezigheid van de vier gasten spelen, inclusief hun karaktertrekjes en eigenaardigheden. Daarnaast moet hij ook gewoon zijn taken als butler blijven vervullen.
Hoewel de sketch altijd wordt uitgezonden op oudejaarsavond Duitse en Oostenrijkse zender heeft het verhaal niets met oud en nieuw te maken. James, in zijn rol als Mr. Pommeroy, roept wel bij elke ronde wel "Happy New Year", maar dat is een verwijzing naar Miss Sophies verjaardag.
…
Bij elk van de gangen van het diner Mulligatawny-soepwordt vermeld op 01min29 en 01min32 kiest Miss Sophie een geschikt alcoholisch drankje. James serveert de drankjes niet alleen aan Miss Sophie, maar ook aan haar vier ingebeelde gasten. Bij elke volgende gang -vis, kip en fruit- brengt hij in de rol van elk van die vier heren een toost uit en drinkt hij het glas leeg. Zo drinkt hij bij elke gang vier glazen. Hierdoor raakt hij steeds meer onder invloed en wordt het steeds moeilijker voor hem om de drankjes in te schenken en het eten te serveren. Meesterlijk gedaan, hoe Frinton die toasts laat evolueren !
Vóór elke gang vraagt James aan Miss Sophie: "The same procedure as last year, Miss Sophie?", Zoals vorig jaar, Miss Sophie? waarop zij antwoordt: "The same procedure as every year, James!" Zoals élk jaar, James!
Aan het eind van het diner geeft Miss Sophie te kennen dat zij zich terug trekt, waarop James haar zijn arm aanbiedt om haar naar haar vertrekken te begeleiden. James vraagt : "The same procedure as last year, Miss Sophie?" en Miss Sophie antwoordt: "The same procedure as every year, James!". Met een knipoog naar de camera zegt James : "Well, I'll do my very best." Ik zal mijn uiterste best doen.
Let vooral op Freddie Frinton, in de rol van James. Vakwerk. Behalve misschien die knipoog op het einde, misschien is dat wat gechargeerd, misschien had dat subtieler gemogen. Maar goed, theater-acteren is geen camera-acteren. Daar moeten we efkes aanwennen. Onderstaande opname zou de originele zijn, van 1963, de scène speelt in de jaren ’20.
In 1986 verbaasde mijn Ma me met een uitspraak over voetbal. "Die Jean-Marie Pfaff, dat is nu toch echt nen toffe !" Noch zij, noch ik kenden iets van voetbal. Nu nog niet. Dat Pfaff in haar ogen zo ineens een toffe jongen was kwam door het Journaal. Er waren beelden getoond over de ontvangst in Brussel en over de rit naar het stadhuis.
Vooral over die rit had ze het : "Hij zat in die open auto met zo'n blij gezicht en hij wuifde en ge ziét aan die jongen zijn gezicht dat hij er van geniet." "Ja, zo'n jongen mag dat hebben zo'n moment van glorie, hij heeft er hard voor gewerkt." Mijn ma was ontroerd. Dichter bij huis waren ook mensen die hard werkten hoor, en zonder gloriol, maar dit ter zijde.
Over de rit van Pfaff & C° heb ik geen duidelijke beelden gevonden maar wel van de Grote Markt toen, met Pfaff op hetzelfde balkon als waar later mijn zus Tina en haar man gestaan hebben bij hun huwelijk. Oja, Flip & Mathil hebben daar ook eens gestaan, op dat balkon.
"Meer dan honderdduizend Belgen zakten eind juni 1986 naar Brussel af om de Rode Duivels te verwelkomen na hun vierde plaats op het WK. Jean-Marie Pfaff werd voor één dag koning van België, El Simpático was geboren."
"Fantastisch hé, ongelooflijk ... wat we in Mexico bereikt hebben, is uniek." De ogen van Jean-Marie Pfaff fonkelen als hij terugdenkt aan die bewuste zomer. Hoewel de doelman bij Bayern München tot een internationale ster werd gekatapulteerd, beleefde hij zijn hoogtepunt als sportman bij de Rode Duivels. "De ontvangst op de Grote Markt van Brussel blijft samen met mijn transfer van Beveren naar Bayern de mooiste herinnering uit mijn carrière."
Terwijl ik op 't Net aan het zoeken was wat die uitzonderlijke exploten van Pfaff in Mexico zouden geweest kunnen zijn kwam ik een artikel tegen : er is een remake geweest! Kregen we 30 jaar na datum een herkansing? Op 14/11/2016 was dat. Die toffe jongen van toen, samen met andere veterane rakkers, ging in Antwerpen wat demonstreren. Werd het een gezapige opa-match of werd het een revanche? Het veterane België klopte de Argentijnse opa's met 7–6, zaalvoetbal.
Markant theater dat aan het evenement vooraf ging : het gedoe en de smoezen van il divo Maradona die eerst wel en dan niet en toen wel/niet kwam opdagen. Niet dus.
Naar aanleiding van een krantenartikel hadden we het over genderneutraal. En hoe we zonder het te beseffen kinderen toch een bepaalde richting aangeven.
De mama in het gezelschap : - Wij doen ons best hoor, thuis houden we het zo neutraal mogelijk, zei ze. Alle taken kunnen evengoed door Wim als door mij gedaan worden. Theoretisch.
Ja, natuurlijk theoretisch. Ik zou hare Wim niet aan de strijk zetten. Daar komen vodden van. Letterlijk.
- Maar ze zijn nog klein, en ze moeten nog zoveel andere woordjes leren dan dingen over mannen en vrouwen. Heel veel woordjes leren.
Dat laatste zei ze tegen de jongste. Hij zegt nog niet veel. Hij bekijkt de wereld rondom hem nog met open mondje. In constante en oprechte verwondering ondergaat hij de stroom der gebeurtenissen, in waken en slapen. Qua woordenschat hanteert hij het principe van nodig-en-voldoende. Meer moet dat niet zijn want hij leeft wat zweverig, en regelmatig valt hij uit de lucht. De oudste is een taterwater, die heeft praat voor twee.
- Ja, want meisjes worden vrouwen, mengde hij zich plots in het gesprek. - Ja, vrouwen, zoals … - Mama. - En zoals wie nog? - Als Juf. - En wie nog? - Oma, rondde hij het lijstje vrouwen in zijn leven af.
De jongste doet nog niet aan lijstjes maar hij wachtte wel op het vervolg. Zijn ogen gingen traag van zijn broer naar zijn mama. De broer was al met iets anders bezig. Met de blokkendoos.
- En jongens worden … - Mannen. - Zoals … - Papa. - En wie nog? - Firmin. - En wie nog? - … (blokkendoos) - Wie nog Bertje? - Opa Snor.
Waarop plots de jongste, weer eens een en al verbazing:
De afgelopen week was er in de nieuwsberichten op het Net weer een en ander te doen over borstvoeding. Weeral heisa, helaas. Negatieve reacties op een zogende dame in Australië, negatieve reacties op een zogende dame in de US … en wat in de krant komt is maar een tipje van een ijsberg.
Meestal zijn het mannen die het gebeuren niet in zijn context kunnen plaatsen. Alsof naar hun mening gevraagd wordt, wanneer zij ter plekke, luidop en niet gehinderd door enige hersenarbeid, de wereld konde doen van hun eigen onbenul.
Dit kleintje, dat ver weg van dat soort volk bij de mama aanligt, laat met één vingertje weten wat het vindt van hun pover denkwerk :
LM heeft iets met klokken. Het moeten ronde zijn. Geen ornamenten, de pure lijn : rond. En met wijzers die draaien, niks digitaals.
Los van onze wekkers en alle tijdstoerustingen die in apparatuur ingebouwd zijn hebben wij vier grote ronde schijven aan de muren hangen. En er zitten nog twee andere in de verpakking. Hier thuis weten wij continu hoe laat het is. En dan nóg vergis ik me soms van uur omdat ik soms enkel naar de grote wijzer kijk. Kan dat? Eh ja, ik kan dat, de kleine wijzer niét zien. Dan roep ik LM dat de soep klaar is en ben ik er een uur te vroeg mee. Soms heb ik me staan haasten ook nog, om een uur te vroeg te zijn. Dat soort dingen.
Die voorkeur voor ronde klokken komt waarschijnlijk van zijn 40+ jaren op zee. Aan boord zijn alle klokken rond én betrouwbaar. Afbeeldingen van scheepsklok
Dat betrouwbare komt omdat er maar één masterclock is, en alle andere zijn slaveclocks. In het Nederlands betekent het dat de moederklok van de brug alle volgklokken stuurt, die in ongeveer alle werkruimtes en in alle woonruimtes hangen. De sturing van die klokken gebeurt elektrisch. En de voeding ook natuurlijk.
De volgklokken zouden in theorie tot op de seconde de moederklok moeten volgen, maar in de praktijk kan dat tegenvallen. Door goedkope makelij, door sleet … Mijn Dierbare hield daar rekening mee en met aandacht en zorg stelde hij wanneer nodig de wandklok in de cabine bij. Waarschijnlijk de andere klokken op zijn pad ook.
Toen kwam er een dag in 2006. 2006-10-27-vr om precies te zijn dat is de dag dat ik het grondig verkorven heb. Toen heb ik de klok van de cabine verprutst. Definitief kapot. Ik vreesde dat ik in de eerstvolgende haven oneervol van boord zou gezet worden wegens 'opzettelijk vernietiging van scheepsmateriaal'.
Die dag waren de mensen van het machien bezig aan dek, in de buitenlucht. Tropenlucht toen. Zij voerden grote werken uit aan een van de vier ventilatiekokers naar de machineruimte. Die kokers staan bovenop het ketelhuis. Door die werken zou LM die dag niet komen aandraven met typwerk. Zo kon ik me gerust aan de grote poetsenij begeven zonder onderbroken te worden. Hij grote manoeuvres, dan ik ook.
Aldus toog ik aan de taken die einde contract vooraf gaan. Alvorens de cabine over te laten aan de vervanger wast men de schotten ofte wanden en ook het plafond. 'k Had het moeilijkste wand vrijgemaakt, het schot waar het wandmeubel stond.
Dressoir afgeruimd want er was vlak naast de ingebouwde koelkast een fruithoekje met toebehoren, TV los gevezen en vrij gezet, DVD speler idem (in stoel gezet) Kortom, het was het schot dat tijd in beslag nam juist door het wandmeubel met alle apparatuur en alle spullen die er een plaats hadden.
Toen die wand vrij was, (zie foto boven) ging ik aan deck een aantal foto’s maken van de werkzaamheden bij de ventilatiekoker en toen ik weer binnen kwam vond ik dat ik van mijn eigen werk ook eens een fotootje kon nemen.
De ronde klok daarboven is dus een slaveclock, bediend van op de brug. Ze liep vier minuten achter. Omdat ik er nu bij kon wou ik LM de bekommernis van het bijstellen besparen en heb ik het glas opengemaakt. Ook om de nicotine aan de binnenkant van het glas te kunnen afwassen natuurlijk. Aan boord poetst men shipshape.
Terwijl ik de klok dan toch open had heb ik de grote wijzer vier minuten vooruit gedraaid. Vier keer klikken. Blijkbaar heb ik dat iets te snel gedaan want de vierde was geen klik maar een krak. Wat doet een krak in een klok? Die hoort daar niet. Niks. Ik bleef een tijdje stil. De klok zei ook niks meer. Geen tik of geen tak. Na de krak kwam ook geen beweging meer in de grote wijzer. De eerste minuut niet, de daaropvolgende evenmin.
En de dag was nochtans goed begonnen! Vroeg en vol goede moed, zo waren wij die dag, LM aan dek en ik in de cabine. Maar toen ik de krak hoorde ipv een klik verdampte mijn arbeidsvreugde op slag. Wanneer ik hem 's middags vertelde over de grote wijzer en de krak bleef hij efkes stil. - Zoiets kan gebeuren, zei hij toen. Oy, wat was ik opgelucht.
Daarom, wanneer LM hier ergens de zoveelste ronde klok wil ophangen, enkel en alleen omdat hij ze mooi vindt, dan zeg ik niks. Het steekt niet meer op een ronde klok. Als ons houwelijk maar rond draait.
Nog drie weken en de lente is voorbij. Alle dieren zullen nu wel hun ongeveer hun plicht volbracht hebben zeker? Overal nieuw leven, van de hoogste valk tot de diepste mol.
'k Heb ergens op een kippenforum gelezen dat kippen soms meekakelen met de kip die zojuist een ei gelegd heeft. Zij zouden voor de geleverde prestatie 'hoera! bravo! goed-zo-meid!' laten horen. Of dat waar is weet ik niet maar ik vind het een sympathieke gedachte. Solidariteit moet er zijn. Ook onder kiekens. Misschien vooral onder kiekens.
Als kind hebben we eens een kalfje weten geboren worden buiten in de wei, ttz : het lag er al toen wij daar langs kwamen. Botergeel en frêle. De zoon des huizes reed met de platte kruiwagen de wei in en mijn zussen en ik moesten achter de draad blijven staan. De koe stond bij het kalf en snoof eraan. Verderop waren de andere koeien aan het dansen gelijk zot. Een equivalent van blijdschap?
Die grote logge beesten, die 's avonds voldaan naar hun stal slenterden en 's morgens bedaard naar de wei stapten stonden te dansen. Ze hielden een feestje in rodeostijl. Het was line dancing eigenlijk, want zij blijven dames natuurlijk.
Van kalfjes kenden we wel het speels gehuppel maar zes grote dartelende koeien hadden we nog niet meegemaakt. En daarna nooit nog gezien.
Je inzet wordt niet altijd opgemerkt, soms kan het nuttig zijn om zelf de schijnwerpers op te zoeken. P²
Oelala, weet ge hoe warm het kan zijn in de schijnwerpers? Men begint te zweten, het kapsel valt plat, of omgekeerd, het haar begint te kroezen. De make-up loopt uit. De deodorant laat het afweten, denkt men. De schoenen beginnen te knellen en in de ogen verschijnt de blik die zegt : ik wil hier weg, helpt iemand mij hier uit? aub? In de schijnwerpers staan is afzien. Dat zijn de schijnwerpers op de rode loper.
Er zijn ook elders schijnwerpers. Mensen die gaan solliciteren moeten tijdens het gesprek zichzelf in het zonnetje zetten. Want onvermijdelijk komen de slotvragen. Huu, wat vind ik dat dwaze vragen wanneer ik ze lees in zo'n test-artikel à la Vacature. Bij mezelf antwoord ik dan :
- waarom vindt u zichzelf geschikt voor deze job ? - ik vind niks, het is aan ú om te oordelen of ik geschikt ben, ú bent de chef. (ontwijkend antwoord)
- waarom vindt u dat u past in ons bedrijf ? - anders zou ik hier niet komen solliciteren mevrouw/meneer. (ontwijkend antwoord)
- waarom vindt u dat wij u zouden moeten aannemen ? - 'k vind niks, het is aan ú om te oordelen of ik aangenomen word, ú bent de chef. (ontwijkend antwoord)
Foute antwoorden over heel de lijn. Compleet fout. Ik voel echt mee met de mensen die de ondervragingsmethoden van de moderne sollicitatie moeten doorstaan. Wie zichzelf niet genoeg in het zonnetje weet te zetten komt verkeerd over wegens niet zelfzeker. Wie zichzelf teveel in het zonnetje zet komt verkeerd over wegens té zelfzeker. Tussen snoeverij en bescheidenheid, wat is de gulden middenweg? Wat is de middenweg waarbij men zich nog comfortabel voelt … zonnetje, schijnwerpers, ni gemakkelijk voor iemand die in de luwte wil leven.
Als tegengewicht is er Vader Bontinck natuurlijk, de über die de spotlights als habitat heeft/had, zij het via zijn zoon :
loontje-boontje of De Ironie van het Lot ~ vervolg op tekst 485, die een aflevering uit Eigen Kweek zou kunnen zijn.
Mogelijk was het niet het Lot dat ingreep. Mogelijk was het de engelbewaarder van de man van Catherine die het geen tweede keer wou zien gebeuren dat zijn beschermeling door haar aanhoudend gejammer en gezeur van de stress in het ziekenhuis belandde.
De engelbewaarder bedacht dat hij Catherine misschien een lesje zou kunnen leren. Maar volgens de Beroepscode der Engelen mocht hij dat niet doen. Daarom ging hij kloppen aan een achterpoortje van de Russisch-Orthodoxe hemel en vroeg daar de hulp van een Russisch-Orthodoxe Heilige, want voor dat soort klussen gaat men best naar de Russen. En heiligen genoeg daar. Dit alles gebeurde natuurlijk in stilte en in het donker.
De engel had geluk, er was juist een heilige vrij die de klus wou klaren, Catherine eens doen schrikken. "Popugat, zastenchivyy" knikte de heilige en hij plukte aan zijn baard. Hij dacht na. "Dada" replikeerde de engel en hij was weg voor ze hem thuis zouden missen.
En moet iets fout gegaan zijn met de vertaling van Dada want de dag daarop viel Catherine van de trap. Definitief. Iederéén was nu geschrokken. En daarop volgde dan die diepe stilte die alom te horen was.
De engelbewaarder was er een tijdje niet goed van. Schuldgevoelens en zo. Maar toen hij zag dat zijn beschermeling en de kersverse Russische schoondochter samen dansten, verdampten die schuldgevoelens in een paar tellen. Hij stond op, rechtte zijn rug en strekte zijn vleugels. "Que será, será", dacht hij. Dat is Spaans, want die engelbewaarder van de Pa is een buitenlander, hij is van Argentinië. Maar dat heeft Catherine nooit geweten natuurlijk.
het verhaal van de zoon ~ naar een gegeven van CvT
“Toen ik trouwde stond zowat het halve dorp op zijn kop. Nieuwsgierigheid vierde hoogtij, niet alleen nieuwsgierigheid naar de bruid maar ook naar de reactie van de ouders van de bruidegom, mijn ouders. De bruid was namelijk iemand met een kleurtje, een mooi vriendelijk meisje met gitzwart haar en donkerbruine ogen. Ze zag er amper een jaar of 16 uit, wat haar nog meer in de belangstelling bracht.
Wat het dorp dacht, ach, dat kon mijn ouders niet zoveel schelen. De kersverse schoondochter was volwassen en zij waren blij met haar, dus niemand moest er iets op aanmerken. Alleen had Moeder geen rekening gehouden met de familieleden. Haar andere schoondochter kon er niet echt om lachen en al heel gauw stond haar moeder Catherine aan de deur.
Of mijn Moeder er echt geen voetje had kunnen voor steken, want van waar was die nieuwe ook alweer en hoe was haar naam en was ze echt nog maar 16 jaar. De Moeder antwoordde dat ze helemaal geen zin had om er een voetje te steken en dat de bruid 24 jaar was en ze kwam uit Thailand en haar naam is Prisana. Nadat ze een keer of vijf haar naam uitgesproken had begon Catherine helemaal te zeuren. Wat als er kinderen kwamen, en de taal, en het eten, en-en-en ...
Telkens mijn Moeder en Catherine mekaar tegenkwamen begon het mens over Prisana, maar hoe mijn Moeder ook praatte, ze kon haar niet overtuigen dat een huwelijk tussen 2 culturen best kans op slagen had. ‘Bij mij komt zoiets niet in huis! Wat hebben jullie wel gedacht! Nooit van mijn leven en mijn man zou het ook niet moeten weten!’ Zo ging het telkens.
Toen werden onze kinderen geboren en weer was Catherine er om te zeuren, en weer zei Moeder dat mocht haar eigen zoon met een buitenlandse naar huis komen Catherine niet anders zou kunnen dan de situatie aanvaarden. Dat werd dan telkens luid en ten stelligste ontkend.
De tijd gaat snel, mijn echtgenote en ik zijn niet meer dat prille koppel, maar Catherine zeurde nog steeds. En dan was er opeens een dag dat mijn jongste broer binnenkwam en zo langzaam als maar kon zei : ‘De zoon van Catherine heeft een lief ’. ‘Nu ja’ antwoordde mijn Moeder ‘Hij heeft er de leeftijd voor hé, dus waarom niet.’ En toen zei mijn broer langzaam ‘ze komt uit Rusland’.
Mijn Moeder dacht dat ze er zou inblijven, van het lachen dan, de tranen liepen haar over de wangen en ik dacht aan al die keren dat Catherine hier was geweest en iedere keer zeurde. Wat zou ze nu zeggen! Alleen, ze kwam niet meer. Iedere dag was er ruzie met de zoon, ze liep dagen huilend rond en haar man moest naar het ziekenhuis omdat hij door haar gedoe en gekijf ziek geworden was van de stress. Dit alles sleepte een jaar aan en het Russisch meisje werd niet aanvaard.
En dan was daar het lot. Verleden jaar viel Catherine van de trap en zij was op slag dood. Alle gezeur en lawaai, al het ruzie maken was zeer plots voorbij, er viel een diepe stilte. Van boosheid was niets meer te horen of te zien.
Het huwelijk werd gevierd in juni en de vader van de bruidegom danste met zijn schoondochter.
En ik ? Ik vind mezelf een sukkel want voel me schuldig, zeer schuldig, omdat ik zo vaak gelachen heb met Catherine haar zielige bekrompenheid.”
men schildert een stilleven, maar … het fruit ligt niet stil!
still life painting of fruit bowls Vasilis Jeannou
Wie zou beroering verwachten daar waar één banaan wat lag te smachten. Zij wou van krom naar recht en dat werd niet meer bijgelegd! 't Was revolutie in de schaal met fruit ... de artieste nam een kloek besluit: we fiksen het wel even, zoveel opstand in 't stilleven.
Het fruit riposteerde nog een poos met veel ah's en met veel oh's en de peer, de appel en de appelsien, ook zij verdwenen plots nadien in de grote beker van de rode smoothiemaker met gans onderin die kriek, rood vanwege haar paniek.
Nu ligge'r enkel nog de druiven. Die zijn dronken van het fuiven, beschonken door hun eigen sap. Een druivenleven, da's één grap. Banaan? Daar wordt niet meer om getreurd, er is immer niks gebeurd want tussen druif en wijn (hik) doet enkel 't persen ietwat pijn.
Politiekers ken ik niet en misschien is dat ook beter voor hen. 'k Zou hen toch maar aan het hoofd zeuren over losliggende stoeptegels of vragen tot wie ik me moet wenden ivm fietspaden of zebrapaden en jammeren dat er na zes maanden nóg niks aan de vijver of de hondenwei gedaan werd en dat het nu al de derde winter op rij was dat de sneeuw niet geruimd werd op de voetpaden van de sociale wijk hier rechtover en hoe het komt dat brandweer en hulpdiensten NOG ALTIJD verloren rijden in die wijk. De pizzajongens kennen er de weg wel!
Nee, een politica of politicus zou aan mij niet veel gezelligheid beleven. Betrokkenheid vinden ze oké -wanneer en indien en zolang het hen schikt- maar mijn naarstigheid zou al gauw tegensteken denk ik. Een dochter van mijn zus Laura heeft dat soort ijver ook. Toen Lien twaalf was, zag ze op een ochtend in juli dat aan het begin van de straat het bord SPELENDE KINDEREN nog altijd niet geplaatst was. Ze maakte rechtsomkeer, toog naar haar moeder en vroeg ernstig of zij soms wist waarom het zomerbord er nog niet stond. Nee, dat wist Laura niet.
- En de zomervakantie is al drie dagen bezig!
Dát wist Laura wel : ze had al drie dagen haar vier kalibers voltijds in huis. Zo nog gedurende ongeveer twee maanden.
- Ga het eens vragen aan de burgemeester, zei Laura. - Goed, zei Lien en ze beende de keuken uit. - Wacht Lien! Wacht efkes, het is zaterdag. Dan is hij niet op het gemeentehuis. - Waarom niet? vroeg Lien. - Omdat het zaterdag is Meisje. - Oh? Dan ga ik naar zijn huis, zei ze opgewekt. - Weet ge waar hij woont?
Nee dat wist Lien niet.
Laura droogde haar handen af, viste ergens een folder van tussen en las het adres voor. Lien kende die straat en fietste naar het huis van de burgemeester. Ze belde aan en Het Beleid hemzelve deed open.
Ze kwam met een vraag en ze mocht binnenkomen om gehoord te worden. Het gebeurde wel aan een terrastafel en de burgemeester was zoals haar pa in onderhemdje en de grasmachine luisterde mee maar dat deed niks af aan de ernst van de situatie.
Haar vraag werd genoteerd en hij zou zorgen dat het in orde kwam. Hij zei niet dat hij zou zien wat hij kon doen, hij zei dat hij 'zou zorgen dat het in orde kwam'.
Lien fietste naar huis. Haar koperkleurig kopke moet er feestelijk uitgezien hebben in de zon. - Hoe is het gegaan? vroeg Laura. - Goed. Hij zal zorgen dat het in orde komt. En hij heeft zijn telefoonnummer gegeven. Voor als er nog eens iets is. - Zijn telefoonnummer hebben we toch? zei Laura. Lien gaf haar het papiertje terwijl met haar andere hand haar schoen stond los te wrikken. - Het is zijn GSM-nummer, zei ze, alsof dat vanzelfsprekend was.
In de loop van de week stond het bord er.
Het GSM-nummer van de burgemeester heeft nooit moeten dienen, is nooit van pas gekomen. Maar hij zou nu, een aantal jaren later, zo’n mondige jongedame wel in zijn jeugdwerking kunnen gebruiken.
'Lezen is denken met andermans hoofd' ? Nee dank u, liever niet, 'k gebruik mijn eigen breintje wel.
Er is het soort lectuur/literatuur dat ons wíl doen denken met andermans hoofd, maar dat zijn de indoctrinatie en de demagogie en ook de platte propaganda. Zulke schrijvers willen ons doen denken zoals zijzelf. En dat werkt. Helaas werkt dat zeer vaak.
'Lezen is kijken door andermans ogen' ? Ja, graag, leen mij uw visie.
De tweede soort schrijvers beïnvloedt ons ook, maar deze mensen nemen ons denken niet over. Dat zijn ze zelfs niet van plan. Men kan wel in hun ban geraken natuurlijk. Ze kunnen ons optillen, ze kunnen ons doen zweven. Maar op het einde zetten ze ons toch weer neer met : 'bekijk het nu zelf'. Ze laten ons achter. Ze laten ons met rust. Ze laten ons alleen. Want nadenken is iets wat we rustig en ook alleen moeten doen, iets waar we alleen voor staan. Dat is de prijs voor de Vrije Wil, dat we nadenken alleen moeten doen. Soms is die prijs te hoog en geven we tijdelijk onze vrije wil op. Of minder tijdelijk, helaas …
Die tweede soort, dat zijn de integere schrijvers, zij die ons nadien achterlaten. Ze bieden ons een kijk aan, een visie, zonder ons denken te willen sturen. Ze sturen wel efkes onze kijk, maar ze nemen ons denken niet over.
Een week of wat geleden stond LM uit het raam te kijken.
- Is er iets te zien? vroeg ik. - Daar staan drie witte auto’s na mekaar geparkeerd, zei hij.
Hij deed me denken aan een klein jongetje dat zich verveelt. Of is dat voor jongetjes een bezigheid op zich, auto’s kijken?
- Dat gebeurt niet dikwijls, zei hij nadenkend, drie auto’s van dezelfde kleur. Daar zou een mens een fotootje moeten van maken. - Maak dat fotootje dan, stelde ik voor. Alsof hij op mijn fiat had staan wachten ging hij het toestel halen.
De dagen daarop keek ik ondanks mezelf wat vaker buiten, om te zien of ik auto's van eenzelfde kleur zag staan. Twee blauwe! Dat ging ik onmiddellijk melden. Maar twee op een rij is niet goed genoeg. Het moeten er minstens drie zijn. Hij kwam toch eens kijken. Ze waren niet van hetzelfde blauw, dus dat telde niet. Afgekeurd. Het is zijn spel, dus hij bepaalt de spelregels. Het heeft geen zin dat ik daaraan begin te sleutelen.
Gekleurde auto's zijn zeldzaam geworden. In deze straat toch. De meeste auto's zijn grijs. Grijze staan hier genoeg. Maar ze moeten alle drie van dezelfde tint grijs zijn. En weet ge hoeveel tinten grijs er bestaan? Juist ja.
Een paar dagen geleden hadden we een historisch moment, een mirakel, drie rode auto's op een rij. Knalrood, alle drie. Daar is ook een foto van natuurlijk.
Hoe komt het dat LM die dingen zoveel sneller gezien heeft dan ik? We kijken toch allebei uit hetzelfde raam.
Ik kijk af en toe naar de bomen, hoe ze erbij staan en ik probeer me in te denken hoe ze zich voelen. Ik kijk af en toe naar de lucht, daar valt ook van alles te zien en te bedenken. Naar de plantsoenen, vaak. Heel soms kijk ik naar de mensen.
LM kijkt telkens naar de lucht, de bomen, de plantsoenen, de stoepen, de rijweg en naar álles wat daar langskomt, vliegt, losloopt, beweegt en stilstaat. Dat is het verschil. Ik kijk óf er iets te zien is, hij kijkt naar wát er te zien is.
Het was een buurtcafeetje op een hoek (in Ganshoren) met heel veel daglicht & uitzicht en met een heel gevarieerd cliënteel. Sultan was één reden waarom ik er naartoe trok. Jerom kon dan eens zot doen en Sultan ook.
En waarom tussen 17h & 18h, omdat er dan twee, soms drie Oma's waren met hun kleinkinderen. De twee honden hielden de kinderen efkes bezig. Het duo Sultan & Jerom was een kijkspel, een tijdelijk toemaatje.
Er waren twee scholen in die buurt. De Oma's haalden de kleinkinderen af, maar het was de moeite niet om naar huis te stappen, boekentassen uit, jassen uit, schoenen uit ... Tegen de tijd dat ze bij Oma aangekomen waren en de kinderen ontdaan waren van hun bepakking, moest alles al weer aan, omdat de papa of de mama ging toekomen en toeterde vanwege geen parkeerplaats. Daarom werd afgesproken in het cafeetje. Omdat het vlakbij de scholen was. En omdat er parkeerplaats was voor de ouders.
Ondertussen hadden de Oma's er gezelschap aan mekaar en de kinderen ook. En wij stamgasten, wij vonden de kinderen plezant. Wanneer er eentje verjaarde kregen alle aanwezigen een snoepje, zoals de kindjes van hun klas. De Oma's brachten al eens cake mee ... een buurtcafeetje dus. En voor Jerom en mij heel aantrekkelijk tussen 17h&18h.
Het drinkwater van Jerom & Sultan was een bezigheid voor de kinderen, een bekommernis eigenlijk: de drinkbak van Sultan was te hoog voor een kleine York. Daarom kreeg Jerom elke dag een klein potje water naast de drinkbak van Sultan. De kinderen moesten aan dat potje denken want wij 'vergaten' dat hé. En wie van hen mocht die dag het potje plaatsen? Daarover onderhandelden zij dan.
Sultan veegde dat 'speelgoedpotteke' in één lik leeg natuurlijk. En meestal gooide hij het potteke nog omver ook! Zeer luide verontwaardiging bij de kinderen, dat een grote loebas het spul van een kleine ... Die situatie kenden ze blijkbaar van op school.
Toen Jerom na veertien dagen niet meer kwam, vonden ze dat jammer. Sultan ook. Die kwam dan me dan eens besnuffelen van, awel? ... waar is die kleine ? Na een paar keer hadden wij terug een begroeting als vanouds, zonder gekwispel.
Zelf vond ik het ook jammer. Die kleine Jerom was ik al goed gewend geraakt. En hij mij. Denk ik. Hoop ik.
Ergens in de jaren 80 mocht ik twee weken het hondje bijhouden van een bevriend koppel dat op vakantie ging. Het was een appartementshondje en het was een klein hondje. Een jonge Yorkshire. Gelukkig kort getrimd. Maar wel met een zware snor. Zo'n rechthoekige stofzuigersnor, ongeveer zo, maar dan werkelijk rechthoekig :
foto van 't Net
Omdat hij zo'n flink kereltje was heette hij Jerom. Niet Jerommeke. Jerom. Gelijk een grote.
Het uitlaten was zo gebeurd en lichaamsbeweging was een kleine moeite : bij de ochtend- en de middagwandeling gingen we het blokje rond en meneertje had zijn lichaamsbeweging gehad voor de komende uren. 'k Was tamelijk tevreden over onze routine, ik zou een fit hondje afleveren.
Jerom was een Proper ventje. En hij was een Braaf ventje. Een mens kan zich geen beter logeetje indenken. Hij was nogal op privacy en omgangsvormen gesteld. Na elke wandeling ging hij wat drinken en verdween dan in zijn 'doos' om een dutje te doen. Had hij gekund hij had het deurtje achter zich toegetrokken: niet storen.
De tussenliggende uren hield hij zich bezig met zijn eigen zaakjes. Rondsnuffelen. Zitten Kijken. Liggen Nadenken. Opnieuw snuffelen. Komen of knuffelen deed hij niet. Kwispelen : zeer af & toe, en dan met mate. Hij was een tamelijk eenzelvig hondje. Eerder een kattenmentaliteit, leek me. Of Britse mentaliteit? Komen knuffelen was er niet bij.
Rond 17h stond hij gereed voor het derde uitje van de dag. Dat eindigde dan in het stamcafé, waar hij ongeveer een uur speelde met Sultan, een Duitse scheper van bijna twee jaar oud. Dat was het enige uur van de dag dat ik Jerom jong-uitbundig zag.
Tussen de voorpoten van Sultan lag hij dan stoer te doen : wriemelende capriolen uithalen waarbij hij overkop tuimelde stevig miniatuur-gegrom produceren, in de fluwelen voeten van die grote bijten, en met veel gewip naar omhoog keffen.
Zijn kopje verdween soms in de muil van Sultan maar die was zo'n onnozel groot kalf dat ik Jerom zelfs in zijn voederbak had durven zetten.
Na dat uurtje was Jerom pompaf en moest ik hem dragen. Dat liet hij toe met zijn oogjes dicht, zijn kopje in mijn arm en met een diepe zucht. 's Avond gingen we niet meer de deur uit, dan mocht hij in de tuin. Genoeg is genoeg, newaar. Dat dacht hij zelf ook want hij bleef nooit lang in de tuin. ----- De twee weken waren om, de baasjes kwamen naar huis. Hun vakantie was blijkbaar niet zo'n succes geweest, er zat duidelijk een haar in de boter en om een of andere reden was ik de kop van jut. Toen we naar de auto liepen, stapte zij voorop met Jerom aan de leiband. Haar man en ik volgden gedwee met de hondespullen.
We kwamen langs het cafeetje. Jerom trok naar rechts. 'Nog efkes dag zeggen tegen Sultan' was hij van plan. Bij de deur ging hij gedecideerd op de dorpel zitten. Waarop zij, plots in alle staten: "O NÉÉ ! GE HEBT HEM OP CAFÉ LEREN GAAN!"
m, die een fit hondje wou afleveren - EZW-01/2012 – HiH-11/2014, 05/2017- nagekeken
Deze voormiddag was ik aan het rondsnuffelen in recepten en ik las er eentje waar een Granny Smith bij in de salade gaat. 'k Weet al niet meer welke salade. En toen dacht ik aan een raam en licht en veel groen en ik wist niet waarom.
Hebt gij dat ook soms ? 'k Lees iets of ik hoor iets en dat doet me aan iets anders denken en zo gaan mijn gedachten dan rondhuppen als konijntjes. Soms maken ze sprongen als kangoeroes, maar vandaag waren het konijntjes.
Vaak gebeurt het bij gedichten, soms komt er geur of aroma bij. Soms gebeurt het ook bij andere teksten, zoals deze voormiddag, bij zoiets banaal als een recept bvb.
Groene appel en appelgroen … het heeft efkes geduurd maar ik heb het gevonden. Het was een schilderij. En dat schilderij heb ik ook terug gevonden, dat ging iets sneller. Het stond nog waar ik het weg gezet had. (met dank aan CC)
'k Ben blij dat ik er aan uit ben, want die konijntjes begonnen op mijn zenuwen te werken.
Zomers mooi vind ik het. Het gaat over tinten van groen en blauw en over een appel. Maar deze apple is nu juist niét groen.
Uit de krant van vr-13/05/2016. Van een wijkagent in Amsterdam-Noord :
“Nadat ik een flesje drinken had gekocht, loop ik een supermarkt in de wijk uit. Terwijl ik naar buiten loop, zie ik voor de uitgang enkele volwassenen staan. Bij hen staat tevens een klein meisje met blond haar en staartjes. Ik schat haar een jaartje of 5.
Ik zie dat ze mij aankijkt en ter wijl ik haar gedag zeg spreekt ze mij aan. Ik hoor haar zeggen: "Politie, mijn papa heeft net door rood gereden". Ik zie dat ze heel serieus is en dus doe ik alle moeite om niet in de lach te schieten. Ik kijk haar eveneens serieus aan en vervolgens ook haar papa.
Ik denk snel na en besluit mijn bonnenboekje tevoorschijn te trekken. Ik blader heel rustig door het boekje en pak er een gele bon uit. Ik kijk haar nogmaals serieus aan en zeg dan: "Oké meis dat is serieus. Alsjeblieft, hier is een gele bon. Geef die maar aan je papa en zeg hem dan dat hij dat nóóit meer mag doen."
Ik zeg haar daarop gedag en terwijl ik doorloop hoor ik haar zeggen: "Hier papa, alsjeblieft nooit meer doen!" Ik schiet in de lach en achter mij hoor ik hard lachen. Ik stap in de dienstauto en vertrek.”
De wijkagent.
Het meisje meende het en de agent ging helemaal mee in haar verhaal. Die man is waarschijnlijk een opvoedkundig genie. 'k Vond het een lief verhaal. Tot mijn cent viel dat die vader wel een zeer belabberde vader is als hij 1/ door het rood rijdt met zijn dochter aan boord, dat hij zoiets maar doet in zijn eigen tijd, niet wanneer hij moet opvoeden. 2/ luidop lacht wanneer hij een boete (zij het nep) onder de neus krijgt.
Het dochter van vijf heeft meer verantwoordelijkheidsgevoel in haar vezels dan de vader in zijn alfabrein. Daar staat hij dan foute signalen te geven : én hij is in overtreding, én hij lacht met de sanctie. Is dat een vader of is dat een hooligan die toevallig een kind heeft ?
De agent rijdt weg uit haar leventje maar met die vader zit ze mogelijk nog 13 jaar opgescheept. Ik hoop oprecht dat er andere voorbeelden haar pad kruisen.
m - tja, een verhaaltje blijft bij mij niet lang 100% schattig of grappig he … - HiH-05/2016, nagekeken
De naam van het werk is dus Hydrangeas. Hydrangeas, zegt me niks, 't zal wel een kattenras zijn. Want in zo'n rijk huishouden houdt men toch geen ordinaire felis domesticus, zodus is het zwart mormel op de sofa een raskat.
Alhoewel, hydrangeas … hydra = water … een waterkat? Daarom ziet ze er zo verzopen uit! Want het beestje is bijlange niet zo fijn weergegeven als alle andere dingen op het doek. Toch maar eens opzoeken, kijken wat google er over zegt, over hydrangeas.
Woeah! Kattenras, niks van! Hydrangea is de plantkundige naam voor hortensia! Ooit val ik nog eens van mijn stoel van het lachen.
Links op de voorgrond staat een pot met witte bloemen: dat zijn ze, de hydrangeas. En mogelijk zijn de bloemen op het textiel ook hortensia's.
Een doek vól hydrangeas en ik denk al meer dan een jaar dat het over de kat gaat … Ooit hé, ooit val ik nog eens van dit stoeltje van het lachen.
Vermits ik door de job al even veel tijd buiten België was als ín België, heb ik een flink aantal keren niet gestemd. Gaan stemmen op een consulaat of op de ambassade was geen optie, in het midden van de oceaan staat nergens een consulaat of een ambassade. Of een stembus. Vandaar : niet voldaan aan de stemplicht. Mogelijk gevolg : telkens een boete
Volgens de Pool der Zeelieden werd in dat verband het nodige gedaan door de rederij. Wat er verstaan werd onder 'het nodige' heb ik nooit gevraagd, ben ik nooit nagegaan. 'k Was al lang blij dat de papperasserij ons uit handen genomen werd en dat de boetes ons bespaard bleven, de collega's en mij.
Zo’n 15 jaar later of meer, toen ik mee voer met LM en enkel nog 'scheepsgezel' was, niet meer bemanningslid, kreeg ik twee zo'n uitnodigingen in de bus. Stembrieven. Oproepingsbevelen. Om de een of andere reden was ik nog thuis en LM was al aan boord, gemonsterd en vertrokken en wel. Ik zou pas in de volgende haven aan boord gaan. Waarom dat toen zo was weet ik niet meer.
'k Belde naar de rederij en ik vroeg wat ik met de kiesbrief van LM moest doen, want zij hielden zich toch bezig met dat soort toestanden? De persoon aan de foon zou het eens gaan vragen. Dat soort chance heb ik dikwijls : als ik bel voor iets waar ik niks van weet, krijg ik te maken met iemand die er ook niks van weet.
De persoon wist te vertellen dat de rederij zich daar niet meer mee bezighield. De zeevarende moest dat nu zelf in orde brengen. Ja maar, de zeevarende bevindt zich op dit ogenblik op zee … Geen affaire mee, zei de rederij. (Of iets dat daar op neerkwam). Kortom : los het zelf op.
Bon, om dikke boetes te vermijden stapte ik naar het districtshuis van Ekeren, vast besloten om LM uit die papier-penarie te houden. De Jomme Dockx van dienst bekeek me alsof ik het over een uitheemse diersoort had :
- Uw man is zééman? - Ja, hij is zeevarende en hij is nu aan boord en kan niet komen stemmen en vroeger hield de rederij zich bezig met dat soort zaken maar nu niet meer, dus dat hij niet zal stemmen, kom ik nu efkes melden omdat we een boete willen vermijden.
En ik gaf het adres en het telefoonnummer van de rederij, voor 't geval er iets zou moeten bevestigd worden.
- Zeeman, zei hij bedenkelijk. - Ja meneer, zeeman. Da's toch niet zo eigenaardig hé, in een havenstad. Het 3de Havendok ligt hier vlakbij, ten einde de Ekerse steenweg. - Zeeman, zei hij nog eens.
En hij ging vragen hoe het moest. Want in Ekeren kennen ze wel dokwerkers, omdat er dokken zijn in de haven, maar zeelieden, van die mensen die werken op zeeschepen, nee, dat was nieuw! Hij kwam terug met de melding dat ik de afwezigheid van de zeeman in het stemlokaal moest signaleren. Daar zouden ze dan het nodige doen. En ik geloofde dat. Ja, echt waar, ik geloofde dat soort dingen toen nog. De zondag van de stemming gaf ik mijn kiesbrief en identiteitskaart en ik liet ook de kiesbrief van LM zien.
- Heeft u een volmacht? - Nee, ik moet hier gewoon melden dat hij niet zal komen stemmen omdat hij op zee is. - Hij kan stemmen tot 13h hoor, zei de man geruststellend. - Meneer hij is niet AAN zee, hij is OP zee. Hij is niet op weg naar hier, hij is op weg naar Korea. - Koré-aa? - Om te gaan lossen, ze ik. Of misschien om te laden, dat weet ik niet juist.
Dat laatste had ik er niet moeten bij zeggen.
- Waar in Korea ? pierde hij, alsof dat er toe deed. - Ulsan, Pusan of misschien Yoshi … ik weet het niet.
Dat begon verdacht te lijken he. Ik wist niet precies waar mijn man was, of wat hij aan het doen was, ik wist alleen dat hij niet zou komen stemmen. De naam van het schip zou ik dan ook wel verzonnen hebben …
Dat de rederij de eerbiedwaardige tante CMB was hielp ook al niet, want de afdeling zeevarend personeel had al enkele jaren een eigen naam en er stond nergens nog CMB vermeld op dat kaartje.
Dat achter mij een moeial van een buurman stond te knikken en om de haverklap zei : "dat kan ik getuigen!" had ook averechts effect.
Ik zag wat de voorzitter dacht, over dat mijn-man-is-op-zee: "Hare vent zit in den bak. Daarom komt hij niet. Ze zou daar beter zo geen spel over maken." - We zullen het nagaan, zei hij zuinigjes.
Daarmee was ik niet veel wijzer, en nog altijd ongerust over een mogelijke boete en ik wenste dat ik bij LM aan boord was, ver-ver weg uit dit apelandje.
